THE HUMAN BEINZ

Garage-Psych Legends

To χιτ-single "Nobody But Me" (σε γραφή των The Isley Brothers το 1962) έπιασε το νο8 τον  Ιανουάριο του 1968. Οι επαναλήψεις της λεξούλας ΄no΄ έσπασαν το ρεκόρ των επαναλαμβανόμενων λέξεων στο βιβλίο των ρεκόρ του Casey Kasem ή φράσης σε top10 χιτ, ξεπερνώντας τον αριθμό των επαναλήψεων της λέξης "I know" στο "Ain't No Sunshine" του Bill Withers. Ήταν 1968 και έπαιζαν οι The Human Beinz. 

Εδώ πρέπει να πω ότι αυτό ΔΕΝ είναι το καλύτερο τραγούδι τους, αλλά είναι το πιο γνωστό.

Nobody But Me (1968)

THE HUMAN BEINZ & THE MAMMALS

Nobody But Me (Gateway GLP 3012) 2/68

Όταν το "Nobody But Me" έπιασε το νο8 τον Ιανουάριο του 1968, η μικρή δισκογραφική Gateway, στην οποία οι Human Beinz είχαν βγάλει δύο 45άρια το 1966-67, δεν άργησε να το κεφαλαιοποιήσει. Αυτό το άλμπουμ παρουσιάζει μόνο πέντε κομμάτια τους (τα 45άρια "The Times They Are A-Changin'" / "Gloria" και "Pied Piper" / "My Generation") και το "Nobody But Me" επίσης, που όλα τους δείχνουν ως μία πάνω από το μέσο όρο garage μπάντα που κάνει pop διασκευές. Δυστυχώς, το LP δεν προσθέτει τα δύο 45άρια που έκαναν στην Elysian. Αντί γι αυτό υπάρχει μία παρόμοια σε ήχο βερσιόν του "Nobody But Me" από μία εντελώς άγνωστη μπάντα τους The Mammals, των οποίων η έτσι κι έτσι horn-pop γεμίζει την Β'πλευρά. Η Gateway επισήμανε το δίσκο ως περιορισμένης έκδοσης, αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο να τον αποκτήσει κανείς. Ο κιθαρίστας των Beinz, Ting Markulin σχολίασε: "Τι κοροϊδία ήταν αυτή από την Gateway!! Ποτέ δεν είχαμε συμβόλαιο μαζί τους. Νοικιάσαμε ένα στούντιο για να ηχογραφήσουμε εκείνα τα τραγούδια και τα πουλήσαμε μόνοι μας, πληρώσαμε την Gateway για να τα τυπώσει και αυτό ήταν ό,τι έκανε η εταιρεία. Εξαπατηθήκαμε από την Gateway και ποτέ δεν πήραμε χρήματα από αυτούς. Η Elysian ήταν η δική μας εταιρεία την οποία χρησιμοποιήσαμε για τον ίδιο σκοπό, να πουλήσουμε και να διαφημιστούμε τοπικά. Ποτέ δεν σκοπεύαμε καμία από εκείνες τις αρχικές ηχογραφήσεις να αποκτήσει εθνική εμβέλεια. Στην πραγματικότητα ευχόμαστε κανείς να μην είχε ακούσει εκείνες τις ηχογραφήσεις, επειδή ήταν οι πρώτες δουλειές μας και δεν ξέραμε τι κάναμε".

Nobody But Me (Capitol ST 2906) 2/68

Με το top10 χιτ τους να ηγείται στο άλμπουμ, οι The Human Beinz είχαν ένα ντεμπούτο άλμπουμ με πολύ καλές προδιαγραφές. Και περνάμε στα καλύτερα τραγούδια τους αμέσως:

Flower Grave (1968)

Η παρέα των τεσσάρων προχωράει με τέτοια θέματα, όπως τα αγαπημένα από τα νεαρά μου χρόνια "Dance on Through" και "Turn on Your Love Light".

Dance on Through (1968)

Το "Serenade to Sarah", με την νύξη του στην κλασική στο background και το "This Lonely Town" είναι πολύ καλές μπαλάντες. Ο κυνισμός στο "It's Fun to Be Clean" είναι φανερός, όσον αφορά στο κίνημα των χίπις.

Turn on Your Love Light (1968)

Ένα πολύ ενδιαφέρον γκρουπ, στο οποίο ο lead singer συγκρίνεται έντονα με τον Mick Jagger, μέχρι ένα σημείο. Το γκρουπ εμφανίζεται με καλές αρμονίες. Δυστυχώς η διασκευή του "Black Is the Colour of My True Love's Hair" ακούγεται λίγο δήθεν.

This Lonely Town (1968)

Το "Nobody But Me" είναι το απαστράπτον θέμα εδώ μέσα, αλλά αυτό δεν είναι ένα άλμπουμ απλά για να δοθεί έμφαση στο μεγάλο χιτ. Υπάρχει ποικιλία από καλούδια (και μερικά όχι και τόσο καλά), που κυμαίνονται από διασκευές του Hendrix και σκληρό garage rock μέχρι pop, ταξιδιάρικους πειραματισμούς και μπαλάντες.

Serenade to Sarah (1968)

Γίνονται αλήθεια παράξενοι ώρες-ώρες, όπως στο μπαρόκ pop "Black Is the Colour of My True Love's Hair". Γενικότερα ένα άλμπουμ διαμάντι.



Evolutions (Capitol ST 2926) 8/68

Με τον εύστοχο τίτλο Evolutions, οι The Human Beinz επεκτείνονται σε ήχους και θέματα. Αυτό το LP είναι must για τους φαν ψυχεδέλειας και progressive rock. Το "April 15th" είναι μία ψυχεδελική υπερδύναμη. Ενδιαφέρον θέμα είναι και το "Every Time Woman". Αγαπημένο μου όμως είναι το απίστευτο "The Face".

The Face (1968)

"Τα τραγούδια που παρουσιάζονται εδώ ακούγονται να έχουν γραφτεί από κομπιούτερ, τόσο ομοιόμορφα και ανέκφραστα είναι¨, έγραψε το Stereo Review τον Δεκέμβριο του 1968.

Close Your Eyes (1968)

Το "Nobody But Me" υποσχέθηκε πολλά, αλλά εδώ έχουμε την έκπληξη το follow-up του γκρουπ να είναι θαυμάσιο. Για κάποιο λόγο υπήρχαν πολύ λίγα ορίτζιναλ στο ντεμπούτο τους (κάποια από τα οποία διέφεραν σε ποιότητα), αλλά εδώ δείχνουν πόσο ικανοί ήταν να γράψουν ατόφια post-garage rock και pop και ενώ εξακολουθούν να δείχνουν μία πιο χλιαρή πλευρά από αυτή που υποσχέθηκε το χιτ single τους, εντούτοις δεν είναι καθόλου αδύναμοι. Έγχορδα και ακουστικές κιθάρες στο "That Face" αντιπαρατίθενται στην fuzz κιθάρα, για παράδειγμα και αυτό είναι ένα άριστο, εξαιρετικό και υποδειγματικό pop θέμα που θα δείχνει για πολλά χρόνια ακόμα τον τρόπο πώς να το κάνουν οι επόμενες γενιές.

Every Time Woman (1968)

Συνεχίζουν με παρόμοιο τρόπο για κάπου 19 λεπτά, με ένα τσούρμο τραγούδια και πολύ fuzz ήχο-μετά γίνονται παράξενοι. Δυόμισι λεπτά να καταστρέφουν ένα πιάνο με τσεκούρι και πριόνι είναι κάτι παραπάνω από υπερβολικό και η κορυφή στα άλμπουμ όλων των garage γκρουπ, αλλά τα 7 λεπτά της κιθάρας που κλείνει ο δίσκος είναι μία πραγματική επανάσταση. Ένα αληθινό κλασικό για την τρομερή κιθάρα, τόσο καλό όσο οτιδήποτε από Savage Resurrection ή οτιδήποτε από Hendrix.

April 15th (1968)

Το "Two of a Kind", το οποίο ενισχύεται με ένα ήχο σαν του Johnny Cash, τελειώνει με την καταστροφή ενός πιάνου.

Two of a Kind (1968)

In Japan (Capitol CP 8737) 1969

Στις αρχές του 1969 οι Beinz είχαν ξεθωριάσει εμπορικά στην Αμερική, αλλά έκαναν αληθινή αίσθηση στην Ανατολή. Ήταν στο χείλος της διάλυσης, αλλά τους δέσμευε το συμβόλαιο τους να κάνουν μία επίσκεψη στην Ιαπωνία, την οποία έκαναν σφίγγοντας τα δόντια. Αυτό το live άλμπουμ ηχογραφήθηκε εκεί εν αγνοία τους (έπαιζαν με ανεπαρκή δανεικό εξοπλισμό) και κυκλοφόρησε-πάλι εν αγνοία τους-όταν ξεκαθαρίστηκε ότι δεν πρόκειται να γίνουν άλλες ηχογραφήσεις στο στούντιο. Μετά το Evolutions, θα ήμασταν δικαιολογημένοι να ελπίζαμε ότι θα ήταν πιο heavy και πιο πειραματικοί. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα τυπικό ήρεμο Γιαπωνέζικο κονσέρτο, που παρουσιάζει μία επιλογή τραγουδιών και από τα δύο άλμπουμ, ένα single που δεν είχε μπει σε LP και λίγα επουσιώδη νέα κομμάτια. Υπάρχει μέσα διάσπαρτη δυνατή κιθάρα (δυο φορές ακούγεται το κοινό να επευφημεί κατά την διάρκεια των σόλο), αλλά το μόνο νέο κιθαριστικό μέρος είναι στο "Boogie", το οποίο είναι στάνταρ, χωρίς φαντασία blues-rock. Το καλύτερο τρακ είναι το "I've Got to Keep on Pushin'" από το Evolutions, που ανεβάζει την ένταση λίγο.

I've Got to Keep on Pushin' (1969)

Η ποιότητα του ήχου και η παρουσίαση από την μπάντα είναι καλές, έτσι δεν είναι κακό άλμπουμ, όπως ήταν τα περισσότερα live άλμπουμ των 60'ς, αλλά είναι λίγο απογοητευτικό σε σχέση με το περιεχόμενο, θεωρώντας ότι μετακινούνταν σε μία ενδιαφέρουσα στουντιακή κατεύθυνση ως μπάντα εκείνη την εποχή. Πολύ ελάχιστες κόπιες έχουν διασωθεί. Οι μαυρόασπρες είναι σε μαύρο βινύλιο, οι έγχρωμες σε κόκκινο.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ