TRAPEZE

Psych / Prog / Hard Rock Unknowns

Ένα τρίο από ταλαντούχους μουσικούς, που έχαιραν της εκτίμησης των συγχρόνων τους, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν γνωστό το ταλέντο τους, αν και μετά την διάλυση τους διαμόρφωσαν με τα μέλη τους την καριέρα τέτοιων σχημάτων όπως οι Deep Purple, οι Judas Priest και οι Whitesnake. Το ρεπερτόριο τους είχε λίγο απ'όλα: ψυχεδέλεια, progressive rock, αλλά και hard rock. 

Seafull (1970)

Trapeze (Threshold THS 2) 5/70

Αν και οι δύο lead singers έχουν διαμετρικά αντίθετες φωνές, μπλέκονται μεταξύ τους για να δημιουργήσουν μία ξεχωριστή συναρπαστική αρμονία...
Ιδιοφυείς συνθέσεις δίνουν την λάμψη τους σε λιγότερο ενδιαφέρουσες μελωδίες. Όπως έγραψε την 30/5/1970 το Disc & Music Echo, "Είναι πολύ ευχάριστοι, αλλά πρέπει να οργώσουν κλαμπ και φεστιβάλ για να πουλήσουν κάνα δίσκο".

It's My Life (1970)

Σε παραγωγή John Lodge (βλέπε The Moody Blues) και έχοντας κυκλοφορήσει στην δισκογραφική των The Moody Blues, αυτό ήταν ένα κατά κάποιο τρόπο εκλεκτικό ντεμπούτο από την νεαρή μπάντα του Birmingham. Φυσιολογικά σε κάποιο βαθμό έχουν αρκετές πινελιές από τους Moodies, συν μία δόση από The Hollies στις φωνητικές αρμονίες, ενώ η ορχηστρική δουλειά είναι πολύ ικανοποιητική αλλά μάλλον στάνταρντ. Τα slow θέματα μοιάζουν να πείθουν περισσότερο από τα ζωηρά, τα οποία ακούγονται ελαφρώς ΄στρεσαρισμένα΄ και είναι όντως πολύ ευχάριστο να διαπιστώνεις μία δίκαιη αναλογία που υπάρχει στο LP ανάμεσα σε αργά και γρήγορα τρακς.

Am I (1970)

Όταν ακούσεις πρώτη φορά τον 1ο δίσκο των Trapeze, έχεις την εντύπωση ότι τον έχεις ακούσει ξανά στο παρελθόν από άλλο γκρουπ με άλλο όνομα. Μία πολύ ικανοποιητική rock μπάντα, αλλά όπως έλεγε το Beat Instrumental του Ιουλίου του 1970, "με τόσους πολλούς κλασάτους ήχους να εμφανίζονται στην πιάτσα, είναι δύσκολο να σκεφτείς για ποιο λόγο κάποιος θα αγόραζε το συγκεκριμένο άλμπουμ". Ε, δεν συμφωνώ απόλυτα...

Another Day (1970)

Medusa (Threshold THS 4) 11/70

Το ντεμπούτο άλμπουμ των Trapeze ήταν μία όχι και πολύ αξιοσημείωτη υπόθεση psych-pop, η οποία χάθηκε χωρίς να αφήσει ίχνη, έτσι η μπάντα λογικά φόρτωσε τον ήχο της στο ανθισμένο βαγόνι της heavy rock επικουρούμενη από τα παθιασμένα φωνητικά του Glenn Hughes. Αυτό το άλμπουμ έχει θεωρηθεί ένα χαμένο κλασικό της proto-metal, αλλά του λείπει η καλή γραφή. Το αποτέλεσμα είναι ότι παρά την εκφραστική ερμηνεία και τα δυναμικά riff, λίγα μένουν στην μνήμη όταν σταματήσει η μουσική. Μόνο το ομότιτλο κομμάτι είναι καλύτερο από μετριότητα, αλλά θα βελτιώνονταν αισθητά στο επόμενο LP τους.

Medusa (1970)

Στην πραγματικότητα οι Trapeze ήταν μόνο μία από τις αιώνιες μπάντες που έκαναν support σε γνωστά σχήματα της εποχής, μερικά σκαλιά πάνω από τους Nutz, αλλά μία κατηγορία ολόκληρη κάτω από τους Budgie.

Jury (1970)

Το πιο hard rock άλμπουμ τους και μάλλον το υποψήφιο να αρέσει σε φαν του γένους. Διαθέτει όλα τα εφόδια του γένους: heavy riffs, μακρά κιθαριστικά σόλο, μεστά φωνητικά και κοπάνημα στα ντραμς. Το άλμπουμ αρχίζει με το "Black Cloud", το οποίο στην έναρξη μου θυμίζει πολύ τους Free, αλλά γενικά είναι ένα από τα αξιόλογα άλμπουμ του γένους αυτού αν και ακούγοντας διαπιστώνεις μία προβλεψιμότητα. Ένα επίσης κομμάτι που τραβάει το αυτί του ακροατή είναι το "Touch My Life".

Black Cloud (1970)

You Are the Music...We're Just the Band (Threshold THS 8) 1972

Αυτή όντως είναι μία αποδεκτή προσπάθεια για να τεντώσουν τα όρια της hard rock και ενώ μόνο κατά το ήμισυ λειτουργεί, αυτό το μισό είναι αρκετά καλό για να μας κάνει να χειροκροτήσουμε την προσπάθεια. Ανάμεσα στις καινοτομίες είναι: lead steel guitar, funky ρυθμοί, εκφραστικές μπαλάντες, σαξόφωνα και χορωδίες με φαλσέτο φωνητικά. Υπάρχουν οι άσχημες στιγμές, αλλά και οι λαμπρές επίσης: Το "Way Back to the Bone", για παράδειγμα διδάσκει ένα δυναμικό μάθημα από το ΄χτίσιμο΄ της έντασης στην χαλάρωση, μην αφήνοντας τον ακροατή σχεδόν ποτέ να αποφασίσει αν ακούει hard rock ή αν χαλαρώνει σαν να κάνει διάλειμμα.

Way Back to the Bone (1972)

Ακόμα καλύτερο το "Loser", που το R&B στυλ του είναι καλύτερο από το "Black Cloud". Ό,τι καλύτερο από funk-metal θα μπορούσε να ακούσει κανείς από λευκούς παίχτες.

Will Your Love End (1972)

Το άλμπουμ δείχνει μία μπάντα να πειραματίζεται δίχως να κάνει τεμενάδες στις εμπορικές πιέσεις και είναι συναρπαστικό με όλα τα μειονεκτήματα του. Ακόμα πιο σημαντικό, ποτέ δεν χάνουν την ζωτικής σημασίας κιθαριστική δουλειά, ακόμα και στα πιο αδύναμα κομμάτια. Ένας υπέροχος κατά την γνώμη μου δίσκος...

What Is A Woman's Role (1972)

Hot Wire (Warner Bros. K 56064) 1974

Έχοντας δοκιμάσει πολλές κατευθύνσεις (psych, prog, metal) η μπάντα στρέφεται στην hard rock. Riffs και φωνητικά στην κατάλληλη θέση, οι δίδυμες lead από τον Mel Galley και την νέα προσθήκη στο γκρουπ, τον κιθαρίστα Rob Kendrick να επιτίθενται και τον Mel Galley να αποδεικνύει ότι ο Glenn Hughes δεν ήταν απαραίτητα ο φάρος της μπάντας με τα φωνητικά του να στέκονται επάξια.

Take It on Down the Road (1974)

Οι Trapeze με το νέο lineup έκαναν άλλους δύο δίσκους, που βέβαια μιλάμε για τρομερούς επαγγελματίες παίκτες, αλλά με υλικό που κατά την γνώμη μου δεν έχει κάτι καινούριο να προσφέρει. Τον Trapeze (1975), που δεν πρέπει να συγχέεται με το ντεμπούτο τους και τον Hold On (1978), ο οποίος πρωτο-κυκλοφόρησε με τίτλο Running στην Γερμανία, με άλλο (ενδιαφέρον!) εξώφυλλο και άλλη σειρά στα τραγούδια.

Time Will Heal (1978)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ