A CASSETTE THAT REALLY SHAKE ME DOWN

 

Γράφει ο Δημήτρης Μπουντούρης 

Όταν έπεσε στο τραπέζι η συγκεκριμένη πρόταση, την ανέλαβα μετά χαράς. Την θεωρούσα piece of cake. Τελικά αποδείχθηκε μέγα λάθος διότι δεν είχα υπολογίσει την βασική παράμετρο, το είδος μουσικής. Έπρεπε να μείνουν εκτός, πολλά τραγούδια που με σημάδεψαν, που χαρακτήρισαν μια εποχή, που έκλαψα, που γέλασα, που ερωτεύτηκα, που θύμωσα, που…
Απέξω λοιπόν το ‘’Temple of the King’’ των parties του Γιάννη, το ‘’Stand By Me’’ των μεταμεσονύχτιων προβολών στην Πατησίων, το ‘’Reet Petite’’ του χορού στη βροχή στο Σιδάρι, το ‘’I Love How You Love Me’’ του πανσέληνου στου Γκύζη, το ‘’Πόσο σε Θέλω’’ της συναυλίας στο Λυκαβηττό, το ‘’Black Dog’’ των αξέχαστων γενεθλίων, το ‘’Ξύλινος Σταυρός’’ του νικητήριου διαγωνισμού, το ‘’Pledging My Love’’ της Christine, το ‘’Sarabande’’ των καυτών μεσημεριών στη Σαλονίκη και πολλά - πολλά ακόμα…

1st side - The well known side

1. Signed D.C. - Love

Μπροστάρηδες της ψυχεδελικής σκηνής του L.A. με φοβερές προσωπικότητες στη σύνθεσή τους. Lee, Echols, McLean ήταν ικανοί σίγουρα για το καλύτερο, πολλές φορές και για το χειρότερο. Τους ανακάλυψα σε μουσικό περιοδικό του τότε, μου κίνησαν την περιέργεια και αγόρασα το πρώτο του lp (Love) του 66. Lee και Echols στις περισσότερες συνθέσεις, εξαιρετικά παιξίματα, όμορφοι στίχοι, μάστορες της Αμερικάνικης ψυχεδέλειας.
Ανοίγοντας τον δίσκο, το τραγούδι που με μάγεψε ήταν το "Signed D.C." Ήταν η εποχή της κιθάρας και του συγκροτήματος που είχαμε και ήταν εύκολο να το μάθω. Έλιωσα τον δίσκο, το έμαθα, έμαθε και ο Βασίλης να παίζει τη φυσαρμόνικα του τραγουδιού και δεν ήθελα τίποτε άλλο.
Αγάπησα τους Love, αγόρασα όλα τους τα lp, από τα εκπληκτικά Da Capo και Forever Changes μέχρι τα υποτονικά και αμφιλεγόμενα False Start και Real to Real, τους διέδωσα σε γνωστούς και φίλους, τους έμαθα στα παιδιά μου, τους ακούω ακόμα σε ώρες που έχω όρεξη να γρατζουνίσω την κιθάρα, σε ώρες που θέλω να ηρεμήσω.
Για την ιστορία, το τραγούδι γράφτηκε από τον Lee για τον original drummer του group Don Conka με τον οποίο ξεκίνησαν μαζί τους Love, αλλά ήταν απίστευτα εθισμένος στα ναρκωτικά, οπότε δεν ήταν δυνατόν να μπορεί να παίζει και να συμμετάσχει στις ηχογραφήσεις. Αντικαταστάθηκε από τον Alban Pfisterer, γνωστό με το παρατσούκλι ‘’Snoopy’’.

2. Evening over rooftops –Edgar Broughton Band

Είναι δυνατόν μια κασέτα να αλλάξει τα μουσικά σου γούστα; Είναι, όταν βάζεις την κασέτα να παίξει και η α πλευρά της ξεκινάει με το συγκεκριμένο τραγούδι. Ένα δημιουργικό καλοκαίρι, την έγραψε και μου την έφερε ο φευγάτος φίλος μου Ηρακλής.
Αγάπησα και συνεχίζω, την ψυχεδέλεια και το garage. Κιθάρα στο χέρι και πάει και αυτό. Τραγουδάκι για rockers παλαιάς κοπής.
Το τραγούδι βρίσκεται στο 3ο τους lp του 1971, το οποίο θεωρώ είναι το πιο γνωστό, λόγω του αντισυμβατικού αλλά και antivegan εξώφυλλου (εσωτερικό σφαγείου με τα κρέατα στα τσιγκέλια, (meat album) και πούλησε περισσότερο στην Ελλάδα.
Αν και αρκετά φλεγματικός ο κύριος Edgar και η μπάντα του, κατείχαν τη μουσική και από τα στενά όρια του Warwick από όπου ξεκίνησαν, έγιναν γνωστοί σε όλο το μεγάλο νησί αλλά και στο US. Πολλά LPs, sold out συναυλίες, συναυλίες σε καρότσες φορτηγών, όμορφοι στίχοι αρκετοί από τους οποίους κόντρα στο κατεστημένο, heavy blues επιρροές, δυνατές κιθάρες, μπάσα wild φωνή, howls, πολλοί session μουσικοί μεταξύ των οποίων και ο Oldfield, παιδικές χορωδίες τα οποία συνθέτουν ένα όμορφο ψυχεδελικό χαλί. 
Το τραγούδι τρομερά μελωδικό, με όλα και όλα 4 ακόρντα, κοπάδι από έγχορδα, αποτελεί μια έκρηξη συνειδήσεως για τον Edgar και αναφέρεται στις ομορφιές της ζωής, τις οποίες θα πρέπει να ζήσεις έντονα, διότι η απόσταση από τον θάνατο δεν είναι μεγάλη.

3. You’re gonna miss me - 13th Floor Elevators

Ήταν ο Roger (Roky) Kynard Erickson ψυχοπαθής; Ήταν δεν ήταν, νοσηλεύτηκε δεν νοσηλεύτηκε, έπαιρνε χάπια δεν έπαιρνε, λίγο με ενδιαφέρει μιας και επρόκειτο για χαρισματικό μουσικό που μύησε πολύ κόσμο στην ψυχεδελική μουσική αλλά και στο garage και την προ punk. Το τραγούδι άνοιγε την β πλευρά την περιβόητης κασέτας και την άλλη μέρα πρωί - πρωί αγόρασα τον γνωστό πρώτο δίσκο τους που μεγάλωσε γενεές και γενεές, αυτόν με το ψυχεδελικό μάτι (The Psychedelic Sounds Of, 1966).
‘’You’re gonna miss me’’ λοιπόν, γραμμένο από τον Erickson όταν ακόμα ήταν μαθητής, με πρώτη εκτέλεση από το πρώτο του group, τους Spades. Η εκτέλεση όμως των 13th, ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Ήχος πρωτόγονος με αυτοσχεδιασμό από την πήλινη κανάτα του Hall, παφλάζουσα μαριχουάνα, σπινταριστές garage κιθάρες, ουρλιαχτά και στο τέλος ορμητική φυσαρμόνικα δένουν άψογα με τα ακατέργαστα φωνητικά του Roky, πλαισιωμένα από blues και soul πινελιές.
Το τραγούδι μετά τις πρώτες συναυλιακές εκτελέσεις, ξέφυγε από τα στενά όρια του Austin και του Texas και έγινε επιτυχία σε όλη την Αμερική. Η ιστορία θέλει την κοντοχωριανή Joplin να επηρεάζεται από το πρώτο lp των 13th και να θέλει να προσχωρήσει στο συγκρότημα πριν τελικά φύγει για το San Francisco. Πολλοί μάλιστα αναγνωρίζουν το στυλ του Erickson σε αρκετά τραγούδια της.
Τέλος, ο καθένας rocker που σέβεται τον εαυτό του, έχει το τραγούδι στην αγαπημένη του λίστα. Αν όχι, ποτέ δεν είναι αργά.

4. Just for love Part 1 & 2 – Quicksilver Messenger Service

Με τι καλύτερο να ερωτευτείς, να κάνεις όνειρα, να πετάξεις, να αυτοσχεδιάσεις εκτός από το συγκεκριμένο τραγούδι? Λυρικότατοι οι στίχοι, πλαισιωμένοι όμορφα από την αισθησιακή σε αρκετά σημεία φωνή του Valenti, το δε πιάνο του Hopkins γεμίζει διακριτικά και μελωδικά το τραγούδι και σε ταξιδεύει σε άλλους κόσμους. Το τραγούδι ξεκινάει ήρεμα δίνοντας βάση στη φωνή και στους στίχους, κορυφώνεται στο τέλος του part 1 και κλείνει δίνοντας στο πιάτο όλο το νόημα με το part 2.
Το άκουγα συνέχεια την εποχή του μεγάλου έρωτα, την εποχή της Θεσσαλονίκης, με φόντο το Ναυαρίνο και την Καμάρα, παγωμένη Stoli, υπέροχη παρέα, μέσα και έξω από το μπαλκόνι.
Το τραγούδι βρίσκεται στο 4ο lp του συγκροτήματος, με τίτλο το ίδιο το τραγούδι (Just for love, 1970). Για τους Quicksilver τι να πω. Μόνο διαβάζοντας τα ονόματα της σύνθεσης σε πιάνει ρίγος. Valenti, Cipollina, Duncan, Hopkins, Elmore, Freiberg.
Άργησαν όμως να βγάλουν το πρώτο τους lp (1968) και ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που δεν απέκτησαν ποτέ την αίγλη των άλλων μεγάλων acid της εποχής τους (Jefferson Airplane, Grateful Dead) αφού ήδη εκείνοι είχαν κάνει επιτυχία.

5. Kites – Simon Dupree & the Big Sound

Η περίοδος της Κύπρου είναι συνυφασμένη με ένα κομμάτι. Kites και ξερό ψωμί. Kites στο αυτοκίνητο, kites στο σπίτι, kites στη δουλεία, kites στον τηλεφωνητή. Τους ανακάλυψα ψάχνοντας απεγνωσμένα για δίσκους βινυλίου αλλά έβρισκα μόνο cd. Με βαριά καρδιά μπήκα στο καλύτερο music store της Λευκωσίας απέναντι από το Μακάρειο Στάδιο, μαζί με τον αδερφό Γεώργιο και έψαχνα τι μπορεί να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Το μάτι έπεσε σε 2 τριπλές ψυχεδελικές συλλογές με κυρίως άγνωστα κομμάτια. Τις πήρα με κλειστά μάτια. Το τραγούδι βρίσκεται μόνο σε EP (1968) και σε 45άρι (1967) και όχι στο Lp (Without reservation, 1967) του group. Η πρώτη ηχογράφηση έγινε από τους Rooftop Singers αλλά η επιτυχία ήρθε από τους αδερφούς Shulman, που ουσιαστικά ήταν η βάση των Simon Dupree & the Big Sound. Στην ηχογράφηση το τραγούδι εμπλουτίστηκε με διάφορα όργανα όπως gong, mellotron, μηχανή που προκαλούσε ήχο ανέμου και προστέθηκε απαγγελία ‘’sweet nothin’’ (λόγια για φλέρτ) σε μια κινέζικη διάλεκτο από μια φίλη του group. Αυτά ήταν και ο λόγος που ανέβηκε ψηλά στο Αγγλικό chart και χαρακτηρίστηκε κλασσική ψυχεδελική επιτυχία. Το τραγούδι γράφτηκε χάρη στην επιμονή του manager του group (η μπάντα μισούσε το τραγούδι) και ήταν αυτό που τους έκανε γνωστούς και τους έδωσε το εισιτήριο να παίζουν μαζί με πολλούς γίγαντες της εποχής (Hendrix, Beach Boys etc).
Για την ιστορία το group αποτελούσαν τα 3 αδέλφια Shulman Σκωτικής καταγωγής πλαισιωμένα από session μουσικούς. Προς το τέλος του group σε σειρά συναυλιών έπαιξε μαζί τους ο Elton John.

6. We are normal – Bonzo Dog Doo Dah Band

Αν και η χαρακτηριστική αγγλική προφορά μου δίνει στα νεύρα, οι Bonzos αποτελούν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα.
Ευφυέστατοι μουσικοί, πλήρως καταρτισμένοι και διαβασμένοι, αποτελούν θιασώτες του comedy rock!!! Διακωμώδησαν με τεράστια επιτυχία όλα τα είδη της μουσικής, άξιζε να τους δεις live, τεράστια θεματολογία στις παραστάσεις τους, θεατρικά στοιχεία, πολλά κοστούμια, μεταμφιέσεις, υπέροχη κίνηση, άψογη μουσική. Όταν έπιασαν το ροκ συγκρίθηκαν και όχι άδικα με τους Mothers of Invention και τους Fugs.
Τους έμαθα ένα καυτό καλοκαίρι, στα μέσα της δεκαετίας του 80 σε ένα club –μύλο της Αντίπαρου. Το ‘’We are normal’’ όπως και όλο τον 2ο τους ψυχεδελικό τους δίσκο (The Doughnut in Granny’s Greenhouse, 1968) τον αγόρασα και τον αγάπησα γυρίζοντας στην Αθήνα. Αλλόκοτο στυλ, πολλά μουρμουρητά, περίεργοι ήχοι, ηλεκτρονικές παρεμβολές και στο τέλος έκρηξη μουσικής, με όργανο, hard κιθάρες, πολλά πνευστά και ελάχιστους στίχους. Κάποια λάθος νότα σίγουρα δεν πείραζε.

7. You keep me hangin’ on - Vanilla Fudge

Οι ατελείωτες συζητήσεις επί παντός επιστητού στο σπίτι του Frogie, κάπου στις αρχές του 80 περιελάμβαναν μπύρα και μουσική. Μουσική η οποία περιελάμβανε ότι του έκανε κλικ στο αυτί. Μέσα σε όλα τα περίεργα, ατέλειωτο λιώσιμο έφαγε εκείνος ο πολύχρωμος δίσκος με την cartoonίστικη κοπέλα, του συγκροτήματος με το παγωτίσιο όνομα. Στην αγορά του, μιας και δεν παιζόταν στο ραδιόφωνο και δεν υπήρχε το net να τον ακούσουμε, διαβάζοντας το οπισθόφυλλο περιμέναμε κάτι κοντά στη μουσική των Beatles και US 60s, αφού το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν ήδη γνωστό.
Αμ δε. Hard ψυχεδέλεια, βαριές κιθάρες, υπέροχο hammond, τύμπανα με πρωτεύοντα ρόλο και όχι απλά για να γεμίζουν τα τραγούδια και φωνές που ακούγοντας τες, αναρωτιέσαι αν τα μέλη του group έχουν γελάσει ποτέ στη ζωή τους. Εκπληκτικές διασκευές. Ο οργανίστας Mark Stein πρωτοπορεί τόσο στον ήχο όσο και στα φωνητικά και διδάσκει νέο ήχο.
Αγάπησα Vanilla Fudge και πήρα όλα τα πρώτα τους lp, όμως o Frogie έμεινε μόνο στο πρώτο (1967) και κίνησε για άλλες μουσικές πολιτείες.
Το τραγούδι κλασικό soul της Motown και φυσικά Supremes, χτύπησε πρωτιά το 1966.
Και η εκτέλεση των Vanilla δεν πήγε άσχημα, αφού έφτασε στο no 6 του Billboard.
Είτε με την εισαγωγή του "Illusions of My Childhood", είτε σκέτο, το τραγούδι είναι 7,20 λεπτά καταιγιστικής ψυχεδέλειας με εναλλαγές οργάνων, φωνών, ατέλειωτων σόλων από όλα τα όργανα λες και αυτά αποτελούν προέκταση των χεριών των μουσικών. 

8. You ain’t got nothing yet  – Blues Magoos

Κατά την διάρκεια της περιόδου που άκουγα blues, άκουσα όλα τα συγκροτήματα που είχαν στο όνομα τους τη λέξη blues. Butterfield Blues Band, Blues Breakers, Blues Project, Blues Image, Blues Magoos. Τους τελευταίους τους πήρα μαζί μου στο επόμενο μουσικό μονοπάτι. Ήρθαν και έμειναν για πολλούς λόγους.
Θεωρούνται από τους πρωτεργάτες του πρώτου ψυχεδελικού κύματος στο US, συνδυάζοντας απίθανα την garage ψυχεδέλεια, με το blues. Πρωτεργάτης ο Ralph Scala με το όργανο του και οι κιθάρες των Peppy Castro και Mike Esposito. Από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν τον όρο ψυχεδέλεια σε δίσκο τους (Psychedelic Lollipop (1966), τα άλλα 2 το The Psychedelic Sounds Of The 13th Floor Elevators και το Psychedelic Moods των Deep, με τον άτυπο τίτλο να πάει για κάτι μήνες στους Deep), γνήσια Νεουρκέζικα τέκνα (Μπρονξ) με τον Peppy να είναι μόλις 16 χρονών όταν το ‘’You Ain’t Got Nothing Yet’’ σάρωνε τα charts και ενέπνεε διάφορους άλλους μεγάλους της rock. Το τραγούδι γράφτηκε στο υπόγειο ενός ξενοδοχείου (Albert Hotel) της Νέας Υόρκης και αποτελεί συλλογική προσπάθεια του group. Αυτό ήταν που τους καθιέρωσε. Επιθετικό κομμάτι με έντονο το όργανο σε όλα τα μέρη του κομματιού, πρωταγωνιστικό μπάσο, ίδιο με το ‘’Black Night’’ των Purple που ακολούθησε, ωραία γυρίσματα στις κιθάρες, γλυκά σόλα και garage φωνές στα επίσημά τους, έκαναν το κομμάτι μαζί με την διασκευή του ‘’Tobacco Road’’ από το ίδιο lp, χαρακτηριστικά των Magoos και του είδους της μουσικής που αντιπροσώπευαν και σίγουρα διαχρονικά.

9. White bird – It’s a beautiful day

Όταν ροκάρει το βιολί, η μουσική βγάζει άγρια γούστα και μπορείς να την πεις ψυχεδελική folk, acid folk, flower power ή απλά ροκ για να είσαι μέσα. Το San Francisco έβγαλε υπέροχα πράγματα σε όλα τα 60s. To "White Bird" βρίσκεται στο οπισθόφυλλο του πρώτου δίσκου (1969) των It’s a Beautiful Day, ενώ βλέποντας μπροστά την 30s κυριούλα, αφήνεσαι να ταξιδέψεις ρομαντικά σε άλλες εποχές σίγουρα αθώες.
Τον δίσκο τον αγόρασα, διαβάζοντας την συνομωσιολογία γύρω από το ‘’Bombay Calling’’ (λέγε με ‘’Child in Time’’) αλλά με το που έπεσε η βελόνα στα αρχικά αυλάκια της πρώτης πλευράς εκστασιάστηκα με την εξάλεπτη μελωδία του ‘’White bird’’.
Το κομμάτι αποτελεί οικογενειακή υπόθεση του τραγουδιστή και βιολιστή David LaFlamme και της συζύγου του Linda (Baker) LaFlamme (keyboards). Άξια δίπλα τους στέκεται η θαυμάσια φωνή της Pattie Santos, αλλά και οι υπόλοιποι μουσικοί.
Το ουράνιο βιολί του LaFlamme είναι όλα τα λεφτά, ενώ το στιχουργικό δίλημμα της μπάντας, σε ταξιδεύει σε εποχές που υπήρχε ακόμα ρομαντισμός.
Το τραγούδι γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 1967, όταν η μπάντα είχε μεταφερθεί στο Seattle για να κάνει εκεί τις πρώτες της εμφανίσεις σε διάφορους χώρους εκδηλώσεων, πριν ξεκινήσει στα clubs του San Francisco. Εκεί ζώντας στη σοφίτα ενός σπιτιού σε Βικτωριανό στυλ και έχοντας διάφορα προβλήματα φαγητού και μεταφοράς ενώ ο χειμώνας ήταν αρκετά δύσκολος, έβγαλαν όλα τους τα συναισθήματα και την πίεση που ένοιωθαν στο συγκεκριμένο τραγούδι.
Όλη η ουσία του δίσκου και του τραγουδιού αποτυπώνεται όπως έχει πολλάκις γραφτεί σε μια πρόταση: ‘’A dreamy, druggy, delicious melting pot of everything that was great about 1969’’.

10. If the night – Kaleidoscope (US)

Τρελαίνομαι για τους Αμερικάνους Kaleidoscope οπότε δεν θα μπορούσε να λείπει τραγούδι τους από την λίστα. Το τραγούδι βρίσκεται στο πρώτο lp τους το Side Τrips του 1967. Κλασσικοί Kaleidoscope, πιο ψυχεδελικοί, με μικρή ανατολίτικη επιρροή στο τραγούδι, που αποτελεί σύνθεση του Chris Darrow (μπάντζο, μαντολίνο, άρπα, κλαρινέτο κλπ).
Το συγκρότημα διαπνεόταν από μια τελείως ελεύθερη νοοτροπία, η οποία ήταν ορατή στον τρόπο δουλειάς του, αφού κάθε μέλος του έπαιζε να πειραματιζόταν με διαφορετικά όργανα ανάλογα με την περίσταση έχοντας στη σύνθεση, τους βιρτουόζους Solomon Feldthouse μεγαλωμένο στην Τουρκία (σάζι, μπουζούκι, ούτι, 12 χορδη κιθάρα κλπ), David Lidley (μπάντζο, μαντολίνο, άρπα κλπ) και αργότερα τον Ελληνοαναθρεμμένο ντράμερ Paul Lagos.

To be continued