1-2-3 aka CLOUDS

Progressive Rock Pioneers

Γνωστοί αρχικά ως The Premiers, η μπάντα αυτή αποτελούνταν από τον Bill Lawrence (μπάσο), James ‘Shammy’ Lafferty (ρυθμική κιθάρα), Derek Stark (lead guitar), Harry Hughes (ντραμς) και Ian Ellis (φωνητικά). Λίγο αργότερα ο Billy Ritchie που έπαιζε Hammond μπήκε σαν προσθήκη. Αυτός ήταν όμως και ο καθοριστικός παράγοντας στην πορεία του γκρουπ, καθώς με τον ήχο που πετύχαινε, έμοιαζε να υπόσχεται πολλά, όταν οι Lawrence, Lafferty και Stark εγκατέλειψαν το γκρουπ και έμειναν οι υπόλοιποι, με τον Ian Ellis να αναλαμβάνει το μπάσο (μαζί με τα φωνητικά). Τότε το γκρουπ μετονομάστηκε σε 1-2-3. Ένα ασυνήθιστο γκρουπ, μιας και δεν υπήρχε κιθαρίστας. Ήταν όμως αυτοί που ανέλαβαν να παίξουν στο κλαμπ Marquee, το 1967, αν και ήταν άγνωστοι σαν μπάντα. Οι 1-2-3 περιγράφονταν ως μοναδική μπάντα, η οποία δημιούργησε έναν εντελώς νέο ήχο. Στο Marquee τους 1-2-3 είχαν παρακολουθήσει τα μελλοντικά είδωλα της progressive rock, Rick Wakeman και Keith Emerson. Εκεί επίσης δεν διέφυγαν της προσοχής του Brian Epstein, με τον οποίο και υπέγραψαν. Εκεί επίσης ήταν που τους είδε και ο μελλοντικός σούπερσταρ David Bowie και ήταν ο Billy Ritchie που σύστησε τον άγνωστο τότε Bowie στον Jimi Hendrix.
Ο θάνατος του Brian Epstein, άφησε την μπάντα στον διάδοχο του, Robert Stigwood. Όμως αυτός είχε μόλις υπογράψει με τους Bee Gees, άρτι αφιχθέντες από την Αυστραλία, από όπου προερχόταν και ο ίδιος και είχε σκοπό να τους κάνει σούπερσταρ. Έτσι οι 1-2-3 έφυγαν από την εταιρεία, όμως έπεσαν στην αντίληψη του Terry Ellis, ο οποίος και μετονόμασε την μπάντα σε Clouds και υπέγραψαν στην νέα του εταιρεία. Η μπάντα αυτή έκανε τρεις δίσκους.

Watercolour Days (1971)

Scrapbook (Island ILPS 9100) 8/69

Οι στίχοι τους είναι πιο δυνατοί από τις μελωδίες τους, ενώ στίχοι και μελωδίες είναι δυνατότερα από τα φωνητικά τους, πράγμα που αφήνει κάτι ανεκπλήρωτο...

Scrapbook (1969)

Το πρώτο LP από ένα Σκωτσέζικο γκρουπ, οι οποίοι ταξίδεψαν σε περιοδεία με τους Jethro Tull και τους Ten Years After. Εδώ μέσα όλα τα τραγούδια είναι ορίτζιναλ. Αν και υπάρχει μία αμυδρή αίσθηση ότι ο ήχος από ένα-δυο τραγούδια θυμίζει πράγματα, επιτυγχάνουν μία αξιοσημείωτη μίξη μελωδικότητας και σκωπτικού χιούμορ, συνδυασμένη με κάποια ελκυστικά φωνητικά.

The Carpenter (1969)

Αυτό το Σκωτσέζικο τρίο υποστηρίχθηκε με το προηγούμενο όνομα της μπάντας που ήταν 1-2-3 από τον David Bowie, τον Brian Epstein και άλλους, αλλά το ντεμπούτο τους δεν έχει μία κατεύθυνση, καθώς πηγαίνει σε ντελικάτες μπαλάντες, σε πλούσια ενορχηστρωμένη pop και σε ολοκληρωμένη progressive rock. Ένα τέτοιο progressive κομμάτι το "The Carpenter", ένα από τα καλύτερα κομμάτια εδώ, έχει ωραιότατο όργανο και επιδέξιο jazzy παίξιμο στα ντραμς.

The Colours Have Run (1969)

Λιγότερο επιτυχημένα τα καινοτόμα κομμάτια "Grandad" και "Union Jack", o πομπώδης χίπικος ύμνος "The Colours Have Run" ('Who can tell you why / A man is born to die?... / Can anyone say / Why a butterfly lives for only one day?') και το επαναλαμβανόμενο R&B στυλ "Old Man".
Το αριστούργημα της Β' πλευράς "Waiter, There's Something in My Soup", δεν φαίνεται να διαθέτει όσα απαιτούνται για να δικαιολογήσει την μεγάλη του διάρκεια και παρουσιάζει μία σύνθεση εγχόρδων που πνίγει την μπάντα.




Up Above Our Heads (Deram DES 18044) 1970 [US]

Αυτό κυκλοφόρησε μόνο στην Αμερική και απέχει από τις συνθέσεις που κυριαρχούσαν στο Scrapbook για χάρη ενός πιο live ήχου. Το "Imagine Me" που ανοίγει το δίσκο είναι ένα prog θέμα και το "Sing Sing Sing" επιδεικνύει την μαεστρία στο παίξιμο του Billy Richie σε ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα, αλλά 14 λεπτά είναι πολύ μεγάλη διάρκεια και περιέχει και ένα κουραστικό σόλο στα ντραμς.

Imagine Me (1970)

Το "Take Me to Your Leader" φαίνεται ότι προοριζόταν για 45άρι στην Αγγλία, όμως ποτέ δεν εμφανίστηκε.

Take Me to Your Leader (1970)

 Στην Β' πλευρά υπάρχουν τα τρία πιο progressive κομμάτια από το ντεμπούτο τους, "The Carpenter", "Old Man" και "Waiter, There's Something in My Soup", μία μπαλάντα "In the Mine" και το "Big Noise from Winnetka". Το πιθανότερο να κάνει αίσθηση σε όσους αρέσουν τα progressive keyboards.




Watercolour Days (Island ILPS 9151) 5/71

Το τρίτο και τελευταίο άλμπουμ τους, ωφελείται από έναν πιο ευρύ ήχο, αλλά ακόμα τα τραγούδια δεν μένουν στην μνήμη.

Lighthouse (1971)

Το ομότιτλο κομμάτι που ανοίγει έχει μία ονειρική σύνθεση, αλλά παρά την ύπαρξη ενός τραγουδιού με τίτλο "I Am the Melody", η έλλειψη της κιθάρας περιορίζει το εύρος της έκφρασης τους.

I Am the Melody (1971)

Το "Mind of A Child" έχει αξιόλογο όργανο και το "Leavin" είναι μία μπαλάντα, ενώ στις πιο hard στιγμές τους στο άλμπουμ μάλλον δεν είναι και οι καλύτεροι.
Παρά κάποια αρχική επιτυχία τους, πέρασαν στο περιθώριο, όταν η δισκογραφική είχε εστιάσει στους Jethro Tull από όταν η μπάντα άλλαξε το όνομα της σε Clouds. Έχοντας βγάλει αυτά τα τρία άλμπουμ η μπάντα διαλύθηκε τον Οκτώβριο του 1971, μη καταφέρνοντας να επιβιώσει στην ανερχόμενη progressive rock σκηνή. Ωστόσο, ως 1-2-3 οι Clouds, το γκρουπ με βάση το όργανο και με την απουσία ηλεκτρικής κιθάρας, υπήρξαν πρωτοπόροι στο γένος της prog-rock, εμπνέοντας και δίνοντας βήμα στους άγνωστους τότε πρωταθλητές του γένους, που δημιούργησαν γίγαντες όπως οι Yes, The Nice και King Crimson.

1-2-3 - America (1967) [Live at the Marquee Club]

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ