TANGERINE ZOO

Psychedelic Unknowns

Οι Tangerine Zoo ήταν ένα Αμερικανικό ψυχεδελικό γκρουπ από το Swansea της Μασαχουσέτης, που φτιάχθηκε το 1966. Συμπεριλαμβάνονται στον Bosstown Sound και μαθεύτηκαν χρόνια μετά την διάλυση τους εξαιτίας της συλλεκτικής μανίας. Λέγεται ότι τους είχε επιβληθεί να μην συμμετάσχουν στο Woodstock, αν και είχαν προσκληθεί να παίξουν εκεί.

Crystalescent Heaven (1968)

Tangerine Zoo (Mainstream 56109 / S6107) 3/68

Οι Tangerine Zoo, ένα γκρουπ από την New England, το πήγαν απίστευτα καλά στο ντεμπούτο άλμπουμ τους. Ενώ οκτώ από τα εννέα τραγούδια είναι ορίτζιναλ υλικό, το mood δημιουργείται μάλλον από το δανεικό κομμάτι, το "Gloria", το οποίο και ανοίγει το άλμπουμ και διαρκεί 6 περίπου λεπτά! Tα "The Flight" και "One More Heartache" ροκάρουν καλά, ενώ τα "Please Don't Set Me Free" και "Crystalescent Heaven" είναι πολύ όμορφα slow κομμάτια.

Please Don't Set Me Free (1968)

Αρχίζοντας με ακόμα μία παρατεταμένη βερσιόν του "Gloria", μάλλον δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα, αλλά μερικά από τα κομμάτια που ακολουθούν έχουν να προσφέρουν πραγματάκια. Το "The Flight" έχει ένα φρικαρισμένο παίξιμο στο όργανο και fuzz κιθάρα και τα φαλσέτο φωνητικά είναι μία ωραία πινελιά, κάνοντας το ένα φρικαρισμένο pop κομμάτι, παρά ακόμα ένα heavy ψυχεδελικό. Ο κιθαρίστας δεν ντρέπεται να χρησιμοποιήσει παραμόρφωση, πράγμα που δεν είναι κακό. Μεγάλο μέρος είναι κοινότοπος, αλλά γενικά θα διασκεδάσετε ακούγοντας, αν και δεν είναι κάτι το ξεχωριστό.

The Flight (1968)

Ένα γκρουπ που φαίνεται ότι έχει δουλέψει σκληρά και του οποίου ο ήχος κυριαρχείται από το στροβιλισμό του heavy οργάνου. Αυτό μπορεί άμεσα να αποδειχθεί από το πρώτο κιόλας τρακ του "Gloria", με την fuzz κιθάρα. Μία αποδεκτή βερσιόν ενός τραγουδιού που το έχουν κυριολεκτικά "ξεσκίσει" στις διασκευές. Το "Nature's Children" είναι πιθανόν το καλύτερο τρακ του άλμπουμ, γνωστό από την εποχή που το γκρουπ μας λεγόταν The Kidds.

Nature's Children (1968)

Ακόμα διατηρεί την garage πανκ ενέργεια του, αλλά εδώ έχει ενδυθεί έναν ψυχεδελικό μανδύα, με δυνατές πινελιές από την παραγωγή. Ακολουθώντας το αν όχι ισάξιο είναι το "Crystalescent Heaven", του οποίου οι ταξιδιάρικοι στίχοι ακούγονται σαν να επιπλέουν πάνω στο επιδέξιο όργανο που βρίσκεται διακριτικά πίσω, με τις δυνατές αρμονίες και τα φωνητικά. Κατά τα άλλα δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό με τα υπόλοιπα κομμάτια (μερικά από τα οποία άνετα συγκρίνονται με τους Vanilla Fudge), απλά τους λείπει αυτό το κάτι. Είναι ένα ατόφιο άλμπουμ και τους πιστώνεται ότι έχουν γράψει σχεδόν τα πάντα. Το πιθανότερο μάλλον να ακούγονταν φανταστικά live, πράγμα που δεν στάθηκε δυνατόν να γίνει στο στούντιο. Σε γενικές γραμμές αξίζει να ακουστεί σίγουρα.


Outside Looking In (Mainstream 6116) 12/68

Το δεύτερο άλμπουμ τους έχει μεγαλύτερη ποικιλία. Έχει τα συνηθισμένα ξεσπάσματα της fuzz κιθάρας, δραματικό ήχο στο όργανο, ανατολίτικες επιρροές κλπ, αλλά επίσης και μελωδικό μπάσο και pop προσανατολισμένο τραγούδισμα που τους κάνει να ξεχωρίζουν από άλλες μέτριες hard rock μπάντες.

Can't You See (1968)

Το απίστευτο είναι πώς καταφέρνουν να μπλέκουν στοιχεία της hard rock με στοιχεία της soft rock χωρίς να μπερδεύουν τον ακροατή. Το αγαπημένο μου "Wake Up Sun", έχει ένα σόλο με παραμόρφωση στην κιθάρα και μία ξεκάθαρη επιρροή από την εποχή του "Great Banana Hoax" των Electric Prunes. Όπως και στο πρώτο άλμπουμ έχουν ορισμένες μαγευτικές στιγμές. Νομίζω ένα compilation από τα καλύτερα τραγούδια και των δύο δίσκων θα ήταν ότι πρέπει. Και δεν έχω δει αν όντως έχει γίνει.

Wake Up Sun (1968)

Ένα ολοκληρωμένο ψυχεδελικό άλμπουμ, με ατμοσφαιρικό όργανο που στροβιλίζεται με ένα μοναδικό τρόπο στην καρδιά των περισσοτέρων κομματιών. Υπάρχει μία δυνατή Αγγλόφιλη παρουσία, που αντιπροσωπεύεται από μία εξαιρετική βερσιόν του "Another Morning" των Moody Blues.

Another Morning (1968)

Η επιρροή από τους Moodies βρίσκεται σε όλο το άλμπουμ στην πραγματικότητα, ιδιαιτέρως στο "Confusion", που αρχίζει με ομιλία σαν να ακούς τον Justin Hayward, ενώ κατόπιν ροκάρει μοιάζοντας σαν να πλανιέται σε ένα σύννεφο LSD με στίχους, ωραία φωνητικά και fuzz κιθάρα.

Confusion (1968)

Το σχεδόν 10-λεπτο "Young Dream" έίναι μία γενναία προσπάθεια που δεν "πιάνει" απόλυτα. Κάνει κοιλιά κάπου στη μέση του και μοιάζει "λίγο" για την διάχυτη αίσθηση του δράματος που μεταφέρει.

You I Love (1968)

Το παίξιμο τους είναι επιδέξιο (ιδιαιτέρως του οργανίστα και του ρυθμικού κιθαρίστα), καθώς ταιριάζει σε γκρουπ που συχνά άνοιγε για μεγάλα ονόματα. Η τραγουδοποιία είναι επίμονη, αν και της λείπει αυτή η ζωτική, αλλά συχνά απροσδιόριστη λάμψη που ξεχωρίζει το καλό από το υπέροχο.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ