CHICKEN SHACK

Blues Rock Explosion

Τις μέρες που η τεστοστερόνη κυριαρχούσε στην έκρηξη των Αγγλικών blues, οι Chicken Shack αμέσως ξεχώρισαν από τις άλλες μπάντες στο κύκλωμα των κλαμπ απλώς επειδή παρουσίαζαν μία γυναικεία παρουσία στο τραγούδι και στο πιάνο. Την Christine Perfect. Όχι μόνο είχε ωραία εμφάνιση στην σκηνή, αλλά ήταν μουσικός με άρτια εκπαίδευση και απόφοιτος του art college, της οποίας τα εκφραστικά φωνητικά και το επιδέξιο παίξιμο στο πιάνο πρόσθεσε μία μοναδική γεύση στην ανδροκρατούμενη blues-rock σκηνή. Η Perfect, αυτή η πρώτη κυρία των blues, αργότερα παντρεύτηκε τον μπασίστα των Fleetwood Mac, John McVie και από τα μέσα των 70ς κέρδισε το στάτους της star με το lineup αυτής της μπάντας και με το AOR Rumours.  Ακόμα και στις πρώτες προσπάθειες της στην τραγουδοποιία, η Perfect επέδειξε ένα πηγαίο ταλέντο με το τρίτο τους single "When the Train Comes Back" να το αποδεικνύει.

When the Train Comes Back (1968)

Οι Chicken Shack επίσης ΄πούλαγαν΄ με την σκηνική τους παρουσία ακόμα κάτι: Πιο συγκεκριμένα, ο ηγέτης και frontman τους Stan Webb ήταν ένας βιρτουόζος κιθαρίστας που διασκέδασε το κοινό με την θεατρινισμό του και αυτό τον αποθέωνε για τα γρήγορα και φρενιασμένα σόλο του. Ο ίδιος απέδιδε την ταχύτητα του στα τάστα, στο γεγονός ότι ήταν αριστερόχειρας που έμαθε να παίζει την κιθάρα με το δεξί χέρι. Ενώ ανέπτυσσε το επιθετικό του στυλ στο παίξιμο της κιθάρας, ο Webb άντλησε έμπνευση από τέτοια ονόματα της σκηνής των blues του Σικάγο, όπως ο Buddy Guy και ο Freddie King. Υιοθέτησε ακόμα και την κίνηση του Guy να προχωράει μέσα στο κοινό ενώ ακόμα έπαιζε την κιθάρα του που συνδεόταν με τον ενισχυτή με μακρύ καλώδιο. 

Η σκηνική παρουσία του Webb ερχόταν σε τέλεια αντίθεση με την λάγνα φωνή της Perfect και την χαλαρή της παρουσία στο πιάνο και τα δύο πρώτα άλμπουμ τους για την Blue Horizon-Forty Blue Fingers, Freshly Packed and Ready to Serve (1968) και O.K. Ken? (1969)-ήταν αξιοσημείωτα για την ποικιλία τους στα στυλ των blues που κυμαίνονταν από τα blues-rock μέχρι αυτά με πιο jazz αίσθηση αλα Mose Allison. 

The Way It Is (1969)

Χρόνια πριν φτιάξει τους Chicken Shack, ο γεννημένος στο Λονδίνο Webb, είχε παρατήσει το σχολείο στο Midlands (όπου είχε ενδιαφερθεί επίσης για την ζωγραφική) για να παίξει σε τοπικά γκρουπ όπως οι Strangers Dance Band, οι Blue Four και οι Shades Five στις αρχές των 60ς πριν πάει στους Sounds of Blue στις αρχές του 1964. Οι Sounds of Blue παρουσίαζαν τον Webb, τον τραγουδιστή Dave Yeats, τον ντράμερ Rob Elcock, τον μπασίστα Andy Silvester, την Christine Perfect και το μελλοντικό μέλος των Traffic, Chris Wood στο σαξόφωνο. Το ρεπερτόριο τους αποτελούνταν περισσότερο από διασκευές Αμερικανών R&B καλλιτεχνών όπως οι Mose Allison, Bo Diddley και Chuck Berry.

Τον Απρίλιο του 1965, το τρίο Webb, Silvester και ο ντράμερ Alan Morley, διέλυσαν τους Sounds of Blue για να φτιάξουν τους Chicken Shack και αυτό λειτούργησε υπέρ τους. Η μπάντα κέρδισε μία θέση στο Star Club στο Αμβούργο, όπου έμαθαν το παίξιμο τους και τις διάφορες δεξιότητες στην σκηνή και ήταν αυτό το τρίο που τράβηξε την προσοχή του παραγωγού της Decca και μελλοντικού αφεντικού της Blue Horizon, Mike Vernon. Ύστερα ο Morley έφυγε και αντικαταστάθηκε από τον Alvin Sykes (που είχε παίξει ντραμς για τον B.B. King), ο οποίος με την σειρά του σύντομα αντικαταστάθηκε από τον Dave Bidwell, έναν ευέλικτο ντράμερ, ο οποίος έμοιαζε άνετος να παίζει jazz ντραμς-όπως στο "Remington Ride" του Freddie King-και παράλληλα να αναλαμβάνει να κρατάει σταθερό τον ήχο της μπάντας στο πιο rock υλικό.

Με την προσθήκη της πιανίστριας / τραγουδίστριας Christine Perfect, τον Απρίλιο του 1967, το ορίτζιναλ και καλύτερα γνωστό lineup των Chicken Shack ήταν συμπληρωμένο. Μία κλασικά εκπαιδευμένη μουσικός η Christine Perfect, είχε σπουδάσει γλυπτική στο Birmingham Art College με τον Chris Wood. Κατά την διάρκεια των φοιτητικών της ημερών, έγινε φίλη με τον Spencer Davis και ήταν γνώριμο πρόσωπο στην μουσική σκηνή του Birmingham. Μετά την αποφοίτηση της μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου πριν πάει στους Chicken Shack, έπιασε δουλειά ως διακοσμήτρια βιτρίνας. Αν και αργότερα είχε τοποθετηθεί στην κορυφή σε ψηφοφορία της Melody Maker το 1969, η Perfect είχε την φήμη απαίσιας τραγουδίστριας όταν πρωτοξεκίνησε. Γρήγορα βελτιώθηκε, ύστερα από ό,τι θεωρήθηκε ΄βάπτισμα πυρός΄ για την χαριτωμένη κόρη του καθηγητή του κολεγίου όταν τακίμιασε με τους Chicken Shack με σκοπό να πάει στο Αμβούργο και να παίξει στο Star Club, για τρεις νύχτες κάθε εβδομάδα για ένα μήνα. Μέρος της μαθητείας της ήταν να ακούει τους δίσκους του Freddie King και να μελετάει το παίξιμο του πιανίστα του King, Sonny Thompson.

I'd Rather Go Blind (1969)

Οι Chicken Shack έκαναν την ντεμπούτο εμφάνιση τους στο Seventh National Jazz and Blues Festival στο Windsor τον Αύγουστο του 1967. Πρωταγωνιστές εκείνη την ημέρα ήταν οι Cream (των οποίων support ήταν οι Jeff Beck, John Mayall και επίσης στην παρθενική τους εμφάνιση οι Fleetwood Mac του Peter Green. Οι Chicken Shack μετά εμφανίστηκαν εκτενώς και έχτισαν ένα αξιόλογο κοινό στα blues κλαμπ του κυκλώματος Ricky-Tick, όπως λεγόταν τότε. Πέρασαν μήνες κυριολεκτικά στον δρόμο, ξαπλώνοντας πάνω στους ενισχυτές στο πίσω μέρος του παγωμένου βαν για να εξοικονομήσουν χρήματα. Κατόπιν ο παραγωγός Mike Vernon τους έφερε από το Birmingham στο Λονδίνο, όπου υπέγραψαν στην Blue Horizon, την οποία είχε ιδρύσει με τον αδελφό του Richard. Ηχογράφησαν το πρώτο single τους, "It's Okay With Me Baby", (με πίσω πλευρά το "When My Left Eye Jumps") το 1967.

Η Blue Horizon έκανε το πρώτο τους άλμπουμ Forty Blue Fingers, Freshly Packed and Ready to Serve, τον Ιούλιο του 1968. Σε αυτό παρουσίαζαν διασκευές blues από John Lee Hooker, Buddy Guy, B.B. King και Freddie King, συν δύο ορίτζιναλ συνθέσεις (μία από τον Webb και μία από την Perfect). Ο Webb παραδέχτηκε την επιρροή των Αμερικανών bluesmen το 1969, σε συνέντευξη του στην New Musical Express: "Αφού άκουσα κάθε είδος μουσικής, αποφάσισα ότι θα ήμουν στα blues. To "First Time I Met the Blues" του Buddy Guy ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια που άκουσα. Μετά ο κόσμος άρχισε να λατρεύει τους B.B. King και Freddie King, στους οποίους κάναμε κάποια φεγγάρια το backing. O Freddie King με βοήθησε πολύ..."

The Letter (1968)

Το Forty Blue Fingers, Freshly Packed and Ready to Serve έγινε θερμά αποδεκτό από το κοινό, πιάνοντας το νο12 στα Αγγλικά charts. Η Melody Maker αποκάλεσε το γκρουπ, "Σίγουρα ένα από τα πιο καινοτόμα blues γκρουπ στη χώρα" και επισήμανε "μουσικά, οι Chicken Shack φτάνουν σε πολύ συναρπαστικές στιγμές, ιδιαίτερα με τα παρατεταμένα σόλο του Stan Webb". Στο τέλος του χρόνου η Disc and Music Echo δημοσίευσε ένα άρθρο για τον Webb με τον βαρύγδουπο τίτλο ΄Britain's New Fab Four'. Αυτή ήταν η περίοδος του ηρωικού κιθαρίστα και στο μυαλό του κοινού το όνομα Stan Webb είχε την ίδια βαρύτητα με άλλα τρία. Αυτά των Eric Clapton, Alvin Lee και Peter Green. Στο άρθρο η Christine Perfect έκανε μία ενδιαφέρουσα πρόβλεψη για την μελλοντική ζωή του Webb: "Είναι ένας bluesman και τίποτα άλλο. Αν όλο αυτό το κίνημα (των blues) πεθάνει αύριο, τίποτα πια δεν θα κάνει αίσθηση στον Stan-τον ευχαριστεί μόνο να παίζει blues".

Ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του Forty Blue Fingers η Christine Perfect παντρεύτηκε τον μπασίστα των Fleetwood Mac, John McVie και έγινε γνωστή επαγγελματικά και προσωπικά ως Christine McVie. 

Ακολουθώντας μία σειρά από εμφανίσεις σε κλαμπ, η μπάντα επέστρεψε στο στούντιο για να κάνει το επόμενο άλμπουμ της O.K. Ken? Ηχογραφημένο τον Οκτώβριο του 68, το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1969 και ξανά έβαλε τους Chicken Shack στα charts, πιάνοντας το νο9. 

Το άλμπουμ περιείχε μία μίξη ορίτζιναλ και στάνταρντ θεμάτων, έχοντας ανάμεσα στα τραγούδια μιμήσεις Άγγλων celebrities της εποχής, από τον θεατρίνο πάντα Webb. Τα highlights περιλάμβαναν μία προσεγμένη σύνθεση του ορχηστρικού "Remington Ride" του Freddie King και δύο από τα τέσσερα τραγούδια που γράφτηκαν και ερμηνεύτηκαν από την McVie-τα "Get Like You Used to Be" και "A Woman Is the Blues". 

Get Like You Used to Be (1969)

Το O.K. Ken? αποκάλυψε μεγαλύτερη πρόοδο για την μπάντα, καθώς ενσωμάτωσαν αποτελεσματικά τα πνευστά στην ηχογράφηση, ένα επίτευγμα που επαίνεσε η Melody Maker: "Το O.K. Ken? είναι ένα από τα καλύτερα Αγγλικά blues άλμπουμ και η χρήση χάλκινων δείχνει μία ευφάνταστη πλευρά της μπάντας".

Οι καλές πωλήσεις του δεύτερου άλμπουμ αντανακλούσαν το μεγάλο κοινό που είχαν αποκτήσει οι Chicken Shack το φθινόπωρο του 1968, χτισμένο κυρίως από τις περιπλανήσεις τους στο κύκλωμα των κλαμπ της Αγγλίας. Ο Webb εξήγησε στην Melody Maker: "Θα μπορούσαμε να δουλεύουμε κάθε νύχτα αν θέλαμε. Το πλήθος του κόσμου αυξανόταν ολοένα και πιο πολύ. Νομίζω ότι τα blues είναι επιτυχημένα και τώρα πια ισότιμα με την pop". Κι όμως παρά το φορτωμένο τους πρόγραμμα, ο Webb βρήκε το χρόνο κατά την διάρκεια του έτους να δουλέψει με τους Αμερικανούς bluesmen Champion Jack Dupree και Errol Dixon στο στούντιο. 

Το γκρουπ κυκλοφόρησε ακόμα δύο singles το 1968, το "Worried About My Woman" / "Six Nights in Seven" και το "When the Train Comes Back" / "Hey Baby", τον Σεπτέμβριο και τον Δεκέμβριο διαδοχικά, αλλά χωρίς να έχουν επιτυχία στα charts. Στη συνέχεια, ήταν περισσότερο αποφασισμένοι να κάνουν ένα χιτ και έτσι για το επόμενο single τους το γκρουπ ξόδεψε πολύ χρόνο δουλεύοντας σε ένα R&B θέμα που είχε γίνει δημοφιλές από την Etta James-το "I'd Rather Go Blind". Παρουσιάζοντας δυναμικά φωνητικά από την Christine McVie, o Webb είπε στην Melody Maker, "Όλα τα singles που έχουμε κάνει ως τώρα δεν έχουν ποτέ πάρει θέση στα charts, αν και θα ήταν πολύ καλό να είχε γίνει με κάποιο".

Κυκλοφορώντας την 18 Απριλίου του 1969 το "I'd Rather Go Blind" έφτασε στο νο14 στα Αγγλικά chart, παρέχοντας απροσδόκητα στο γκρουπ το πρώτο τους χιτ single. Αυτή η πολυαναμενόμενη επιτυχία στα chart των single ωστόσο αμβλύνθηκε με την αναχώρηση της Christine McVie από την μπάντα την μέρα της κυκλοφορίας (αν και προσωρινά ξαναπήγε στην μπάντα για να προμοτάρει το single στο εβδομαδιαίο Αγγλικό τηλεοπτικό σόου Top of the Pops). Περαιτέρω το γκρουπ σχεδίαζε μία περιοδεία στην Αμερική κάπου τότε, αλλά όπως εξήγησε η McVie στην New Musical Express, "Ο John (McVie) δεν ήθελε να πάω εκεί συν το ότι οι Fleetwood Mac επρόκειτο να πάνε στην Αμερική σε διαφορετικό χρόνο και θα ήμασταν χώρια για 4 μήνες".

I Wanna See My Baby (1969)

Αν κι ο Webb ήταν αναμφίβολα πάντα ο σόουμαν του γκρουπ, η Christine McVie χωρίς να προσπαθήσει, επίσης προσέλκυσε την προσοχή στην σκηνή και ίσως γι'αυτό το λόγο ο Webb έδωσε μία συνέντευξη στην Record Mirror λίγο αφότου έφυγε από το γκρουπ. Σε αυτήν τη συνέντευξη ο Webb δεν ανέφερε καθόλου, κανένα αρνητικό αποτέλεσμα που επήλθε με την αναχώρηση της McVie από την μπάντα και άσκησε κριτική στην δουλειά της λέγοντας: "Η Christine δεν παρουσιαζόταν στο σχήμα ούτως ή άλλως...Στην θέση της προσθέσαμε τον Paul Raymond, ο οποίος είναι ένας πολύ καλός οργανίστας. Ο ήχος μας έχει βελτιωθεί πολύ τώρα". Ο Paul Raymond είχε πάει στους Chicken Shack από το pop γκρουπ Plastic Penny, τους οποίους έχουμε αναφέρει σε άρθρο από εδώ και ήταν ο αντικαταστάτης της Christine McVie στα keyboards. Καθώς ο Raymond ήταν ένας ολοκληρωμένος rock μουσικός, ο Webb ήταν σωστός όταν έλεγε ότι ο νέος οργανίστας αναβάθμισε τον συνολικό ήχο των Chicken Shack, αλλά ο ισχυρισμός του ότι χωρίς την καινοτομία του θηλυκού στοιχείου στο lineup το κοινό θα έπαιρνε την μουσική τους πιο σοβαρά, είναι παντελώς ανυπόστατος. Αντίθετα, με την McVie να έχει φύγει, οι Chicken Shack ποτέ δεν εδραίωσαν την επιτυχία που είχαν πετύχει στα chart και χωρίς αυτήν η μπάντα είχε χάσει κάτι πολύτιμο. Το ότι έφυγε αποδείχτηκε πιο αποτελεσματικό για την προφητική McVie ωστόσο, που όταν μίλησε για την έκρηξη των blues στην Disc and Music Echo είχε δει το όνειρο: "Η έκρηξη τείνει να εκτονωθεί αργά ή γρήγορα και μετά θα επιστρέψω στους ίδιους 50 πιστούς φαν κάθε νύχτα στα κλαμπ".

Tears in the Wind (1969)

Μετά την αναχώρηση της το γκρουπ άφησε την περιοδεία που είχαν σχεδιάσει στην Αμερική και επέστρεψαν στο στούντιο τον Απρίλιο για να δουλέψουν πάνω στο τρίτο άλμπουμ τους. Η Blue Horizon κυκλοφόρησε ένα single από αυτό το "Tears in the Wind", τον Αύγουστο που έπιασε το νο29 στα Αγγλικά chart των single. Το τραγούδι αντιπροσώπευε μία έφοδο του τραγουδοποιού Webb στον κόσμο της rock μπαλάντας και με την κυκλοφορία του ο κιθαρίστας σχολίασε: "Είναι μεγάλη έκπληξη και όχι κάτι που περιμένει ο κόσμος. Δεν ανησυχώ μήπως δεν μπει στα chart. Αυτό για το οποίο νοιάζομαι είναι το άλμπουμ. Αλλά θα ήταν καλό αν έμπαινε στα chart ο δίσκος επειδή θα σήμαινε ότι κάναμε αίσθηση σε πιο ευρύ κοινό".

Το επόμενο τρίτο άλμπουμ τους, 100 Ton Chicken κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1969. Όπως ο τίτλος προμηνύει το άλμπουμ αναφερόταν σε ένα πιο heavy ήχο και η μπάντα πέταξε τα πνευστά που είχε σε περίοπτη θέση στις προηγούμενες κυκλοφορίες και έκανε ακόμα ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Τα highlights περιλαμβάνουν την μπαλάντα "Look Ma, I'm Crying", με σπαστά ξεσπάσματα της κιθάρας του Webb. Παρά την καλή κριτική, ο δίσκος στάθηκε αδύνατον να προσελκύσει κοινό, καθώς η έκρηξη των blues στην Αγγλία-και μαζί της τόσες μπάντες αργοπέθαιναν και τα άλμπουμ σαν και το δικό τους δεν κατάφερναν να πάρουν θέση στα chart πια.

Look Ma, I'm Crying (1969)

Στο μεταξύ για τον Webb το χειρότερο ήταν ότι το γκρουπ επισκιαζόταν από την Christine McVie, η οποία είχε ψηφιστεί ως "Top Girl Singer" σε ψηφοφορία στην Melody Maker, τον Σεπτέμβριο του 1969. Ωθούμενος από την ψηφοφορία ο μάνατζερ των Chicken Shack, Harry Simmonds άρχισε αμέσως να προετοιμάζει την McVie για μία καταδικασμένη σόλο καριέρα. Την βοήθησε να σχηματίσει τους Christine McVie Band, που παρουσίαζε τον Tony "Top" Topham (πρώην Yardbirds) στην κιθάρα. Το γκρουπ συνέχισε πρόωρα για μερικές διάσημες αλλά καταστροφικές συναυλίες στην Αγγλία-καταστροφικές μόνο διότι το σχήμα δεν είχε κάνει καλές πρόβες. Μετά την κυκλοφορία ενός ανεπιτυχούς σόλο άλμπουμ στην Blue Horizon στις αρχές του 1970, η McVie ανακοίνωσε ότι σκόπευε να παραιτηθεί από την μουσική βιομηχανία τον Ιούνιο εκείνου του έτους. Ύστερα, μόλις δύο μήνες αργότερα εμφανίστηκε ξανά και έπαιξε ένα διακεκριμένο ρόλο στην δεύτερη ενσάρκωση των Fleetwood Mac, μετά την περίοδο του Peter Green (όπου θα κατάφερνε τελικά να φτάσει στο στάτους του superstar στα μέσα της δεκαετίας του '70 με την συνεργασία με τους Lindsey Buckingham / Stevie Nicks).

Κάπου τότε τον Ιούλιο του '70, οι Chicken Shack κυκλοφόρησαν το τέταρτο άλμπουμ τους, Accept. Για την προσπάθεια αυτή ο Webb απομακρύνθηκε από τα αυστηρά blues των προηγούμενων άλμπουμ. Εξήγησε δε, στην Melody Maker την αλλαγή αυτή στο στυλ: "Είμαστε ακόμα μία blues μπάντα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα παίζουμε τρεις χιλιάδες αργά blues στην σκηνή. Τώρα έχουμε επίσης και αρκετά rock 'n' roll, καθώς βλέπουμε ότι αυτά είναι που ενδιαφέρουν τον κόσμο. Ο καθένας είναι βασικά ένας από καρδιάς φαν του rock 'n' roll. Εξαρτάται πώς θα το παρουσιάσεις". Την εποχή εκείνη ο Webb είπε παραδόξως στον τύπο ότι το Accept ήταν κατά την γνώμη του "ο πρώτος αληθινός δίσκος των Chicken Shack", λέγοντας στο Beat Instrumental, "Συμβαίνει το κοινό, ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί των blues να διασκεδάζουν με το νέο υλικό. Είμαι προετοιμασμένος να στηρίξω τα πάντα σε αυτό".

Sad Clown (1970)

Η Disc and Music Echo σημείωσε, "Το Accept φτιάχθηκε για να υπενθυμίζει ότι οι Chicken Shack δεν είναι πια απλώς μία blues μπάντα. Υπάρχουν μερικά πολύ heavy πράγματα, αλλά η ποικιλία είναι τέτοια που κάποια κομμάτια είναι σχεδόν εμπορικά. Υπάρχει ένα ευχάριστο ορχηστρικό που λέγεται "Sad Clown" και εμφανίζεται μία βερσιόν του "Maudie" των Everly Brothers...Τα ίδια, ένα πολύ καλό άλμπουμ".

Η μπάντα επέλεξε το "Maudie" για το επόμενο single, ένα δεμένο, με πολύ ενέργεια  rock 'n' roll με λίγη από τους Beatles εμπνευσμένη μελωδική κιθάρα να ακούγεται ανάμεσα στις στροφές και ένα άγριο σόλο του Webb στο μέσον. Ο Chris Welch της Melody Maker έγραψε ότι ήταν "ένας όμορφος rock και soul ήχος που γρήγορα θα έπιανε την κορυφή". Το με επιρροές από φλαμένκο "Andalucian Blues" της Β' πλευράς ήταν εξίσου εξαιρετικό. Ωστόσο, το ότι το single δεν έπιασε θέση στα chart προκάλεσε σύγχυση στην μπάντα. Ο Paul Raymond παραπονέθηκε στην Record Mirror: "Με το "Maudie" προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε ένα εμπορικό single, ήταν πολύ πιο εμπορικό από τα άλλα singles των Chicken Shack-αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Έτσι δεν ξέρουμε που να πάμε από εδώ και πέρα, μοιάζει να μην υπάρχει λόγος να κυκλοφορούμε singles αν δεν πρόκειται να έχουν τύχη".

Μετά την κυκλοφορία του Accept οι Chicken Shack προσωρινά εγκατέλειψαν τελείως τα blues. Ο Webb άρχισε να επικεντρώνεται στην heavy rock κιθάρα, βελτιώνοντας το με βάση τα blues παίξιμο που τελικά οδήγησε στο καθοριστικό του ανακάτεμα που έκανε στα blues, την heavy rock και τις rock μπαλάντες. Ο ίδιος εξήγησε την απόφαση του στην Melody Maker: "Ό,τι παίζουμε τώρα είναι heavy rock. Έχουν γίνει μερικές τροποποιήσεις τους τελευταίους έξι μήνες και δεν παίζουμε πια blues. Έτσι πολλοί καλύτεροι από εμάς έχουν δικαίωμα να παίζουν blues, όπως ο B.B. King, και πρόκειται να τους αφήσουμε να το κάνουν".

Maudie (1970)

Ο Webb εξέφραζε ό,τι έγινε κοινή άποψη τότε-ότι οι λευκοί ήταν έμφυτα κατώτεροι παίκτες από τους νέγρους Αμερικανούς bluesmen. Αυτή η οπτική εξέγειρε την απογοήτευση και την φαγωμάρα στην βιομηχανία και οδήγησε περιστασιακά σε βαριές κουβέντες από κριτικούς και καλλιτέχνες στον τύπο. Επιπρόσθετα, η αρχή των '70ς είδε επίσης τον Peter Green των Fleetwood Mac και τον προστατευόμενο του Danny Kirwan να εγκαταλείπουν τα blues του Σικάγο για χάρη της free-form τζαμ και της heavy rock ή της folk rock, παρά τα κοπλιμέντα του B.B. King και στους δύο ότι είναι πολύ καλοί κιθαρίστες και άξιοι παίκτες που είχαν δώσει νέες διαστάσεις στο στυλ του Σικάγο.

Τον Αύγουστο, οι Chicken Shack μπάρκαραν για μία περιοδεία στην Αμερική με τους Savoy Brown. Κατά την επιστροφή τους, ο μάνατζερ Harry Simmonds είπε ότι παρότι είχε χάσει περίπου 20000 έως 30000 δολάρια, η περιοδεία ήταν επιτυχής επειδή τους υποδέχτηκαν ένθερμα και μπόρεσαν να κλείσουν νέες περιοδείες με υψηλότερες αποδοχές. Επίσης το γκρουπ έκανε μία σύντομη περιοδεία στην Γερμανία τον Νοέμβριο. 

Τον Δεκέμβριο του 1970, ο Paul Raymond έφυγε για τους Savoy Brown και τον επόμενο μήνα ο Webb ανακοίνωσε την διάλυση των Chicken Shack, λέγοντας: "Προσωπικά δεν είμαι ικανοποιημένος τους τελευταίους 18 μήνες...Μετά από τόσο καιρό έπρεπε να τελειώσουμε". Επίσης επισήμανε ότι θα χρησιμοποιούσε το όνομα Chicken Shack για ένα νέο γκρουπ. Και ο μπασίστας Andy Silvester και ο ντράμερ Dave Bidwell επανενώθηκαν με τον Paul Raymond στους Savoy Brown. 

Τον Μάρτιο του επόμενου χρόνου ο Webb προσπαθούσε να βρει μουσικούς για το νέο του γκρουπ. Έφερε τον μπασίστα John Glascock, τον οργανίστα Brian Chapman και τον ντράμερ Pip Pyle, αλλά τους δύο τελευταίους τους έδιωξε λίγες εβδομάδες μετά, με τον Paul Hancox να αντικαθιστά τον Pyle. Ο  Glascock πριν υπήρξε μέλος των The Gods και ο Hancox είχε μικρή θητεία στους The Mindbenders.

Andalucian Blues (1970)

Ο Webb εξέφρασε αισιοδοξία ότι το νέο του τρίο θα έκανε θραύση, λέγοντας στην Record Mirror: "Κάνουμε πολύ δουλειά πρόσφατα χτίζοντας μία φήμη για το νέο τρίο ως προς το πότε θα κάνουμε ένα δίσκο...Ο κόσμος έρχεται να δει το τρίο, τους αρέσει και όλα πάνε μιά χαρά. Αν πετυχαίνεις ένα μέσο όρο την βραδιά να σε ζητωκραυγάζουν 4 φορές και να σε επευφημούν και να θέλουν κι άλλο ακόμη, ε, δεν μπορεί να είναι άσχημα τα πράγματα".

Μαζί με το νέο lineup ο Webb απέκτησε ένα νέο συμβόλαιο-ένα τριετές συμβόλαιο με την Decca. Έλπιζε να βρει ένα τραγουδιστή και να φέρει το γκρουπ στο παλαιό του lineup έγκαιρα ώστε να βγάλουν το νέο άλμπουμ τους, αλλά δεν ήταν τυχερό να βρεθεί κατάλληλος υποψήφιος. 

Το πρώτο άλμπουμ που ηχογράφησαν τα νέα μέλη, το Imagination Lady κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1972 στην Deram. Αν και το δεν είχε την κατεύθυνση των προηγούμενων προσπαθειών και δεν είχε αντίκτυπο στα charts σε Αμερική και Αγγλία, ήταν πετυχημένο στην Γερμανία, όπου έφτασε στο νο47. Επιπλέον κυκλοφόρησαν το single "Poor Boy", το οποίο έφτασε νο49 στα Γερμανικά charts. 

Μέχρι τώρα η Γερμανία παραμένει μία δυνατή αγορά για τους Chicken Shack. Ο Webb συνέχισε να παίζει εκεί, όπου απολαμβάνει την πιο δυνατή και πιστή υποστήριξη από το κοινό. Όπως φαίνεται ο ισχυρισμός της Christine McVie κάπου πενήντα χρόνια πριν αντανακλά την μόνη αλήθεια. Ο Stan Webb ζει για τα blues.

Το δεύτερο άλμπουμ των Chicken Shack στην Deram, Unlucky Boy έγινε το 1973. Ηχογράφησαν επίσης ένα live άλμπουμ ως Go Live, αλλά αυτό μπήκε στο ράφι, όταν ο Webb πήγε προσωρινά σε ένα νέο lineup των Savoy Brown με τους οποίους ηχογράφησαν το Boogie Brothers το 1974. Το Go Live βγήκε ως Goodbye Chicken Shack το 1974 στην Γερμανία, ενώ στην Αγγλία με τον ορίτζιναλ τίτλο κυκλοφόρησε το 1994 πρώτη φορά.

Ο Webb μετά έφτιαξε τους Broken Glass με τον Robbie Blunt στην κιθάρα. Κυκλοφόρησαν ένα ομότιτλο άλμπουμ το 1975 και διαλύθηκαν. Οι επόμενες ηχογραφήσεις του Webb έγιναν αρκετά χρόνια αργότερα με το όνομα των Chicken Shack και ήταν το The Creeper (1978) και το That's the Way We Are (1979).

Οι Chicken Shack μπήκαν στα 80ς με το live άλμπουμ Roadies Concerto, που παρουσίαζε τον πρώην ντράμερ των Ten Years After, Ric Lee. 

Ύστερα με μία Γερμανική κυκλοφορία έβγαλαν την ηχογράφηση στο Second Blues Festival στην Βόννη, ως Live in Bonn 1987 τον Σεπτέμβριο του 1987, ενώ ο Webb ηχογράφησε επίσης ένα άλμπουμ το 1986, το 39 Bars, το οποίο επίσης κυκλοφόρησε μόνο στην Γερμανία. Παραγωγός του ήταν ο Pete Haycock των Climax Blues Band. Το 1989 έβγαλαν το τελευταίο άλμπουμ τους της δεκαετίας του 80, Simply Love, ένα ακόμα live LP, πάλι μόνο στην Γερμανία.

Το 1991 κυκλοφόρησαν το On Air ένα άλμπουμ που περιείχε ηχογραφήσεις από τα πρώτα 4 άλμπουμ τους. Τον ίδιο χρόνο η Γερμανική INAK κυκλοφόρησε το Changes και ακολούθησε το 1993 ακόμα ένα άλμπουμ με τον τίτλο Plucking Good.

To 1995 κυκλοφόρησαν το Stan the Man Live ηχογραφημένο σε ένα κλαμπ.

Το 1997 κυκλοφόρησε το From the Vaults, που παρουσίαζε κάποιες στουντιακές προσπάθειες από το 1968-1969.

Το 2001 η Indigo κυκλοφόρησε το άλμπουμ Webb.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ