A CASSETE THAT REALLY SHAKE ME DOWN
(B Side)
Γράφει ο Δημήτρης Μπουντούρης
Υπάρχουν ώρες που αποζητάς την ηρεμία, την ησυχία, την γαλήνη, ώρες που οι σκέψεις σου σε ταξιδεύουν μακριά, ώρες που κάνεις τον απολογισμό σου, ενθαρρύνεις ή κατακρίνεις τον εαυτό σου, παίρνεις γενναίες αποφάσεις, γελάς, κλαις, εκφράζεσαι ακραία και δεν θες να δεις κανέναν.
Εκείνες τις ώρες θες μόνο την αγαπημένη σου μουσική να σε συντροφεύει, κάτι σαν μουσική υπόκρουση, μουσικό χαλί στις σκέψεις σου. Τίποτε άλλο.
Δεν παίζει ρόλο αν το τραγούδι έχει ευχάριστη ή δυσάρεστη μελωδία. Αρκεί να σε εξιτάρει.
Τέτοια τραγούδια περιέχει η β πλευρά της κασέτας, τραγούδια άγνωστα ή ψιλοάγνωστα ή γνωστά στο ευρύ κοινό, τραγούδια που εμένα με ταξιδεύουν εκεί που επιθυμώ.
2nd side - The unknown side
1. Golden earrings - Gandalf
Ανοίγοντας τον δίσκο και ακούγοντας τις πρώτες στροφές ήξερα ότι έχω πέσει σε διαμάντι και απόρησα, που οι Gandalf δεν κυκλοφόρησαν στα τέλη των 60s και κάτι άλλο. Οι πεταλούδες πετούνε ελεύθερες και παρασέρνουν τον ακροατή με τις πρώτες νότες σε μακρινά ταξίδια. Ψυχεδέλεια, ψυχεδέλεια, ψυχεδέλεια που ξεκίνησε το 1965 από τους Rahgoos που όταν υπέγραψαν συμβόλαιο στην Capitol (1967), έπρεπε να βρουν ένα πιο πιασάρικο όνομα. Με τα πολλά αφού απορρίφθηκε η πρόταση της εταιρίας αλλά και πολλές δικές τους, το group πήρε το όνομα από το βιβλίο ‘’Hobbit’’ που διάβαζε ο ντράμερ Davey Bauer. Ο Davey πρότεινε το ‘’ Gandalf and the Wizzards’’ και έμεινε τελικά το όνομα που τους έμαθα.
Το τραγούδι αποτελεί διασκευή, μιας και ο δίσκος περιέχει μόνο 2 δικά τους τραγούδια συνθέσεις του κιθαρίστα Peter Sando. Η πρώτη εκτέλεση είναι του 1947 από την Peggy Lee και την ορχήστρα του Dave Barbour. Το τραγούδι πήγε ένα επίπεδο παραπάνω, βασισμένο στο ψυχεδελικό χαλί του οργάνου του Frank Hubach και της φωνής του Peter Sando συνοδευόμενα από τα υπόλοιπα όργανα αλλά και εμπλουτισμένα, κατόπιν πρότασης του παραγωγού τους, με έξτρα έγχορδα και τον ήχο του ανέμου.
2. Workshop – Hunger!
Σε πολλά σημεία της μουσικής τους κινούνται στο μεταίχμιο μεταξύ heavy ψυχεδέλειας και hard rock. Στο Workshop βέβαια έχουμε μια όμορφη ψυχεδελική μελωδία, η οποία πατάει στο όργανο του Mike Parkison που κάποιες στιγμές ουρλιάζει γλυκά χωρίς εξάρσεις, έτσι ώστε να συμπληρώνει αρμονικά τη φωνή του Mike Lane που είναι ο βασικός συνθέτης του τραγουδιού. Αρκετά λυπημένος και μελαγχολικός ήχος αλλά από τα top κομμάτια της μπάντας.
Όπως γράφτηκε σε άρθρο της εποχής, ήταν πολύ δύσκολο να είσαι μέλος των Hunger διότι αυτό περιελάμβανε, πολύ κούραση λόγω των πολλών μετακινήσεων και συναυλιών, πολύ ξενύχτι, κυνήγι για να βγουν τα έξοδα, κλέψιμο των οργάνων της μπάντας και πολλά άλλα. Από την άλλη πολλοί θα ήθελαν να είναι μέλη της μπάντας διότι στη βραχύβια πορεία τους έβγαλαν ένα δίσκο που αποτέλεσε βασικό κομμάτι της ψυχεδελικής σκηνής της εποχής.
3. Forget -Serpent Power
Εκπληκτικός ήχος του San Francisco με ένα album στην κατοχή τους (1967). Το ότι το όνομα των Serpent Power δεν στέκει καμαρωτό δίπλα στους Doors, στους Love ή στους Jefferson Airplane, είναι μία από τις αδικίες που συναντάμε στον κόσμο της μουσικής.
Πανέμορφη ψυχεδελική folk που πατούσε στην ποίηση του David Meltzer (κιθάρα, φωνητικά, φυσαρμόνικα) και στην υπέροχη μοναδική και μαγευτική φωνή της γυναίκας του Tina. Τους ανακάλυψε (1966) ο manager των Country Joe and the Fish, Ed Denton, ο οποίος και τους προώθησε στην Vanguard. Τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας ήταν από τους Grass Roots ο Denny Ellis (lead κιθάρα) και David Stenson (μπάσο) και οι John Payne (όργανο) και Clark Coolidge (ντραμς)..
Όμορφες συνθέσεις, όργανο που οργιάζει, ουράνια κιθαριστική ψυχεδέλεια, ζωντανοί καθηλωτικοί στίχοι, μπιτάτα αλλά και συνοδευτικά ντραμς, στοιχεία ανατολής και υπέροχο πάντρεμα με την δύση, όμορφες απαγγελίες, σε οδηγούν σε ένα υπέροχο μουσικό μονοπάτι το οποίο λες και έχει μαγική σκόνη δεν θες να τελειώσει ποτέ.
Δυστυχώς για το κοινό τους έμειναν στο ένα και μοναδικό lp.
4. Can’t you see – Open Mind
Ένα lp και για τους Λονδρέζους Open Mind (ex Apaches, ex Drag Set) που έχει μείνει στα ιστορικά ψυχεδελικά albums. Το όνομα τους το πήραν έπειτα από πρόταση της μητέρας του μπασίστα Timothy Dufeu, με το σκεπτικό ότι για να καταλάβει τον τρόπο ζωής του γιού της έπρεπε να είναι ανοιχτόμυαλη. Ο σχεδιασμός του εξώφυλλου, με το κεφάλι του Ηνίοχου των Δελφών και από μέσα να βγαίνουν τα μέλη, προέκυψε από συζητήσεις του Timothy με τους σχεδιαστές της Philips. Οι drug vision - based στίχοι, ήταν των Mike Brancaccio (κιθάρα, φωνή, πιάνο) και Terry Schindler (κιθάρα, φωνή).
Η έμπνευση των τραγουδιών βασιζόταν σε συλλογή Γαλλικών sci-fi comics.
Είχαν UK ψυχεδελικό ήχο και έπαιξαν σε όλα τα γνωστά clubs της Αγγλίας παρέα με μεγάλους μουσικούς (Floyd, Electric Prunes, Alexis Korner κλπ). To ‘’Can’t you see’’ ξεκινάει ρυθμικά με έντονο το λυρικό στοιχείο και 3 ακόρντα στις κιθάρες, η κιθάρα φτάνοντας στη μέση, sitarίζει ακολουθώντας τις εξάρσεις της φωνής του Schindler και κλείνει πάλι ομαλά αφήνοντας τον ακροατή σε μια ιδεατή αγαλλίαση.
5. Granny takes a trip – Purple Gang
Το 1965 εγκαινιάστηκε στο 488 της King’s Road η μπουτίκ με το παράξενο όνομα ‘’Granny Takes a Trip’’, η οποία κινήθηκε στην λογική του πολυτελούς avant-garde ενδύματος. Σύμφωνα με τους εκκεντρικούς ιδιοκτήτες της (έναν γραφίστα και μια ηθοποιό φανατική συλλέκτρια ρούχων εποχής) το όνομα αντιπροσώπευε τις ιδέες τους: To ‘’Granny’’ συμβόλιζε την επιρροή του ιστορικού παρελθόντος στην τέχνη και την μόδα και το ‘’Trip’’ την πολυχρωμία του χίπικου κινήματος, αλλά και το LSD.
Η ψυχεδελική μουσική αντηχούσε δυνατά σε όλο χώρο και βομβάρδιζε τα τύμπανα σου. Ο αέρας ήταν βαρύς από το πατσουλί καθώς και από τα αρώματα που η αστυνομία αποκαλούσε ‘’certain substances’’. Μετά από λίγο ένιωθες περικυκλωμένος από μια μοβ λάμψη, μέσα στην οποία διέκρινες μερικά ακίνητα σχήματα που μάλλον ήταν τα ρούχα. Αλλά δεν τολμούσες να ρωτήσεις.
Το 1967, οι Purple Gang ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν σε single ένα τραγούδι εμπνευσμένο από τη μπουτίκ, με το όνομά της για τίτλο του. Το single πάτωσε γιατί οι ραδιοφωνικοί σταθμοί και ειδικά το BBC δεν το έπαιζαν, θεωρώντας το trip, ευθεία αναφορά στο LSD. Το lp κυκλοφόρησε το 68, περιέχει και τα 2 singles του group και το όμορφο εξώφυλλο παραπέμπει ξεκάθαρα στον τίτλο του. Τα μέλη του group κρυμμένα και έτοιμα να ‘’χτυπήσουν’’ τις νεαρές Αγγλίδες που πλησιάζουν. Η ‘’γιαγιά’’ λοιπόν ξεκινάει χαρούμενα υπό τους ήχους όλων των οργάνων θυμίζοντας παιχνίδι που ξεκινάει να κουρδίζεται και στη συνέχεια το κάθε όργανο αφού σολάρει, δίνει τη θέση του στο άλλο, από το μπάντζο του Ank Langley και το μαντολίνο του Gerry Robinson, στη φυσαρμόνικα του Joe Beard, την κανάτα του Langley και πάλι από την αρχή. Ένας ευχάριστος και δημιουργικός ψυχεδελικός ήχος που δένει αρμονικά με την φωνή του Pete Walker και τους στίχους του οργανίστα Geoff Bowyer.
Για την ιστορία το όνομα τους προέρχεται από συμμορία του Detroit, μιας και είχαν συμφωνήσει με τον manager τους, να έχουν εμφάνιση που παρέπεμπε σε gangsters του 30.
6. Rainbow chaser - Nirvana
Εκτός από τους γνωστούς Nirvana του χαρισματικού Cobain υπήρχαν και οι Άγγλοι Nirvana που δημιουργήθηκαν το 65 στο Λονδίνο και που αποζημιώθηκαν για να αφήσουν τον Cobain να χρησιμοποιήσει το ίδιο όνομα στο group του. Το ασπρόμαυρο 2ο τους lp στην Island χαρακτηρίζεται συλλεκτικό και η τιμή του εκτοξεύεται, το πρώτο τους lp (The Story Of Simon Simopath, 1967), είναι εύκολο να βρεθεί και έχει υπέροχα κομμάτια. Δημιουργοί ο Ιρλανδός Patrick Campbell-Lyons (φωνή, κιθάρες) και ο Έλληνας Alex Spyropoulos (φωνή, κιθάρες, όργανο). Ο Σπυρόπουλος συμμετείχε στη συνέχεια στον Εξαδάχτυλο του Πουλικάκου. Το group που δημιούργησαν για να μπορούν να παίξουν και να προωθήσουν τη μουσική τους στο κοινό, ονομάστηκε Nirvana Ensemble.
Αγγλική σκηνή άρα αγγλική ψυχεδέλεια, με στοιχεία Αναγεννησιακού Baroque, παραδοσιακής folk, jazz επιρροές, συνθέσεις με τσέλο, harpsichord, βιολιά, φλάουτα, βάση στη μελωδία και παραμυθένιους στίχους.
Το ‘’Rainbow Chaser’’ που ανοίγει το 2ο lp και υπάρχει και σε single (1968), το μόνο που σκαρφάλωσε στα charts, πλούσια και επική ψυχεδελική σύνθεση με ονειρική ενορχήστρωση και πλειάδα πνευστών και εγχόρδων να γεμίζουν το κομμάτι και να συνοδεύουν τις φωνές, ενέπνευσε τον Salvador Dali κατά τη διάρκεια που παιζόταν να ζωγραφίσει πίνακα του. Παράλληλα κρατάει την πρωτιά στο ότι είναι το πρώτο Αγγλικό κομμάτι που χρησιμοποιεί την τεχνική ‘’phasing’’ (flanging), τεχνική όπου ο ήχος φαίνεται να γυρίζει από μέσα προς τα έξω, που αργότερα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον σε ψυχεδελικά και μη τραγούδια.
7. Trip thru hell Pt II - C. A. Quintet
Στην πλευρά της Αμερικής κατά κόρον χρήση της τεχνικής ‘’phasing’’ έκαναν οι C.A Quintet και το lp ‘’Trip Thru Hell’’ (1969). Όταν μιλάμε για την μπάντα αναφερόμαστε ουσιαστικά στο συγκεκριμένο lp και σε ένα live του 71 με 3 κομμάτια και πολλούς αυτοσχεδιασμούς. Όταν βγήκε το πρώτο lp στα 60s, πούλησε την πρώτη μέρα 600-700 κόπιες στην Μινεάπολη από όπου και η καταγωγή του μπασίστα Ken Erwin και της παρέας του. Συνολικά και για διαφόρους λόγους (μικρή δισκογραφική, απουσία manager, έλλειψη ενδιαφέροντος από τον παραγωγό κλπ) το lp πούλησε τότε συνολικά γύρω στα 1000 κομμάτια και δεν ξέφυγε από τα στενά όρια της Μινεάπολης. Όταν όμως έγινε η ανατύπωση στα 80s και ακούστηκε στο ευρύ κοινό, τοποθετήθηκε στα διαμάντια της ψυχεδελικής σκηνής, έγινε συλλεκτικό και έφτασε κόπια του να πουλιέται μέχρι και 1500 δολάρια.
Η δημιουργία του ήταν αποκλειστικά του Erwin, ο οποίος έχοντας στο μυαλό του την καθημερινή κόλαση του καθενός με την ευρεία και τη στενή έννοια, έντυσε στιχουργικά και μουσικά τη σκέψη του και μέσα στο κόκκινο απόκοσμο εξώφυλλο, προσφέρει ένα ψυχεδελικό αριστούργημα. Ψυχεδελικά σόλα, όργανο που κλαίει και ουρλιάζει, φωνή πολλών οκτάβων, ουρλιαχτά, απόκοσμοι στίχοι και ήχοι, σε μεταφέρουν σε άλλους κόσμους.
Το lp ανοίγουν και κλείνουν τα ομώνυμα κομμάτια, το 9λεπτο οργανικό Pt I το οποίο σε εισάγει στη κόλαση και το επικό Pt II με την εκπληκτική φωνή του σοπράνο Toni Crockett που σε μαρς ρυθμό σε ξεναγεί για τελευταία φορά σε όλα τα μέρη της κόλασης, σε σταματάει για λίγα δευτερόλεπτα σκέψης από την αγαπημένη σου γωνιά και στο τέλος σε αποχαιρετά με όλα τα όργανα στο μέγιστο και τις τιμές που σου αρμόζουν.
8. Street singer – Clear light
L.A. ξανά και άλλο ένα διαμάντι ξεπήδησε το 1966 κάτω από την σκέπη της Electra. Ένα πετυχημένο lp και στη συνέχεια η διάλυση με μέλη της μπάντας να συμμετάσχουν σε lps μεγάλων της εποχής (Doors, Crosby Still Nash κλπ). Τον Σεπτέμβριο του 67 βγάζουν το μοναδικό τους lp με παραγωγό τον Paul Rothchild, γνωστό από την δουλειά του με τους Doors και τους Love. Η μπάντα έπαιζε με 2 ντράμερ το οποίο βέβαια δεν έβρισκε σύμφωνη την παραγωγή αλλά τελικά καταγράφηκε σε βινύλιο. Η χαρακτηριστική τους επιτυχία είναι το ‘’Black roses’’ (1966), το οποίο είχαν γράψει πριν γίνουν Clear Light, όταν ακόμα έκαναν εμφανίσεις ως Brain Train.
Αφού οριστικοποιήθηκε η σύνθεση με keyboards, μια κιθάρα, 2 ντραμς και άλλη φωνή, έβγαλαν το lp το οποίο περιείχε νέα version του ’’Black roses’’ και 2 τραγούδια του κιθαρίστα Bob Seal ("With All in Mind" και "They Who Have Nothing’’).
Το αποτέλεσμα ήταν, όλα τα παραπάνω να στριμωχτούν σε λεπτεπίλεπτα, παράξενα για τα δεδομένα της εποχής, μικρά ψυχεδελικά διαμαντάκια που δύσκολα ξεπερνούσαν τα 2,5 – 3 λεπτά (εκτός του "Mr Blue").
Το ‘’Street Singer’’ σε υπνωτίζει με τα κλασσικά ψυχεδελικά μοτίβα στα keyboards και τα drums, σε ταξιδεύει ο τόνος της φωνής του De Young, σε φορτώνει η fuzz κιθάρα του Seal και το δυνατό μπασάρισμα του Lubahn, μέχρι να σε αναλάβει εξ ολοκλήρου ο Seal και να τελειώσει το τραγούδι έχοντας σε, κρεμάμενο από τις χορδές του.
9. I’m on my way (a patch of blue) - US 69
Μπάντα από το Connecticut με λίγες πληροφορίες να είναι γνωστές. Αποτελούνταν από 2 Αμερικάνους και 3 Μεξικάνους. Έβγαλαν ένα lp (Yesterday’s Folks, 1969) και ένα single με το πρώτο τους όνομα (Mustard Family). Στην μπάντα έπαιζαν τα αδέρφια De Palma Bob (σαξόφωνο, φλάουτο) και Don (keyboards, τρομπέτα, πιάνο), ο Bill Cartier (ντραμς), ο Bill Durso (κιθάρα, φωνητικά) και ο Gil Nelson (σαξόφωνο, μπάσο, φλάουτο). Ο frontman του group Bill Durso είναι αυτός που τους μάζεψε, έγραψε τους στίχους και έδωσε το όνομα στο group, από τον Route 69.
Η μπάντα ανακατεύει τα ψυχεδελικά στοιχεία της Αμερικής με ανατολίτικες επιρροές βασιζόμενες κυρίως στο sitar και καλυμμένες με jazz και soul επιρροές. Πολύ δυνατά ψυχεδελικά ακούσματα ντυμένα με φευγάτο στίχο και πλειάδα οργάνων.
Το lp αποτέλεσε τη μεγαλύτερη επιτυχία της Buddah Records.
10. Sweet moving – Mecki Mark Men
Σουηδικό διαμάντι που άξια έπαιξε μαζί με τον Zappa (1968) αλλά και τον Hendrix (1969) στις συναυλίες τους στη Στοκχόλμη. Δημιούργημα του keyboardist και τραγουδιστή Mecki Bodemark, με επιρροές από Hendrix, Iron Butterfly και Vanilla Fudge, έδωσαν τα διαπιστευτήρια τους από το πρώτο τους ομώνυμο lp (1967), με το χαρακτηριστικό πορτοκαλί χρώμα. Μετά την καθιέρωση στη χώρα τους, έκαναν tour στο US (1969), άρεσαν και έπαιξαν με όλους τους γίγαντες της εποχής (Byrds, Sly & the Family Stone, Jethro Tull κλπ). Η περιοδεία τελείωσε απότομα, διότι είχαν βίζα για 6 εβδομάδες αλλά κάθισαν 3 μήνες. Για να μπορέσουν να γυρίσουν πίσω επενέβη ο manager τους με τον οποίο συμφώνησαν να πληρώσει τα έξοδα τους και να τον ξεχρεώσουν δίνοντας του τα έσοδα από τον 3ο τους δίσκο (Marathon). Καθαρή ταξιδιάρικη ψυχεδέλεια με κάποιες R&B επιρροές, τραβηγμένα σόλα που χτυπάνε κατευθείαν στο σημείο του εγκεφάλου που δίνει τις εντολές, φαζαριστές wah-wah κιθάρες, άγρια φωνητικά και το Hammond του Mecki που το ακούς να πιάνει τον ήχο της κιθάρας του Hendrix.
Και τα επόμενα 2 lp τους (1969-1971) κινούνταν μεταξύ ψυχεδέλειας acid και progressive rock, με τον Mecki να μοιράζεται την βρώμικη δουλειά με τον αξιόλογο κιθαρίστα Kenny Hakansson.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου