EUPHORIA

A Gift From...

‘For I am music... the instrument of God’

Έχοντας συναντηθεί στην Sunset Strip το 1964, ο William D. Lincoln και ο Hamilton Wesley Watt Jr. έφτιαξαν ένα κλειστό μουσικό και προσωπικό δεσμό, που οδήγησε σε αρκετά σπάνια singles, πριν επινοήσουν ένα από τα πιο τολμηρά και υπερβολικά άλμπουμ της δεκαετίας. Μαθαίνουμε την ιστορία τους σε βάθος.

Young Miss Phlugg (1969)

Ο William D. Lincoln (το ‘D’ είναι από το Donald, το όνομα του πατέρα του) γεννήθηκε το 1945 και σύντομα βρέθηκε στο επίκεντρο μίας μουσικής επανάστασης: "Μετακομίσαμε από το Χόλιγουντ στο Σιάτλ, όταν ήμουν γύρω στα δέκα. Όλη την εφηβεία μου την πέρασα στο Χόλιγουντ, έτσι αυτά ήταν και τα χρόνια που διαπλάστηκα. Μου άρεσε εκεί. Είναι λυπηρό το πώς κατέληξε, αλλά στα 50'ς, 60'ς και 70'ς ήταν το καλύτερο". Ο νεαρός Bill σύντομα βαπτίσθηκε στο rock’n’roll και στην τεράστια επιρροή από τους Τhe Everly Brothers, Elvis Presley, Chuck Berry, Ritchie Valens, Little Richard και όλους εκείνους τους υπέροχους καλλιτέχνες από τα 50's και τις αρχές των 60's. Ένας παιδικός φίλος ήταν ο Mike Doud (αργότερα στους The Eastside Kids), ο οποίος βοήθησε τον Bill να κάνει την πρώτη του παραγωγή: "Είχαμε μία surf μπάντα, τους Novatones και ηχογραφήσαμε δύο τραγούδια στην Roscoe τον Αύγουστο του 1963: το "Lost Love" που έγραψα και το "Walk On The Surfside", το οποίο γράφτηκε από μένα και τον Mike. Πληρώσαμε για τον χρόνο στο μικρό στούντιο 28.70 δολάρια. Ακόμα έχω την απόδειξη. Ενώ ηχογραφούσαμε, ο μηχανικός κάλεσε επάνω τους Bob Ross και Chuck Sagle της Roscoe και υπογράψαμε επί τόπου. Ο Chuck έφερε μερικά χάλκινα και η γυναίκα του έκανε φωνητικά στο τελευταίο μέρος και το τραγούδι σχηματίστηκε. Δεν μπορούσαμε να παίξουμε τόσο καλά, αλλά δεν έμοιαζαν να νοιάζονται πολύ. Νομίζω ότι ίσως απλά ήθελαν μία surf μπάντα, επειδή αυτό ήταν η μανία της εποχής. Δεν το πιστεύαμε ότι ήμασταν τόσο τυχεροί. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν ποτέ βγήκε, αλλά πήραμε ένα πακέτο με πενήντα δίσκους για την μπάντα. Ήμασταν πολύ περήφανοι γι'αυτό και στάθηκε καλά απέναντι στον ανταγωνισμό της εποχής. Αυτή ήταν και η έναρξη της μουσικής μου καριέρας". Το 1964 ο Bill έπαιζε σε μία τοπική μπάντα τους Τhe Strangers. "Ήταν ένα τρίο με μέλη τον τραγουδιστή και κιθαρίστα John Stewart (όχι τον γνωστό τραγουδοποιό), εμένα στο μπάσο και ένα ντράμερ με το όνομα Mike Robinson. Είχαμε βρεθεί μαζί για περίπου ένα χρόνο όταν πήραμε μία θέση σε ένα κλαμπ στο δυτικό Χόλιγουντ με το όνομα Guys & Dolls. Παίξαμε εκεί για 6 μήνες όταν ο ιδιοκτήτης πήρε νέα μπάντα για να παίζει στο ρεπό μας τις Κυριακές. Αυτή η μπάντα λεγόταν Τhe Bushmen. Ήταν από το Κλίβλαντ και ο κιθαρίστας τους ήταν ο Wesley Watt". Αυτός γεννήθηκε στο Κλίβλαντ τον Απρίλιο του 1947, μετακόμισε στο Κονέκτικατ πολύ μικρός και τελικά πήγε στο High School, ένα χρόνο πριν επιστρέψει πίσω στο Κλίβλαντ. Σαν έφηβος πήγε στους Τhe Bushmen, των οποίων ντράμερ ήταν ο David Potter. Την εποχή που συνάντησε τον Bill, η μπάντα του Watt είχε ήδη ηχογραφήσει ένα σινγκλ, το "Lonely Weekends" / "You’re The One" που έγινε το 1964.

"Οι The Bushmen πήραν ένα μάνατζερ με το όνομα Buck Ram, ο οποίος ήταν πολύ επιτυχημένος ως ο πρωταρχικός συγγραφέας και αυτός που κατείχε το γκρουπ των Τhe Platters", εξηγεί ο Bill. "Τους έκανε ένα συμβόλαιο για δύο σινγκλ με την Screen Gems. Χρειάζονταν ένα τρακ για την δεύτερη πλευρά από το "Baby" και ο Wesley ήθελε να ηχογραφήσουν ένα τραγούδι που είχα γράψει και λεγόταν "What I Have I’ll Give To You". Ήμουν απλά τόσο ευτυχής να τους το δώσω. Γίναμε καλοί φίλοι και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε παρέα τις ελεύθερες ώρες μας και να γράφουμε τραγούδια. Ο Wesley ήταν δύσκολος άνθρωπος. Ήταν ένα είδος μοναχικού ανθρώπου-εκτός αν επρόκειτο για μένα. Ήταν απόμακρος, αλλά άρεσε στον καθένα και τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση λόγω του ότι έπαιζε έτσι την κιθάρα. Ήταν πολύ εντυπωσιακός, αλλά δεν μιλούσε πολύ στους ανθρώπους. Εγώ ήμουν χαλαρός αλλά ντροπαλός, έτσι ήταν επίσης δύσκολο για τους ανθρώπους να με γνωρίσουν". Το "Baby / What I Have I’ll Give To You" των The Bushmen έγινε τον Ιούνιο του 1965 στην θυγατρική της Screen Gems, Dimension (D-1049). Η πρώτη πλευρά (ηχογραφημένη από τους Sorrows στην Αγγλία) είναι ένα καλά γνωστό garage punk κλασικό, που οδηγείται από το σταθερό ντράμινγκ του Potter και την lead guitar του Watt, που εκρήγνυται στο ενδιάμεσο. Η άλλη πλευρά ωστόσο-στην ουσία η πρώτη φορά που συνεργάζονται Bill and Wesley-είναι πιο πολύ ρυθμική.

The Bushmen - What I Have I’ll Give To You (1965)

Ο δίσκος έφτασε ακόμα και στην Ευρώπη ως Ολλανδική κυκλοφορία στην Colpix, αν και το κουαρτέτο στην φωτογραφία του εξώφυλλου είναι λίγο γρίφος. Bill: "αυτός επάνω και δεξιά είναι ο Dave Potter. Κάτω αριστερά είναι ο Paul Armstrong, ο ηγέτης των Τhe Bushmen. (Οι δύο στη μέση, δεν ξέρω-υποπτεύομαι ότι μπορεί να είναι αντικαταστάτες δικός μου και του Wesley)". Κάπου εκεί γύρω χρονικά ο Bill γνωρίστηκε με έναν άλλο μελλοντικό cult ήρωα: "Έπαιξα με τον Arthur Lee για κάποιο χρόνο μόλις πριν ονομάσει το γκρουπ του Love. Παίξαμε σε αρκετά κλαμπ στην Sunset Strip, με τον Johnny Echols. Μετά ο Wes και εγώ συνεχίσαμε για να κάνουμε τους Euphoria και ο Arthur πήρε δυό νέους μουσικούς και άρχισε να παίζει στο Bido Lido-και εκεί ήταν που συνδεθήκαμε. Επίσης ήμασταν περιστασιακά φίλοι με τους Beach Boys και με τους Three Dog Night. Ήμουν στο TAMI και συνάντησα και μίλησα πολύ με τον Mick Jagger και τον Charlie Watts. Ήταν πολύ καλοί και οι δύο και ακόμα έχω την κονκάρδα του TAMI που μου είχε δώσει ο Mick. Με τον Wesley πήγαμε και παίξαμε σε αρκετά πάρτι αστέρων του κινηματογράφου-είναι δύσκολο να θυμηθώ όλους αυτούς που γνωρίσαμε. Ήταν τόσο πολλοί". Αρχές του '65, ο Bill ηχογράφησε ένα 45άρι με τους The Strangers: "Το έκανα με την βοήθεια του Scott Engel και του John Maus, τους οποίους ξέρετε ως Walker Brothers-ο John Stewart και ο Scott μεγάλωσαν μαζί και ήταν συνεργάτες σε μερικές αρχικές παραγωγές. Ήταν μία διασκευή του τρακ των Rolling Stones, "Tell Me", αλλά είδε λίγη επιτυχία". Όπως θα περιμένατε από αυτούς που είχαν αναμιχθεί, το 45άρι των Strangers (Tell Me / Easy Livin’, Linda 118, March 1965) είναι ένα ενδιαφέρον καλλιτέχνημα. Η πρώτη πλευρά μία δυνατή διασκευή του τραγουδιού των Stones αρχίζει με δυνατή κιθάρα και μπάσο, αλλά παίρνει μία απροσδόκητη τροπή στο έδαφος των Righteous Brothers καθώς οι φωνητικές αρμονίες μπαίνουν.

The Strangers - Tell Me (1965)

Εκ των υστέρων είναι εύκολο να ακούσεις τους Walker Brothers πριν την γέννησή τους, αλλά οι φαν τους ίσως απογοητευτούν όταν μάθουν ότι η δεύτερη πλευρά, αν και γράφτηκε από τον Scott, είναι ένα παιχνιδιάρικο, με σαξόφωνο surf ορχηστρικό κομμάτι. Αν οι Strangers είχαν δώσει στον Bill (ή στον οποιονδήποτε) μία παύση, η ευκαιρία σύντομα θα τους χτυπούσε την πόρτα και σε αυτόν και στον Wesley με άλλον τρόπο: "O Buck Ram αισθάνθηκε ότι εγώ κι ο Wesley είχαμε δυναμική σαν συνεργάτες, έτσι απέλυσε τον μπασίστα των Bushmen και μου ζήτησε να τον αντικαταστήσω. Μαζί με τον Wesley αρχίζαμε να γράφουμε πολύ, έτσι όλο αυτό έμοιαζε να είναι καλή ιδέα. Παίξαμε στο Λος Άντζελες για αρκετούς μήνες και κάναμε ένα ντοκιμαντέρ του David Wolper για την τηλεόραση το Teenage Revolution". Ο παραγωγός και σκηνοθέτης Wolper θα συνέχιζε να για να φτιάξει την φήμη του με το Roots, αλλά όπως ο τίτλος λέει το Teenage Revolution είναι πιο πολύ ένα πρότζεκτ της εποχής εκείνης. Οι The Bushmen, συμπεριλαμβανομένων των Bill και Wesley, κάνουν φευγαλέες εμφανίσεις καθ'όλη την διάρκεια ως ΄the band΄, κυριολεκτικά και μεταφορικά παρέχοντας το σάουντρακ για το υποτιθέμενο χαμό. Υπάρχουν σκηνές με αυτούς να παίζουν μπροστά από ένα κοινό από παθιασμένους φαν, αλλά υπάρχουν επίσης και ξεκαρδιστικές όπου το βαν τους (που είναι όλο γραμμένο με το logo του γκρουπ) παρκάρει σε ένα σκονισμένο γκαράζ και οι ήρωες μας βγαίνουν με κολλητά παντελόνια, γυαλιά ηλίου και λαδωμένα μαλλιά. Αλλού μία εκδοχή του "What I Have I’ll Give To You" παίζει στο background καθώς έφηβες χορεύουν μαγεμένες για την νυχτερινή έξοδο που ακολουθεί. Ο Bill ανακαλεί την μπάντα να καταφεύγει σε δραστικά μέτρα για να βεβαιωθεί ότι δεν θα έχανε την μετάδοση του σόου τον Οκτώβριο του 1965: "Ήταν στο ABC-ένα μεγάλο δίκτυο. Παίζαμε στο Σαν Φρανσίσκο εκείνη τη νύχτα και φυσικά θέλαμε να το δούμε. Έτσι ξεβιδώσαμε την τηλεόραση από τον τοίχο που μέναμε και την πήραμε στο κλαμπ που παίζαμε. Την φέραμε πίσω εκείνη την νύχτα και την βιδώσαμε ξανά στον τοίχο..." Κατά την διάρκεια εκείνης της περιόδου ο Bill και ο Wesley επίσης έγραψαν και έπαιξαν σε κάποια τραγούδια για τους Platters: ένα 45άρι που αποτελούνταν από το "Run While It’s Dark" / "Won’t You Be My Friend" (Entree 107), με τις δύο πλευρές να πιστώνονται στο ντουέτο, κυκλοφόρησε το 1965 και τα δύο περιλαμβάνονται στο LP τους Going Back To Detroit του 1967. Αν και η λαμπερή παραγωγή ήταν ένα άλμα για τους Τhe Bushmen, η κιθάρα που κουδούνιζε και η μπασογραμμή που αγκομαχούσε ήταν αλάθητα έργο του ντουέτου. "Υπογράψαμε συμβόλαιο με το Buck Ram και κάναμε αρκετά sessions για τους καλλιτέχνες του. Είναι ωραίες ηχογραφήσεις-ήταν θαυμάσιο να ακούς κάποιον να τραγουδάει καλά τα τραγούδια σου. Αυτό ήταν πάντα το αδύνατο σημείο μας-ούτε ο Wesley ούτε εγώ μπορούσαμε να τραγουδήσουμε και πάντα αυτό μας περιόριζε στα τραγούδια που γράφαμε". Όλη αυτή η πολυθεματική δραστηριότητα είχε και το αντίτιμό της: "Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς γιατί οι Τhe Bushmen το διέλυσαν, αλλά εγώ και ο Wesley θέλαμε να πάμε σε κατευθύνσεις διαφορετικές από την υπόλοιπη μπάντα έτσι τελικά αυτή διαλύθηκε-ο Dave Potter συνέχισε για να σχηματίσει και να παίξει στους Τhe East Side Kids". Ευτυχώς, σε αυτή την γόνιμη περίοδο δεν υπήρχε έλλειψη από αρχάριες εταιρείες που ήθελαν να υπογράψουν με τους "επόμενους Beatles" σε μία κι έξω συμφωνία και ο Bill με τον Wesley σχημάτισαν νέα γκρουπ σχεδόν κάθε φορά που έκαναν ένα δίσκο: "Στις περισσότερες περιπτώσεις χρησιμοποιήσαμε τον Mike Robinson ως ντράμερ και ο Dale Bobbitt ήταν κοντά μας για λίγο. Κάπως προσθέσαμε τον Doug Czinki για λίγους μήνες γύρω στο 1965-66, αλλά κανείς μας δεν τον θυμάται πολύ καλά και κανείς μας δεν τον πήγαινε και πολύ. Ηχογραφήσαμε κάθε φορά που είχαμε μερικά δολάρια για να ξοδέψουμε ή όποτε βρίσκαμε κάποιον να μας διαθέσει χρόνο στο στούντιο. Αυτή είναι η περίοδος όπου παίξαμε ως Τhe Word, Τhe War Babies, Nobody Cares και άλλα ονόματα που δεν θυμάμαι. Αλλά πάντα ήμασταν εγώ και ο Wesley που κάναμε την παραγωγή και οργανώναμε εκείνες τις μπάντες". Δύο 45άρια κυκλοφόρησαν σε αυτήν τη περίοδο: ένα από τους War Babies και άλλο ένα από τους Τhe Word. Το πρώτο, που περιείχε τα "Jeanie’s Pub" / "Love Is Love" (Highland 4000, August 1965), εμφανίζεται να είναι η πρώτη αυθεντική συνεργασία ανάμεσα στον Bill και τον Wesley που έφτασε στο βινύλιο. Η πρώτη πλευρά, ήταν ακόμα ένα κομμάτι garage punk, με τυπικά κιθαριστικά πυροτεχνήματα από τον Wesley. Οι στίχοι αδιάντροπα μετέφεραν την Αγγλική εισβολή πίσω στην πατρίδα της-ακόμα κι αν η γεωγραφία του Λονδίνου ήταν κομματάκι ύποπτο (the titular hostelry, which sounds quite a ‘happening’ place, was located “a mile outside of Chelsea / On the way to Liverpool…”). "Jeanie λεγόταν το κορίτσι μου και ήταν από την Αγγλία", θυμάται ο Bill. "Την συνάντησα σε ένα nightclub στην Pasadena που ονομαζόταν The Circle Lounge. Δεν είχα ακόμη βρεθεί στην Αγγλία, αλλά ήταν η λιγοστή προσπάθεια που έκανα για να της γράψω ένα τραγούδι". Το 45άρι των The Word εμφανίστηκε το 1966 και περιείχε τα "Now It’s Over" / "So Little Time" (Brent 7048). "Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το ίδιο γκρουπ που λεγόταν Nobody Cares ηχογράφησε το σινγκλ κάτω από το όνομα Τhe Word. Νομίζω ότι αυτό το κάναμε με την βοήθεια του Dale Bobbitt. Ήταν πιθανώς ο Potter στα ντραμς, ο Dale στο πιάνο, εγώ στην κιθάρα και στο μπάσο και ο Wesley στην κιθάρα. Δεν θυμάμαι σίγουρα, αλλά μοιάζει μία λογική προσέγγιση στην διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου". Προς το τέλος του 1965, ο Wesley και ο Bill εμφανίζονταν στο Χόλιγουντ με τον Dave Potter και τον Doug Czinki, συγκαιρινά (μία φορά ανακοινώθηκε η εμφάνισή τους στο μικρό κλαμπ Sea Witch στην Sunset Strip). "Ναι, παίξαμε γύρω στην πόλη για δυό μήνες ως Euphoria. Μετά για κάποιο λόγο, ο Czinki έφυγε-εμείς τον αφήσαμε να φύγει...δεν μπορώ να θυμηθώ. Ο Wesley, ο Potter και εγώ συνεχίσαμε για δύο ακόμα μήνες, αλλά μετά πήγα στην Αγγλία και μαντεύω ο Wesley και ο Potter πήγαν στο Τέξας".  Να τι απέγινε ο Czinki:

Στην Αγγλία η ζωή του Bill πήρε μία πολύ διαφορετική πορεία. Με την Αγγλίδα σύντροφό του περίμεναν το πρώτο παιδί τους και η μουσική έπρεπε να περάσει στο πίσω κάθισμα για λίγο. "Παντρεύτηκα μία Αγγλίδα την Jeanie και ζήσαμε με τους γονείς της πάνω από ένα μανάβικο στο Σάλφορντ (λίγο έξω από το Μάντσεστερ) για αρκετούς μήνες, ενώ περιμέναμε τον γιό μας Christopher να γεννηθεί. Το "Docker’s Son" γράφτηκε για τον αδελφό της Jimmy-ο πατέρας τους ήταν φύλακας στις αποβάθρες των ναυπηγείων στο Σάλφορντ, πιό κάτω στο δρόμο. Ήταν μία φτωχή, εργατική περιοχή, αλλά γεμάτη ενδιαφέροντα για ένα νεαρό Αμερικανό".
Στο μεταξύ ο Wesley αποχώρησε από την Sunset Strip με μία νέα μπάντα που αποτελείτο από τον Dave Potter και τον κιθαρίστα Pat Connally. Χρησιμοποιώντας ακόμα το όνομα Euphoria, εγκαταστάθηκαν στο Χιούστον. Η μουσική σκηνή εκεί ήταν αναζωογονητική, αν και το κλίμα δεν της έμοιαζε-όπως λέει ο Wesley: "Περάσαμε γύρω στους 4 μήνες ένα φρικτό καλοκαίρι". Αν ο χρόνος τους στο Τέξας δεν ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστικός, ήταν σίγουρα παραγωγικός, με ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις από την περίοδο που αποκαλύπτει μία μπάντα έτοιμη να απορροφήσει όλων των ειδών τις επιρροές. Σε ένα άρθρο για την Houston Post τον Ιούνιο του 1966, ο Scott Holtzman (ο οποίος αργότερα έκανε την παραγωγή και έγραψε για τους Fever Tree έγραψε με ενθουσιασμό για μία μεγάλη παράσταση στο La Maison Au Go-Go, όπου οι Euphoria είχαν καταπλήξει το κοινό με ένα πρωτοπόρο νέο ήχο: "Η ψυχεδελική rock γεμίζει ενθουσιασμό τους έφηβους του Χιούστον. Είναι ο ήχος του Χιούστον". Το γκρουπ ήταν, είπε, "Φρέσκο, από την Sunset Strip του Χόλιγουντ" και είχε ηχογραφήσει στην Walt Andrus Productions (θρυλικά στούντιο στο Χιούστον που είχαν φιλοξενήσει τις περισσότερες από τις πολύ καλές μπάντες της εποχής όπως οι 13th Floor Elevators, the Red Crayola, Fever Tree και πολλές άλλες. Μία συνέντευξη με την μπάντα άρχισε με τρελό χιούμορ, πριν ο Wesley προσπαθήσει να εξηγήσει τι τους έκανε να ξεχωρίζουν από τις άλλες μπάντες: "Ο μόνος λόγος που είμαστε διαφορετικοί είναι επειδή είμαστε εκτός τόπου. Στο L.A. θα ήμασταν στον τόπο μας. Τόσο απλά..."Ο Potter πρόσθεσε: "Οι περισσότεροι νέοι ήχοι ξεκινούν από το L.A. Εκεί βρίσκεται η πλειοψηφία των παράξενων αλλόκοτων ανθρώπων στον κόσμο". Ανάμεσα στα τοπικά γκρουπ, ο Wesley επέλεξε τον Roky Erickson και τους the 13th Floor Elevators για συγκεκριμένο έπαινο, πριν εξυμνήσει τον Ravi Shankar, τους the Beatles και τους the Byrds (πολύ μακράν από τους Stones). Ερωτώμενος να δώσει ένα ορισμό, να καθορίσει την ‘psychedelic rock’, απάντησε:" Οι ψεύτες βάζουν τις ταμπέλες και εμείς απλά παίζουμε...Εσείς ακούτε και πετάτε στα ύψη και χτυπιέστε όλη την ώρα και όλο αυτό είναι απλά ένα ουρλιαχτό". Παρόλα αυτά η μπάντα επέμενε ότι αντίθετα σε ότι πίστευαν πολλοί άνθρωποι, δεν έπαιρναν ναρκωτικά. Ο Wesley ισχυρίστηκε ότι δεν είχε ούτε καν πιει. Καθορίζοντας την ¨Euphoria rock¨ είπε: "Είναι μία κατάσταση κατανόησης-όταν καταλαβαίνεις τα πάντα. Είναι αυτό το είδος της ευτυχίας". Ερωτώμενος για τις φιλοδοξίες τους ο Potter απάντησε στεγνά: "Να κάνουμε πολλά λεφτά. Δεν με νοιάζει αν έχω ένα χιτ ή όχι". Ο Wesley ήταν λίγο πιο φιλοσοφημένος:"Θα ήθελα να μυήσω περισσότερους ανθρώπους σε ότι συμβαίνει".
Ο Νοέμβριος του 1966 έφερε το μόνο 45άρι που κυκλοφόρησε με το όνομα των Euphoria, το σκοτεινό ζεύγος "Hungry Women" / "No Me Tomorrow" (Mainstream 655).

Hungry Women (1966)

Το "Hungry Women" είναι μία πικρή ιστορία (στο μισογυνιστικό στυλ της εποχής) ενός άνδρα που παραδίδεται στην αστυνομία εξαιτίας μίας άπιστης γυναίκας, ενώ το "No Me Tomorrow" είναι ένας ατμοσφαιρικός, σκοτεινός στοχασμός για μία χαμένη αγάπη και τον επικείμενο θάνατο, που τελειώνει με ένα φρικαρισμένο Ανατολίτικο κιθαριστικό τζαμ. Το γεγονός ότι η πρώτη πλευρά πιστώθηκε στον Watt και η δεύτερη στους Watt/Lincoln, μπορεί να υποδηλώσει ότι και ο Bill και ο Wesley ήταν υπεύθυνοι για το δίσκο, αλλά ο Bill είναι ανένδοτος ότι δεν είχε πάρει μέρος στην ηχογράφηση. Φυσικά ο Wesley θα είχε βρεθεί σε καλύτερη θέση για να διευκρινίσει, αλλά το καλύτερο που μπορούσε να πει ήταν ότι δεν θυμάται τόσο καλά, αλλά νομίζει ότι έγινε στο Τέξας όταν έπαιζε εκεί με τον Dave Potter. Νομίζει ότι ήταν οι δύο τους συν ένα ζευγάρι άλλο, που αργότερα σχημάτισαν το γκρουπ Potter St. Cloud…Δεν θυμάται πολλά από αυτή την περίοδο. Ο Bill σίγουρα θυμάται το τραγούδι που έγινε η δεύτερη πλευρά, επειδή είναι ανάμεσα σε ένα αριθμό demos που ο ίδιος κατέχει. Ωμά και συναρπαστικά αυτά επίσης περιλαμβάνουν τα "Jeanie’s Pub" και "Oh Dear Oh" (που θα εμφανίζονταν σε μία πιο συνειδητοποιημένη βερσιόν στο compilation Houston Hallucinations, ως "Oh Dear", "You Look Like a Dog"). Στην πραγματικότητα η ακουστική βερσιόν του "No Me Tomorrow" είναι ιδιαιτέρως διαφωτιστική επειδή αποδεικνύει ότι αυτός και ο Wesley, όταν τα έδιναν όλα θα μπορούσαν να ήταν εξαιρετικοί αρμονικοί τραγουδιστές.

No Me Tomorrow (1966)

Ο George Banks, μάνατζερ των Misfits (γκρουπ από το Χιούστον, που αργότερα θα ηχογραφούσαν ως Τhe Lost & Found), θυμάται καλά τους Euphoria: "Οι Euphoria ήρθαν στο Χιούστον όταν ήταν στις δόξες τους οι Elevators και άλλοι στο χρονοδιάγραμμα της ΙΑ. Ήταν ένα καυτό τρίο: Ο Wesley Watt κιθάρα, ο David Potter ντραμς και ο Pat Connally στο μπάσο (νωρίτερα, στην Καλιφόρνια, ο Pat ήταν με ένα surf γκρουπ, πριν τους Beach Boys, και ήταν πολύ επιτυχημένοι τοπικά). Οι Euphoria και τα παιδιά από τους Misfits τα πήγαιναν πολύ καλά και-διαμέσου κάποιων διαφορών (όχι μεταξύ των)-έφυγαν όλοι μαζί για το L.A. Παίξαμε γύρω εκεί και μας δόθηκε ένα συμβόλαιο ηχογράφησης. Έφερα την πρώτη κυκλοφορία, "Hungry Women" / "No Me Tomorrow" στην Mainstream στο Χιούστον και το παρουσίασα στον Larry Kane. Δεν απογειώθηκε αλήθεια. Οι Euphoria δεν είχαν αναπτύξει φήμη εκεί ή κοινό. Η μπάντα πήγε μέσω πολλών συναισθηματικών εναλλαγών στο L.A., όχι όλη μαζί, λόγω του ότι ο Wesley και ο David ήταν παντρεμένοι-και λόγω ναρκωτικών. Οι καιροί γίνονταν δύσκολοι και για να πάρουμε ο James [Harrell – μπάσο], ο Pete [Black – κιθάρα] και εγώ έπρεπε να πάμε πίσω στο Χιούστον". Ένα άλλο κομμάτι στην Houston Post, με ημερομηνία 12 Φεβρουαρίου 1967, άρχιζε "Χωρίς να παίζει ρόλο πώς το βλέπετε, η ψυχεδελική μουσική είναι εδώ. Είναι σε νηπιακό επίπεδο, αλλά είναι ένας νέος ήχος που μπλέκεται στον ήχο του αύριο, με τον οποίο θα πρέπει να ζήσουμε στο μέλλον", πριν ο συγγραφέας (πιθανώς ο Holtzman ξανά) να δηλώσει: "Το Χιούστον είχε μερικούς από τους ηγετικούς υπέρμαχους αυτού του είδους της μουσικής, αλλά η πιο αγνή μορφή της που έχω προσωπικά ακούσει ήταν ένα γκρουπ που λεγόταν Euphoria, το οποίο έχει διαλυθεί. Έχω ακούσει ακυκλοφόρητες κασέτες και πέρασα χρόνο γύρω από αυτούς τους τύπους και αληθινά λυπάμαι που δεν ταίριαξαν, επειδή ήταν πολύ δυνατοί σε αυτήν την τάση". Το 1982 τέσσερα προηγουμένως ακυκλοφόρητα τραγούδια εμφανίστηκαν σε ένα compilation LP από μπάντες του Τέξας που λεγόταν Houston Hallucinations, πολύ από το οποίο επικεντρωνόταν σε μπάντες που παρουσίαζαν στο κλαμπ του Scott Holtzman, the Living Eye. Το "Pick It Up" παρουσιάζει ένα heavy riff που διακόπτεται στην μέση του από ένα πέρασμα ομιλίας: "In your search for happiness and youth / Do not neglect these words of truth / The most perfect love you will ever find / Can only come from peace of mind / So see yourself as others do / And then you’ll know what’s best for you". Το "In Time" αρχίζει με fuzz κιθάρα (θυμίζει τους Elevators) πριν να πάει απροσδόκητα σε ακουστική κιθάρα, πολύ στο στυλ των Love. Το "Walking The Dog" είναι ένα acid blues με αιχμαλωτιστικό ντράμινγκ και παιδικά τραγουδάκια και ακόμα πιο παράξενο είναι το "Oh Dear, You Look Like Dog" (που ήδη είχε γίνει demo από τον Wesley και τον Bill στο L.A.). Αρχίζει με ένα κουδούνισμα της κιθάρας, αλλά γρήγορα κατέρχεται σε ένα παράξενο στίχο, που όπως ο τίτλος υποδηλώνει, δεν κολακεύει το θέμα του. 

Σαν να μην ήταν αρκετά αυτά, δύο άλλες ηχογραφήσεις έγιναν με το όνομα Euphoria αυτήν την περίοδο (και μέχρι τώρα ακυκλοφόρητες). Το "Touch My Tears" και το "People You & Me" ήταν φανερά ηχογραφημένα κατά την διάρκεια των sessions στο Walt Andrus Studios στο Houston από τον Μάιο του 1966, που υποδηλώνει ότι αυτά ήταν τα τρακς που ο Holtzman αναφέρθηκε στο άρθρο του στην Houston Post τον επόμενο μήνα. Παρά κάποια επιδείνωση (που θα μπορούσε πιθανώς να φτιαχτεί) και τα δύο ακούγονταν τρομερά. Για τον Bill, "εκπλήσσομαι που η Texas Archive Recordings θα κυκλοφορούσε τα άλλα τέσσερα και όχι αυτά, ενώ ακούγονται πολύ πιο καλά. Είμαι σίγουρος ότι εκείνα τα δύο τραγούδια είναι Wesley και Potter". Ό,τι είναι ξεκάθαρο ωστόσο, είναι ότι τον Φεβρουάριο του 1967 οι Euphoria είχαν φύγει από το Τέξας για τα καλά. Μέσα στον επόμενο χρόνο ή κάτι τέτοιο, ο Wesley και ο Potter θα εμφανίζονταν σε κάποια πρότζεκτ στο L.A. Στο ντεμπούτο του Lee Michaels, Carnival Of Life (A&M SP 4140), τον Δεκέμβριο του 1967, μπορούν να ακουστούν μερικά σημεία στιγματισμένα από την lead guitar του Wesley και το ντράμινγκ του Potter. Ο δεύτερος είπε: "Ο Lee Michaels και εγώ είχαμε μία ρήξη. Πράγματι με ήθελε να μείνω με την μπάντα του αλλά εγώ ήθελα να κάνω άλλα πράγματα και αυτός προσφέρθηκε ακόμα και να μου αγοράσει καινούρια ντραμς εάν έμενα. Το απέρριψα και απλά δεν μου έδωσε κρέντιτ στο άλμπουμ". Τον επόμενο χρόνο ο Potter είχε πάει στους Τhe East Side Kids και δύο τραγούδια που πιστώθηκαν στον Wesley ("Heavy Love" και "Can’t Feel Love") εμφανίστηκαν στο LP, Tiger & The Lamb (Uni 73032). Η μπάντα επίσης περιλάμβανε τους φίλους από την εφηβεία του Bill, Mike Doud (που υπήρξε μέλος των Novatones), τον αδελφό του David Doud και τον Joe Madrid. Μετά την γέννηση του παιδιού τους το 1966, ο Bill και η Jeanie επέστρεψαν στην Καλιφόρνια το 1967, μετακινούμενοι στο κάτω μέρος του σπιτιού στο Hollywood Hills, όπου είχε μεγαλώσει ο Bill. Όχι πολύ αργότερα θα επανασυνδεόταν με τον παλιό του φίλο Wesley. "Ο Wesley και η γυναίκα του Joan ζούσαν στο Topanga Canyon. Χώρισα με την γυναίκα μου μετά από 6 περίπου μήνες, έτσι αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλύτερα για να γράφουμε τραγούδια, αν ο Wesley και η Joan έμεναν μαζί μου. Μιλήσαμε με τον πατέρα μου για να μας αφήσει να μετατρέψουμε το διπλό γκαράζ σε στούντιο, όπου θα μπορούσαμε να κάνουμε τα δικά μας τραγούδια. Δεν είχαμε καθόλου χρήματα, αλλά βάλαμε ενέχυρο μερικά πράγματα και καβατζώσαμε μερικές εκατοντάδες δολάρια το καλοκαίρι του '67 για να κάνουμε την μετατροπή. Σύντομα καταλάβαμε ότι αυτό δεν επρόκειτο να είναι αρκετό για να πληρώσουμε για τα υλικά που χρειαζόμασταν, έτσι θα παίρναμε το station wagon του Wesley στην ξυλαποθήκη και θα το γεμίζαμε με ηχομονωτικά πλακίδια και πράγματα που χρειαζόμασταν. Ξοδέψαμε τον επόμενο μήνα ή κάτι τέτοιο για να κάνουμε όλη την δουλειά μόνοι μας". 

Με έμπνευση από τις ξεχωριστές τους περιπέτειες, άρχισαν να συνεργάζονται στα τραγούδια που θα έμπαιναν στο Α Gift From Euphoria. "Είχαμε ένα Roberts και ένα Sony κασετόφωνο, ένα πιάνο, ένα σετ από ντραμς (που αργότερα χρησιμοποιήσαμε στο άλμπουμ), μερικά μικρόφωνα και διάσπαρτο ηλεκτρικό εξοπλισμό που χρησιμοποιήσαμε για να δημιουργήσουμε ένα μικρό στούντιο. Συνηθίζαμε να ανεβαίνουμε επάνω στο στούντιο κάθε πρωί και περνούσαμε την ημέρα γράφοντας και ηχογραφώντας. Εκείνη την εποχή η Joan μας άφησε να μείνουμε μόνοι εκεί. Επειδή ήμασταν μόνοι μας, θα παίζαμε εξ'ανάγκης όλα τα μέρη οι δυο μας. Γίναμε καλοί στο overdubbing και στη χρήση click-track, έτσι τον καιρό που ηχογραφούσαμε το άλμπουμ συνηθίζαμε να παίζουμε όλα τα μέρη οι ίδιοι". Απαντώντας στην αναπόφευκτη ερώτηση μας λέει: "Πήραμε μερικές φορές ναρκωτικά. Επηρέασαν το άλμπουμ στην συγγραφή του, αλλά δεν κάναμε χρήση όταν ηχογραφούσαμε". Όχι πολύ μετά επινόησαν ένα φιλόδοξο σχέδιο: δίχως κάποια δισκογραφική υποχρέωση, θα ηχογραφούσαν ένα άλμπουμ σε τέσσερις φάσεις, τρεις πόλεις και δύο ηπείρους. Μέχρι που ίδρυσαν και δική τους εταιρεία την Euphoric Productions, για να επιβλέπουν το εγχείρημα. "Το όλο πρότζεκτ εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα της πίστης και χρηματοδότησης μίας οικογενειακής φίλης της γυναίκας του Wesley. Αυτή πίστεψε σε μας και κανόνισε ένα τραπεζικό δάνειο για να γίνει η παραγωγή του άλμπουμ". Το όνομά της ήταν Lisa Barber και με απόλυτη ευγνωμοσύνη αποκάλεσαν το τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο τους "Lisa". 

Lisa (1969)

Για πολλούς φαν του γκρουπ υπάρχει ένας φράκτης ανάμεσα στις αρχικές ηχογραφήσεις και στο άλμπουμ: Η αισθητική του γκαράζ είχε εξαφανισθεί, αντικαθιστάμενη από ένα ευρύ ηχοτοπίο ορχηστρικής pop, folk, country και ψυχεδελικής rock. Αυτό προφανώς είχε να κάνει με τις συγκλονιστικές μουσικές μετακινήσεις που συνέβαιναν γύρω τους, αλλά εξίσου σημαντικές ήταν και οι επιρροές (όλων των ειδών) που είχαν απορροφήσει όσο ζούσαν χωριστά. Επίσης, για πρώτη φορά στις μουσικές τους καριέρες ο Wesley και ο Bill ήταν ελεύθεροι από τους κανόνες ενός μάνατζερ ή μίας δισκογραφικής και πραγματικά τους περιορισμούς ενός 45άρι σινγκλ: η παλέτα τους ήταν πλούσια και ο καμβάς τους μεγάλος. Τα στούντιο sessions για το A Gift From Euphoria άρχισαν το καλοκαίρι του 1968. "Είχαμε ένα φίλο με το όνομα Harry Sherin, που έπαιζε τσέλο και μας σύστησε σε έναν νέο συνθέτη κλασικής τον Irwin Webb. Ο Harry ήταν ο μαέστρος για τα sessions και ο Irwin ήταν ο συνθέτης. Με την βοήθειά του και τις συνθετικές του ικανότητες ηχογραφήσαμε τις ενορχηστρώσεις στα Western Recorders στο Hollywood μαζί με 60-70 μουσικούς, πολλοί από τους οποίους έπαιξαν για την φιλαρμονική του Λος Άντζελες. Τα "Lisa", "Young Miss Pflugg", και "The Hollyville Train" έγιναν τον ίδιο χρόνο". Οι μεγαλειώδεις μίνι συμφωνίες του Webb πήγαν πολύ μακρύτερα από όσο κανονικά θα αναμενόταν από ένα συνθέτη της pop (το κομμάτι που ανοίγει ΄τρέχει΄ σχεδόν δύο λεπτά πριν ακουστεί ο πρώτος στίχος) και παρείχε στο άλμπουμ μερικές από τις πιο συναρπαστικές του στιγμές. Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι δεν συνέχισε να συνεισφέρει σε άλμπουμ άλλων μουσικών, αλλά κάθε απόπειρα που έχει γίνει για να εντοπιστεί και να μιλήσει γι'αυτό έχει αποτύχει. 

The Hollyville Train (1969)

Το επόμενο λιμάνι ήταν το περίφημο στούντιο Bradley’s Barn, λίγο έξω από το Νάσβιλ, όπου χωρίς έκπληξη, τα πιο country προσανατολισμένα τραγούδια φτιάχνονταν. Πέρα από τα ορχηστρικά sessions, αυτό ήταν το μόνο μέρος που το ντουέτο αισθάνθηκε ότι χρειαζόταν ένα χέρι βοηθείας. Ενώ ο εξοπλισμός τους πήγαινε στην Καλιφόρνια από τον ανεπίσημο roadie, και παιδικό φίλο του Bill, Whitie, το ζεύγος προπορεύτηκε για να βρει μουσικούς. Αφού επικοινώνησαν με την ένωση των μουσικών, βρήκαν φλέβα χρυσού: ο πιανίστας David Briggs είχε ήδη δουλέψει με τον Elvis Presley, ο παίκτης του μπάντζο Bobby Thompson σύντομα θα γινόταν ιδρυτικό μέλος των Area Code 615, και ο pedal steel κιθαρίστας Lloyd Green είχε πρόσφατα τελειώσει τα sessions για το δίσκο των Τhe Byrds, Sweetheart Of The Rodeo. Αυτό ήταν το lineup που μαζί με τους δυο νέους μας, ηχογράφησαν τα "The Stone River Hill Song", "I’ll Be Home To You" και "Something For The Milkman" στα τέλη του καλοκαιριού του 1968. 

The Stone River Hill Song (1969)

Άλλο ένα τραγούδι που ηχογραφήθηκε στο Νάσβιλ ήταν το "New Canaan Town" (υποθετικά βγαλμένο από το High School του Wesley). Αυτό δεν μπήκε στο LP, αλλά επιβίωσε ως demo, μαζί με την ολοκληρωμένη βερσιόν του "Something For The Milkman" (που εμφανίζεται μόνο σαν απόσπασμα στο LP). Με τα sessions του Νάσβιλ ολοκληρωμένα, το ντουέτο διέσχισε τον Ατλαντικό για την τρίτη φάση του πρότζεκτ, συμπληρώνοντας την μάζα του LP το φθινόπωρο του 1968. Bill: "Ύστερα πήγαμε στο Λονδίνο για να ηχογραφήσουμε τα rock κομμάτια. Νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα στο Brompton Square, μόλις δύο τετράγωνα από τα Harrods. Πήγαμε σε μερικά κονσέρτα και συμμετείχαμε σε δύο κλαμπ, αλλά τον περισσότερο χρόνο δουλεύαμε στα Pye Studios. Ηχογραφήσαμε τα "Did You Get The Letter", "Through A Window", "Lady Bedford", "Sweet Fanny Adams", "Sunshine Woman", "Docker’s Son" και "World" εκεί, παίζοντας όλα τα μέρη μόνοι μας. Συνηθίζαμε να το κάνουμε αυτό στο στούντιο που είχαμε στο σπίτι, έτσι απλά βάλαμε την ρυθμική κιθάρα και τα ντραμς στα πρώτα δύο τρακς και προσθέσαμε άλλα όργανα στα επιπρόσθετα κομμάτια. 

Did You Get The Letter (1969)

Σε δύο παίξαμε τις ακουστικές μας κιθάρες σε click track και προσθέσαμε τα άλλα μέρη αργότερα. Ο Wesley έπαιξε ηλεκτρική κιθάρα, ακουστική κιθάρα και ντραμς. Εγώ έπαιξα ακουστική κιθάρα, λίγη ηλεκτρική, μπάσο, πιάνο και φυσαρμόνικα. Επίσης προσθέσαμε τα φωνητικά εκεί για όλα τα τραγούδια (νοικιάσαμε ένα φωνητικό τρίο για να κάνει το background στο "Hollyville Train" και μερικά ΄oohs΄ και ΄aahs΄ στο "Docker’s Son". Εκμεταλευόμενοι τις διακριτικές διαφορές ανάμεσα στις φωνές τους, ο καθένας πήρε τη σειρά του για να τραγουδήσει lead. Για παράδειγμα, ο Wesley ανοίγει το άλμπουμ στην πρώτη στροφή του "Lisa", μετά από την οποία ο Bill συνεισφέρει την Γαλλική διαδοχή. Το υλικό παρέμεινε ποικίλο: το "Did You Get The Letter" είναι ένα αριστούργημα από overdubs και από εφέ, ενώ το "Sweet Fanny Adams" ωθείται από το πιάνο του Bill-και τα δύο έδωσαν απόλυτη ελευθερία στην κιθάρα του Wesley. 

Sunshine Woman (1969)

Φανερά φαίνεται πως αγαπούσε να ΄δίνει γκάζια΄ όταν το απαιτούσε η περίσταση, αλλά πάντα θα μπορούσε να το γυρίσει σε μία θαυμάσια χαλαρή παράσταση, όπως στο bluesy "Through A Window". Αλλού το "Lady Bedford" συνυφαίνει την ντελικάτη ακουστική κιθάρα του Bill με ένα θαυμάσια υπογραμμισμένο σόλο της harpsichord και το "Sunshine Woman" με την αιχμαλωτιστική χορωδία και στίχους όπως ("Ice cream palace in your eyes / Paper horses racing by...") θα μπορούσαν να έχουν βρεθεί υποψήφια για ένα σινγκλ-αν η εισαγωγή δεν είχε κρατήσει σχεδόν ένα λεπτό. Τα sessions επίσης περιλάμβαναν το ατμοσφαιρικό στιγμιότυπο της ζωής στη Βόρεια Αγγλία, "Docker’s Son", όπως και το γλυκόπικρο "World". Ένα συναρπαστικό στοιχείο ξεπετάγεται από το τεύχος του Beat Instrumental του Ιανουαρίου του 1969: η στήλη ‘In the Studio’ αφηγείται ΄ο Ray Prickett στην Pye μας έδωσε τα νέα ότι το καλύτερο στούντιο κλείστηκε για δύο εβδομάδες από δύο άνδρες από το Λος Άντζελες-τον Bill Lincoln και τον Wesley Watts. Παίζουν μία μεγάλη ποικιλία μουσικής-straight hillbilly, Nashville stuff, μέχρι progressive αλα Beatle μουσική. Παίζουν όλα τα όργανα μόνοι τους, ενώ ο Ray έκανε τον μηχανικό. Έφεραν από το Χόλιγουντ 4 τραγούδια και πρόσθεσαν φωνητικά, όπως επίσης ξεκίνησαν από την αρχή περίπου άλλα 12. "Θυμάμαι τον Ray να κλείνει το στούντιο για δύο εβδομάδες", λέει ο Bill. "Είχα πάει σε ένα session των Walker Brothers όταν ήμουν στο Λονδίνο ένα χρόνο ή δύο πριν και έτσι γνώρισα αυτό το στούντιο. Υπέθεσα ότι ήταν αρκετά καλό για τον Scott, αρκετά καλό για εμάς. Νομίζω ότι η Petula Clark επίσης το χρησιμοποιούσε, έτσι αισθανθήκαμε άνετα εκεί. Δεν υπήρχαν ποτέ περισσότεροι από τους δυό μας, τον Ray και τον βοηθό του. Ο Ray ήταν σπουδαίος! Ήταν μία θαυμάσια περίοδος για μας και ήταν εκεί που κάναμε το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ. Θα συνεχίζαμε να παίζουμε διάφορα όργανα και να δομούμε τα τραγούδια". 

Through A Window (1969)

Ενώ το ντουέτο ήταν στο Λονδίνο-όπως τόσοι πολλοί άλλοι-προσπάθησαν να τραβήξουν το ενδιαφέρον της Apple Records στο εγχείρημά τους. "Είχαμε σχέδια να φωτογραφίσουμε όλα τα τραγούδια και να κάνουμε ένα βιβλιαράκι", λέει ο Bill. "Θέλαμε να περιγράψουμε κάθε τραγούδι με εικόνες και πήγαμε ακόμα και στην Σουηδία για να κάνουμε αυτό για το πρώτο τραγούδι το "Lisa"-ήμασταν ερωτευμένοι με την ταινία Elvira Madigan και πιστέψαμε ότι θα ήταν μία τέλεια αναπαράσταση του τραγουδιού, έτσι πήγαμε εκεί να βρούμε ένα μοντέλο σε αυτό τον παλμό. Ρίξαμε την ιδέα για το βιβλιαράκι στον Peter Asher στην Apple ενώ ήμασταν στο Λονδίνο και ο Paul McCartney είχε το άλμπουμ για ένα περίπου μήνα, μέχρι να αποφασίσει αν τους έκανε. Δυστυχώς δεν το ήθελαν και μας το επέστρεψαν". (Σύντομα μετά οι Beatles έφτιαξαν το ποτ-πουρι για την δεύτερη πλευρά του Abbey Road. Θα μπορούσε άραγε οι Euphoria να έχουν γίνει μία άθελά τους επιρροή σε αυτό;). Στο σπίτι αμέσως ο Bill και ο Wesley επέστρεψαν εκεί όπου είχαν ξεκινήσει, περνώντας τα τέλη του 1968 και τους πρώτους μήνες του 1969 στο Χόλιγουντ, κάνοντας μίξεις, κλπ στα Sunset Sound Recorders. 

Lady Bedford (1969)

Μία άγνωστη προηγουμένως συνεισφορά σε αυτά τα τελικά sessions ήρθε με την ευγενική προσφορά του Gary Rowles, που πήγε στους Love για τα LP Out Here και False Start. Λέει ο Bill: "Ήταν φίλος του προηγούμενου ντράμερ μας Mike. Όταν επιστρέψαμε από την Αγγλία, ο Gary ρώτησε αν θα μπορούσε να παίξει στο άλμπουμ. Απλά ήθελε να συνεισφέρει σε κάτι, έτσι πήγαμε πάλι στο στούντιο και τον αφήσαμε να κάνει ένα σόλο κιθάρας στο "World".  Οι χαρακτήρες μας δεν ταίριαξαν καλά, αλλά ήταν ένας καλός μουσικός και πάντα θαύμαζα το ταλέντο του". Ερωτώμενος για τις αναμνήσεις από το session, ο Rowles λέει: "Όταν πρωτο-άκουσα τα τραγούδια το 1968, τα έχασα, ειδικά στο "Docker’s Son"-εκείνη η στοιχειωτική αίσθηση, γεμάτη πόνο και ελπίδα, το κόνσεπτ-τόσο ευφυές! Ο Bill ήταν (και ακόμα είναι) ένας θησαυρός, ο Wesley ήταν ένα άγριο αρσενικό (ήταν τόσο παράξενος που κανείς δεν θα πίστευε-όταν έπαιζε την κιθάρα, θα έγλυφε τα χείλη του σαν δαίμονας και θα έκανε ήχους σαν φίδι) και μαζί οι δυο τους έκαναν απίστευτη μουσική. Για μένα ήταν μία πολύ παράξενη σχέση, αλλά ήταν τόσο θαυμάσιοι μουσικοί..." Ο Bill προσθέτει ένα ενδιαφέρον υστερόγραφο: "O Arthur Lee εμφανίστηκε στο σπίτι μου όταν ολοκληρώσαμε το άλμπουμ και το άκουσε. Είπε ότι αισθάνθηκε περήφανος για ότι είχαμε κάνει, εγώ όντας παλιός του μπασίστας και φίλος. Ποτέ δεν τον ξαναείδα μετά από αυτό, αλλά ήταν ένας σπουδαίος τύπος και είχε πλάκα να είσαι μαζί του. Μου λείπει πολύ!" Πριν να ολοκληρώσουν την σκληρή δουλειά στο Sunset Sound, το ντουέτο βρήκε την ενέργεια να ηχογραφήσει ένα πληθωρικό τελικό κομμάτι, με τον ενθυμητικό τίτλο, "Suicide On The Hillside Sunday Morning After Tea". Η αίσθηση της ανακούφισης σε αυτό το χωρίς στίχους κομμάτι, που κλείνει την πρώτη πλευρά, είναι σχεδόν χειροπιαστή-απλά ακούστε το ‘Stop!’ που σβήνει...

Suicide On The Hillside Sunday Morning After Tea (1969)

Δοθέντος του αποσπασματικού τρόπου με τον οποίο είχαν προχωρήσει οι ηχογραφήσεις, το να ΄ράψεις΄ τα ανόμοια τραγούδια σε ένα συνεκτικό σύνολο θα πρέπει να ήταν τρομακτική δουλειά. Κι όμως ο Bill και ο Wesley, κάνοντας μόνοι την παραγωγή, απάντησαν στην πρόκληση με θαυμαστό τρόπο. Ταξινομώντας το άλμπουμ με τολμηρές και απροσδόκητες αλλαγές στο στυλ και στο τέμπο, επέτρεψαν σε κάθε τραγούδι να λάμπει σε σύγκριση με το επόμενο. Ίσως η πιο καθοριστική στιγμή του άλμπουμ έρχεται κατά την διάρκεια της μετάβασης ανάμεσα στο "Stone River Hill Song" και στο "Did You Get The Letter": ένα ασυμβίβαστο μπάντζο και ένα πιάνο γουέστερν τελειώνει με την προτροπή: ΄Jesus knew life is changing / So take my hand to change this land / Change it!’ πριν όλα μαζευτούν με την σκούπα στην άκρη, από το τραχύ κολάζ της παραμόρφωσης της κιθάρας, των ηχητικών εφέ και ενός εκρηκτικού προσωρινού τέλους. Η άφθονη χρήση των ηχητικών εφέ ήταν δημοφιλής εκείνη την εποχή χάριν της ευρείας διαθεσιμότητας μίας σειράς από LPs στην Elektra. Λέει ο Bill: "Τα ηχητικά εφέ ήταν ιδέα του Wesley και μου άρεσε επειδή ήταν κάπως σαν να έδεναν τα τραγούδια στο άλμπουμ-αν και δεν είμαι σίγουρος αν ήταν καλό ή κακό". Με το άλμπουμ ολοκληρωμένο επιτέλους, ήταν η μεγάλη ώρα γι'αυτούς να βρουν κάποιον να το κυκλοφορήσει. "Αφού τελειώσαμε ξεκινήσαμε να ΄ψωνίζουμε΄ γύρω στην πόλη" λέει ο Bill. "Το πουλήσαμε στον Nik Venet στην Capitol Records". Για τον Bill το να μπαίνει σε ένα ρόστερ που περιλάμβανε τους the Beatles, τους the Beach Boys και τον Frank Sinatra ήταν το απόλυτο κατόρθωμα: "Είχα ξοδέψει τα νιάτα μου στην Hollywood Blvd., περνώντας μπροστά από τον πύργο της Capitol χιλιάδες φορές. Τόσες πολλές φορές είχα ονειρευτεί..." Οι όροι του συμβολαίου ήταν γενναιόδωροι:"Μας έδωσαν ένα μεγάλο πλεονέκτημα (38000 δολάρια) και ένα συμβόλαιο παραγωγής για να ηχογραφήσουμε δύο άλλους καλλιτέχνες της επιλογής μας. Βοηθήσαμε να σχεδιαστεί το εξώφυλλο και φωτογραφηθήκαμε στην Capitol, με τον φωτογράφο τους. Αλλά δεν μπορούσαμε να τους κάνουμε να μας αφήσουν να συμπεριλάβουμε το κόνσεπτ βιβλιαράκι, καθώς θα γινόταν πολύ ακριβό.". Όσο για τον τίτλο, "Αυτό ήταν ιδέα του Wesley. Ποτέ δεν μου άρεσε και συχνά ευχόμουν να είχα δώσει την μάχη μου για έναν άλλο τίτλο. Αισθάνθηκα ότι ήταν απρεπής και αλαζονικός, αλλά επίσης αισθάνθηκα ότι του χρωστούσα το δικαίωμα να δώσει τον τίτλο στο άλμπουμ. Με είχε αφήσει να βαδίζω στο δρόμο μου πολλές φορές κατά την διάρκεια της ηχογράφησης και έμοιαζε να είναι το σωστό πράγμα να τον αφήσω και εγώ". Το ποίημα στο μπροστινό μέρος του άλμπουμ πάρθηκε από δύο άλλα ποιήματα και προστέθηκε από τον Wesley και εμένα, άρα πρόκειται για απάνθισμα από τρεις πηγές". 

Τα κρέντιτς είναι επίσης ασυνήθιστα: "Επειδή εγώ και ο Wesley χρησιμοποιούσαμε τα δικά μας, ο Nik Venet χρησιμοποίησε το πλήρες όνομά του (Nikolas Venetoulis) για να κρατήσει το πνεύμα του άλμπουμ. Η συμπερίληψη των Bee Gees στις ευχαριστίες μας έγινε από λάθος-δεν έκαναν κάτι σχετικά με το άλμπουμ. Η Capitol μας ζήτησε μία λίστα ανθρώπων που θέλαμε να ευχαριστήσουμε και τους προσθέσαμε στο τέλος σαν σχόλιο στην Capitol. Ήταν πολύ επιδραστικοί πάνω μας εκείνη την περίοδο και ήμασταν ευγνώμονες σε αυτούς για την έμπνευση. Όσο για άλλες μουσικές επιρροές, και οι δυο πιστεύαμε ότι οι Τhe Byrds ήταν απίστευτοι! Επίσης η Aretha Franklin, Creedence, the Beatles..." Όλα έμοιαζε να μπαίνουν στην θέση τους-αλλά καθώς με λύπη θυμάται ο Bill, η χαρά τους αποδείχτηκε βραχύβια. "Λίγο μετά τα πράγματα πήραν μία τροπή προς το χειρότερο. Ο Nik Venet και ένας άλλος άνθρωπος της A&R στην Capitol είχαν μία δυνατή διαμάχη και βρεθήκαμε στη μέση. Σαν αποτέλεσμα απλά έδιωξαν το άλμπουμ τον Νοέμβριο του 1969 χωρίς καθόλου προώθηση και έπρεπε να πληρώσουμε ένα σημαντικό ποσό χρημάτων για να μας αφήσουν εκτός μελλοντικών υποχρεώσεων σε αυτούς. Την ίδια εποχή ο Buck Ram, με τον οποίο είχαμε δουλέψει στο παρελθόν, απειλούσε να μηνύσει την Capitol αν δεν τον έβαζαν μέσα. Ο μάνατζερ μας τότε ήταν ο David Otto, τον οποίο είχαμε συναντήσει μέσω του Lee Michaels (τον οποίο είχε επίσης). Το πράγμα έγινε πολύ άσχημο. Ο Nik έχασε την δουλειά του, εμείς χάσαμε το άλμπουμ μας και τα υπόλοιπα...δεν είναι ιστορία". Όπως είπε ο Wesley: "Ούτε η εταιρεία, ο μάνατζερ μας, ούτε εμείς οι ίδιοι είχαμε ποτέ πλάνο ή στρατηγική να βγούμε έξω να το προωθήσουμε-λέγαμε εάν ένα χιτ βγει από αυτό, θα το κάναμε τότε". Για τον Bill, "Υπήρχαν διάφορες φήμες γιατί η Capitol δεν προώθησε το άλμπουμ. Ήμασταν σε συμβόλαιο με τον Buck και είχαμε ακούσει ότι επρόκειτο να μηνύσει την Capitol. Επίσης ακούσαμε ότι ο Nik και ένα άλλος άνθρωπος της A&R ήταν στα μαχαίρια για την κυκλοφορία. Ο Nik αποχώρησε γρήγορα μετά από αυτό, άρα πρέπει να υπήρχε μία αλήθεια σε όλο αυτό. Αλλά ποτέ στ'αλήθεια δεν ξέραμε τι έγινε-απλά δεν υπήρξε υποστήριξη από την εταιρεία". 

Η Capitol είχε κάνει το A Gift From Euphoria σε τρεις μορφές τον Νοέμβριο του 1969-LP, 8-track και κασέτα-αλλά το χιτ ποτέ δεν ήρθε. Πραγματικά σχεδόν κάθε κόπια που είναι γνωστό ότι κυκλοφορεί έχει μία οπή σαν πατρόν. Από διασωθείσα δήλωση για τα δικαιώματα εκμετάλλευσης από τον Φεβρουάριο του 1970 διαβάζουμε τα δυσοίωνα νέα: σε τρεις μήνες οι συνολικές πωλήσεις είχαν με δυσκολία ξεπεράσει τα 2300 κομμάτια, δίνοντας στην μπάντα το πριγκιπικό κέρδος των 686 δολαρίων-την στιγμή που είχαν πάρει 38000! Κανένα σινγκλ δεν επιλέχτηκε από το LP, αν και υπήρχε περιληπτικά ένα σχέδιο όπως θυμάται ο Bill: "Κάναμε ένα άλλο τρακ αμέσως που ακολούθησε την πώληση του άλμπουμ στην Capitol, που λεγόταν Madeline. Ήταν ένα ζωηρό rock τραγούδι για ένα νέο κορίτσι που έρχεται στο Χόλιγουντ να κερδίσει δόξα και τύχη και επρόκειτο να είναι το σινγκλ, αλλά φτάσαμε μέχρι την φάση του demo πριν αποφασίσουμε να αφήσουμε την Capitol, έτσι δεν θα το αποκαλούσα master-ήμασταν στο στούντιο μόνο δύο ώρες έτσι είναι δύσκολο. Ποτέ δεν τυπώθηκε ή κυκλοφόρησε, επειδή εξαγοράσαμε τις μελλοντικές μας υποχρεώσεις στην Capitol μέσα σε μερικές εβδομάδες από την ηχογράφηση του". 

World (1969)

Παράλογα η μόνη γνωστή σύγχρονη με το LP σημείωση εμφανίστηκε τον Μάιο του 1970 στην Λονδρέζικη underground εφημερίδα Friends, μαζί με αυτές που κάλυπταν τα LPs των The Who, Delaney & Bonnie, Trees και των the Groundhogs. Αυτός που έγραψε την σημείωση (John Coleman) αναγνώρισε το τεράστιο φάσμα του ήχου του άλμπουμ, λέγοντας ότι ΄η παραγωγή γίνεται πολύ βαριά μερικές φορές-μπάντες με χάλκινα, φασαρία από πλήθος κόσμου, και τομέας εγχόρδων όλα να βρυχώνται, ενώ υπάρχουν οι άτυχοι ψίθυροι ανάμεσα σε όλο αυτό σε μία ιδιαίτερα προκλητική μόδα΄. Το συμπέρασμά του; ΄Δεν είμαι σίγουρος ότι κάποιο από τα κομμάτια τα καταφέρνει-όταν η φωνή είναι σωστή, η ενορχήστρωση τείνει να παρεμβαίνει και όταν οι τύποι στην μπάντα αρχίζουν να τό'χουν, ο τραγουδιστής τα κάνει χάλια με τα ψιθυριστά φωνητικά του... Αλλά εξόχως σοβαρά ή με γελοιότητα υποκριτικά είναι προσεκτικά επινοημένο και άψογα πακεταρισμένο. Και είναι κάτι που δεν πρέπει να αγνοηθεί. Πρέπει;" Ελάχιστοι που αγόρασαν το άλμπουμ και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού είχαν την ευκαιρία να απαντήσουν στην ερώτηση, αλλά πρέπει να αναρωτηθεί κανείς τι θα είχαν κάνει, ακόμα κι αν το είχαν ακούσει πολλοί. Ακόμα και με τα στάνταρντ μιας εποχής που είναι γνωστή για τον εκλεκτισμό στον ήχο και τις τάσεις που άλλαζαν, το A Gift From Euphoria βάδισε πάνω στην γραμμή που χώριζε το μεγαλείο από την τρέλα. Θα έπρεπε να είναι κάτι το μεγάλο να ενορχηστρώνεις μπαλάντες, να τραγουδάς στα Γαλλικά, να αναμιγνύεις την rock και το bluegrass, ή να κάνεις επικά πράγματα με την fuzz κιθάρα, αλλά το να τα συνδυάζεις όλα αυτά σε ένα πακέτο, κάτω από ένα περίεργο εξώφυλλο ήταν κάτι τελείως διαφορετικό... Παράξενα, παρά την αποτυχία του άλμπουμ να πατήσει στην Αμερική, βρήκε δύο φαν στην μακρινή Νορβηγία, όπου το εκκεντρικό ακουστικό pop ντουέτο των Svein Finjarn και Leif Jensen, πήραν δύο από τα τραγούδια στο υπερβολικά σπάνιο και άγνωστο άλμπουμ τους Finjarn & Jensen (Columbia 7E 062-37059), το 1970. Ωστόσο το "Did You Get The Letter" πήρε το δυσκίνητο τίτλο "Sorry Girl, But Now I Know Things Will Be Much Better Now You’ve Gone", ενώ το "Lady Bedford" μετονομάστηκε σε "Lady Windsor". Σαν να μην ήταν όλο αυτό προκλητικό, η τραγουδοποιία μυστηριωδώς άλλαξε σε Finjarn / Jensen, αν και φυσικά ο Bill και ο Wesley ήταν ανυποψίαστοι για την ύπαρξη του για δεκαετίες μετά. 

Ακολουθώντας το φιάσκο που περικύκλωνε την κυκλοφορία του A Gift From Euphoria ήταν δύσκολο για το ντουέτο να διατηρήσουν την ορμή τους. "Συνεχίσαμε να παίζουμε εδώ κι εκεί", αναστενάζει ο Bill. "Κάναμε άλλα πρότζεκτ ο καθένας μόνος του και μαζί.". Ο μοναδικός καρπός του υποτιθέμενου συμβολαίου παραγωγής με την Capitol ήταν το The Wheel από τον Bernie Schwartz, που έγινε τον Ιούνιο του 1970 από την MGM/CoBurt Records (CO-1001). Ο Schwartz είχε ήδη μία καριέρα, έχοντας κάνει 45άρι με το ψευδώνυμο Adrian Pride ("Her Name Is Melody" / "I Go To Sleep") με παραγωγό τον Phil Everly, πριν να γράψει για τους the East Side Kids και να πάει στους the Comfortable Chair, το LP των οποίων είχε παραγωγό τον Robbie Krieger και τον John Densmore από τους the Doors. Ανάμεσα στα highlights του The Wheel ήταν μία έντονη εκδοχή του "Sunshine Woman", στην οποία ο Wesley αυξάνει την ένταση στον ενισχυτή της κιθάρας του για να παράξει μία πολύ πιο rock εκδοχή από το ορίτζιναλ των Euphoria. Επομένως το ντουέτο άρχισε να απομακρύνεται, αν και έπαιξαν ξεχωριστά με την τραγουδοποιό/τραγουδίστρια Dory Previn, της οποίας οι δίσκοι στις αρχές του '70 έγιναν με παραγωγό τον Nik Venet και κυκλοφόρησαν στην εταιρεία του Mediarts. Ο Wesley πρόσθεσε ακουστική κιθάρα στο ομότιτλο του δίσκου κομμάτι "Mythical Kings & Iguanas" (03/1971) και ο Bill εμφανίστηκε στο διπλό σετ της του '73 Live At Carnegie Hall (είναι αυτός με το μουστάκι στο οπισθόφυλλο). "Μετά από το άλμπουμ των Euphoria ήθελα να πάω σε λίγο διαφορετική κατεύθυνση", εξηγεί ο Bill. "Πίστευα ότι είχαμε προσπαθήσει να καλύψουμε τόσα πολλά στυλ μουσικής , που ήθελα να κάνω ένα άλμπουμ που να είναι πιο εστιασμένο. Είχα γράψει κάποια τραγούδια και ήθελα να κάνω ένα ‘West Coast rock’ άλμπουμ. Έψαχνα για μία συμφωνία κάπου και έπεσα πάνω στον Duane Johnson. Αυτός, ο Gary Rowles και εγώ φτιάξαμε μία εταιρεία παραγωγής την Manx Productions, η οποία επρόκειτο να ηχογραφήσει το SilverWing (που ήταν εγώ, ο Gary και ο Eddie Tuduri). Όλοι μας γράψαμε λίγα τραγούδια και τα ηχογραφήσαμε σε μία προσπάθεια του γκρουπ. Η ανταπόκριση ήταν καλή, αλλά για κάποιον λόγο δεν συνέβη, έτσι ο καθένας πήρε τα κομμάτια του". 

Sad-Eyed Broken Man (1970)

Αυτό ήταν και η γέννηση του σόλο άλμπουμ του Bill, Late For The Dance από τον Addie Pray, που θα παρέμενε εντελώς κρυμμένο για 4 δεκαετίες, μέχρι τελικά να δει το φως της μέρας το 2012. "Τον ίδιο χρόνο η Manx Productions ηχογραφούσε ένα άλμπουμ για τον Richard Torrance, έτσι αλλάζαμε μεταξύ μας μουσικούς σε διαφορετικά sessions. Γι'αυτό θα βρείτε παρόμοιους μουσικούς στα άλμπουμ του Richard Torrance και του Addie Pray. Νομίζω ότι ήταν κυρίως ο ντράμερ, αλλά ο Richard έπαιξε ένα ακουστικό μέρος σε ένα από τα τραγούδια του Addie Pray. Για να μην πολυλογώ αρχίσαμε τις διαφωνίες και αποχώρησα από την Manx Prods. Πήραν τον Richard Torrance και πήρα τον Addie Pray και πήραμε διαφορετικούς δρόμους. Είναι πολύ διαφορετικό από το δίσκο των Euphoria-πολύ πιο straight rock’n’roll με λίγο country γεύση. Δεν προσπαθεί να καλύψει τόσα διαφορετικά είδη μουσικής. Δεν είμαι σίγουρος που ήταν ο Wesley τότε, αλλά δεν πειράζει, επειδή ήθελα να κάνω κάτι μόνος". Παρόλα αυτά το τραγούδι που κλείνει "Sad-Eyed Broken Man" πιστώνεται και στους δύο, Lincoln και Watt και θυμίζει πολύ τον ήχο των Euphoria. "Αυτό γράφτηκε την ίδια περίοδο", λέει ο Bill. "Αλήθεια, ο Wesley δεν συμμετείχε στο γράψιμο, αλλά εκείνες τις μέρες, όταν κάποιος από τους δύο έγραφε κάποιο τραγούδι, θα βάζαμε και οι δύο τα ονόματά μας. Ήταν τιμή μου να το κάνω-ήμασταν ομάδα. Ναι, είναι παρόμοιο με το "World". Ήθελα να κλείσω το άλμπουμ των Euphoria με ένα τραγούδι που είχε μία στοιχειωτική, αίσθηση και έκανα το ίδιο πράγμα στο άλμπουμ του Addie Pray. Η φωνή στο τέλος είναι κάτι που ηχογράφησα από το ραδιόφωνο. Μία Κυριακή ήταν η τελική μέρα των μίξεων πριν βγάλουμε μία demo κασέτα και προσπαθήσουμε να την πουλήσουμε. Ήθελα μία Ευαγγελική χροιά στο τελείωμα και την Κυριακή στην Αμερική μπορείς να βρεις διάφορους θρησκευτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς να εκπέμπουν. Ηχογράφησα για δύο λεπτά, πήγα στο στούντιο και έβγαλα κάτι όπως ακριβώς το ήθελα". 

Δυστυχώς ο Bill δεν μπόρεσε να βρει ένα συμβόλαιο για το άλμπουμ, που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε, αν και η εμπειρία ήταν επικοδομητική με άλλο τρόπο: "Συνάντησα την δεύτερη και τωρινή μου σύζυγο Lynda, ενώ το έκανα-ήταν ερμηνεύτρια". Απογοητευμένος που δεν μπορούσε να βρει μία διέξοδο για το σόλο άλμπουμ του ο Bill αποφάσισε να αφήσει την Καλιφόρνια. "Ήμουν πολύ κουρασμένος από την ρηχότητα και την εξαπάτηση που έβλεπα στην μουσική βιομηχανία, έτσι αποφάσισα να μετακινηθώ στην εξοχή για λίγο. Πήγα στην Μινεσότα και μου άρεσε τόσο πολύ που δεν επέστρεψα ποτέ. Ο Wesley ήρθε στην Μινεσότα μέσω Γουισκόνσιν και ζήσαμε για πολλά χρόνια στα δάση στην Βόρεια Μινεσότα. Για λίγο κάναμε δουλειά στα δάση, μετά μετακομίσαμε στο Duluth για ένα-δυό χρόνια. Ήμασταν πολύ μακριά από την μουσική αν και ο Wesley έκανε την παραγωγή σε ένα άλμπουμ από ένα γκρουπ που λεγόταν Whiskey River. Ξόδεψε όλα τα χρήματά του προσπαθώντας να το προχωρήσει, αλλά δεν συνέβη τίποτα και αποφάσισε να πάει στο στρατό. 

Με την γυναίκα μου μετακομίσαμε στην Φλόριντα, μετά στο Maine και ύστερα στο Όρεγκον. Ο Wesley έφυγε από το στρατό και πήγε στο Sheboygan, όπου είχε ένα σαλούν με μουσική country". Ο Bill και ο Wesley δεν είχαν ιδέα ότι το A Gift From Euphoria είχε βρει ένα ευγνώμον κοινό, συμπεριλαμβανομένων πολλών (όπως ο γράφων) που ήταν μικρά παιδάκια όταν κυκλοφόρησε. "Το άλμπουμ απλά προέκυψε από την φιλία μας και ήταν μία φυσική πρόοδος στην ζωή μας", ολοκληρώνει ο Bill. "Αν και πήραμε διαφορετικούς δρόμους, παραμείναμε στενοί φίλοι και θα μιλούσαμε πολύ στο τηλέφωνο και θα αλληλογραφούσαμε. Ήταν τρομερή η απώλεια όταν πέθανε ο Wesley. Ακόμα είμαι επηρεασμένος. Όταν γνωρίζεις κάποιον τόσα χρόνια και μοιράζεσαι τόσες εμπειρίες μαζί του, είναι σαν να χάνεις αδερφό. Παίξαμε σχεδόν σε κάθε σκηνή στο Λος Άντζελες και σε πολλές περισσότερες σε πόλεις στην Δύση και είχα την χαρά να γράψω και να ηχογραφήσω μαζί του πολλά πρότζεκτ. Ήταν ο καλύτερος φίλος μου και ένας σπουδαίος μουσικός. Ήταν γενναιόδωρος με τον χρόνο και το ταλέντο του και ήταν ευχαρίστηση να δουλεύω μαζί του. Ήταν ένας ευγενικός και αφοσιωμένος μουσικός, ένας από τους καλύτερους της δεκαετίας του '60. Έχω γράψει ένα τραγούδι γι'αυτόν σαν ύστατο χαιρετισμό. Κάποια μέρα θα το ηχογραφήσω και θα σας στείλω μία κόπια". Περιμένουμε κύριε Lincoln.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ