MARGO GURYAN

Take a Picture

H Margo Guryan γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Νέα Υόρκη. Έχοντας λάβει εκπαίδευση ως κλασική και jazz παίκτρια του πιάνο, μελέτησε σύνθεση και τελικά εστίασε στην τραγουδοποιία. Το μοναδικό της άλμπουμ Take A Picture, κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1968 και τώρα θεωρείται ως κλασικό pop-αλλά παρά το ότι περιέχει καινοτόμες συνθέσεις και αιχμαλωτιστικά τραγούδια που διασκευάστηκαν από διάφορους καλλιτέχνες (Astrud Gilberto, Jackie DeShannon, Claudine Longet, Julie London και Cass Elliott), πήρε 30 χρόνια για να συναντήσει την αναγνώριση που του άξιζε. Η Margo μας μιλάει για την μουσική στην ζωή της, σε συνέντευξη που έδωσε το 2014:

Love (1968)

Ο πατέρας μου έπαιζε λιγάκι πιάνο και είχε ένα υπέροχο αυτί και η μητέρα μου ήταν τεχνικός και είχε σπουδάσει μουσική στο Cornell University. Δεν ήταν λοιπόν μουσικοί, αλλά μου ξεκίνησαν μαθήματα μπαλέτου στα 5 χρόνια μου και μαθήματα πιάνου όταν έγινα 6 χρονών και συνέχισα το μπαλέτο μέχρι που μπήκα στο high school και το πιάνο μέχρι το κολέγιο. Όταν ήταν να παρουσιάσω ένα ρεσιτάλ στο κολέγιο, άλλαξα την προτεραιότητα μου από το πιάνο στην σύνθεση. Ποτέ δεν διασκέδαζα να δίνω παραστάσεις.
Όταν ο πατέρας μου, μου έκανε δώρο ένα πικάπ, τα πρώτα πράγματα που έπαιξα ήταν το "East Of The Sun" του George Shearing και ένας δίσκος της Barbara Carroll. Αλλά ποτέ δεν μαγεύτηκα αλήθεια από την jazz μέχρι που μπήκα στο Boston University το 1955 και άκουσα άλλους μαθητές να παίζουν στο δωμάτιο που κάναμε πρόβες.

Ενώ ήμουν ακόμα στο Boston University, μου δόθηκε ένα συμβόλαιο από τον George Wein, ιδιοκτήτη του Storyville, ενός κλαμπ της Βοστόνης, που ήθελε να εκδώσει τα τραγούδια μου. Οι γονείς μου με πήγαν σε έναν δικηγόρο στην Νέα Υόρκη για να πάρω την συμβουλή του. Δεν του άρεσαν κάποιοι όροι, αλλά είπε ότι αν υπήρχε ενδιαφέρον για την μουσική μου στην Βοστόνη, ίσως να υπήρχε και στην Νέα Υόρκη. Με έστειλε στην εκδοτική εταιρεία του Frank Loesser όπου έπαιξα τραγούδια για τον Herb Eiseman. Ο Eiseman έγινε πολύ σημαντικός για μένα, γιατί αν και αισθάνθηκε ότι τα τραγούδια μου δεν ήταν εμπορικά, με έστειλε στην Atlantic, στην οποία πίστευε ότι θα άρεσαν οι με jazz χροιά δουλειές μου. Ένα ραντεβού έλαβε χώρα με τον Jerry Wexler και τον Ahmet Ertegun και οι γονείς μου επέμειναν να έρθουν μαζί μου, πράγμα που με έκανε αμήχανη. Όταν με κάλεσαν μέσα ο Wexler και ο Ertegun είπαν "εντάξει, ας ακούσουμε τα demos σου". Απάντησα "Τι είναι demos;" Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και είπαν σχεδόν μαζί. "Τι περίμενες;" "Νόμιζα ότι θα σας έπαιζα τραγούδια" είπα. Με πήραν σε ένα άλλο δωμάτιο, όπου υπήρχε ένα πιάνο και έπαιξα ένα τραγούδι και μετά άλλο...και άλλο. Τελικά ένας από αυτούς πήγε σε ένα γραφείο και τράβηξε ένα μάτσο από συμβόλαια. Μου ζήτησαν να πάω γύρω από το τετράγωνο σε ένα άλλο κτίριο και να κάνω ότι είχα κάνει για αυτούς για έναν Tommy Dowd, τον μηχανικό για τις ηχογραφήσεις τους. Έτσι ανακάλυψα τι είναι demo!

Sunday Morning (1968)

Όχι πολύ αργότερα αφού έγινε το demo, ο Wexler κάλεσε στο σπίτι μου και είπε στον πατέρα μου ότι ήθελαν να υπογράψω σαν τραγουδίστρια. Ο πατέρας μου, μου έδωσε το τηλέφωνο και επανέλαβε την προσφορά. Ήμουν έκπληκτη και χαιρόμουν σαν μικρό παιδάκι. Μερικούς μήνες αργότερα, ένα session ηχογράφησης σχεδιάστηκε. Ήταν μία καταστροφή-μου ήταν δύσκολο να υπερβώ μία αδυναμία που είχα στο εύρος της φωνής μου και αυτοί επέμεναν να τραγουδάω πιο δυνατά. Όσο πιο δυνατά τραγουδούσα τόσο χειρότερα γινόταν. Επίσης, εκείνες τις μέρες, δεν υπήρχε ΄tracking΄ στην διαδικασία παραγωγής-τραγουδούσες καθώς οι μουσικοί έπαιζαν και αν έκανα κάποια γκάφα θα έστρεφα να κοιτάξω στο control, κλείνοντας το μικρόφωνο. Δεν ήξεραν με τι αρχάρια είχαν μπλέξει! Έτσι η καριέρα μου ως τραγουδίστρια εκείνες τις μέρες ήταν βραχύβια, αλλά οδήγησε τον Chris Connor να ηχογραφήσει το "Moon Ride" το 1958...

Το Lenox School of Jazz ήταν πιο σημαντικό στη ζωή μου (και είμαι σίγουρη ότι το ίδιο ήταν για πολλούς άλλους), από ότι ποτέ θα μπορούσα να είχα φανταστεί. Κάποιοι από τους μεγαλύτερους μουσικούς του κόσμου βόλταραν σε εκείνο το όμορφο μέρος, μοιράζοντας τις ιστορίες τους, ανέκδοτα με τα παιδιά και διδάσκοντας μας τόσα πολλά για την ιστορία της jazz, αλλά και τι σήμαινε να παίζεις jazz. Το 1959 ήταν μία φανταστική χρονιά! Μπήκα στο γκρουπ του Max Roach, που περιλάμβανε τον Ornette Coleman και τον Don Cherry σαν μαθητές. Ο John Lewis συν-επέβλεπε το γκρουπ και ήμουν στην τσίτα γράφοντας ένα κομμάτι που ηχογραφήθηκε και λεγόταν "Inn Tune (For Music Inn)". Ήταν εντελώς ακατάλληλο για τον Ornette-αλλά ποιος ήξερε τι να γράψει γι'αυτόν εκείνο τον καιρό; Συγκλόνισε τους μαθητές και πολλούς από το σχολείο με την γραφή και το παίξιμο του. Θυμάμαι ένα τζαμ session αργά μία νύχτα που άρχισε με όλους αυτούς τους καλύτερους μουσικούς να παίζουν free-jazz ο ένας στον άλλο. Καθώς κουράζονταν οι καλύτεροι παίκτες έδιναν τα όργανα σε άλλους παίκτες. Τελικά το session (που συνεχίστηκε για ώρες) έφτασε στους μαθητές. Στεκόμουν δίπλα σε δύο αγόρια όταν κάλεσαν το ένα από αυτά να πάει να παίξει μπάσο. Έπαιξε γύρω στα 20 λεπτά πριν επιστρέψει. Ο φίλος του του είπε: ΄αυτό ήταν υπέροχο-αλλά πώς γνώριζες τι να παίξεις;΄ Ποτέ δεν ξέχασα την απάντηση: ΄Απλά έπαιξα την άσκηση που είχα και μόλις την τέλειωσα, την έπαιξα ξανά στην επόμενη νότα!΄

Take a Picture (1968)

Ο Gunther Schuller ήταν πολύ σημαντικός σε πολλούς από μας. Μαζί με τον John Lewis, υπέγραψαν μαζί μου στην εκδοτική του εταιρεία και-ως η μόνη στιχουργός ανάμεσα σε πολλούς μουσικούς της jazz που είχαν επίσης υπογράψει-μου έδωσε αρκετά τραγούδια για να γράψω στίχους γι'αυτά. Το "Lonely Woman" ήταν το πρώτο. Αυτός και ο John ήταν επίσης που μου έδωσαν το δεύτερο ορχηστρικό ηχογραφημένο τραγούδι "On My Way To Saturday", ένα calypso που έγραψα έχοντας στο μυαλό μου τον Harry Belafonte. Ο John and Gunther το πήγαν στον Leon Bibb, ο οποίος το ηχογράφησε και σύντομα μετά από αυτό ηχογραφήθηκε από τον Belafonte! Ο Gunther και εγώ παραμένουμε ακόμα φίλοι.

Δεν ήταν τόσο το ότι έγραψα τραγούδια για μουσικούς της jazz, παρά το ότι ήμουν αρκετά τυχερή να έχω μερικούς να ηχογραφούν την μουσική μου-το "Sunday Morning" από τον Dick Wellstood, ένα τρομερό πιανίστα της jazz και μία υπέροχη ηχογράφηση από τον Malcolm McNeill ενός τραγουδιού του Ornette Coleman, το "Una Muy Bonita" με δικούς μου στίχους και μετονομαζόμενο σε "To Welcome The Day".

Can You Tell (1968)

Δούλεψα ως γραμματέας του Creed Taylor στην ABC Paramount και συνέχισα όταν πήγε στην Verve (στην MGM). Μου δίδαξε πολλά για την δημιουργία των δίσκων. Δεν είχα για χρόνια ακούσει pop, μόνο jazz και λίγο κλασική, αλλά μία μέρα ο φίλος μου Dave Frishberg (ένας εκπληκτικός jazz πιανίστας και τραγουδοποιός) μου είπε ότι είχε κάτι που έπρεπε να ακούσω. Έπαιξε το "God Only Knows for Μe" και η ζωή μου άλλαξε! Πίστευα ότι ήταν ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει ποτέ. Αγόρασα το Pet Sounds, το έπαιξα πολλές φορές και μετά κάθισα και έγραψα το "Think Of Rain", το οποίο άρχισε την pop καριέρα μου. Το έπαιξα για τον Creed (η Astrud Gilberto ήταν στο γραφείο του εκείνη την ώρα και της άρεσε επίσης) και με έστειλε να παίξω τα τραγούδια μου στην April / Blackwood, τον εκδοτικό βραχίονα της Columbia Records. Εκεί ήταν που συνάντησα τον David Rosner, ο οποίος υπέγραψε μαζί μου χρίζοντας με ως μόνιμο συντάκτη τον Ιανουάριο του 1968 και αργότερα κανόνισε το δισκογραφικό μου συμβόλαιο με την Bell Records.

Think Of Rain (1968)

Είναι δύσκολο να πω από που αντλούσα έμπνευση για να γράφω τραγούδια-πρέπει να είναι η παράθεση τυχαίων λέξεων που με στέλνει τρέχοντας στο keyboard ή ένα μελωδικό μέρος που σφηνώνεται στο μυαλό μου ή ένα συντριπτικό συναίσθημα. Η νουβέλα Raintree County του Ross Lockridge, Jr. ήταν μία τεράστια επιρροή στην δόμηση των στίχων μου. Το βιβλίο είναι γραμμένο με ένα μοναδικό τρόπο: η τελευταία πρόταση του ενός κεφαλαίου, επαναλαμβανόταν ως πρώτη πρόταση του επόμενου κεφαλαίου, άσχετα αν ο χρόνος και ο τόπος μπορούσε να ήταν τελείως διαφορετικοί. Με συνεπήρε και ακούσια τελείως, υιοθέτησα αυτή την τεχνική. Μπορείτε να την ακούσετε σε πολλά τραγούδια μου.
Δεν θυμάμαι να συνεργάστηκα με κανέναν από όσους καλλιτέχνες διασκεύασαν τραγούδια μου. Στην πραγματικότητα, αν και δεν είναι δύσκολο για μένα να γράψω λέξεις για τα τραγούδια άλλων, δεν είμαι καλή στο να γράφω μαζί με άλλους. Έχω προσπαθήσει μερικές φορές όχι με καλά αποτελέσματα. Κάποιες από τις διασκευές που έχουν γίνει σε τραγούδια μου είναι υπέροχες, όπως το "Think Of Rain" της Jackie DeShannon. Άλλες ήταν απλά σαν βερσιόν από τα demos μου που δεν μου άρεσαν καθόλου.
Όλη αυτή η μουσική μου επιρροή από κλασική και jazz συγχωνεύτηκε σε ό,τι είδος συγγραφέα τραγουδιών είχα γίνει. Ξέρω ότι δεν θα μπορούσα να έχω γράψει το "Someone I Know", χωρίς να έχω σπουδάσει αντίστιξη στο Boston University.

Ήθελα να γράψω ένα τραγούδι όπου η μελωδία από τον J.S. Bach θα χρησιμοποιείτο ως background. Διάλεξα το "Jesu, Joy Of Man’s Desiring", έγραψα μία αντίστιξη σε αυτό και μετά έγραψα τις λέξεις στην αντίστιξη.

Someone I Know (1968)

Δεν ήταν στ'αλήθεια δική μου απόφαση να ηχογραφήσω τα τραγούδια μου! Το να πηγαίνω τα demos τριγύρω σε παραγωγούς σε διάφορα επίπεδα, έκανε τον David Rosner (εκδότη και μελλοντικό σύζυγό μου) να έρχεται απολύτως αντιμέτωπος με το ερώτημα: 'γιατί απλά δεν την ηχογραφούμε;' Καθώς το γύριζα από την jazz στην pop / rock, κορίτσια με ωραίες φωνές βρέθηκαν για να τραγουδήσουν τα demos μου, αλλά δεν είχαν χρόνο. Τότε άλλαξαν τα 3/4 (σε ένα 4/4 τραγούδι) σε 4/4, καταστρέφοντας απλά τον σκοπό μου. Ικέτευσα με τον David να με αφήσουν να προσπαθήσω ξανά. Πρότεινε να κάνω doubling στα φωνητικά μου (τεχνική για να πετύχει πιο δυνατό, γεμάτο ήχο) και δούλεψε. Ήταν η πρώτη φορά που ήμουν ευτυχισμένη με τον ήχο της φωνής μου. Υπήρξαν αρκετές προσφορές, αλλά διάλεξε την Bell ως σχετικά νέα εταιρεία με πολύ δυναμική, όπου δεν θα χανόμουν στον ανταγωνισμό με μεγάλους αστέρες. Και άρχισε μία εταιρεία παραγωγής για να χειριστεί την υπόθεση την Daylight Productions.

Don't Go Away (1968)

Το πρώτο μου 45άρι, "Spanky & Our Gang", δεν ήταν δική μου επιλογή! Θα είχα προτιμήσει άλλο τραγούδι, αλλά ο David και ο John Hill (που θα έκανε την παραγωγή στο Take A Picture) επέλεξαν αυτό. Από την στιγμή που το τραγούδι επιλέχτηκε, ήταν αποφασισμένο ότι θα γινόταν μία ταινία σαν promotion. Με πήγαν στο Palisades Amusement Park για την κινηματογράφηση. Μισούσα τα Amusement Parks! ΄Δανειστήκαμε΄ μερικά παιδιά και κάναμε μερικές πρόβες. Μίσησα κάθε λεπτό. Πρόσφατα αγοράσαμε την ταινία από τον κάτοχο της. Είχε διατηρηθεί για να ΄μπει΄ σε κάτι καινούριο, όποτε γινόταν.
Ο David αρχικά επέλεξε τον John Simon για την παραγωγή και ο John έκανε την παραγωγή σε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια το "Don’t Go Away". Αλλά του ζητήθηκε να κάνει παραγωγή στην Janis Joplin και άφησε το πρότζεκτ για να πάει εκεί. (Συχνά αναρωτιέμαι πώς θα ακουγόταν το άλμπουμ εάν είχε τελειώσει με αυτόν-αλλά ποιος να τον κατηγορήσει;) Ο David μετά στράφηκε στον John Hill, έναν ταλαντούχο συνθέτη της April/Blackwood με καλή γνώση του στούντιο. Συνέθεσε πολλά από τα κομμάτια και επέβλεψε την υπόλοιπη ηχογράφηση. Τα sessions δεν ήταν βιαστικά-είχα όλο το χρόνο που χρειαζόμουν. Οι μουσικοί ήταν όλοι τους στούντιο μουσικοί και ήταν διαφορετικοί από κομμάτι σε κομμάτι, έτσι δεν μπορώ να θυμηθώ τα ονόματα όλων. Θυμάμαι ότι μου ζητήθηκε να τραγουδήσω ταυτόχρονα, καθώς το "What Can I Give You" ηχογραφείτο. Ο Paul Griffin, ένας φανταστικός πιανίστας που έπαιξε σε πολλές διάσημες ηχογραφήσεις, εμφανίστηκε και μου είπε, ΄Αυτό είναι το πιο όμορφο πράγμα που έχω ακούσει ποτέ!΄ Παρεμπιπτόντως ήταν ιδέα του John Hill να βάλουμε τις φωνές και τα σφυρίγματα σε εκείνο το τραγούδι, πράγμα που δεν είμαι σίγουρη ότι αντέχει στο πέρασμα των χρόνων.

What Can I Give You (1968)

Για να επικοινωνώ αποτελεσματικά στο στούντιο επειδή ήμουν γυναίκα σε ένα ανδροκρατούμενο χώρο, στην αρχή θα έλεγα στον David ό,τι ήθελα από τους μουσικούς και αυτός θα τους τα μετέφερε. Αλλά κουράστηκε να το κάνει και μου είπε ΄πες τους το μόνη σου΄. Θυμάμαι μόνο ένα θέμα: ακούγοντας ένα τονικό πρόβλημα, ρώτησα ένα μουσικό αν θα μπορούσε να ανεβάσει τον τόνο λίγο. Αυτός προσβλήθηκε και ρώτησε τους άλλους μουσικούς ΄δεν ήμουν παράφωνος, ήμουν;΄ Εκείνοι απάντησαν ΄Καλά, ας το κάνουμε πάλι'. Αυτή ήταν και η μόνη φορά που θυμάμαι ότι είχα κάποια αντίδραση.

Το άλμπουμ έχει μία νοσταλγική, ρομαντική, γεμάτης λαχτάρα ατμόσφαιρας. Αυτό δεν ήταν σκόπιμο. Ένας φίλος της μητέρας μου που άκουσε το άλμπουμ, της είπε ΄Δεν ήξερα ότι η Margo ήταν τόσο πεσιμίστρια!΄Φυσικά δεν είμαι. Γενικά, τα τραγούδια ήταν απλά επιλεγμένα λόγω ποιότητας-αν και υπάρχουν σίγουρα πράγματα που θα άλλαζα. Δεν θα είχα συμφωνήσει με αυτά που ακούγονται στο "What Can I Give You?" και θα προτιμούσα το χορικό του Μπαχ να αρχίσει από την αρχή του τραγουδιού (όπως το έγραψα) παρά να μπει στην μέση. Μου άρεσε πολύ η δουλειά στο εξώφυλλο. Ο φωτογράφος / σχεδιαστής ήταν ο Joel Brodsky, ο οποίος τράβηξε την διάσημη φωτογραφία του Jim Morrison χωρίς μπλούζα. Το εξώφυλλο ήταν αρχικά να έχει ένα κολάζ από φωτογραφίες που τράβηξε αναπαριστώντας τα διάφορα τραγούδια (βλέπε αρχική φωτογραφία). Ωστόσο, η φωτογραφία για το "Sun" με έδειχνε με τα μαλλιά να ανεμίζουν (τεχνικά), αλλά μία τούφα είχε πέσει κατά μήκος του προσώπου μου και έμοιαζε σαν ουλή. Τοποθετήθηκε εμφανώς στο κολάζ και το μίσησα! Αντί να κάνει άλλο κολάζ ο φωτογράφος, μου είπαν ΄Διάλεξε μία φωτογραφία!' Διάλεξα αυτήν για το "Think Of Rain" και την χρησιμοποίησαν σαν εξώφυλλο και οπισθόφυλλο.

Shine (2001)

Υπήρξαν μερικές κριτικές-από τα Record World, CashBox και Billboard-αλλά όλες ήταν επιφανειακές. Ο Larry Utall, κεφαλή στην Bell Records, με κάλεσε μετά στο γραφείο του να μου πει ότι ήθελε να αρχίσω να δίνω παραστάσεις και εγώ είπα όχι. Δεν ήθελα την ζωή αυτή, τους ανθρώπους που έπρεπε να έχεις γύρω σου, τους μάνατζερ, πράκτορες, δικηγόρους, υπαλλήλους κλπ και τα εξαντλητικά προγράμματα που έπρεπε να τηρείς. Η αγάπη μου ήταν για το γράψιμο. Ως αποτέλεσμα, ο Bell δεν έκανε τίποτα περαιτέρω για να προωθήσει το άλμπουμ. Ούτε διαφημίσεις εμφανίστηκαν και δεν θυμάμαι να δίνω καμία συνέντευξη εκείνη την εποχή. Είχα λιγάκι ραδιοφωνικό αέρα, αλλά όταν σταμάτησε η προώθηση, σταμάτησε κι αυτός επίσης. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το άλμπουμ πάτωσε-το είδα σε ένα καλάθι με δίσκους των 39 σεντς στην Νέα Υόρκη, έτσι μπορείτε να πείτε ότι η αναγνώριση ήρθε αργά και εξαφανίστηκε γρήγορα. Δεν έχω ιδέα πόσα άλμπουμ τυπώθηκαν ή πουλήθηκαν και ποτέ δεν μου ζητήθηκε να κάνω άλλο άλμπουμ.

Thoughts (1968)

Μετά το Take A Picture συνέχισα να γράφω τραγούδια, αλλά τα πράγματα άλλαζαν. Παντρεύτηκα τον David Rosner το 1970 (έξυπνη κίνηση) και μετακομίσαμε από την Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες για να στεγάσουμε την επαγγελματική του σχέση με τον Neil Diamond. Ο David μπλέχτηκε με την παραγωγή και με τράβηξε και μένα. Κάναμε την παραγωγή ενός άλμπουμ με τον Dave Frishberg, ένα με τους Wool και ένα θαυμάσιο με τον Van Dunson. Μετά από μερικά χρόνια, ο γιος του άντρα μου Jon Rosner ήρθε να μείνει μαζί μας. Έπρεπε να βρω ένα δάσκαλο του πιάνο γι'αυτόν και αυτός ήταν ένας νεαρός μαθητής του UCLA που λεγόταν Howard Richman. Ήμουν τόσο εντυπωσιασμένη μαζί του που ζήτησα να μελετώ μαζί του επίσης. (Δεν είχα παίξει ή εξασκηθεί στην κλασική μουσική για χρόνια και ήθελα να επανέλθω). Μετά από αρκετά χρόνια μελέτης με τον Howard, πρότεινε να γίνω κι εγώ δασκάλα. Ένα καλοκαίρι άφησε το τηλέφωνό μου στον τηλεφωνητή του και έλεγε: ΄αν καλείτε για μαθήματα πιάνο, καλέστε την Margo!΄ Έτσι έγινα δασκάλα και το λάτρεψα.
Στην πραγματικότητα ήταν όταν πρόσεξα πόσα παιδιά λάτρευαν το Mozart’s Variations (που κάθε παιδί ξέρει ως Twinkle, Twinkle Little Star)που αναρωτήθηκα τι θα μπορούσα να γράψω που να είναι βασισμένο σε κάτι που να είναι οικείο σε όλα τα παιδιά. Μου ήρθε το Chopsticks. Έτσι από αυτή την ιδέα έγινε το The Chopsticks Variations.

Adagio (2009)

Χρόνια μετά ένας ντράμερ που δουλεύαμε μαζί καθώς έκανα την παραγωγή στο άλμπουμ του Van Dunson, διάβασε ένα άρθρο σε μία εφημερίδα που αφορούσε εμένα και το Take A Picture. Μου ζήτησε να υπογράψουμε για ένα δίσκο και μου είπε ότι ποτέ δεν ήξερε ότι έγραφα τραγούδια, επειδή ποτέ δεν είχαμε μιλήσει γι'αυτό. Το Take A Picture είχε αποκτήσει cult κοινό. Διασκευές των τραγουδιών μου συνεχίζουν να ξεπηδούν από νέους καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένων των παλαιών ηχογραφήσεων από μεγάλους καλλιτέχνες όπως η Cass Elliot και o Harry Nilsson. Είμαι στ'αλήθεια πολύ ικανοποιημένη από αυτό.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ