DOWN UNDERGROUND
Once Upon a Time in Australia (Part II)
16. DR. TREE
Dr. Tree (New Zealand, 1976)
Αυτό το λαμπρό jazz-fusion LP έχει καλή παραγωγή, είναι ανεβαστικό, εξαιρετικά παιγμένο και προκλητικό, χωρίς όμως να γίνεται ακατανίκητο. Συστήνουν τα πιο σύνθετα, τεχνικά στοιχεία χωρίς να το κάνουν να έχει την αίσθηση μίας πνευματικής άσκησης (όπως μερικές φορές συνέβαινε ας πούμε με τους Mahavishnu Orchestra). Ο άριστος ντράμερ είχε σπουδάσει τον Billy Cobham ξεκάθαρα και κρατάει συνεκτικό όλο το υλικό. Δίνουν χώρο στην κιθάρα για να λάμψει, ενώ ο κρουστός και ο παίκτης στα keyboard φτάνουν σε ένα εντυπωσιακό επίπεδο. Η έλξη που ασκεί αυτό το άλμπουμ είναι στην συνολική δύναμη (όπως με τόση άλλη μουσική σε αυτό το γένος), αλλά και το "Transition" και το "Affirmation" κάνουν μία προσπάθεια για να κάνουν στο γκρουπ ότι έκανε το "Birdland" στους Weather Report.
Transition (1976)
Laid (Australia, 1972)
Ουσιαστικά οι Duck ήταν ένα στούντιο πρότζεκτ που είχε φτιαχτεί από τον παραγωγό G. Wayne Thomas για να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ με διασκευές, αν και μία βερσιόν της μπάντας αυτής αργότερα έκανε και περιοδεία. Το περισσότερο από το υλικό είναι καλοδιαλεγμένο (υπάρχουν κάνα-δυο απώλειες), η μουσικότητα είναι πρώτης κατηγορίας και υπάρχει μία δυνατή, ζωηρή παραγωγή να τα υπογραμμίζει όλα. Τα highlights περιλαμβάνουν τα "Lucille Has Messed My Mind Up", "Memo To Turner", "Αin’t No Sunshine", "Southern Man" και "Dog Breath" (ο Frank Zappa θα είχε εγκρίνει το συναρπαστικό wah-wah σόλο του κιθαρίστα John Robinson). Το κομμάτι που είναι φωτιά, είναι το "Burned Alive In The Blues" με την μπάντα να χτυπιέται με τα riffs, καθώς η τραγουδίστρια Bobbi Marchini δίνει μία εντελώς φοβερή rock’n’roll παράσταση.
Burned Alive In The Blues (1972)
Vigil (Australia, 1968)
Οι θρυλικοί Easybeats ήταν δάσκαλοι στα μπιτάτα σινγκλ: "Friday On My Mind", "Sorry", "She’s So Fine", "I’ll Make You Happy", "Women (Make You Feel Alright)". Ποτέ δεν έκαναν ένα επίμονα καλό άλμπουμ, αλλά το Vigil έφτασε τόσο κοντά. Τότε ήταν ουσιαστικά το ντουέτο Harry Vanda-George Young, με τον τραγουδιστή Stevie Wright να πηγαίνει στην οπισθοφυλακή. Παρουσιάζοντας κομμάτια που είχαν αντλήσει από διαφορετικά sessions, το καλύτερο υλικό κυμαίνεται από garage rock με μία ιδιαίτερη γεύση από σόουλ (το "Good Times" με τον Steve Marriott να ξεχωρίζει στα backing vocals, το "What In The World" και το "I Can’t Stand It")- στα psych-pop ("Falling Off The Edge Of The World", "The Music Goes ’Round My Head", "Land Of Make Believe").
Good Times (1968)
Hush (Australia, 1971)
Πολλοί θα περιέγραφαν το στυλ εδώ ως "acid folk". Ωστόσο το Hush είναι ένα άλμπουμ καθαρό από acid μιας και τα μέλη των Extradition ήταν ακόλουθοι του Meher Baba, ο οποίος ήταν εντελώς αντίθετος με την χρήση ναρκωτικών. Επομένως, τα οράματα της κοσμικής αρμονίας και της φυσικής ομορφιάς που εκφράζονται στους στίχους τους προέρχονται από διαλογισμό και πνευματικές ασκήσεις. Τα αγνά γυναικεία φωνητικά της Shayna Karlin είναι απολύτως μαγικά και ταιριάζουν τέλεια με την ονειρική και ορίτζιναλ μουσική, που έπαιξαν κάνοντας χρήση ενός μεγάλου φάσματος ακουστικών οργάνων από διαφορετικά μέρη του κόσμου. Μερικοί ακροατές ίσως δεν ενθουσιαστούν από τον ήχο που κάνουν τα ξύλινα ραβδιά όταν χτυπάνε μεταξύ τους ("Original Whim"), αλλά πρόκειται για έναν αλήθεια εκπληκτικό δίσκο. Το Hush τυπώθηκε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και οι ορίτζιναλ κόπιες είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν πια.
A Love Song (1971)
How’s Your Mother (Australia, 1971)
Τα περισσότερα τραγούδια είναι επηρεασμένα από την κιθάρα της Δυτικής Ακτής: πολύ heavy αλλά επίσης πολύ αιχμαλωτιστικά και εμπορικά. Ωστόσο, αρκετά είναι καθαρά pop με μία αίσθηση από τέλη δεκαετίας '60, συμπεριλαμβανομένων και των τεσσάρων σινγκλ ("This Wheel’s On Fire", "Reflections Of My Life", "Life Is Getting Better" και "Under The Silent Tree"). Ποτέ δεν επρόκειτο να κερδίσει κάποιο βραβείο για αυθεντικότητα και ήταν τουλάχιστον δυο χρόνια πίσω από τις σύγχρονες του τάσεις, ακόμα και όταν κυκλοφόρησε-αλλά το υλικό και το παίξιμο είναι επίμονα δυνατά, κάνοντάς το ένα από τα πιο διασκεδαστικά Αυστραλιανά άλμπουμ της περιόδου. Ακούστε κι εσείς:
Reflections Of My Life (1971)
Livestock (Australia, 1971)
Είναι σχεδόν λες και το Livestock ηχογραφήθηκε από δύο μπάντες-μία με έμπνευση από Genesis και η άλλη από τους The Allman Brothers. Υπάρχουν κάποια πολύ ωραία progressive κομμάτια στο στυλ των αρχικών των Genesis-το "Raglan’s Folly" ή το "Jupiter’s Landscape" για παράδειγμα-και τα φωνητικά του Bon Scott με κάνουν να σκεφτώ ότι θα μπορούσε να ήταν η τέλεια αντικατάσταση του Peter Gabriel όταν άφησε τους Genesis το 1975! Ωστόσο, υπάρχουν μερικά αμιγώς bluesy rock τραγούδια, που στοχεύουν προς τις μέρες της δόξας και της φήμης των AC/DC. Οι μουσικοί είναι όλοι επιδέξιοι και χαρισματικοί και οι Fraternity σίγουρα αξίζουν πολύ περισσότερο να τους θυμάται κανείς όχι για τον ηγέτη τους, μετέπειτα γνωστό Bon Scott, αλλά για αυτό που πραγματικά ήταν. Ένα υπέροχο γκρουπ!!
Jupiter’s Landscape (1971)
Galadriel (Australia, 1971)
Το μοναδικό άλμπουμ των Galadriel είναι ένα από τα πιο σπάνια καλλιτεχνήματα της progressive rock από μεγάλη εταιρεία, πάντα αναφερόμενος σε εκείνη την περίοδο. Με ποικιλία, κι όμως εμπορικό-καινοτόμο κι όμως ασυνεπές. Το υλικό κυμαίνεται από psych rock ("Mind Games", "One Day To Paradise") σε bluesy hard rock ("Amble On", "Girl Of Seventeen") μαζί με πιο soft στιγμές (το με country χροιά "Lady Was A Thief", η jazzy μπαλάντα "Standing In The Rain"). Κάποιες φορές μοιάζει σαν διαφορετικές οντότητες να προσπαθούν να ζήσουν σε ένα σώμα: τα βραχνά φωνητικά του Spider Scholten ταιριάζουν καλύτερα στο ζωηρό, πιο hard υλικό, ενώ η fuzz κιθάρα του Gary Lothien στολίζει τα ψυχεδελικά κομμάτια με ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Όχι ένα τέλειο LP, τότε, αλλά ένα αρχέτυπο-μίας μπάντας που της επιτράπηκε η ευελιξία στο στούντιο.
Mind Games (1971)
Stoned Guitar (New Zealand, 1970)
Το δεύτερο LP των Human Instinct αλήθεια πηγάζει από την ψυχή του Jimi Hendrix, με τόνους άγριας fuzz κιθάρας και wah-wah σόλο-και το εξώφυλλο, αλλά και ο τίτλος έχουν χωρίς αμφιβολία συμβάλλει στην φήμη του ανάμεσα στους συλλεκτικούς κύκλους επίσης. Το "Electric Ladyland" φανερά ήταν μία σημαντική πηγή έμπνευσης για τον Μαορί κιθαρίστα Billy Te Kahika. Το παίξιμο του είναι λιγότερο εκλεπτυσμένο και καινοτόμο από αυτό του Jimi, αλλά πιο άγριο και πολύ πιο επιθετικό. Αλήθεια αφήνεται σε ελευθερία στο μοναδικό ορίτζιναλ κομμάτι-ομότιτλο του δίσκου, όπου το riff μιμείται το "Gypsy Eyes" του Hendrix. Στο μεταξύ το "Jugg-a-Jug Song" έχει φωνητικά που κάποιες φορές θυμίζουν το "The Burning Of The Midnight Lamp". Η λιγότερο επιτυχημένη στιγμή βρίσκεται σε μία μακρά διασκευή του Rory Gallagher/Taste "Railway & Gun", αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του ο τίτλος του άλμπουμ περιγράφει με δυο λέξεις την μουσική και τον ήχο μέσα σε αυτό με ακρίβεια.
Black Sally (1970)
Melanie & Me (Australia, 1975)
Ένα από τα σπανιότερα άλμπουμ της Αυστραλίας εκείνης της περιόδου, είναι και το soundtrack σε μία ξεχασμένη ταινία. Πρόκειται για folk-rock με εξαιρετική lead guitar και γυναικεία μαζί με ανδρικά φωνητικά. Τα περισσότερα τραγούδια έχουν δυνατές ψυχεδελικές επιρροές, με το "Nine To Five" να ακούγεται σαν τους Doors, με τα σόλο στο όργανο και στο ηλεκτρικό πιάνο. Γενικά είναι κάτι σαν μικρό κλασικό και χωρίς έκπληξη περιζήτητο στον κόσμο των συλλεκτών. Απολαύστε:
Goodbye (1975)
Wide Open (Australia, 1971)
Έχοντας σχηματιστεί τον Ιούλιο του 1970, οι Kahvas Jute έπαιξαν heavy rock με μία δυνατή, μελωδική προσέγγιση. Ο μπασίστας Bob Daisley αργότερα συνάντησε την φήμη στους Rainbow, Gary Moore, Ozzy Osbourne και άλλους, αλλά είναι η κιθαριστική δουλειά του Dennis Wilson και του Tim Gaze που θα αποσπάσουν την προσοχή σου. Ο Jimi Hendrix και οι Cream είναι ανάμεσα στις κύριες επιρροές και αν σας αρέσουν οι Free ή οι May Blitz οι πιθανότητες είναι να το βρείτε πολύ ευχάριστο. Το "Parade Of Fools" είναι το πιο heavy και μεγάλο σε έκταση κομμάτι, με ωραία κιθαριστική δουλειά από τους Gaze και Wilson. Το Wide Open μπορεί να κυκλοφόρησε στην Infinity, αλλά οι πωλήσεις ήταν περιορισμένες και βεβαίως είναι πια πολύ δύσκολο να βρεις ορίτζιναλ δίσκο.
Up There (1971)
Rock’n’Roll Sandwich (New Zealand, 1973)
Οι The La De Das γεννήθηκαν στην Νέα Ζηλανδία και έβγαλαν δύο τρομερά garage rock άλμπουμ. Διασχίζοντας τους δρόμους της psych-pop όταν μετακινήθηκαν στην Αυστραλία το 1968, στις αρχές του '70 χάραξαν το δρόμο τους ως ένα δυναμικό τρίο της boogie-rock. Με ηγέτη τον τρομερό κιθαρίστα Kevin Borich, ποτέ δεν αιχμαλώτισαν τον απίστευτο live ήχο τους στο βινύλιο, αλλά αν ακούσετε αυτό το άλμπουμ βρίσκεστε πολύ κοντά. Το "The Place" παρουσιάζει δυνατή slide guitar και παιχνιδιάρικους στίχους, το "To Get Enough" μοιάζει σαν funky T.Rex, με riff πνευστών, το "Searchin’" δείχνει την δουλειά του Borich με wah-wah και το "She Tell Me What To Do" κλείνει το δίσκο με ακουστικό blues.
To Get Enough (1973)
Empty Monkey (Australia, 1970)
O Barrie McAskill ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από πολυάριθμα line-ups αυτού του σχήματος, που ήταν ένα στήριγμα της R&B σκηνής ανάμεσα στο 1967 και 1975. Σε αυτό το LP αναμιγνύουν progressive soul με bluesy hard rock και jazzy grooves. Ο συνδυασμός της βραχνής φωνής του McAskill, του Hammond και της fuzz guitar είναι καλύτερος στις διασκευές του "Shotgun", "The Hunter" και "Shake and Finger Pop". Το "Relief From A Lighted Doorway" του κιθαρίστα Mick Jurd ακούγεται σαν τους Yes στις αρχές τους, ενώ η 11λεπτη διασκευή του "You Can’t Do That" μοιάζει σαν να ακούμε Vanilla Fudge. Μία καθηλωτική πρόταση εξερεύνησης της prog rock.
Relief From A Lighted Doorway (1970)
Magic Box (Australia, 1967)
Μέλη των Τhe Loved Ones ήρθαν από την jazz σκηνή (Red Onions Jazz Band) και την R&B scene (Wild Cherries) και ενώθηκαν για να γίνουν ένα από τα πιο σημαντικά και σεβαστά Αυστραλιανά γκρουπ της εποχής. Το Magic Box είναι μία μίξη σκληρής R&B και bluesy pop. Μπορεί να μην λειτουργεί σαν σύνολο, αλλά περιέχει τρία αριστουργήματα της Αυστραλιανής rock. Οι The Loved Ones έχουν ένα τόσο ασυνήθιστο μέτρο (9/8 στο ρυθμό, 2/4 στο beat, 3/4 στα παλαμάκια) που οι INXS έκαναν (δύο φορές) αποτυχημένη διασκευή. Οι Radio Birdman σαφώς πήραν το θρηνητικό "Sad Dark Eyes" και στο "Everlovin’ Man" ο Gerry Humphreys αλλάζει τον τόνο της φωνής του από χαμηλόφωνο μουρμουρητό σε αγωνιώδη κραυγή σε δευτερόλεπτα. Το αποτέλεσμα είναι μέχρι και σήμερα εντυπωσιακό.
Everlovin’ Man (1967)
Plays With George Guitar (Australia, 1971)
Ο κιθαρίστας Loyde άφησε τους Τhe Aztecs για να ηχογραφήσει αυτή την μίξη ψυχεδελικής rock και blues-έναν από τους καλύτερους δίσκους heavy κιθάρας της περιόδου. Με την τροφοδότηση μεγάλων δόσεων ναρκωτικών στο στούντιο, δεν υπάρχει τόση έμφαση στο "τραγούδι", με τα περισσότερα κομμάτια να χτίζονται από τζαμ. Το "George" αποτελείται από επιθετική κιθάρα και δυνατά φωνητικά, το "Dream" είναι ένα ΄ταραγμένο΄ κομμάτι, ενώ το "Evolution" είναι πλημμυρισμένο με διαστημικά φωνητικά εφέ, αλλά η ανταμοιβή έρχεται με το απόλυτο μπαράζ των κιθαριστικών σόλο πάνω από το ατέλειωτο ρυθμικό μέρος.
Evolution (1971)
Fool’s Paradise (Australia, 1975)
Λεπτομερής αναφορά σε αυτούς έχει γίνει εδώ.
Άριστα τραγούδια, εξαιρετικές συνθέσεις, επιδεξιότητα στα όργανα και καθηλωτικές ερμηνείες, μπορούμε να το αποκαλέσουμε ως η επιτομή της Αυστραλιανής ψυχεδελικής folk.
The Wind at Eve (1975)
31. MANTIS
Turn Onto Music (New Zealand, 1973)
Αν και το άλμπουμ τους ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε στην Νέα Ζηλανδία, το κουιντέτο στην πραγματικότητα είχε έδρα τα Fiji, όπου αποδεδειγμένα ήταν πολύ δημοφιλείς. Το μοναδικό άλμπουμ τους μας δείχνει το funky είδος του rock’n’roll, με κόνγκας, πινελιές από moog, και ωραία κιθάρα από τον Waisea Vatuwaga καθ'όλη την διάρκεια. Υπάρχουν διασκευές υλικού από Booker T & the MGs, Mountain και Jo Jo Gunne, αλλά είναι η δική τους, μακρά, έντονη και δεμένη "Island Suite" (υποθετικά εμπνευσμένη από τις παραδόσεις των νήσων Fiji) που κάνει το άλμπουμ μία δελεαστική πρόταση. Το για πολλά γέλια ερασιτεχνικό εξώφυλλο δεν βοήθησε στις πωλήσεις και είναι άνετα μία από τις πιο περιζήτητες κυκλοφορίες από την Vertigo.
Island Suite (1973)
A Toast To Panama Red (Australia, 1971)
Εδώ μιλάμε για ένα άλμπουμ που είναι αδύνατον να εξηγήσω. Είναι μία εντελώς μοναδική rock’n’roll δουλειά. Επεκτείνει τις garage ρίζες τους σε ένα είδος ανάμιξης hard rock και μελωδικής pop, με progressive στοιχεία και μία ιδιαίτερη τάση προς τα φαλσέττο φωνητικά. Καθ'όλη την διάρκεια, μιμούνται τις προκαθορισμένες αντιλήψεις τραγουδοποιίας. Κάθε πείραμά τους δουλεύει πολύ όμορφα. Η ωραιότερη στιγμή τους είναι το "Love Is", ένα κομμάτι απερίγραπτης ομορφιάς. Το βάθος και η ευφυΐα των κομματιών γίνονται όλο και πιο βαθιά κάθε φορά που ακούμε αυτόν το δίσκο, ένα από τα καλύτερα άλμπουμ παγκοσμίως από αυτήν τη περίοδο.
Love Is (1971)
Yeah Captain (Australia, 1971)
Ο McNamara υπήρξε στην pop μπάντα Musick Express και έγραψε μία rock όπερα, που λεγόταν Piano, πριν ηχογραφήσει το Yeah Captain. Είναι ένα και μοναδικό άλμπουμ σε κάθε περίπτωση: όπως επίσης η γραφή και σύνθεση των τραγουδιών, τραγούδησε και έπαιξε όλα τα όργανα (moog, πιάνο, κιθάρα, μπάσο, ντραμς, φλάουτο, τσέλο και σαξόφωνο). Εκρήγνυται από ιδέες, αν και με 18 σχετικά μικρά τραγούδια είναι κάπως επεισοδιακό. Ένας αριθμός τραγουδιών-"The Gun", "Riding To Athenbury", "Cavalier", "Paradise"- είναι folksy country-rock, με μία ψυχεδελική χροιά εδώ κι εκεί. Το "Jackie’s Thing" είναι folk-rock τραγουδοποιού / τραγουδιστή, ενώ το "Yeah Captain Part 1", "Yeah Captain Part 2" και το "Silver" είναι hard-psych με τα δυναμικά φωνητικά του McNamara μπροστά.
Silver (1971)
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου