DOWN UNDERGROUND
Once Upon a Time In Australia (Part I)
1. ALBATROSS
A Breath of Fresh Air (Australia, 1973)
O Lindsay Bjerre ήταν ο ηγέτης των The Sunsets και των Tamam Shud, πριν σχηματίσει τους Albatross, τον Σεπτέμβριο του 1972. Είχε ήδη απομακρυνθεί από την progressive rock προσέγγιση των Tamam Shud, παίζοντας ακουστική κιθάρα, η οποία ταίριαζε στα τραγούδια του για την οικολογία, την ζωή στην φύση και την θάλασσα. Οι εύγευστοι, folksy, με πινελιές country Albatross, ήταν στα μαχαίρια με τις τάσεις που κυριαρχούσαν στην Αυστραλιανή μουσική, αν και η μπάντα κατάφερε να κρατήσει το μερίδιο της στο κύκλωμα των φεστιβάλ και των κονσέρτων, δίπλα στα heavy σχήματα της εποχής. Slide guitar, φλάουτο, όργανο, μαντολίνο και μπουζούκι προσθέτουν χρώματα στις πλούσιες μελωδίες και κάποια τραγούδια έχουν μία folk προσέγγιση. Την εποχή που το άλμπουμ έκανε την εμφάνιση του το 1973, ο Bjerre είχε διαλύσει τους Albatross, για να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στις Ανατολίτικες θρησκείες.
The Angel and the Boy (1973)
A Strange Fantastic Dream (Australia, 1973)
Μέσα σε αυτό το άλμπουμ ο πρώην τραγουδοποιός / τραγουδιστής και κιθαρίστας των Spectrum, Mike Rudd μεταφέρει κάποια από τα πιο λαμπρά, ανισόρροπα τραγούδια του. Τα "Confessions Of A Psychopathic Cowpoke" και το "Chicken Shit" εκρήγνυνται με σκοτεινές μελωδίες και σαρκαστικό χιούμορ, αλλά τα "Garden Of The Frenzied Cortinas" και "Miracle Man" (από τον κιθαρίστα Tim Gaze-δες Tamam Shud και Kahvas Jute) είναι τα κομμάτια κλειδιά εδώ και η μπάντα παίζει ακόμα και boogie-rock με το ζωηρό "Worm-Turning Blues". Οι κιθάρες πολύ γευστικές, αιχμηρές και με την δυνατή υποστήριξη του οργάνου του John Mill. Ίσως να το εντάξετε κάπου ανάμεσα σε ένα πιο τρελαμένο στυλ από Steely Dan και από Sparks, αν και είναι τόσο προκλητικό σαν θέα για να περιοριστεί σε τέτοια όρια.
Garden Of The Frenzied Cortinas (1973)
The Age Of Mouse (Sweet Peach SP 12001) 1970
Το πρώτο διπλό LP που κυκλοφόρησε από Αυστραλό καλλιτέχνη, είναι επίσης ένα από τα πιο παράξενα άλμπουμ από τραγουδοποιό / τραγουδιστή της εποχής. Η βαθιά, ηχηρή φωνή είναι μερικές φορές πολύ ειλικρινής και παλαιομοδίτικη για μοντέρνα μουσική, αλλά ταιριάζει το μάλλον δραματικό του γράψιμο. Το άλμπουμ έχει μία ενθυμητική δομή. Αναμιγνύει τα κανονικής διάρκειας κομμάτια του με αρκετά σύντομα ΄διαλείμματα΄ τόσο φωνητικά όσο και ορχηστρικά. Μοιράζει το ομότιτλο κομμάτι ανάμεσα στις δύο πλευρές του άλμπουμ με ένα περίεργο τρόπο και έξυπνα πλέκει συγκεκριμένα καθ όλη την διάρκεια επαναλαμβανόμενα τραγούδια και τμήματα με αποτέλεσμα πολύ δυναμικό. Το καλύτερο τραγούδι είναι μακράν το "I’ve Come To Save Your World", με απόκοσμο όργανο και acid κιθάρα. Μπαίνει νωρίς και οι ελπίδες ότι θα ακούσεις ξανά κάτι παρόμοιο πεθαίνουν, όμως υπάρχουν πολύ καλό και έντονο folk-rock και στις 4 πλευρές. Αξίζει να το ψάξει κανείς.
I’ve Come To Save Your World (1970)
Electric Recording (New Zealand, 1967)
Αυτοί οι τύποι μοιάζουν σκληροί πάνω στο πολύ cool εξώφυλλο του ντεμπούτο άλμπουμ τους, αλλά οι ήχοι μέσα δύσκολα έχουν τα vibe της R&B που θα περιμένατε. Αντί αυτού είναι συμπαθητική, ρυθμική, μελωδική pop με μία θολή αίσθηση σε τραγούδια όπως το "Everyone’s Gonna Wonder" και την απομίμηση των Procol Harum "What Price Love" και μία πιο heavy αιχμή στην εκδοχή τους του "Morning Dew". Το highlight ωστόσο είναι το αιθέριο "Water Pipe", που σίγουρα θα είχε σαν αποτέλεσμα την αποπομπή τους από το HMV αν τα στελέχη του γνώριζαν σε τι αναφέρεται. Η παραγωγή θα μπορούσε να είναι πιο στιβαρή, αλλά υπάρχουν κάποιες καθαρές ψυχεδελικές πινελιές και η γοητεία της μπάντας λάμπει δυνατή και καθαρή.
Water Pipe (1967)
Live! At Sunbury (Australia, 1972)
Το 1972 οι Billy Thorpe & the Aztecs ήταν μία live υπερδύναμη, μοιράζοντας κομματάρες heavy blues-rock που έθεταν σε έκσταση το τοπικό κοινό. Η ηγετική παρουσία του Thorpie επί σκηνής, ο ανατριχιαστικός φωνητικός βρυχηθμός και το ρωμαλέο παίξιμο της κιθάρας, ήταν η παρακαταθήκη του για το μέλλον και η μπάντα έφτασε στο peak της με το διπλό LP, ένα κλασικό προκλητικό Αυστραλιανό rock’n’roll δίσκο. Ηχογραφημένο σε εξωτερικό χώρο, στο εναρκτήριο Sunbury Rock Festival, είναι οι Aztecs στο στοιχείο τους. Το "Most People I Know Think That I’m Crazy" και υψηλής τάσης διασκευές των C.C. Rider και Ooh Poo Pa Doo rock, but Momma tops the lot: proto-metal riff, ντραμς σόλο και ο Thorpe στα πιο πρωτόγονα του, να ουρλιάζει σαν να ήταν ο Roky Erickson μπροστά από τους Hawkwind...
Mama (1972)
Momento (Astor ALPS 1035) 1972
Εδώ έχουμε ένα πολύ heavy progressive άλμπουμ. Ελάχιστα τραγούδια ξεφεύγουν σε τζαμ ή σε προβλέψιμο έδαφος, αλλά τον περισσότερο χρόνο σε κρατάνε σε αγωνία. Το highlight είναι ξεκάθαρα το "The Gift", αλλά υπάρχει περίσσευμα ποιότητας, συμπεριλαμβανομένου του σταδιακού χτισίματος του κομματιού που ανοίγει τον δίσκο, "Holocaust", του τρόπου που γκρουβάρουν πάνω από την επαναλαμβανόμενη χορωδία στο "Faith To Sing A Song" και το υψηλό επίπεδο ενέργειας που διατηρείται καθ'όλη την διάρκεια. Γίνονται λίγο jazzy εδώ κι εκεί, αλλά δεν ακούγεται σαν να το επιδεικνύουν. Δεν χρειάζεται να είσαι λάτρης της progressive για να σου αρέσει αυτό το LP.
Holocaust (1972)
At The Mountains Of Madness (Australia, 1971)
Αυτό το συνεκτικό και δυναμικό άλμπουμ είναι ένα κορυφαίο παράδειγμα Αυστραλιανού heavy psych διασταυρωμένου με progressive rock. Παίζουν καταπληκτικά (ιδιαιτέρως η εκρηκτική, πλην λυρική κιθάρα του John Robinson), οι συνθέσεις είναι φιλόδοξες , τα τραγούδια ενδιαφέροντα. Οι επιρροές μπορεί να είναι εμφανείς-Cream ("On This Day That I Die"), Led Zeppelin ("Long Legged Lovely"), Ennio Morricone ("Mango’s Theme")-αλλά όλα εμφανίζονται να ακούγονται ορίτζιναλ. Το "Seasons Of Change" ήταν ένα χιτ σινγκλ, ένα από τα πιο στοιχειωτικά Αυστραλιανά τραγούδια που έχουν γραφτεί (και παρουσιάζει τον μελλοντικό τραγουδιστή των AC/DC, Bon Scott να παίζει φλογέρα).
Seasons of Change Pt.1 (1971)
Mad House (Australia, 1970)
Ο τραγουδιστής Ray Brown είχε αποκτήσει στάτους pop star με την μπάντα Ray Brown & the Whispers πριν προσπαθήσει να χτίσει μία καριέρα ως τραγουδοποιός / τραγουδιστής στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του '60. Επέστρεψε στην πατρίδα του με το κεφάλι γεμάτο από country-rock και ψυχεδελικές επιρροές και η κατάληξη ήταν το Mad House-ένα από τα πιο ασυνήθιστα, μη εμπορικά τεχνουργήματα της εποχής, ένα εσωτερικό πάντρεμα country τόνων ("King Velvet", "Danville Queen"), soft rural rock ("Oh Sarah"), ψυχεδέλειας με ανατολίτικη χροιά που παρουσιάζει πολύ σιτάρ ("Flight Of The Gulls"). Το "Start Of A New Day" μπορεί να θεωρηθεί ότι έρχεται απευθείας από το The Notorious Byrd Brothers. Το άλμπουμ δεν έχει απόλυτα έναν ειρμό, αναπόφευκτα, αλλά έχει μία βέβαιη γοητεία.
Oh Sarah (1970)
Volcanic Rock (Australia, 1973)
Οι Buffalo σχηματίστηκαν στο Σίδνεϊ το 1971 και ηχογράφησαν για την Vertigo, επομένως έγιναν ομόσταυλοι των Black Sabbath, τους οποίους μιμήθηκαν μουσικά. Το Volcanic Rock ήταν το δεύτερο άλμπουμ τους και κατέχει μία θέση ανάμεσα στα πιο δυνατά και πιο δυναμικά LP της δεκαετίας. Το κομμάτι που ανοίγει (και που προτείνεται εδώ) είναι ένα από τα καλύτερα heavy rock τραγούδια που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ και τα υπόλοιπα είναι σχεδόν το ίδιο καλά. Ο τραγουδιστής Dave Tice ακούγεται σαν μία πιο ωμή εκδοχή του Phil Mogg των UFO και ο κιθαρίστας John Baxter παίζει εντυπωσιακά heavy riffs καθ'όλη την διάρκεια-τσεκάρετε το "Shylock" για παράδειγμα. Όροι όπως ‘doom metal’ και ‘stoner rock’ δύσκολα υπήρχαν εκείνη την εποχή (οι Buffalo πρωτοπόρησαν πριν πάρουν μορφή γνωστά σχήματα όπως οι AC/DC), αλλά υπάρχει πληθώρα τέτοιων ήχων στο Volcanic Rock, το οποίο στ'αλήθεια θα κάνει τους τοίχους σας να κουνιούνται.
Sunrise (1973)
Blown (Australia, 1972)
Με ηγέτες τους λάτρεις της jazz και των blues Broderick Smith (φωνητικά, φυσαρμόνικα) and Sleepy Greg Lawrie (slide guitar), οι Carson ήταν μόνιμοι στο κύκλωμα των φεστιβάλ και κονσέρτων και ποτέ δεν απέτυχαν να εντυπωσιάζουν το κοινό. Αυτό το ντεμπούτο παρουσιάζει άγρια, bluesy hard rock, η μπάντα βασικά τζάμαρε στο στούντιο, για να δημιουργήσει ένα δυναμικό, live ήχο. Το υλικό κυμαίνεται από υψηλής τάσης κομμάτια με κοφτερά riff στην κιθάρα ("Boogie"), δυνατά rock’n’jazz ("Rock’n’Roll Game") και έντονα ορχηστρικά θέματα με σαξόφωνο ("Banana Power") μέχρι χαλαρά blues ("Sunday In The City") και bluegrass ("Let Me Sleep"). Ένα απολαυστικό LP που παρουσιάζει άψογη μουσικότητα-και ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα της εποχής, από τον σχεδιαστή Ian McCausland.
Boogie Pt.1 (1972)
Toward The Blues (Australia, 1971)
Το όνομα Chain είχε γίνει συνώνυμο με τα ποιοτικά Αυστραλιανά blues για πάνω από 45 χρόνια. Αυτό το συγκεκριμένο line-up παρουσίαζε τον τραγουδιστή και παίκτη της φυσαρμόνικας, έναν απίστευτο τύπο, τον Matt Taylor, του οποίου τα ωμά, κλαψουριστά φωνητικά και οι γήινοι στίχοι βοήθησαν να καθοριστεί ο ήχος της μπάντας, τον κιθαρίστα Phil Manning, τα riffs του οποίου ήταν ακριβή και αξέχαστα και ένα από τα καλύτερα rhythm sections που έχει γίνει: τον Barry Sullivan (μπάσο) και τον Barry Harvey (ντραμς). Ζωηρή, heavy blues-rock, ωραία σύνθεση και επιδέξιο παίξιμο. Η διασκευή του "32-20 Blues", του Robert Johnson είναι γρήγορη και ΄ταραγμένη΄, το επικό "Boogie" πηγαίνει από μία απαλή και γλυκιά εισαγωγή με ανατολίτικες επιρροές σε ένα hard rock groove και το τραγούδι που προτείνεται παραμένει η αποθέωση των Αυστραλιανών blues.
Black and Blue (1971)
The Cleves (Australia, 1970)
Αυτή η heavy prog μπάντα έχει ένα στυλ μελαγχολικής τραγουδοποιίας που τους κάνει να ακούγονται σαν λιγότερο φιλόδοξοι Yes, με την ελκυστική προσθήκη μίας τραγουδίστριας. Η έλλειψη σύνθετων ρυθμών και η απρόβλεπτη τραγουδοποιία κάνουν την μουσική τους να πουλάει εύκολα σε αρχάριους φαν της prog και οι εσωτερικές σημειώσεις της επανέκδοσης τους συγκρίνουν ακριβώς με τους Cressida. Το κομμάτι που ανοίγει "Work Out" είναι ένα άψογο θέμα, που παρουσιάζει ένα επίμονο, ανεβαστικό ρυθμό, εκρήξεις από το όργανο, μία ενθυμητική χορωδία και μία λαμπερή παραγωγή. Είναι ό,τι θα μπορούσες να θέλεις από ένα mainstream prog τραγούδι και διατηρεί το ενδιαφέρον του ακροατή με ευκολία για 7 λεπτά. Τα υπόλοιπα του άλμπουμ προσπαθούν να ταιριάξουν και ενώ τα περισσότερα είναι πολύ καλά είναι φανερό ότι έχουν την ίδια φόρμουλα με το πρώτο. Υπάρχει πολύ σολάρισμα (το όργανο περισσότερο από την κιθάρα, πράγμα λίγο κουραστικό μετά από λίγο), αλλά δεν υπάρχουν άσχημα τραγούδια και η ειλικρινής φωνή του Gaye Brown είναι μία ανάσα καθαρού αέρα σε αυτό το γένος. Η ζωγραφιά στο εξώφυλλο είναι απαίσια ωστόσο.
Work Out (1970)
Ball Power (Australia, 1973)
Με πάθος, ακεραιότητα, επιθετικότητα και πειραματισμό τυλιγμένα με ένα περιτύλιγμα, αυτός είναι ένας σημαντικός δίσκος στο πάνθεο των Αυστραλιανών hard rock. Παντρεύοντας μελωδική σκληρότητα και ηλεκτρικά blues και στα πλαίσια του κομφορμισμού, το είδος της μπάντας του heavy rock και των cosmic blues ήταν ακόμα πιο σκληρό, γρήγορο και περισσότερο επιδραστικό από οτιδήποτε άλλο πίσω στο 1973. Ο τοπικός ήρωας της κιθάρας Lobby Loyde είναι σε λαμπρή φόρμα, προσφέροντας heavy riffs και εκτυφλωτικά lead περάσματα καθ'όλη την διάρκεια-και οι υπόλοιποι της μπάντας ανταποκρίνονται, ροκάροντας και στέκονται όπως οι MC5 ή οι Τhe Pink Fairies. Ιδιαίτερα το "Human Being" παραμένει μία καθοριστική εκτέλεση της εποχής.
Human Being (1973)
A Product Of A Broken Reality (Australia, 1971)
Με ηγέτη τον απολαυστικά εκκεντρικό τραγουδιστή και ποιητή Gulliver Smith, οι Company Caine ήταν μία μοναδική οντότητα στο αχανές Αυστραλιανό μουσικό τοπίο. Το ημι-κόνσεπτ άλμπουμ είναι ένα underground ορόσημο, μία θαρραλέα μίξη psych-rock, blues και avant-jazz ήχων, επικεντρωμένων σε sci-fi θεματική ενός πιθανώς μίζερου μέλλοντος (το έτος 3201), όπου το rock’n’roll είναι απαγορευμένο. Το space-rock "Symptoms" θέτει την βάση, ενώ το jazzy, ελεγειακό "The Last Scene" κλείνει το δίσκο. Ανάμεσα βρίσκονται το ζωηρό "Simple Song Of Spring", τα ακουστικά love songs "Woman With Reason", "It’s Up To You" και "Go See The Gypsy" και το φρικαρισμένο "The Day Superman Got Busted", το οποίο υφίσταται σε ένα δικό του κόσμο.
Woman With Reason (1971)
Sex, Dope, Rock’n’Roll: Teenage Heaven (Australia, 1972)
Οι Daddy Cool καθιέρωσαν την παρουσία τους ως χαριτωμένοι, ιδανικοί για αγκαλίτσες pop stars το 1971 με το νο1 Αυστραλιανό κλασικό χορευτικό "Eagle Rock" και ένα ζωηρό ντεμπούτο LP από vintage rock’n’roll και doo-wop. Αυτό είναι το follow-up όπου είναι περισσότερο τολμηροί, με progressive τάσεις. Η φαντασμαγορία των "Hi Honey Ho" και του τριπλού τραγουδιού "Teen Love" πάνε πίσω στην προηγούμενη μπάντα του τραγουδιστή Ross Wilson και του κιθαρίστα Ross Hannaford, τους Sons Of The Vegetal Mother. Το "Daddy Rocks Off" είναι σαν ο John Lee Hooker να συναντάει τα Αυστραλιανά blues, ενώ ο Wilson βάσισε την μελωδία του "Make Your Stash" στο "Jupiter" του κλασικού Gustav Holst (πριν κάνουν το ίδιο στο "Joybringer" οι Manfred Mann’s Earth Band). Δεν αποφεύγουν εντελώς το vintage ωστόσο, όπως τις διασκευές "Sixty Minute Man" και "Baby Let Me Bang Your Box".
Make Your Stash (1972)
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου