DOWN UNDERGROUND
Once Upon a Time in Australia (Part III)
34. McPHEE
McPhee (Australia, 1971)
Στο κομμάτι που ανοίγει "The Wrong Time" και στο "Indian Rope Man" προδίδουν μία δυνατή επιρροή από Julie Driscoll και ακούγονται πολύ σαν την Γερμανική μπάντα Frumpy. Αλλού η ομοιότητα είναι λιγότερο έντονη, αν και οπωσδήποτε δρουν στο ίδιο έδαφος, προσφέροντας δυναμική progressive rock με μία bluesy αιχμή και μία αίσθηση σαν από τζαμ. Το άλμπουμ στηρίζεται από ιδιαίτερα καλή ηχογράφηση για εκείνη την εποχή, αν και αυτό υπονομεύεται από το ότι κάνουν διασκευές. Μόνο δύο από τα επτά κομμάτια είναι δικά τους. Τα προαναφερθέντα κομμάτια είναι καλή δουλειά και η βερσιόν τους του "Southern Man" πολύ καλή αν και το "Superstar" δεν ταίριαζε ξεκάθαρα με το στυλ τους και το "I Am The Walrus" είναι απλώς αλλοπρόσαλλη επιλογή. Πέρα από αυτά τα σχόλια, είναι ένα δυνατό και διασκεδαστικό proto-prog άλμπουμ.
Southern Man (1971)
35. MELISSA
Midnight Trampoline (Australia, 1971)
Ένα καλό παράδειγμα μπάντας που είναι το σύνολο των επιρροών της-αλλά δεν είναι καθόλου κακό κάτι τέτοιο όταν μιλάμε για αυτό το ολοκληρωμένο και υποτιμημένο άλμπουμ. Ο Ιρλανδός μπασίστας και τραγουδιστής Joseph Creighton κουβαλάει μία εντυπωσιακή φωνητική ομοιότητα με τον Van Morrison και πραγματικά με θάρρος διασκευάζουν το "Madame George" και το "Young Lovers Do" με καλό αποτέλεσμα. Ο άλλος τραγουδιστής Robert Gunn, έχει μια περισσότερο rock προσανατολισμένη φωνή και υπάρχει μία folk-rock γεύση από Jethro Tull που αποδεικνύεται στο "Getting Through", ενώ τα πιο λαμπερά, ειδυλλιακά θέματα όπως το "Matalla" και το "Jennifer In New York" φέρνουν στο μυαλό τους Τhe Moody Blues. Η πιο αποτελεσματική προσπάθεια του γκρουπ στην εσωτερική ψυχεδελική rock εμφανίζεται στην bluesy διασκευή του παρωχημένου "Cuckoo".
Cuckoo (1971)
The Missing Links (Australia, 1966)
Αυτό είναι το πιο θαρραλέο Αυστραλιανό LP της δεκαετίας του '60, ένα ακατέργαστο, υψηλής ενέργειας garage rock, με κερασάκι στην τούρτα τον proto-psych πειραματισμό. Ηχογραφημένο τέλη του 1965, συναγωνίζεται οτιδήποτε από Τhe Pretty Things, Them, Τhe Sonics ή Τhe Seeds-αλλά μπορεί να είναι κάτι ακόμα πιο υποχθόνιο απ'όλα αυτά. Περιέχει δύο απόλυτα Αυστραλιανά garage θέματα: Το "Wild About You" (που αργότερα διασκευάστηκε από τους Τhe Saints) και το "You’re Drivin’ Me Insane", με ένα φοβερό riff. Το "Some Kinda Fun" είναι ένα χορευτικό κομμάτι, ενώ το "Speak No Evil" έχει ένα ρυθμό αλα Bo Diddley. Το "Mama Keep Your Big Mouth Shut" είναι περίπου πεντέμισι λεπτά fuzz κιθάρες και garage τζαμ και ακόμα πιο φρενιασμένο είναι το κομμάτι που κλείνει "H’Tuom Tuhs".
You're Driving Me Insane (1966)
Mississippi (Australia, 1972)
Το μοναδικό LP των Mississippi είναι μία θαυμάσια δουλεμένη υπόθεση με ξεκάθαρες επιρροές από CSN&Y, αλλά όμως έχει την δική του ταυτότητα. Χαρακτηρίζεται από την επίμονα δυνατή τραγουδοποιία και τις κλειστές, αλλά όχι γλυκανάλατες αρμονίες και η φήμη του οφείλεται πολύ στην συνεργασία των Graham Goble και Russ Johnson-κιθαρίστες που είχαν κάποια φήμη εκείνη την εποχή. Έπαιξαν σε αυτό το άλμπουμ επιδέξιοι session μουσικοί. Ηλεκτρικά leads από δω, πινελιές από φλάουτο από κει και λίγο από καλή ενορχήστρωση. Αρκετά κομμάτια θυμίζουν Αμερικανικό country-rock άλμπουμ και το αγαπημένο μου είναι το "Save The Land". Με λίγο πάνω από 5 λεπτά διάρκεια, είναι το μεγαλύτερο και αναμιγνύει επιδέξια πλούσια ενορχήστρωση, κορυφαία fuzz κιθάρα και εμπνευσμένο πιάνο. Μερικές φορές θυμίζουν τους Bread, αλλά αυτό δεν είναι κάτι κακό και ο πυρήνας του γκρουπ αργότερα σχημάτισε ένα από τα πιο επιτυχημένα Αυστραλιανά σχήματα των 70ς-τους Τhe Little River Band.
Save The Land (1972)
Pirana II (Australia, 1972)
Με τα πολύ όμορφα leads τους, τα πολυ-ρυθμικά κρουστά και το περίφημο Hammond, οι Pirana ήταν ξεκάθαρα επηρεασμένοι από τους Santana-κι όμως με δυναμική καταφέρνουν να ξεχωρίζουν. Μαζί με τα ατμοσφαιρικά τζαμ, υπάρχει μία δυναμική bluesy / psych αιχμή. Π.χ. ακούστε το "I’ve Seen Sad Days" και το "Thinking Of You", με φοβερή αλληλεπίδραση στα όργανα και θαυμάσιο vibe. Το τελευταίο παίρνει σχήμα από το "Here It Comes Again" με φωνητικά διαμέσου ενός Leslie cabinet και από το "Move To The Country". Απλά δείτε το εξώφυλλο...θα πάρετε μια ιδέα του τι βρίσκεται μέσα.
Here It Comes Again (1972)
Childhood’s End (Australia, 1972)
Όπως πολλοί σόλο καλλιτέχνες της εποχής, ο Phil Sawyer τείνει να κατηγοριοποιηθεί ως ‘acid folk’, αλλά η αιχμαλωτιστική του φωνή μου θυμίζει τον Gordon Lightfoot και η μουσική του είναι κατά πολύ στον ίδιο παλμό-μοντέρνα folk με δυνατές pop ευαισθησίες, καλό beat και χρωματιστό ακομπανιαμέντο. Τα "The Other Side Of Silence", "September Woman" και "Letters To Seraphina" είναι όμορφα φτιαγμένα και προσωπικά. Η χρήση από καμπάνες Ιαπωνικών ναών στο τελευταίο είναι εμπνευσμένη και οι στίχοι συχνά είναι συμπονετικοί. Το κομμάτι του τίτλου, το "The Chase" και το "Electric Children" είναι δυνατές folk-rock μπαλάντες με ήπιο ψυχεδελικό τόνο και στο σύνολο είναι πολύ καλό σε σύνθεση και παραγωγή, με συμπαθητικό backing. Όπως με τον Lightfoot, η έλξη στο στυλ του Sawyer βρίσκεται στον έλεγχο της διάθεσης (mood) των τραγουδιών του (λυρικά, συμπονετικά, έντιμα και καυστικά), μεταφέροντας τον ακροατή από αρκετά επίπεδα.
Letters To Seraphina (1972)
40. SKYHOOKS
Living In The 70s (Australia, 1974)
Αυτό ήταν ένα τεράστιο χιτ στην πατρίδα του, αλλά αγνοημένο ή και μην έχοντας κυκλοφορήσει καν αλλού. Οι Skyhooks είχαν απαράδεκτη σκηνική παρουσία και φορούσαν γελοία κοστούμια, αλλά η εμφάνιση τους σκόπευε να είναι μία παρωδία του glam και όχι μία αντιγραφή του. Εδώ γυρίζουν αιχμαλωτιστικές μελωδίες σε κάτι πιο ουσιώδες συνδυάζοντας παραπλανητικά πολύπλοκες συνθέσεις με έξυπνους, καυστικούς στίχους που έκαναν περισσότερα από το μισά τραγούδια του άλμπουμ να χάσουν τον ραδιοφωνικό αέρα. Κάνουν πλάκα στους χίπις, συγκρίνουν τις ειδήσεις με ταινία τρόμου, αστειεύονται με το σεξ, με άλλα λόγια χτυπάνε τον παλμό της εποχής με έναν ανευλαβή τρόπο. Τα τραγούδια είναι έξυπνα στην σύνθεση τους και οι σπασμωδικοί ρυθμοί τους και η αδιάκοπη ενέργεια τους έκαναν μία πρώιμη επιρροή στο new wave. Είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση και συναρπαστικοί καθ'όλη την διάρκεια. Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί η νεολαία στην Αυστραλία τους αγκάλιασε τόσο εγκάρδια.
You Just Like 'Cos I'm Good in Bed (1974)
Going Home To Eternity (New Zealand, 1972)
Δυναμικό τρίο οι Space Farm ηγήθηκαν της underground rock σκηνής της Νέας Ζηλανδίας. Όπως ένας αριθμός από άλλους Νεοζηλανδούς παίκτες (Billy TK, Jesse Harper), ο κιθαρίστας Harvey Mann ήταν βαθύτατα επηρεασμένος από τον Jimi Hendrix. Το "Going Home To Eternity" είναι διακριτικό κι όμως πολύπλοκο και funky space-rock, αναμειγμένο με heavy psych-αλλά περιστασιακά είναι σαν να παίζει ο Hendrix. Τα "Space Farm", "Homeward Bound", "Infinity Way", "Gypsy Queen" και "Flying" είναι υπό την επιρροή του Hendrix, αλλά είναι εξαιρετικά δοσμένο με τον δικό τους τρόπο. Τα φωνητικά του Mann είναι ο αδύναμος κρίκος, είναι όμως ιδιαίτερα. Το 1989 η Γερμανική επανέκδοση παράξενα αντικατέστησε τα φωνητικά του Mann με αυτά του Murray Grindley (από την προηγούμενη μπάντα του Mann, τους The Underdogs), αλλά το χάρισμα είχε φύγει. Κολλήστε με το ορίτζιναλ.
Flying (1972)
Milesago (Australia, 1971)
Το Milesago είναι ένα αρχέτυπο Αυστραλιανής progressive psych rock, ένα τεράστιο διπλό LP, με mood που ποικίλει, καινοτόμο υλικό και δραματική φύση. Ο τραγουδοποιός / τραγουδιστής και κιθαρίστας Mike Rudd βαδίζει εδώ στον δημιουργικό του δρόμο. Μία τέλεια μίξη χορευτικής roots rock ("But That’s Alright", "Untitled", "Play A Song That I Know") και απόκοσμης prog-psych ("Your Friend & Mine", "Trust Me", "Fly Without Its Wings"). Η διαβολική αίσθηση του χιούμορ του Rudd βλέπει το φως στα "Virgin’s Tale" και "The Sideways Saga" και αυτό που κάνει την διαφορά είναι το avant-garde ομότιτλο κομμάτι του άλμπουμ. Το "What The World Needs (Is A New Pair Of Sox)" είναι το κομμάτι που επιλέγω με την βαριά δυσαρμονία και την ένδοξη μονομαχία μεταξύ Hammond και ηλεκτρικής κιθάρας.
What The World Needs (1971)
Joint Effort (Australia, 1970)
Ο Jeff St. John είναι ένας από τους μεγάλους τραγουδιστές της Αυστραλίας, κάτοχος μίας επιβλητικής, κοντρολαρισμένης φωνής. Είχε ηχογραφήσει ένα τρομερό άλμπουμ R&B με τους The Id, το Big Time Operators (1967), αλλά το Joint Effort είναι πιο εναρμονισμένο στην progressive soul και funk, με διασκευές όπως τα "Cloud Nine", "Sing A Simple Song" και "Reach Out", με Hammond, καυτές κιθάρες και απογειωτικά φωνητικά. Ωστόσο, είναι μία κυκλοφορία που έχει ποικιλία, αγγίζοντας την ακουστική ψυχεδέλεια ("Fanciful Flights Of Mind"), rural rock ("Train") και bluesy hard rock ("You Don’t Have To Listen", "Days To Come"). Τα ορχηστρικά "Any Orange Night" και "I Remember" είναι jazzy με vibes και το εξέχον κομμάτι τους προσωπικά είναι η διασκευή των Blind Faith "Can’t Find My Way Home".
Can’t Find My Way Home (1970)
On The Country Line (Australia, 1971)
Φτιαγμένοι από τους δημιουργικούς session παίκτες (κιθαρίστες Dave Donovan και Len Hutchison, μπασίστα George Thompson και ντράμερ George Adamson, συν την τραγουδίστρια Christine Barnett σε 4 τρακς), θα μπορούσε να εξαργυρωθεί ως ένα country-rock σχήμα. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν καθόλου σε αυτό το είδος. Διασκευές των "Witchita Lineman" και "Ode To Billy Joe" ταιριάζουν στην ταμπέλα αρκετά, αλλά μεγάλο μέρος από τα υπόλοιπα είναι bluesy underground rock τζαμ, με πολύ fuzz κιθάρα και φαίνεται να χρωστάνε στον Jimi Hendrix. Το άλμπουμ είναι γνωστό με δύο διαφορετικά εξώφυλλα. Ένα με μαυρόασπρη φωτογραφία της μπάντας και το άλλο με το ψυχεδελικό εξώφυλλο. Δεν είναι ξεκάθαρο ποιο βγήκε πρώτο, αλλά για όποιο από τα δύο και να πούμε μιλάμε για ιδιαιτέρως σπάνια κομμάτια.
The Ballad of Creepy Creek (1971)
Goolutionites & The Real People (Australia, 1970)
Το τρομερό δεύτερο και τελικό άλμπουμ των Shud έχει ένα χαλαρό θέμα για την περιβαλλοντική μόλυνση. Υπάρχουν μερικά φοβερά pop τραγούδια μέσα (ακούστε την κιθάρα να έρχεται σε οργασμό στο "I Love You All"),αλλά στην πραγματικότητα περιλαμβάνει το δεμένο, συναρπαστικό τζαμ της μπάντας και τα θαυμαστό παίξιμο της κιθάρας από το παιδί-θαύμα 15χρονο Tim Gaze! Όσοι αγαπούν να ακούνε την κιθάρα να ουρλιάζει, θα ταξιδέψουν. Ο ηγέτης της μπάντας Lindsay Bjerre είναι ένα αίνιγμα. Είναι άγνωστο που θα μπορούσε να τον βρει κανείς.
I Love You All (1970)
Say No More (New Zealand, 1972)
Το τρίο που είχε έδρα το Wellington αναμιγνύει μπαλάντες και σκληρή ψυχεδελική rock στο πολύ ωραίο ντεμπούτο τους. Μία από αυτές τις μπαλάντες είναι το "Lady Wakes Up", ενώ το "Saffron Lady" έχει κάποιες φωνητικές αρμονίες αλα CSN και ωραία ακουστική κιθάρα. Καταλήγει με το 10λεπτο acid prog θέμα που προτείνεται από κάτω, γραμμένο από τον πολυοργανίστα και τραγουδιστή Simon Morris, το οποίο χτίζεται από την γλυκιά εισαγωγή (με ατμοσφαιρική φωνητική υποστήριξη από την τοπική τραγουδίστρια Lindy Mason) σε ένα τρομερό rock θέμα με αιχμηρά leads από την ηλεκτρική κιθάρα.
The Flame of Thoriman (1972)
47. TICKET
Awake (New Zealand, 1972)
Οι Ticket έβγαλαν δύο άλμπουμ με ψυχεδελική funk rock. Και τα δύο εξαιρετικά, αν και αυτό (το ντεμπούτο) ίσως να είναι λίγο καλύτερο. Η παραγωγή έχει πολύ καλή ποιότητα, με καθαρό διαχωρισμό, επιτρέποντας τα αλα Hendrix σόλο της κιθάρας, κεραυνοβόλες μπασογραμμές και τα ντραμς να ξεχωρίζουν. Τα φωνητικά παίζουν μόνο υποστηριγκτικό ρόλο, αλλά με τόσο καλή μουσική δεν πειράζει και πολύ. Τα "Awake", "Broken Wings", "Highway Of Love" και "Reign Away" είναι δεμένα και δυναμικά, τα "Dream Chant" και "Angel On My Mind" είναι αιθέρια και στοχαστικά όμως όλα είναι προσβάσιμα. Ο Eddie Hansen ήταν ένας από τους ήρωες της κιθάρας στη Νέα Ζηλανδία, μαζί με τον Billy T.K. (Human Instinct) και τον Harvey Mann (Space Farm). Οι Hansen και Mann αργότερα θα έσμιγαν στους Living Force.
Reign Away (1972)
Loving Is Hard (Australia 1972)
Οι έντονοι, πνευματικοί Tully ποτέ δεν έκαναν ένα πλήρως ικανοποιητικό άλμπουμ, εκτρεπόμενοι από παραπονιάρικες μπαλάντες σε έντονη art-rock. Το τέταρτο και τελικό τους LP έγινε αφού είχαν συγχωνευτεί με τους Extradition και περιέχει κάποια από τα πιο μελαγχολικά τους θέματα, τραγουδισμένα με απόλυτη ειλικρίνεια από την Shayna Stewart και τον Richard Lockwood. Στην πραγματικότητα είναι ένα compilation με τραγούδια από διάφορα μέλη, αλλά στέκονται πολύ καλά μαζί και κάθε τι συγκλίνει σε ένα μαγικό αποτέλεσμα στο επικό "Ιce", το οποίο χτίζεται από ένα μελαγχολικό άνοιγμα σε ένα δυναμικό οργασμό. Σιγουρευτείτε ότι τσεκάρετε το 45αρι τους (όχι στο LP) "Krishna Came" / "Lord Baba", δύο απλά τραγούδια που εκφράζουν την αφοσίωσή τους στον Meher Baba.
Ιce (1972)
Once Upon A Twilight… (Australia, 1968)
Το δεύτερο και τελικό άλμπουμ των The Twilights εκτείνεται σε διάφορα στυλ: lovely pop (τα "What A Silly Thing To Do" και "Bessemae" δεν θα είχαν κάνει τους Bee Gees να ντρέπονται), το Ινδικό στυλ στο "Devendra" και τα παραμορφωμένα φωνητικά στο "Paternosta Row", για παράδειγμα. Υπάρχουν συνθέσεις πνευστών και εγχόρδων, πινελιές ψυχεδελικής κιθάρας στο "Take Action" και το "Βlue Roundabout", μια-δυο αστείες στιγμές, κάποιες καθαρές επιρροές από Beatles και Hollies και πολύ γοητεία. Μία προσθήκη από ένα από τα καλύτερα Αυστραλιανά άλμπουμ της δεκαετίας του '60, με ένα πολύ ελκυστικό vibe, που εμφανίζεται με ένα ωραιότατο εξώφυλλο.
What a Silly Thing to Do (1968)
Just Zoot (Australia, 1969)
Αν και ήταν πολύ δημοφιλείς και είχαν αρκετά χιτς, αυτό ήταν το μοναδικό LP που κυκλοφόρησε από τους Zoot, όσο υπήρξαν και μοιάζει περισσότερο σαν compilation. Για παράδειγμα, αρχίζει με ένα beat-στυλ χιτ ("One Time, Two Times, Three Times, Four¨), συνεχίζει σε ένα σύγχρονο rock τραγούδι τραγουδοποιού / τραγουδιστή ("Hey Mr. Songwriter"), μετά στο hard rock "Flying". Άλλα στυλ περιλαμβάνουν ήπια ψυχεδέλεια ("Monty & Me") και ένα εξαιρετικό, ενδιαφέρον blues-rock / pop ("Shake A Feather"). Αυτό κυκλοφόρησε πριν τα καλύτερα τους και πιο hard-rock τραγούδια τους ηχογραφηθούν, αλλά δείχνει τις δυνάμεις τους και παρά το ότι είναι ασύνδετο με τα υπόλοιπα είναι πολύ καλό. Τα καλύτερα τραγούδια γράφτηκαν ή/και ηχογραφήθηκαν αφού είχε μπει στην μπάντα ο Rick Springfield. Το συστήνω σίγουρα, ως το μόνο vintage LP μιας ζωτικής σημασίας Αυστραλιανής μπάντας της εποχής, αλλά για όσους δεν έχουν θέμα με τα CD υπάρχει μία συλλογή με όλα τα τραγούδια τους. Τα 8 τραγούδια που ακολούθησαν αυτό το LP είναι τρομερά, με κορύφωση το "Turn Your Head".
Turn Your Head (1969)
Ένας ενδεικτικός κατάλογος (λίστα) με 50 επιδραστικά άλμπουμ από την Αυστραλία τελειώνει εδώ. Μεμονωμένα, θα έχουμε την χαρά να σας ξεναγήσουμε ξανά στην μακρινή, αλλά τόσο κοντινή μουσικά ήπειρο.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου