DAVID ALLAN COE

Country Rock Rebel Singing Blues

Κάποιες ιστορίες που λέγονται γι'αυτόν είναι δύσκολο να τις πιστέψει κανείς. Άλλες είναι πιο δύσκολο να επιβεβαιωθούν. Και άλλες είναι δύσκολο ακόμα και να τις αναφέρεις εξαιτίας της μοχθηρής φύσης των περιστατικών που σχετίζονται. Ο David Allan Coe είναι μία ζωντανή διχοτόμηση. Είναι τρομακτικός, παράξενος, ένας από εκείνους τους τύπους που όλοι γνωρίζουμε από την γειτονιά, το σχολείο, τη ζωή. Στον ίδιο χρόνο, είναι και θησαυρός για την Αμερικανική κληρονομιά, ως ένας θρύλος της country. Επειδή ανεξάρτητα αν κάποιοι τον σέβονται, τον λατρεύουν ή τον μισούν, ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει άλλος τέτοιος καλλιτέχνης της country σαν τον David Allan Coe. O David, όπως πολλοί πριν από αυτόν, έχει γράψει και τραγουδάει τραγούδια σχετικά με την φυλακή. Τραγούδια δύσκολα, για την απελπισία, την βρωμιά και την οδύνη πίσω από τόνους ατσάλινες μπάρες και τσιμεντένιους τοίχους. Μόνο ο David γνωρίζει από πρώτο χέρι τους στίχους που τραγουδάει. Είκοσι από τα είκοσι-εννέα χρόνια του (όταν έκανε το ντεμπούτο του), τα πέρασε πίσω από αυτές τις μπάρες. Και έτσι ξέρει τι στο διάολο τραγουδάει. Θα ακούσουμε κάποιες επιλογές μόνο από τα δύο πρώτα άλμπουμ, δηλαδή αυτών με την blues προσέγγιση, μίας πλούσιας δισκογραφικής καριέρας, που εκτείνεται σχεδόν ως τις μέρες μας. 

Funeral Parlor Blues (1970)

Penitentiary Blues (SSS International 9) 5/70

Για όσους δεν γνωρίζουν τον David Allan Coe, η φωτογραφία στο οπισθόφυλλο του δίσκου, που τον απεικονίζει στο όχημα που χρησιμοποιούσε για τις περιοδείες του-μία διασκευασμένη νεκροφόρα καλυμμένη με κακόγουστες επιγραφές και φωτογραφίες-δημιουργεί εικόνες μίας μικρής μπάντας που κάνει παραστάσεις της μίας βραδιάς στην ύπαιθρο του Αμερικανικού Νότου.

Όποια κι αν είναι η πραγματική ιστορία, η μουσική έχει αυτήν την πολύ αυθεντική αίσθηση μέσα της. Δεν πρόκειται απλώς για ψυχαγωγία. Είναι αληθινή ανθρώπινη μουσική. Ο Coe είναι ένας πολύ δυναμικός τραγουδιστής και η μπάντα του προσφέρει τρομερό backing με κιθαριστικά riff που ακούγονται σαν από Elvis Presley στα αρχικά του στάδια και έναν παίκτη φυσαρμόνικας που θα μπορούσε εύκολα να πιάσει δουλειά σε κάθε νέγρικη μπάντα του Σικάγο.

Little David (1970)

Το θέμα που καταπιάνονται τα περισσότερα είναι τόσο συναρπαστικό όσο η μουσική. Είναι η αντιμετώπιση των πιο βρόμικων πλευρών της φυλακής. Είτε ο Coe ήταν πρώην φυλακισμένος είτε όχι, οι εικόνες που μας μεταφέρει ακούγονται από μία φωνή γεμάτη εμπειρίες. Μπορεί να μην είναι πολύ σοφιστικέ όλο αυτό, αλλά ελάχιστοι μπορούν να κάνουν το ίδιο. Ίσως θα μπορούσε να ήταν ο επόμενος Johnny Cash.

Age 21 (1970)

Ο Coe είναι 29 χρονών, αραχνούφαντος, λευκός, με τατουάζ σε όλο το σώμα (συμπεριλαμβανομένου ενός που διστάζω να αναφέρω) και πρόσφατα ελευθερώθηκε από το Ohio State Pen, όπου έγραψε ατέλειωτα blues και τελειοποίησε το παίξιμό του με την ηλεκτρική του κιθάρα. Το εκπληκτικό-αφήνοντας τα φανερά κόλπα πίσω-είναι ότι πρόκειται ακόμα για ένα πολύ καλό άλμπουμ.
Ο Coe έχει μία δεμένη ομάδα πίσω του αποτελούμενη από φυσαρμόνικα, ντραμς και μπάσο και προσφέρει μία μεγάλη ποικιλία στα-στην φυλακή βασισμένα-blues του. Χωρίς να υπάρχει κάποια φανερή (ή κρυφή) σύνδεση, ο Coe είναι συνομήλικος με τον δικό μας Γιώργο Μάμμο, τον συνθέτη του σε όλους γνωστού τραγουδιού "κελί 33". Σίγουρα πάντως ο Γιώργος Μαργαρίτης δεν ήταν ο πρώτος που τραγούδησε τραγούδι με αυτό τον τίτλο:

Cell #33 (1970)

Ένα πράγμα που κερδίζει ο David Allan Coe είναι το να πείθει. Μοιάζει σαν καταζητούμενος και ακούγεται σαν να έχει περάσει όσα τραγουδάει. Το "Funeral Parlor Blues" είναι ένα καλό δείγμα της δουλειάς του. Ένα τραγούδι για έναν χρήστη ναρκωτικών, που πάει να δει το κορίτσι του για τελευταία φορά μέσα στο φέρετρο της, δείχνει την δυναμική φωνή του Coe, το ταλέντο του στην μίμηση της φρίκης και την ικανότητα του να ΄στύβει΄ τους στίχους με έναν αέρα απόγνωσης που έχει βιώσει. Με ένα νοσηρό τρόπο, το "Death Row" είναι ένα αστείο τραγούδι για ένα καταδικασμένο άνδρα και την σουρεαλιστική του επιθυμία για το τελευταίο του γεύμα. Το τραγούδι είναι αρκετά αστείο όπως έχει γραφτεί, αλλά ο Coe είναι ικανός να υπαινίσσεται κάτω από τον πανικό ενός κατεστραμένου ανθρώπου που θα προσπαθήσει οτιδήποτε για να καθυστερήσει το αναπόφευκτο.

Death Row (1970)

Το "Oh, Warden" εκφράζει τον "ύπουλο" τρόπο ομιλίας, όταν όλες οι λέξεις μπλέκονται μεταξύ τους, δηλαδή ο τρόπος που μίλαγαν παλιά οι κρατούμενοι στον δεσμοφύλακα. Το μόνο αλήθεια λάθος εδώ είναι ότι από την στιγμή που το άλμπουμ είναι μία συλλογή από τραγούδια στο ίδιο θέμα και όχι ένα ενιαίο, κάθε τραγούδι μοιάζει να μειώνει το αποτέλεσμα που καταφέρνει κάποιο άλλο. Ο Coe είναι ένας ολοκληρωμένος τραγουδοποιός και αποτελεσματικός ως ερμηνευτής και φαντάζομαι ότι το κοινό θα αγωνιούσε να ακούσει κι άλλες δουλειές του ενώ θα βρισκόταν λιγότερο καταπιεσμένος.

Oh, Warden (1970)

O Coe είναι πιο γνωστός για το background του (ένας πρώην κατάδικος, αν και οι ισχυρισμοί του ότι ήταν θανατοποινίτης για τον φόνο ενός συγκρατούμενου δεν αποδεικνύονται) ή για τα αμφιλεγόμενα κωμικά άλμπουμ του (δύο στα τέλη της δεκαετίας του '70 / αρχές '80ς με αισχρούς ρατσιστικούς στίχους) παρά για την μουσική του, αν και ο κόσμος γνωρίζει τα τραγούδια του περισσότερο ως διασκευές, τραγουδισμένα από πιο γνωστούς καλλιτέχνες της country. Η ηχογραφική του καριέρα ξεκίνησε εδώ, όχι με μουσική country, αλλά με καθαρά blues. Μουσικά, ο δίσκος είναι ενεργητικός, αν και κάπως στάνταρντ, αλλά λυρικά είναι ακατέργαστος και υπάρχει μία στρεβλωμένη αναγκαιότητα που τον κάνει να ακούγεται πολύ πιο ενδιαφέρων από τους περισσότερους blues-rock δίσκους της περιόδου. Είναι πιο συναρπαστικός από σχεδόν όλα τα heavy blues άλμπουμ των εφήβων hard rockers της περιόδου. Συστήνεται ανεπιφύλακτα και όχι μόνο στους φαν των blues.

Penitentiary Blues (1970)

Αρχίζει το άλμπουμ με ένα σοκαριστικό τρόπο, με το ομότιτλο τραγούδι, που περιγράφει τίμια έναν συγκρατούμενο υπό την επήρεια ναρκωτικών, αλλά το πιο ενθυμητικό τραγούδι είναι το "Death Row" στο οποίο απαγγέλλει μία πραγματικά αηδιαστική λίστα για το τελευταίο γεύμα ενός θανατοποινίτη. Όλα εκτός από ένα τραγούδι είναι ορίτζιναλ, αν και αρκετά από αυτά (όπως συμβαίνει γενικώς με τα blues), μοιάζουν καταπληκτικά με άλλα πιο γνωστά τραγούδια. Στο τυπικό πνεύμα του Coe, στις εσωτερικές σημειώσεις στην επανέκδοση που έγινε σε CD υποθέτει ότι ο Charles Manson δεν θα είχε σκοτώσει κανέναν αν του είχε δοθεί ένα δισκογραφικό συμβόλαιο.

Requiem For a Harlequin (SSS International 31) 1970

Tο δεύτερο άλμπουμ του Coe είναι πολύ πιο παράξενο, πολύ πιο σπάνιο και ακόμα πιο πολύτιμο από το πρώτο. Τα "μιλητά" τραγούδια δεν έχουν τίτλο (η πρώτη πλευρά λέγεται "The Beginning" και η δεύτερη "The End") και στην πραγματικότητα δεν χωρίζονται, με την έννοια ότι λένε μία μακριά ιστορία. Ο Coe ισχυρίζεται ότι αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ της ραπ, που δεν είναι απολύτως ακριβές, αν και μιλάει με ένα ρυθμό, σουλατσάροντας στους δρόμους, από τον καιρό του στην φυλακή και από την "ασφάλτινη ζούγκλα" της ζωής του, κάτω από ακουστικές κιθάρες σε μερικά τραγούδια, soulful blues-rock (περιστασιακά με fuzz κιθάρα) σε άλλα και τυχαίους ήχους σε άλλα.

The Beginning (1970)

Κάποια από την ΄ποίηση΄του είναι γελοία. Η αγαπημένη στροφή είναι ΄I sit in reticissation of a robbery scheme΄ ότι κι αν σημαίνει αυτό (πιθανώς προσπαθεί να πει ότι ήταν εγκληματίας κατά συρροή). Αντίθετα με την φήμη του αργότερα ως ρατσιστής, κάνει αρκετές δηλώσεις για τα κοινωνικά δικαιώματα. Το Requiem For a Harlequin είναι πολύ ενδιαφέρον κάποιες φορές και είναι καθοριστικό, δοθείσης της γλώσσας που χρησιμοποιεί και τα περιστασιακά αποτρόπαια κοινωνικά θέματα που συζητάει, αλλά ουσιαστικά είναι μία παραξενιά. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι άνευ προηγουμένου και μοναδικό, αλλά δεν είναι. Είναι παρόμοιο με το A Lot of People Would Like to See Armand Schaubroeck Dead, αν και το άλμπουμ του Schaubroeck προσδιορίζεται καλύτερα και έχει ένα αριθμό straight τραγουδιών. Επίσης φέρνει στο μυαλό τα κωμικά ψυχεδελικά άλμπουμ του Murray Roman. Το LP είναι πολύ μικρής διάρκειας, λιγότερο από 27 λεπτά.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ