THE INSECT TRUST

Great Unknowns

O Robert Palmer ήταν αυτός που έφτιαξε την μπάντα μας. Ήταν επίσης ένας μελλοντικός κριτικός της rock μουσικής σκηνής. Έπαιζε κλαρινέτο και σαξόφωνο. Τα μέλη της μπάντας ήταν η Nancy Jeffries στα φωνητικά, ο Bill Barth στην κιθάρα, ο Luke Faust στο μπάντζο, το βιολί και την φυσαρμόνικα και ο Trevor Koehler στο σαξόφωνο. Το κουιντέτο έβγαλε δύο καινοτόμους/πειραματικούς δίσκους μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια, οι οποίοι και δεν είχαν τύχη εμπορικά στην εποχή τους, όμως αργά ή γρήγορα ο εκλεκτισμός τους θα κέρδιζε την προσοχή ολοένα και περισσοτέρων μουσικόφιλων, ώστε να οδηγήσει στην επανέκδοση της δουλειάς τους. 

Miss Fun City (1968)

The Insect Trust (Capitol SKAO 109) 11/68

Αυτό το τσούρμο ανθρώπων έχει αιχμαλωτίσει κάτι αληθινά ιδιαίτερο και ζωτικό. Δύσκολα θα μπορούσαν να το αποφύγουν, με ένα lineup από ταλέντα όπως αυτά που διαθέτουν...Η μουσική τους πολύ διαφορετική. Folk-jazz με rock ρυθμούς; Τελοσπάντων κάτι τέτοιο. Τα ορχηστρικά διαλείμματα είναι εξερευνήσεις του είδους, βασισμένου σε κάποια από τα αξιώματα της μοντέρνας jazz.

The Skin Game (1968)

Οι The Insect Trust σουλατσάρουν από το χώρο του βαρετού στα εδάφη του ευφυούς. Δεν είναι και τέλεια δεμένοι ακόμα, αλλά το άλμπουμ είναι ενδιαφέρον υπό το πρίσμα της ακρόασης όλων των μουσικών που βρίσκονται μέσα στα κεφάλια τους...Πειραματίζονται στο στούντιο, προσπαθώντας να δέσουν μεταξύ τους τις μουσικές τόσο όσο η επιδεξιότητα τους, τους το επιτρέπει. Η προσπάθειά τους ίσως σε κάποιους ακούγεται προσποιητή. Το έχουμε ακούσει να αποτυγχάνει πιό πριν στα χέρια άλλων γκρουπ, αλλά οι The Insect Trust χρησιμοποιούν τις καρδιές τους τόσο καλά, όσο τα χέρια τους και όχι χωρίς αίσθηση του χιούμορ...Το "Skin Game" αρχίζει με απαλή folk κιθάρα, μετά με τεταμένα πνευστά που ξεσπούν σε riff hard jazz και ηλεκτρονική παραμόρφωση. Το "World War I Song" είναι ένα παλαιό country jazz με κλαρινέτο και bottleneck κιθάρα. Το "Miss Fun City" είναι ένα folk με μπάντζο με ινδική χροιά στα φωνητικά και σαξόφωνο. To "Special Rider Blues" είναι καλό και folk...Το "Declaration of Independence" είναι ένα θαυμάσια επιτυχημένο τραγούδι, με πολύ καλό στίχο και τα πνευστά να ακούγονται πάνω από τη folk που βρίσκεται στη βάση του...Η Nancy Jeffries έχει μία υπέροχα πλούσια φωνή. Θα ανακαλύψετε όλες τις ιδέες ακούγοντας αυτό το άλμπουμ.

World War I Song (1968)

Συνδυάζοντας τη rock, folk, jazz, bluegrass, raga, blues και περισσότερα, αυτό το εξαιρετικό άλμπουμ δείχνει δύο βασικές διαφορές ανάμεσα στους The Insect Trust και σχεδόν όλες τις άλλες Αμερικανικές μπάντες της εποχής-η πλειοψηφία ήταν στην υπηρεσία της μοντέρνας τεχνολογίας και στους ήχους από την Ανατολή, αλλά αυτοί οι τύποι ακούγονται αποφασιστικά νοσταλγικοί. Το μπάντζο, το κλαρινέτο και το σαξόφωνο είναι πιό ενδιαφέροντα για αυτούς από το σιτάρ, το tabla ή τα phaser εφέ, αλλά χωρίς να υπονοείται ότι ακούγονται παλαιομοδίτες. Αν και προσκολλημένοι στην μουσική κληρονομιά της χώρας τους, ακούγονται σύγχρονοι επίσης. Μπορείτε να το διαπιστώσετε στο κομμάτι που ανοίγει, όπου από folk ακουστική κιθάρα και την ευχάριστη φωνή της Nancy Jeffries, ξεφεύγουν απότομα σε καταιγιστική κιθαριστική δουλειά, ηλεκτρονικά εφέ και avant-garde σαξόφωνο, που στηρίζεται μόνο σε ένα καμπανάκι που αντηχεί. Αλλού η αγάπη τους για την Αμερικανική παραδοσιακή μουσική λάμπει διαμέσου της όμορφης δουλειάς της bottleneck κιθάρας στο "Going Home", την χαλαρή φλογέρα στο "World War I Song" και τις εναλλαγές ανάμεσα στο βιολί και στο μπάντζο στο "Foggy River Bridge Fly".

Going Home (1968)

Υπάρχουν χαριτωμένες μπαλάντες ("Been Here and Gone So Soon"), hard rock ("Brighter Than Day"), και ακόμα και στοιχεία funk (το επικό "Special Rider Blues"). Όλα παιγμένα με ιδιαίτερη επιδεξιότητα. Μελωδικοί, ευφυείς και με υψηλή μουσικότητα, οι The Insect Trust αλήθεια έφτιαξαν κάτι καινούριο κάνοντας χρήση του παρελθόντος και το ντεμπούτο τους έχει επομένως γεράσει πολύ καλύτερα από τα περισσότερα underground άλμπουμ της εποχής του.

Been Here and Gone So Soon (1968)

Το πρώτο τρακ του δίσκου, θέτει το στυλ για ένα από τα πιό ενδιαφέροντα και καινοτόμα άλμπουμ από την Αμερικανική underground σκηνή στα τέλη του '60, αναμιγνύοντας την jazz, τα blues, την country και την raga σε σύγχρονες progressive εξερευνήσεις. Ακόμα και σε όσους δεν αρέσει η παραδοσιακή Αμερικανική μουσική, θα βρουν καλό υλικό εδώ.

Declaration of Independence (1968)

Οι The Insect Trust είναι με πολλούς τρόπους το μόνο αποδεκτό Αμερικανικό ισοδύναμο στις περισσότερο επιτυχημένες Αγγλικές folk-rock μπάντες. Σαν να ξεφύτρωσαν από μία πραγματικά Αμερικανική μουσική παράδοση, ανακατεύοντας κάθε παλαιό μουσικό στυλ και πολλές διαφορετικές ορχηστρικές προσεγγίσεις σε ένα ήχο που ταίριαξε στην εποχή τους. Αυτό το άλμπουμ θα έκανε αίσθηση στον οποιονδήποτε folk-rock φαν, με μία μεγάλη γκάμα τραγουδιών και ωραιότατα γυναικεία και αντρικά φωνητικά. Συχνά γίνεται τελείως απρόσιτος, με μερικά μακρά αλλόκοτα τραγούδια που εύκολα δικαιολογούν το ψυχεδελικό design του εξωφύλλου.

Hoboken Saturday Night (Alco SD 33-313) 3/70

Η μουσική από μία απολύτως μοναδική και ορίτζιναλ μπάντα, που παρουσιάζει ένα παράξενο αμάλγαμα ταλέντου, το οποίο και περιστασιακά απειλεί να διαταράξει την δομή του γκρουπ, κάνοντας μουσική που σπρώχνει τον ακροατή να δει με μία εξ'ολοκλήρου νέα οπτική την pop μουσική της εποχής.

The Eyes of a New York Woman (1970)

Μοντέρνα jazz, folk, blues, raga, mariachi συνδυάζονται στην μουσική των The Insect Trust χωρίς καμιά αιχμηρή γωνία, που θα περίμενε κάποιος από ένα τόσο αταίριαστο γάμο. Η ελαφριά αδεξιότητα του πρώτου άλμπουμ τους έχει εξαφανιστεί τελείως...Ένα άλμπουμ που φέρνει περισσότερη ευχαρίστηση καθώς επαναλαμβάνεται σαν άκουσμα.

Our Sister the Sun (1970)

Αναμιγνύουν rock, jazz, και παραδοσιακή μουσική σε ίσες ποσότητες. Η lead singer Nancy Jeffries έχει ένα πολύ ανεπηρέαστο στυλ που δουλεύει ιδιαίτερα καλά στο παραδοσιακό υλικό. Η μπάντα έχει φανερά ακούσει προσεκτικά παραδοσιακή jazz καθώς και avant-garde.

Trip On Me (1970)

Προφανώς η μπάντα μας δεν είχε ούτε ντράμερ, ούτε μπασίστα (αρκετοί στούντιο μουσικοί συμπεριλαμβανομένου του θρυλικού Elvin Jones προστέθηκαν για το άλμπουμ αυτό), πράγμα που ίσως σημαίνει ότι η μπάντα μας δεν θα έπαιζε έξω από το στούντιο. Πολύ κακώς-μία μπάντα τόσο καλή και ορίτζιναλ σαν αυτή θα έπρεπε να είχε ακουστεί όσο το δυνατόν πιό μακριά γινόταν.

Ducks (1970)

Λίγο hard rock, λίγη μοντέρνα jazz, λίγο country, λίγη πειραματική ατονικότητα, λίγη raga. Ένα εντυπωσιακό φάσμα. Φτάνουν πίσω ως το 1920 μουσικά και λυρικά, ρίχνουν ένα ορχηστρικό jazz κομμάτι, δίνουν χρόνο για μία rock γυναικεία ωδή και κάνουν στίχους σε παιδικούς, ιστορικούς και πολιτικούς τόνους. Ένα ολιστικό όραμα και ιδιαιτέρως καλά παιγμένο. Ένα λαμπρό άλμπουμ, παρά το γεγονός ότι προσωπικά εμμένω στο ντεμπούτο τους.

The Insect Trust: Μία μπάντα που άδικα έμεινε κρυμμένη, παρά το ταλέντο που διέθετε. Το όνομα της μπάντας πάρθηκε από το Insect Trust Gazette, μία ποιητική συλλογή που και αυτή είχε πάρει το όνομα από την νουβέλα ΄Naked Lunch΄ του William S. Burroughs.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ