THE MISUNDERSTOOD

Psychedelic Unknowns

Ήταν τέλη του 1966 και η Fontana Records είχε συγκεντρώσει αρκετά μέλη του τύπου για να ακούσουν το πιό νέο και περιπετειώδες σχήμα της στα κεντρικά της στο Λονδίνο.
Οι the Misunderstood είχαν μόλις αφήσει με το στόμα ανοιχτό το κοινό μέσα από ένα σετ τραγουδιών που πήραν την ψυχεδελική εξερεύνηση των The Yardbirds σε νέα ύψη. Τερατώδης παραμόρφωση συνυφασμένη με τρεμοπαίζοντα μελωδικά περάσματα με μία Ινδική πινελιά. O Glenn Ross Campell είχε πείσει κάθε είδος απόκοσμων παλιρροικών κυμάτων και θαλάσσιων βομβών να κατοικήσουν στην κιθάρα του. Αλλά η μπάντα είχε ακόμα ένα τελευταίο χαρτί ψηλά στο μανίκι της. "Τραβήξαμε ένα φάκελο" θυμάται ο Campell. "Είπαμε, ΄υπάρχει ένα φύλλο χαρτί στον φάκελο με μία λέξη γραμμένη πάνω του. Ότι θέλουμε να κάνετε είναι, να ακούσετε αυτό το επόμενο κομμάτι-αν θέλετε να το αποκαλέσετε έτσι-που θα παίξουμε για περίπου έξι λεπτά και μετά θα σας κάνουμε ερωτήσεις για το τι ακούσατε. Και αυτό που θέλουμε είναι βασικά τα συναισθήματά σας, τι σας έκανε να αισθανθείτε το κομμάτι που ακούσατε ή τι σας έκανε να σκεφθείτε. Δεν μας ενδιαφέρει αν νομίζετε ότι είναι πολύ δυνατό ή πολύ μεγάλο. Δεν ενδιαφερόμαστε για κριτική. Το μόνο που θέλουμε να ξέρουμε είναι τι αισθανθήκατε'. Στο τέλος ρωτήσαμε τρεις ή τέσσερις ανθρώπους. Ένας είπε "Μου έρχονταν συνεχείς εικόνες της παιδικής μου ηλικίας στο κτήμα με τις μηλιές του πατέρα μου ή κάπως έτσι". Ο επόμενος είπε " Είχα μία λαχτάρα για πουρέ μήλου". Κάναμε ακόμα σε δυό τρεις την ερώτηση και όλοι απάντησαν στοχευμένα. Έτσι ανοίγουμε τον φάκελο και ασφαλώς μέσα υπήρχε το χαρτί με την λέξη 'μήλο'. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλοι όσοι μίλησαν, ένιωθαν ή σκέφτονταν στοχευμένα γύρω από τα μήλα. Ω, τα φλας έσβησαν και μερικές γυναίκες άρχισαν να ουρλιάζουν "Είναι μάγοι! Είναι μάγοι!"

Children of the Sun 

Αν οι The Misunderstood ήταν πράγματι μάγοι, ήταν καλοί μάγοι του προοδευτικού είδους, χρησιμοποιώντας τις ασυνήθιστες, εντυπωσιακές δυνάμεις τους για να σπάσουν τα εξωτερικά όρια της ψυχεδελικής rock δίνοντας ένα μήνυμα αγάπης και πιθανότητας. Οι υποτιθέμενες υπερφυσικές δυνάμεις τους, ωστόσο, δεν θα εμπόδιζαν μερικές εξωτερικές Blue Meanies να διαλύσουν την παρέα σχεδόν πριν ξεκινήσουν. Αρχές του 1967 οι The Misunderstood θα έπρεπε να στέκονται μαζί με τον Jimi Hendrix, τους Pink Floyd και άλλους ως οι μεγάλοι ανερχόμενοι στην μόλις ανθισμένη ψυχεδελική σκηνή. Αντί αυτού, το γκρουπ είχε ξαφνικά και αμετάκλητα διαλυθεί, ανίκανο να συνεχίσει να παίζει μαζί, αντιμέτωποι με ανυπέρβλητα εμπόδια που τοποθέτησαν στα μονοπάτια τους η Αμερικανική και η Αγγλική κυβέρνηση. Μόλις δύο χρόνια πριν να μοιάζουν σίγουροι ότι θα γίνουν οι underground ήρωες του Λονδίνου, οι The Misunderstood ήταν μία Αμερικανική garage μπάντα που πάλευε να βρεί ότι μπορούσε από δουλειά στο Riverside της Καλιφόρνια. Προερχόμενοι από ένα συνδυασμό surf μπάντας που αποκαλούνταν The Blue Notes, το 1965 είχαν προσθέσει τον lead singer τους Rick Brown και άρχισαν να γράφουν υλικό στο πνεύμα των στην blues βασισμένων ηρώων της Αγγλικής εισβολής όπως οι The Yardbirds και οι The Rolling Stones. Ένα ρεγιόν από εκείνη την περίοδο (μέρος του οποίου μπορεί να ακουστεί στην επανέκδοση του Before the Dream Faded), τους δείχνει να είναι ένα πάνω από το μέτριο garage σχήμα, που πιάστηκε στην μετάβαση ανάμεσα στην surf, τον Del Shannon και τους The Animals. Υπήρχαν λίγα για να δείξουν ότι ήταν κάτι περισσότερο από τις εκατοντάδες παρόμοιες μπάντες στην Αμερική. Έχοντας την βάση τους γεμάτα 50 χιλιόμετρα από το Λος Άντζελες σήμαινε ότι ήταν απίθανο να έλξουν την προσοχή της μουσικής βιομηχανίας. Η άφιξη του Glenn Campell (καμία σχέση με τον Glen Campell, τον pop σταρ), βοήθησε την μπάντα να βρεί μία πολύ περισσότερο εντυπωσιακή κατεύθυνση. Ο Campell είχε παίξει ήδη lead κιθάρα στο instrumental single "Gutterball" με τους The Goldtones, τώρα θεωρούμενο ένα cult κομμάτι από τους συλλέκτες της surf. Πάντοτε ψάχνοντας για νέους ήχους, "η steel guitar για μένα ήταν μόνο ένας μεγάλος πειραματισμός, για να χρησιμοποιηθεί με κάθε πιθανό τρόπο". Ο Campell έκανε οντισιόν για τους The Misunderstood, που έψαχναν για αντικατάσταση του πρόσφατα αποχωρήσαντα κιθαρίστα τους George Phelps. O Campell σιγουρεύτηκε ότι θα ακουστεί φέρνοντας μαζί του οκτώ ή κάτι τέτοιο φίλους του, ώστε να παρεμποδίσουν οποιαδήποτε φυσική επίθεση. Δεν θα έπρεπε βέβαια. Ένα κομμάτι έπαιξε και ήταν μέσα. Ο Campell έφερε όχι μόνο ένα νέο όργανο στο γκρουπ, αλλά και νέες επιρροές επίσης. Ο εκλεκτισμός του επεκτεινόταν πέρα από την rock και τα blues στην Ινδική raga, φυλετική μουσική της Νέας Γουινέας και Αφρικανικά τραγούδια. "Συνήθως θα έβρισκα αντίδραση από τις περισσότερες μπάντες που είχα βρεθεί" λέει ο Campell. "Αλλά με τους The Misunderstood δεν ήταν καθόλου έτσι. Ήταν γοητευμένοι τόσο όσο κι εγώ. Ήθελαν να δοκιμάσουν οτιδήποτε. Δεν υπήρξε ποτέ κανένα είδος εγωισμού όπως ήταν το συνηθισμένο να γίνεται. Θα έπαιρναν την ευκαιρία να κοιτάνε σαν αδαείς μόνο για να δοκιμάσουν κάτι καινούριο". Ενώ παραμένει αρκετά blues προσανατολισμένο, το γκρουπ άρχισε να αυτοσχεδιάζει και να πειραματίζεται με ενίσχυση ήχου και εφέ στην κιθάρα με ένα τρόπο που θύμιζε τους The Yardbirds που ήταν σημειώνει ο Campell "σχεδόν σαν αδελφά πνεύματα". Ένα από λίγους ακουσμένο single με blues θέματα που ηχογραφήθηκε από τους The Misunderstood στις μέρες τους στο Riverside, προδίδει σχετικά λίγα σε σχέση με την τολμηρή τους προσέγγιση. Ακυκλοφόρητα demo του "I'm Not Talking" (βασισμένο στην version των The Yardbirds), ωστόσο, είναι εντυπωσιακά ακόμα και σήμερα με την lead steel guitar να στριγγλίζει, τη raga και τις παρατεταμένες παραμορφώσεις.

I'm Not Talking 

Ο Campell σημειώνει ότι ήταν τελείως απίθανο να βρει παλιούς blues δίσκους στην Αμερική εκείνες τις μέρες, εννοώντας ότι έπρεπε να μαθαίνουν παίζοντας τους ξανά και ξανά στο σπίτι ενός φίλου που είχε μία μεγάλη συλλογή. "Αυτό είναι εν μέρει και ο λόγος που ποτέ δεν αντιγράψαμε κάτι ακριβώς. Επειδή δεν θέλαμε να αντιγράφουμε. Αυτό είναι και άλλο ένα πράγμα που μας οδήγησε να είμαστε λίγο περισσότερο original, επειδή δεν είχαμε κι άλλη επιλογή. Οι μνήμες μας δεν ήταν αρκετά φωτογραφικές ώστε να τους αντιγράψουμε ακριβώς". Η Southern California δεν ήξερε τι να κάνει από ένα γκρουπ που κυριολεκτικά θα άφηνε την σκηνή για εκτεταμμένες περιόδους αφήνοντας τα όργανα να δίνουν το παρόν. Ακόμα και σε σπάνια ταξίδια στο Λος Άντζελες λέει ο Campell "το κοινό δεν ήξερε πώς να το πάρει. Θα ακινητοποιούνταν, θα χάζευαν με τα στόματα ανοικτά". Μέρος της έξαψης ήταν η απόλυτη καινοτομία του να βλέπουν έναν κιθαρίστα με steel guitar να σετάρει τον εξοπλισμό του με έναν hard ηλεκτρικό rock συνδυασμό. "Φαινόταν παράξενο, ακουγόταν αλλόκοτο και πρόσθετε το μέγιστο στην μοναδικότητα της μπάντας. Τα περισσότερα παιδιά δεν ήξεραν τι ήταν αυτό. Συνήθιζα να κρεμάω ένα είδος πατατάκια και μικρά beef sticks από την κιθάρα μου και να τα πουλάω στις συναυλίες". Ο Campell ώθησε τα πράγματα σε διαφορετική κατεύθυνση ζητώντας από μερικούς μηχανικούς που ήξερε να κατασκευάσουν ένα είδος σόου με φώτα, προτού τέτοιοι εξοπλισμοί γίνουν κοινότυποι στις rock συναυλίες. "Ήθελα να κάνω μία μονάδα που καθώς έπαιζες θα αντιστοίχιζε τρία βασικά χρώματα. Θα χώριζε τις μουσικές συχνότητες σε αυτά τα χρώματα και θα τα έκανε να πάλλονται σύμφωνα με την μουσική. Μας είπαν ότι ήταν αδύνατον να γίνει σε τέτοιο σημείο. Αλλά αρνήθηκα να παραιτηθώ από την ιδέα, έτσι πήρα μερικά λαμπάκια από μοτοσακό και από πίσω φώτα αυτοκινήτου τα συνέδεσα με τα βύσματα της κιθάρας και τα κόλλησα στoυς εξωτερικούς συνδέσμους των ηχείων των ενισχυτών μας. Και ω του θαύματος δούλεψαν σαν να ήταν μαγικά. Δεν ήταν έγχρωμα αλλά ήταν λευκά και καθώς έπαιζες πιό δυνατά θα αναβόσβηναν με την ένταση και την συχνότητα. Το δοκιμάσαμε σε πρόβα με τα φώτα στο σπίτι της μητέρας μου, στο σαλόνι και ήταν τρομερό". Όταν ήρθε ο καιρός να δοκιμάσουν την πατέντα μπροστά στο κοινό, "Βάλαμε τα όργανα να μικροφωνίζουν κι αφήσαμε την σκηνή. Ο τρόπος που το κάναμε, θα μπορούσε να συνεχιστεί επ'αόριστον. Ο μικροφωνισμός θα πήγαινε σε μεταβολές αρμονικών και οκτάβων και ούτω καθ'εξής. Ήταν εντελώς απόκοσμο από μόνο του. Αλλά όταν το συνδυάσεις με εκείνα τα φώτα ήταν αλήθεια τελείως παράξενο αποτέλεσμα. Τα φώτα αναβόσβηναν, τα πρόσωπα του κοινού θα φαίνονταν ξεκάθαρα και θα ήταν απολύτως υπνωτισμένοι, συγκλονισμένοι, απλά στεκόμενοι εκεί. Σκεφθήκαμε, πω πω πέσαμε πάνω σε κάτι καλό τώρα. Από εκείνη την στιγμή θεωρούμασταν ένα είδος αλχημιστές της μουσικής σκηνής".

Never Had A Girl Like You Before 

Αλλά το Riverside όπου η μπάντα συστηματικά ενοχλούνταν, μερικές φορές φυσιολογικά, απλά επειδή άφηναν μακριά τα μαλλιά τους, δεν ήταν ακριβώς το πιό συμπαθητικό κλίμα για να πάρει ένα με τόλμη rock γκρουπ και να το πάει εκεί όπου κανένα δεν είχε πάει πριν. Ότι έκαναν ήταν περισσότερο ευθυγραμισμένο με τα Αγγλικά γκρουπ, όπως οι The Yardbirds και οι The Who. Η άφιξη ενός συγκεκριμένου Άγγλου DJ στο San Bernardino επιβεβαίωσε την υπόνοια που άρχιζε να γυρίζει μέσα στο μυαλό τους. Ο John Ravenscroft, προσωπικότητα του ραδιοφώνου-που σύντομα θα άλλαζε το όνομά του σε John Peel και σύντομα θα γινόταν ο πιό επιδραστικός rock παραγωγός, παρουσιαστής της Αγγλίας, έγινε μεγάλος φαν της μπάντας βοηθώντας τους να κανονίσουν demo ηχογραφήσεις. Όταν οι The Misunderstood αναλογίστηκαν πώς θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μία καλύτερη ευκαιρία για αποδοχή στην Αγγλία, ο Peel τους ενθάρρυνε να κάνουν την κίνηση. Αντίθετα με τους περισσότερους νέους με λίγα χρήματα και μικρή αναγνωρισιμότητα, το γκρουπ αποφάσισε να τολμήσει. Μη αποδεχόμενος κανείς τι θα μπορούσε ή όχι να γίνει με την μουσική τους η μπάντα μάζεψε μαζί αρκετά χρήματα για να κάνει το ταξίδι. Μερικά από τα ποσά αυξήθηκαν όταν κέρδισαν διάφορους διαγωνισμούς ανάμεσα σε μπάντες της εποχής. Έπρεπε να μεταφέρουν λαθραία τον εξοπλισμό τους μέσα από το τελωνείο της Αγγλίας, με την βοήθεια ενός συμπαθητικού πληρώματος και σύντομα βρέθηκαν στο Λονδίνο, συνοδευόμενοι από δύο εντυπωσιακές γυναίκες. Όπως θυμάται ο Campell πήγαιναν με το ίδιο βαγόνι αποσκευών που χρησιμοποίησαν οι Beatles στην φημισμένη σκηνή του A Hard Day's Night. Όσο μπορούσε να γνωρίζει η μπάντα, οι γονείς του John Peel τους περίμεναν σε ένα σπίτι στο Λονδίνο, όπου οι The Misunderstood σχεδίαζαν να μείνουν μέχρι να τακτοποιηθούν. Μέχρι εδώ όλα καλά, αλλά το σενάριο θα υφαρπαζόταν από πρόσωπα τόσο σημαντικά όσο ο Fellini και ο David Lynch. "Ήμασταν μέσα στην καλή χαρά", ανακαλεί ο Campell με κέφι. "Βγήκαμε και πήραμε ένα ταξί για το σπίτι του John. Νομίζαμε ότι ήταν όλοι ενημερωμένοι και γνώριζαν ότι ερχόμασταν. Κανείς δεν ήταν εκεί. Εννοώ, είχαμε ένα βουνό εξοπλισμό, ενισχυτές, ντραμς όλα σε χαρτόκουτα. Καθόμασταν εκεί, άρχισε να βρέχει και βρεχόμασταν και βγάλαμε τα αδιάβροχα και τα τοποθετήσαμε πάνω από τον εξοπλισμό μας. Σύντομα οι γείτονες περιέργησαν, επειδή ήμασταν εκεί όλη τη νύχτα. Ήρθαν το επόμενο πρωί και μας έφεραν τσάι και κουβέρτες. Τυλιχτήκαμε σαν Ινδιάνοι στον καταυλισμό τους. Ήμασταν εκεί κυριολεκτικά για δύο μέρες. Τελικά οι γονείς του John ήρθαν σπίτι. Καθώς προχωρούσαν από το μέρος που ήμασταν μέχρι το σπίτι, ούτε καν μας κοίταζαν. Αρχίσαμε να χτυπάμε την πόρτα και να λέμε "Μας συγχωρείτε αλλά είμαστε οι the Misunderstood". Και αυτοί είπαν κάτι σαν "Ναι, αυτό φαίνεται". Η μπάντα έπρεπε να περιμένει άλλες οκτώ ώρες πριν οι γονείς του Peel μιλήσουν με τον γιό τους στην Αμερική για να επιβεβαιώσουν την ιστορία και να αφήσουν τους Καλιφορνέζους να μπουν μέσα. Η καρδιά τους σφίχτηκε όταν ανακάλυψαν σε μία ντουλάπα πακέτα από το promotion τους που ποτέ δεν είχαν σταλεί. Και συνειδητοποίησαν ότι "κανείς δεν περίμενε να μας δει ή να μας κάνει συνέντευξη ή οτιδήποτε τέτοιο".

I Can Take You to the Sun 

Αλλά κάλεσαν ένα μάνατζερ από την λίστα που τους είχε δώσει ο Peel και μέσα από αυτή την επαφή έκαναν μία συμφωνία με την Fontana Records. Ο Rick Brown εμφανίστηκε δυό εβδομάδες αργότερα, από το υπόλοιπο γκρουπ και είχε κάπως οδηγηθεί στο να πιστέψει ότι οι The Misunderstood ήταν ήδη διάσημοι στην Αγγλία. Αντί για όχλο από αλαλάζοντες οπαδούς βρήκε τον εαυτό του υποδεχούμενο από τους υπόλοιπους της μπάντας που τα πενιχρά οικονομικά τους, τους έκαναν να πηδήξουν τις μπάρες του υπόγειου σιδηρόδρομου για να κάνουν την διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο. Καταλήγοντας στην αντίθετη πλευρά και φτάνοντας καθυστερημένα, μετά έπρεπε να τρέξουν διαμέσου ενός διαδρόμου προσγειώσεως καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν πάνω από τα κεφάλια τους. Επιστρέφοντας στο Λονδίνο σήμαινε ότι έπρεπε να ξαναπηδήξουν τις μπάρες, πράγμα που έστρεψε την αστυνομία πίσω τους να τους κυνηγάει. "Νομίζω δεν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του ο Rick όταν ξεκινούσε να έρθει". Η μπάντα ήταν τώρα περισσότερο αναστατωμένη παρά τακτοποιημένη. Ο μπασίστας Steve Whiting βρήκε δουλειά σε νοσοκομείο, μεταφέροντας ανθρώπινα όργανα στον αποτεφρωτήρα, που διήρκεσε μόλις μία ημέρα, ενώ πιό σοβαρά, ο κιθαρίστας Greg Treadway στρατολογήθηκε και έπρεπε να επιστρέψει πίσω για να καταταγεί στο ναυτικό. Η μπάντα ζούσε σε ένα υπόγειο με ποντίκια που ήταν τόσο κρύο που το παγωτό δεν θα έλιωνε αν και ο Brown κατάφερε να μοιραστεί ένα διαμέρισμα με τον κιθαρίστα των The Yardbirds, Jeff Beck. Ακόμα και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό η μπάντα άρχισε να κάνει κάποια πρόοδο. Με έναν νέο Άγγλο κιθαρίστα, τον Tony Hill, ηχογράφησαν υλικό για την Fontana που στέκεται σε υψηλή θέση στην πρώιμη ψυχεδέλεια. Η κιθαριστική δουλειά ήταν συναρπαστική. Ιδιαιτέρως ο Campell φέρνει στην μνήμη τις πιό πειραματικές δουλειές του Jeff Beck με τους The Yardbirds, με την ασυνήθιστη σούπερ ενισχυμένη steel guitar να προσθέτει υφή που ήταν (και ακόμα εξακολουθεί να είναι σε μεγάλο ποσοστό) ανήκουστη μέσα στο γενικό rock πλαίσιο.

My Mind

Ενώ τα τραγούδια θα ήταν απερίσκεπτα συμπαντικά, δίνονταν με μία μίξη επιθετικής χυδαιότητας, υπνωτικής raga-rock και ξαφνικών αλλαγών σε διαλογιστικά περάσματα απαστράπτουσας ομορφιάς. Καλύτερο από όλα ήταν το "I Can Take You to the Sun", το οποίο δείχνει την μπάντα στα πιό τρυφερά της και επηρεασμένη από την Ινδική μουσική, μετακινούμενη από ένα αλά Yardbirds rave-up σε μία συναρπαστικά ντελικάτη σύνθεση ακουστικής/raga κιθάρας, επινοημένη και εκτελεσμένη από τον νέο στο γκρουπ Hill. Το "I Can Take You to the Sun" με πίσω πλευρά το "Children of the Sun", θα ήταν το ντεμπούτο single τους. Τέσσερα άλλα τρακς από sessions, ευτυχώς βγήκαν στην επιφάνεια το 1982 στην επανέκδοση του Before the Dream Faded. "Όταν ο Tony ήταν στην μπάντα, ουσιαστικά δεν είχαμε όρια", λέει ο Campell. "Μπορούσαμε να κάνουμε ένα σωρό διαφορετικά στυλ. Το προσεγγίζαμε σαν τρίο, όπως έκανε ο Hendrix αργότερα και οι Cream ακόμα κι αν υπήρχαν δύο κιθαρίστες. Αλλά ο τρόπος που ο Tony και εγώ παίζαμε ήταν σχεδόν σαν να ήταν ένα όργανο. Πολύ συχνά σολάραμε ταυτόχρονα. Πραγματικά είχα ένα πλεονέκτημα πάνω στην κιθάρα με την έννοια ότι είχα ένα τεράστιο "παχύ" ήχο και μπορούσα να τον διατηρήσω όσο χρόνο ήθελα. Με συνηθισμένους κιθαρίστες δεν υπήρχε η επιλογή των επιταχύνσεων, οι χορδές τους είναι λεπτότερες. Εγώ είχα τεράστιες βαριές χορδές. Μπορούσα να κάνω quarter-tones, οτιδήποτε ανάμεσα, όπου άλλοι κιθαρίστες μπορούν να κάνουν μόνο ημιτόνια". Ο Campell επίσης συνήθιζε να χρησιμοποιεί ένα παραμορφωτή που "έκανε όλους αυτούς τους τρομερούς θορύβους. Τον ΄γκαζώναμε΄να ουρλιάζει, να στριγγλίζει και να παραμορφώνει, πράγμα που θέλαμε στ'αλήθεια". Το single δεν ήταν χιτ, αν και η Fontana ήταν ενθουσιασμένη τόσο ώστε να πάρει χρόνο στο στούντιο από καθιερωμένους ήδη καλλιτέχνες για να βρεθεί ο χρόνος για τα sessions των The Misunderstood. Και η μπάντα δεν ήταν απολύτως ευχαριστημένη με την κάλυψη που έκανε το γραφείο τύπου της Fontana. "Είχα ένα βιβλίο περίπου 6,5 εκατοστά χοντρό", λέει ο Campell. "Ήταν ένα σημειωματάριο με διάφορους συνδυασμούς ρυθμών και τέτοια πράγματα, αναστροφές, αρμονίες που έμοιαζαν να παράγουν συγκεκριμένα αποτελέσματα, έτσι ώστε να γράφαμε τραγούδια με εκείνους τους διάφορους συνδυασμούς που ήδη είχαν ερευνηθεί και να αναμέναμε μία συγκεκριμένη ανταπόκριση από το κοινό. Η ιδέα δεν ήταν να ελέγξουμε το κοινό. Η ιδέα ήταν ουσιαστικά ότι θα μπορούσε να ξεκινήσει ένα πρότζεκτ όπου σε θεραπευτικά κέντρα να χρησιμοποιούσαμε μουσική και φώτα σε ένα είδος ολιστικής θεραπείας κατά κάποιο τρόπο και επίσης να μεταδώσουμε τις εμπειρίες μας. Αλλά όλοι μας αρχίσαμε να αισθανόμαστε ανήσυχοι και πράγματι πήραμε το βιβλίο και το καταστρέψαμε. Ίσως θα έπρεπε να έχουμε δώσει λίγα περισσότερα credit στους εαυτούς μας από ότι έπρεπε. Αισθανθήκαμε ότι μόλις είχαμε κάτι που στ'αλήθεια δεν θέλαμε να πέσει σε λάθος χέρια και κάπως μας τρόμαζε σαν ιδέα. Έτσι εκείνο το βιβλίο απλά σκίστηκε και κάηκε".

Keep on Running

Οι The Misunderstood ποτέ δεν θα είχαν την ευκαιρία να εφαρμόσουν τις ακόμα και σήμερα φουτουριστικές τους αντιλήψεις (και πριν γελάσετε τόσο δυνατά, σκεφτείτε ότι κι ο Jimi Hendrix είχε πεί ότι έχει σκεφτεί την χρήση της μουσικής σαν μηχανισμό ίασης). Οι εμφανίσεις τους ήταν σπάνιες εξαιτίας της έλλειψης άδειας που χρειάζονταν για να δουλέψουν σε ξένη χώρα, αν και όσοι τους είχαν δει ήταν εντυπωσιασμένοι, συμπεριλαμβανομένων των Pink Floyd. "Συνεχίζαμε να παίρνουμε αναφορές από ανθρώπους που έβλεπαν τους Pink Floyd, ότι αντέγραφαν μεγάλο μέρος της σκηνικής μας παρουσίας". Από την οπτική του Campell, οι The Misunderstood ήταν αλήθεια έτοιμοι να υψώσουν το ανάστημά τους, μιά φορά που ο ντράμερ Rick Moe άκουσε τον Mitch Mitchell να παίζει στο πρώτο single του Hendrix, "Hey Joe". "Λέω στον Rick 'Γι'αυτό το είδος παιξίματος μιλάω΄ και απαντάει 'Τώρα βλέπω τι εννοείς'. Για μένα εκείνη ήταν η τελευταία αδέξια σύνδεση μέσα στο γκρουπ. Από τότε και μετά θα μπορούσαμε απλά να εκτοξευτούμε. Αυτό πιθανώς με θλίβει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, επειδή ήξερε για τι πράγμα μίλαγα. Δεν μπορώ καν να θυμηθώ πιά αν ποτέ είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε πρόβες από τότε". Σύντομα ο Rick Brown επέστρεψε στην Αμερική για να τακτοποιήσει τα της στρατολόγησής του. Μη επιτυχώς όπως προέκυψε, καθώς λίγο μετά την στρατολόγησή του βγήκε αδικαιολογήτως απών όντας στο Haight-Ashbury. Με το FBI πίσω του επέστρεψε στο Λονδίνο για λίγο καταφέρνοντας να ξεγλυστρίσει από την Αγγλία, μόλις πριν οι Αρχές τον συλλάβουν εκεί. Συνέχισε για την Ινδία όπου προσχώρησε στους Hare Krishnas για κάποιο χρόνο, μετά από τον οποίο τελικά προσδιορίστηκε ως γεμολόγος (ειδικός στους πολύτιμους λίθους). Στο μεταξύ οι υπόλοιποι της μπάντας είχαν ανεπιτυχώς κάνει οντισιόν για αντικατάσταση τραγουδιστή. Για να διατηρήσουν την φυσιογνωμία των περιπετειών που τους παίδευαν τότε, βρέθηκαν αποκλεισμένοι στην Γαλλία αρχές του 1967, όταν στάλθηκαν σε μη υπάρχουσες συναυλίες. Ο Whiting κατάφερε να επιστρέψει στην Αγγλία με την βοήθεια ενός call girl πολυτελείας, προσποιούμενος ότι θα παντρευόταν. Ο Moe και ο Campell πήγαιναν πίσω-μπρος με το φέρυ μποτ ανάμεσα στην Γαλλία και στην Αγγλία για τρεις μέρες. Η υπηρεσία μετανάστευσης τους αρνήθηκε είσοδο και στις δύο χώρες και περιορίστηκαν να κλέβουν φαγητά από άλλους επιβάτες. Μάλιστα σκέφθηκαν να πηδήξουν στη θάλασσα για να βγούν στις Αγγλικές ακτές, πριν το πλήρωμα τους αποτρέψει. Τελικά τους επιτράπηκε η είσοδος στην Αγγλία με την προυπόθεση ότι θα έφευγαν σε 24 ώρες. Ο Campell έπρεπε να πουλήσει την steel guitar και ο Moe τα ντραμς, για να πληρώσουν τα εισητήριά τους για την Καλιφόρνια. Ξαφνικά είχε τελειώσει αυτό, αν και ο Glenn θα επέστρεφε σύντομα στην Αγγλία για να ηγηθεί ενός τελείως διαφορετικού lineup των The Misunderstood που έπαιξαν ένα πολύ διαφορετικό είδος blues-funk-rock. Ο Campell δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει το όνομα των The Misunderstood για το νέο του εγχείρημα, αλλά τον έπεισε γι'αυτό η δισκογραφική του.

I Unseen

Ο John Peel έλεγε για το lineup τους: "Αν είχαν καταφέρει να κατασταλλάξουν στο Λονδίνο, νομίζω ότι θα τα είχαν καταφέρει περίφημα. Αν και δεν ήταν επιδραστικοί μέχρι τότε, νομίζω ότι θα είχαν διεκδικήσει την θέση τους ανάμεσα στις πιό αξιοσημείωτες μπάντες της εποχής. Δύσκολα είχαν καν ξεκινήσει. Είναι μία από τις τεράστιες απογοητεύσεις της ζωής μου, αλήθεια, ότι ο Rick στρατολογήθηκε και όλα κατέρρευσαν από τότε". Ο Campell ενισχύει: "Νομίζω θα είχαμε καταφέρει πολλά. Θα ήταν ένα μεγάλο γκρουπ οι The Misunderstood. Θα ήταν μία συμφωνική rock μπάντα. Το μόνο πράγμα που μας σταμάτησε ήταν ο καταραμένος πόλεμος στο Βιετνάμ. Δεν το λέω εγωιστικά. Για ένα τόσο άχρηστο πόλεμο, που άπλωσε τα πλοκάμια του παντού". Ο Campell συνέχισε για να γευτεί λίγη επιτυχία στην Αγγλία στις αρχές του '70 με την bluesy hard rock ΄μπάντα Juicy Lucy. Τώρα ζει στο Auckland της Νέας Ζηλανδίας, όπου δουλεύει ως session και παίζει με τον Νεοζηλανδό country Al Hunter. Όχι ότι έχει σταματήσει να πειραματίζεται-είχε κατασκευάσει μία κιθάρα ημι-ακουστική, εννιάχορδη με σπέσιαλ blues και jazz συχνότητες, χρησιμοποιώντας μία παλιά Hofner. "Όλοι έλεγαν ότι δεν θα μπορούσε να γίνει. Αλήθεια ανανεώθηκε το ενδιαφέρον μου για την μουσική". Το να προσπαθεί κάποιος να κάνει μία περίληψη μίας τέτοιας μοναδικής μπάντας όπως οι The Misunderstood είναι σχεδόν αδύνατον, αλλά ο Campell δίνει την δική του εκδοχή: "Δεν ήταν ότι ήμασταν τόσο υποτιμημένοι όταν ήμασταν στο προσκήνιο. Ήταν ότι απλά κανείς δεν γνώριζε ότι υπήρχαμε. Οι άνθρωποι που μας είχαν ακούσει δεν θα μας υποτιμούσαν. Ήμαστα απλά τόσο διαφορετικοί. Οι The Misunderstood είχαν μερικά δυνατά, άγρια κεφάλαια, όπου ήταν θυμωμένοι. Αλλά πάντα τα εξισορροπούσαμε μέσα στο τραγούδι με κάτι απαλό και πιό γαλήνιο. Είναι σαν ένα καλό βιβλίο. Σε ανεβάζει και σε ρίχνει ψυχολογικά, αλλά στο τέλος όλα εξισορροπούνται".

ΣΥΝΙΣΤΩΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

Before the Dream Faded (1982, Cherry Red, UK)

Το μισό από αυτό το δισκάκι περιέχει ενδιαφέροντα τραγούδια από τις μέρες της μπάντας στο Riverside στα μέσα του '60, απεικονίζοντας την εξέλιξή τους από μία αξιόλογη garage μπάντα σε μία αλα Yardbirds blues-ψυχεδελική. Αρκετά καλό, αλλά ότι αλήθεια χρειάζεται να ακούσετε είναι τα έξι τραγούδια που ηχογράφησαν στο Λονδίνο το 1966 (όλα περιέχονται). Αυτή δεν είναι απλά υποτιμημένη ψυχεδέλεια, αλλά μία δελεαστική ματιά σε κατευθύνσεις που ποτέ δεν εξερευνήθηκαν πλήρως στην rock μουσική σαν σύνολο πριν την τραγικά πρόωρη διάλυση των The Misundestood. Πιστέψτε το!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ