SCREAMING GYPSY BANDITS

Hidden Gems

Η μπάντα μας που ανέμιξε την jazz, την ψυχεδέλεια και την rock, δεν είχε ισοδύναμο σχήμα στην Ιντιάνα. Το πέρασμά τους ήταν λαμπρό, αλλά σύντομο, αφήνοντας μόνο ένα δίσκο το υπέροχο In the Eye. Αλλά το αποτέλεσμα ως σύνολο αυτού του δίσκου έχει μία τεράστια και ανυπολόγιστη επιρροή. Η διάλυση των Screaming Gypsy Bandits πυροδότησε την καριέρα της Caroline Peyton (τραγούδι). Ακολουθεί συνέντευξη του Mark Bingham, που έγινε την 5 Μαίου 1996, από τις εσωτερικές σημειώσεις του υπέροχου αυτού άλμπουμ.

Path of Light (1973)

Σήμερα είναι η τελευταία ημέρα του Jazz and Heritage Festival της Νέας Ορλεάνης. Ένα γεγονός που με έχει τρομοκρατήσει. Κάποτε το ανώτερο όλων των μουσικών φεστιβάλ, έχει γίνει τώρα θύμα από τις εταιρείες σπόνσορες, την λαιμαργία, τους εγχώριους πολιτικούς, τους μεγαλοπαραγωγούς και τις ομογενοποιημένες mainstream απαιτήσεις. Είναι μία γιγάντια μεταπολεμική κρίση ταυτότητας. Όπως πάει και το τραγούδι: money money money money money money. Έτσι, ενώ μοντέρνες "γάτες" και "γατάκια" από όλη την υφήλιο ενσωματώνονται στην αποδοχή (90.000 προσέλευση χθες σε ένα χώρο που χωράει για να είναι άνετα μόλις 25.000), εγώ κάθομαι στο στούντιο μου, ταυτοχρόνως γράφοντας μουσική και κάνοντας μίξη σε ένα funk Ιαπωνικό δίσκο του θαυμαστού συνθέτη και keyboard player Chizuko Hirohishi και γράφω αυτές τις σημειώσεις για ένα πρότζεκτ από μία εποχή που μοιάζει να είναι από άλλη ζωή, πηγαίνοντας από την μία δραστηριότητα στην άλλη τυχαία. Αυτό κάνω τις τελευταίες ημέρες.

Junior (1973)

To In the Eye είναι μία πραγματική Hoosier εμπειρία, της εποχής, του τόπου, τραγούδια στον ρυθμό του '72-'73. Παρά το γεγονός ότι τα 60'ς είχαν παρέλθει ήταν σε πλήρη άνθηση στο Bloomington, όπως είναι και μέχρι τις μέρες μας. Αυτή η περίοδος δεν είναι ξεκάθαρη για μένα σύμφωνα με το γνωμικό "αν μπορείς να το θυμηθείς, δεν ήσουν εκεί". Θυμάμαι να κάνω την διαθήκη μου το 1973. Ήμουν σίγουρος ότι πρόκειται να πεθάνω στα χέρια ενός ψυχάκια ηλίθιου που είχε στρέψει στην κατεύθυνσή μου δύο όπλα. Ήμουν σίγουρος ότι αυτός θα εμφανιζόταν στο Depot (όπου τραγουδούσα και έπαιζα 5 σετ κάθε βράδυ, 6 βραδυές την εβδομάδα, τραγούδια δικά μου μαζί με διασκευές από Merie Haggard, George Jones, Ferlin Husky και Hank Williams) και θα με ξάπλωνε πάνω στη σκηνή. Στην διαθήκη είχα επισημάνει ότι η 12χορδη Guild θα πήγαινε στον τραγουδοποιό τραγουδιστή Bob Lucas. Πέρα από αυτό δεν είχα υπάρχοντα να αφήσω σε κάποιον. Όμως είμαι ακόμα ζωντανός.

Foggy Windows (1973)

Μουσικά μιλώντας, ήμουν πολύ τυχερός να έχω ένα τέτοιο τρομερό πυρήνα στο γκρουπ. Ο Willie Schwarz ήταν δάσκαλος στη μουσική στην ηλικία των 20, ταυτόχρονα εκκολαπτόμενη ιδιοφυία, αφηρημένος καθηγητής...Έπαιζε πιάνο σαν να ήταν μπάντζο. Με έφερε σε επαφή με τις μουσικές τόσων πολιτισμών που ποτέ δεν είχα βάλει στο νου μου. Μου αλλοίωσε το DNA μου. Μπορώ να θυμηθώ ψαλμούς από το Mali, ragas για πολλές διαφορετικές ώρες της ημέρας από την Βόρεια και Νότια Ινδία, Τουρκικούς χορούς, τύμπανα από την Ghana και χορωδίες από την Βουλγαρία. Ήμασταν ένα "world music" γκρουπ, χωρίς ακόμα να έχει βγεί τέτοιο μουσικό γένος. Είμαι σίγουρος ότι θα είχαμε ξεράσει αν γνωρίζαμε ότι τελικά θα γινόταν τόσο εμπορικό γένος διαφημισμένο από πολλές εταιρείες, που συχνά ήταν "πρόσοψη" μόνο για την διακίνηση ναρκωτικών. Ελπίζω αυτά να μην είναι καινούρια νέα για κάποιους που διαβάζουν.
To In the Eye ήταν τραγούδια βαλμένα μαζί από τυχαίες πρόβες και παραστάσεις που έγιναν μέσα σε μερικούς μήνες,καταλήγοντας σε μία μικρή θητεία στο στούντιο. Ήμασταν αρκετά τυχεροί να έχουμε τον Mark Hood να μας ηχογραφεί. Η Caroline Peyton ήταν και ακόμα είναι μία τρομερή τραγουδίστρια. Έκανε πολύ από το lead singing, παλεύοντας μέσα από τις λέξεις που ανοιχτά ανακοίνωσα ότι ήταν "για το τίποτα". Ο άντρας της Brendan Harkin έπαιξε κιθάρα στο "In the Eye", βοήθησε στην σύνθεση, έκανε background φωνητικά και έδωσε στο πρότζεκτ τα επαγγελματικά του χαρακτηριστικά, παρά τον ολοφάνερο ερασιτεχνισμό μου.

All This Waiting (1973)

Μία από τις παράξενες διαπολιτισμικές αναφορές εδώ είναι η παρουσία του John Clayton στο μπάσο. Ο John ήταν σε μουσικό σχολείο τότε σπουδάζοντας jazz και κλασικό μπάσο. Συμφώνησε να παίξει και έκανε σπουδαία δουλειά παίζοντας Fender σε ένα γενικό πλαίσιο που ήταν πολύ ασυνήθιστο γι'αυτόν. Μπορείς να βρείς τους δίσκους του από εκείνες τις εποχές ως μέρος των Clayton Brothers.
O πυρήνας του γκρουπ συμπληρωνόταν από τον Rick Lazar, τότε μαθητή σε μουσικό σχολείο, που ζούσε και έπαιζε στο Τορόντο. Το background funk και με ρυθμούς μέσης Ανατολής ντράμινγκ του Rick δεν ήταν ακριβώς από εκεί που οι περισσότεροι ντράμερς του 1973 είχαν έρθει.
Είχαμε ένα τμήμα έγχορδων σε μερικά τραγούδια, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ποιοί ήταν εκεί. Θυμάμαι ότι η παίκτρια της βιόλα αργότερα έγινε πόρνη. Ή ήταν του τσέλο; Τα ορίτζιναλ κρέντιτς ήταν σε ένα κομμάτι χαρτί μέσα στο δίσκο και απέξω έγραφε "Written and Produced by Mark Bingham". Κρέντιτ συν-παραγωγής θα πρέπει να δοθεί στον Mark Hood και ένα κρέντιτ μαστοριάς στον Glenn Meadows.

Αφού δουλέψαμε μαζί την γενική ιδέα, ο Willie Schwarz έγραψε τα μέρη των εγχόρδων. Δίνουμε λοιπόν ένα κρέντιτ συν-παραγωγής στον Willie για το "Junior" και το "Foggy Windows". Τέλος πάντων όπως είχε πει κάποτε ο Gil Evans "Μία κακή μνήμη είναι το μυστικό για την μακροβιότητα σαν καλλιτέχνης".
Δεν θυμάμαι ποιός έπαιξε άρπα ή μαντολίνο στο "Foggy Windows". Το τρομερό σαξόφωνο είναι από τον Terry Cook, που ακόμα παίζει καταπληκτικά στην Ινδιανάπολη. Η τρομπέτα από τον Ken Sloane, του οποίου τα ίχνη έχουν χαθεί. Ο Dale Sophiea ορίτζιναλ μέλος του γκρουπ , αργότερα μπασίστας στους MX-80, συνεισφέρει στα background φωνητικά και στις συνθέσεις καθόλη την διάρκεια του δίσκου. Ο παρτενέρ του στους MX-80, Bruce Anderson, παίζει slide στο "In the Eye".

In the Eye (1973)

To In the Eye δεν λειτούργησε για κριτικούς και κοινό, κακοποιήθηκε από τους γκουρού της εποχής (όπως θα συμβαίνει πάντα), μη επιθυμητό από τους μεγιστάνες του ραδιοφώνου, από αυτούς που διοργάνωναν κονσέρτα, καθώς και από τις εταιρείες που "σπρώχνονταν" για να πάρουν μία θέση στην χίπικη αντικουλτούρα και ακολούθως στα χρήματα που την ακολουθούσαν το '70.
H όλη σκηνή του Bloomington ήταν τόσο μυωπική και αρτιστικά κατεστραμένη για να ενδιαφερθεί αν το Rolling Stone γνώριζε ποτέ ότι υπήρχαμε.
Ενώ οι αρχικές ενσαρκώσεις των Screaming Gypsy Bandits ήταν δημοφιλείς, η μπάντα δεν διατήρησε την δημοφιλία της. Καθώς προχωρούσαμε χάσαμε την βάση μας. Ενώ η μουσική του In the Eye εμφανίστηκε πολύ όμορφα στο δίσκο, πολύ ελάχιστοι ακροατές την άκουσαν live. Η μουσική δεν ταίριαξε στον χρόνο. Έκανε νευρικό το κοινό. Δεν ήταν cool. Δεν ήταν αρκετά rock. Περιέπαιζε το προσωπικό εξομολογητικό στυλ εκείνης της εποχής, ενώ φαινόταν οδυνηρά και αμήχανα αποκαλυπτική. Ήταν πρωτόγονη και πολύ λαμπερή στον ίδιο χρόνο. Δεν ήταν ένα στυλ που να ανήκει σε κάποιο κίνημα ή σε κάποιο σχολείο της rock που να μπορεί να κατηγοριοποιηθεί από τους κριτικούς του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης.

White Teeth (1973)

Στο Bloomington του 1972, οι συναισθηματικές προκλήσεις δεν ήταν τόσο συνηθισμένες, που ήταν δύσκολο να πεις για ένα θύμα των ναρκωτικών σε κάποιον που ήταν αλήθεια τόσο ενοχλημένος με όλο αυτό.
Γεννήθηκα στο Bloomington. Ξεκίνησα το κολλέγιο το 1967. Το 1969, επέστρεψα, κουρασμένος από το LA, απογοητευμένος μετά από 2 χρόνια ως τραγουδοποιός στην Elektra. Στο LA ανακάλυψα ότι οι άνθρωποι της σόουμπιζ, ειδικά οι rock stars δεν ήταν πάντα το πιό συμπονετικό ή ηθικό κομμάτι της ανθρωπότητας, άσχετα αν ισχυρίζονταν κάτι τέτοιο στα τραγούδια τους ή στις συνεντεύξεις. Το έμαθα από την αρχή με τον δύσκολο τρόπο 20 χρόνια αργότερα δουλεύοντας με τους REM, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Η σύντομη θητεία μου στο LA κατέληξε στο να χάσω την μύτη μου σε ένα φρικτό τροχαίο ατύχημα (έβαλα άλλη!), να ξυλοκοπηθώ από την αστυνομία του Λος Άντζελες και να φύγω από την Καλιφόρνια πολύ περισσότερο μπερδεμένος από ότι όταν πήγα εκεί. Που αλλού να πήγαινα εκτός του "Wombington" (παράφραση του Bloomington), τον παράδεισο των χίπυς; Το λέγαμε εκκολαπτήριο.

Mules (1973)

Στο Bloomington, είχα την καλή τύχη να σμίξω με κάποιους εξαιρετικούς μουσικούς. Ξαφνικά τραγουδούσα σε μία μπάντα από την Νέα Υόρκη. Τελικά κατάφερα να μετατρέψω μία αξιοζήλευτη κατάσταση σε μία προσωπική αναζήτηση για σχήμα, λειτουργία, συνοχή και αυτοθυσία, εκ των υστέρων μία φανερή απιθανότητα. Τι σκεφτόμουν;
Έτσι το χίπικο στυλ των Screaming Gypsy Bandits υπέκυψε στην αλλαγή των καιρών, μία διεστραμμένη αίσθηση ανάγκης και μία γερή δόση πρέζας από κάποιον νέο στην μπάντα (όχι σε αυτόν τον δίσκο)...Αλλά όταν ήταν ολόκληρη κοινότητα σε κάθε παράσταση και το να παίζουμε φτιαγμένοι έγινε συνηθισμένη κατάσταση και επίμονη ώστε να αδυνατούμε να κουρδίσουμε μία κιθάρα μπροστά σε ένα πλήθος από πλάσματα που στην αρχή ήταν άνθρωποι αλλά αργότερα είχαν γίνει σαν ζώα και μυθολογικά πλάσματα...αυτό μπορεί να γίνει βαρετό σύντομα. Και όντως έγινε.
Toν καιρό που το In the Eye εμφανίστηκε, οι μέρες που οι Bandits ήταν μία ζωντανή μπάντα σε κίνηση και όλα αυτά είχαν παρέλθει. Η μπάντα ανασχηματίστηκε, εκτός του Schwarz, Harkin και Clayton, παίζοντας ότι αποκαλούσαμε τότε Future Funk. Ανοίξαμε για φημισμένα σχήματα, τα οποία κυριολεκτικά εκτοπίσαμε (εκτός από τους Mahavishnu-τι μπάντα!!!).

Prematurely (Fly Me Away) (1973)

Τέλος πάντων, τα αποτελέσματα από την τελευταία ενσάρκωση των Bandits μπορούν να ακουστούν στο Kryptonite από το 1973-74. Ακούγεται επίσης καλά. Είναι μία επιβεβαίωση. Ροκάρει, είναι έξυπνο και πρωτοπόρο σε σχέση με πολλές πρόσφατες τάσεις. Πιστέψτε με, το να βρίσκεσαι μπροστά από την εποχή σου, δεν μετράει καθόλου (όχι πώς τότε πίστευα ότι ήμασταν μπροστά ή πίσω από την εποχή μας).
Η πραγματικότητα είναι η εξής: κανείς δεν προσέχει και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Όπως ο Robert Johnson στα 20'ς περπατούσε στους δρόμους μίας μικρής πόλης του Μισσισσιππή αθέατος από τον λευκό πληθυσμό, εμείς οι μη κατηγοριοποιημένοι καλλιτέχνες του σήμερα δεν είμαστε παρά αθέατοι από τον κόσμο που περπατάει στα εμπορικά κέντρα, από αυτούς που παρακολουθούν MTV, από την νεολαία που πάντα είναι on-line.

Pedigree (1973)

Στοκαρισμένοι στα Wal-Mart είναι η τελική μοίρα όλων των avant gard καλλιτεχνών. Έχω βρεθεί εκεί. Ο πρώτος στίχος στο τραγούδι "In the Eye" λέει "Take me by the hand, let me know you by the brand". Ιδέα δεν είχα τι έλεγα τότε και ακόμα δεν έχω, αλλά μετά από 23 χρόνια φαίνεται ότι δουλεύει για μένα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κι αν όλο αυτό σας φάνηκε πολύ psych-folk-rock και αναρωτιέστε που είναι η ανάμιξη της ψυχεδέλειας και της jazz rock, ακούστε το παρακάτω κομμάτι. Είναι από το δίσκο τους Back to Doghead που κυκλοφόρησε πολύ-πολύ αργότερα αποτελούμενο από ακυκλοφόρητο υλικό, όμως περιέχει κομμάτια που ηχογραφήθηκαν αρκετά πριν τον επίσημο δίσκο τους.

Medicine

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ