JUDY DYBLE

Singer In Depth

Γεννημένη στο Βόρειο Λονδίνο στις 13 Φεβρουαρίου του 1949, η Judy πήρε μαθήματα πιάνου σε νεαρή ηλικία μαθαίνοντας επίσης να παίζει φλογέρα. Έχοντας συστηθεί στην folk κατά την διάρκεια των εφηβικών της χρόνων, πήγε στο πρώτο της γκρουπ Judy & The Folkmen ενώ πήγαινε ακόμα στο σχολείο το 1964. Αυτό παρουσίαζε τους κιθαρίστες Bruce West, Rod Braxton και Ernie Balding, όπως επίσης και ένα παίκτη μαντολίνου χωρίς επώνυμο τον Alan. Το σχήμα αυτό έπαιξε μόνο μία φορά live, αλλά κατάφεραν να ηχογραφήσουν μερικά κομμάτια κάπου στα Χριστούγεννα του 1964. "Το όλο πράγμα ήταν μόνο να δοκιμάσουμε το reel-to-reel  και να δούμε πώς θα ακουγόταν η μπάντα μας". Θυμάται η Judy. "Υπήρχαν 11 τραγούδια ηχογραφημένα όλα μαζί, στο διαμέρισμα του αρχηγού της μπάντας Bruce West, όπου ζούσε με την γυναίκα και το μωρό τους. Τα πρώτα 5 κομμάτια ήταν ο Bruce, σόλο, να παίζει και να τραγουδάει τα επόμενα 4 ήταν όλη η μπάντα και στα τελευταία 2 ήμασταν μόνο εγώ και ο Bruce". Το τραγούδι που ξεχώριζε από αυτές τις ηχογραφήσεις ήταν μία ασαφής, αλλά σαγηνευτική έκδοση του "Come All Ye Fair And Tender Ladies". Ήταν όταν βρισκόταν με αυτήν την μπάντα που η Judy ξεκίνησε να παίζει autoharp, ένα ασυνήθιστο μουσικό όργανο στον κόσμο της rock που όμως θα ήταν παρόν στις περισσότερες από τις ηχογραφήσεις της στα τέλη του '60.

I Talk To the Wind 

"Καταπιάστηκα με περίεργα όργανα" παραδέχεται. "Ήταν μικρότερο από ένα πιάνο, αλλά συνήθως μου έφευγε από την αγκαλιά, έτσι ένας παίκτης του μπάντζο μου συνέστησε να την κρατάω κατακόρυφη και να χρησιμοποιώ την Clawhammer τεχνική. Έτσι δούλεψε". Με την αναγέννηση της folk στα καλύτερά της υπήρχαν πολλές τοπικές αίθουσες που ενδιαφέρονταν να έχουν μπάντες και τραγουδιστές. "Σχεδόν κάθε πάμπ τριγύρω στο μέρος που ζούσαμε έμοιαζε να έχει γκρουπ", ανακαλεί η Judy. "Η αδελφή μου και εγώ συνηθίζαμε να πηγαίνουμε και μερικές φορές θα σηκωνόμουν και θα τραγουδούσα. Ήταν στο ίδιο σχολείο που πήγαινε και ο Ashley ‘Tyger’ Hutchings και τον είδαμε στα περισσότερα κλαμπ. Σταδιακά ξεκίνησα να γνωρίζω τον Ashley, που ζούσε στην επόμενη γωνία από μένα και μετά τον Simon Nicol και τον Richard Thompson και άλλα γκρουπ φίλων, από φίλους φίλων..." Ο Richard και η Judy άρχισαν να βγαίνουν έξω μαζί και συνεργάστηκαν σε ένα 13λεπτο avant-garde τζαμ. Ηχογραφήθηκε στο σαλόνι της οικογένειάς μου", ανακαλεί η Judy. Ο Richard και εγώ δοκιμάσαμε απλά κάποιο free-form παίξιμο με ότι έτυχε να υπάρχει τριγύρω στο σπίτι μία μέρα, έτσι ήταν μέσα η autoharp, πιάνο, φλογέρες, ο αδελφός μου έκανε κάποια εφέ με ένα νικελένιο ποτήρι και η μαμά μου χρησιμοποιούσε την ραπτομηχανή της στο background. Ο Richard θα ήταν τρομοκρατημένος αν ποτέ κυκλοφορούσε δημόσια. Φεύγοντας από το σχολείο η Judy άρχισε να δουλεύει σε μία βιβλιοθήκη. Η φιλοδοξία της ήταν να γίνει βιβλιοθηκάριος, αλλά η μουσική βρέθηκε στον δρόμο της. "Ο Ashley, ο Simon και ο Richard συναντήθηκαν με τον Martin Lamble και οι Fairport Convention είχαν σχηματιστεί. Ήθελαν πολύ να έχουν ένα κορίτσι στην μπάντα και ήμουν η πιό κοντινή υποθέτω, έτσι με ρώτησαν. Συμφώνησα σκεφτόμενη ότι θα ήταν μία ώθηση για εμένα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η πρώτη μου εμφάνιση με τους Fairport, αλλά πιθανόν ήταν τον Ιούνιο ή Ιούλιο του 1967".

FAIRPORT CONVENTION

Όταν οι Fairport ξεκίνησαν να απογειώνονται, τα μέλη τους άφησαν τις δουλειές τους και η Judy την σχολή της, για να επικεντρωθούν στο γκρουπ. Την 28 Ιουλίου 1967 έπαιξαν στο UFO κλαμπ με τους Pink Floyd, το οποίο κλαμπ διευθυνόταν από τον Joe Boyd (παραγωγός) και ήταν ευρέως θεωρούμενο σαν η καρδιά του ψυχεδελικού underground Λονδίνου. Ο Boyd είχε ήδη κάνει την παραγωγή στο ντεμπούτο single των Floyd και στα πρώτα δύο άλμπουμ των Incredible String Band. Αρχικά τους "απέλυσε", αλλά εντυπωσιασμένος από ένα σκληρό σόλο του Thompson κατά την διάρκεια της version τους του "East-West" των Paul Butterfield, "Μετά από αυτό όρμησα στο καμαρίνι τους και τους πρόσφερα ένα συμβόλαιο" έγραψε το 2005 ο Boyd. "Δεν θυμάμαι πολλά από την οντισιόν μας στο UFO, μόνο ότι ήταν κάτι πολύ μεγάλο να παίζεις εκεί με τους Pink Floyd. Κάναμε μία version του "Crucifixion", του Phil Ochs και σε αυτό έπαιζα αυτή την τεράστια autoharp που είχε νομίζω 72 χορδές και ήταν τόσο βαριά που έπρεπε να παίζω καθισμένη. Μετά το παίξιμο ο Joe Boyd ήρθε να μας δεί και μιλήσαμε για ηχογραφήσεις, παραγωγή κ.λ.π. Κυρίως μίλησε με τον Ashley, ο οποίος ήταν λίγο-πολύ υπεύθυνος τότε, ενώ εγώ πιθανώς καθόμουν στην γωνία και έτριβα τα πονεμένα μου δάκτυλα (από την άρπα που λέγαμε)". Εγκατεστημένος ως μάνατζερ και παραγωγός τους ο Boyd πήρε την μπάντα στo Sound Techniques στο Chelsea τον Νοέμβριο του 1967. Εκεί κάνουν πρώιμες version του τραγουδιού "One Sure Thing" του folk ντουέτου Jim & Jean και ένα μελαγχολικό μικρό τραγούδι που λέγεται "Both Sides Now", γραμμένο από την τότε άγνωστη Joni Mitchell. "Ο Joe γνώριζε την Joni και είχε φέρει ένα σωρό demo στην Αγγλία για να κάνει μαζί της ένα είδος συμφωνίας νομίζω. Τα έπαιξε σε εμάς και τα αγαπήσαμε. Έτσι τα παίξαμε με την δική μας αμίμητη μόδα". Γρήγορα μετά από αυτά τα session ήταν μία ηχογράφηση του "If I Had A Ribbon Bow", ένα παιχνιδιάρικο και λίγο ανόητο κομμάτι που είχε γραφτεί πίσω στα 1930. Έμοιαζε μία μάλλον ανώμαλη επιλογή, αλλά ήταν τόσο όμορφα δοσμένο από την Jude και την μπάντα που δεόντως εμφανίστηκε ως το ντεμπούτο single των Fairport τον Φεβρουάριο του 1968.

Fairport Convention - If I Had A Ribbon Bow (1968)

Το σχόλιο ήταν ευνοικό, αλλά οι πωλήσεις απογοητευτικές. Μεγαλύτερης μακροπρόθεσμα σημασίας ήταν η άφιξη του Ian Matthews (ή MacDonald, όπως ήταν ακόμα τότε γνωστός), πριν με τους Pyramid στην Deram. Προστιθέμενος με εντολή του Boyd για να επεκτείνει τις φωνητικές ικανότητες του γκρουπ, εμφανίστηκε στο δεύτερο session των Fairport στο BBC ηχογραφημένο την 6η Φεβρουαρίου και μεταδιδόμενο την 3 Μαρτίου στο Top Gear του John Peel. Ο παραγωγός του BBC Bernie Andrews, πρότεινε αυτό το session ως μία δοκιμαστική μετάδοση για μελλοντική δουλειά του BBC. Το πάνελ έδωσε στην μπάντα μία ομόφωνη, ενθουσιώδη πρόκριση, συγκρίνοντάς τους με τους Ηarpers Bizarre. Τον Μάρτιο η μπάντα επέστρεψε στην Sound Techniques για να ηχογραφήσει το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ της. "Θυμάμαι να είμαι εντυπωσιασμένη για το πώς κυλάει ο χρόνος όταν ήμασταν εκεί-ολόκληρες ημέρες και νύχτες έμοιαζαν απλά να εξαφανίζονται" λέει η Judy. "Δεν είχαμε καθόλου εμπειρία με μαγνητόφωνα, έτσι ένα ολόκληρο στούντιο ηχογραφήσεων άγχωνε κάποιους (εμένα!) και ήταν ένας παιχνιδότοπος για άλλους (ιδιαιτέρως για τον Simon!). Υπήρχε και ένα φανταστικό πολύ ακριβό μαγαζί με κέικ δίπλα, το θυμάμαι πολύ καλά".

Fairport Convention - I Don't Know Where I Stand (1968)

Το Fairport Convention ήταν ένα υπέροχο ντεμπούτο, επωφελούμενο από μία πρωτοποριακή επιλογή τραγουδιών (συμπεριλαμβανομένων των ιλιγγιωδών versions της Joni Mitchell "I Don’t Know Where I Stand" και "Chelsea Morning", που συμπληρώθηκαν αργότερα με ψυχοτροπική lead κιθάρα και δεύτερα ηλεκτρονικά επεξεργασμένα φωνητικά από τον Matthews), εναρκτήρια ηρωική δουλειά στην κιθάρα από τον Thompson και ένα συνολικό West Coast στυλ ήχου και φωνητικής προσέγγισης αρσενικού-θηλυκού που έδειξαν την μπάντα ευρέως συγκρινόμενη με τους the Jefferson Airplane. (Για κάποιο λόγο, οι Fairport αντέδρασαν σε αυτό. "Οποιοσδήποτε τολμήσει να μας συγκρίνει με τους Jefferson Airplane θα έχει κακά ξεμπερδέματα" είχε πληροφορήσει η Judy την εβδομαδιαία pop εφημερίδα Disc πίσω στον Δεκέμβριο του 1967, λίγο μετά που η Cilla Black είχε σύμφωνα με την Disc, φρικάρει βλέποντας φευγαλέα τους Fairport μαζί με τον Jimi Hendrix και τον Eric Clapton.) Επιπροσθέτως στα καθοριστικά φωνητικά της, η Judy άφησε το σημάδι της στο άλμπουμ ως μουσικός, παίζοντας ηλεκτρική και ακουστική autoharp, φλογέρα και πιάνο. Επίσης συν-έγραψε το "Portfolio". "Ήταν κάτι που είχα γράψει στο σπίτι στο πιάνο μου. Ο Tyger πρόσθεσε μπασογραμμή και οι υπόλοιποι απλά μας συνόδευαν. 
Το φτωχό πιάνο του στούντιο ήταν φρικτά εκτός τόνου επειδή οι Floyd το είχαν χρησιμοποιήσει την προηγούμενη μέρα και ήταν πολύ κουρασμένο..."

Fairport Convention - Portfolio (1968)

Έχοντας συμπληρώσει τα sessions οι Fairport επέστρεψαν στα έγκατα του UFO, του Middle Earth και άλλων groovy underground κλαμπ της εποχής. "Συνεχίσαμε να εμφανιζόμαστε και να περνάμε όμορφα", λέει η Judy. "Έμοιαζε όλο να πηγαίνει περίφημα". Αλλά τα πράγματα θα άλλαζαν. Από το πουθενά ο Joe Boyd είχε προφανώς ενδοιασμούς για ό,τι είδε στην αβεβαιότητα των φωνητικών της Judy, αλλά ισχυρίζεται, "ήταν το κορίτσι του Thompson και εκφοβίζοντάς τους να την διώξουν δεν έμοιαζε ο σωστός τρόπος να ξεκινήσεις μία σχέση". Αλλά μόλις η Judy σταμάτησε να βγαίνει με τον Richard, την άνοιξη του 1968, έγινε ξαφνικά ευάλωτη. "Μόλις πριν κυκλοφορήσει το άλμπουμ, είχα ανεπίσημα πεταχτεί από την μπάντα", λέει τώρα. Έκανε μία τελευταία εμφάνιση στη Ρώμη, που η ίδια ζήτησε να κάνει, εν μέρει με την ελπίδα να δει την πόλη, αλλά επίσης επειδή νόμιζε ότι η μπάντα θα άλλαζε γνώμη και θα της ζητούσε να παραμείνει. Αλλά η συναυλία τελείωσε "και μετά αυτό ήταν. Τους έδωσα πίσω την αγαπημένη μου ηλεκτρική άρπα και έφυγα για το αεροδρόμιο. Μετά έπρεπε να επιστρέψω επειδή είχα ξεχάσει το εισιτήριό μου. Κανείς δεν ήρθε μαζί μου και κανένας δεν υπήρχε καν εκεί να συναντήσω. Αυτά τον Μάιο του 1968".

Fairport Convention - Sun Shade (1968)

Η απόλυση από τους Fairport είχε ένα βαθύ ψυχολογικό αντίκτυπο στην Judy. Αντί για θυμό στην μεταχείριση που της επιβλήθηκε από τους φίλους της, υπέφερε από κρίση αυτοπεποίθησης που, σχεδόν σαράντα χρόνια μετά ακόμα την "τρώει". "Ήμουν τόσο σοκαρισμένη που μου είχε ζητηθεί να φύγω, που δεν ήξερα αλήθεια τι να σκεφτώ. Ήμουν πολύ πολύ πληγωμένη και νομίζω μόλις υπέθετα ότι θα πρέπει να ήμουν μία αλήθεια πολύ χάλια τραγουδίστρια και αναρωτιόμουν γιατί δεν μου είχαν πει τίποτα πιό πριν. Δεν πίστευα ότι η μπάντα είχε συμπεριφερθεί άσχημα σε μένα...γιατί σε μένα; Ήταν φίλοι μου...δεν νομίζω ότι ο Joe Boyd είχε να κάνει με την κατάσταση αυτή, αν και τώρα αντιλαμβάνομαι ότι δεν ήταν καθόλου δυστυχής που μου ζητήθηκε να φύγω... Το τελικό αποτέλεσμα της αναχώρησής μου από τους Fairport με αυτό τον τρόπο ήταν να τραυματίσω σοβαρά την αυτοεκτίμησή μου επομένως πάντα έφευγα από κάθε άλλη μελλοντική συνεργασία πριν πεταχτώ πάλι έξω". Οι Fairport προσπάθησαν να συνεχίσουν σαν αντρική μόνο μπάντα, αλλά όταν εμφανίστηκαν σε συναυλίες και το κοινό ρωτούσε πού είχε πάει η τραγουδίστριά τους, αντιμετώπισαν ένα δίλημμα: έχοντας απολύσει την Judy, με τέτοιο αλαζονικό τρόπο, ήταν τόσο αμήχανοι να της ζητήσουν να επιστρέψει. Τον καιρό που επιστράτευσαν την μάλλον πιό γήινη Sandy Denny, η Jude είχε προχωρήσει στο επόμενό της πρότζεκτ. "Κάπως, κάπου συναντήθηκα με τον Ian McDonald (όχι τον Ian Matthews), ο οποίος ήταν τότε στο Army Music School, αλλά στην διαδικασία να φύγει από εκεί. Έπαιζε σαξόφωνο, φλάουτο και κιθάρα και επίσης κάνα εκατομμύριο άλλα πράγματα. Τραγουδήσαμε μερικά τραγούδια μαζί και ήμασταν ζευγάρι για λίγο. Αλλά θέλαμε να παίξουμε με περισσότερους μουσικούς, έτσι βάλαμε αγγελία που ζητούσαμε μουσικούς". Επομένως έτσι έγινε, την 1η Ιουνίου του 1968, η Melody Maker στον τομέα ζητούνται μουσικοί περιελάμβανε την παρακάτω αγγελία.

JUDY'S ADVERTISEMENT

 "Ο Peter Giles μας απάντησε και συναντηθήκαμε με τον Peter, τον αδελφό του Mike και τον φίλο τους Robert Fripp. Μόλις είχαν κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ το The Cheerful Insanity Of Giles, Giles & Fripp και ήταν πολύ λαμπρό επίσης, αλλά δεν νομίζω ο κόσμος να ήταν εντελώς έτοιμος για αυτούς. Ο Ian και εγώ περάσαμε μερικό χρόνο στο διαμέρισμά τους στο Brondesbury Park στο Kilburn και προσπαθήσαμε πολλά τραγούδια μαζί. Τα ηχογραφήσαμε στο Revox του Peter, για να τα ακούμε ξανά. Ήταν δοκιμαστικό αλήθεια επειδή ο Ian και εγώ μόλις τους είχαμε συναντήσει. Σε κάθε περίπτωση μαντεύω τσεκάρανε την φωνή μου και το εύρος της και έβλεπαν πώς διάφορα τραγούδια ακούγονταν με διαφορετικούς συνδυασμούς οργάνων και φωνών. Σίγουρα μου επέκτειναν τις φωνητικές μου ικανότητες! Δεν είμαι σίγουρη ότι είχαμε μιλήσει σοβαρά για να σχηματίσουμε μαζί μία μπάντα σε εκείνο το χρόνο. Απλά συνέχισα και τραγούδησα ότι μου ζητήθηκε να τραγουδήσω-όπως πάντα έκανα με κάθε ένα από τους μουσικούς που δούλεψα μαζί. Ποτέ δεν ήθελα να γίνω ηγέτης μπάντας-είμαι πιό ευτυχισμένη απλά να κάνω ότι μου ζητείται". Η Judy ηχογράφησε μερικά τραγούδια με τους αδελφούς Giles, τον Fripp και τον McDonald συμπεριλαμβανομένου του "I Talk To The Wind" (που στη συνέχεια εμφανίστηκε στο In The Court Of The Crimson King), το ανεξέλεγκτο "Murder" και το "Passages Of Time", το οποίο μοιράστηκε ένα μουσικό μοτίβο με άλλο ένα των Crimson που θα ακολουθούσε "Peace – A Theme" από το In The Wake Of Poseidon). Τον Ιούλιο ωστόσο οι νέοι της συμπαίκτες χάνονταν στην δύση του ήλιου με τον στιχουργό Pete Sinfield και τον παλιό φίλο του Fripp από την Δυτική ακτή, Greg Lake, ναι ναι...για να ξεπεταχτούν λίγο αργότερα ως King Crimson.

Giles, Glies & Fripp featuring Judy Dyble - Under the Sky (1968)

Ακόμα μία φορά έμοιαζε ότι η Judy ήταν μόνη. Το 1969 έφυγε από το σπίτι για να μοιραστεί ένα διαμέρισμα στο Fulham με την καλύτερη φίλη της Soup. "Είχαμε γνωριστεί όταν δουλεύαμε σαν υπάλληλοι στο Moorgate. Ήμασταν και οι δύο στο σχολείο τότε, αλλά παραμείναμε φίλοι (και είμαστε ακόμη και σήμερα). Συναντήσαμε την μπάντα Steamhammer και η Soup ερωτεύθηκε τον κιθαρίστα Martin Quittenton, που κι αυτός την ερωτεύθηκε. Έτσι φύγαμε για το Notting Hill Gate, όπου μοιραστήκαμε και οι τρεις ένα διαμέρισμα. Το δωμάτιό μου είχε μία σπιράλ σκάλα που κατέβαινα σε έναν από αυτούς τους θαυμάσιους κοινόχρηστους κήπους που έβρισκες στο Notting Hill. Στο υπόγειο της διπλανής πόρτας έμενε ο Brian Patten, ένας από τους ποιητές του Liverpool. Ήταν γλυκός, έμοιαζε σαν ξωτικό και πάντοτε μιλούσε με ποίηση, φυσικά... όπως ανέπνεε. Με συνεπήρε. Συνήθιζα να προσέχω την γραφομηχανή του όποτε έπρεπε να φύγει. Μου έδωσε ένα ποίημα που λεγόταν Enchanted Garden, που πολλά χρόνια αργότερα το μετέτρεψα τελικά σε μουσική". Η Judy ηχογράφησε ένα σόλο τρακ εκείνο τον καιρό αν και δυστυχώς δεν βγήκε ποτέ. "Δούλευα σαν γραμματέας στο Revolution Club και η διπλανή πόρτα ήταν η Bryan Morrison Agency που είχε τους the Pretty Things. Ο Bryan μου ζήτησε να ηχογραφήσω ένα τραγούδι τους, το "The Loneliest Person", από το S. F. Sorrow. Ένα όμορφο τραγούδι, αλλά δεν δούλεψε όλο αυτό. Μακάρι να είχα και εγώ μία κόπια του. Στο μεταξύ, του Martin ζητήθηκε να δουλέψει με τον Rod Stewart, μαζί με τον Pete Sears, επίσης μέλος των Steamhammer. Ο Pete μοιραζόταν ένα σπίτι με τον Jackie McAuley και κάπως κόλλησα με αυτούς και προβάραμε μερικά τραγούδια. Μετά ο Pete εξαφανίστηκε (ήταν πάρα πολύ περιζήτητος και πήγε στην Αμερική να φτιάξει τους Silver Meter με τον Leigh Stevens (γκρουπ με ένα LP, που είναι ευσεβής πόθος των απανταχού συλλεκτών) και μετά για να βρεθεί στους Hot Tuna και στους Jefferson Starship και σε πιθανόν κάθε άλλη μπάντα στο γνωστό σύμπαν)-αφήνοντας τον Jackie και μένα να σχηματίσουμε τους Trader Horne. 

Trader Horne - Growing Man (1970)

Το όνομα ήρθε από τον John Peel, που είπε ότι ήταν το όνομα της νταντάς του. Ο John μου έδωσε την μοναδική άλλη ηλεκτρική autoharp στην χώρα εκείνη την εποχή. Αυτή που έπαιξα στους Fairport ήταν stereo αν και νόμιζα ότι ήταν κι αυτή θύμα του τραγικού τροχαίου ατυχήματος που είχαν. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι ακόμα την έχουν. Των Trader Horne ήταν μονοφωνική. Την έχω ακόμα και ακόμα ακούγεται υπέροχα". Στην εικόνα το δίδυμο Dyble-McAuley ήταν κάτι ασυνήθιστο: τα σαν βιβλιοθηκάριου γυαλιά της Judy, το folkie background και η English rose προσωπικότητά της  έμοιαζαν πολύ παράξενα με την συμμετοχή του Jackie στους Them, απ'όπου είχε δραπετεύσει στα σοκκάκια του Μπέλφαστ, μη συμβιβαζόμενος με τον τραχύ R&B ήχο τους ή την ευέξαπτη συμπεριφορά τους.

TRADER HORNE

Ωστόσο ο McAuley ενδιαφερόταν να εξερευνήσει ένα πιό εσωστρεφές ήχο μετά  την κατάρρευση των Belfast Gypsies (Όπως ονομάστηκε το σχήμα μετά τους Them) και αυτή η νέα ένωση έφτιαξε ένα ζευγάρι ωραία single και ένα μεγαλειώδες άλμπουμ, το Morning Way, με παραγωγό τον Barry Murray, τον Αύγουστο του 1969. Η αρχική πρόθεση του Jackie ήταν να δημιουργήσει ένα άλμπουμ με παιδικά τραγούδια, ενώ η συνεισφορά της Jude ήταν, όπως τώρα λέει "ότι συνέβαινε τότε μέσα στο κεφάλι μου". Αυτά περιελάμβαναν το "Velvet To Atone" (γραμμένο μαζί με τον Martin Quittenton) και το μαγευτικό ομώνυμο τραγούδι, το οποίο επίσης εμφανίστηκε σε single στην flipside από το "Sheena" του Jackie.

Trader Horne - In My Loneliness (1970)

Το Morning Way τελικά εμφανίστηκε παλλόμενο στο φώς του ήλιου στην underground Dawn τον Μάρτιο του 1970 με ένα κατάλληλα ποιητικό εξώφυλλο από τον Brian Patten. Αυτό τον καιρό ωστόσο, η Judy είχε εξέλθει του σχήματος, μία απόφαση που μοιάζει να είχε παρθεί από ένα μίγμα κορεσμού λόγω περιοδειών και την έλλειψη αυτοπεποίθησης από μέρους της. "Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη" τολμάει να πει. "Υποτίθεται θα παίζαμε στο Hollywood Festival, που το πρακτορείο μας είχε κάνει μία προσπάθεια να "σπάσει" τα δύο βασικά του σχήματα, εμάς και τον Mungo Jerry. Αλλά είχα ένα είδος ξεσπάσματος/φλασιάς και έφυγα μακριά από τα πάντα. Ζούσα με τον μέλλοντα σύζυγό μου εκείνο τον καιρό, τον Simon Stable, έναν underground DJ και εξαιρετικό μουσικό. Τους άφησα όλους σε δύσκολη θέση και λυπάμαι γι'αυτό".

Trader Horne - Down And Out Blues (1970)

Λοιπόν πώς αισθάνθηκε όταν το Hollywood Festival (που δεν έγινε στην Καλιφόρνια, αλλά στο Newcastle-under-Lyme στο Staffordshire, την 23 και 24 Μαίου του 1970) ανέδειξε τον Mungo Jerry σε σούπερσταρ μέσα σε μία νύχτα; "Δεν νομίζω να νοιαζόμουν για να γίνω σούπερσταρ (ευτυχώς!).  Δεν νομίζω ότι πίστεψα ότι είχα αλήθεια ποτέ φτάσει σε τέτοιο επίπεδο. Ήταν κάτι που άλλοι άνθρωποι έκαναν. Στην πραγματικότητα ήμουν τόσο κακόκεφη και ανήσυχη εξαιτίας αυτού που έκανα για να σκεφτώ τι συνέβαινε στο φεστιβάλ. Ήταν η έλλειψη αυτοπεποίθησης που ήταν το πρόβλημα. Πριν να μου πούν ότι είμαι παράφωνη (ο λόγος που μου ζητήθηκε να φύγω από τους Fairport), ήμουν πολύ χαρούμενη με τα live. Και φοβάμαι αυτός είναι ο λόγος πιθανόν που όλα αυτά τα χρόνια μετά είμαι ακόμα διστακτική να τραγουδήσω live". Ενώ ο άτυχος Jackie McAuley για σύντομο διάστημα προσπάθησε να επαναφέρει τους Trader Horne με την βοήθεια του folkie Saffron Summerfield, η Judy (τώρα κυρία Stable) που μέχρι τότε διατηρούσε χαμηλούς τόνους, ενώνοντας τις δυνάμεις της με αρκετούς μουσικούς της Canterbury σκηνής έκανε ένα σχήμα τους Dyble, Coxhill & the Miller Brothers (γνωστοί και ως DC & MB's ή Penguin Dust), με τους Lol Coxhill και τους αδελφούς Steve και Phil Miller γύρω από την Judy. Επίσης αναμίχθηκε ο μπασίστας Jack Monck, γνωστός ως το τρίτο μέλος στην φευγαλέα μπάντα του Twink και του Syd Barrett, Stars. "Η δική μας κι αν ήταν παράξενη μπάντα" παραδέχεται η Judy "όχι οι Stars". "Κάναμε μερικές συναυλίες στην Ολλανδία και μετά το διαλύσαμε. Τίποτα δεν έχει μείνει από αυτούς. Ούτε ηχογραφήσεις, ούτε φωτογραφίες, μόνο μία παλιά λίστα (που δείχνει ότι το "One Sure Thing" ήταν ακόμα στο ρεπερτόριό της). Ήταν πολύ καλό, αν και jazzy, όπως ο Lol έτεινε να είναι". Γύρω στον ίδιο χρόνο, η Judy ηχογράφησε ένα υποτιθέμενο σόλο single "A Better Side of Me", με τον παραγωγό της Liberty Records και αργότερα εγκέφαλο των Wombles, Mike Batt στο πηδάλιο. Όταν απέτυχε να εμφανιστεί, η Judy γύρισε την πλάτη σε μία καριέρα. Μετά από μία σύντομη δουλειά για την Shelter, η Judy και ο σύζυγός της άφησαν το Λονδίνο το 1973 για να ζήσουν στο Northamptonshire. "Επέστρεψα στην δουλειά της βιβλιοθηκάριου και ο άντρας μου άρχισε να αναπαράγει κασσέτες, δουλειά η οποία συνεχώς μεγάλωνε. Μετακομίσαμε σε ένα χωριουδάκι στο Oxfordshire και η εταιρεία αλήθεια απογειώθηκε. Είχαμε δύο παιδιά και συνεχίζαμε να εργαζόμαστε. Και έκανα ένα single το "Satisfied Mind"-ένα τραγούδι που είχε ηχογραφηθεί από τους the Byrds πίσω στα μέσα του '60 και είχε επίσης παρουσιαστεί στην αυθεντική λίστα των Fairport με δύο κιθαρίστες τον Jon Hooker και τον Ron Pickering, που είχαν έρθει να ηχογραφήσουμε ένα single της Shelter στο υπόγειό μας. Αποκαλούμασταν Septic Tank ένα τρομερό όνομα αλήθεια, που ήταν ένα είδος αστείου του Simon". Ακόμα μία ασυνήθιστη δημιουργία του Simon και της Judy ήταν η ηχογράφηση μιάς όμορφα τραγουδισμένης προσαρμογής του "Amazing Grace". Όπως εξηγεί η Judy "Ο Simon πάντα έψαχνε τρόπους να διαφημιστεί και εμφανίστηκε με αυτό το συγκεκριμένο όνομα για μία κασσέτα χρωμίου το Mirror Master. Έκλεψα τις λέξεις του "Amazing Grace" για να τραγουδήσω ‘Amazing tape, how true the sound…’ κλπ. Ο Bob Harris και ο Simon έκαναν τα voiceovers, και ο Adrian Wagner, που συνέχισε για να εφεύρει το Wasp synthesizer, παρείχε το backing.” Ο Wagner είχε ουσιαστικό ρόλο στο να ηχογραφήσει η Judy μία βερσιόν του "See Emily Play"-αν και αντί να αντιγράψουν το περιστρεφόμενο, βαρύ ψυχεδελικό συναίσθημα του ορίτζιναλ των Floyd, η βερσιόν τους (που έφτασε μόνο ως demo) ήταν τελείως διαφορετική.

Judy Dyble - See Emily Play

Ήταν μία ενδιαφέρουσα συνεργασία. "Υπήρχε λίγη κουβέντα για να κάνουμε κάτι περισσότερο με τον Adrian, αλλά δεν βγήκε κάτι", λέει η Judy. "Εκείνο τον καιρό ήμουν μητέρα δύο πολύ μικρών παιδιών, που προσπαθούσα να τα βγάλω πέρα με την γονεϊκή ιδιότητα, βοηθώντας τον Simon να διευθύνει την εταιρεία του. Αλλά επανήλθα στον ενεργό μου ρόλο δυό φορές σαν γκεστ στο Cropredy festival στο Broughton Castle το 1981 και ξανά το 1982. Φοβήθηκα πολύ και τις δύο φορές και είμαι σίγουρη ότι έγινε ορατό. Επίσης εμφανίστηκα σε δύο παντομίμες και αυτό ήταν όλο". Δυστυχώς η βαθμιαία επιστροφή της Judy στον κόσμο της μουσικής ήρθε μόνο μετά την προσωπική της τραγωδία. "Ο Simon πέθανε το 1994 και πέρασα κάποια από τα επόμενα χρόνια σε κατάσταση απάθειας. Τα παιδιά μεγάλωσαν και πήγαν στο πανεπιστήμιο. Το 1997 οι Fairport μου ζήτησαν εάν θα ήθελα να τραγουδήσω στην 30η επέτειο στο Cropredy. Είπα ναι, χωρίς να σκεφτώ και πέρασα τους επόμενους μήνες τρώγωντας τα νύχια μου και προσπαθώντας να σκεφτώ ένα τρόπο να βγώ από όλο αυτό. Την πρώτη πρόβα αισθάνθηκα πολύ απαίσια. Θυμάμαι δεν είχα δει κανέναν από αυτούς για 20 χρόνια και αν και όλοι έπαιζαν και ποτέ δεν σταμάτησαν, δεν είχα αλήθεια τραγουδήσει ούτε μία νότα. Δεν είχα εξασκηθεί καθόλου και αισθανόμουν πολύ ντροπαλή μπροστά σε όλους αυτούς τους τώρα διάσημους μουσικούς. Με δυσκολία έβαλα δύο λέξεις μαζί και αλήθεια αισθάνθηκα ότι ήταν λάθος. Μετά μου είπαν να έπαιζα σε μία εμφάνισή τους στο Mill επίσης. "Τι;" σκέφτηκα, "πρέπει να το κάνω και δεύτερη φορά; γαμώτο!" Αλλά ένα παράξενο πράγμα συνέβη εκεί. Ανέβηκα στη σκηνή για να ξεκινήσω να τραγουδάω στην πρόβα και ξαφνικά τα χρόνια που μεσολάβησαν εξαφανίστηκαν. Θυμήθηκα που έπρεπε να σταθώ και πώς να τραγουδήσω. Νομίζω οι άλλοι ξαφνιάστηκαν λίγο. Ξέρω ήμουν αλήθεια τρομαγμένη, αλλά ευτυχισμένη και όταν ήρθε η απογευματινή μας εμφάνιση πήγε αλήθεια πολύ καλά. Το κοινό ήταν τόσο φιλικό και θετικό και όλα με μιάς ήταν υπέροχα, το να τραγουδάω με τον Richard, τον Simon και τον Ashley ξανά, όπως τις παλιές καλές μέρες. Το Cropredy ήταν η απόλυτη ευτυχία. Ήταν νωρίς το απόγευμα όταν έπαιξα και όλα ότι έβλεπα ήταν μία θάλασσα από πρόσωπα που έμοιαζαν να με καλωσόριζαν. 

FAIRPORT CONVENTION

Το 2002 οι Fairport μου ζήτησαν ξανά να τραγουδήσω στην 35η επέτειο και είπα ξανά το ναι. Δεν μπορώ να σκεφτώ ένα καλό λόγο που να μην το έλεγα το ναι, έτσι νάμαστε πάλι. Αυτή την φορά ο Iain Matthews ήταν μαζί μας. Ακόμα μία φορά, οι πρώτες πρόβες ήταν μάλλον κουραστικές. Μην ξεχνάμε ότι είχα να δω τον Iain πάνω από τριάντα χρόνια. Αλλά συνέβη το ίδιο πράγμα που είχε συμβεί και πριν. Με το ζέσταμα στο Mill όλα πήραν το δρόμο τους και στο Cropredy ήμουν πολύ ήρεμη. Είχε πιό πολύ κέφι από ότι είχε το 1997 και ευχήθηκα να ήταν εκεί ο Simon μου, να με ακούσει να τραγουδάω. Τα παιδιά μου είχαν και τα δύο τότε φύγει από το σπίτι και είχα μάθει να ζω με τα σκυλιά μου". Η Judy πέρασε μία έντονη απογοήτευση μετά το Cropredy του 2002, αν και η δουλειά της στην τοπική βιβλιοθήκη περιστασιακά ζωντάνευε με την θέα πελατών να φορούν T-shirts των Fairport με το όνομά της στο πίσω μέρος. Ξαφνικά ωστόσο, δέχθηκε μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση. "Ο Marc Swordfish της techno / dance / trance μπάντας Astralasia επικοινώνησε μαζί μου. Θα μπορούσα να τραγουδήσω κάτι γι'αυτόν, καθώς πάντοτε του άρεσε η φωνή μου στους Trader Horne; Μου έστειλε μερικά loops, μέρη δηλαδή που το ίδιο riff έπαιζε συνέχεια. Δεν είχα ποτέ πριν ακούσει κάτι παρόμοιο και αρχικά το βρήκα πολύ δύσκολο να δουλέψω πάνω σε αυτό, αλλά σταδιακά ένα-δύο από τα loops άρχισαν να σχηματίζουν μία φράση και ένα ρυθμό. Έτσι την στιγμή που εμφανίστηκε να με δεί με το λάπτοπ του, είχα δύο σετ έτοιμα να τραγουδήσω. Και αυτό έκανα. Αυτός τα ηχογράφησε και έφυγε. Δυό μήνες αργότερα μου έστειλε μία κόπια μιξαρισμένη. Εντυπωσιάστηκα με αυτό που είχε κάνει. Έτσι σταδιακά τα επόμενα δύο χρόνια δουλέψαμε με την ίδια μέθοδο και τελειώσαμε με ένα ολόκληρο CD από φρέσκα τραγούδια, το Enchanted Garden".

Judy Dyble - Enchanted Garden (2004)

Κυκλοφορώντας το 2004 το Enchanted Garden (το ομώνυμο κομμάτι τελικά παρείχε μία θέση στο ποίημα που της είχε δώσει ο Brian Patten πάνω από τριάντα χρόνια πριν) αντιπροσώπευε μία συναρπαστική επιστροφή της Judy στην αγορά ρίχνοντας μία φωνή που πάντοτε ήταν συνδεδεμένη με την folk στα τέλη της δεκαετίας του '60 και ήταν η πεμπτουσία της Αγγλικής υπαίθρου απέναντι σε ένα προκλητικά σύγχρονο μουσικό φόντο. Το αποτέλεσμα σε τραγούδια όπως το "Rivers Flow", το "Starcrazy" (οι στίχοι του οποίου είχαν γραφτεί κατά την διάρκεια των Trader Horne) και το κομμάτι που άνοιγε το δίσκο "Summer Gathers" έμοιαζε με την New Age trancefolk και το υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό αρκετοί σχολιαστές που το πήραν. Η Judy διασκέδασε την εμπειρία τόσο πολύ που συνέχισε να εργάζεται με τον Marc Swordfish και δύο ακόμα συνεργασίες τα Spindle και Whorl προέκυψαν το 2006 για να συμπληρώσουν την τριλογία των Dyble / Swordfish.

Judy Dyble - Dreamtime (2009)

Και τα δύο περιείχαν σύνδεσμους στο μουσικό παρελθόν της Judy. Ο παλιός της φίλος Robert Fripp συνεισέφερε στην lead guitar και σε ότι αναφέρεται στα credits ως ‘soundscape’, ενώ έκανε ξανά το "I Talk To The Wind" και το "See Emily Play", με βιολιά και keyboards από τον Simon House, έναν βετεράνο του Αγγλικού underground με σχήματα όπως οι High Tide, Third Ear Band και Hawkwind. Το 2006 και 2007 ο Simon και η Judy δούλεψαν μαζί μερικά demos και επίσης η Judy ηχογράφησε το μυστηριώδες νανούρισμα "Little No-One" στο πρότζεκτ Songs From The Blue House. Αλλά δεν ήταν πριν το 2008 που επέστρεψε στα φώτα της δημοσιότητας. Με backing μπάντα τους Conspirators, η Judy έκανε μία νέα βερσιόν του "One Sure Thing", ενός κομματιού που είχε εμφανιστεί στο πρώτο άλμπουμ των Fairport 40 χρόνια νωρίτερα.

The Conspirators featuring Judy Dyble - One Sure Thing (2008)

Κυκλοφορώντας σε βινύλιο και CD έφτασε το νο7 στα indie charts, αν και κάπως το όνομα της Judy δεν μπήκε στα credits, με το τραγούδι ύποπτα να εμφανίζει μόνο το όνομα των Conspirators. Το 2009 η Judy κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ το Talking With Strangers, μία συνεργασία με τον Tim Bowness και τον Alastair Murphy, που χαιρετίστηκε από το BBC ως ένας "σοφιστικέ θρίαμβος". Διαπιστώστε το και εσείς:

Judy Dyble - Jazzbirds (2009)

Για τα επόμενα δύο χρόνια δούλεψε σε ένα άλμπουμ που ονομάστηκε Newborn Creatures. Δύο από τα τραγούδια εμφανίστηκαν στο περιοδικό Classic Rock σε ένα compilation CD το 2011, αλλά τα υπόλοιπα απέτυχαν να δούν το φως της ημέρας. Τον χρόνο που δινόταν η συνέντευξη ένα από τα τραγούδια αυτού του πρότζεκτ ξαναπιάστηκε από την Judy με τον Alastair Murphy και μαζί με άλλα τραγούδια νέα και παλιά θα σχηματιζόταν η βάση για ένα νέο άλμπουμ.

Judy Dyble - Earth Is Sleeping (2018)

Αλλά θα γίνονταν και άλλα συναρπαστικά βήματα από δίσκους/ανθολογίες και άλλους δίσκους μέχρι τον Ιούλιο του 2018, σε μία ασταθή καριέρα, που παρά μία παύση τριών δεκαετιών, ξεκάθαρα ακόμα έχει την ικανότητα να εκπλήσει και να ευχαριστεί.

JUDY

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ