SWAMP DOGG

Comic Relief

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Με τον όρο Comic Relief εννοούμε ένα αστείο χαρακτήρα, αστεία σκηνή ή αστείο διάλογο σε μιά κατά τα άλλα πολύ σοβαρή και υποδειγματική δουλειά, συχνά για να απορροφηθεί η ένταση. Για αρκετούς συλλέκτες και ένθερμους οπαδούς της, η πίστη στην rock είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση. Οι δίσκοι δεν είναι τόσο πολύ για διασκέδαση, όσο για κατηγοριοποίηση. Οι ανθρώπινες ιστορίες πίσω από την groovy ατμόσφαιρα δεν μοιάζουν τόσο σημαντικές, όσο οι ημερομηνίες, τα στατιστικά στα charts και τα οικογενειακά δέντρα. Οι ιστορικοί και οι ερευνητές της rock χρειάζονται περιστασιακά υπενθυμίσεις αυτού του μυστηριώδους κόσμου που βασίζεται όχι τόσο πολύ σε ανέκδοτα και δίσκους ακουσμένους από λίγους ανθρώπους. Οι καλλιτέχνες που θα ακολουθήσουν σε αυτή την στήλη θα μπορούσαν να κάνουν standup comedy. Όμως όλοι είναι ιδιαίτερα σοβαροί σε σχέση με την μουσική τους. Αν εμφανίζονται σαν κλόουν μερικές φορές, υπάρχει πολύ σκέψη και επιδεξιότητα πίσω από τα καλαμπούρια. Όσοι τους βρίσκουν ελαφρούς, σε σχέση με τελείως σοβαρούς καλλιτέχνες όπως ο Nick Drake και ο Scott Walker ίσως θα έπρεπε να σκεφτούν ότι ο ρόλος ενός comic ρόκερ είναι ίσως πιό δύσκολος από ότι ο ρόλος οποιουδήποτε άλλου καλλιτέχνη. Είναι δύσκολο να είσαι αστείος. Είναι δύσκολο να κάνεις καλή μουσική. Και είναι εκθετικά δυσκολότερο να κάνεις και τα δύο αυτά μαζί. Ο Frank Zappa εν μέρει τα κατάφερε (τις περισσότερες φορές). Οι Fugs και οι the Bonzo Dog Band (Neil Innes) επίσης είχαν εμπορική επιτυχία. Έχουμε αναφερθεί σε αυτούς εδώ. Η γκετοποίηση των τριών καλλιτεχνών που θα ακολουθήσουν σε αυτή τη στήλη δεν πρέπει να λογιστεί ως ένα μέρος από τις μουσικές τους ικανότητες. Ο καθένας θα μπορούσε να τοποθετηθεί εύκολα κάτω από μία ταμπέλα. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι πολλές άλλες φιγούρες που μέσα από αυτό το μπλογκ έχουμε αναφερθεί ή θα αναφερθούμε στο μέλλον έκαναν το χιούμορ βασικό στοιχείο της δουλειάς τους. Δοκιμάστε να κολυμπήσετε μέσα στο ρεπερτόριο του Syd Barrett, του Skip Spence και άλλων που θα αναφερθούμε στο μέλλον. Σίγουρα θα σας κάνει να χαμογελάσετε.

Sam Stone (1972)

Είναι ξεκάθαρο ότι ο εξαιρετικά επικοινωνιακός Swamp Dogg, μοιάζει πολύ στον τραγουδιστή Swamp Dogg. Χυδαίος αλλά οξυδερκής, ξαφνιασμένος ευχάριστα από τα στριφογυρίσματα της μουσικής βιομηχανίας και εντελώς ατρόμητος όταν πρόκειται να μπεί στο "ψητό". Για δεκαετίες έχει "λυγίσει" τις παραδόσεις της R&B και της soul τόσο, όσο μπορούσαν να λυγίσουν. Οι ρυθμοί της funk παντρεμένοι με ψήγματα από τα παλιά του Fats Domino. Άσεμνες ιστορίες σεξουαλικής απιστίας τοποθετούνται φυσικά απέναντι στους στίχους διεισδύοντας εξεταστικά στην κοινωνική αδικία, το ρατσισμό και την σπατάλη χρόνου του πολέμου. Η παθιασμένη φωνή του είναι μία μίξη από Jackie Wilson, Van Morrison και Percy Sledge και καθαρά ο Swamp Dogg αντλεί από την soul, την rock, ακόμα και από την country. Έχει κάνει γύρω στα 20 άλμπουμ από το 1970, χωρίς να φτάσει κοντά σε κάτι που θα αποκαλούσαμε συμβατικό χιτ. Είναι μαύρη ποπ μουσική που είναι τόσο εκλεκτική για να κατηγοριοποιηθεί. Και για κάποια γούστα τόσο καυτή για να την διαχειριστεί κανείς, μέσα στην τίμια ματιά ή/και αντανάκλαση της Αμερικανικής κοινωνίας. Ακόμα και αν έχει πλάκα. Κάθε ένας που κρατάει αρχεία της πρώιμης δουλειάς του Swamp Dogg θα σοκαριζόταν από τον τόνο του ντεμπούτο άλμπουμ του Total Destruction of Your Mind, το 1970, σαν ο Sly Stone να συναντάει τον Zappa. 

Total Destruction of Your Mind (1970)

Γεννημένος ως Jerry Williams στο Portsmouth της Βιρτζίνια, είχε ξοδέψει ολόκληρη την δεκαετία του '60, στο μεγαλύτερο μέρος του σαν ένας από τους πολλούς soul man της άγνωστης πλευράς της δισκογραφίας. Έκανε παραγωγή σε session μικρών σχημάτων που έκαναν χιτ όπως οι the Exciters, Tommy Hunt, the Toys, Patti LaBelle & the Bluebells και Charlie & Inez Foxx. Έγραψε τραγούδια με τον Gary U.S. Bonds και έκανε περιοδεία με τους μισούς σχεδόν τραγουδιστές της R&B και soul. Και ηχογράφησε ως σόλο για περίπου δώδεκα δισκογραφικές, μερικές φορές σαν "Little" Jerry Williams. Το πλέγμα των δίσκων που συνεισέφερε κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου σαν σχήμα, session εμφάνιση, παραγωγός και τραγουδοποιός είναι τόσο πολυσχιδές που είναι αμφίβολο αν κάποιος θα μπορούσε να τους συναρμολογήσει σε μία συνολική λίστα. Περιστασιακά ένα από τα single του θα προκαλούσε μία μικρή κίνηση σε εθνικό επίπεδο ή θα γινόταν τοπικό χιτ. Το "I'm the Lover Man" (1964) και το "Baby You're My Everything" (1965) ήταν τα μεγαλύτερα.

Little Jerry Williams - Baby You're My Everything (1965)

"Εκείνο τον καιρό ήμουν μέσα με τους κανόνες" λέει ο Swamp Dogg. "Ήμουν ότι ο καθένας ήθελε, αισθανόμουν ότι ο καθένας χρειαζόταν. Προσπαθούσα απλά να ικανοποιήσω τις απαιτήσεις. Αλλά ενώ ήμουν εκεί έξω παρακολουθώντας τι συνέβαινε μου πέρασε από το μυαλό ότι δεν ήμουν τόσο καλός όσο ήταν εκείνοι που βρίσκονταν στην κορυφή, οι οποίοι ικανοποιούσαν τις απαιτήσεις. Τα τραγούδια μου ήταν απλά καλά, αλλά δεν αισθανόμουν ότι είχα πολύ καρδιά στα τραγούδια μου όσο είχαν αυτοί στα δικά τους. Όταν τραγούδησα για το ότι είμαι θαυμάσια, δεν το πίστευα στα αλήθεια. Επειδή ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι είμαι όμορφος τύπος και όταν θα ανέβω στην σκηνή όλες οι γκόμενες θα πέσουν ξερές. Ποτέ δεν πίστεψα σε τέτοιες βλακείες. Και είχα καλό λόγο για να μην πιστέψω αφού ποτέ δεν συνέβη να είμαι όμορφος".
Αποχωρεί ο Jerry Williams, μέτριος τραγουδιστής της soul και εισέρχεται το alter ego του ο Swamp Dogg. "Πήρα μία ευκαιρία και στοιχημάτισα με τον εαυτό μου. Είπα, πρέπει να τα αλλάξω όλα και πρέπει να γίνω πολύ δραστήριος σε αυτή την αλλαγή. Μου πήρε πολύ να αλλάξω γνώμη, επειδή πάντοτε ήμουν τρελαμένος με το όνομά μου, Jerry Williams, Jr.-αγαπώ τον πατέρα μου, αγαπώ να φέρω το όνομά του. Το να πρέπει να το αλλάξω σε κάτι απλά για να ηχεί αλλιώς στο αυτί σας ήταν μία βαριά απόφαση για μένα. Αλλά αυτό με έκανε ικανό να πηδήξω σε κάποια μουσική που ήθελα να κάνω, κάποιους στίχους που ήθελα να χρησιμοποιήσω". Με τον Gary U.S. Bonds, τον πρώιμο πρωτοπόρο της soul διακεκριμένο για τα smash χιτ στα πάρτυ "Quarter to Three" και "New Orleans", o Williams ήδη άρχιζε να γράφει τραγούδια που δεν θα έβρισκαν μία θέση στο soul ή στο rock ράδιο. "Θα κάναμε αφιερώσεις σε ανθρώπους που ήταν εν ζωή, αλλά τις κάναμε σαν να είχαν πεθάνει. Σκεφτήκαμε πως αυτό ήταν αστείο. Ξέρω ότι είναι άρρωστο, αλλά κάναμε πολλές τέτοιες μαλακίες, μόνο για την διασκέδασή μας. Αργότερα στη δεκαετία του '60 αρχίσαμε να γράφουμε μερικούς acid στίχους. (Ένα τραγούδι από αυτή την περίοδο, το "Dust Your Head Color Red", θα εμφανιζόταν στο πρώτο του LP).

Dust Your Head Color Red (1970)

Αλλά δεν υπήρχε ζήτηση. Οι άνθρωποι θα λέγανε δεν θέλουμε τέτοιες βλακείες. Είχα αρχίσει να γράφω μερικά τραγούδια που κανείς-κανείς-δεν ήθελε να ηχογραφήσει. Συμπεριλαμβανομένου του Gary Bonds ή οποιουδήποτε άλλου στον μικρό μας κύκλο ή έξω από αυτόν. Αυτός ήταν ακόμα ένας λόγος που ο Swamp Dogg ήρθε ακριβώς στην ώρα που έπρεπε. Επειδή θα τραγουδούσε κάθε τι". Στις εσωτερικές σημειώσεις στην ανθολογία Best of 25 Years of Swamp Dogg ο Williams γράφει: "Εμφανίστηκα με το όνομα Dogg επειδή ένα σκυλί ποτέ δεν προκαλεί έκπληξη αν κοιμάται στον καναπέ, τα κάνει στο χαλί, κατουράει τις κουρτίνες, μασουλάει τις παντόφλες σου, "το κάνει" στο πόδι της πεθεράς σου ή σαλτάρει πάνω στα καινούρια ρούχα σου και σε γλύφει στο πρόσωπο, ποτέ δεν βρίσκεται έξω από τη φύση του". Το απροσδόκητο ήταν κοινότοπο στο Total Destruction of Your Mind, όπου το hillbilly πιάνο μπερδεύεται με την wah-wah funk κιθάρα και τα hard rock riffs με την soul του Swamp. Με εξαίρεση τον Sly Stone κανένας άλλος δεν έμπλεξε την soul με την rock τόσο αποτελεσματικά, αν και ο Swamp Dogg ήταν ακόμα πιό ευέλικτος τύπος για κάτι τέτοιο από ότι ήταν ο Sly. "Η μουσική μου αλήθεια δεν άλλαξε τόσο πολύ", λέει. "Μπορείς να ακούσεις την ίδια βασική δομή, τους ίδιους βασικούς ρυθμούς, μόνο την "έντυσα" λίγο. Φόρεσα κουρελιασμένα τζιν στο τραγούδι και του έβαλα σπορτέξ αντί να του βάλω Florsheim. Είχα ένα σωρό επιρροές που ήθελα να αναμίξω, όπως ο Sly Stone και ο Amos Milburn (πιανίστας της R&B στα τέλη του '40 και αρχές του '50). Ήθελα να δω πώς θα ακούγονταν αυτοί οι δύο μαζί, να έχω ένα είδος boogie σε ένα είδος funk-rock". Ο Amos Milburn, ωστόσο, πιθανότατα δεν θα είχε αγγίξει τα acid σε στίχο τραγούδια "Dust Your Head Color Red" ή το "Synthetic World". Στο "Mama's Baby Daddy's Maybe", o Swamp Dogg τραγούδησε ευθέως για την αβεβαιότητα της πατρότητας.

Mama's Baby Daddy's Maybe (1970)

Ακόμα κι αν οι διασκευές του ήταν εκκεντρικές- αντιμετώπισε τον ρατσισμό με το "Redneck" του Joe South και επέλεξε ένα τραγούδι από τον MOR σουπερστάρ Bobby Goldsboro, το "The World Beyond".
Το 1970, πρέπει να θυμηθούμε ή καλύτερα να μάθουμε, ότι δεν ήταν πολλοί οι τραγουδιστές της soul που έγραφαν αμφιλεγόμενα μηνύματα στα τραγούδια, πέρα από τον Sly Stone, τον Curtis Mayfield και τον παραγωγό της Motown Norman Whitfield. O George Clinton και οι Parliament/Funkadelic χάραξαν τον δρόμο τους στην progressive-funk. Ο Marvin Gaye και ο Stevie Wonder έπρεπε ακόμα να αυτοσυστηθούν ως κοινωνικά συνειδητοποιημένοι τραγουδιστές/τραγουδοποιοί. Στον κόσμο της μαύρης ποπ ο Swamp Dogg ήταν ένας μη αναγγελθείς πρωτοπόρος σχετικά με αυτό το θέμα. H ευθεία προσέγγισή του στο σεξ και στα ακραία πολιτικά θέματα είναι επίσης ένας διακριτικός, μη αναγνωρισμένος προάγγελος των στίχων της ραπ. Έχει κάποια προτίμηση όταν γράφει για το υπνοδωμάτιο ή το Πεντάγωνο; "Σαν να λες σου αρέσει το κοτόπουλο περισσότερο από το κρέας;" ρωτάει ρητορικά. "Εξαρτάται από το τι συμβαίνει. Μου αρέσει το ένα τόσο καλά όσο και το άλλο". Ο Swamp Dogg βλέπει το γράψιμο των τραγουδιών λιγότερο σαν μία ιδιοφυή πράξη από ότι σαν μία αντανάκλαση της Αμερικανικής κοινωνικής και φυλετικής αναταραχής στα τέλη του '60, αρχές του '70. "Δεν ήταν οι σκέψεις μου τόσο βαριές-αυτά που συνέβαιναν ήταν ασήκωτα. Ότι σκεφτόμουν ήταν μπροστά στα μάτια μου. Αλήθεια δεν είχα να σκεφτώ και πολύ. Θα έγραφα απλά γι'αυτό, επειδή με ενοχλούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο". Ο κοινωνικός σχολιασμός ήρθε πιό στοχευμένος όταν υπόγραψε με την Elektra για το Rat On το 1971. Το "Remember I Said Tomorrow" προέβαλλε ένα λυπηρό, αξιοπρεπή θυμό στην αιώνια καθυστέρηση για την απονομή δικαιοσύνης στους Αφροαμερικανούς. Αντιμέτωπη με την πρόκληση να μπεί ένα τραγούδι που λεγόταν "God Bless America, For What", η Elektra αγχώθηκε και απλά ονόμασε το τραγούδι "God Bless America".

God Bless America (1971)

To Irving Berlin Foundation ούτε ξεγελάστηκε, ούτε διασκέδασε και μήνυσε τον Swamp Dogg. Ακόμα στην μέση του άλμπουμ βρίσκεται μία διασκευή των Bee Gees το "Got to Get a Message to You" και περισσότερες εκκεντρικές αναλύσεις σεξουαλικής ανηθικότητας όπως το "That Ain't My Wife", μερικά γραμμένα με τον παλιόφιλό του Gary Bonds. Το εξώφυλλο έδειχνε τον Williams / Swamp Dogg με τα χέρια υψωμένα σε θρίαμβο, να καβαλάει πάνω σε ένα τεράστιο λευκό ποντίκι-ένας συμβολισμός ίσως ενός νέγρου πάνω στην πλάτη ενός λευκού...έτσι για την αλλαγή. Μοιραζόμενος με την Jane Fonda ένα νομικό εκπρόσωπο, οδήγησε στην εμπλοκή του με ένα γκρουπ που λεγόταν Free The Army, μία mixed media κουστωδία (που επίσης περιελάμβανε την Fonda, τον Dick Gregory και τον Donald Sutherland), το οποίο σχηματίστηκε για να εκφράσει την αντίθεση με τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Έδωσαν ένα κονσέρτο σε μία μαζική αντιπολεμική διαμαρτυρία, την οποία η σύζυγος του Swamp Dogg, Yvonne Williams βοήθησε να οργανωθεί. Το γεγονός αποδόθηκε σε ταινία/ντοκυμαντέρ, το οποίο ποτέ δεν εμφανίστηκε σύμφωνα με τον Swamp Dogg, επειδή "όλοι ήθελαν να προβληθούν. Δεν ήταν ένα πράγμα σαν το Free The Army, ήταν σαν να έλεγαν όλοι:΄κοίταξέ με και κάνε μου a fucking deal. Δεν ήμουν μέρος αυτού, επειδή ήδη είχα a fucking deal". Μία συμφωνία που σύντομα θα χαλούσε σκέφτεται ο Swamp Dogg, επειδή η Elektra δεν συμβιβαζόταν με την ιδέα να έχει ένα τόσο ακραίο παρουσιαστή στο ρόστερ της. "Ήμουν με την Jane Fonda, ήμασταν έξω διαμαρτυρόμενοι για τον πόλεμο και αυτοί είπαν ΄Δεν το χρειαζόμαστε αυτό΄, αν και όλα ήταν καλά για τους MC5 να ανέβουν στην σκηνή να κατεβάσουν τα παντελόνια και να τα κάνουν. Ήταν μία πολύ παράξενη εταιρεία. Όταν υπέγραψαν μαζί μου είχαν ένα μαύρο σχήμα τους the Voices of East Harlem. Και όταν υπέγραψαν μαζί μου τους άφησαν να φύγουν. Ήταν σαν να έλεγαν ένας-ένας πελάτης. Δεν ήθελαν περισσότερους μαύρους. Μου το είπαν". Το FBI προσθέτει, έβλεπε τον Swamp Dogg σαν απειλή στην Αμερικανική κοινωνία, ώστε να παρακολουθεί το τηλέφωνό του για λίγο. Επιπροσθέτως η συνεργασία με την Jane Fonda ήταν αρκετό για να συγκαταλεγεί στη λίστα με τους πιό περιζήτητους εχθρούς του προέδρου Νίξον, ένα τίτλο που ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά. "Δεν προσπαθούσα να ρίξω την κυβέρνηση. Απλά προσπαθούσα να διαφωτίσω τους ανθρώπους και να πω αυτά που σκεφτόμουν ότι ήταν το σωστό να πω σε μία ελεύθερη κοινωνία. Μαντεύω μετά από λίγο θα είπαν: ΄αυτός ο μπάσταρδος δεν είναι τίποτα περισσότερο από το τίποτα. Είναι απλά ένας ανόητος".

I Kissed Your Face (1971)

Αυτά τα δύο άλμπουμ στις αρχές του '70 μπορούν να θεωρηθούν ως οι πιό επίμονες δουλειές του Swamp Dogg, αλλά υπάρχουν περισσότερες ίδιες για να βρείτε μέσα στο λαβύρινθο των δίσκων που κυκλοφόρησε από τότε. Το να προσπαθήσει να κρατήσει το ρυθμό στην καριέρα του έγινε ολοένα και δυσκολότερο από τα ατελείωτα one-off deals. Ένας δίσκος σε μία δισκογραφική μοιάζει να είναι το μότο του Swamp Dogg, μία εύκολη πρόταση για να βγεί εις πέρας, μιάς και η μέθοδός του είναι να δίνει τελειωμένο προιόν στις εταιρείες για να κυκλοφορήσει πριν πέσουν οι υπογραφές. To Best of 25 Years of Swamp Dogg...Or F*** the Bomb, Stop the Drugs είναι το καλύτερο δείγμα της αιωνίως συγκεχυμένης δισκογραφίας του, συμπεριλαμβανομένων τέτοιων σοφιστιών όπως το "Call Me Nigger". Η πολιτική της κρεβατοκάμαρας πήρε άλλη μία παράξενη στροφή στο "Or Forever Hold Your Peace", στο οποίο ο τραγουδιστής βρίσκει τον γιό του να πρόκειται να παντρευτεί μία πολύ γνωστή γυναίκα. Όσοι ενδιαφέρονται μπορεί να βρούν ενδιαφέρον στα άλμπουμ του, αν μη τι άλλο για την αξεπέραστη αίσθηση να βάζει τους τίτλους στα τραγούδια του, καθώς και τις εσωτερικές σημειώσεις (κανείς δεν γράφει πιό τρομερές και πιό αστείες εσωτερικές σημειώσεις από τον Jerry Williams). Επίσης υπάρχει το οξύμωρο εξώφυλλο του 1981 I'm Not Selling Out/I'm Buying In που τον δείχνει να στέκεται πάνω σε ένα τραπέζι συσκέψεων ντυμένο στα λευκά, με λευκό καπέλο, ενώ στο τραπέζι κάθονται γύρω του κάποιοι που θυμίζουν στελέχη επιχείρησης. Το Surfing in Harlem τον δείχνει να κάνει σερφ, με ένα υποψήφιο για τίτλο της χρονιάς κομμάτι, το "I've Never Been to Africa (And It's Your Fault)"-που σύμφωνα με τα λόγια του κριτικού της rock Robert Christgau "μας λέει περιληπτικά την κοσμοθεωρία του, αν μη τι άλλο". Τα κομψά γραφικά στα εξώφυλλα δεν τον βοήθησαν αυτόν ή τις εταιρείες του να βγάλουν τεράστια κομμάτια από δίσκους που δεν ταιριάζουν άνετα σε κανένα τύπο ραδιοφώνου. Ο ίδιος περιγράφει το κοινό του ως 99,9% λευκούς-μία μέγιστη ειρωνία, αν αναλογιστούμε τις δυνατές R&B ρίζες της μουσικής. "Το ξέρω" είναι η απάντησή του. "Και τα μηνύματά μου είναι μαύρα-τα περισσότερα από αυτά. Το μαύρο ράδιο ποτέ δεν με έπαιξε τόσο πολύ. Οι περιοχές που θα απογειωνόμουν ήταν δευτερεύοντα ποπ ραδιόφωνα. Όπως το I'm Not Selling Out/I'm Buying In έφτασε το νο1 την πρώτη εβδομάδα στο Montpelier στο Vermont. Δεν υπάρχουν νέγροι στο Montpelier στο Vermont φίλε".

Synthetic World (1970)

Θα πρέπει να αγαπούν τον Swamp Dogg στο Vermont, αλλά δεν θα έκανε καμία πρόοδο στο Nashville, όταν υπέγραψε με την Mercury το 1988 ένα συμβόλαιο για country μουσική. "H Mercury αγχώθηκε" εξηγεί. "Ήταν αυτό εξαιτίας των τραγουδιών ή..." ρωτάει ο ερευνητής. Ο Swamp Dogg ξέρει τι θέλει να πει. "Ήταν λόγω χρώματος. Και το κατάλαβα. Ο φίλος μου (που με πήρε στην Mercury) με φώναξε και μου είπε: "αυτή η μαλακία δεν πρόκειται να πάει πουθενά". Είπα, ωραία το κατάλαβα. Και πράγματι το είχα καταλάβει. Δεν ήθελα να χάσει την δουλειά του προσπαθώντας να τραβήξει άλλον ένα νέγρο στην country. Είχαν τον Charley Pride", επισημαίνει ειρωνικά, "και μαντεύω ότι ήταν αρκετό". Ίσως να ήταν αυτός που γέλασε τελευταίος στο Nashville. Τον Φεβρουάριο του 1997 ένα τραγούδι που έγραψε με τον Gary Bonds το "Don't Take Her She's All I Got" σκαρφάλωσε στα country chart σαν single από τον Tracy Byrd. (O Swamp Dogg είναι σίγουρος ότι ο Eddie Rabbitt ανασκεύασε ένα από τα τραγούδια του σε χιτ). Πάντα δημιουργικός τραγουδοποιός και παραγωγός, ο Swamp Dogg δουλεύει διάφορα πρότζεκτ. Σίγουρα ακούγεται πολύ μακριά από κάποιον που έχει αφεθεί στην τύχη του.

"Όταν ήμουν στα '70ς ήμουν πολύ πλούσιος. Αλλά είχα τις νευρικές μου κρίσεις, είχα κρίση ταυτότητας και δεν ήμουν χαρούμενος με τα λεφτά. Έχω γίνει όλα όσα ήθελα να γίνω στ'αλήθεια, βρήκα τον εαυτό μου. Τώρα αν μπορούσα να φτάσω πίσω και να πάρω τα χρήματα που είχα θα ήταν πολύ χαλαρά. Εκτός από αυτό, θεωρώ τον εαυτό μου ως έναν από τους τρεις πιό ευτυχισμένους μαλάκες της γής. Και αν αποκτήσω και τα χρήματά μου..."
"Θα γίνεις ένας από τους δύο πιό ευτυχισμένους μαλάκες της γής".
"Η τράπεζά μου θα είναι ο πρώτος" απαντάει νευρικά.

Κανείς δεν καπελώνει το Swamp Dogg.

ΣΥΝΙΣΤΩΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

Total Destruction of Your Mind/Rat On (1991, Charly, UK)

Μία εύχρηστη μεταφορά των δύο πρώτων άλμπουμ σε ένα μονό CD. Ορόσημο της soul για σκεπτόμενα άτομα.

Best of 25 Years of Swamp Dogg...or F*** the Bomb (1995, Pointblank)

Είναι πολύ δύσκολο να παρουσιάσεις επαρκώς την έκταση ενός καλλιτέχνη με σχεδόν 20 άλμπουμ στα credits του σε ένα compilation 18 τραγουδιών. Μέχρι τώρα η καλύτερη ανθολογία των highlights της καριέρας του.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ