The Chambers Brothers

THE CHAMBERS BROTHERS

Soul-Funk-Psych

Οι The Chambers Brothers είναι περισσότερο γνωστοί για τις soul-funk-ψυχεδελικές τους ηχογραφήσεις στα τέλη του '60 και αρχές '70 και ιδιαιτέρως για το τεράστιο χιτ τους "Time Has Come Today". Η επιτυχία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα οι βαθιές γκόσπελ και μπλουζ ρίζες τους να αγνοηθούν. Δεν είναι ευρέως γνωστό, ακόμα και ανάμεσα σε φαν του γκρουπ ότι είχαν καταφέρει να ηχογραφήσουν αρκετά άλμπουμ με αξιόλογο υλικό, που βρισκόταν κοντύτερα σε αυτές τις ρίζες πριν κατακτήσουν το στάτους των σταρ. Τέσσερα LP εμφανίστηκαν στην Vault Records, όλα τους τώρα πιά σε επανεκδόσεις.

When the Evening Comes (1971)

Πολλοί μεγάλοι Αφροαμερικανοί της soul και της rock προέρχονταν από ταπεινές ρίζες, αλλά ελάχιστοι από τόσο ταπεινές όσο οι The Chambers Brothers. Ο Willie, o Joe, o Lester και ο George Chambers ήταν μόνο τα 4 από τα αδέλφια, σε μία οικογένεια που είχε άλλα τέσσερα αγόρια και πέντε κορίτσια. Από νεαρή ηλικία, δούλευαν στα χωράφια του πατέρα τους, στις βαμβακοφυτείες και σχεδόν σε κάθε άλλο είδος που θα μπορούσε να καταναλωθεί. Υπήρχε χρόνος για τραγούδι ωστόσο, και στα χωράφια και στο σπίτι, όπως επίσης και στην εκκλησία και σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Σύμφωνα με την τραγουδίστρια της folk Barbara Dane, (την οποία τα αδέλφια είχαν συνοδεύσει στο LP της Barbara Dane and the Chambers Brothers): "Μερικές φορές ζήταγαν από τα μικρά αγόρια να τραγουδήσουν για εύπορους λευκούς και η αμοιβή τους ήταν...ένα μήλο". Η παραδοσιακή παρουσίαση αυτού του μήλου/αμοιβής ήταν με ένα κομμάτι να έχει αφαιρεθεί με δαγκωνιά, έτσι ώστε ο καθένας να κρατάει τη κοινωνική του θέση. Όσο και εξευτελιστική να ήταν η αμοιβή, όπως και ο Willie Chambers λέει διηγούμενος την ίδια ιστορία: "Αυτό το μήλο εξακολουθούσε να είναι κάτι περισσότερο από ότι είχαν τα άλλα παιδιά και στο μεταξύ, διασκεδάζαμε τόσο πολύ με το να τραγουδάμε, ώστε δεν μας ένοιαζε για την αμοιβή μας". Η οικογένεια μετακόμισε στο Λος Άντζελες στα μέσα της δεκαετίας του 1950 αναζητώντας καλύτερη ζωή, αλλά και για να ξεφύγουν από τις σκληρές προκαταλήψεις που υπέμεναν οι νέγροι. Αρχικά οι Willie, Joe, Lester και George ερμήνευσαν γκόσπελ, συχνά στην εκκλησία τις Κυριακές και για λίγο το γκρουπ τους περιλάμβανε επίσης τραγουδιστές εκτός οικογενείας, όπως τον Tommy James και τον Oscar Reed. "Αυτό που συνηθίζαμε να κάνουμε" λέει ο Joe, "ήταν επειδή είχαμε τόσο όμορφες αρμονίες, να τραγουδάμε τα αδέλφια στο background ενώ είχαμε άλλους τραγουδιστές στα lead vocals. Πάντοτε όμως αποκαλούμασταν the Chambers Brothers". Αρχές του '60 με τον Joe και τον Willie στην κιθάρα, τον Lester στη φυσαρμόνικα και τον George στο washtub μπάσο, άρχισαν να επιχειρούν έξω από το γκόσπελ, παίζοντας σε καφέ που έκλειναν folk σχήματα. Το Ash Grove, ένα από τα πιό δημοφιλή folk κλαμπ του Λος Άντζελες, έγινε ένα ιδιαίτερα αγαπητό στέκι, φέρνοντάς τους σε επαφή με τους Hoyt Axton, Ramblin' Jack Elliott, Reverend Gary Davis και Barbara Dane. Και ήταν η τελευταία που έγινε η μεγαλύτερη υποστηρίκτριά τους, όχι μόνο παίζοντας μαζί τους στη σκηνή και ηχογραφώντας μαζί, αλλά επίσης κάνοντας περιοδείες μαζί. Αυτή ήρθε σε επαφή με τον Pete Seeger ώστε να βοηθήσει να βάλουν τα αδέλφια στους εμφανιζόμενους στο Newport Folk Festival στα μέσα του '60 και το τραγούδι τους "I Got It," μπήκε στο compilation LP Newport Folk Festival (1965) από την Vanguard. Ακόμα κι αν το γκρουπ βρήκε πιό ευρεία αποδοχή μέσα στην folk κοινότητα, ωστόσο, όπως πολλοί του folk κυκλώματος, αισθάνθηκαν την έλξη προς το ηλεκτρικό rock'n'roll. "Ο κόσμος πηδούσε και έσπαγε τους φράκτες και έτρεχε και ορμούσε στη σκηνή-ήταν απίστευτα" θυμάται ο Joe Chambers από την εμφάνισή τους το 1965 στο φεστιβάλ. "Το Newport ποτέ δεν είχε δεί ή ακούσει κάτι τέτοιο. Και αφού τελειώσαμε και ησύχασε τελικά το πλήθος, ο παρουσιαστής επέστρεψε και μας είπε: "Είτε το γνωρίζετε είτε όχι αυτό ήταν rock'n'roll". Εκείνο το βράδυ έπαιξαν και σε ένα κονσέρτο μετά το φεστιβάλ για όσους καλλιτέχνες παρουσίασαν και λίγο αργότερα πήγαν σε ένα session για ηχογράφηση στον Bob Dylan, ο οποίος μόλις είχε κάνει την μετάβασή του στον ηλεκτρισμό. Όμως ας περάσουμε να δούμε την δισκογραφική τους δουλειά.

People Get Ready (Vault 9003) 5/66

Πριν από το top 20 χιτ τους "The Time Has Come Today" στην Columbia το 1967, οι The Chambers Brothers είχαν ηχογραφήσει για δευτερεύουσες εταιρείες όπως η Folkways και η Vault. Έχοντας κυκλοφορήσει το 1966, μόλις πριν την μεγάλη επιτυχία τους, το People Get Ready ήταν το πρώτο από τα δύο LP που έγιναν κατά την διάρκεια της θητείας τους στην Vault. Ηχογραφημένο θεωρητικά σε κλάμπ στο Λος Άντζελες και στην Βοστώνη το 1965, παρουσιάζει μία ποικιλία από μπλουζ, πρώιμη rock, σόουλ και ποπ. Ενώ σίγουρα δεν είναι τόσο πρωτοποριακό ή συναρπαστικό όσο το πιό περιπετειώδες υλικό τους στην Columbia, είναι ακέραιες αποδόσεις που σηματοδοτούνται από τις εξέχουσες αρμονίες των Chambers. Αν και ποτέ φανταχτερή, η ικανή κιθαριστική δουλειά του Joe και η επιδεξιότητα του Lester στην φυσαρμόνικα παρέχουν κατάλληλη ορχηστρική στήριξη, με ένα δεύτερο κιθαρίστα τον Willie, τον George στο μπάσο και έναν άγνωστο ντράμερ (πιθανώς όχι ο Brian Keenan) να κρατάει το ρυθμό. Όπως πολλά σύγχρονα (αλλά κυρίως λευκά) γκρουπ βγάζουν την επιρροή από τον Jimmy Reed με το "Yes, Yes, Yes" (μιά βερσιόν με άλλο τίτλο το "Goin' Upside Your Head") και το "You've Got Me Running". Ακόμα και η βερσιόν του Johnnie Taylor "You Can Run" είναι φτιαγμένη στο χαρακτηριστικό στυλ των μπλούζμεν. Το "Reconsider Baby" είναι μία μνεία στον Lowell Fulson, ενώ η rock απόδοση του "Summertime" από την όπερα Porgy & Bess προηγείται χρονικά από την βερσιόν των Big Brother & The Holding Company το λιγότερο δύο χρόνια. Η πρώιμη σόουλ αντιπροσωπεύεται από διασκευές των "Reople Get Ready", "Money", "Your Old Lady" και "It's All Over Now". Το "Tore Up" είναι μία καλή εκδοχή του κλασικού του Hank Ballard και το "Hooka Tooka", ενώ πιθανώς είναι εμπνευσμένο από το χιτ του Chubby Checker τον προηγούμενο χρόνο, επιδεικνύει μία έμμεση folk επιρροή.

People Get Ready (1966)

Το "Call Me" είναι το μόνο κομμάτι που δεν είναι διασκευή (τα credits πάνε στον  Joe και στον Willie), ενώ ένας ωραίος τόνος οφείλεται ελαφρώς στον ήχο των Isleys, αν και αυτό δεν είναι κακό. Και ο καθένας θα πρόσεχε το κουδούνι, το οποίο φυσικά θα χρησιμοποιείτο για παρόμοιο αποτέλεσμα στο "The Time Has Come Today".

Now! (Vault 115) 5/67

Άλλο ένα live LP μάλλον έχοντας ηχογραφηθεί αργότερα από το προηγούμενο, γύρω στο 1965 ή αρχές του 1966. Συνολικά είναι μία δυνατότερη συλλογή από τραγούδια και τα αδέλφια ροκάρουν με περισσότερη σιγουριά αυτή τη φορά. Όπως με το People Get Ready, τα κομμάτια που περιέχονται είναι μπλουζ, ροκ και σόουλ από τα τέλη του '50, αρχές '60. Μολονότι δύσκολα καινοτόμο, ο τρόπος που αποδίδουν εκτιμάται για την ευθύτητα και την έλλειψη προσποίησης. Μουσική σαν αυτή ακούγεται τόσο φυσική να έρχεται από τέσσερα μαύρα αδέλφια από την ύπαιθρο του Μισσισσιππή, που είχαν μεγαλώσει μέσα στην ανέχεια. Τα πράγματα αρχίζουν δυνατά με το "High Heel Sneakers" και το στάνταρ διατηρείται από εκεί και πέρα. Οι Chambers χρησιμοποιούν τις εξέχουσες φωνητικές τους αρμονίες για ένα άριστο αποτέλεσμα στο "Baby Please Don't Go" (στην πραγματικότητα μία διασκευή του "Please, Please, Please" του James Brown και το "What I'd Say", που αργότερα έγινε η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ. Δεν έχει σημασία πόσες φορές έχετε ακούσει αυτό το κλασικό κομμάτι του Ray Charles. Η 8λεπτη βερσιόν ακούγεται φρέσκια και ζωηρή με τη συναρπαστική τους ερμηνεία να το φτάνει σε άλλο επίπεδο. Το ίδιο γίνεται και με το "Long Tall Sally". Χωρίς αμφιβολία είστε οικείοι με το ορίτζιναλ του Little Richard, αλλά αυτή είναι μία καθηλωτική παρουσίαση με την lead guitar του Willie να παίρνει την θέση του φρενήρους πιάνου του Little Richard. Το "Bony Maronie" είναι μία ωραία αναθεωρημένη βερσιόν του τραγουδιού του Larry Williams, ενώ το "It's Groovin' Time" (ένα καλό, μπλουζ ύφους τραγούδι του Joe Chambers) είναι το μόνο ορίτζιναλ. Είναι δύσκολο να πούμε ποιός ενέπνευσε τους Brothers να κάνουν το "C.C. Rider", από την στιγμή που αυτό το τραγούδι πηγαίνει πολύ πολύ πίσω, αλλά σίγουρα το κάνουν καλά.

C.C. Rider (1967)

Το κομμάτι που κλείνει "So Fine" (των The Fiestas), είναι ένα τραβηγμένο σε διάρκεια τραγούδι, αλλά τα υπέροχα φωνητικά του γκρουπ θα βοηθήσουν να αγνοήσετε τέτοιες ασημαντότητες.

Shout! (Vault 120) 12/68

Το υλικό που μαζεύτηκε για αυτό το LP που κυκλοφόρησε το 1968, χρόνο που οι The Chambers Brothers ηχογραφούσαν για την Columbia, αντανακλά αυτή την συναρπαστική και μέχρι ένα βαθμό δύσκολη μετάβαση. Πρώτη πλευρά, όπως το σύνολο των δύο προηγούμενων LP που η Vault είχε κυκλοφορήσει, ηχογραφήθηκε live και κυρίως αφιερώθηκε στο R&B και στις soul προσανατολισμένες διασκευές. (Ίσως αυτά τα κομμάτια, όπως εκείνα που κυκλοφόρησαν στα δύο προηγούμενα άλμπουμ, ηχογραφήθηκαν στο Ash Grove στο Λος Άντζελες και στο Unicorn στη Βοστώνη, αν και το εξώφυλλο του δίσκου δεν γράφει ακριβώς). Το "Johnny B. Goode" του Chuck Berry ακολουθείται από ένα από τα πιό λαμπρά γκόσπελ-μπλουζ τους το θρηνητικό "Blues Get Off My Shoulder" (γραμμένο και αρχικά ηχογραφημένο από τον Bobby Parker σε single το 1958).   

Blues Get Off My Shoulder (1968)

Μετά έρχεται ένα 9λεπτο ποτ-πουρί που κυμαίνεται ανάμεσα στις πιό γκόσπελ ηχογραφήσεις, αρχίζοντας με το παραδοσιακό "I Got It" (αυτό που είπαν στο Newport) και περνάει ομαλά στο "Shout" των Isley Brothers, ένα κλασικό, που αν και χιτ το 1959, ήταν από την ορίτζιναλ βερσιόν του rock/γκόσπελ κατά βάθος. Σε αντίθεση η δεύτερη πλευρά ήταν ολόκληρη αφιερωμένη στις στουντιακές ηχογραφήσεις και κυρίως σε ορίτζιναλ υλικό, πολύ από το οποίο βρήκε το γκρουπ να σχεδιάζει κάτι από pop-folk-rock στον ήχο του. Ενώ διασκευές των the Fiestas ("So Fine", που σε live βρίσκεται στο προηγούμενο άλμπουμ) και το "Pretty Girls Everywhere" ένα rock 'n' roll του 1959 από τον Eugene Church, ήταν τυπικά του είδους που ηχογραφούσαν live, οι δικές τους συνθέσεις πήγαιναν σε πιό περιπετειώδες έδαφος. Το "There She Goes" ήταν R&B rock, συμπληρωμένο με φυσαρμόνικα που ακουγόταν σχεδόν σαν θέμα που θα συμπλήρωνε ένα αρχικό LP των Rolling Stones. Το "Seventeen" του Joe Chambers είχε πολύ γκόσπελ και στα lead αλλά και στα backing vocals, αλλά με αποφασιστικούς λαικούς ρομαντικούς στίχους. Πολύ πιό εκπληκτικό είναι το "It Rained the Day You Left" του Joe, το οποίο είναι πολύ στο πνεύμα της τάσης για folk-rock στα μέσα του '60 και στη μελωδία και στα riff της κιθάρας και οφείλει πολλά σε γκρουπ όπως οι the Beau Brummels παρά σε blues ή R&B. Επίσης το "Love Me Like the Rain" είναι πιό συνειδητά σε εκλεπτυσμένες Καλιφορνέζικες ηλιόλουστες pop-rock αρμονίες.

Love Me Like the Rain (1968)

Γραμμένο από τον Brian Keenan, που επίσης φαίνεται να επιβεβαιώνει ότι είχε πάει σαν ντράμερ στο lineup των the Chambers Brothers τον καιρό που έκαναν τις τελευταίες τους ηχογραφήσεις στη Vault, αν και πιθανόν δεν βρίσκεται σε όλο το υλικό τους στη Vault, καθώς ο Ed Michel (παραγωγός του 1ου LP) πιστεύει ότι ο Keenan δεν έπαιξε ντραμς σε αυτό. Το γκρουπ θα κυκλοφορούσε μία διαφορετική ηχογράφηση του ίδιου τραγουδιού σε ένα single στην Columbia το 1967. Ένα είναι σίγουρο. Το εξώφυλλο στο Shout! που δείχνει τον Keenan στο lineup δεν χρονολογείται από τον καιρό που το γκρουπ ηχογραφούσε στη Vault. "Αυτές οι φωτογραφίες προέρχονται από ένα κονσέρτο που δώσαμε στα τέλη του '60 στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ", αποκαλύπτει ο Joe Chambers. "Όι φωτογραφίες αυτές ήρθαν από την Columbia. Πάντα μας μπέρδευε πώς έκαναν τέτοια συμφωνία να χρησιμοποιήσουν φωτογραφίες της Columbia σε άλμπουμ της Vault. Συνέβαινε κάτι παράξενο". Και για το credit για την σύνθεση του Keenan στο "Love Me Like the Rain", ο Joe Chambers συμπληρώνει, "Ο Brian δεν ήταν μαζί μας όταν ηχογραφούσαμε για την Vault και δεν έπαιξε σε τίποτα από όλο αυτό το υλικό".

The Time Has Come (Columbia CL2722 / CS9522) 1967

Το ομώνυμο τρακ είναι ένα ψυχεδελικό αριστούργημα, αλλά όποιος περιμένει να είναι και τα υπόλοιπα στο ίδιο στυλ μάλλον θα απογοητευθεί. Έχει παίξει σε εκατοντάδες ταινίες και σόου στην τηλεόραση, αλλά και σε video games και έχει διασκευαστεί από την Cheryl Crow μέχρι την Joan Jett και τους the Ramones.

Time Has Come Today (1967)

Τα υπόλοιπα είναι πρώτης ποιότητας soul και R&B και θυμίζουν πολύ τους The Temptations.

A New Time-A New Day (Columbia CS9671) 10/68

Όπως πολλά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν χάριν της εμπορικότητας, έτσι και αυτό δεν μπορεί να εξισωθεί με το προηγούμενο, αλλά ωστόσο υπάρχουν πολλές καλές στιγμές που ενισχύουν την θέση των αδελφών, ως ένα από τα καλύτερα μαύρα σχήματα της Αμερικής (όχι ότι υπήρχαν τότε πολλοί Αφροαμερικανοί που έπαιζαν αυτό το είδος της μουσικής). Διατηρώντας το στυλ του πρώτου τους άλμπουμ στην Columbia, δεν θα καταφέρουν να πάνε πολύ μακριά από την πόλη τους, αλλά καταφέρνουν να κάνουν την μουσική τους όπως και στο The Time Has Come ψυχεδελοποιημένη. Δεν υπάρχει έλλειψη φωνητικών αρμονιών, εννοώντας ότι ακόμα και το μη ορίτζιναλ υλικό που έχει διασκευαστεί από πολλούς άλλους, ακούγεται φρέσκο όταν το παρουσιάζουν αυτοί. Η βερσιόν του "Can't Turn You Loose" από τον Ottis Redding σκαρφάλωσε μέχρι το νο37 το 1968 και είναι αρκετά καλό, σχεδόν σαν το ορίτζιναλ. Το ίδιο ισχύει και για το "Guess Who" του Jesse Belvins. Το δικό τους "Do Your Thing" δεν περιέχει πολύ ευφάνταστους στίχους, αλλά έχει το κατάλληλο groove για να σε ταρακουνήσει. Μόνο οι Chambers θα μπορούσαν να είχαν κάνει μία τόσο συναρπαστική ερμηνεία του "Where Have All the Flowers Gone?" του Pete Seeger. Από την στιγμή που το "Love Is All I Have" γράφτηκε από τον Brian Keenan θα μπορούσε να θεωρηθεί blue-eyed soul, αλλά πώς θα το αποκαλούσαμε έτσι όταν τραγουδούν τέσσερις μαύροι από το Μισσισσιππή; Στα Highlights: "You Got the Power-to Turn Me On" είναι οι μπερδεμένες κιθάρες του Joe και του Willie και η soulful φυσαρμόνικα του Lester, ενώ στο παραπονιάρικο " I Wish It Would Rain" είναι τόσο καλοί όσο και οι The Temptations. Το "Rock Me Mama" είναι μία διασκευή με παρόμοιο τίτλο του "Rock Me Baby", το οποίο περιέχει την συναρπαστική κιθάρα του Joe. Από την πένα του Willie το "No, No, No, Don't Say Goodbye" ακούγεται παρόμοιο με το "Do Your Thing". Οι λέξεις δεν σου μένουν πολύ αφού ακούσεις το τραγούδι, αλλά ορχηστρικά είναι εντυπωσιακό. Το "Satisfy You" ακούγεται σαν τον παλιό γκόσπελ ήχο τους, εστιάζοντας στις υπέροχες αρμονίες τους.

Satisfy You (1968) 

Τελικά το ομώνυμο κομμάτι θεωρείται από κάποιους τίποτα άλλο παρά ένα πεζό "The Time Has Come". Ενώ είναι αλήθεια ότι παρουσιάζει ένα δυνατό κουδούνι και μία σχεδόν επική διάρκεια, θα έπρεπε να εκτιμηθεί για τις δικές του αξίες. Ο Joe και ο Willie με τις κιθάρες τους να παίζουν σαν η raga να συναντάει τα blues και οι ήχοι τους να ξεδιπλώνονται σαν ψυχεδελικά ερπετά καθ'όλη την 7λεπτη διάρκεια με απόκοσμες φωνές και κλάματα στο background. Συμπερασματικά είναι μία από τις ωραιότερες στιγμές της μαύρης μουσικής.

Love, Peace & Happiness (Columbia KGP 20) 2/70

Αυτό το δύσχρηστο διπλό LP είναι δυσοίωνα χωρισμένο σε live και στούντιο πλευρές. Tο πρώτο είναι οριακά καλύτερο, με μία funky αλα Temptations αίσθηση. Ωστόσο οι εξαιρετικά τραχιές φωνητικές αρμονίες δεν εξυπηρετούνται από τα αχρείαστα παρατεταμένα ορχηστρικά περάσματα. Το στούντιο LP κάποιες φορές τα καταφέρνει και κάποιες όχι.

If You Want Me To (1968)

Η πρώτη πλευρά έχει μερικά πολύ καλά R&B ("Let's Do It" και "If You Want Me To", αλλά όλη η δεύτερη πλευρά αναλώνεται από το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο παρά την επίδειξη ταλέντου έχει έπαρση αλλά και νωθρότητα.

New Generation (Columbia C 30032) 2/71

Αν συγκριθεί με πιό διάσημα επηρεασμένα από το LSD Αφροαμερικανικά γκρουπ όπως οι Funkadelic, οι Chambers ήταν αρκετά πιό μπροστά. Το New Generation το προτελευταίο τους άλμπουμ για την Columbia είναι το αναγνωρισμένο τους επίτευγμα και αναμιγνύει τέλεια τις γκόσπελ ρίζες τους, της υπαίθρου του Μισσισσιπή με τις εκλεκτικές τους επιρροές από την δεκαετία του '60. Τα ντραμς που αρχίζουν το "Are You Ready?" δίνουν στον ακροατή μία καλή ιδέα για το πού οδηγεί το άλμπουμ από την αρχή του. Αυτό είναι ένα αληθινό ψυχεδελικό funk ψήγμα με τον Joe και τον Willie να παραθέτουν μερικές αδύναμες wah-wah κιθαριστικές δουλειές πάνω από φανταστικά κόνγκας, μάλλον από τον αδελφό τους Lester. Το "Young Girl" παρουσιάζει μερικές εξαιρετικές φωνητικές αρμονίες και ήχους όχι διαφορετικούς απ'ότι ο Curtis Mayfield έκανε εκείνο τον καιρό. Το "Funky" είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο τίτλος και ενώ δεν είναι τόσο συναρπαστικό όσο το "Are You Ready?", θα σας κάνει να χτυπήσετε ρυθμικά τα πόδια σας, αν δεν σας κάνει να σηκωθείτε να χορέψετε. Η ενορχηστρωμένη μεγαλειότητα του "When the Evening Comes" είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα της ευαίσθητης πλευράς των Chambers, αλλά δεν βγαίνει υπερβολικά συναισθηματικό, ενώ το "Practice What You Preach" μου θυμίζει τους Steve Miller Band στα αρχικά τους στάδια (και αυτό είναι κοπλιμέντο, αν θέλετε διαπιστώστε το εδώ). Το "Reflections" είναι ένα γλυκό κομμάτι με τις φωνητικές του συνθέσεις και το σύντομο, αλλά βαρύ "Pollution" είναι κάτι ανάμεσα σε κοινωνικό-περιβαλλοντικό σχολιασμό. Και αυτό μας φέρνει στο συναρπαστικό 11 και μισό λεπτών κομμάτι "New Generation". Εδώ πώς να βρώ τις λέξεις να περιγράψω αυτό το αριστούργημα;

New Generation (1971)

Ας πούμε απλά ότι είναι ισάξιο του επικού τους χιτ "The Time Has Come" και αντιπροσωπεύει καθετί μεγάλο γύρω από αυτή την μπάντα. Το ακαπέλα "Going to the Mill" ακούγεται όπως ακουγόταν το γκρουπ αρχικά, με άριστα φωνητικά και παλαμάκια. Είναι το τέλειο κλείσιμο ενός τέλειου άλμπουμ. Το υπέροχο εξώφυλλο παρεμπιπτόντως είναι φτιαγμένο από τον Abdul Mati Klarwein, τα έργα του οποίου κοσμούν το Bitches Brew και το Abraxas.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ