SHELAGH McDONALD

Singers / Songwriters of 60's & 70's

Η Shelagh McDonald γεννήθηκε στο Εδιμβούργο το 1948. Πρόκειται για μία εκπρόσωπο της folk, που οι επιρροές της από ονόματα όπως Joni Mitchell, την βάζουν επίσης κάτω από την ταμπέλα τραγουδοποιοί / τραγουδιστές. Η McDonald έκανε δύο άλμπουμ σε διάρκεια δύο χρόνων, πριν εξαφανιστεί μυστηριωδώς από τον μουσικό κόσμο το 1971.

Dowie Dens of Yarrow (1971)

The Shelagh McDonald Album (B&C CAS 1010) 11/70

Ένα νέο όνομα για τους περισσότερους, όμως ένα άλμπουμ εκθαμβωτικό. Η Shelagh έχει μία φωνή που θυμίζει πολύ Judy Collins και τραγουδάει τα δικά της τραγούδια με τρυφερότητα και συμπόνοια. O ήχος διακριτικός και ενθυμητικός και δεν θα πιεστώ να επιλέξω ένα κομμάτι. Όλα είναι υπέροχα.

Waiting for the Wind to Rise (1970)

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η κυρία αυτή είναι ταλαντούχα και η φωνητική ποιότητα αντανακλά αυτήν την γνώμη...Το άλμπουμ απαιτεί να το ακούσεις δυο-τρεις φορές για να ωριμάσει μέσα σου, καθώς εκτός της υπέροχης φωνής της McDonald, ένας αριθμός εξαιρετικών μουσικών έχει συμπεριληφθεί για τα sessions.

Mirage (1970)

Η φωνή της αινιγματικής Σκωτσέζας τραγουδίστριας λειτουργεί σαν γητειά σε πολλούς, αλλά αν και το ντεμπούτο άλμπουμ της παρουσιάζει μερικούς κορυφαίους μουσικούς, όπως ο Ian Whiteman, o Mike Evans και ο Roger Powell (από τους Mighty Baby), o Keith Christmas και ο Andy Roberts, τα τραγούδια που προσωπικά προτιμώ είναι τα λιγότερο ενορχηστρωμένα, όπως η αγαπημένη μπαλάντα με το πιάνο "Crusoe" και η στοιχειωτική, λιτή ερμηνεία του "Let No Man Steal Your Thyme".

Crusoe (1970)

Το "Mirage" είναι ένα εξαιρετικό folk-pop, με πολύ καλό βιμπράφωνο από τον Tristan Fry. Σεβασμός αξίζει στον Whiteman επίσης για το τεράστιο σόλο στο ηλεκτρικό πιάνο στο "Look Over the Hill and Faraway".
Το ντεμπούτο άλμπουμ της McDonald τονίζει πολύ καλά την καθάρια φωνή της. Οι ελαφρά jazzy (και σε κάποιες περιπτώσεις country) συνθέσεις και η εκτεταμένη χρήση στο πιάνο δίνουν έμφαση στην επιρροή της από το γένος των τραγουδοποιών / τραγουδιστών (δηλ. την Joni Mitchell) πάνω από τις παραδοσιακές της επιρροές από την folk.
H γραφή της είναι αρκετά καλή και ενισχύεται από την τρομερή υποστήριξη από εξαιρετικούς μουσικούς, με τα vibes στο "Mirage" και το σόλο στα keyboard στο "Look Over the Hill and Faraway" να ξεχωρίζουν.

Look Over the Hill and Faraway (1970)

Η επιρροή της από την Mitchell την στοιχειώνει λιγάκι ωστόσο και κάποιες φορές βρίσκω τον εαυτό μου να εύχεται το τραγούδισμα της να είχε κάποιο είδος rock δυναμικής. Το καλό δεν είναι πάντοτε αρκετό. Η ταυτότητα και το πάθος μετράνε πολύ περισσότερο. Επίσης κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ενορχήστρωση σε μερικά τραγούδια δεν τους ταιριάζει καθόλου.

Let No Man Steal Your Thyme (1970)

Το ότι χρησιμοποιεί το ρυθμικό μέρος των Fotheringay δεν είναι τυχαίο. Η ταλαντούχα Shelagh McDonald έχει μία τεράστια ομοιότητα με την Sandy Denny όσον αφορά στην φωνή, στο στυλ της γραφής και στο πάθος για δυναμική αν και διακριτική folk-rock. Το "Let No Man Steal Your Thyme" είναι ακουστικό ωστόσο και αρκετά τραγούδια έχουν μπαρόκ ενορχήστρωση. Αν μη τι άλλο είναι ακόμα πιο σκοτεινά και πιο μελαγχολικά από αυτά της Denny στα πιο ντροπαλά της.


Stargazer(B&C CAS 1043) 9/71

Η πιο ευέλικτη καλλιτέχνις και αυτό το εξαιρετικά όμορφο άλμπουμ ακολουθεί συνεπώς το ντεμπούτο της. Αλλά το κύριο πρόβλημα της είναι ότι δεν μπορεί να καλύψει την συντριπτική επιρροή από ανθρώπους όπως η Joni Mitchell...Ωστόσο μιλάμε για ένα πολύ διασκεδαστικό και όμορφο άλμπουμ.

Odyssey (1971)

Είναι κρίμα που ο αντίκτυπος που είχε αυτό το άλμπουμ ήταν τόσο μεγάλος για τα δύο τελευταία τρακς της Β' πλευράς, καθώς στην Α' πλευρά λείπει η αντίθεση που χρειάζεται στην συναισθηματική του απόχρωση και ρυθμό.
Η Shelagh έχει βάλει δικά της τραγούδια και εδώ. Το "Dowie Dens Of Yarrow " είναι παραδοσιακό, ένα τραγούδι που ερμηνεύει υπέροχα χωρίς συνοδεία. Εδώ στο άλμπουμ το ερμηνεύει έχοντας ένα Latin-beat backing.

Stargazer (1971)

Το "Rod's Song" που ανοίγει το δίσκο, ακούγεται σαν ένα ποτ-πουρί της Joni Mitchell και η ταυτότητα παραμένει να είναι το πρόβλημα στο δεύτερο και τελικό άλμπουμ της McDonald. Από τις περισσότερες απόψεις μοιάζει στο ντεμπούτο της, αν και υπάρχει περισσότερο πιάνο εδώ μέσα, ιδιαίτερα στην μπαλάντα "Lonely King" και στο μακροσκελές ομότιτλο κομμάτι, το οποίο παρουσιάζει μία χορωδία να τραγουδάει στα Λατινικά.

Lonely King (1971)

Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια είναι το απλό, αξιαγάπητο "City's Cry". Ξανά το backing γίνεται από την αφρόκρεμα της αδελφότητας της folk-rock, Richard Thompson, Dave Mattacks, Danny Thompson, Ray Warleigh, Ian Whiteman, Pat Donaldson, Keith Christmas-αλλά στο σύνολο του δεν προσφέρει τόσα πολλά όσα υπόσχεται.

City's Cry (1971)

Το Stargazer είναι μία βελτίωση σε σχέση με το Album και αρκετά δυνατό για να κάνει κάποιον να εύχεται να μην είχε διακόψει την καριέρα της τόσο σύντομα (στην πραγματικότητα τα μπόνους τρακς στην επανέκδοση σε CD, το οποίο περιέχει κάποια μετέπειτα του Stargazer κομμάτια είναι η καλύτερη της δουλειά).

Jesus Is Just All Right (1971)

Πρώτα-πρώτα οι συνθέσεις είναι πιο λιτές με μεγαλύτερη έμφαση στις ακουστικές κιθάρες και στο πιάνο. Στα συν και στα μείον της είναι και η έμφαση που δίνεται επίσης στις Mitchell-ικές τάσεις της. Όσοι από εμάς ελπίζαμε αυτό το άλμπουμ να δυναμώσει την ταυτότητα της, πρώτον απογοητευθήκαμε, ακόμα κι αν οι μελωδίες είναι πιο περίπλοκες και κολλάνε στο μυαλό. Καθώς το άλμπουμ προχωρά ωστόσο, τα τραγούδια γίνονται κάπως πιο κοντά στο rock 'n' roll, πράγμα που δίνει κάποια δύναμη και σαφήνεια.

Road to Paradise (1971)

Ο δίσκος γίνεται καλύτερος με το πέρασμα του χρόνου. Πιο σημαντικά, στα τραγούδια με πιο rock συνθέσεις ακούγεται λιγότερο σαν την Mitchell. Η μικρή διάρκεια δεν είναι σημαντικό πράγμα γι αυτήν. Έξι λεπτά πιάνο και φωνητικά στο "Lonely King" είναι πιο πολύ από ότι χρειαζόταν, αλλά το επτάλεπτο "Dowie Dens Of Yarrow" και το εξάλεπτο "Odyssey" έχουν δυναμικές συνθέσεις και είναι από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ και αυτά που δείχνουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες για ένα μέλλον που ποτέ δεν ήρθε γι αυτήν.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ