LOST & FOUND

Psychedelic Unknowns

Πρωταρχικά με garage/psych ήχο, στην ίδια εταιρεία με γκρουπ σαν τους 13th Floor Elevators, από τους οποίους και επηρεάστηκαν φανερά, οι νέοι με το γκρουπ που είχε το όνομα Lost & Found καταδικάστηκαν να είναι το πρώτο συνθετικό του ονόματος τους. Τουλάχιστον για τον περισσότερο κόσμο. 

Forever Lasting Plastic Words (1967)

Everybody's Here (International Artists IA-LP 3) 1967

Αν και η ατμόσφαιρα είναι αδιαφιλονίκητα "μαστούρα", αυτό το άλμπουμ δεν έχει την φρενήρη ισχύ που έδινε πλεονέκτημα στους The 13th Floor Elevators, στους The Golden Dawn ή στους Bubble Puppy και εννοώ ότι οι επόμενες γενιές το έθαψαν ως μία φτωχή απομίμηση στα υπόλοιπα κλασικά της εταιρείας αυτής.

There Would Be No Doubt (1967)

Αυτό βέβαια μόνο δίκαιο και σωστό δεν είναι-αν και η επιρροή από τους Elevators πλανάται πάνω από το LP (υπάρχει μία αξιοσέβαστη διασκευή του "Don't Fall Down",

Don't Fall Down (1967)

όπως και κάποια παράξενη μανιακή κραυγή σαν του Roky στο "Let Me Be"), αξίζει να παίρνει στροφές στο πικάπ για όλα τα υπόλοιπα.

Let Me Be (1967)

Μερικά τραγούδια έχουν έναν folk-rock ήχο, πιθανώς προερχόμενο από τους Byrds, αλλά στην πραγματικότητα θυμίζουν περισσότερο τους The Flat Earth Society. Τα καλύτερα από αυτά είναι οι ήρεμες μπαλάντες "Forever Lasting Plastic Words" και "Everybody's Here".

Everybody's Here (1967)

Ανεβάζουν λίγο τόνους στα "Let Me Be" και "I Realize" και πετάνε μέσα μία πινελιά από popsike στο αφοπλιστικό "I'm So Hip to Pain". Μετά είναι τα ορχηστρικά "Zig Zag Blues" και το υπνωτικό "Stroke Blues".

Zig Zag Blues (1967)

Η μπάντα μας έπαιξε μεγάλο χρονικό διάστημα στο κλαμπ Living Eye του Houston, στο οποίο κλαμπ είναι αφιερωμένο το τελευταίο τρακ του δίσκου "Living Eye" (ένα μεγάλης διάρκειας ορχηστρικό που ακούγεται σαν διασταύρωση του "Eight Miles High", του "Smokestack Lightning" και του "Comin' Home Baby", τα οποία όλα έπαιζαν και στην σκηνή).

Living Eye (1970)

Οι Lost & Found δεν έχουν πολύ προσωπικότητα, αλλά υπάρχει κάτι από τον αέρα της σκηνής του Houston από εκείνη την εποχή που έχει αιχμαλωτιστεί στον ήχο τους. Μακάρι να είχαν και τα άλμπουμ των Elevators τέτοια καλή εγγραφή!
Αν και ηχογραφήθηκε νωρίτερα, το τρίτο άλμπουμ στην καλύτερη εταιρεία του Texas δεν ήταν στην πραγματικότητα διαθέσιμο για κατανάλωση μέχρι μετά το Easter Everywhere των The 13th Floor Elevators.

I'm So Hip to Pain (1967)

Η επιρροή από τον Roky Erikson είναι πολύ φανερή στο εξαιρετικό "Let Me Be", που περιλαμβάνει επίσης τον ήχο που είχαν οι Elevators. Προσωπικά για μένα η ποιότητα των τραγουδιών βελτιώνεται καθώς ξεδιπλώνονται και ο δίσκος γίνεται καθαρά rock στο τρίτο κομμάτι της Α'πλευράς, "There Would Be No Doubt". Highlights είναι το "I Realize", το λαμπρό με διάρκεια 7 1/2 λεπτά ορχηστρικό "Living Eye" και το ονειρικό "I'm So Hip to Pain".

2 Stroke Blues (1967)

Δυστυχώς αυτό ήταν το ένα και μοναδικό τους άλμπουμ, που πραγματικά αξίζει να αποκτήσει κάθε λάτρης του ήχου αυτού.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ