JOY OF COOKING

Laid-Back West Coast Rock

Ήταν σπάνια η περίπτωση του γκρουπ που θα ασχοληθούμε σήμερα. Rock γκρουπ αποτελούμενο από δύο γυναίκες και τρεις άνδρες, με ηγέτιδες τις δύο γυναίκες, δεν ήταν κάτι που θα συναντούσε κάποιος εύκολα ακόμα και στις μέρες μας. Πόσο μάλλον όταν αυτές οι γυναίκες δεν τραγουδούσαν μόνο. Έχουμε λοιπόν την Toni να φέρνει το folk στοιχείο στην δουλειά τους (αν και μπορεί να μπει όποια ώρα θέλει στον όποιο ρυθμό), ενώ η Terry φέρνει την bluesy, jazzy πλευρά της, και τα αναμιγνύουν σε ένα τέλειο αποτέλεσμα. Ας τους ακούσουμε:

ALBUM BY ALBUM

Joy of Cooking (Capitol ST 661, με εσώφυλλο) 2/71

Αυτό είναι το ντεμπούτο άλμπουμ ενός μικρού γκρουπ που σήκωναν κύματα στην Δυτική Ακτή για λίγο καιρό. Προσγειωμένοι σε ένα blues / folk / rock στυλ πρόκειται για ένα χαριτωμένο άλμπουμ που κέρδισε την πεποίθηση των κριτικών ότι το γκρουπ είναι ταλαντούχο και διαθέτει μία δυναμική για εξέλιξη.

Down My Dream (1971)

H Terry Garthwaite και η Toni Brown κατέχουν την τραγουδοποιία σε αυτό το γκρουπ και μοιράζονται τα φωνητικά, τοποθετούμενες η μία απέναντι στην άλλη, για να πετύχουν έναν ήχο ανέμελης folk και γλυκιάς country-ίσως συνδυάζοντας τα καλύτερα στοιχεία αυτών των δύο γενών σε μία μουσική μοναδική και στηριζόμενη σε μερικούς άριστους στίχους...Κάτι υπάρχει για τον καθένα σε αυτό το ιδιαίτερα ευήκοο και με ποικιλία άλμπουμ...Τα χρόνια που έκαναν τοπικά συναυλίες με ελεύθερη είσοδο και εμφανιζόμενοι ως τρίτα-τέταρτα ονόματα ξεπληρώθηκαν και με το παραπάνω...

Dancing Couple (1971)

Έχουν μία παράξενη ενορχήστρωση-ρυθμική κιθάρα, μπάσο, keyboard, congas και ντραμς. Πιάνουν ένα ήρεμο bluesy κομμάτι και το "τεντώνουν" με κάποια σόλο και ντουέτα, φέρνοντάς το πάλι πίσω πριν ξεφύγει. Και δεν υπάρχουν stars. Η Terry Garthwaite τραγουδάει και χειρίζεται την ρυθμική κιθάρα, ενώ η Toni Brown την καλύπτει με αρμονίες και τραγουδάει lead σε πολλά κομμάτια, παίζοντας τόσο γλυκά και funky το πιάνο / όργανο, άλλοτε σαν σόλο και άλλοτε κάνοντας backing στην απίστευτη δουλειά του Ron Wilson με τα congas. Ακόμα και τα σόλο με τα ντραμς τους είναι ενδιαφέροντα!

Brownsville / Mockingbird (1971)

Τα κορίτσια των Joy of Cooking φαίνεται να έχουν αδικηθεί από το αντίθετο φύλο γενικά, αφημένες ξεκρέμαστες με μωρά να ταίσουν, πληγωμένες, μόνες και αποθαρρυμένες. Σκεπτόμενοι αυτό το υπό συζήτηση θέμα και την κοινοτοπία των τόνων στους οποίους ταίριαξαν τα απεγνωσμένα φωνητικά, καταφέρνουν να διατηρήσουν ένα χαρωπό, γεμάτο ενέργεια τόνο καθόλη την διάρκεια σαν να τραγουδούν για την μοίρα τους με αξιόλογο γούστο. Αξίζει να ακουστούν γι'αυτό, καθώς και για τον ευφυή χλευασμό με τον οποίο (όπως οι The Supremes) υποσκάπτουν την αυτολύπηση, με μειλίχιο τρόπο και πάντα εναρμονισμένες απέναντι σε περιποιημένες συνθέσεις.

Hush (1971)

Οι Joy of Cooking ήταν μία τρομερή μπάντα της οποίας η θέση στην ιστορία της rock έχει με κάποιο τρόπο αγνοηθεί τελείως. Τον καιρό που αυτό το άλμπουμ κυκλοφόρησε ήταν το μόνο γκρουπ της rock αποτελούμενο από γυναίκες και άντρες και με ηγέτες γυναίκες, έχοντας την Terry και την Toni να γράφουν τα τραγούδια και να παίζουν όργανα. Αν και είχαν συγκεκριμένες ρίζες στη folk οι Joy of Cooking ήταν απόλυτα rock 'n' roll μπάντα, απελευθερωμένοι με ένα πρωτόγνωρο τζαμ στο 7-λεπτο "Did You Go Downtown?". Αυτό το άλμπουμ είναι μελωδικό, είναι σκληρό, έχει πολλές διαθέσεις και χρώματα και αν και τα κομμάτια είναι μεγάλα, ποτέ δεν τα αισθάνεσαι να ξεφεύγουν από τον έλεγχο. Το παίξιμο στο πιάνο της Brown και οι δύο ντράμερ της μπάντας (ο ένας έπαιξε περισσότερο congas) δίνουν ένα σταθερό ρυθμό που κρατάει αυτά τα μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια σε ευχάριστα grooves.

Toni & Terry

O μεσοαστικός φεμινισμός τους είναι μία αποκάλυψη σε ένα κόσμο ψευτο-κουλτουριάρικων στίχων. Οι Garthwaite και Brown δεν εμφανίζονται ως μέρος συγκεκριμένου πολιτικού κινήματος. Απλά στέκονται στο ύψος τους απέναντι σε τρομερές αντιξοότητες. Οι στίχοι για τα λυόμενα σπίτια και για την κακομεταχείριση από τους συζύγους έχουν μία δυναμική αυθεντικότητα και η προσοχή τους (ενισχυόμενη στο επόμενο άλμπουμ τους) στις περιβαλλοντικές ανησυχίες είναι χρόνια μπροστά. Μία μπάντα από τις καλύτερες της δεκαετίας του '70 που πρέπει να την μάθει όλος ο κόσμος που του αρέσει η rock μουσική.

Did You Go Downtown? (1971)

H κριτική φήμη των Joy of Cooking υπερείχε των πωλήσεων τους, κυρίως χάριν στους κριτικούς της εποχής που έμεναν άφωνοι στο θέαμα μίας μπάντας που ηγούνταν δύο θηλυκά (και οι δύο χαρισματικές ερμηνεύτριες, τραγουδοποιοί και παίχτριες). Πριν ακούσω την μουσική τους, θα φανταζόμουν πάντοτε ότι ήταν country-rock, αλλά (παρά την country χροιά στις φωνές τους) το "εμπόρευμά" τους ήταν χαλαρή rock της Δυτικής Ακτής. Όχι ψυχεδελικοί, αλλά πολύ στην χίπικη εποχή. Κανένα κομμάτι δεν είναι εξελιγμένο από τεχνολογικής πλευράς, αλλά η μπάντα πετυχαίνει να δημιουργήσει μερικά σχεδόν υπνωτικά grooves σε κομμάτια κοντά οκτώ λεπτών.


Closer To the Ground (Capitol SMAS-828) 10/71

Ακολουθώντας το ντεμπούτο άλμπουμ τους που "σιγόβρασε" στα Εθνικά pop charts, οι Joy of Cooking επέστρεψαν με το follow-up άλμπουμ τους που έδειξε ότι πράγματι το γκρουπ τα αναμιγνύει όλα μαζί. Εδώ το γκρουπ έχει εξελίξει ένα χαρακτηριστικό ήχο με συνεκτικούς ρυθμούς που συμπληρώνουν τα δυναμικά φωνητικά.

Closer to the Ground (1971)

Αν ο πρώτος δίσκος τους είχε ένα ελάττωμα, ήταν ότι σε μεγάλη έκταση το ίδιο groove διαχεόταν από κομμάτι σε κομμάτι. Εδώ στο δεύτερο άλμπουμ τους υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία και έτσι έδειχνε ότι τα καλύτερα θα έρχονταν. Η Terry πάλι τραγουδάει στα περισσότερα τρακς και εδώ προσωπικά μου αρέσει περισσότερο από κάθε άλλο άλμπουμ.

Blues For a Friend (1971)

"Όπως πολλές άλλες σημαντικές θηλυκές παρουσίες του rock 'n' roll (The Pretenders, Patti Smith και Liz Phair), οι Joy of Cooking ποτέ δεν θα έκαναν ένα τόσο καλό άλμπουμ όσο το ντεμπούτο τους" έγραψε ένας κριτικός κάποτε. Πάντως το Closer To the Ground είναι πολύ καλό άλμπουμ. Το τζαμ με το πιάνο στο ομώνυμο κομμάτι είναι καυτό και μοναδικό και οι στίχοι κυριολεκτικά είναι πολύ ταιριαστοί όσο περίπου και στο ντεμπούτο τους, ιδιαίτερα καθώς, όπως ο τίτλος του άλμπουμ δείχνει, το γυρίζουν στις περιβαλλοντικές ευαισθησίες. Το πρόβλημα είναι ένα είδος κόπωσης. Η Garthwaite έγραψε μόνο δύο τραγούδια εδώ και η Brown δεν ήταν πράγματι ικανή να κρατήσει την υψηλή ποιότητα στο υπόλοιπο άλμπουμ. Ήταν οι καλύτερες όταν μοιράζονταν εξίσου τα πράγματα, ιδιαίτερα όταν η πιό ήπια soft folk πλευρά της Brown ζωντάνευε σημαντικά από τα blues-rock vibes της Garthwaite.

A Thousand Miles (1971)

Αυτό θεωρείται γενικά κατώτερο από το ντεμπούτο άλμπουμ τους, αλλά στην πραγματικότητα ίσως κάποιοι εκτιμήσουν περισσότερο τον πιό rock ήχο αυτού του άλμπουμ. Σε κάποιες στιγμές θυμίζει πιό hard σχήματα της Δυτικής Ακτής όπως οι Stoneground, αν και είναι πιό θηλυκοί στην αίσθηση και η περίφημη και περίτεχνη δουλειά στα keyboard προσθέτει μία εκπληκτική progressive αιχμή στο περισσότερο υλικό.

The War You Left (1971)

Castles (Capitol 11050, με εσώφυλλο) 3/72

Οι Joy of Cooking είναι ένα γκρουπ γεμάτο φρέσκες ιδέες και ηχηρότητα. Η Terry Garthwaite κατέχει μία από τις πιό διακριτικά αισθαντικές φωνές στην rock. Τα τραγούδια τους είναι ωραία ρυθμικά και βασικά απλά. Αν και η Garthwaite ήταν ακόμα μία φορά ικανή να προσφέρει μόνο δύο τραγούδια, το Castles ήταν μία βελτίωση σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ. Παρουσιάζοντας ένα πολύ συνεπές σετ τραγουδιών και μερικά που ήταν πολύ αιχμαλωτιστικά, αν και προφανώς όχι αρκετά ώστε να δώσουν στο γκρουπ το άπιαστο χιτ. Κάποιες εμπλουτισμένες συνθέσεις (που περιλαμβάνουν περιστασιακά πνευστά) δεν προσθέτουν αλήθεια πολλά. Ο ήχος από το ντεμπούτο τους είναι μάλλον προτιμότερος.

Beginning Tomorrow (1972)

Αλλά το Castles είναι αρκετά καλό για να κάνει την επερχόμενη διάλυσή τους πράγματι άδικη. Ένα τέταρτο άλμπουμ ηχογραφείτο και δεν κυκλοφόρησε και τόσο η Brown όσο και η Garthwaite συνέχισαν για απογοητευτικές σόλο καριέρες. Παρόλα αυτά, τα τρία άλμπουμ των Joy of Cooking (και σε κάποια έκταση, δύο εντελώς διαφορετικά άλμπουμ από μία επανένωσή τους που ήρθαν αργότερα), είναι απόδειξη ότι ένα γκρουπ που ηγούνταν δύο γυναίκες μπορούσε να δώσει πολύ ποιοτική μουσική. Το τρίτο και τελευταίο άλμπουμ από το ορίτζιναλ lineup είναι μουσικά παρόμοιο με το προκάτοχό του και ακόμα μία φορά η άριστη μουσικότητά τους και η υψηλού επιπέδου τραγουδοποιία λάμπουν μέσα σε αυτό.

TONI BROWN & TERRY GARTHWAITE

Cross Country (Capitol 11137)1973

Η Terry Garthwaite και η Toni Browne έχουν αφήσει το ρυθμό της Δυτικής Ακτής (για αυτό το άλμπουμ τουλάχιστον) και έκαναν ένα country άλμπουμ στα στούντιο Cinderella στο Τennessee. Και η Toni έχει εμφανιστεί με δύο αξέχαστα κομμάτια στο αγαπημένο της θέμα, του πόσο φρικτή μπορεί να γίνει η ζωή μιάς γυναίκας με έναν άνδρα, στο "Hey Little Girl" και στο "I Don't Want to Live Here". Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν καταθλιπτικό θέμα για να επιστρέψουν, αλλά η Toni έχει μία έφεση για μελωδίες και ένα τόνο ανθεκτικότητας που δίνει στα τραγούδια της μία ελκυστική αξιοπρέπεια. Υπάρχει μία χαλαρή, μη δομημένη αίσθηση σε αυτό το άλμπουμ, η οποία μερικές φορές έχει αντίκτυπο την περιπλάνηση στα τραγούδια. Είναι εκπληκτικό ότι ο ήχος παραμένει ίδιος, όπως στα προηγούμενα άλμπουμ τους, αν και οι μουσικοί είναι διαφορετικοί.

Midnight Blues (1973)

Αν και οι Joy of Cooking έχουν διαλυθεί οι ηγέτιδές τους ταξίδεψαν στο Nashville για να ηχογραφήσουν αυτό το άλμπουμ με άσσους της country, session μουσικούς. Είναι εντελώς διαφορετικό από τους Joy of Cooking, φανερά, αλλά δείχνει ότι είναι σε μεγάλη φόρμα και βγαίνει πιό rock παρά country. Το "Midnight Blues", είναι ένα από τα καλύτερά τους τραγούδια και δείχνουν αρκετή έμπνευση να το κάνουν ένα απολαυστικό άκουσμα, εξίσου καλό με αυτά του Closer To the Ground.

I Want to Be the One (1973)

Ηχογραφημένο ταυτόχρονα με το ακυκλοφόρητο τέταρτο άλμπουμ των Joy of Cooking, αυτό είναι πιό πολύ της Brown παρά της Garthwaite, μιάς και η Brown έχει γράψει σχεδόν τα πάντα. Όπως συμπεραίνουμε από τον τίτλο είναι περισσότερο country προσανατολισμένο, μα βιολιά και pedal steel κιθάρες να αντικαθιστούν το χαλαρό West Coast τζαμ. Παρόλα αυτά η τραγουδοποιία είναι εξίσου υψηλών στάνταρ και στα καλύτερά του ("I Want to Be the One" και "I've Made Up My Mind") ισάξιο με αυτά των Joy of Cooking.

I Don't Want Nobody ('Ceptin You) (1973)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ