FEVER TREE

Psychedelic Unknowns

Κάποτε αυτή η ψυχεδελική μπάντα, που δανείστηκε το όνομά της από ένα δέντρο που ονομάζεται έτσι, ανάμιξε με επιτυχία την ψυχεδέλεια, με την folk rock και την baroque pop με την jazz. Με πολύπλοκες δομές και με νύξεις κλασικών θεμάτων άρχισαν να πειραματίζονται για ένα πιό progressive ήχο που επεδίωξαν από το δεύτερο άλμπουμ τους. Με ένα χιτ στο ενεργητικό τους που έπιασε το νο 91 στα chart, είναι λίγο δύσκολο να κατηγοριοποιηθούν, αν και σε γενικές γραμμές πρόκειται για ψυχεδελική μπάντα, που οφείλουμε να γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από την δουλειά που άφησαν.

Run Past My Window (1970)

ALBUM BY ALBUM

Fever Tree (Uni 73024) 4/68

Οι Fever Tree στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, εκθέτουν την επινοητικότητά τους σε μεγάλο βαθμό, όπως επίσης την αυθεντικότητα και το ταλέντο που διαθέτουν.
Ένα ζευγάρι από θέματα των Beatles, "Day Tripper" και "We Can Work It Out", δημιουργούν ένα δυνατό κομμάτι. Η επιλογή έχει επίσης κομμάτια από άλλα θέματα των Beatles. Είτε hard (όπως στο "Ninety-Nine & A Half") ή soft (όπως στο "Come With Me" και στο "Filigree & Shadow"), το κουιντέτο τό'χει.

San Fransisco Girls (Return of the Native) (1968)

Αυτή η ψυχεδελική μπάντα από το Τέξας είχε ένα μυστικό: το μεγαλύτερο μέρος από το υλικό τους γράφτηκε από τους τριαντάρηδες παραγωγούς τους, τον Scott και την Vivian Holtzman, που επίσης συνεισέφεραν στο soundtrack της Mary Poppins. Τέλος πάντων. Στα καλύτερά του είναι ένα τρομερό άλμπουμ, με κιθάρα που σε ταξιδεύει, μελωδικό φλάουτο, φωνητικά με ιδιαίτερη χροιά και πολλά σημεία που σε αιχμαλωτίζουν. Υλικό από το άλμπουμ χαρίζει ονειρική αίσθηση, χάρη στην ενορχήστρωση εγχόρδων/πνευστών του David Angel (ο οποίος μόλις τότε είχε ολοκληρώσει την δουλειά του στο Forever Changes των Love). Μερικά κομμάτια είναι ευφυώς ψυχεδελικά, όπως το "Where Do You Go?" και η εντελώς φευγάτη διασκευή του "Ninety Nine & A Half". Υπάρχουν επίσης αξιόλογες ερμηνείες τόσο από Beatles όσο και από Buffalo Springfield, και αν και περιστασιακά μπορεί για κάποιους να γίνεται λίγο βαρετό, πρόκειται για ένα πολύ ευφάνταστο υλικό και το είδος του περίπου σπάνιου LP που πολλοί ειδήμονες του γένους δεν έχουν ακούσει.

Nowadays, Clancy Can't Even Sing (1968)

Ψυχεδελική μπάντα με μία δόση από Mandrake Memorial στο ότι ο ήχος τους ακούγεται πιό άνετα με blues ρυθμούς και αδρές μελωδίες, αλλά καλυμένος με harpsichord, φλάουτο και πρωτοποριακή κιθάρα σε τρακς όπως το "San Fransisco Girls (Return of the Native)" και "Ninety Nine & A Half" τα οποία θα γίνονταν τεράστια soundtracks για τις σκηνές από πάρτυ στις ταινίες των 60ς. Αντίθετα από τους Mandrake Memorial όμως η τραγουδοποιία τους δεν απογειώνεται, αν και πρόκειται για πρώτης τάξεως μουσικούς που στοχεύουν και πετυχαίνουν κάθε στόχο στις ψυχεδελικές βολές τους.

Day Tripper / We Can Work It Out (1968)

Και δεν εννοώ ότι δεν είναι διασκεδαστικό να ακούς όλο το δίσκο, απλά κομμάτια όπως το "Filigree and Shadow" το παρακάνουν με τα εφέ και το άλμπουμ αρχίζει να "πνίγεται" από τις ενορχηστρώσεις. Αυτό φαίνεται και στο ποτ-πουρί από διασκευές των Beatles, στο "Day Tripper" και "We Can Work It Out", όπου η απλότητα των Beatles πάει περίπατο, έχοντας θαφτεί κάτω από μυριάδες αλλαγές, πνευστά και ηχητικά εφέ. Παίρνουν ωστόσο πόντους για το κομμάτι που ανοίγει "Imitation Situation 1 / Where Do You Go?",

Imitation Situation 1 / Where Do You Go? (1968)

το οποίο με ευχάριστο τρόπο αναμιγνύει κλασικά θέματα με εκπληκτικούς ηλεκτρονικούς ήχους, που "πλέκονται" σε ένα κατά τα άλλα γεμάτο από acid blues ύφασμα.

Fever Tree

Another Time, Another Place (Uni 73040) 12/68

Αυτό το άλμπουμ είναι αγνώριστο σαν δουλειά της ίδιας μπάντας και ακούγεται σαν να είχαν ακούσει πολύ Ten Years After. Η πρώτη πλευρά περιλαμβάνει blues-rock με ασυνήθιστα εξέχον μπάσο, ενώ η δεύτερη ανοίγει με το ήπιο instrumental "Jokes Are For Sad People" (που θυμίζει το "Space Child" των Spirit) πριν περάσει στην ενθυμητική folk μπαλάντα "I've Never Seen Evergreen" (με ελκυστικό φλάουτο).

I've Never Seen Evergreen (1968)

Υπάρχει επίσης κάποιο άγριο rock με όργανο (Hammond), αλλά λίγη είναι η επιρροή από ναρκωτικά. H lead κιθάρα που τόσο κυριάρχησε στο ντεμπούτο τους εδώ απουσιάζει από το μεγαλύτερο μέρος, αν και υπάρχει ένα αξιόλογο σόλο στο "Don't Come Crying to Me Girl".

Don't Come Crying to Me Girl (1968)

Υπάρχει μία heavy ενορχήστρωση στο νέο θέμα "What Time Did You Say It Was in Salt Lake City?". Το "Death is the Dancer" κάνει ρητορικές ερωτήσεις και αφορά στις αυτοκτονίες από τους εφήβους. Στην κιθάρα σε κάποια τρακς βρίσκεται ο Billy Gibbons, ο μετέπειτα δημιουργός των ZZ Top. Γενικά ένα ικανοποιητικό LP της περιόδου και κάτι παραπάνω.


Creation (Uni 73067) 1970

Μην παρασύρεστε πολύ από το πανέμορφο ψυχεδελικό εξώφυλλο. Εδώ εγκαταλείπουν τα μαγικά που έκαναν στο στούντιο και τα ψυχεδελικά στηρίγματα, εκτός από μερικά εύλογα κιθαριστικά μέρη από τον Michael Knust. Εδώ έχουμε σαφές blues rock ("Woman Woman", "Catcher in the Rye"), άλλοι υποστηρίζουν ότι εδώ βρίσκονται βαρετές μπαλάντες

Wild Woman Ways (1970)

(προσωπικά ακούω τρομερά θέματα), όπως το "Run Past My Window", το "Love Makes the Sunrise" και το "Wild Woman Ways". Οι Holtzmans βρίσκονται ακόμα πίσω από την τραγουδοποιία. Για μένα πρόκειται για ένα αριστούργημα.


For Sale (Ampex A 10113) 2/71

Οι Fever Tree θα διαλύονταν τελικά με αυτό το τέταρτο άλμπουμ τους, το πρώτο σετ τους στην Ampex.

Girl Don't Push Me (1971)

Το πολύ καλό κουιντέτο (με μουσικούς και τραγουδιστές να το υποστηρίζουν) όχι μόνο είχε ένα πρώτης τάξεως single "I Put a Spell on You"/"She Comes in Colors", αλλά ολόκληρη η δεύτερη πλευρά είναι μία παρατεταμένη βερσιόν του "Hey Joe".

Hey Joe (1971)

Οι Fever Tree διαλύθηκαν τέλη του 1970, όμως αναβίωσαν το 1978 με μοναδικό ορίτζιναλ μέλος τον κιθαρίστα τους Michael Knust. Δεν σημείωσαν ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία ωστόσο. Η μπάντα διαλύθηκε οριστικά το 2003, μετά τον θάνατο του Michael Knust.

Fever Tree

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ