SOPWITH CAMEL

Almost Psychedelic

Πριν από πολλά χρόνια στα τέλη του 1965, ο Peter Kraemer, που ήταν ο lead vocalist της μπάντας μας, ζούσε στο περίφημο Βικτωριανού ρυθμού επιβλητικό σπίτι στο Haight-Ashbury, στο υπόγειο του οποίου βρισκόταν μία αίθουσα χορού, όπου μαζεύονταν και έκαναν πρόβες οι Big Brother and the Holding Company. Στην ολάνθιστη εκείνη εποχή της αντικουλτούρας, ο καθείς ήθελε να μετέχει σε μιά μπάντα και ο Kraemer δεν ήταν η εξαίρεση. Μαζί με τον κιθαρίστα Terry MacNeil, έγραψαν κάποια τραγούδια και αφού πρόσθεσαν τον κιθαρίστα William Sievers, τον ντράμερ Norman Mayell και τον μπασίστα Martin Beard, έφτιαξαν το αεροπλανικό τους γκρουπ και άρχισαν να παίζουν στο θρυλικό Matrix, την πρώτη σκηνή στο Σαν Φρανσίσκο, που παρουσίαζαν την δουλειά τους όλα τα μεγάλα σχήματα της ψυχεδέλειας. Το Matrix, που ανήκε στον ιδρυτή των Jefferson Airplane.

Orange Peel (1973)

Sopwith Camel (Kama Sutra KLP / KLPS 8060) 8/67

Αν και αποκαλούνται γκρουπ του Σαν Φρανσίσκο, δεν είναι μέρος αυτού του άμορφου φαινομένου γνωστού ως "Sound of San Fransisco". Επέλεξαν να μην συμμετέχουν και δεν θα έπρεπε να κρίνονται ως τοπικό γκρουπ...Οι Sopwith Camel έρχονται από ένα παλαιότερο και πιό funky χώρο, από ότι συνήθως βλέπουμε σε ένα rock 'n' roll γκρουπ...Το "Cellophane Woman" είναι σαφώς ορίτζιναλ, χρησιμοποιώντας και blues μοτίβα και ηλεκτρονικά. Πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα του άλμπουμ...Καθόλη την διάρκεια του σετ βρίσκεις περιστασιακά κομμάτια light αλλά καλόγουστης κιθάρας...Σαν σύνολο ο δίσκος δεν είναι ακριβώς εύκολο να κατηγοριοποιηθεί, αλλά ήταν μία καλή αρχή. Οι τόνοι είναι όλοι ορίτζιναλ, μεγάλο τμήμα από την ενορχήστρωση αν δεν πούμε ότι πρόκειται περί βιρτουόζων μουσικών, είναι φρέσκοι και η παραγωγή και σύνθεση είναι ακριβείς και funky.

Hello, Hello (1967)

Το γκρουπ ειδικεύεται σε ένα είδος αναβίωσης του στυλ του Rudy Vallee (1920). Σε μερικά τρακς αλήθεια, ακούγονται σαν τους Bing Crosby & The Rythm Boys να τραγουδούν με συνοδεία rock μπάντας. Προτιμώ τις άλλες πλευρές του στυλ τους (το "Cellophane Woman" είναι ένα καλό παράδειγμα), αλλά φανερά έχουν βρει ένα επιτυχημένο εμπορικό τέχνασμα και ποιός μπορεί να τους κατηγορήσει επειδή το εκμεταλεύονται στο έπακρον; Αν έχεις πιάσει τον εαυτό σου να έχει δύσκολες στιγμές βαδίζοντας στη λεωφόρο της rock μουσικής και αισθάνεσαι ότι ακόμα κρύβεις σε κάποιες βαθύτερες εσοχές της ψυχής σου για την rock, ό,τι αισθανόταν ο μεγάλος Gatsby για την Daisy, τότε οι Sopwith Camel είναι ένα γκρουπ για σένα.

Cellophane Woman (1967)

Είναι περισσότερο ταλαντούχοι και ευέλικτοι από ότι τα single τους είχαν δείξει. Στο πρώτο τους άλμπουμ επιδεικνύουν τα διάσημα, γραφικά παλαιομοδίτικα φωνητικά τους στο "Hello Hello", το "Little Orphan Annie", το "Things That I Could Do With You" και το "Postcard From Jamaica". Αλλά πολλά αυτιά θα μείνουν έκπληκτα με το πόσο όμορφα ροκάρουν, όπως μαρτυρούν τα "Frantic Desolation" και "Cellophane Woman". Επίσης παρουσιάζουν ένα όμορφο μπαρόκ τόνο στο "Maybe In a Dream", τραγουδούν Barbershop αρμονίες (κάτι σαν ακαπέλα) στο "Walk In the Park" και μας πάνε στο "The Great Morpheum". Ολόκληρο το άλμπουμ είναι μία ευχαρίστηση και συνιστάται σαν το outsider του 1968.

Maybe In a Dream (1967)

Στο μπροστινό μέρος του άλμπουμ υπάρχει ένα αυτοκόλλητο που γράφει: "θυμήσου το Hello, Hello". Ακούστε με, αν το ακούσετε μιά φορά δεν είναι εύκολο να ξεχαστεί. Γιατί όμως υπενθύμιζε στο εμπορικό κοινό ότι μέσα υπήρχε το νο26 των top40 χιτ; Δεν ήταν εμπορικοί οι λόγοι. Είναι αδύνατον ακόμα και στις μέρες μας ένας Αμερικανός λάτρης των 60'ς να έχει ξεχάσει το συγκεκριμένο κομμάτι. Μιλάμε ήταν το πρώτο-πρώτο κομμάτι από την ψυχεδελική σκηνή του Σαν Φρανσίσκο και από κάθε άλλο μεγάλο σχήμα, που μπήκε στα top40. Απλά διότι την περίοδο που βγήκε ο δίσκος βρήκε το γκρουπ να έχει διαλυθεί. Με μία φωνή με απειλητική χροιά, ξεπερνώντας κατά πολύ ό,τι ο Peter Lorre ήταν ικανός να κάνει, ο lead singer (απροσδιόριστος) προσφέρει το αντικείμενο του ενδιαφέροντός του, μία φέτα μανταρίνι και υπόσχεται ότι "will never treat you mean". Σχεδόν τόσο παράξενο είναι το "Little Orphan Annie", το απόκοσμο έπος της Annie και της σκυλίτσας της Sandy που ταξιδεύουν γύρω στην εξοχή σε κοντέινερ, ενώ η Sandy μασουλάει κόκκαλα.

The Great Morpheum / Postcard From Jamaica (1967)

Μία υπενθύμιση ότι δεν ειδικεύονταν όλες οι μπάντες του Σαν Φρανσίσκο εκείνης της εποχής στην ψυχεδέλεια. Αυτό το κουιντέτο έπαιξε σε κάθε μεγάλη σκηνή στην πόλη, μοιράστηκε τις σκηνές με όλα τα μεγάλα σχήματα της περιόδου και υπήρξε ένα από τα πρώτα που υπέγραψαν συμβόλαιο και το πρώτο που είχε ένα χιτ single-αλλά το ντεμπούτο τους εμφανίστηκε σαν μία προσπάθεια να μιμηθούν την επιτυχία των ομόσταυλων The Lovin' Spoonful. Έτσι είναι εν μέρει επιτυχημένοι με τόσα νέου τύπου κομμάτια (το νο 26 χιτ "Hello, Hello", το "Little Orphan Annie", το "Walk in the Park" κλπ).

Frantic Desolation (1967)

Για πολλούς το καλύτερο κομμάτι είναι το συγκρατημένο rock θέμα "Frantic Desolation", στο οποίο ο κιθαρίστας Terry MacNeil απελευθερώνεται λιγάκι, αν και τα με ψυχεδελική χροιά "Maybe in a Dream" και "Cellophane Woman" και το μελωδικό "Postcard From Jamaica" είναι επίσης καλά. Ο ντράμερ τους Norman Mayell πήγε στους Blue Cheer το 1970 και επίσης έπαιξε στο "Spirit in the Sky" του Norman Greenbaum.

Sopwith Camel

The Miraculous Hump Returns From the Moon (Reprise MS 2108) 9/73

Έξι χρόνια μετά, οι Sopwith Camel για σύντομο χρονικό διάστημα επανενώθηκαν (χωρίς τον κιθαρίστα William Sievers ή Truckaway) για να κάνουν ακόμα ένα άλμπουμ με τον παλιό τους παραγωγό Erik Jacobsen. Το αποτέλεσμα είναι αγνώριστο σε σχέση με το ντεμπούτο τους, με ένα μειωμένο στοιχείο καινοτομίας αλλά με δυνατότερη ταυτότητα.

Dancin' Wizard (1973)

Το άλμπουμ είναι σε ένα αέρινο Καλιφορνέζικο στυλ, των αρχών του '70, με πολύ σαξόφωνο και ηλεκτρικό πιάνο, αλλά καμία country επιρροή, όπως ας πούμε οι Eagles ή οι Poco.

Fazon (1973)

Καλύτερα τρακς το κυματιστό, φευγάτο κομμάτι που ανοίγει "Fazon" και το χαριτωμένο με νύξη σιτάρ "Dancin' Wizard".

Sleazy Street (1973)

Αν και μερικά τραγούδια είναι αρκετά πιό αδύναμα, μεγάλο μέρος του σετ ασκεί μία νωθρή γοητεία. Οι Sopwith Camel ίσως "κάηκαν" νωρίς εξαιτίας του top40 χιτ τους, όταν ακόμη έψαχναν να βρούν τον εαυτό τους. Θα μου πείτε βέβαια και οι Beau Brummels έκαναν χιτ νωρίς. Ναι μεν, αλλά οι Beau Brummels ήταν ένα pop γκρουπ με λαμπερή εμφάνιση, δεν ντύνονταν σαν χίπυς. Πιο σίγουρα, η δημοφιλία τους λόγω του "Hello, Hello" δεν στάθηκε δυνατόν να τους κάνει όσο δημοφιλείς ήταν οι υπόλοιπες μπάντες του Σαν Φρανσίσκο, αν και υπήρξαν από τις πρώτες. Ήταν επειδή επέλεξαν να μην αποτελέσουν μέρος της καθαρά ψυχεδελικής σκηνής.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ