PEARLS BEFORE SWINE

Constructive Melancholy

"Give not that which is holy unto the dogs,

 neither cast ye your pearls before swine..."

 "Μην δίνετε το άγιον εις τα σκυλιά 

και μην ρίχνετε εμπρός εις τους χοίρους τα μαργαριτάρια σας..."

Κατά Ματθαίον Ζ'

Με ηγέτη τον Tom Rapp η πρώτη ενσάρκωση των Pearls Before Swine ήταν αναμφίβολα ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος της East Side acid folk. Το πρωτοποριακό ντεμπούτο άλμπουμ τους, ηχογραφημένο για 4 ημέρες τον Μάιο του 1967, τους ρίχνει κάπου ανάμεσα στον Dylan και στους The Velvet Underground.

Rocket Man (1970)

Εδώ θα γνωρίσουμε την δουλειά που άφησαν σχολιάζοντας και ακούγοντας. Ξεκινάμε; Βρισκόμαστε στο 1967.


One Nation Underground (ESP Disk 1054, με πόστερ) 11/67

Η ευαισθησία μέσα στην οποία έχουν βουτήξει όλες τις παλαιές φόρμες είναι αλαζονικά λαμπερή. Το πρώτο κομμάτι "Another Time" πάει βολίδα στην απειλή του κυνισμού στην rock με μία αδιάκοπη απελπισία. Ένα ταλαντούχο γκρουπ που το πρώτο άλμπουμ του είναι ενδιαφέρον και μερικές φορές πολύ καλό. Η ενοργάνωση κυμαίνεται από απλή έως έξυπνη και πολύπλοκη και το υλικό από αδιάφορο έως άριστο. Τα "Another Time", "Miss Morse" και "Uncle John" είναι ανάμεσα στα πιό συναρπαστικά.

Another Time (1967)

 Αν και το όνομά τους βαθμιαία θα γινόταν συνώνυμο με τις σόλο δουλειές του Rapp, η ηχογράφηση στην ESP ήταν μία προσπάθεια του γκρουπ και αξίζει να αποτιμηθεί ως τέτοια. Σαν τους Άγγλους σύγχρονούς τους The Incredible String Band, πολλά από τα τραγούδια είναι ακραία λυρικά (οι κλασικές αναφορές αφθονούν), αλλά η ποίηση είναι ραμμένη στο ύφασμα των μελωδιών με ένα τρόπο που σπάνια ακούγεται βεβιασμένος και είναι συνήθως εντυπωσιακός.
Παλεύοντας με επιτυχία να αντιπαρέλθουν ένα ψεύδισμα, τα φωνητικά του Rapp έχουν μία ελαφρώς βραχνή ποιότητα, αλλά πάντα είναι καθηλωτικά και οι ζεστές αρμονίες του γκρουπ είναι απίθανες.
Η ενορχήστρωση είναι στο μεγαλύτερο μέρος ακουστική (μία εκλεκτική ποικιλία που περιλαμβάνει μπάντζο, autoharp, harpsichord και κύμβαλα), αλλά το mood συχνά χαλάει από δυνατό, έντονο όργανο, ηλεκτρικό μπάσο και ντραμς (αλλά τίποτα που θα αποκαλούσε κανείς lead guitar). Το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο "Another Time" (πρακτικά ένα σχέδιο για πολλές συνθέσεις του Rapp που θα ακολουθούσαν), μιλάει για την πάλη του ατόμου μέσα σε ένα θαυμαστό, αλλά ευμετάβλητο σύμπαν, το "Morning Song" και το κατάλληλα ονομασμένο "Surrealistic Waltz" επιχειρούν να εξερευνήσουν μέσα σε ένα ανυπόκριτα μυστικιστικό έδαφος, ενώ το αντικονφορμιστικό πνεύμα (οι ομόσταυλοι The Fugs υπήρξαν μεγάλη επιρροή) αιχμαλωτίζεται τέλεια σε τραγούδια όπως το "Drop Out!" και το "Uncle John" (που αργότερα θεωρήθηκαν ως δριμεία επίθεση στην γεμάτη υποκρισία συμμαχία της θρησκείας, του πατριωτισμού και της πολιτικής).

Drop Out! (1967)

To "Playmate" μετατρέπει ένα παιδικό σκοπό από το 1930, που χρησιμοποιούσαν τα παιδιά για να παίζουν σχοινάκι σε σεξουαλικό πόθο. Η λεηλασία του παρελθόντος δεν τελειώνει εδώ, ωστόσο: Το "I Shall Not Care" (που παρουσιάζει θαρραλέα κάποιες ενωμένες ηχογραφήσεις) παραθέτει επιγραφές από Ρωμαικούς τάφους, ενώ στο "Ballad of an Amber Lady" ρέουν μοτίβα Ανατολικού τρόπου σε μία τέλεια ανάκληση ενός Προραφαηλιτικού πίνακα. Το άλμπουμ αυτό ήταν ένα από τα best-seller τους, αλλά από τη στιγμή που η δισκογραφική είχε κακή φήμη στο να δίνει μόνο "αρτιστική ελευθερία" στα γκρουπ με τα οποία είχε συμβόλαια, ωστόσο πολύ λίγα ακόμα, ο αριθμός των πωλήσεων δεν έγινε γνωστός. Για να συμβαδίζουν με την αισθητική της δισκογραφικής οι Αμερικανικές κόπιες εξελλίχθηκαν από μαύρο και άσπρο μέσω σέπια τόνων σε πολύχρωμα εξώφυλλα. Όλα εμφανίστηκαν με ένα αφαιρούμενο πόστερ που παρουσιάζει μία λεπτομέρεια από το "Garden of Earthly Delights" του Hieronymus Bosch. (Μία άλλη λεπτομέρεια-κάτω από αυτή εδώ-χρησιμοποίησαν οι Deep Purple στο τρίτο άλμπουμ τους δύο χρόνια αργότερα)

I Shall Not Care (1967)

O Tom Rapp είναι ένας τραγουδοποιός με μοναδικό όραμα, που δεν είναι πουθενά πιό φανερό από τα δύο πρώτα άλμπουμ των Pearls Before Swine. Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στα δύο θα έδειχνα μία ελαφριά προτίμηση στο πρώτο, αν και είναι πολύ κοντά για μένα. Είναι μουσική που θα μπορούσε πιό κατάλληλα να την αποκαλέσουμε σουρεαλιστική παρά ψυχεδελική, καθώς παρασύρει τον ακροατή σε μία ονειρική κατάσταση, χωρίς να καταφύγει στα χημικά. Όπως όλος ο καλός σουρεαλισμός-και τα όνειρα επίσης-ακούγεται σαν από το παρελθόν ή ακριβέστερα δεν αναγνωρίζει καμία διαφορά ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν. Μπορείτε να το ακούσετε τόσο στα παλαιομοδίτικα όργανα, όσο και στα καλολογικά στοιχεία των τραγουδιών ακόμα και σε συγκεκριμένα μουσικά κόνσεπτ, όπως το να μετατρέπουν ένα μήνυμα (τη λέξη F-U-C-K), μέσω του κώδικα Morse ("Miss Morse").

Miss Morse (1967)

Όταν ο Rapp τραγουδάει "Drop Out", δεν διαμαρτύρεται απλά για την μπουρζουαζία ή για τον πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά μοιάζει σαν να αποζητά ένα διάλειμμα από την πραγματικότητα. Περιστασιακά προσπαθεί να ακουστεί σαν τον Dylan, αλλά αυτό ήταν γενικότερα ένα μεγάλο πρόβλημα με τους μουσικούς της εποχής. Άλλοι άνθρωποι μπορεί να βρουν το ψεύδισμά του ενοχλητικό, αλλά για μένα προσθέτει στην μοναδική γοητεία του δίσκου. Ένα λαμπρό, ονειρικό, από άλλους κόσμους άλμπουμ που στέκεται πολύ καλά στο επαναλαμβανόμενο άκουσμα.


Balaklava (ESP Disk 1075, with insert) 10/68

Εδώ μόνο το "Suzanne" του Leonard Cohen είναι εκτός των τόνων του Tom Rapp. Το δεύτερο άλμπουμ των Pearls Before Swine τους φέρνει ένα βήμα πιό κοντά στην αποδοχή από ένα ευρύτερο κοινό. Η ολότητα της ηλεκτρικής μουσικής έχει αναθερμανθεί με απαλές μπαλάντες που έχουν τον ηλεκτρισμό να κινείται διακριτικά στο background.

Images of April (1968)

Αρνητική ήταν η κριτική για το Hit Parader ωστόσο, που έγραψε ότι "ο Tom Rapp έχει ειδωλοποιήσει τον Cohen, επειδή όλο το άλμπουμ ακούγεται σαν τους τόνους του Cohen" και χαρακτηρίζει τον Rapp "μέτριο δημιουργό". Γνώμη τους. Σεβαστή βέβαια, αλλά δεν συνάδει με την δική μου.
Προσωπικά το δεύτερο άλμπουμ τους είναι πολύ κοντά στο πρώτο, ίσως λίγο παρακάτω μόνο στις λεπτομέρειες. Σε ένα καιρό που η αντίθεση του κόσμου με τον πόλεμο του Βιετνάμ εξαπλωνόταν γρήγορα, το να αρχίζεις με μία wax cylinder ηχογράφηση του Trumpeter Landfrey του 1890, ενός πραγματικού συμμετέχοντα σε αυτήν την πιό περίεργη από τις στρατιωτικές τρέλες που συνέβησαν στον Κριμαικό Πόλεμο το 1854 (σσ. η επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας Ιππικού, που ενώ γνώριζαν την έκβαση της κίνησής τους, παρέμειναν πιστοί στις διαταγές που είχαν), ήταν ευφυώς έμμεση, όμως εύστοχη νύξη (η φωνή της Florence Nightingale εμφανίζεται αργότερα).

Trumpeter Landfrey (1968)

Ακολουθείται από το "Translucent Carriages", ένα τραγούδι που είχε μπεί demo στο One Nation Underground, αλλά εμφανίζεται εδώ σχεδόν σαν φάντασμα (όλο με ψιθυριστά backing vocals και βαριές ανάσες). Με τυπικό στυλ, ο Rapp επιστράτευσε για βοήθεια μία άλλη ιστορική πηγή: τον δικό μας αρχαίο ιστορικό Ηρόδοτο ( "In peace, sons bury their fathers/ in war, fathers bury their sons")

Translucent Carriages (1968)

Δύο περαιτέρω τραγούδια παρέχουν ό,τι θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ως το δίδυμο αποκορύφωμα της ψυχεδελικής folk εκείνης της περιόδου: το "Images of April" χρησιμοποιεί μία νωθρή μπασογραμμή πάνω από ένα φόντο από πουλιά που κελαηδούν, με τα φωνητικά του Rapp να υπόκεινται σε μία παρατεταμένη ταξιδιάρικη καθυστέρηση, ενώ το "I Saw the World" είναι ένα εκθαμβωτικό πορτρέτο ενός πόθου χωρίς ανταπόκριση, παρουσιάζοντας πολύπλοκη κιθάρα, πιάνο και όργανο, ένα κουαρτέτο εγχόρδων και μία ηχογράφηση από κύματα που σκάνε στην ακτή. Και τα δύο θέματα είναι άθλοι σε όρους παραγωγής.

I Saw the World (1968)

Η παλίρροια υποχωρεί λίγο στην δεύτερη πλευρά. Μία εύθραυστη εκδοχή του "Suzanne" (ο Rapp υπήρξε πάντοτε θαυμαστής του Cohen) πιθανώς εμφανίστηκε περισσότερο επαναστατική για τότε, από ότι μπορούμε τώρα πιά να ακούσουμε και το "Lepers & Roses" παρασύρεται με ένα παρόμοιο τροπάρι (αν και μην έχοντας χορωδία, μάλλον περνάει απαρατήρητο), πριν το δυσοίωνο, από τον Tolkien εμπνευσμένο "Ring Thing". Το LP τελειώνει με την κασέτα στο rewind σε υψηλή ταχύτητα να γυρίζει στην αρχή της. Το δυναμικό εξώφυλλο χρησιμοποιεί τον πίνακα του Brueghel, The Triumph of Death και-μάλλον έξυπνα-τα περισσότερα έντυπα επαναλαμβάνουν λεπτομέρειες από την εικόνα στις δισκογραφικές. Αντίθετα με τον προκάτοχό του οι επανεκδόσεις είναι πιστές στον ήχο του ορίτζιναλ, που είναι απλά καλό-οι mastertapes έχουν χαθεί.

Lepers & Roses (1968)

O διανοούμενος, πολυμαθής τραγουδοποιός και τραγουδιστής Tom Rapp και το μοναδικό του είδος acid folk-rock ήταν απολύτως ταιριαστά στην ESP, που υπήρξε πρωτοπόρα εταιρεία στην προώθηση σε οτιδήποτε έξω από το mainstream. Αυτό το ηρωικό αντιπολεμικό άλμπουμ χρησιμοποιεί τον Tennyson και άλλες λογοτεχνικές επιρροές σε μία περίπλοκη σειρά από μεταφορές, τυλιγμένες μέσα σε μία ψυχεδελική ομίχλη με ήπια, χίπικη πνευματικότητα. Ξεκινά με το απόσπασμα "Trumpeter Landfrey" δηλαδή τον άνδρα που σάλπισε την έφοδο στην επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας Ιππικού, για να συνεχίσει στο "Translucent Carriages", μία μίξη που προκαλεί σκέψεις από ακουστικές κιθάρες, ευαίσθητα φωνητικά και απόκοσμη περιγραφή. Πιθανώς το καλύτερό μου τρακ εδώ, αν και το άλμπουμ πρέπει να ακουστεί ολόκληρο για να το εκτιμήσει κάποιος συνολικά. Μία υπέροχη βερσιόν της "Suzanne" του Cohen και το στοιχειωτικό "Guardian Angels", καθαρά τραγουδισμένο πάνω από έναν γρατζουνισμένο 78άρη δίσκο.

Guardian Angels (1968)

Αυτή είναι αλήθεια ψυχεδελική μουσική στα καλύτερά της-μία αφθονία σε χρωματιστά όργανα συγχωνευμένα με τα-με ψεύδισμα-φωνητικά του Rapp και πανέμορφο λυρισμό. Μία τιμητική διάκριση πάει στον jazz μουσικό Joe Farrell για το εμπνευσμένο φλάουτο και το όμποε που έπαιξε. Η εμπειρία συμπληρώνεται με το Triumph of Death του Brueghel στο εξώφυλλο, πράγμα που δένει άριστα με το εσωτερικό.


These Things Too (Reprise RS 6364) 8/69

Εμείς που είμαστε θαυμαστές του Tom Rapp και των Pearls Before Swine έχουμε ήδη αναλώσει πολλές ευχάριστες ώρες ακούγοντας αυτό το τρίτο LP τους. Το "If You Don't Want To (I Don't Mind)" σχεδόν φτάνει το "Another Time" από το One Nation Underground και η ερμηνεία του "I Shall Be Released" του Dylan είναι υπέροχη.

If You Don't Want To (1969)

Ο τόνος είναι χαμηλός και αν και η παραγωγή και σύνθεση είναι φυσικά βαθύτερες και πιό πολύπλοκες από το πρώτο τους άλμπουμ, η παράξενη, πρωτόγονη ποιότητα του Rapp είναι ακόμη παρούσα. Ίσως βρίσκεται μέσα στον τρόπο που χρησιμοποιεί τις λέξεις, σχηματίζοντας δύσκολες, παράξενες φράσεις που είναι με κάποιο τρόπο πολύ σωστές την ώρα που φτάνουν στο τέλος τους. Ή πιθανώς η φωνή του, πάντα σε κίνδυνο να καταρρεύσει: ποτέ βέβαια δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθώς εξελίσσεται μέσα στο τραγούδι με ένα τρόπο ελαφρά αναμεμιγμένο με αλχημεία. Είναι δύσκολο να μιλήσω για ένα άλμπουμ όπως αυτό. Στέκεται με ένα τρόπο πέρα από ορισμούς, αργά εισχωρώντας μέσα στην συνείδησή σου. Κάθε φορά που ακούω τον δίσκο μοιάζει να επεκτείνεται-ότι πριν ήταν απλά ένα τραγούδι, γίνεται μία εμπειρία. Πρόκειται για ένα μυστικό γκρουπ, να το αφήσεις για αργά την νύχτα όταν τα άστρα έχουν σκοτεινιάσει και όλοι κοιμούνται.

Wizard of Is (1969)

Για τον καθένα που ανακαλύπτει τώρα τους Pearls Before Swine, η αντίθεση μεταξύ της ESP και της Reprise καριέρας τους ίσως μοιάζει λίγο μπερδεμένη. Δοθείσης της στροφής από μία ανεξάρτητη σε μία μεγάλη εταιρεία (και στην προσέγγιση της επόμενης δεκαετίας), μοιάζει να προκαλεί έκπληξη ότι θα έχαναν κάποιο από το πειραματικό τους πλεονέκτημα, αλλά εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι ενώ τα προηγούμενα είναι πολύ ηχογραφήσεις όλου του γκρουπ, αυτό είναι αποτελεσματικά σόλο δουλειές του Rapp, που χρησιμοποιεί session μουσικούς. Αυτό το άλμπουμ είναι μία μεταβατική δουλειά (μόνο ο Wayne Harley παραμένει από το κλασικό lineup), αλλά ενώ ελάχιστες από τις επόμενες ηχογραφήσεις στη Reprise θα μπορούσαν αλήθεια να χαρακτηριστούν ως acid folk (αν και δεν είναι λιγότερο ενδιαφέρουσες για αυτό το λόγο), αυτό κρατάει πολύ από την ατμόσφαιρα των προκατόχων του. Η πλούσια παραγωγή είναι πιό συμβατική σίγουρα, αλλά επίσης αφθονεί από απροσδόκητα όργανα (μπάντζο, κύμβαλα) και παρουσιάζει μερικούς από τους πιό σκοτεινούς στίχους του Rapp.

These Things Too (1969)

Το "Wizard of Is" και το ομώνυμο κομμάτι είναι γεμάτα με μυστικιστική ατμόσφαιρα, ενώ άλλα ("Man In a Tree") αντλούν απερίφραστα Βιβλικά θέματα (ο πίνακας στο εξώφυλλο του αναστημένου Ιησού απαγορεύτηκε στην Γερμανία επειδή ο Ιησούς είχε ακάλυπτη τη θηλή του...) Αλλού υπάρχουν πινελιές country ("If You Don't Want to I Don't Mind"), που δεν πρόκειται για το τραγούδι του Randy Newman. Με τον Rapp να ωριμάζει σαν τραγουδιστής και τραγουδοποιός, το These Things Too αιχμαλωτίζει τις τελευταίες στιγμές πριν αφήσει το παλαιό γκρουπ πίσω, με τρία αξιόλογα άλμπουμ στο ενεργητικό τους.


The Use of Ashes (Reprise RS 6405) 8/70

Οι Pearls Before Swine, το ευαίσθητο soft-rock γκρουπ, το όνομα του οποίου ίσως ειρωνικά περιγράφει το αποτέλεσμα της μουσικής τους στην pop αγορά της εποχής (αλλά και της δικής μας εποχής επίσης να συμπληρώσω με λύπη), ρίχνουν περισσότερο μυστικιστικό διαφωτισμό από τον Tom Rapp πριν τα chart, αυτή τη φορά με μεγαλύτερη ποίηση και πάθος από ότι στους προηγούμενους δίσκους. Οι καλύτεροι μουσικοί του Nashville ενισχύουν την ομορφιά των "God Save the Child", "Tell Me Why" και "Song About a Rose". Μπορεί τέτοια ποιότητα να παραμείνει ανεξερεύνητη από το περισσότερο μουσικόφιλο κοινό σχεδόν 50 χρόνια;

God Save the Child (1970)

Αυτό το σχεδόν όλο ακουστικό άλμπουμ χρησιμοποιεί ένα αριθμό κλασικών οργάνων-τσέλο, βιόλα, harpsichord, όμποε κλπ.-για να δώσει ήπιους, μοντέρνους ήχους, folk μουσική με τον τελευταίο ορισμό του όρου εκείνη την εποχή. Το άλμπουμ έχει σημαντική αξία, ειδικά στις αραχνούφαντες, γευστικές συνθέσεις. Δυστυχώς, μπαίνει με το βαρύ πυροβολικό "The Jeweler", στο οποίο περιέχεται ο τίτλος του άλμπουμ και το instrumental "From the Movie". Εκτός των "Riegal" και "God Save the Child", τα περισσότερα από τα υπόλοιπα τραγούδια ακούγονται πολύ όμοια, προσφέροντας τόσο πολύ ήπια διαμαρτυρία, που μετά από λίγο θυμίζει γκρίνια. H φωνή του Tom Rapp μπορεί να γίνει κουραστική επίσης. Είναι ένρινη και συχνά μεταφέρει ότι ερμηνεύω προσωπικά σαν ελαφρώς γλυκανάλατο τόνο. Όμως μιλάμε για ένα δίσκο διαμάντι, που μπορεί να καθαρίσει τέλεια τον αέρα από την ηχορύπανση που διασπείρουν άλλες πιό γνωστές rock μπάντες.

The Jeweler (1970)

Εδώ έχουμε δύο από τις πιό αγαπημένες συνθέσεις του Rapp το The "Jeweler" και το "Rocket Man". Το δεύτερο θέμα βασιζόταν σε μία μικρή ιστορία του Ray Bradbury για ένα πατέρα που αφήνει την οικογένειά του στην γη, για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή στο διάστημα (ο Bernie Taupin έχει γνωστοποιήσει πώς ο ίδιος στη συνέχεια, εμπνεύστηκε από αυτό το τραγούδι του Rapp για τους στίχους στο χιτ του Elton John που...έχει το ίδιο όνομα). Άλλα highlights περιλαμβάνουν το "Margery", το ξεσηκωτικό "God Save the Child" και το "Riegal", ένα τραγούδι για πλοίο που βυθίζεται και που μεταφέρει αιχμαλώτους πολέμου κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Riegal (1970)

Ο Charlie McCoy στο dobro και ο David Briggs στην harpsichord διακρίνονται ιδιαίτερα. Το όλο αποτέλεσμα είναι σίγουρα επαγγελματικό και η τραγουδοποιία προκλητικά ιδιόμορφη, αλλά φοβάμαι ότι βρίσκω τον εαυτό μου να λαχταράει τον πειραματισμό και την αταξία της προηγούμενης δουλειάς τους. Το θέμα του εξώφυλλου λέγεται "το κυνήγι του μονόκερου", από τον 15ο αι.


City of Gold (Reprise S 6442) 4/71

Ο δίσκος δεν απέσπασε τις καλύτερες κριτικές. Πρώτα-πρώτα έχει μία underground έλξη. Το Stereo Review δεν διστάζει να αποκαλέσει ατάλαντο τον Tom Rapp και τα τραγούδια του εύκολα να ξεχαστούν. Βέβαια σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους η διαφορά είναι μεγάλη και φαίνεται ότι σε αυτό τον δίσκο μπήκε ό,τι περίσσεψε από τα sessions του προηγούμενου δίσκου.

Raindrops (1971)

Μία διασκευή του "Seasons in the Sun" του Jacques Brel ίσως έμοιαζε σαν μία καλή ιδέα για την εποχή (ο Terry Jacks θα το μετέτρεπε σε τεράστιο χιτάκι). Country rock γεύση στα δύο κομμάτια που ανοίγουν και ο Rapp φαίνεται να επιδεικνύει μία αυξανόμενη επιρροή από τον Dylan.

City of Gold (1971)

Ευτυχώς το περισσότερο υλικό από το υπόλοιπο LP είναι δική του δουλειά με κάποιες πανέμορφες ορίτζιναλ συνθέσεις (ιδιαιτέρως το "Raindrops" είναι υπέροχο).


...beautiful lies you could live in (Reprise RS 6467) 12/71

Σίγουρα μία βελτίωση σε σχέση με τον προκάτοχό του. Το "Α Life", το "Snow Queen" (όχι το τραγούδι της Carole King) και το "Butterflies" είναι θαυμάσια, αλλά γενικά του λείπει η εστίαση. Ήταν η τελευταία κυκλοφορία υπό το όνομα Pearls Before Swine, αλλά δεν θα ήταν η τελευταία δουλειά του Rapp με την Reprise. Αυτοί που ελπίζουν να τον ακούσουν να ξαναπιάνει τον πειραματισμό θα πρέπει να κοιτάξουν στο Familiar Songs, που έγινε με το όνομά του στο εξώφυλλο.

Snow Queen (1971)

Μην έχοντας τα country rock στηρίγματα όπως ο προκάτοχος δίσκος, φαίνεται να είναι περισσότερο συνεπής. Στον ίδιο χρόνο τα highlights δεν είναι εντελώς high, αλλά γενικά πρόκειται για ένα καλό LP από κάθε άποψη και με κάθε στάνταρ. Εξώφυλλο το προραφαηλιτικό έργο "Ophelia" του John Everett Millais.


ΤΟΜ RAPP

Familiar Songs (Reprise MS 2069) 8/72

Ο πρώην ηγέτης των Pearls Before Swine, το γκρουπ που κατείχε μία underground έλξη και ποτέ δεν φάνηκε να βρήκε τον άπιαστο στόχο, που είναι γνωστός ως μαζική αποδοχή.
Ο Rapp γράφει τραγούδια που έχουν στιγμές οδυνηρά δύσκολες και η μουσική του είναι όμορφα επινοητική. Αρκετά τραγούδια των Pearls Before Swine βρίσκονται πάλι εδώ, όπως το "The Jeweler" και το "These Things Too" ανάμεσα σε άλλα.
Σύμφωνα με τον Rapp, αυτό ήταν αρμολογημένο και κυκλοφόρησε από ένα ανήθικο μάνατζερ, χωρίς δική του επίγνωση, καθώς έφευγε από την εταιρεία. Παρά τις όποιες επιφυλάξεις, είναι η καλύτερη δουλειά του από το LP These Things Too. Η βάση του ήταν μία σειρά μισοτελειωμένων ηχογραφήσεων από highlights από τον κατάλογο των Pearls Before Swine, πολλά πιό rock, περισσότερο ζωντανά από τα ορίτζιναλ. Αν σε μερικά λείπει το "γυάλισμα", αυτό είναι αδιαφιλονίκητα η δύναμή τους, με τον Rapp και την μπάντα που του κάνει backing να εκθέτουν ένα πνεύμα περιπέτειας και επιμονής σαν σε live. Υπάρχουν επίσης τρία ακυκλοφόρητα τρακς, συμπεριλαμβανομένου του κλασικού "Grace Street" και μία τρυφερή εκδοχή του "Full Fathom Five" (από το Tempest του Shakespear), το οποίο μεταβαίνει όμορφα στο "I Shall Not Care" από το πρώτο άλμπουμ στην ESP.

Με το όνομά του ο Rapp κυκλοφόρησε ακόμα τρία LP (Stardancer (1972), Sunforest (1973) και μετά από μακροχρόνια απουσία το A Journal of the Plague Year (1999). Παίρνουμε μία ιδέα από κάθε ένα (και τα τρία είναι αξιόλογα):

Stardancer (Blue Thumb Records, BTS 44) 1972

Stardancer (1972)

Sunforest (Blue Thumb Records, BTS 56) 1973

Blind River (1973)

A Journal Of The Plague Year (Woronzow WOO 35) 1999

The Swimmer (For Kurt Cobain) (1999)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ