LILY & MARIA

Unknown Progressive Folk

Μιά φορά και ένα καιρό υπήρχαν δύο νέα κορίτσια που αισθάνθηκαν ότι είχαν κάτι απλό και όμορφο να πούν. Ήθελαν να μιλήσουν για την αγάπη, την μοναξιά, τον πόθο να αγγιχτούν από την ζωή. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους που έμελλε να είναι και το μοναδικό είναι ένα πανέμορφο άλμπουμ δύο πανέμορφων ανθρώπων. Θα σας αγγίξει. Τον καθένα με τον τρόπο του.

Lily & Maria (Columbia CS 9707) 9/68

Πρόκειται για ένα σπουδαίο άλμπουμ. Ανθεκτικό στο επίμονο άκουσμα, είμαι πεπεισμένος γι'αυτό. Αν όχι, τότε πάει για ρεκόρ υποκριτικής. Όχι ότι υπάρχουν τίποτα βλακώδη τεχνικά εφέ ή εντυπωσιακά περάσματα. Αντιθέτως, μία από τις πιό αιχμαλωτιστικές στιγμές σε όλο το άλμπουμ βρίσκεται στην αρχή-αρχή του, όταν μία πολύ απλή κιθαρογραμμή δίνει το έδαφος σε μία φωνή που τραγουδάει απαλά, χωρίς την συνοδεία άλλων οργάνων.

I Was 

Το πρώτο κομμάτι (ή κομμάτια;) "Subway Thoughts / Everybody Knows", πιό ξεκάθαρα από κάθε άλλο τραγούδι, δείχνει σεβασμό στη γραφή και στο τραγούδισμα της Laura Nyro και της Janis Ian. Στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο μέρος του τραγουδιού είναι μία εναλλαγή ανάμεσα σε μία "γρήγορη" Ian και μία "αργή" Nyro.

Subway Thoughts / Everybody Knows 

Το "I Was" υποστηρίζεται αρχικά από μία απλή κιθαρογραμμή αργότερα από βιμπράφωνο και κλαρινέτο. Η μελωδία ανέρχεται αργά, αποφασιστικά και ο ακροατής ανέρχεται μαζί με αυτήν...Η δεύτερη πλευρά, που λέγεται "Scatterings", δεν είναι τόσο αποφασιστικά λυπητερή. Το "Aftermath" είναι το πιό συμβατικό και το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι στο δίσκο...Οι συνθέσεις είναι θαυμαστά απλές. Η παραγωγή είναι λίγο τσαπατσούλικη κατά την ένωση των κομματιών μεταξύ τους και στο τελείωμα.

Aftermath 

Και οι δύο κοπέλες έχουν ευχάριστες φωνές, κάποιοι κριτικοί υποστηρίζουν ότι η "ευαισθησία" που αποπνέει το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι υποκριτική, πράγμα με το οποίο προσωπικά δεν συμφωνώ. Αυτές οι Νεουορκέζες έφηβες κοιτάζουν επίμονα και σοβαρά από το εξώφυλλο του άλμπουμ τους. Ένα κοίταγμα που περιγράφει τέλεια την μουσική τους. Τα τραγούδια προσφέρουν μία δυναμική προοπτική του να μεγαλώνει ένα κορίτσι στην Αμερική του '60, με κάποιες αξιοσημείωτα ειλικρινείς και προσωπικές δηλώσεις. Το κομμάτι που ανοίγει "Subway Thoughts / Everybody Knows" αρχίζει με μόνο μία κιθάρα και φωνή, πριν γρήγορα ντραμς που "χάνονται" μιμηθούν τον ήχο που κάνει ο υπόγειος σιδηρόδρομος καθώς εισέρχεται στον σταθμό και αναλάβει δυνατή rock καθώς τραγουδούν με πάθος στίχους όπως: "When you're looking at life through a broken window / You don't need anybody to tell you how the wind blows".

Morning Glory Morning 

Μετά έρχεται το εύθραυστο, απόλυτα υπέροχο "I Was", ένα τόσο ήρεμο τραγούδι, όσο μπορεί κάποιος να φανταστεί ότι υπάρχει (η Maria  Neumann είχε εξηγήσει ότι "πρόκειται για εκείνες τις οξυμένες στιγμές της εμπειρίας όταν αισθάνεσαι πιό ζωντανός από ποτέ, αλλά επίσης λυπημένος επειδή αισθάνεσαι ότι δεν θα διαρκέσει. Στους στίχους αναφερόμουν στον καθένα που κάνει ταπεινά, διάφορα πράγματα για τους άλλους και βιώνει την ικανοποίηση ότι κάνει κάτι πολύ όμορφο, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν πρόκειται να επηρεάσει τον ίδιο ποτέ". Άλλα highlights είναι το αιχμαλωτιστικό "Aftermath", (το οποίο περιγράφει τα ανάμικτα συναισθήματα ενός κοριτσιού το επόμενο πρωινό). Το ντελικάτο "Morning Glory Morning", το απροκάλυπτα σεξουαλικό "Melt Me"

Melt Me 

και το βαθυστόχαστο "Fourteen After One", το οποίο αντιπαραθέτει στίχους για την ταυτόχρονη γέννηση ενός μωρού με το θάνατο μίας γριάς γυναίκας, με αλληλοεπικαλυπτόμενες φωνές.

Fourteen After One

Πολλοί βρίσκουν τις "πυκνές" συνθέσεις ενοχλητικές, λόγω του ότι δεν σε αφήνουν να συγκεντρωθείς, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι προσθέτουν κάτι πολύ μεγάλο. Αυτό είναι ένα άλμπουμ που πρέπει να διασκεδάσετε ακούγοντάς το με τους δικούς του όρους. Απαιτείται ένας βαθμός συγκέντρωσης, εάν κάποιος δεν το βρίσκει υπερβολικά περίτεχνο ή πολυαγαπημένο (ένα σχόλιο που θα μπορούσε να απευθύνεται εξίσου στην Laura Nyro, την οποία το ντουέτο αποδεδειγμένα θαύμαζε πάρα πολύ). Είναι ένα μαγικό άλμπουμ δύο ευφυών, ευαίσθητων νέων ανθρώπων σε μία ταραγμένη φάση της ζωής τους και νομίζω ότι είναι ένα μοναδικό κλασικό άλμπουμ.

Ismene Jasmine 

Είναι δύσκολο να φανταστώ τέτοιο πράγμα να γίνεται σε τόσο μεγάλη εταιρεία σε οποιοδήποτε άλλο χρόνο. Ας είναι καλά τα τέλη της δεκαετίας του '60. Η Columbia πρέπει να έχασε πολλά δολλάρια από όλο αυτό, όμως θεωρώ ότι άξιζε το κάθε σεντ.

Maria Neumann 

Αυτό το άγνωστο progressive folk άλμπουμ από ένα ντουέτο έφηβων κοριτσιών έχει μία σκοτεινή αίσθηση "μοχθηρίας" εξαιτίας της πολύ σοβαρής ατμόσφαιρας που σε βάζει, τις στοιχειωτικές σχεδόν νεκρικές συνθέσεις και ξέπνοα διστακτικά φωνητικά. Κάπου θυμίζει την δουλειά της Linda Perhacs, για την οποία μιλήσαμε εδώ, αν και δεν φτάνουν σε τέτοιο επίπεδο. Μου αρέσει πολύ, αλλά είναι ένας δίσκος που για να ακούσεις πρέπει να βρίσκεσαι σε μία ιδιαίτερη διάθεση.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ