BEAD GAME

Hidden Gems

Για πολλούς η ανακάλυψη της μουσικής που έπαιξαν οι Bead Game αποτελεί φόρο τιμής σε μία πολύ μεγαλύτερη μπάντα. Αυτή των Steely Dan, πράγμα ευαπόδεικτο καθώς το ορίτζιναλ lineup των Dan περιλαμβάνει τον Jim Hodder των Bead Game στα ντραμς και στα φωνητικά. H ζεστή φωνή του Hodder κοσμεί το ωραιότατο "Midnite Cruiser", από το ντεμπούτο άλμπουμ των Steely Dan, Can't Buy a Thrill, το οποίο έγινε ένα μικρό κλασικό θέμα χάρη στην ευαίσθητη φωνή του Hodder. Ο Jim Hodder επίσης τραγούδησε το ντεμπούτο single των Steely Dan, Dallas (1972), το οποίο παραμένει σπάνιο, μην έχοντας μπεί στο box set του γκρουπ. Το Dallas και το εξίσου σπάνιο "Sail the Waterway" στην δεύτερη πλευρά παρουσιάστηκαν αργότερα μόνο στην Αγγλία σε EP με τίτλο Plus Four το 1977. Όπως το "Midnite Cruiser", το Dallas παρουσιάζει το μελαγχολικό φωνητικό στυλ του Hodder, το οποίο κολακεύει την αποδιοργανωμένη pedal steel στο ξεχασμένο αυτό πιά διαμάντι.
Δεν είναι επομένως να απορεί κανείς που οι φαν των Steely Dan, όπως πολλοί από εμάς ίσως, έχουν την παρόρμηση να αναζητήσουν αυτή την μυστηριώδη φιγούρα με αισθήματα λύπης που στο follow-up άλμπουμ των Steely Dan, Countdown to Ecstasy, που παρουσιάζει τον Jim Hodder στα ντραμς, μας αρνείται τα φωνητικά. Κανείς δεν αρνείται την καλή φωνή του Donald Fagan, αλλά πώς θα ακουγόταν για παράδειγμα το "Pearl of the Quarter" με τον Jim Hodder στο τιμόνι; Πρέπει λοιπόν να κοιτάξουμε λίγο πιό πίσω και να ανακαλύψουμε τους Bead Game.

Lady (1970)

Όπως πολλές μπάντες οι Bead Game είναι ένα αποτέλεσμα που συνθέτουν όλα τα μέλη της. Δεν έχουμε one man show, αλλά ένα ικανοποιητικό συνεταιρισμό με κάθε μέλος να συνεισφέρει εξίσου για να δημιουργηθεί ένας μοναδικός ήχος. Τα μέλη που ηχογράφησαν το ντεμπούτο τους Welcome, που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1970, αποτελούνταν από τον Robert Gass (keyboards), τον John Sheldon (lead guitar), τον Lassie Sachs (μπάσο), τον Kenny Westland-Haag (ρυθμική κιθάρα) και τον Jim Hodder (φωνητικά και ντραμς). Δυστυχώς ο Jim Hodder πέθανε το 1990 από πνιγμό. Η ιστορία του γκρουπ προέρχεται από τον Robert Gass και τον John Sheldon, όπως επίσης τον πρώην μάνατζερ του γκρουπ Ray Paret.
Η μπάντα μας λοιπόν αρχικά σχηματίστηκε από τον Robert Gass και τον John Leone το 1968.
Ο Robert που γεννήθηκε στο Newton, πάντα ενδιαφερόταν για την μουσική. Ξεκίνησε ακορντεόν στα 5 χρόνια του και έγινε ένας μετρίως κλασικός μουσικός. Σπούδασε πιάνο και σύνθεση στο New England και μετά στο Harvard. "Παράτησα την κλασική για το rock 'n' roll" θυμάται. Αρχικά η μπάντα ήταν μία μπάντα του Harvard. Ο John Leone ήταν ο lead singer και παίκτης της άρπας, ήταν η κινητήρια δύναμη της μπάντας. Η Tina (άγνωστο επώνυμο) ήταν η άλλη lead singer τους. "Έπαιξα Hammond και ντράμερ ήταν ο Joe D'Amico. Κιθαρίστας ήταν ο Will Dick, ένα καλό παιδί. Δεν παίξαμε περισσότερες από μερικές παραστάσεις πριν η Tina φύγει και έρθει ο Lassie Sachs".
Το όνομα της μπάντας πηγάζει από το βιβλίο "The Glass Bead Game" του Herman Hesse.
"Ήταν ένα πολύ δημοφιλές και επιδραστικό βιβλίο εκείνη την εποχή. Η Ανατολική πνευματικότητα και η γιόγκα ήταν πολύ δημοφιλή τότε και το βιβλίο του Hesse ήταν σημαντικό στην αύξηση της δημοτικότητας. Είναι μάλλον πολύ εμπεριστατωμένο, ιδιαίτερο βιβλίο, αλλά μην ξεχνάμε ότι τα ορίτζιναλ μέλη ήταν μαθητές στο Harvard".
Η πρώτη τους παράσταση, σε ένα άρθρο της Harvard Crimson (καθημερινής μαθητικής εφημερίδας) το 1969, περιγράφεται: "Beautiful People Dope All You Need Is Love Stoned Hippier Than Thou Band". "Όταν πήγαμε εκεί σε αυτό το μέρος σαν σοφίτα με τρομερές background φωτογραφίες και μία πολύ μικρή σκηνή, με καλωσόρισε διαχυτικά μία από αυτές τις Νεουορκέζες κοπέλες του χώρου της μόδας με ένα πολύ όμορφο πρόσωπο και ένα μαύρισμα λες και είχε έρθει από διακοπές στα Γκαλαπάγκος", έγραφε στο άρθρο ο John Leone.
Με φανερή απογοήτευση, η ηγετική θέση του Leone στη μπάντα ήταν για λίγο καιρό. Ωστόσο αυτή η πρώιμη ενσάρκωση είχε μαζέψει πολλά θετικά feedback, σύμφωνα με την Harvard Crimson, σε άρθρο της το 1968: "Η πενταμελής μπάντα, στα καλύτερά της, δημιουργεί ένα επινοητικό ήχο, βαθιά βουτηγμένο στον ήχο των blues που ανθούν στις μέρες μας. Οι επιρροές διαφέρουν: δύο μέλη ορκίζονται στη soul σκηνή, δύο άλλα έχουν δυνατά αισθήματα για τους The Doors-o John Leone τους μισεί γι'αυτό, ενώ ο Bob Gass, ένας ωραίος παίκτης του οργάνου τους αγαπάει. Αλλά όλοι τους μοιράζονται μία κοινή αφοσίωση στην μουσική τους και ως αποτέλεσμα η Vanguard τους έχει πλησιάσει για ένα συμβόλαιο".

Punchin' Judy (1970)

Ήταν λίγο μετά την αποχώρηση του John, που ο κιθαρίστας Will Dick "έπρεπε να φύγει". Μετά τα πράγματα έγιναν ομιχλώδη. Ο Robert ανακαλεί ότι ο John Sheldon ήταν το επόμενο μέλος, ενώ ο ίδιος ο Sheldon πιστεύει ότι ήταν το τελικό μέλος, καθώς εξηγεί το παρελθόν του και πώς συστήθηκε στην μπάντα:"Γεννήθηκα στο Cambridge. Ξεκίνησα στα 13 μου να μαθαίνω κιθάρα, από τον James Taylor, ένα οικογενειακό φίλο που ερχόταν Σαββατοκύριακα σπίτι μας. Η πρώτη μου μπάντα ήταν οι The Spektres στα 14 μου και μετά οι Growth στα 16 μου. Μετά χαλάρωσα λίγο και μου έκανε οντισιόν ο Van Morrison την άνοιξη του 1968. Έπαιξα με την μπάντα του μόλις πριν κυκλοφορήσει το Astral Weeks. Συνάντησα τον Robert Gass σε μία πιτσαρία. Έψαχνε κιθαρίστα για τους Bead Game. Δεν θυμάμαι ποιός μας είχε φέρει σε επαφή. Με κάλεσε σε οντισιόν για την θέση. Στην οντισιόν δεν υπήρχε lead singer και ο Jim Hodder ήταν ο ντράμερ. Ο Lassie και ο Kenny ήταν εκεί και δεν τους είχαα συναντήσει ποτέ πριν. Έπαιξα μερικά τραγούδια μαζί τους. Ο Jimmy είπε σε όλους: "Μου αρέσει πάρα πολύ". Με κάλεσαν και σε άλλη μία πρόβα. Αργότερα ο Robert μου είπε πως μόνο ο Jimmy νόμιζε ότι ήμουν αρκετά καλός, οι υπόλοιποι δεν ήταν και τόσο σίγουροι. Κάναμε οντισιόν μερικούς lead singers. Ένας από αυτούς ήταν απλά απατεώνας. Μετά από την οντισιόν ήρθε με φίλους του και μας έκλεψαν τον εξοπλισμό μας. Αυτή ήταν η αρχή αυτού που έμεινε γνωστό ως "η κατάρα των Bead Game". O Jimmy έγινε κατά λάθος lead singer μας".
Παρά την διατήρηση του ορίτζιναλ ονόματος Bead Game, τα τέσσερα νέα μέλη είχαν ένα αποφασιστικό αποτέλεσμα στον ήχο της μπάντας και στην συγγραφή των θεμάτων, όπως εξηγεί ο Robert: "
Το ορίτζιναλ υλικό των Bead Game ήταν πολύ αδύναμο και ο Lassie και ο Kenny έγραφαν καλά τραγούδια. Καταλάβαμε ότι θα μας πήγαιναν στο επόμενο επίπεδο. Τα πρώτα δύο τραγούδια που μας δίδαξαν ήταν το "Punchin'Judy" (που μπήκε στο Welcome) και το "Dr. Spinach" που δεν ηχογραφήσαμε. Ο John συμφωνεί: "Ο Kenny ήταν μία ιδιοφυία που έγραφε τραγούδια. Τον έβαζες σε ένα δωμάτιο με λίγο καλό χόρτο και μερικές ώρες αργότερα είχες μία ντουζίνα από τρομερά θέματα".

Slipping (1970)

Ο Ray Paret άκουσε την μπάντα που έκανε πρόβες δίπλα στο γραφείο του και όπως λέει ήταν υπέροχοι, έτσι αποφάσισαν να δουλέψουν μαζί. Aυτός οργάνωσε έναν αριθμό live, αφού πρώτα όπως θυμάται ο John μας είχε κλείσει σαν support μπάντα στους Jethro Tull και στους The Allman Brothers. Για μία τέτοια παράσταση άσκησε κριτική η Harvard Crimson to 1969:
"Πολύ ελάχιστα rock γκρουπ, από τα οποία ακόμα πιό λίγα Αμερικάνικα καταφέρνουν να κάνουν μουσική που όχι μόνο είναι περίπλοκη στην μουσική δομή της, αλλά στον ίδιο χρόνο διατηρεί την ενστικτώδη δυναμική που κάποιος βιώνει με το αληθινό rock 'n' roll. Οι Bead Game είναι ένα από τα πιό ωραία γκρουπ της rock στη χώρα μας, ακριβώς επειδή η μουσική τους είναι αυτή η απίστευτη σύνθεση της πολυπλοκότητας και της δυναμικής. Το τυπικό τραγούδι ξεκινάει με ένα απαλό όργανο στην εισαγωγή που μετά παραλαμβάνουν οι άλλοι και το μεταμορφώνουν μέσα από μία σειρά αλλαγών στην δομή και μουσικά. Για παράδειγμα στο "Punchin' Judy" κάθε μέλος του γκρουπ κάνει ένα σόλο (το σόλο του Lassie Sachs στο μπάσο είναι έξοχο), ενώ οι υπόλοιποι στο background κρατάνε την μελωδική γραμμή σε μία φθίνουσα βερσιόν. Οι δύο βασικοί, ο Gass στο όργανο και ο Sheldon στην κιθάρα, είναι αξιόλογοι μουσικοί. Ο Bobby Gass, τελειόφοιτος του Harvard, με κλασική εκπαίδευση φέρνει όλη την ακρίβεια και την επιδεξιότητα μίας εκλεπτυσμένης τεχνικής στον κόσμο της rock που όπως φαίνεται έχει επίσης απορροφήσει. Το ξεπέταγμα των Bead Game σαν rock γκρουπ συντριπτικής δύναμης και επιμονής, είναι σαν να βλέπουμε ένα supergroup να μεγαλώνει στην αυλή μας. Θα έμοιαζε σχεδόν εγκληματικό να τους προσπεράσει κανείς".
Ήταν κάπου τότε που χτύπησε η τραγωδία, όπως ανακαλεί ο John: "Ήμασταν στο χώρο που κάναμε πρόβες στη Βοστώνη, στα Amphion στούντιο του Ray Paret, περιμένοντας να παίξουμε για ένα πράκτορα. Ο Lassie είχε αργήσει πολύ. Μετά από κάποια ώρα χτύπησε το τηλέφωνο. Απάντησε ο Ken, έγινε μία παύση και είπε: "Holy shit!" Έκλεισε το τηλέφωνο και είπε "μαχαίρωσαν τον Lassie. Πεθαίνει στο νοσοκομείο". Όλο αυτό έγινε πριν την ηχογράφηση του Welcome. Οδήγησα έως το νοσοκομείο το επόμενο πρωί. Ο Lassie την είχε γλυτώσει. Μου είπε ότι καθώς περπάταγε για το στούντιο, τον περικύκλωσαν ένα γκρουπ από παιδιά που με τα την απειλή μαχαιριού ζήταγαν να τους δώσει ότι χρήματα είχε. Κατά την διάρκεια της ανάκαμψής του, ήρθε ο Walter Powers, ένας μπασίστας που ήταν γνωστός από την συμμετοχή του στην τοπική μπάντα The Lost". Ήταν επίσης τότε που εταιρείες δίσκων άρχισαν να δίνουν σημασία και μία ιδιαιτέρως πρόσφερε αμοιβή για να δουλέψουμε σε ένα σάουντρακ ταινίας. Το συμβόλαιο που υπογράψαμε ήταν με την AVCO-Embassy μία μεγάλη εταιρεία ταινιών που μόλις άρχιζε και μία δισκογραφική επίσης. Μέρος της συμφωνίας ήταν να είμαστε στην μεγάλη ταινία The People Next Door με την Julie Harris και τον Eli Wallach".
Ωστόσο πριν τα φώτα λάμψουν, η πρώτη τους δουλειά ήταν η ηχογράφηση του ντεμπούτο τους, Welcome που ξεκίνησε στα τέλη του 1969 στην Νέα Υόρκη, υπό την καθοδήγηση του παραγωγού Gary Kannon (αργότερα γνωστού ως Gary Katz, στην δόξα των Steely Dan). O John μας λέει την ιστορία: "Κατά την διάρκεια της ηχογράφησης του Welcome, μέναμε σε δύο διαφορετικά ξενοδοχεία. Πρώτα ήταν το Travelodge, μετά το Park Plaza. Στην πραγματικότητα είχα σχέση με μία υπάλληλο, έτσι έμενα μαζί της καμιά φορά. Θυμάμαι μεγάλα, εξουθενωτικά sessions που άρχιζαν στις 8 το πρωί και συνεχίζονταν έως τις 2 τη νύχτα, όταν ο Hendrix θα ερχόταν να ηχογραφήσει με τον Buddy Miles ό,τι θα γινόταν το LP Band of Gypsies. Ενδιαφέρον ήταν, ενώ ηχογραφούσαμε το "Mora", ο ενισχυτής μου άρχισε να βγάζει καπνούς. Ο μηχανικός μου είπε να χρησιμοποιήσω έναν από τους Marshalls του Jimi, που ήταν ακουμπισμένος σε ένα τοίχο. Υπήρχε πάντα πολύ καλό χόρτο στα sessions, αλλά προτιμούσα την μπύρα. Το ψυγείο ήταν γεμάτο κουτιά Miller. Εν τω μεταξύ χρησιμοποιώντας τον ενισχυτή του Hendrix θυμάμαι να μπαίνει μέσα, να βγάζει την κιθάρα, να κάθεται σε μία γωνία του στούντιο και να παίζει...ούτε καν την σύνδεσε. Θυμάμαι να σκέφτομαι: "Αυτό ακούγεται ακριβώς σαν τον Jimi!" Κάτι θυμάμαι να του λέω, αλλά ντρεπόμουν τόσο πολύ.
Στα τέλη των sessions τον Δεκέμβριο, η μπάντα έπρεπε να πάει στη Φλόριντα να παίξει για μία εβδομάδα στο Μαιάμι. Το πρόβλημα ήταν ότι τα φωνητικά δεν είχαν τελειώσει. Ο Jimmy Hodder έμεινε πίσω να κάνει lead vocals, ενώ εμείς πηγαίναμε στην Φλόριντα. Αυτός ήρθε αργότερα".
Ο Ray επίσης ανακαλεί:
"Τα sessions της ηχογράφησης για το Welcome ήταν μία φανταστική εμπειρία για τα μέλη  της μπάντας που θα γνώριζαν μερικούς από τους μεγαλύτερους σταρ της εποχής. Αυτό που δεν ήξεραν ήταν ότι ήμουν φίλος με τον Hendrix από τις αρχικές του μέρες στο Αμερικανικό κύκλωμα της R&B και μετά ανανεώσαμε τη φιλία μαςόταν επέστρεψε στην Αμερική μετά το πρώτο του άλμπουμ. Μερικές νύχτες μετά τις ηχογραφήσεις με τους Bead Game έβγαινα με τον Buddy και τον Jimi (ήξερα τον Buddy από τους Electric Flag- στην πραγματικότητα προσπάθησα να ανασχηματίσω αυτή την μπάντα στα τέλη του '80 και είχαμε μία καλή συμφωνία για δίσκο, αλλά ο Buddy έγινε πλεονέκτης και δεν συνέβη ποτέ). Θα ακούγαμε τα τραγούδια από τους Bead Game και οι δυό τους θα "έφευγαν" από αυτό που άκουγαν. Ο Buddy δεν μπορούσε να σταματήσει να μιλάει για τον Jimmy-τους έφερα πράγματι σε επαφή όταν τα φωνητικά τέλειωσαν.

Wax Circus (1970)

Το τραγούδι που ανοίγει το δίσκο "Punchin' Judy δείχνει τις δυνάμεις της μπάντας και βάζει τον τόνο. Αρχίζοντας με τζαζοειδή εισαγωγή, τα φωνητικά του Jim Hodder σφραγίζουν την αυθεντικότητά τους με μία δυνατή, αλλά ζεστή έκφραση. Το κομμάτι έχει επίσης διάφορες πολυπλοκότητες. Μία πλατφόρμα για κάθε μέλος ατομικά να εξερευνήσει τα ταλέντα του. To σόλο της κιθάρας του John Sheldon, το πιό αξιοσημείωτο highlight περιγράφηκε με ενθουσιασμό από την Harvard Crimson.
Το επόμενο "Lady" αλλάζει το mood. Μία αργή, ονειρική μπαλάντα, με κεντρικό θέμα την μπαρόκ harpsichord του Robert Gass, η οποία δημιουργεί μία ταπετσαρία ήχου πάνω στην οποία η υπόλοιπη μπάντα προσφέρει ακομπανιαμέντο. Tα φωνητικά του Jim Hodder είναι παρόμοια με την δουλειά του στους Steely Dan, γεμάτα με ντροπαλή νοσταλγία που τονίζεται από background φωνητικά με εφέ ηχούς.
Το Wax Circus προσφέρει ένα περισσότερο progressive ηχητικό τοπίο. Αυτό το περίπλοκο μουσικά κομμάτι έχει σχεδόν απότομες αλλαγές στο ρυθμό (συγκοπή) και στα στυλ και επιτρέπει την ελευθερία στην μπάντα να εξερευνήσουν τα ατομικά τους σόλο ο καθείς. Λυρικά το τραγούδι έχει μία παράξενη ανεπαίσθητη αίσθηση που ταιριάζει τις ψυχεδελικές πινελιές. Μία ιστορία ενός "ταξιδιού" που περιγράφει μία επίσκεψη σε ένα περίεργο κλαμπ μέσα στο οποίο ο πρωταγωνιστής παρασύρεται και δεν μπορεί να φύγει. Αν και όχι τόσο πετυχημένο το Wax Circus υπογραμμίζει την πειραματική πλευρά των Bead Game και το επιδέξιο παίξιμό τους.

Mora (1970)

Κλείνοντας την πρώτη πλευρά, το "Mora" αρχίζει με ένα μπάσο από τον Lassie Sachs σαν  ατμομηχανή, για να ξεδιπλωθεί μετά με ένα αιθέριο σόλο από τον John Sheldon. Τα αέρινα φωνητικά του Hodder προσθέτουν σε αυτό το δραματικό ηχητικό τοπίο, που εδραιώνεται με τον απόμακρο κυματοειδή ήχο από το όργανο του Robert Gass. Λυρικά το τραγούδι έχει κλασικό μοτίβο-ένα God child ή πνεύμα που "sings the ships on to the rocks under the new moon". Το κομμάτι "Natural Song" που ανοίγει την δεύτερη πλευρά προσφέρει μία πιό συμβατική δομή. Αυτό το straight rock θέμα παρουσιάζει μία δυνατή σαν να διατάζει φωνή από τον Hodder και καυστικές κιθαριστικές πινελιές από τον Jim Sheldon. Αν και κανένα single δεν κυκλοφόρησε από το Welcome, το "Natural Song" είναι ο δυνατότερος υποψήφιος. Δυναμικό, καλά δομημένο για τα ερτζιανά.

Natural Song (1970)

Το "Country Girls" είναι το πιό διαφορετικό κομμάτι του άλμπουμ, αλλά το πιό αναγνωρίσιμο σε στυλ. Καθώς συμπεραίνει ο τίτλος το θέμα έχει μία country rock γεύση, που τονίζεται από την αργή κιθαριστική εισαγωγή και τις αρμονίες που σκεπάζουν τα ντελικάτα φωνητικά του Jim Hodder. Παρά τον κανόνα αυτόν ο Robert Gass παρέχει έναν ελιγμό με ένα μπαρόκ σόλο από την harpsichord. Αυτό το πείραμα των στυλ ήδη είχε πλήρως γίνει αντιληπτό στο ρηξικέλευθο country rock classic The Fantastic Expedition of Dillard & Clark το 1968.

Country Girls (1970)

Το soul funk "Amos & Andy" προσθέτει άλλη μία διάσταση στον ήχο των Bead Game. Παρά την πολυπλοκότητα και την ακρίβεια μεγάλου μέρους από το άλμπουμ, η μπάντα εμφανίζεται να ευχαριστιέται αυτό το χαλαρό παιχνίδισμα, κάνοντάς το άλλο ένα highlight του άλμπουμ και αποτυπώνοντας την κατεύθυνση που θα έπαιρναν στο δεύτερο καταδικασμένο τους άλμπουμ. Εδραιωμένο από την μπασογραμμή του Lassie, οι υπόλοιποι της μπάντας διαπρέπουν προσθέτοντας στο επιδραστικό groove. Τα κεφάτα φωνητικά του Hodder είναι τα πιό εκφραστικά του.

Amos & Andy (1970)

Το άλμπουμ κλείνει με το υποδειγματικό "Slipping". Από τη ντελικάτη εισαγωγή με Hammond και τα αργά με εφέ ηχούς φωνητικά του Hodder αυτό στην αρχή εμφανίζεται να είναι άλλη μία γλυκιά μπαλάντα. Ωστόσο το κομμάτι έχει πολλές αλλαγές και μεταβαίνει σε τμήματα με υψηλό τέμπο πριν επιστρέψει στην ονειρική ενδοσκόπηση. Καταφέρνει λοιπόν αντίθετα με το "Wax Circus" που ακολούθησε το ίδιο πείραμα, να ξεφύγει από τις κακοτοπιές και να σταθεί ως ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ. Με το άλμπουμ φτιαγμένο στα τέλη του 1969 η Avco Embassy δεν σπατάλησε χρόνο και το Welcome έφτασε στα δισκοπωλεία τον Μάρτιο του 1970, αποσπώντας μιά ζεστή κριτική από το Billboard:

Παρουσιάζοντας μία ειδυλλιακή συνέρευση από λουλουδιασμένες κληματίδες και πεταλούδες, το εξώφυλλο είναι ένα από τα πιό ασυνήθιστα στην ιστορία της rock. O Robert ανακαλεί πώς γεννήθηκε το κόνσεπτ: "Πιστεύω ότι ο Kenny έφερε το κομμάτι του κεντήματος που μπήκε στο εξώφυλλο του άλμπουμ. Το όνομα Welcome προέκυψε από το συγκεκριμένο κέντημα. Ήταν γραμμένο πάνω του". Παρά τις καλές κριτικές η Avco επέλεξε να μην κυκλοφορήσει ένα single από το Welcome πράγμα που σφράγισε την μοίρα του. Ωστόσο, ο Robert και ο John θυμούνται ότι αρχικά αυτός ήταν ο σκοπός. Ο John λέει: "Θυμάμαι να πηγαίνουμε στην Νέα Υόρκη για το ρεμίξ του "Natural Song" για να γίνει single, αλλά τελικά δεν βγήκε τίποτα". Ο Robert λέει: "Υπογράψαμε με την TRO-μία προωθητική εταιρεία. Αυτοί πήραν το "Country Girls" και το έβαλαν σε ένα βιβλίο με δημοφιλή τραγούδια". Όπως μας λέει ο Ray Paret, "TRO σήμαινε The Richmond Organization και κάναμε μία συμφωνία για τους The Bead Game-αλήθεια πίστευαν στην γραφή των τραγουδιών τους και ξόδεψαν πολλά χρήματα βοηθώντας την προώθηση της μπάντας-αυτό ήταν εντελώς ασυνήθιστο για τέτοιες εταιρείες". Η Avco εμφανίζεται να έχει αποφασίσει να επικεντρωθεί στο αρχικό πρότζεκτ για την μπάντα, να χρησιμοποιήσει την μουσική τους για το soundtrack για την καινούρια τους ταινία όπως επίσης και να τους παρουσιάσει λίγο σαν ηθοποιούς στο μέλλον.

The People Next Door

Και η ταινία ήταν το "The People Next Door", που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1970, με πρωταγωνιστές τον Eli Wallach (φημισμένο για τους ρόλους του σε γουέστερν) και την Julie Harris. Ωστόσο ο κύριος ρόλος στο έργο ήταν της Deborah Winters που παίζει μία τινέιτζερ που πιάνεται μέσα στην εποχή της αντικουλτούρας και θέλει να πειραματιστεί όπως πολλοί της γενιάς της. Οι Bead Game λάμπουν στην αρχή της ταινίας, όπου εμφανίζεται η μπάντα με τον ηθοποιό Stephen McHattie να παριστάνει τον lead singer, να παίζει μία βερσιόν του "Sweet Medusa" μπροστά από τον γέρο ιδιοκτήτη ενός κλαμπ, ενώ η ηθοποιός Deborah Winters παρακολουθεί νευρικά. Πάντως η ταινία, αν και δεν προσέλκυσε ενήλικο ή νεαρό κοινό είναι γεγονός ότι έχει κάτι πολύ σπάνιο. Σε αυτήν μπορεί να βρει κανείς σε βίντεο κάποιο ίχνος από μπάντες της εποχής έτσι οι Bead Game αποτελούν ένα ανεκτίμητο ντοκουμέντο. Για να ταυτιστεί με την ταινία η Avco κυκλοφόρησε ένα soundtrack LP το οποίο παρουσιάζει το εντυπωσιακό "Sweet Medusa" και ένα instrumental ("My Life in Review"). Επίσης η Avco έβγαλε το "Sweet Medusa" ως το πρώτο και μοναδικό single. Δύο βερσιόν εμφανίστηκαν στην αγορά. Η μία περιλάμβανε το "Sweet Medusa" και στις δύο πλευρές, ενώ η άλλη, πολύ πιό σπάνια, παρουσιάζει το "Country Girls" στην δεύτερη πλευρά. Και οι δύο βερσιόνς έγιναν με την ελπίδα να προξενήσουν το ραδιοφωνικό ενδιαφέρον και για τα δύο τραγούδια.
Aυτή ήταν μία πρακτική των εταιρειών δηλαδή να τυπώνεται ένας περιορισμένος αριθμός για διανομή στην τοπική αγορά, στους ραδιοφωνικούς σταθμούς και στον μουσικό τύπο με την ελπίδα ότι ένας ή περισσότεροι από αυτούς τους αποδέκτες θα παίξουν το τραγούδι, θα χτίσουν ένα κοινό και μετά θα παράξουν περισσότερους για αυτόν τον αποδέκτη. Γι'αυτό και πιό συχνά από οποιαδήποτε άλλη περίοδο τα single και τα LP ακόμα εκείνης της εποχής έχουν τυπωμένο "promo" στα εξώφυλλα. Αυτός βέβαια ήταν και ο λόγος που αδίκως χάθηκαν τόσα καλά νέα γκρουπ εκείνης της εποχής.

Sweet Medusa (1970)

Το "Sweet Medusa" είναι ένα πανέμορφο ψυχεδελικό θέμα και παρά το ότι παρουσίαζαν κάποιους σκηνοθετημένους στίχους-"I walk among the pimpernels and towers made of light", το παίξιμο είναι άψογο και τα φωνητικά του Jim Hodder λάμπουν με έναν νοσταλγικό ρομαντισμό. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι πολλοί θεωρούν αυτό το κομμάτι ως το απόγειο της μπάντας, παρά το γεγονός ότι το τραγούδι δεν ήταν δική τους ιδέα. Γραμμένο από την συγγραφική ομάδα των Larry Weiss και Scott David English, οι οποίοι αργότερα συνέχισαν για πολύ μεγαλύτερη επιτυχία γράφοντας το "Rhinestone Cowboy" για τον Glen Campell και το "Mandy" για τον Barry Manilow. Με μία ελαττωματική ταινία και ένα LP που δεν πούλαγε δεν ήταν μακριά η στιγμή που η Avco θα τράβαγε το χαλί κάτω από τα πόδια τους. Χωρίς δισκογραφική η μπάντα αποφάσισε να χρηματοδοτήσουν οι ίδιοι ένα δεύτερο LP. Εκείνη την περίοδο ήταν επίσης που η μπάντα μας είχε μία πρόταση να συνεισφέρουν σε ένα δίσκο των Freedom Express, οι οποίοι ουσιαστικά ήταν το κομμάτι των πνευστών του soul σχήματος του Buddy Miles. Η Mercury πρόσφερε στα τρία μέλη των Freedom Express τα συμβόλαιά τους και οι Bead Game προσεγγίστηκαν για να κάνουν την backing band. Βλέπετε οι τρεις μουσικοί των Freedom Express είχαν έρθει σε ρήξη με τον Buddy Miles, για λόγους που είχαν να κάνουν με το συμβόλαιο και η Mercury αποφάσισε να βγάλει ένα άλμπουμ των Buddy Miles and the Freedom Express χωρίς τον Buddy Miles. Κάνανε λοιπόν την ηχογράφηση του Easy Ridin' που κυκλοφόρησε στην Mercury. Στην πραγματικότητα έκαναν αρκετές εμφανίσεις ως Bead Game ανοίγοντας τις συναυλίες των Freedom Express και ύστερα έπαιρναν θέση πίσω από αυτούς κάνοντας την backing band. Το αποτέλεσμα ήταν ο δίσκος Easy Ridin' μία ανάμιξη από jazz, soul και rock που αν πρωτοακούσει κανείς δεν θα θυμηθεί το υλικό των Bead Game. Το LP παρουσιάζει μία επιλογή από διασκευές γνωστών θεμάτων όπως τα κλασικά "Born to Be Wild" και "The Pusher" των Steppenwolf. Αν και οι ήρωές μας βρέθηκαν στο LP αυτό και εμφανίζονταν στο εξώφυλλο, αυτό ήταν ένα πρότζεκτ που δεν είχε διάρκεια. Χωρίς τον πρώην ηγέτη τους Buddy Miles, ο οποίος τότε απολάμβανε τα φώτα της δημοσιότητας στους Band of Gypsies του Jimi Hendrix, η μαγεία δεν ήταν παρούσα.

Easy Ridin'

Η ηχογράφηση του δεύτερου LP τους έγινε στα στούντιο που είχε ηχογραφηθεί και το Easy Ridin'. Σύμφωνα με τον John και τον Robert τον καιρό της ηχογράφησης το άλμπουμ δεν είχε τίτλο αν και όταν τελικά κυκλοφόρησε 26 χρόνια αργότερα το 1996, το είπαν Baptism, όπως είναι και ο τίτλος ενός τραγουδιού. Τα άτομα πίσω από αυτή την κυκλοφορία δεν είναι η μπάντα μας, αλλά οι μηχανικοί Lou Cassella και Erik Lindgren της Arf Arf Records. Έχοντας κυκλοφορήσει σε περιορισμένα αντίτυπα (900 κόπιες), το άλμπουμ μπορεί να βρεθεί στο Ebay και αλλού σε μία νορμάλ τιμή.

Baptism (1996)

Η περιορισμένη κυκλοφορία και η μορφή του μόνο σε βινύλλιο έκανε απαγορευτικό αυτό το ξεχασμένο διαμάντι να ακουστεί. Το Baptism προσφέρει μία σημαντική στροφή στο στυλ σε ένα πιό εμπορικό ήχο και είναι άδικο που καμία εταιρεία δεν το κυκλοφόρησε στις μέρες του. Το "Water Boy" είναι ένα αριστούργημα παρόμοιο στον παλμό με το "Sweet Medusa" αλλά χωρίς τα κλισέ. Ενώ πολύ από το Welcome ήταν ένα πείραμα από στυλ που βρίσκονταν δίπλα-δίπλα, το Baptism είναι μία πολύ πιό εκλεπτυσμένη υπόθεση.

Water Boy (1996)

Η ακουστική κιθάρα οδήγησε το "20 Dollars Bill" να ανεβάσει το τέμπο και σύστησε τον συνθέτη Kenny Westland-Haag στα φωνητικά για πρώτη φορά. Το κομμάτι έχει ένα χαλαρό αίσθημα jazz funk που θυμίζει το "Amos & Andy" από το Welcome.
Το "Sweet Love" βασίζεται στο πιάνο και είναι μία τζαζοειδής μπαλάντα που ακούγεται περισσότερο σαν Steely Dan παρά σαν το Welcome των Bead Game. Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου προσφέρει τα δεύτερα φωνητικά του Kenny Westland-Haag σε αυτή την ντελικάτη μπαλάντα. Αν και τον καιρό της ηχογράφησης το άλμπουμ δεν είχε τίτλο, το "Baptism" είναι μία εμπνευσμένη επιλογή καθώς πολλά από τα τραγούδια εξερευνούν θέμα σε σχέση με το νερό και λυρικά και μουσικά.
Το "Mr Sorry" είναι άλλο ένα αντιπροσωπευτικό για την γλυκόπικρη, παραπονιάρικη φωνή του Hodder. Αρχίζοντας με ένα απλό πιάνο και φωνητικά το κομμάτι χτίζεται και χτίζεται σε ένα κρεσέντο αλλά διατηρεί το mood τέλεια. Με 6,5 λεπτά διάρκεια και με πολλούς τρόπους αυτό είναι το απόγειο του άλμπουμ.

Mr Sorry (1996)

Η δεύτερη πλευρά αρχίζει με το "Rollerskatin' Baby", που σηκώνει το τέμπο και αλλάζει το mood.To "She's On the Rollin'Pin" άλλο ένα με τα φωνητικά του Kenny Westland-Haag με Honky Tonk πιάνο και ένα σόλο από τον John Sheldon. Το "Steamballin'" ακολουθεί ένα πολύ παρόμοιο παλμό, αλλά είναι πιό country που έχει ομοιότητες με τους Creedence Clearwater Revival.
Κρατώντας το τέμπο το "What A Day" είναι ένα γκόσπελ, με παλαμάκια, με μία δυνατή φωνή από τον Jim Hodder και πλούσια χορωδία που ακούγεται σαν background φωνητικά. Ακόμα μία αλλαγή του στυλ, που δείχνει πόσο ολοκληρωμένοι και ευέλικτοι έχουν γίνει πιά.
Αυτά τα 4 πρώτα κομμάτια της 2ης πλευράς ακούγονται σαν από μία διαφορετική μπάντα από αυτή που ηχογράφησε το Welcome ένα χρόνο πριν. Το "This is True" επιστρέφει στο άκουσμα της 1ης πλευράς. Η τέλεια φωνή του Hodder δίνει μία αιθέρια ποιότητα και η ενορχήστρωση είναι παρομοίως εκπληκτική.

Sweet Love (1996)

Το άλμπουμ κλείνει με το "Nude Bathin'" βασισμένο σε πιάνο, λίγο περισσότερο από ένα λεπτό σε διάρκεια. Το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι από ένα έργο ενός θείου του John, που ήταν επαγγελματίας ζωγράφος. Με την ολοκλήρωση της ηχογράφησης του άλμπουμ η μπάντα μας δεν μπορούσε να βρεί μία εταιρεία που να ενδιαφέρεται και ο Robert Gass κάπου τότε άφησε την μπάντα. Αν και τα δύο άλμπουμ ηχογραφήθηκαν μέσα σε ένα χρόνο, είναι εντελώς διαφορετικά, πράγμα που κατά την γνώμη μου πρέπει να επιδοκιμαστεί. Η επινοητικότητά τους είναι απλό να διακριθεί και οι Bead Game είχαν το ταλέντο να γίνουν μία μεγάλη μπάντα αν τους δινόταν περισσότερος χρόνος για να αναμιχθούν σε όλο αυτό. Το Baptism επιβεβαιώνει ότι ήταν περισσότερο από έτοιμοι να ηγηθούν στην αλλαγή των μουσικών στυλ στις αρχές του 1970 και θα είχαν κάνει μία εμπορική έκρηξη αν τους είχε δοθεί η ευκαιρία.

Jim Hodder (1947-1990)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ