DILLARD & CLARK

What A Fantastic Expedition

Προερχόμενοι από γκρουπ θρύλους (The Byrds / The Dillards) σχημάτισαν μία μπάντα που έπαιξε δημιουργικά country and western συνδυάζοντάς την με bluegrass, folk και άλλα είδη. Στάθηκαν ικανοί να κάνουν μόνο δύο άλμπουμ, όμως-όπως έγραψαν σχεδόν όλες οι κριτικές-μιλάμε για αληθινά αριστουργήματα. Ας δούμε και ας ακούσουμε την φανταστική εξόρμησή τους...

Out On the Side (1968)

The Fantastic Expedition Of...(A&M SP 4158) 10/68

Πιθανόν χωρίς να γνωρίζουν σε τι μουσικό έδαφος βρίσκονταν στην A&M συνέχισαν με ένα όργιο συμβολαίων με country-rock καλλιτέχνες, αρκετοί από τους οποίους είχαν θητεύσει στους The Byrds στο παρελθόν...Το πρώτο από αυτά τα γκρουπ που κυκλοφόρησε δίσκο είναι οι Dillard & Clark. Το άλμπουμ τους περιέχει το είδος της country μουσικής που ακούς όταν έχεις έναν rock παραγωγό (Larry Marks) και καλλιτέχνες που έχουν διαφορετική εμπειρία στο background τους. Είναι οπωσδήποτε C&W, αλλά αν ακούσετε θα διαπιστώσετε επιρροές rock, gospel και άλλες. Παρά το ότι υπάρχουν μόνο 9 κομμάτια, αυτός ο δίσκος μπορεί να προσφέρει πάνω από 28 λεπτά περισσότερο από μέτρια μουσική. Είναι αρκετά επηρεασμένος από σύγχρονες για την εποχή του επιρροές ικανές να τον κάνουν αποδεκτό από κάποιον που δεν γουστάρει την straight country. Αλλά αυτό επίσης αποκαλύπτει ένα από τα τρωτά του σημεία. Έχει κάνει τόσους συμβιβασμούς και γι'αυτό είναι τόσο αψεγάδιαστος.

Train Leaves Here This Mornin' (1968)

Ένα σπουδαίο άλμπουμ στην παράδοση της C&W (Country & Western). Γραμμένο, ερμηνευμένο και σε συνθέσεις του Gene Clark και του Doug Dillard, το άλμπουμ εμφανίζεται ακόμα καλύτερο, παρά την απουσία της παραδοσιακής μουσικής του Nashville. Tα τραγούδια του είναι γεμάτα χιούμορ και απλοικές αλήθειες. Οι Dillard & Clark είναι ικανοί να μεταφέρουν μία απίστευτη αίσθηση country, πιό εκλεπτυσμένη. Για να συνάδουν με την νέα τότε πολιτική των δισκογραφικών, οι "non group" μουσικοί επίσης αφθονούν σε αυτή την κυκλοφορία. Ο Chris Hillman είναι ένας διάσημος τέτοιος, που συναντά τον αδελφό του από τους The Byrds, στο Fantastic Expedition. Αυτό το LP συνδυάζει την συγγραφή, τα φωνητικά και το ταλέντο στα μουσικά όργανα του Doug Dillard, του Gene Clark και του Bernie Leadon. Η μουσική είναι αισθαντικά light, country bluegrass με ένα folk-rock τραγουδιστικό στυλ. Όλα τα κομμάτια είναι ενδιαφέροντα, μία αποδεκτή country μουσική με σύγχρονη φύση.

She Darked the Sun (1968)

Κατά ένα τρόπο ο κανόνας της κλασικής country-rock περιλαμβάνει το Sweetheart of the Rodeo, τους Burritos, τον Gram Parsons, το Harvest του Neil Young, ακόμα και το Nashville Skyline (Dylan), αλλά όχι αυτό το άλμπουμ, που είναι ξεχασμένο πιά έχοντας μείνει ανέκδοτο για πολλά χρόνια, παρά το γεγονός ότι πάντα το αγαπούσαν οι κριτικοί και οι ελάχιστοι φαν που το είχαν ακούσει. Είναι πιθανόν κάποιος να μην παραδεχτεί ότι ο Gene Clark με αυτό, αλλά και με τα σόλο άλμπουμ του αποδείχτηκε ισοδύναμος με τον Roger McGuinn. Εδώ έχουμε σημαντική μουσική που δεν ακούγεται σαν το Wheatstraw Suite των The Dillards ή τις country-rock ηχογραφήσεις των The Byrds (αν και ο Clark μιμείται εντυπωσιακά τον Roger McGuinn σε μερικά κομμάτια). Το περισσότερο μέρος του δεν έχει ντραμς, ενώ αναμιγνύει country και folk με ακουστικές κιθάρες, μπάντζο και μία χαλαρωτική αίσθηση που αντανακλά την προσμονή του στυλ των 70'ς της μουσικής από την Δυτική Ακτή που θα γινόταν πολύ πιό εμπορική στο μέλλον από γκρουπ όπως οι The Eagles. Είναι ένας μοναδικός ήχος για την εποχή, με πιθανώς καλύτερη περιγραφή ως folk με country ενορχήστρωση. Είναι τρομερός δίσκος, με λαμπρές αρμονίες, τρομερό μπάντζο από τον Dillard καθώς και μαντολίνο, τραγούδια που δίνουν μία χαλαρωτική αίσθηση, παρά το γεγονός ότι παίζονται με ένταση. Μία αέναη αίσθηση.

With Care From Someone (1968)

Για τους περισσότερους φαν του Gene Clark με τους The Byrds και πιό πέρα, αυτός ο πρώτος δίσκος των Dillard & Clark κατέχει μία θέση ειδικής λατρείας. Από όταν άφησε τους The Byrds στις αρχές του '66 η καριέρα του Δον Ζουάν Clark που οδηγούσε ferrari, δεν απογειώθηκε ακριβώς. Κι όμως το The Fantastic Expedition τον βρίσκει σε χαλαρή αλλά υπέρλαμπρη φόρμα σαν τραγουδιστή αλλά και σαν τραγουδοποιό, περιτριγυρισμένο από ένα γκρουπ (συμπεριλαμβανομένου του Doug Dillard από τους The Dillards), τον Bernie Leadon (με μία λαμπρή πορεία μέχρι τους The Eagles) και τον Chris Hillman (που ακόμα ήταν στους The Byrds), με τους οποίους συντονίζεται τέλεια. Μεταξύ τους ηχογραφούν ένα τρομερό δίσκο, μία φανταστική ανάμιξη bluegrass, folk και pop, που ακόμα και σήμερα ακούγεται φρέσκος. Oι Dillard & Clark ιδιαιτέρως, εκείνο τον καιρό έβγαιναν έρποντας από πολλά μπαρ (τα live τους ήταν πολύ ανοργάνωτα), αλλά ανάμεσα στα χανγκόβερ και στα τσιγαριλίκια η μπάντα ανακάλυψε μίαδιαύγεια στο στούντιο, που ελάχιστοι άλλοι κατάφερναν να έχουν.

Radio Song (1968)

Το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο "Out On the Side", που ακούγεται λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα (πιθανώς ηχογραφημένο νωρίτερα ή αργότερα), αρχίζει αμέσως με ένα πολύ αργό, αλλά ιδιαιτέρως επιδραστικό country groove, ένα εικονικό σχέδιο του πώς θα ακούγονταν μετέπειτα μπάντες, όπως οι The Jayhawks και οι Teenage Fanclub-πριν πάει σε μία κορύφωση από ντραμς, επίμονη κιθάρα και όργανο. Από εκεί και μετά, το vibe είναι κυρίως ακουστικό και η ποιότητα ποτέ δεν πέφτει καθώς τρέχουν ανάμεσα σε επιτυχημένες βερσιόν κλασικών θεμάτων όπως το "She Darked the Sun", το "Train Leave Here This Morning" και το "The Radio Song" (ακόμα και το μόνο όχι ορίτζιναλ, μία χαρούμενη διασκευή του "Git It on Brother" του Lester Flatt. Υπάρχει μία αίσθηση παιχνιδιάρικης διάθεσης καθ'όλη την διάρκεια που κάνει τον δίσκο τον πιό χαρούμενο που ηχογράφησε ποτέ ο Clark (υπάρχει τελικά κάτι προκλητικά μελαγχολικό γύρω από την γραφή του, ιδιαίτερα όταν τραγούδησε με την βαρύτονη λυπητερή φωνή του). Αν κάποιος έπρεπε να βρεί ένα λάθος με αυτό το άλμπουμ, αυτό θα μπορούσε να είναι η μικρή του διάρκεια-το ορίτζιναλ με εννέα τραγούδια, διαρκεί λίγο πάνω από 30 λεπτά (αν και με τόση ποικιλία μέσα του είναι δύσκολο να αισθανθείς εξαπατημένος). Ωστόσο, από την στιγμή που όλες οι επανεκδόσεις έχουν ενσωματώσει τρία μπόνους τρακς, είναι άσκοπο να φανταστούμε το άλμπουμ χωρίς αυτά. Το "Don't Be Cruel" είναι μία μάλλον επιπόλαια διασκευή του Elvis, αλλά το "Lyin' Down the Middle" και το "Why Not Your Baby?" είναι εύκολα τόσο καλά όσο οτιδήποτε άλλο ορίτζιναλ σε αυτό το δίσκο. Αυτό το "Why Not Your Baby?" ένα highlight της καριέρας του Clark, μεταφέρει τον ακροατή σε ένα πάρτυ στο Laurel Canyon, όπου o σωματώδης πρώην Byrds παρατηρεί το πρώην κορίτσι του να φαίνεται πανέμορφο και δυστυχισμένο. "...come tell your friend what's wrong with you..." Eυφυέστατο!!

Why Not Your Baby? (1968)

Through the Morning, Through the Night (A&M SP 4203) 8/69

To πρώτο άλμπουμ ήταν μικρής διάρκειας, γλυκό και ακουστικό με χαλαρή μουσική. Από τότε έχουν στραφεί στον ηλεκτρισμό (ή το λιγότερο στη χρήση ενισχυτή), πρόσθεσαν τον Jon Corneal στα ντραμς και ένα κορίτσι να μοιράζεται το τραγούδι με ένα όμορφο country όνομα, Donna Washburn, δανείστηκαν τον Sneaky Pete από τους Burritos για την pedal steel και για δέστε το δεύτερο άλμπουμ τους. Οι προστιθέμενες διακρίσεις βρίσκονται παντού. Από το εξώφυλλο διαμέσου της επιλογής των τόνων στο όλο επίπεδο του ενθουσιασμού και στις ατομικές εμφανίσεις είναι σχεδόν πρώτης τάξεως.

Polly (1969)

Το πολυαναμενόμενο follow-up τους είναι μία δεξιοτεχνική παρουσίαση αυθεντικής country-rock. Το υλικό ποίκιλε και ήταν επίμονα υψηλής ποιότητας, κυμαινόμενο από το "So Sad" των The Everly Brothers στο "Don't Let Me Down" των Beatles, τον παραδοσιακό ύμνο "I Bowed My Head and Cried Holy" και κάποια εξαιρετικά κομμάτια του Gene Clark. Καθώς η αποδοχή της country-rock μεγάλωνε, έτσι φαινόταν ότι θα μεγάλωνε και η αναγνώριση αυτού του υπέροχου γκρουπ.
Αυτό το 2ο άλμπουμ τους έχει μία παρόμοια αίσθηση, αλλά υπάρχει η προσθήκη της Donna Washburn στα backing vocals (πλην του "Rocky Top" που κάνει lead) και προσθέτει μία ωραία ποικιλία στην προσέγγιση των κομματιών. Ο δίσκος έγινε πολύ σύντομα μετά τον πρώτο. Ο Clark φαίνεται πως έχει κορεστεί σαν γραφή, γράφοντας μόνο 5 από τα 11 τρακς του άλμπουμ. Οι διασκευές μοιάζουν να έχουν σκοπό την αποζημίωση του ακροατή, έχοντας επιλεγεί πολύ προσεκτικά, ιδαιτέρως εκείνες που ανταπεξέρχονται στις φωνητικές ικανότητες του γκρουπ (η διασκευή των The Everly Brothers "So Sad" προοιωνίζει την περίφημη βερσιόν του "Love Hurts" από τον Gram Parsons και την Emmylou Harris στο Grievous Angel και η βερσιόν τους του "Don't Let Me Down" των Beatles είναι μαγική.

Don't Let Me Down (1969)

Γενικά είναι ένα καλό άλμπουμ, αλλά λίγο απογοητευτικό αν λάβουμε υπόψη που είχε ανεβάσει τον πήχυ το ντεμπούτο τους. Mε μεγάλη εξάρτηση από δανεικό υλικό, ο κληρονόμος του The Fantastic Expedition είναι αναπόφευκτα λιγότερο ικανοποιητικό άλμπουμ, αλλά στα καλύτερά του καταφέρνει να προσπεράσει τον προκάτοχό του. Ο Dillard που μοιράστηκε 4 credits στο ροηγούμενο άλμπουμ, συνεισφέρει μόνο με την επιδεξιότητά του στα όργανα, ενώ ο Leadon (που μοιράστηκε 5) είχε αποτύχει να πάει με τον Hillman στους The Flying Burrito Brothers (απλά έχουν credits κι οι δυό τους σαν "special pickers").

So Sad (1969)

Η δημοσιότητα που πήρε το κορίτσι του Dillard, Donna Washburn συχνά αναφέρεται σαν καταλύτης για την διάλυση αυτού του γκρουπ, αλλά όποιος φοβάται μία φάση σε στυλ Yoko μάλλον θα ξαφνιαστεί ευχάριστα. Η πεντακάθαρη φωνή της είναι τρομερή-όπως και το παρουσιαστικό της-ιδιαίτερα στο ομώνυμο κομμάτι (ένα υπέροχο ντουέτο που σου κόβει την ανάσα) και επίσης στο "So Sad" του Don Everly. Αυτό το "So Sad" είναι μία από τις δύο φοβερές διασκευές εδώ, η άλλη είναι το"Don't Let Me Down" του Lennon, με ένα υπέροχο βιολί από τον Byron Berline. Ίσως είναι αιρετικό, αλλά για κάποιους ίσως ακούγονται καλύτερα από τα ορίτζιναλ. Το "Kansas City Southern". που αντανακλά στην παιδική ηλικία του Clark ροκάρει, ενώ το "Polly" (If a lone bird could speak, he'd tell me all the places you've been) ίσως να είναι το peak της γραφής του Clark.

Through the Morning, Through the Night (1969)

Δεν είναι έκπληξη λοιπόν που ο Robert Plant και η Alisson Kraus επέλεξαν να το συμπεριλάβουν (όπως επίσης και το "Through the Morning, Through the Night" στο πολυζητημένο τους Raising Sand. Μεγάλες σόλο δουλειές έρχονταν για τον Clark, ακόμα κι αν η εμπορική επιτυχία θα εξακολουθούσε να βαδίζει αντίθετα από την κριτική του φήμη. Ωστόσο ο Doug Dillard ποτέ δεν ορθοπόδησε ξανά, αν και το "Lady of the North", ένα ακόμα τραγούδι που συν-έγραψε με τον Clark θα γινόταν ένα ταιριαστό κλείσιμο στον δίσκο No Other (1974).

Four Walls (1969)

Παρεμπιπτόντως ενώ το πρώτο άλμπουμ του γκρουπ είχε κρυμμένες αναφορές στα ναρκωτικά στους στίχους ("rolling", "hash" και "passing it on"), το εξώφυλλο αυτού του δίσκου "βγάζει μάτι".

Doug Dillard - Gene Clark

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ