LINDA PERHACS

A Vivid Dream That Never Ends

Διαβάστε οποιοδήποτε σχεδόν βιβλίο ή λίστα της εποχής και ο συγγραφέας θα σας πληροφορήσει ότι αυτό είναι ένα από τα σπουδαιότερα γυναικεία ψυχεδελικά LP που έγιναν. Πιό δίκαια αυτό το άλμπουμ μπορούμε να πούμε ότι δεν έχει τόσο μεγάλη σχέση με την ψυχεδέλεια, μάλλον είναι περισσότερο ένα LP μίας τραγουδίστριας/τραγουδοποιού με αιθέρια χίπικη ποικιλία στο στυλ. Με την δυναμική αυτού του μοναδικού της-τουλάχιστον για τα επόμενα 40 χρόνια-άλμπουμ, ηχογραφημένο το 1970, η Linda Perhacs παραμένει μία επιβλητική φιγούρα στον κόσμο της ψυχεδέλειας, της folk, καθώς και της γκάμας των γυναικών τραγουδοποιών. Επιδοκιμαζόμενη από καλλιτέχνες τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, όπως οι Daft Punk, ο Devendra Banhart, οι Animal Collective και οι Σουηδοί metal Opeth, το άλμπουμ της παραμένει μία μαρτυρία της ιδιαιτερότητας του οράματός της. Η τεραστίου εύρους φωνή της Miss Perhacs και τα εύθραυστα τραγούδια εστιάζουν στην επίδραση που έχουν οι λέξεις και η μουσική, τόσο ως ήχος, όσο και ως νόημα και το αποτέλεσμα είναι πολύ-πολύ ευχάριστο στο αυτί.

Hey, Who Really Cares? (1970)

Γεννημένη ως Linda Arnold στην Βόρεια Καλιφόρνια, πέρασε τα παιδικά της χρόνια ανάμεσα στις γιγάντιες σεκόιες. Μέχρι τον καιρό που πέρασε στο κολλέγιο στα τέλη του '60, είχε άγνοια για το Flower Power και εστίασε στην καριέρα της στην οδοντική υγιεινή. Μετά την αποφοίτησή της πήγε να μείνει στην διαβόητη περιοχή του Laurel Canyon. Ξοδεύοντας τις μέρες της στην περιποίηση των δοντιών σταρ του Χόλιγουντ, όπως ο Cary Grant, ο Henry Fonda και ο Paul Newman και τα απογεύματα/Σαββατοκύριακα βυθισμένη στην φύση, ουσιαστικά η Linda Perhacs ζούσε σε δύο παράλληλους κόσμους-τον λαμπερό κόσμο του διάσημου πελατολογείου της και την ολάνθιστη σκηνή των χίπις του Topanga Canyon. Τότε είχε αρχίσει να γράφει τα τραγούδια που θα κατέληγαν να γίνουν ο δίσκος Parallelograms, στο τραπέζι της κουζίνας της.

Parallelograms (1970)

Εμπνευσμένη από τα δάση του Pacific Northwest, τα δελφίνια που έπαιζαν στην θάλασσα του Κορτέζ έγιναν "Dolphin", ενώ μία καταιγίδα στην Olympic Peninsula, οδήγησε στο "Chimacum Rain". Ενώ οδηγούσε για το σπίτι της μία νύχτα είχε ένα όραμα φωτός που κατέληξε στο επίκεντρο και ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ. Έχοντας πιάσει την κιθάρα πρόσφατα, εξαιτίας μίας συζυγικής διαμάχης (την είδε ως μία δημιουργική προέκτασή της, μετά από πλύση εγκεφάλου που της έγινε από τον σύζυγό της τότε-ο ίδιος ήταν γλύπτης), είχε λίγο έως καθόλου γνώση του οργάνου όταν ξεκίνησε να γράφει τραγούδια. "Παντρεμένη με έναν πολύ δημιουργικό καλλιτέχνη, άρχισα να συστήνομαι στον Ρέμπραντ, τον Βαν Γκογκ, τον Μιχαήλ Άγγελο, τον Πικάσσο" ανακαλεί."Πράγματα που ποτέ πριν δεν είχα ιδέα. Μου άνοιξε τον κόσμο της τέχνης και μετά, όταν ο γάμος μου έγινε για μένα μία πολύ άβολη κατάσταση, είπα "Άντε να κάνεις μερικά μαθήματα στην κιθάρα Linda, να έχεις κάτι πολύ δικό σου". Ευχαριστώ τον Θεό για την επιρροή των χίπις πάνω μου. Ήταν πολύ ελεύθεροι στο δημιουργικό τους επίπεδο. Ήταν πολύ ευγενικοί και αξιαγάπητοι άνθρωποι και τους λάτρευα. Με αποδέχτηκαν επειδή ήξεραν ότι κατάλαβα και έτσι ήμασταν σε αρμονία".

Chimacum Rain (1970)

Από την πρώτη νότα που ακούει κανείς ξέρει πώς αλήθεια σπανίως ακούει με τόσο άμεσο αντίκτυπο του ταλέντου, ένα δίσκο. Στο άλμπουμ παραγωγός είναι ένας σημαντικός συνθέτης σε ταινίες, στην τηλεόραση αλλά και σε σύγχρονη σοβαρή μουσική ο Leonard Rosenman. Η Miss Perhacs ήταν η κοπέλα που ασχολείτο με την υγιεινή των δοντιών και την πρωτογνώρισε όταν πήγε να κάνει ένα καθαρισμό δοντιών. Μόλις τέλειωσε την εργασία η Linda τον ρώτησε: "Με τι πρότζεκτ ασχολείστε τώρα;" Αυτός απλά την κοίταξε και της απάντησε: "Linda, δεν νομίζω πώς ασχολείσαι μόνο με αυτό" (εννοώντας την εργασία της). Τότε η Linda του μίλησε για την άλλη ζωή της. O Rosenman της είπε: "Είσαι στα είκοσί σου, ζεις στο Topanga Canyon οι χίπις βρίσκονται παντού στον περίγυρό σου και μου λές ότι γράφεις κάτι τραγουδάκια; Μπορώ να τα ακούσω;" Η Linda τον ρώτησε: "Τι είναι αυτό που θα έκανε ένα συνθέτη του δικού σας στάτους να θέλει να ακούσει τα τραγούδια μου;" "Προσπαθούμε να κάνουμε δουλειές εκεί που καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο. Πίστεψέ με 20 χρόνια εμπειρίας μου έχουν δώσει αυτή την αντίληψη" απάντησε ο Rosenman. Πήρε κάμποσο χρόνο στον κύριο Rosenman να ακούσει την κασσέτα, λένε, αλλά όταν τελικά το έκανε, αναγνώρισε την αξία αυτού που άκουσε και πήγε την κασσέτα στον Harry Garfield της Universal, ο οποίος αμέσως υπέγραψε με την Linda.

Paper Mountain Man (1970)

Οι εικόνες που δημιουργεί είναι όμορφες, μερικές φορές εορταστικές, κάποιες φορές αθώες. Αναμφισβήτητα η Miss Perhacs είναι μία επαγγελματίας, όπως είναι καλλιτέχνες σαν την Joni Mitchell και τον James Taylor, αν και δεν ακούγεται σαν κανέναν από τους δύο. Ούτε έχει καμία κανονική μουσική εκπαίδευση. Όλα ότι έχει είναι ένα αψεγάδιαστο μουσικό αυτί, μία φυσική φινέτσα και άποψη και μία γλυκιά αίσθηση των λέξεων.

Call Of the River (1970)

Τι υπάρχει σε αυτό το άλμπουμ; Ένα συγκινητικό, μελωδικό και πολύ όμορφα ηχογραφημένο σετ από τραγούδια αγάπης προς την φύση και τον άνθρωπο. Το τραγούδι του τίτλου είναι ένα απόλυτο ηχητικό πείραμα (και πολύ επιτυχημένο), αλλά αλλού οι ψυχεδελικές επιρροές είναι διακριτικές, σε προσεκτικά τοποθετημένα φωνητικά, διαστημική παραγωγή και στίχους όπως "I'm spacing out / I'm seeing silences between leaves" (Chimacum Rain) και "The liquid taste of leaf and rock, the timing to a slower clock..." (Call Of the River). Μπορεί να μην είναι απροκάλυπτα ταξιδιάρικο, αλλά το Parallelograms αντανακλά κυρίως χίπικα / ψυχεδελικά συναισθήματα για την αδιάκοπη λαχτάρα για επιστροφή στη φύση ("Dolphin", "Sandy Toes" και άλλα) και την απόρριψη του ματεριαλισμού ("Paper Mountain Man" και "Porcelain Baked-Over Cast-Iron Wedding"). Τα τραγούδια της στους εραστές είναι άμεσα και ανυπόκριτα ("Paper Mountain Man" και "Morning Colors") και ενδιαφέρουσες εικόνες μας εμφανίζονται κατά την διάρκειά τους.

Morning Colors (1970)

Η Perhacs είχε γίνει ρουτίνα να συγκρίνεται με την πρώιμη Joni Mitchell, αλλά η φωνή της είναι λιγότερο διαπεραστική και τα τραγούδια της εμφανώς περισσότερο επηρεασμένα από τους χίπις. Ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το τελευταίο, το "Delicious", στο οποίο συγχωνεύει στην λαχτάρα για επιστροφή στη φύση, τον άνθρωπο και τη φύση μαζί. Δεν είναι κάθε τι στον δίσκο αυτό λαμπρό, αλλά περιέχει αρκετά κλασσικά που καθορίζουν το γένος της μουσικής και σίγουρα θα κάνουν αίσθηση σε όσους αρέσει αυτό, δηλαδή σε όσους αρέσει η acid folk. Ή αλλιώς μπορούμε να πούμε ότι όσο περνάει ο καιρός το χάσμα μεταξύ αυτού του δίσκου και αρκετών άλλων του ίδιου γένους γίνεται μεγαλύτερο.

Sandy Toes (1970)

Ένας μικρός αριθμός από κόπιες εμφανίστηκε στην Kapp (θυγατρική της Universal), αλλά η συντριπτική πλειοψηφία είναι με το μεταγενέστερο ροζ/πορτοκαλί σχέδιο.
Η Linda Perhacs ηχογράφησε δύο ακόμα άλμπουμ, αλλά πολύ αργότερα, όταν από το 2010 συνδέθηκε με την νέα γενιά μουσικών και θαυμαστών της, όπως ο Fernando Perdomo και ο Chris Price, μουσικούς αλλά και παραγωγούς. Η συνεργασία τους κατέληξε στο The Soul οf All Natural Things (2014, Asthmatic Kitty Records). Τελευταίο δημιούργημα της αειθαλούς Linda, το I'm A Harmony (2017, Omnivore Recordings).

Porcelain (Baked-Over Iron-Cast) Wedding (1970)

ΣΥΝΙΣΤΩΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

Parallelograms (1970, Kapp Records)

Αγνοημένο τον καιρό που κυκλοφόρησε, θύμα μη προώθησης, το άλμπουμ χάθηκε χωρίς να αφήσει ίχνη-μέχρι αρκετά πρόσφατα σε σχέση με την εποχή μας σήμερα (την δεκαετία 2000)-και η Linda σταμάτησε να ασχολείται με την μουσική για τα επόμενα σαράντα χρόνια. Όμως όλα αυτά τα χρόνια με την εξέλιξη της τεχνολογίας, μαζεύτηκαν πολλοί φαν της μουσικής της από όλο τον κόσμο και άρχισαν να ΄κολλάνε΄ με το άλμπουμ της αυτό. Μία συναρπαστική μίξη των κρυστάλλινων φωνητικών της Linda με παραισθησιακά ηχητικά εφέ και στο ομώνυμο κομμάτι μία από τις καλύτερες ακουστικές παραισθήσεις που ¨πιάστηκε¨-για την εποχή-σε ηχογράφηση. Ανοίξτε το Parallelograms και μπείτε στον μαγικό κόσμο της Linda Perhacs.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ