FORD THEATRE

Focus on the Underground

Η ιστορία με το γκρουπ που ακολουθεί είναι παλιά, αλλά έχει το ίδιο θέμα με τις ιστορίες τόσων άλλων αξιόλογων γκρουπ. Κάποτε στο μέρος τους ήταν θρύλοι και σύντομα είχαν ξεπεράσει τα σύνορα της Βοστώνης. Το ράδιο όμως τότε, όπως και σήμερα άλλωστε στην συντριπτικότατη πλειοψηφία του έπαιζε τα χιτάκια, δηλαδή ό,τι ήταν μπροστά στα chart. Αρχικά το γκρουπ λέγονταν Joyful Noise και έπαιζαν στο κολλεγιακό κύκλωμα. Τα 4 μέλη ήταν οι James Altieri (bass), Arthur Webster (guitar), Robert Tamagni (drums) και John Mazzarelli (keyboards, vocals). Όλοι φίλοι παιδιόθεν από το Milford της Μασαχουσέτης. 

Ford Theatre - Theme for the Masses (1968)

Το γκρουπ τράβηξε την προσοχή του Harry Palmer, που ήταν συνθέτης από φύση του και αναζητούσε μία μπάντα που μπορούσε να παίξει τις μουσικές του ιδέες. Ο σύνδεσμος μεταξύ μπάντας και Palmer ήταν ο Fred Canedella, μάνατζερ του γκρουπ, ο οποίος συνήθιζε να κλείνει μπάντες για χοροεσπερίδες και είχε συναντήσει τον Palmer το 1965. Υπήρχαν ηχογραφήσεις των Joyful Noise από το 1967, όταν έκαναν demo με την ελπίδα να κάνουν κάποια συμφωνία για δίσκο. Το γκρουπ εντυπωσιάστηκε με το υλικό του Palmer και σιγά-σιγά τον έκανε κανονικό μέλος του. Πρώτα στρατολόγησαν τον τραγουδιστή Joe Scott και αμέσως μετά το όνομα της μπάντας έπρεπε να αλλάξει. Ο λόγος ήταν ότι η μουσική του Palmer ήταν σκοτεινή και απειλητική, μία αντανάκλαση των καιρών, καθώς η Αμερική κλονιζόταν από την δολοφονία του Προέδρου Κένεντυ και ήταν στα μισά του πολέμου του Βιετνάμ. Έτσι οι Joyful Noise έγιναν Ford Theatre, το μέρος δηλαδή που πυροβολήθηκε ο Πρόεδρος Λίνκολν. (Στην πραγματικότητα λεγόταν Ford's Theater αλλά κόπηκε το "s" και το Theater έγινε Theatre). Και εκείνες τις μέρες που ήταν κάτι κοινό οι δημόσιες δολοφονίες, είναι λογικό να ρωτήσει κάποιος τι είδους όνομα είναι αυτό για ένα rock 'n' roll γκρουπ. Ένα αρρωστημένο αστείο; Σίγουρα όχι. Αυτοί οι έξι νέοι ήταν απόλυτα σοβαροί και διάλεξαν το όνομά τους επειδή συμφωνούσε με ένα τρόπο σε ότι προσπαθούσαν να δημιουργήσουν-ένα όραμα της Αμερικής σε όλο το παρουσιαζόμενο χάος. Ο Harry Palmer είπε "Προσπαθούσαμε να φτάσουμε στο επίπεδο της απελπισίας που πέρναγε ο κόσμος. Αυτό είναι μία τόσο δραματική δουλειά, όσο και μουσική. Προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε ολόκληρο περιβάλον-ένα απειλητικό περιβάλον. Όλοι οι στίχοι είναι σε δεύτερο πρόσωπο, απευθυνόμενοι σε εμάς. Είμαστε στο επίκεντρο και υπάρχουν πολύ ελάχιστοι από εμάς που δεν θα δούν μέρος του εαυτού τους σε αυτές τις γραμμές ή δεν θα αναγνωρίσουν το είδος της έντασης που χτίζεται σε αυτά τα μακριά καταστροφικά ορχηστρικά διαλείμματα. Το τελευταίο που μπορείς να πείς για αυτό το άλμπουμ είναι ότι είναι αυθεντικό και άφοβα τίμιο. Και αυτό δεν είναι καθόλου τόσο κοινό όσο μερικοί άνθρωποι νομίζουν". Η πρώτη τους συναυλία δόθηκε το καλοκαίρι του 1967 στο Unicorn Theatre στην Βοστώνη. Εκείνο τον καιρό ο Palmer είχε ήδη συνθέσει το Trilogy for the Masses και το γκρουπ ακούστηκε από τον Dick Summer, ένα DJ του WBZ radio της Βοστώνης, που με την σειρά του επικοινώνησε με τον παραγωγό της ABC Bob Thiele. Ο Thiele ζήτησε από την μπάντα να κάνει μία επίδειξη ηχογράφησης, στην οποία το γκρουπ ηχογράφησε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ σε λιγότερο από τρεις ώρες. Η ABC τους έδωσε 12000 δολλάρια προκαταβολή για τον εξοπλισμό και ένα ποσοστό επί των πωλήσεων και με αυτά το γκρουπ εισήλθε στο στούντιο για να ηχογραφήσει το πρώτο του άλμπουμ. 

Ford Theatre - Wake up In The Morning (1969)

Αυτό το άλμπουμ, ένα από τα πρώτα concept, έγινε με δυό φορές ηχογράφηση στο στούντιο σαν να ήταν συνεχόμενη παράσταση δηλαδή σαν να έπαιζαν live. Τα φωνητικά προστέθηκαν αργότερα. Η παραγωγή εμπιστεύτηκε στον Bob Thiele και τα κομμάτια πήγαν στην Νέα Υόρκη, όπου προστέθηκαν έγχορδα στο "Theme for the Masses". Η σύνθεση των εγχόρδων εμπιστεύτηκε στον Wally McGee, ένα μουσικό και δάσκαλο στην Βοστώνη που είχε κλασικό υπόβαθρο. Έτσι ο McGee βρέθηκε υπεύθυνος για τα έγχορδα, ενώ για τους στίχους και την μουσική υπεύθυνος ήταν ο Harry Palmer. Το Trilogy for the Masses κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1968, ενώ σαν single κυκλοφόρησε το "From A Back Door Window"/"Theme For The Masses". Ακολούθως η μπάντα πήγε σε περιοδεία σε επτά πόλεις συμπεριλαμβανομένων του Σικάγο, της Νέας Υόρκης και της Φιλαδέλφεια, όπου εμφανίστηκαν με ονόματα όπως οι Big Brother And The Holding Company, Iron Butterfly και Procol Harum. Ωστόσο το φτωχό promotion από την ABC δεν βοήθησε την μπάντα. Το άλμπουμ παίχτηκε ολόκληρο στο τοπικό ράδιο KSHE, έτσι πήρε μεγάλο ποσοστό ακροαματικότητας. Όμως υπήρχε ένα θέμα. Το St Louis δεν προμηθεύτηκε με δίσκους της μπάντας με αποτέλεσμα όλη η δημοτικότητα που πέτυχαν να αποβεί άκαρπη. Ο Σεπτέμβριος του 1969 είδε την κυκλοφορία του 2ου άλμπουμ της μπάντας, Time Changes. Αν και βαφτίστηκε concept άλμπουμ είναι στην πραγματικότητα μία συλλογή τραγουδιών, τα περισσότερα από τα οποία ήταν νέα τραγούδια σε σύνθεση Harry Palmer. Οι ηχογραφήσεις έλαβαν χώρα στο Hit Factory στην Νέα Υόρκη, ενώ η παραγωγή εμπιστεύτηκε στον Bill Scymczyck. Ήταν η πρώτη δουλειά του Scymczyck που θα συνέχιζε για να δοξαστεί με την παραγωγή στους James Gang, Joe Walsh, Edgar Winter και στους the Eagles. Επίσης μία αλλαγή στο lineup έγινε κατά την ηχογράφηση του 2ου άλμπουμ. Ο James Altieri έφυγε και αντικαταστάθηκε από τον Johnny Pate. Δύο single κυκλοφόρησαν από το άλμπουμ "Time Changes"/"Wake Up in the Morning" και "I've Got the Fever"/"Jefferson Airplane". Ωστόσο η δεύτερη κυκλοφορία ήταν πιό αδύναμη από το ντεμπούτο άλμπουμ τους και απέτυχε να πιάσει τις ποθούμενες πωλήσεις, όσο και να κερδίσει αρκετό ραδιοφωνικό ενδιαφέρον για προωθητικούς σκοπούς. Έτσι η μπάντα "έπεσε" από την ABC και τελικά διαλύθηκε. Ο Jim Altieri συνέχισε να παίζει με διάφορες μπάντες στην Βοστώνη ,ενώ ο Robert Tamagni διδάσκει στο μουσικό σχολείο Berklee στην Βοστώνη. O Harry Palmer επέστρεψε στην Νέα Υόρκη, όπου έκανε παραγωγή σε άλλες μπάντες και καλλιτέχνες πριν προχωρήσει και γίνει στέλεχος σε διάφορες δισκογραφικές όπως η Polygram, Atlantic, BMG και Sony. Δυστυχώς κανένα από τα άλμπουμ της μπάντας δεν είναι διαθέσιμο σε CD, αν και το "Jefferson Airplane" είναι διαθέσιμο σε compilation CD στο Acid and Flowers και στο Incredible Sound Show Stories Vol.7. Ωστόσο πρέπει να υπάρχει ένα φως στην άκρη του τούνελ. Φαίνεται να γίνονται κάποιες διαπραγματεύσεις για να κυκλοφορήσει το υλικό των Ford Theatre. Επίσης φαίνεται ότι κάποιο vintage υλικό από live εμφάνιση στο Boston Theatre το 1969 έχει ξεθαφτεί και θα φτιαχθεί για να κυκλοφορήσει. 

ALBUM BY ALBUM

Trilogy For the Masses

Το άλμπουμ ανοίγει με το "Theme for the Masses", το κυρίως θέμα που συνδέει το όλο άλμπουμ. Δοσμένο σαν ένα είδος μοιρολόι, το κομμάτι είναι πλούσιο σε έγχορδα και όργανο πολύ παρόμοιο στο στυλ που είχε χρησιμοποιηθεί από πολλά proto-progressive γκρουπ, όπως οι Procol Harum και οι the Moody Blues. Το ακόλουθο κομμάτι "101 Harrison Street" είναι μία ξεκάθαρη ένδειξη των καιρών τότε. Παρουσιάζοντας ένα μακροσκελές και καθηλωτικό σόλο κιθάρας συνοδευόμενο από ένα υπνωτιστικό συνεχόμενο ρυθμό, αυτό το κομμάτι είναι σίγουρα δείγμα των "βουτηγμένων" στην ψυχεδέλεια καιρών που ζούσε η μπάντα. Ήταν η χρονιά του Woodstock  και το απώγειο του flower power και εύκολα κάποιος οραματίζεται αυτό το κομμάτι να συνεχίζεται αέναα, με το ένα σόλο να διαδέχεται το άλλο. Το "Excerpt (From the Theme)" αναβιώνει το εναρκτήριο κομμάτι για να οδηγήσει στη συνέχεια στο "Back To Philadelphia", ένα κομμάτι που θα χρησιμοποιούσαν και στο δεύτερο άλμπουμ της μπάντας. 

Ford Theatre - Back To Philadelphia (1968)

Αργά και χαλαρά περάσματα αντίθετα με το 101 Harrison Street, δίνει περισσότερη έμφαση στην κιθαριστική δουλειά, από το να έχει την κυριαρχία στον ήχο το όργανο. Και οι δύο πλευρές συνδέονται από το "The Race". Ένα όνομα που έρχεται στο μυαλό ακούγοντας το "From A Back Door Window (The Search)" θα μπορούσε να είναι οι θρυλικοί Love. Οι Ford Theatre καταφέρνουν να βγάλουν ένα συγκεκριμένο ποσοστό δύναμης και θυμού χωρίς να αφήνουν το κομμάτι να μπεί στο δρόμο των μουσικών τους συνθέσεων και χωρίς να εξευτελίζουν την ικανότητά τους να ενσωματώσουν ευήκοες χορωδίες στην μουσική τους. Αυτό το μακροσκελές κομμάτι επίσης καταφέρνει να συνδυάσει τα δύο ιδιαίτερα ταλέντα που η μπάντα είχε εκφράσει στο άλμπουμ, αυτό μίας περισσότερο κιθαριστικά προσανατολισμένης αίσθησης, όπως επίσης του R&B ήχου του οργάνου. Το κομμάτι πράγματι έχει αυτά τα στοιχεία με ένα ιδιαίτερα ευχάριστο σόλο του οργάνου συνδυαζόμενου με μακροσκελή κιθαριστική δουλειά. Μία φορά ξανά η έμφαση μοιάζει να είναι στην ατμόσφαιρα που τα όργανα καταφέρνουν να δημιουργήσουν με τις σαφείς ψυχεδελικές αναφορές τους.

Ford Theatre - From A Back Door Window (The Search) (1968)

Το κυρίως θέμα αναβιώνεται φέρνοντας το άλμπουμ στο κλείσιμο με το "Postlude: Looking Back", τη μόνη σύνθεση που πιστώνεται ολοκληρωτικά στον Harry Palmer. Μουσικά το κομμάτι είναι εντυπωσιακά διαφορετικό από τα υπόλοιπα του άλμπουμ, καθώς στερείται πολυπλοκότητας, δίνοντας μία σχεδόν country rock αίσθηση. Είναι κάτι αθώο και μοναδικό στον ήχο αυτού του άλμπουμ που δύσκολα βρίσκεις σε άλμπουμ εκείνης της περιόδου. 

Ford Theatre - Postlude: Looking Back (1968)

Προσωπικά ο δίσκος παίζεται από την αρχή ως το τέλος, μουσικά είναι ένα διαμάντι για εμένα και θα έκανε αίσθηση σε όποιον αρέσει αυτό που συχνά αποκαλείται proto-progressive rock.

Time Changes

Το άλμπουμ αυτό είναι η ιστορία ενός νέου που λέγεται Clifford Smothergill και η αναζήτησή του για το νόημα και τη σημασία της ζωής. Αυτή η μουσική ιστορία βασίζεται στην ζωή ενός πολύ αληθινού προσώπου, του οποίου η πραγματική ταυτότητα είναι ένα θέμα για πολύ προσεκτική θεώρηση, καθώς είναι...σημαίνον πρόσωπο. 

Η πρώτη πράξη ξεκινάει με την εισαγωγή ("Introduction"). 

Συνεχίζει με το "Time Changes" (3:09) όπου ο χορός που αποτελείται από τον βασικό μας χαρακτήρα συζητά το θέμα μας. 

Ακολουθεί το "Interlude One" (1:14), όπου εισέρχεται ο Puck ένας μεσαιωνικός παρουσιαστής που ταξιδεύει από τόπο σε τόπο παρουσιάζοντας διάφορα (τραγούδια, ποίηση κλπ), ο οποίος θα μας συστήσει τους χαρακτήρες του έργου μας, και εμφανίζεται ξανά από καιρού εις καιρόν για να "δέσει" την πλοκή του έργου. 

Ακολουθεί το "That's My Girl" (2:12) μία σημαντική σκηνή, όπου βρίσκουμε τον Clifford στο μέσον της πρώτης του ερωτικής σχέσης. 

Στο "Wake up In The Morning" (3:08), ο Clifford βρίσκει τον εαυτό του να έχει πέσει θύμα των αιωνίων εχθρών του άνδρα της αμφιβολίας και της αβεβαιότητας. Κοντολογίς ο Clifford πανικοβάλλεται. 

Στο "I've Got The Fever" (5:17) Βρίσκοντας την αμφιβολία και την αβεβαιότητα να δικαιολογούνται ως αποτέλεσμα του ότι τον εγκατέλειψε η Mary Jane, όταν την χρειαζόταν, ο ήρωάς μας βουλιάζει στα κατώτερα βάθη της απόγνωσης και βιώνει πολύ ταραγμένες στιγμές, που πολύ σοβαρά ταρακουνάνε την πίστη του στον άνθρωπο. 

Μετά έρχεται το "Crash" (1:06), (σύγκρουση, όπως ακούγεται). 

Τέλος της πρώτης πράξης είναι το "At the Station" (3:51), όπου η πιθανότητα να βρει κάποιες απαντήσεις με νόημα στο σπίτι υποδεικνύει στον Clifford ότι πρέπει να αφήσει την Νέα Υόρκη και να επιστρέψει στην Φιλαδέλφεια. 

Act I (1969)

Η δεύτερη πράξη ξεκινάει με το "Back To Philadelphia" (3:58), όπου επιστρέφοντας πίσω στο σπίτι αποδεικνύεται ανώφελη προσπάθεια να λύσει τα προβλήματά του και ο φτωχός Clifford αφήνεται να συνειδητοποιήσει ότι η αναζήτηση για το νόημα της ζωής πρέπει να συνεχιστεί. 

To "Clifford's Dilemma" (1:58) που ακολουθεί βρίσκει τον Clifford να πασχίζει να πάρει μία απόφαση. Ή θα επιστρέψει στην Νέα Υόρκη και στην Mary Jane ή θα συνεχίσει μία άσκοπη περιπλάνηση. 

Στο "Jefferson Airplane" (2:59), ο ήρωάς μας αποφασίζει να περιπλανηθεί άσκοπα για λίγο και κάνοντάς το, χάνει επαφή με τους περισσότερους από τους ανθρώπους γύρω του. Ο Clifford Smothergill βιώνει ένα ταξίδι που ελάχιστα μυαλά μπορούν να αντέξουν. 

Ακολουθεί το "I Feel Uncertain" (2:26). Ποιός άραγε μπορεί να επιβιώσει από ένα τόσο μακρινό ταξίδι; Ο ήρωάς μας μπορεί μόνο ως εδώ και τελικά αποφασίζει να επιστρέψει στην Mary Jane και στην συνέχεια της σχέσης του. Η Mary Jane τον υποδέχεται με χαρά (έχοντας περάσει από δύσκολες καταστάσεις και η ίδια) και τώρα ο Clifford αφήνεται ξανά στην αβεβαιότητα που τον στοιχειώνει. Ακολουθεί το "Interlude Two" (1:18), όπου εισέρχεται ο Puck, που θα μας διαφωτίσει σχετικά με μερικά πιό διακριτικά θέματα της πλοκής της ιστορίας μας. 

Συνέχεια με το "Good Thing" (2:17) Τι λαμπρή μέρα για τον Clifford! Τελικά πείθεται ότι έχει βρεί το νόημα και την σημασία της ζωής. Μας αφήνει μόνους να ελπίζουμε ότι εδώ βρίσκεται το τέλος της απελπισμένης αναζήτησης του ευγενούς μας ήρωα.

Τέλος στο "Outroduction" (1:13) ο Puck κάνει μία περίληψη της ιστορίας μας με πιό ευκρινή τρόπο, φέρνοντας στο μυαλό την φιλοσοφική σημασία όλων όσων έχουν συμβεί.

Act II (1969)

Αυτό το δεύτερο άλμπουμ για διάφορους λόγους, απέτυχε να πιάσει τις προσδοκίες των ακροατών που είχαν ακούσει το ντεμπούτο άλμπουμ τους, με την μπάντα να χάνει την λάμψη της. Θεωρήθηκε απογοήτευση σε σχέση με το πρώτο, αν και κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος αυτό το άλμπουμ είναι ένα πολύ όμορφο άλμπουμ για να ακούσει κάποιος από την αρχή ως το τέλος του.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ