PETER EDEN

Legendary Producers

Ο Peter Eden γεννήθηκε στο Essex το 1943. Ο πατέρας του ήταν ντράμερ σε μία τοπική μπάντα και οι γονείς του πάντα τον ενθάρρυναν να ακολουθήσει τα ενδιαφέροντά του. Έχοντας παρακολουθήσει το Southend Art School (με τον Vivian Stanshall, μεταξύ άλλων), άρχισε να δουλεύει σαν σχεδιαστής γραφικών, αλλά συνέχισε να παίζει σε μπάντες και σύντομα έστρεψε την εστίασή του στην μουσική. Στις αρχές του '60 έπαιξε ντραμς στους Colin Dale Combo και μετά στους the Problem. Όταν το 1963 η μπάντα του διαλύθηκε ανέλαβε τις υποθέσεις ενός R&B γκρουπ από το Hatfield που ονομαζόταν Cops ‘n’ Robbers και άρχισε να βοηθά στην διεύθυνση ενός folk κλαμπ, του Studio, που έγινε το επίκεντρο του underground κοινού. Το 1964 ανακάλυψε ένα επίδοξο τραγουδιστή της folk που λεγόταν Donovan Leitch και ξαφνικά βρέθηκε να ασχολείται με την παραγωγή και την διεύθυνση μιάς "καυτής" στα αλήθεια περιουσίας. Έκτοτε ο Eden έγινε ένας από τους πιό ανοιχτόμυαλους και ευαίσθητους συνάμα παραγωγούς δίσκων στην Αγγλία, δουλεύοντας για μεγάλες δισκογραφικές όπως η ΕΜΙ, η Decca και η Pye, καθώς και για ανεξάρτητες. "Πάντα έψαχνα για καλλιτέχνες που συνδύαζαν περισσότερα από ένα στυλ" μας λέει. "Pop, jazz, folk και όλα τα είδη από άλλα πράγματα έρχονταν μαζί στα τέλη του '60 και αρχές του '70 και οι δισκογραφικές εταιρείες ήταν αρκετά περιπετειώδεις ώστε να ηχογραφήσουν και να κυκλοφορήσουν τα αποτελέσματα. Δεν διήρκεσε πολύ, αλλά ήταν υπέροχο όσο διαρκούσε".
Εμείς ας εστιάσουμε τώρα στα άλμπουμ που έκανε παραγωγή ο διαφορετικός Peter Eden. Μπορείτε να ακούσετε ένα τρακ-δείγμα από το κάθε ένα όσοι θέλετε.

ALBUM BY ALBUM

Donovan - What's Bin Did and What's Bin Hid

Από την αρχή αγαπούσα τον Bob Dylan, αλλά το 1964 τα άλμπουμ του δεν πουλάγανε εδώ και μου πέρασε από το μυαλό ότι υπήρχε χώρος για μία Αγγλική version. Εκείνο τον καιρό ήμουν μάνατζερ σε μία R&B μπάντα με έδρα το St. Albans που λεγόταν Cops N’ Robbers, οι οποίοι μου είπαν πως είχαν δει ένα πραγματικά ταλαντούχο νέο στο St. Albans. Το όνομά του ήταν Donovan Leitch και τον έφεραν μαζί στο στούντιο, ένα blues κλαμπ που δούλευα στο Southend. Αμέσως σκέφτηκα ότι ήταν ένας αλήθεια χαρισματικός τραγουδοποιός και ένας αξιαγάπητος τύπος. Έγινε μόνιμος στο στούντιο και έμεινε στο διαμέρισμά μου στο Westcliffe-on-Sea. Θα μιλούσαμε για μουσική και γίναμε καλοί φίλοι. Ήταν πολύ νέος και δεν είχε μάνατζερ ή συμβόλαιο για δίσκο, έτσι πήρα και τον Geoff Stephens για να τον δει και αυτός. Ο Geoff ήταν αρκετά χρόνια μεγαλύτερός μου και ένας επιτυχημένος τραγουδοποιός. Μου είχε πει να του πηγαίνω οποιονδήποτε καλό τραγουδοποιό πέφτει στην αντίληψή μου και αμέσως διέκρινε την δυναμική του Donovan, έτσι υπογράψαμε, κάναμε μερικά demos μαζί του και επίσης ένα συμβόλαιο με τον Terry Kennedy της Southern Music. Αφού είχε παίξει μερικές φορές στο Λονδίνο, τον πήγαμε να δει τον Robert Bickford στο Ready Steady Go  και αυτός αμέσως υπέγραψε για μία εμφάνιση στο σόου για έξι εβδομάδες, πράγμα πρωτοφανές (στην πραγματικότητα ανησυχούσα ότι θα υπερ-εκτιθόταν και θα κατέληγε να κάνει μόνο δυό-τρία σόου). Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν και τέλειος την πρώτη φορά, αλλά υπήρχαν πολλά γράμματα από φαν την άλλη μέρα. Η Southern Music έκανε ένα συμβόλαιο με την Pye και το "Catch The Wind" απογειώθηκε τον Μάρτιο. Η Pye μετά ήθελε ένα άλμπουμ στα γρήγορα, έτσι βγάλαμε το ντεμπούτο του μαζί, εν μέρει σε ένα μικρό στούντιο στην Southern Music και εν μέρει στη Central Sound στην Denmark Street. Πούλησε καλά και ακόμα κι αν είναι εντελώς ελλιπές, είμαι ευγνώμων για την εμπειρία καθώς με "έβαλε" στην παραγωγή.

Donovan - Cuttin' Out 

Donovan - Fairy Tale (Pye NPL 18128) 10/65

Μετά την εμπειρία με το πρώτο άλμπουμ, κάναμε ένα βήμα πίσω και προσπαθήσαμε να κάνουμε ένα άλμπουμ που αντανακλούσε περισσότερο το τι ήταν ο Donovan, το στυλ του και τις επιρροές. Είχα λίγο περισσότερη επιρροή σε αυτό επίσης, και έφερα μερικούς καλούς παίκτες συμπεριλαμβανομένου του Harold McNair, με τον οποίο ο Donovan έπαιξε για αρκετά χρόνια μετά. Θυμάμαι τον John Lennon να λέει ότι του άρεσε το "Sunny Goodge Street" και νομίζω είναι το καλύτερο πράγμα που έκανα με τον Donovan, ακόμα κι αν ήταν μόνο ένα τρακ του άλμπουμ και όχι ένα single. Το Fairytale ήταν ένα πολύ καλύτερο άλμπουμ από το πρώτο. Η επιτυχία αναπόφευκτα επηρέασε τον Donovan και αποφάσισε ότι ήθελε να υπογράψει με τον Allen Klein. Αυτό οδήγησε σε νομικές διενέξεις που ποτέ στην πραγματικότητα δεν επιλύθηκαν, αλλά δεν ήθελα να τον πολεμήσω-σκέφτηκα, αν δεν θέλει να δουλέψει πιά μαζί μας δεν μπορούμε να τον πιέσουμε, είναι πιό εύκολο να τον αφήσουμε να κάνει αυτό που θέλει. Το τελευταίο πράγμα που κάναμε μαζί ήταν το "Hey Gyp (Dig the Slowness)". Έβγαλα λίγα χρήματα δουλεύοντας μαζί του και δεν έχω παράπονα-άνοιξε την πόρτα για άλλες ευκαιρίες και νομίζω συνέχισε να κάνει μεγάλους δίσκους με τον Mickie Most. Στην πραγματικότητα προσπαθούσα να τον κάνω να πάει στην ηλεκτρική κατεύθυνση, πράγμα που φυσικά έκανε.

Donovan - Sunny Goodge Street

Mick Softley - Songs For Swingin’ Survivors (Columbia 33SX 1781) 12/65

Προς το τέλος της περιόδου που δούλευα με τον Donovan, ο Geoffrey Everitt και η EMI επικοινώνησαν με τον Geoff Stephens και εμένα, για να ρωτήσουν εάν θα ενδιαφερόμασταν να κάνουμε παραγωγή σε 4 folk άλμπουμ από διαφορετικούς καλλιτέχνες για την Columbia. Φυσικά είπαμε ναι. Είτε το πιστεύετε είτε όχι εκείνες τις μέρες οι μεγάλες δισκογραφικές ενδιαφέρονταν να κάνουν καταλόγους τόσο, όσο το να έχουν χιτ και ήταν πολύ χαρούμενοι να κυκλοφορούν μη εμπορικό υλικό. Και φυσικά αν κάτι πουλούσε καλά θα ήταν ευχαριστημένοι, αλλά δεν ήταν αυτοσκοπός. Ο Donovan ήξερε τον Mick από τον καιρό τότε στο St. Albans και με σύστησε σε αυτόν. Ήταν ένας τρελός χαρακτήρας, πάντα στην περιπλάνηση, αλλά ταλαντούχος τραγουδοποιός. Έμοιαζε φανερά αξιόλογο άτομο για να κάνω ένα άλμπουμ μαζί του. Ο Donovan διασκεύασε δυό τραγούδια του το "The War Drags On" και το "Gold Watch Blues" και συνέχισα για να κάνω ένα 45άρι μαζί του που βγήκε από την Immediate. Το άλμπουμ τυπώθηκε σε μιά μέρα σε στούντιο της Advision, στο οποίο πετύχαινες ένα πολύ ωραίο ήχο. Φτιάξαμε το εξώφυλλο σε ένα σκουπιδότοπο στο Leigh-On-Sea και είχε πολύ πλάκα. Όπως και στα άλλα άλμπουμ που έκανα για αυτούς, η Columbia τύπωσε 500 κόπιες μόνο, έτσι δεν έκανε πολύ αίσθηση.

Mick Softley - What Makes The Wind To Blow

Bob Davenport & The Rakes - Bob Davenport & The Rakes (Columbia 33 SX 1786) 12/65

Ήξερα τον Bob, όταν τον είχα δει live σε διάφορα folk κλαμπ με τον παλιό μου συμμαθητή David Elvin. Ο Bob ήταν πολύ προσγειωμένος, καθόλου καθαρός folkie-αγαπούσε το παλαιό είδος τραγουδιών και πολλά άλλα είδη, ακόμα κι αν η φήμη του ήταν για την folk. Θέλαμε να το ηχογραφήσουμε σε μία αυθεντική ατμόσφαιρα κλαμπ, έτσι κανονίσαμε να έρθουν πολλοί άνθρωποι και να παρακολουθήσουν το session στην EMI. Η μπάντα ανταποκρίθηκε καλά και βγήκε πολύ καλό. Ήμουν περήφανος που το είχα κάνει καθώς καμία μεγάλη δισκογραφική δεν έκανε παραδοσιακή folk εκείνη την εποχή, αλλά ήταν δουλειά μικρότερων δισκογραφικών, όπως η Topic. Όχι πολύ μετά, δούλευα με τον Barry Fantoni και αυτός και ο Ray Davies ήρθαν στο γραφείο μου στην Denmark Street. Ο Ray είδε μία κόπια του LP και μου είπε ότι αλήθεια του άρεσε το στυλ που τραγουδούσε ο Bob και είχε προσπαθήσει να το αντιγράψει στο See My Friends!
(Επειδή φυσικά τα τραγούδια δεν είναι διαθέσιμα στα γνωστά μέσα, απλά παραθέτω ένα τραγούδι από δίσκο τους που έκαναν το 1995)

Bob Davenport & The Rakes - The Blarney Stone

Vernon Haddock's Jubilee Lovelies - Vernon Haddock’s Jubilee Lovelies (Columbia SX 6011) 2/66

Για το επόμενο μας άλμπουμ της Columbia, ο Geoff και εγώ αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε μία jug band στην οποία επικεφαλής ήταν ο παλιός μου φίλος David Elvin. Μου άρεσε ότι έκαναν-ήταν το αντίθετο από την σοβαρή folk. Είχαν πλάκα! Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε ένα απόγευμα στα στούντιο της Advision και πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν μου αρέσει. Υπάρχουν λάθη στην ηχογράφηση, μπορείς να ακούσεις όργανα που χτυπάνε στα μικρόφωνα και τέτοια πράγματα και στο τέλος ένας από την μπάντα κλειδώθηκε στο στούντιο μέχρι που κάποιος τον ελευθέρωσε μέσα στην νύχτα. Αφού έγινε, είχαμε ακόμα ένα άλμπουμ να κάνουμε για την Columbia. Διαβάζω στην Melody Maker ότι ο Eric Clapton είχε αφήσει τους Yardbirds για να επικεντρωθεί στα blues, έτσι του τηλεφώνησα και ρώτησα εάν θα ενδιαφερόταν να κάνει ένα ακουστικό άλμπουμ σε αυτό το στυλ. Ενδιαφερόταν και κανονίσαμε να συναντηθούμε, αλλά μετά ξαναπήρε για να πει ότι είχε μία προσφορά να πάει στην μπάντα του John Mayall, που σήμαινε ότι δεν μπορούσε να ηχογραφήσει αλλού. Κρίμα θα μπορούσε να είναι ένα πολύ όμορφο άλμπουμ.

Vernon Haddock's Jubilee Lovelies - I Wish I Could Shimmy Like My Sister Kate

Clive Palmer - Banjoland (unreleased) 1967

Μου άρεσε το πρώτο άλμπουμ των Incredible String Band, έτσι όταν άκουσα ότι ο Clive τους είχε αφήσει, επικοινώνησα μαζί του και προσφέρθηκα να κάνω ένα άλμπουμ μαζί του. Περίμενα νέα τραγούδια ωστόσο, έτσι ήταν ένα είδος έκπληξης όταν ο Clive εμφανίστηκε με όλα αυτά τα παλιά κομμάτια. Αν και δεν ήταν αλήθεια τραγουδιστής, μου άρεσε η φωνή του. Ηχογραφήθηκε στο Central Sound και δεν πήρε πολύ, καθώς ο Clive γνώριζε τα κομμάτια τόσο καλά. Ακόμα όμως ήταν κάπως απροσδόκητο, επειδή ο Clive  δεν ήταν πάντα στην ώρα του και ποτέ δεν ήξερα ποιόν θα έφερνε μαζί του. Οι φίλοι του έμοιαζαν σαν πλήρωμα πειρατών, έμοιαζαν παράξενοι ακόμα και για τα στάνταρ της εποχής και τους περίμενα-δεν τους περίμενα να καταφθάσουν με άμαξα με άλογα καμιά μέρα. Ζήτησα από τον Michael Gibbs να κάνει το "Stories Of Jesus" για κουαρτέτο εγχόρδων, πράγμα που έγινε πολύ καλό. Μου άρεσε η τραχύτητα του άλμπουμ-ήταν μία ακριβής δήλωση του πώς αυτός ήταν και πολύ σε κόντρα με ότι το υπόλοιπο του κόσμου ήταν απορροφημένο. Δυστυχώς δεν θα μπορούσα να βρώ πιά κάποιον τώρα να το κυκλοφορήσει, πιθανόν για αυτόν ακριβώς το λόγο που είπα.

Clive Palmer - Old Maid's Song

Dr. K’s Blues Band - Dr. K’s Blues Band (Spark SRLP 101) 12/68

Το 1967 δούλεψα ως όπως αποκαλείτο 'ανεξάρτητος παραγωγός' στην EMI, μαζί με τον Tim Rice, τον Mark Wirtz και τον David Paramor, και κάναμε παραγωγή singles του Michael Crawford, Jon, the Fingers, Daddy Lindberg και άλλων και δούλεψα πάνω στην New Vaudeville Band με τον Geoff Stephens, που είχε μεγάλη επιτυχία. Προσπάθησα να κάνω την EMI να υπογράψει με τους Pink Floyd, καθώς γνώριζα τον πράκτορά τους Bryan Morrison, αλλά το αφεντικό μου Sidney Beecher-Stevens είπε ότι η EMI δεν επιθυμούσε να κάνει άλμπουμ με ένα άγνωστο σχήμα. Μερικούς μήνες μετά μου είπε ότι είχε ακούσει για μία συναρπαστική μπάντα που έπρεπε να δω-τους Pink Floyd!. Μετά από λίγο βρέθηκα αντίθετος με την όλη πολιτική της εταιρείας και αποφάσισα να φύγω. Σε εκείνο τον χρόνο η Southern Music αποφάσισε να ξεκινήσει μία νέα δισκογραφική την Spark, που διευθυνόταν από ένα παλιό εκδότη λάτρη των κλασικών τον Freddie Poser. Ο Freddie μου ζήτησε να κάνω παραγωγή μερικούς δίσκους για αυτήν, έτσι πρότεινα τους Dr. K’s Blues Band. Ο Barry Murray (που τότε ήταν πράκτορας αλλά σύντομα έγινε ένας πολύ επιτυχημένος παραγωγός) τους είχε κλείσει και είχε εντυπωσιαστεί και φυσικά το blues ήταν η τελευταία μόδα τότε. Δυστυχώς, τον καιρό που κάναμε το άλμπουμ είχαν μερικές αλλαγές στο line-up τους και το μικρό στούντιο στο υπόγειο ήταν ανεπαρκές αλλά δεν ήθελαν να ξοδέψουν χρήματα. Ήταν εκδότες και όχι φτιαγμένοι για να κάνουν και να προωθούν δίσκους. Πάντως ο Geoff Krivit ήταν εξαιρετικός κιθαρίστας και θα μπορούσε να πήγαινε και χειρότερα. Δημιουργός της μπάντας αυτής ήταν ένας γνώριμος της folk rock σκηνής, o Ashley Hutchings, που θα αποκτούσε μυθικό στάτους δυό χρόνια αργότερα φτιάχνοντας τους the Fairport Convention.

Dr. K’s Blues Band - Pet Cream Man

John Surman (Deram DML/SML 1030) 1/69

Πρωτάκουσα τον John Surman στο BBC Radio και ύστερα τον είδα μερικές φορές live και τον γνώρισα λιγάκι. Σκέφτηκα ότι είχε ένα θαυμάσιο ταλέντο, όπως επίσης ήταν και ένας αξιαγάπητος άνθρωπος. Τον θυμάμαι να κερδίζει την ψηφοφορία της Melody Maker στην κατηγορία του βαρύτονου σαξόφωνου και σχεδόν κανείς να μην ξέρει ποιός είναι. Ο John γνώριζε όλους αυτούς τους λαμπρούς παίκτες, έτσι ήταν φανερά ένα πρόσωπο για να ηχογραφήσουμε. Πρώτα πρότεινα να ηχογραφήσει για την CBS, αλλά εκείνοι πρότειναν να κάνει ένα άλμπουμ με διασκευές του Dylan. Ευτυχώς γνώριζα ένα πράκτορα που λεγόταν Bernard Lee, που προσπαθούσε να κάνει παραγωγή jazz στην Decca, έτσι ξεκίνησε ένα συμβόλαιο με τον Hugh Mendl. Ο Hugh ήταν ένας από τους πιό φωτισμένους ανθρώπους στην βιομηχανία και ήταν της άποψης ότι "αν είμαστε ικανοί να ηχογραφήσουμε κάτι αξιόλογο, το κάνουμε, ακόμα και αν δεν πουλήσει. Έχοντας δουλέψει στην Spark, ήταν εντελώς αντίθετο να έχεις πρόσβαση στα στούντιο και στους τεχνικούς στην Decca, αλλά για να είμαι ειλικρινής ο ρόλος μου στα άλμπουμ που έκανα παραγωγή για την Decca ήταν περισσότερο οργανωτικός, παρά του παραγωγού. Όπως το παλιό ρητό λέει: 'Δεν μπορείς να πείς στον Πικάσο πώς να ζωγραφίσει'. Ο John ήταν πάντοτε εύκολος για να δουλέψεις μαζί, ανοιχτός σε προτάσεις και ιδέες. Στο πρώτο του άλμπουμ ήξερε ότι έπρεπε να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους-να γιατί υπάρχει μία μίξη από Calypso και περισσότερο πειραματικό υλικό. Τα άλμπουμ του John ήταν εύκολο να γίνουν, αλλά η Decca δεν ήταν μίζερη με τον χρόνο στο στούντιο. Στην πραγματικότητα θα ηχογραφούσαμε περισσότερα από ότι θα κυκλοφορούσε, έτσι τελικά η Decca στρογγύλεψε τα πράγματα που είχαμε αφήσει και τα κυκλοφόρησε ως Jazz In Britain.

John Surman - Dance

Mike Westbrook - Release (Deram DML/SML 1031) 1/69

Ο John Surman ήταν η γέφυρα για πολλούς άλλους ανθρώπους και όσο περισσότερους μουσικούς του συνάντησα, τόσο περισσότερο εντυπωσιασμένος ήμουν. Αλλά δεν μπορούσα να τους ηχογραφήσω όλους. Ο John ήταν καλός φίλος με τον Mike Westbrook, ο οποίος ήταν ήδη στην Decca (είχε κάνει το LP Celebration με τον Eddie Kramer το 1967), έτσι πρότεινα να του κάνω κι εγώ παραγωγή. Ο Hugh Mendl μου τηλεφώνησε και ρώτησε εάν ενδιαφερόμουνα και αυτό ήταν που αλήθεια μου άνοιξε τις πόρτες. Ο Mike ήταν ένας αξιαγάπητος τύπος και είχε πιό συγκεκριμένες ιδέες για συνθέσεις απ'ότι ο Surman. Ήταν πιό μελετημένος, όχι σχολαστικός, αλλά ξεκάθαρος γύρω από το τι ήθελε να γραφτεί, ενώ ο John αγαπούσε να λέει 'αυτό ακούγεται υπέροχο-ξαναπαίχτο! Ας το αφήσουμε μέσα'.

Mike Westbrook - Flying Home

Mike Cooper - Oh Really? (Pye NSPL 18281) 4/69

Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, διαβάζω την Melody Maker κάθε εβδομάδα επειδή καλύπτει τα πάντα-rock, pop, folk, blues, jazz και ούτω καθεξής. Μία εβδομάδα είδα τον Mike Cooper στην λίστα με τις παραστάσεις/εμφανίσεις και θυμήθηκα ότι είχα διασκεδάσει ακούγοντας ένα τρακ από ένα EP του στην Saydisc (δισκογραφική), που παίχτηκε στο ραδιοφωνικό σόου του Mike Raven. Τέλος πάντων πήγα να τον δω και μετά καθήσαμε και συζητήσαμε. Εκείνι τον καιρό περίπου ο Les Cox στην Pye ενδιαφερόταν να πάει την εταιρεία σε νέες περιοχές, έτσι πήδηξε από την χαρά του στην ιδέα να κάνω ένα άλμπουμ με τον Mike. Ήταν λίγο-πολύ ένα straight blues άλμπουμ, πήρε μόλις μιάμιση μέρα να ηχογραφηθεί τον Δεκέμβριο του 1968 και πήγε πολύ καλά. Όχι πολύ αργότερα ο Les μου είπε "μάντεψε. Λανσαριστήκαμε στην Αμερική και το πρώτο LP που θέλουν να βγάλουν εκεί είναι του Mike". (Αυτό επειδή η δισκογραφική διευθυνόταν από τον Peter Siegel, που διηύθυνε την Nonesuch για την Elektra).

Mike Cooper - Bad Luck Blues

Jasper - Liberation (Spark SRLP 103) 11/69

Ο Freddie Poser με κάποιο τρόπο πέτυχε αυτή την μπάντα και αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ από αυτούς. Ήταν από το Βόρειο Λονδίνο και στην πραγματικότητα λέγονταν Union Blues. Πολλές μπάντες εκείνη την περίοδο ήταν κατά την μετάβαση από την R&B ή τα blues σε κάτι πιό φιλόδοξο και δεν είχαν καθορισμένη "ταυτότητα". Προσπαθούσαν να είναι πειραματικοί, αλλά ξέμειναν από ιδέες στο στούντιο, έτσι έπρεπε να γράψω δυό πράγματα γι'αυτούς, που ήταν φρικτά! Ο Henry Lowther έκανε τις συνθέσεις των εγχόρδων, αλλά δεν μπόρεσα να πιάσω τον κατάλληλο ήχο σε αυτό το μικρό στούντιο, έτσι βγήκε μικροσκοπικό. Δεν αισθανόμουν υπερήφανος για το ολοκληρωμένο άλμπουμ και μου πιστώθηκε στο όνομα Alvin Springtime, αντί του αληθινού μου ονόματος. Για να είμαι ειλικρινής η καρδιά μου δεν ήταν μέσα σε αυτό. Μου άρεσε να βρίσκω καλλιτέχνες και να δουλεύω μαζί τους από την αρχή, παρά απλώς να είναι μία μπάντα που προσλήφθηκε για να βγάλει μία δουλειά. Στ'αλήθεια δεν θα το αναγνώριζα αν μου το παίζατε τώρα, αλλά μου έχουν πει ότι αρέσει σε μερικούς ανθρώπους.

Jasper - Ain't No Peace

Various Artists - Firepoint (Music Man SMLS 602) 12/69

Ο Freddie Poser στην Spark μου είχε υποσχεθεί δική μου δισκογραφική, που θα ονομαζόταν αρχικά θυμάμαι Pied Piper. Τέλος πάντων αυτή κατέληξε να λέγεται Music Man και βγάλαμε μόνο τρία άλμπουμ. Το πρώτο ήταν ένα άλμπουμ με τον Barre Philips να παίζει διπλό μπάσο σε μία εκκλησία στο Λονδίνο, το Unaccompanied Barre. Το επόμενο ήταν αυτό που σκόπευα να είναι μία συνέχεια των folk και blues compilations που η Elektra είχε βγάλει και που πάντα αγαπούσα. Η ιδέα ήταν να συστήσουμε σε ανθρώπους νέους καλλιτέχνες που θα μπορούσαν μετά να κάνουν δικά τους άλμπουμ και αυτό ήταν ότι συνέβη με τους Gerald Moore, Bob Hall, Mike Cooper and Duffy Power. Επίσης ήλπιζα να κάνω ένα άλμπουμ με τον Sam Mitchell, ο οποίος ήταν ένας θαυμάσιος παίκτης των blues, με παραπονιάρικη, στοιχειωτική φωνή, αλλά δυστυχώς είχε προσωπικά προβλήματα και ποτέ δεν τα καταφέραμε. Πάντα θυμάμαι τον Duffy Power να εμφανίζεται στην Southern Music για να ηχογραφήσει τα κομμάτια του, που σήμαιναν ακουστικά blues, αλλά χωρίς κιθάρα. Τον ρώτησα που ήταν (η κιθάρα) και μου είπε ότι την είχε πουλήσει μία μέρα πριν, για να κερδίσει μερικά χρήματα! Έτσι έπρεπε να μπώ σε μαγαζί με κιθάρες και να πάρω μία για το session.

Sam Mitchell - Leaf Without a Tree

Tramp - Tramp (Music Man SMLS 603) 12/69

Γνώριζα τον Bob Hall, που ήταν μέλος των Fleetwood Mac στις πρώτες του μέρες και ήθελα να κάνω ένα άλμπουμ, έτσι τον έβαλα να υπογράψει στην Spark. Μετά ανακοίνωσε ότι ο Mick Fleetwood και ο Danny Kirwan θα έπαιζαν σε αυτό. Ηχογραφήσαμε στα στούντιο της Trident και πάντα θα θυμάμαι τον Mick όταν άρχισε να παίζει ντραμς. Μου έκοψε την ανάσα, ήταν φανταστικός παίκτης, καθαρός rocker και ποτέ απασχολημένος. Επίσης πήρα στο σχήμα τον Dave και την Jo-Ann Kelly. Ήταν μόνο ένα session και χωρίς την κατάλληλη μπάντα, αλλά πούλησε αρκετά καλά.

Tramp - Street Walking Blues

Duffy Power - Duffy Power (Spark SRLM 2005) 1969

Έχοντας ηχογραφήσει δυό τραγούδια με τον Duffy στο Firepoint compilation, του ζήτησα αν ήθελε να κάνει ένα άλμπουμ. Την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε...είχε πουλήσει την κιθάρα ξανά! Σκέφτηκα ότι ήταν πολύ ταλαντούχος-είχε τρομερή φωνή και είχε τραγουδήσει με τον Graham Bond. Είχε τόση ιστορία γράψει. Πάντα αγαπούσα το πρώιμο rock’n’roll και ήταν τότε κι αυτός εκεί. Ενδιαφερόταν για μεγάλη ποικιλία μουσικής-θυμάμαι να εκπλήσσομαι όταν ανακοίνωσε ότι ήθελε να ηχογραφήσει το "Little Man (You’ve Had A Busy Day)". Δυστυχώς δεν ήταν αξιόπιστος, έτσι θα υπήρχαν φορές που δεν θα άκουγα γι'αυτόν πολύ καιρό και άρχισα να συνειδητοποιώ ότι υπέφερε από νοητικά προβλήματα. Είναι κρίμα, επειδή όταν ήθελε ήταν τρομερός. Τα sessions ποτέ αλήθεια δεν τέλειωσαν, έτσι το άλμπουμ δεν κυκλοφόρησε μέχρι το 1973, όταν η Spark ξεκίνησε μία σειρά από άλμπουμ και αποφάσισε να το βγάλει ακόμα κι αν μερικά τραγούδια είναι πολύ ασυνεπή.

Duffy Power - Exactly Like You

John Surman - How Many Clouds Can You See? (Deram DMLR/SMLR 1045) 1/70

Στο πρώτο άλμπουμ του John ήξερε ότι έπρεπε να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους-γι'αυτό υπάρχει μία μίξη εμπορικού και πιό πειραματικού υλικού. Πήγε πολύ καλά, έτσι σε αυτόν το δίσκο κόλλησε στο free υλικό και χρησιμοποίησε τον Mike Osborne, τον John Taylor και άλλους. Η άποψή του στην επιτυχία ήταν να βοηθάει άλλους ανθρώπους. Δεν ήταν εγωιστής, πράγμα πολύ σπάνιο στον κόσμο της μουσικής και όσο μπορώ να διακρίνω, αυτό ακούγεται στον τρόπο που παίζει. Όπως το πρώτο του άλμπουμ How Many Clouds Can You See? ήταν γρήγορο στο να γίνει, αν και η Decca δεν ήταν φειδωλή στο χρόνο στο στούντιο. Στην πραγματικότητα συνήθως θα ηχογραφούσαμε περισσότερα από ότι θα κυκλοφορούσαν, έτσι τελικά αυτοί (Decca) στρογγύλευαν τα πράγματα που αφήναμε και τα κυκλοφορούσαν ως Jazz In Britain. Εκεί που η Decca απέτυχε ήταν στο να ξέρει πώς να εμπορευτεί τέτοιου είδους άλμπουμ. Πάντα προσπαθούσα να τους κάνω να τα μαζέψουν όλα να φαίνονται σαν ό,τι αποκαλείτο τότε progressive παρά jazz, ώστε οι εμπορικοί αντιπρόσωποι να τα πουλούσαν σε ευρύτερο κοινό. Αυτό ήταν ένα κόνσεπτ που άλλες δισκογραφικές είχαν πιάσει καλά πριν την Decca. Η Island γνώριζε ακριβώς τι έκανε για παράδειγμα. Ο αδελφός μου Terry σχεδίασε ένα πολύ ωραίο εξώφυλλο για το How Many Clouds Can You See?, αλλά η Decca το απέρριψε λόγω δαπάνης. Σαν αποτέλεσμα ο John είπε "σωστά, ας πάμε στο αντίθετο άκρο και να έχουμε μόνο ένα μαυρόασπρο σχέδιο με μιά φωτογραφία μου και τον τίτλο πάνω του". Ήταν ένα είδος αστείου, το αντίθετο με ότι οραματιζόμασταν, αλλά η Decca δεν παραπονέθηκε καθόλου!

John Surman - How Many Clouds Can You See?

Mike Westbrook - Marching Song, Vols. 1 & 2 (Deram SML 1047/1048) 12/69

Ο Mike είχε εμφανιστεί πολύ με ττην μπάντα του (Concert Band) και υπήρχε ένας θόρυβος γύρω από την μουσική που έχτιζαν (Marching Song), πριν το ηχογραφήσουν. Όλοι οι μουσικοί ρίχτηκαν στην ηχογράφηση-όλοι τους πραγματικά εκτίμησαν και κατάλαβαν τις ιδέες και το γράψιμό του. Ο Mike ήταν ένας συνθέτης που το είχε πολύ, αλλά πάντα άφηνε χώρο για τους μουσικούς να παίξουν και να εκφραστούν, έτσι διασκέδασε με αυτήν την εμπειρία. Πρόθεση ήταν να γίνει ένα διπλό LP, αλλά η Decca είπε ότι θα ήταν πολύ ακριβό και έπρεπε η δουλειά να απλωθεί μέσα σε δύο άλμπουμ, που κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα. Ποτέ δεν είχαν πει κάτι τέτοιο σε κλασικό συνθέτη. Η έκβαση ήταν ότι πληρώθηκα δυό φορές, ομολογουμένως όχι τόσα πολλά, αλλά ότι κι αν ήταν, θα μπορούσε να αντισταθμίσει το κόστος του να βγεί με τον τρόπο που έπρεπε. Αστείο, αλήθεια και τυπικό των απόψεών τους εκείνο τον καιρό. Και όταν μερικούς μήνες αργότερα βγήκε στην Αμερική, ήταν ένα διπλό LP μέσα σε ένα πτυσσόμενο ένθετο.

Mike Westbrook - Waltz (For Joanna)

Bill Fay - Bill Fay (Deram Nova SDN 12) 2/70

Συνάντησα τον Bill το 1967, μέσω του Terry Noon στην Ambassador Music, που είχε υπογράψει ως τραγουδοποιός. Ο Terry μου έπαιξε ένα demo από το Camille και πραγματικά το αγάπησα. Κάναμε ένα συμβόλαιο για ένα single στην Decca και βγήκε ένα 45άρι στην θυγατρική τους την Deram τον Αύγουστο που δεν έκανε τίποτα. Δυστυχώς η Deram ήταν πολύ ανεπαρκής στην διοίκησή της, από ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν την αγορά όπως θα έπρεπε. Ευτυχώς ο Bill είναι ένας τύπος που εκτιμάει, που ειλικρινά δεν νοιαζόταν εάν είχε ένα χιτ ή όχι. Ποτέ δεν ήθελε ή χρειάστηκε επιτυχία-τα τραγούδια ήταν το μόνο που τον ενδιέφερε. Μετά το single η Decca δεν έκανε τίποτα γι'αυτόν για δύο χρόνια, μέχρι που αποφάσισαν να ξεκινήσουν την Nova (θυγατρική και υποτιθέμενη για progressive). Ο Bill είναι κάποιος που χρειάζεται μουσικούς που να δείχνουν κατανόηση, που να είναι στο επίπεδό του σαν άτομα και μουσικά, για να πάρει τα καλύτερα από αυτούς. Το έκανε με τον Ray Russell, τον κιθαρίστα του άλμπουμ και εγώ επίσης έφερα τον Mike Gibbs για να κάνει τις συνθέσεις. Ο Mike ήταν πολύ ευαίσθητος και έδινε μεγάλη πνοή στα τραγούδια. Νομίζω του αξίζουν πολλά credit για τον τρόπο με τον οποίο το άλμπουμ βγήκε. Μου άρεσε το LP, αλλά δεν έκανε τίποτα. Ο Bill ποτέ δεν έπαιξε live, σίγουρα όχι τακτικά και αυτό μάλλον δεν βοήθησε. Επίσης συνέχεια έλεγα στα στελέχη της Decca ότι η φωνή του ήταν πολύ παρόμοια με του Bob Dylan και του Leonard Cohen για να συναγωνιστεί! Τον Μάιο, μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, το περιοδικό ZigZag έκανε ένα πολύ ενθουσιώδες άρθρο για τον Bill, έτσι η Decca ξαναπροώθησε το LP, όμως δεν έκανε καμία διαφορά. Ο Bill έγινε πολύ θρησκευόμενος μετά από την κυκλοφορία του δίσκου και καθώς πήγαινε πολύ καλά με τον Ray Russell σε αυτό το επίπεδο, πρότεινα ο Ray να κάνει την παραγωγή του επόμενου δίσκου του Time Of The Last Persecution. Πάντα σκέφτομαι τον Bill σαν έναν από τους δύο ανθρώπους που υπήρξαν περισσότερο ευγνώμονες για το τι είχα κάνει γι'αυτούς, ο άλλος είναι ο John Surman. Η μουσική τους είναι πολύ διαφορετική, αλλά είναι παρόμοιοι άνθρωποι.

Bill Fay - Be Not So Fearful

Alan Skidmore - Once Upon A Time (Deram Nova DN/SDN 11) 3/70

Όπως πιθανόν μαντεύετε τώρα, συνάντησα τον Alan μέσω του John Surman, που έπαιξε μαζί του. Τον καιρό που ο Alan έπαιζε με τον Georgie Fame κατά την "ημερήσια δουλειά" του, όπως συνηθίζαμε να λέμε. Ήταν ένας αξιαγάπητος, καλόβολος τύπος-όλοι οι μουσικοί της jazz που δούλεψα μαζί τους ήταν πολύ ευγνώμονες-ήξεραν ότι ήταν προνόμιο να κάνουν ηχογράφηση. Ο πατέρας του Alan, ο Jimmy ήταν βετεράνος μουσικός της jazz και είχε μεγαλώσει παίζοντας σε μεγάλες μπάντες, έτσι νομίζω υπάρχει μία βέβαιη ποιότητα της παλιάς σχολής στο παίξιμό του, ακόμα και αν η μουσική που παίζει είναι μοντέρνα. Ο Alan λάτρεψε τον John Coltrane, πράγμα που μπορείς να ακούσεις στο στυλ του. Ήξερε ακριβώς πώς ήθελε να είναι το άλμπουμ, μέχρι και το οπισθόφυλλο, που ήθελε να είναι σαν τα παλιά LP της Blue Note. Κρατάει το κοριτσάκι του στο εξώφυλλο του άλμπουμ-τρομάζω στη σκέψη πόσο χρονών θα είναι τώρα!

Alan Skidmore - Once Upon A Time

Mike Cooper - Do I Know You? (Dawn DNLS 3005) 3/70

Ο Peter Prince της Tamla Motown (έτσι ονομαζόταν η Motown αρχικά), είχε έρθει για να διευθύνει την Pye και μου ζήτησε μιά συνάντηση. Ξεκινούσαν την Dawn (δισκογραφική) και ζήτησε από τον Barry Murray (πρώην πράκτορα) και εμένα αν θα θέλαμε να την διευθύνουμε και να φέρουμε περισσότερους καλλιτέχνες σαν τον Mike Cooper. Ήταν ένα παράξενο ξεκίνημα και για ένα διάστημα δούλευε καλά με μερικούς αλήθεια πολύ ενδιαφέροντες καλλιτέχνες. Στις αρχές θα είχα ένα σλόγκαν για αυτήν "music you can trust". Και ήταν για λίγο. Ο σκοπός μας ήταν να πουλήσουμε 5000 κόπιες από κάθε τι, πράγμα που κάναμε με τον χρόνο (αλλά μετά όλα επισκιάστηκαν από την επιτυχία του Mungo Jerry) και ο καθένας στην Pye ήθελε να βρεθεί στην Dawn, έτσι έχασε την εστίαση και την ταυτότητά της τελικά. Ακόμα ο Mike Cooper έκανε τρείς ενδιαφέροντες δίσκους για την Dawn (Places I Know και The Machine Gun Company ακολούθησε) και είμαι ευτυχής γι'αυτό. Τον σύστησα σε διάφορους μουσικούς της jazz και σε λίγο χρόνο ξεκίνησε να παίζει μαζί τους live και μετακινήθηκε από την περιοχή των blues σε πιό προσωπικό και πειραματικό στυλ.

Mike Cooper - Your Lovely Ways

Michael Gibbs - Michael Gibbs (Deram SML/DML 1063) 5/70

Ο John Surman μου είχε πεί για αυτόν τον θαυμάσιο συνθέτη/ενορχηστρωτή που ήξερε από την Ζιμπάμπουε. Όπως συνέβη, έπαιζε σε ένα κονσέρτο σε ένα μέρος στην μέση του West End, έτσι πήγα και ερωτεύθηκα-ήταν τόσο όμορφα, σαν μουσική για ταινία και αμέσως πήγα στον Hugh Mendl της Decca, ο οποίος αμέσως συμφώνησε. Πάντα ήθελα τον Mike να κάνει μουσική για ταινία αλήθεια. Ήταν ένας έντονος τύπος, αλλά μπορούσε να γελάσει επίσης. Ήταν πολύ ευέλικτος και μπορούσε να γράψει οτιδήποτε για τον οποιονδήποτε. Τα δύο άλμπουμ που κάναμε μαζί (το Tanglewood 63 ακολούθησε) δεν πούλησαν καλά, αλλά πολλοί άνθρωποι τα αγάπησαν και ακόμα και σήμερα ακούγονται καλά. Υπήρχε ένα απίστευτο ταλέντο σε αυτά-θυμάμαι τον Jack Bruce να εμφανίζεται μιάμιση ώρα καθυστερημένος και όλοι να σηκώνονται να τον χειροκροτούν καθώς έφτασε με έναν roadie να φέρνει τον ενισχυτή πίσω του. Ένας άλλος μουσικός που χρησιμοποιήσαμε ήταν ένας παλιός παίκτης τσέλο ο Fred Alexander. Ο Mike ήταν λίγο νευρικός για αυτόν, αλλά αποδείκτηκε πολύ ενθουσιώδης και ευγνώμων να παρουσιάζει κάτι αυθεντικό και νέο και τον θυμάμαι να τον ρωτάει αν θα μπορούσε να μείνει να ακούσει τα playback.

Michael Gibbs - Some Echoes, Some Shadows

The Trio - The Trio (Dawn DNLS 3006, with poster) 7/70

Δούλευα για την Pye τότε και τους πρότεινα να κάνουμε ένα άλμπουμ με τον John Surman, ο οποίος τότε δούλευε σε ένα τρίο με τον Barre Phillips and Stu Martin και έβγαζε όλη την ενέργειά του εκεί. Ήταν μία πολύ συλλογική προσπάθεια, παρά απλά ο John να υποστηρίζεται από τους άλλους. Για μένα το The Trio αντιπροσώπευε το peak του παιξίματος του John εκείνο τον καιρό και είναι το απόγειο  αυτού που προσπαθούσαμε να καταφέρουμε μαζί. Ήταν ένα διπλό LP, ηχογραφημένο στο στούντιο παρά live και το πουλήσαμε στην τιμή ενός απλού άλμπουμ. Πήγε πολύ καλά συγκρινόμενο με το πόσες κόπιες είχε πουλήσει η Decca από παρόμοια άλμπουμ, έτσι ξεκίνησα να αισθάνομαι ότι πετυχαίναμε ότι πάντα θέλαμε-να πουλάμε άλμπουμ σαν αυτό με την ταμπέλα ‘progressive music’, παρά με αυτήν της ‘jazz’. Κάναμε ακόμα ένα άλμπουμ ένα χρόνο αργότερα το Conflagration (Dawn DNLS 3022), ο οποίος ήταν συνέχεια του The Trio, αν και μετά οι τρείς τους μετακόμισαν στο Βέλγιο, καθώς ήταν πολύ δύσκολο να μπορέσουν να επιβιώσουν παίζοντας τέτοιο είδος μουσικής στην Αγγλία.

The Trio - Green Walnut

Mike Westbrook - Love Songs (Deram SML 1069) 9/70

Αρχές του '70 είχα μπουχτίσει να ηχογραφώ στην Decca. Οι μηχανικοί τους ήταν εξαιρετικοί, αλλά η ατμόσφαιρα στα στούντιο ήταν λίγο παλαιομοδίτικη, με προκαθορισμένους χρόνους έναρξης και τέλους, διαλείμματα για τσάι και λοιπά, έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μερικά sessions σε ένα στούντιο που λεγόταν Tangerine, που ήταν πολύ μικρότερο αλλά φιλικό και όχι σαν εργοστάσιο. Το Love Songs δεν ήταν ολοκληρωμένη δουλειά όπως το Release ή το Marching Songs και τότε αισθάνθηκα ότι ήταν λίγο αποσπασματικό, ίσως αντανακλώντας το γεγονός ότι είχε γίνει σε περισσότερα από ένα μέρη. Εκείνο τον καιρό ο Mike είχε αρχίσει να συνεργάζεται με την γυναίκα του Kate και ένα τύπο που λεγόταν John Fox για να ενσωματώσουν θεατρικά στα σόου του και να τα κάνουν κάτι πιό πολύ από jazz και αυτό το άλμπουμ αντανακλά αυτό ακριβώς. Σε κάθε ηχογράφηση πρέπει να στοχεύεις σε ανθρώπους, για να βγάλεις καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά νομίζω ότι το Love Songs έχει την αίσθηση ενός live που μεταφράζεται σε δίσκο, χωρίς να είναι επαρκώς προσαρμοσμένο. Ίσως θα έπρεπε να το ηχογραφούσαμε live. Συνολικά νομίζω ότι μέρος από αυτό λέει λιγότερα σε σχέση με τις προηγούμενες ηχογραφήσεις του (του Mike Westbrook) και μέρος του περισσότερα. Το Original Peter είναι το τραγούδι που περισσότερο συχνά με ρωτούν γι'αυτό και τυποποιεί το θεατρικό θέμα της δουλειάς του Mike (Ο Original Peter ήταν ένας γυμναστής που έκανε παρουσίαση καθώς ο Mike έπαιζε). Κατάφερα να πείσω την Decca να κυκλοφορήσει μία διαφορετική ηχογράφησηγι'αυτό σαν single, αλλά με δυσκολία έβγαλαν κάποιες κόπιες και δεν το προώθησαν καθόλου.

Mike Westbrook - Autumn King

Heron - Heron (Dawn DNLS 3010, with insert) 11/70

Όπως με τους περισσότερους στους οποίους έκανα παραγωγή, μου σύστησαν τους Heron. Στην περίπτωσή τους ήταν από τον Mike Cooper, ο οποίος τους είχε δεί και είπε ότι ήταν αλήθεια ασυνήθιστοι. Τους παρακολούθησα σε μία εμφάνισή τους σε μία αίθουσα κάπου και μετά τους επισκέφθηκα στο σπίτι που μοιράζονταν στο Appleford στο Berkshire. Εντυπωσιάστηκα αλήθεια από το ταλέντο του τραγουδοποιού Gerald Moore και από το γεγονός ότι έγραφαν και έπαιζαν ξεχωριστά αλλά και μαζί, που σημαίνει δεν ήταν εξαρτώμενοι από ένα μέλος για υλικό. Επίσης, δεν ενδιαφέρονταν απλά μόνο για folk, αλλά και για άλλα στυλ, που σημαίνει ότι είχαν την δυναμική να επεκταθούν. Κάναμε μερικά session στην Pye στο Λονδίνο, αλλά αυτό το τυπικό περιβάλον δεν τους ταίριαζε στ'αλήθεια, έτσι αποφασίσαμε να τους ηχογραφήσουμε στο σπίτι με την κινητή μονάδα της Pye, πράγμα που δούλεψε πολύ καλά. Απλά ξεκινήσαμε και αφήσαμε τα μικρόφωνα ανοικτά, έτσι μπορείς να ακούσεις μία παρασκηνιακή ατμόσφαιρα, με πουλιά να κελαιδούν και ούτω καθεξής. Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο στο Guardian για μία νέα μπάντα που είπαν ότι ήθελαν να ηχογραφήσουν έξω επίσης και στ'αλήθεια ανέφεραν τους Heron με το όνομά τους, πράγμα πολύ όμορφο. Ήταν πολύ χαλαρωτικό και εύκολο άλμπουμ και νομίζω ότι έτσι θα αισθανθείτε όταν το ακούσετε.

Heron - Yellow Roses

Mike Osborne - Outback (Turtle TUR 300) 1/71

Προς το τέλος του 1970 άρχιζα να σκέφτομαι πιό ανεξάρτητα. Είχα μπουχτίσει με τους περιορισμούς του να δουλεύεις για μεγάλες δισκογραφικές και μου συνέβη να ηχογραφήσω μερικούς καλλιτέχνες με δικά μου έξοδα και από το να νοικιάζω τις ταινίες, απλά τις έβγαζα ο ίδιος με την ευελιξία και την ελευθερία να το κάνω όπως επιθυμούσα. Η Decca ενδιαφερόταν λιγότερο για να υπογράψει με jazz καλλιτέχνες τότε, έτσι ηχογράφησα τον Mike μόνος μου. Ήταν πάντα ένας ήσυχος και ντροπαλός τύπος. Όλα όσα τον ενδιέφεραν ήταν η μουσική-γι'αυτόν κάθε άλλο αποτελούσε ταλαιπωρία. Του είπα ότι είχε απόλυτη ελευθερία να παίξει ό,τι ήθελε, χωρίς να σκέφτεται την εμπορικότητα, έτσι αυτά που ακούτε είναι ότι αυτός ήθελε. Απλά συνέχισε και έπαιξε χωρίς παύση, έτσι το άλμπουμ είναι σχεδόν σαν ηχογράφηση live. Πάντα μου άρεσε να πηγαίνω στα session σε καλό χρόνο και θυμάμαι να εμφανίζομαι σε ένα για τον Mike νωρίς το πρωί και αυτός ήταν ήδη εκεί παίζοντας μόνος του σε μιά γωνιά. Ζούσε για την μουσική. Το να μοιράσεις τα άλμπουμ ήταν πολύ δύσκολο, αλλά ο Mike έβγαλε καλά χρήματα από το Outback επειδή θα το πούλαγε στις εμφανίσεις του και συχνά θα έπαιρνε περισσότερα χρήματα από αυτό παρά από την ίδια την εμφάνισή του.

Howard Riley - Flight (Turtle TUR 301) 6/71

Είχα ακούσει τον Howard να παρουσιάζει στο BBC Radio και μου άρεσε ότι έκανε. Ήταν περισσότερο ενεργητικός και συνέχισε με την άποψή του, ότι δηλαδή έπρεπε να παίρνεις οποιαδήποτε ευκαιρία μπορούσες αν ήθελες να προχωρήσεις σε αυτό τον τομέα. Στην πραγματικότητα ηχογραφήθηκε στην Pye, όπου δούλευα τότε, έτσι μπόρεσα να πάρω κάποιο χρόνο σε ένα από τα στούντιο. Ήταν καλό περιβάλον για την μουσική του, καθώς μπορούσαμε να έχουμε ένα καλό, διαχυτικό ήχο. Είναι πολύ περίπλοκη μουσική, πιό κοντά στην κλασική avant-garde παρά στην jazz, σχεδόν σαν τον Bartok.Νόμιζα ότι ήταν ένα καλό άλμπουμ για να εξισορροπήσει την μουσική στην δισκογραφική, αλλά πούλησε ακόμα λιγότερες κόπιες από τα άλλα άλμπουμ στην Turtle. Τον Σεπτέμβριο κυκλοφορήσαμε το Pause & Think Again του John Taylor, που την παραγωγή έκανε ο John Surman, αλλά το να τα πάμε στα δισκάδικα αποδείκτηκε πολύ δύσκολο. Πάντα το αισθανόμουν, ότι αν πωλούνταν με τον σωστό τρόπο, άλμπουμ σαν αυτά θα "πέρναγαν" αλλά στο τέλος έπρεπε να παραδεχτώ ότι η Decca είχε μία άποψη για τις δυσκολίες και τα έξοδα στο να εμπορεύεσαι τόσο μη προσβάσιμη μουσική. Τυπώσαμε 1000 κόπιες από κάθε άλμπουμ, αλλά τα δισκάδικα πήραν μόνο δυό από το καθένα. Αν το δεις από την πλευρά της δουλειάς ήταν τρομακτιό! Ποτέ δεν απέφερε χρήματα, αλλά δεν τό'κανα για αυτό.

Howard Riley Trio - Cirrus Live

Heron - Twice As Nice & Half The Price (Dawn DNLS 3025, with postcard) 10/71

Για αυτό το άλμπουμ νοικιάσαμε μία φάρμα στο Devon, σε ένα χωριό που λεγόταν Black Dog. Ήταν παρόμοιο με το πρώτο τους άλμπουμ χωρίς πίεση για το χρόνο των στούντιο. Ήταν όλα τόσο ανέμελα-θα κρατούσαμε όλοι τα ωράριά μας και απλά θα αρχίζαμε να ηχογραφούμε όταν όλοι είχαμε σηκωθεί το πρωί. Ο ήχος ήταν μερικές φορές δύσκολο να βγεί σωστός, καθώς έξω από το περιβάλον του στούντιο πιάνεις όλων των ειδών τους ήχους μεταξύ των οργάνων, ιδιαιτέρως των ντραμς, έτσι τελειώσαμε βάζοντας τα διάφορα όργανα σε διαφορετικά δωμάτια. Θυμάμαι ότι είχαμε συγκέντρωση όλοι για γεύμα στην παμπ του χωριού κάθε μέρα. Ήταν μεγάλο πράγμα για ένα απομακρυσμένο χωριό και η ιδιοκτήτρια θα μας μαγείρευε σπιτικό φαγητό, πράγμα απίθανο. Τελειώσαμε με αρκετό υλικό για δύο άλμπουμ και ο Gerald αστειεύτηκε ότι θα μπορούσαμε να το πούμε Twice As Nice & Half The Price, που ήταν ένα σλόγκαν των σούπερ μάρκετ εκείνη την εποχή. Αυτό ήταν τυπικό του χιούμορ τους-δεν ενδιαφέρονταν για τον μυστικισμό, όπως πολλά folk γκρουπ της εποχής. Πουλήθηκε στην τιμή ενός απλού LP και πήγε πολύ καλά. Κοιτάζοντας πίσω, νομίζω ότι θα μπορούσε να περικοπεί όμως το κάναμε διπλό LP, επειδή μπορούσαμε.

Heron - Take Me Back Home

John Surman / John Warren - Tales Of The Algonquin (Deram SML 1094) 12/71

Ο John Warren ήταν ένας πολύ ταλαντούχος Καναδός συνθέτης/ενορχηστρωτής, τον οποίο είχα συναντήσει μέσω του John Surman. Ήθελα να κάνω ένα άλμπουμ μαζί του, αλλά η Decca αρνήθηκε επειδή ήταν άγνωστος. Ο John Surman είχε ακόμα ένα άλμπουμ να κάνει σύμφωνα με το συμβόλαιό του σε αυτούς, έτσι γενναιόδωρα προσφέρθηκε να μοιραστεί το λογαριασμό με σκοπό να το κάνει σωστά, πράγμα που αποτελούσε τυπική χειρονομία γι'αυτόν. Ο John Warren ήταν ένας ήσυχος και μετριόφρων άνθρωπος και αναρωτιέμαι αν θα είχε πάει ποτέ οπουδήποτε, αν δεν ήταν αυτό το άλμπουμ, καθώς δεν ήταν καθόλου επίμονος, έτσι ήταν πολύ τυχερός έχοντας τον John Surman να μάχεται μαζί του. Ήταν πολύ ευχάριστο άλμπουμ, με μερικούς τρομερούς παίκτες-τους δύο John, τον Mike Osborne, John Taylor, Alan Skidmore, Harry Beckett, Kenny Wheeler και άλλους. Για να είμαι ειλικρινής ο John Surman έκανε περισσότερο την παραγωγή παρά εγώ-εγώ απλά είχα το πλεονέκτημα να είμαι παρών και να ακούω την όμορφη μουσική να παράγεται! Σκέφτομαι τον John Warren περισσότερο σαν συνθέτη παρά σαν σολίστα, αν και έπαιξε σαξόφωνο και φλάουτο στο άλμπουμ. Οι δύο John έπαιξαν μερικά κονσέρτα τον καιρό που βγήκε το άλμπουμ, όπως θυμάμαι, αλλά τίποτα δεν κράτησε. Ωστόσο, άνοιξε πόρτες για τον John Warren, που ήταν πάντοτε η βασική σκέψη.

John Surman / John Warren - Picture Tree

Norma Winstone - Edge Of Time (Argo ZDA 148) 5/72

Αυτό ήρθε μέσω του John Taylor, ο οποίος ήταν παντρεμένος με την Norma τότε. Αυτή θα ερχόταν σε session με τον John και είχε τραγουδήσει στο Love Songs του Mike Westbrook, έτσι ξέραμε ο ένας τον άλλο λίγο. Την είχα δεί επίσης να παρουσιάζει αρκετές φορές και είχε μία τρομερά αυθεντική φωνή-κανείς δεν ακουγόταν όπως αυτή. Ήταν αξιαγάπητη, επίσης πολύ μετριόφρων και ζεστός χαρακτήρας. Την έβλεπα σχεδόν σαν την κυρία της διπλανής πόρτας, έτσι μερικές φορές μουερχόταν σαν σοκ να ακούω αυτό το πειραματικό τραγούδι να βγαίνει από το στόμα της! Η Decca την είχε στην Argo και υπήρχε λίγο ένταση επειδή την ήθελαν να ηχογραφήσει παλιά στάνταρ τραγούδια, αλλά το αντιμετωπίσαμε και προχωρήσαμε. Το Edge Of Time ήταν πολύ ότι ήθελε η Norma και δεν ανακατεύτηκα με την μουσική. Απλά το έφερα στην ωριμότητα. Ήταν το τέλος της εποχής της Αγγλικής jazz, όταν μεγάλες δισκογραφικές θα πλήρωναν για ηχογραφήσεις σαν αυτήν. Είχα την αίσθηση ότι η Decca δεν επρόκειτο να ανανεώσει το συμβόλαιο κανενός. Μου είχε φύγει η ψυχή από αυτό. Ακόμα, αγαπούσα να έχω την ευκαιρία να κάνω όλα τα είδη από τις διαφορες μουσικές της περιόδου. Παίρνοντας διάφορους καλλιτέχνες και όργανα, μετά αναμιγνύοντάς τους μαζί για να δημιουργήσω μία ηχογράφηση, που οι άνθρωποι θα πήγαιναν να αγοράσουν ήταν μία μεγάλη ανταμοιβή. Πραγματικά το αγάπησα!

Norma Winstone - Erebus

Ο Peter συνέχισε να κάνει παραγωγή στους Tasavallan Presidentti, Dave Ellis, Shusha και άλλους πριν ανοίξει κατάστημα πώλησης μεταχειρισμένων δίσκων και βιβλίων στο Southend και στρέψει τα ενδιαφέροντά του στους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ