RORY GALLAGHER 

Life With My-Rory

      Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μικρή, ελληνική, επαρχιακή πόλη, τα Τρίκαλα. Από μικρός έμαθα να εκτιμώ την καλή μουσική – απ’ όποιο είδος κι αν προερχόταν. Μεγαλώνοντας άρχισα να επικεντρώνομαι στην ροκ. Κυρίως τη λεγόμενη ‘κλασική ροκ’. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι δεν άκουγα / συμπαθούσα / ενθουσιαζόμουν με όλα τα υποείδη της ροκ (blues, prog, hard, heavy,… κτλ.). Μεγάλωσα σε εποχές όπου, πιτσιρικάδες μαζευόμασταν σε κάποιον φίλο που διέθετε πικ-απ και δίσκους, και ακούγαμε – με ευλαβική προσοχή – ό,τι είχε να προτείνει κάποιος ‘μέντορας’ της παρέας. Με κασέτες γραμμένες -  και ξαναγραμμένες - από το ραδιόφωνο (ο Πετρίδης αποτελούσε πάντα ένα standard) ή δανεικές από κάποιο φιλαράκι με τα ίδια γούστα. Μέσα  σ’ αυτό το περιβάλλον άρχισα να...'διαμορφώνομαι' μουσικά. Ανέκαθεν ‘ρουφούσα’ τη μουσική, έκανα κι εγώ όνειρα με αυτήν, σχηματίζοντας προσωπική άποψη και έχοντας τις δικές μου προτιμήσεις. Διαχρονικά, σε όλες αυτές τις δεκαετίες της ζωής μου, είχα – κι έχω ακόμη – λίγο πολύ, τις ίδιες βασικές αξίες και τις αγαπημένες μου ροκ μπάντες. Όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι μία - δύο, ούτε καν πέντε - δέκα. Με το μαχαίρι στο λαιμό, ίσως έλεγα κάτι για Floyd, Ash, Purple, Sabbath, Zeppelin, Eloy, Camel, Tull, Skynyrd, AC/DC, BOC,… Δεν είναι εύκολο να σταματήσω να απαριθμώ. Κι όμως, τη ΜΕΓΑΛΗ μου αγάπη δεν την υπολογίζω καν μέσα σε παρόμοιες στήλες. Δεν μπορώ καν να τη βάλω σε σύγκριση. Ίσως γιατί το θεωρώ αυτονόητο, είναι ένα με μένα, είναι μέσα στο DNA μου. Νιώθω ότι γεννήθηκα με αυτή την αγάπη. Είναι η ίδια η ζωή μου. Μία σχέση καρμική. Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης βρίσκεται μέσα μου και γύρω μου συνεχώς. Σαν να ζούμε μαζί. Σε όλες τις μικρές ή μεγάλες στιγμές μου ήταν εκεί. Αυτή μου η αγάπη δεν είναι για άλλον παρά για τον τεράστιο RORY GALLAGHER!

      Υπερβολές, θα μου πείτε. ‘Παιδιάστικες’ εμμονές. Μπορεί! Δεν το αρνούμαι. Θα προσπαθήσω όμως παρακάτω να σας αποδείξω, με μικρές ιστορίες από τη ζωή μου, ότι ο Rory βρισκόταν πάντα μπροστά μου. Συνοδοιπόρος, πλακατζής, συμβουλάτορας, φιλαράκι…! Προσωπικά βιώματα από την παιδική μου ηλικία μέχρι σχετικά πρόσφατα, ως μαθητής, φοιτητής, εργένης,… Έτσι όπως ένιωσα, άκουσα και μεγάλωσα με τον ογκόλιθο αυτόν της blues rock μουσικής. Ένα ταξίδι στα εσώψυχά μου, με γέλιο, νοσταλγία, συγκίνηση, συνοδευόμενο με τα αντίστοιχα, μεγαλειώδη τραγούδια του Gallagher. Πάμε λοιπόν !

Εν αρχή ήν ο …Roly!

     Τρίκαλα, 1979. Ακόμη στη ΣΤ' Δημοτικού. Μέσα Σεπτέμβρη και όπως όλοι, μετά το σχολείο πηγαίναμε, μ’ έναν συνομήλικο ξαδερφό μου στα ‘Παζάρια’, στο πανηγύρι δηλαδή της πόλης. Αυτή τη φορά πήγαμε, ματσωμένοι (με 100 δραχμές) και αποφασισμένοι να αγοράσουμε κάποια κασέτα (φθηνή, μαϊμού, πανηγυριώτικη), κυρίως για φιγούρα αλλά και για να διευρύνουμε τους μουσικούς μας ορίζοντες. Σταθήκαμε, λοιπόν, πάνω από έναν τέτοιο πάγκο, όπου έπαιζε δυνατά το “Shadow Play ” από το ‘RoLy’ (!) Γκάλαχερ. Όλοι οι πιτσιρίκοι τότε, έτσι έλεγαν τον Gallagher, ”Roly”(ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αλλά έτσι είχε επικρατήσει). Είπαμε να την αγοράσουμε. Τελευταία στιγμή όμως, το μάτι μας έπεσε πάνω σε μια κασέτα του Rod Stewart, που εκείνη την εποχή είχε πολύ σουξέ με ντίσκο-στιλ τραγούδια - "Ξανθούλη" τον λέγαμε, θυμάμαι. Κι αρχίσαμε, που λέτε, να μαλώνουμε για το ποια κασέτα τελικά να πάρουμε, και δωσ' του αμφιβολίες και κακό. Τελικά, προς έκπληξη του πλανόδιου πωλητή, στρίψαμε κέρμα ! Και μας έλαχε… ο Gallagher. Ευτυχώς ! Από πολλές απόψεις. Ίσως να γινόμουν...’καρεκλάς’ και ίσως τώρα να σας έκανα αφιέρωμα για το "Da' Ya' Think I'm Sexy" !!!

Επικός διάλογος, μετά, στο σπίτι:

- Ρε, ‘συ, εδώ γράφει: "Rory..."
- Έλα ρε, μη μασάς. Ιμιτασιόν κασέτα είναι, τι περίμενες ; "Roly" είναι το κανονικό!

Shadow Play

Bus Blues

      Κάπου, στις αρχές των '80ς, μετά τον σάλο της συναυλίας στην Αθήνα. Εγώ, πρώτη γυμνασίου, νεούλι πραγματικό. Θα πηγαίναμε την πρώτη ημερήσια εκδρομή μας, στη Θεσσαλονίκη. Επειδή δεν χωρούσαμε, μπήκαμε μερικοί ‘μικροί’ μαζί με κάτι παιδιά της Γ' τάξης. Λίγο πριν ξεκινήσει το λεωφορείο, πηγαίνω εγώ μπροστά με μια κασέτα, με κάτι...’δικά’ μου. Πριν προλάβω, λοιπόν, να τη δώσω στον οδηγό, με σκουντάει ένας ψηλέας, απ' την Γ' και μου λέει επί λέξη: " Πίσω, φλώρε! Εδώ υπάρχει ‘ύψιστο θέμα προτεραιότητας’" (τότε, φυσικά, δεν ‘το’ πιασα’ αμέσως - αργότερα κατάλαβα). Μεταβολή, που λέτε, εγώ και στη θέση μου. Ακούγαμε την κασέτα του ψηλέα, μέχρι που φτάσαμε. Τα αφτιά μου …εκεί, εγώ. Είχα πάθει σοκ. Να ‘ναι καλά ο τύπος! Ήταν το καλύτερο bullying που έφαγα στη ζωή μου!!! (Πιστεύω καταλάβατε ποια κασέτα έβαλε).

Follow Me

Δυστυχώς… miles away from Ν. Φιλαδέλφεια

    Το ‘φόρτε’ του Gallagher ήταν τα live. Του άρεσε να τριγυρνά τον κόσμο και να δίνει συναυλίες. Η Ελλάδα φάνηκε τυχερή τότε. Ο Rory την επισκέφτηκε για να δώσει δύο συναυλίες, Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Καλά, δεν ήξερε, δε ρώτησε; Την εποχή εκείνη η Ελλάδα ‘έβραζε’. Κάθε μέρα στο κέντρο της Αθήνας γινόταν κόλαση. Πορείες, διαδηλώσεις και αυτές οι...εκλογές "στις 18 του Οκτώβρη" του ΄81, προ των πυλών. Καβγάδες, μέχρι σκοτωμού μεταξύ αφισοκολλητών, στην ημερήσια διάταξη. Και να που έρχεται ο Rory και κάνει συναυλία, σε τέτοιο περιβάλλον, στην Ν. Φιλαδέλφεια! Και να κόσμος να κατεβαίνει με το τρενάκι, με τα πόδια, από κάθε γωνιά της Αθήνας. Και να τα φρικιά να θέλουν να μπουν στο γήπεδο τζάμπα με τον τσαμπουκά. Συμπλοκές, φασαρίες, φωτιές, φωτοβολίδες, οδοφράγματα. Και η αστυνομία, που τότε δεν αστειευόταν, άλλο που δεν ήθελε, βαρούσε στο ψαχνό. Κάνεις συναυλία με τέτοιες συνθήκες. Κι όμως...έγινε. Όσο κράτησε, πριν διακοπεί οριστικά, λόγω επεισοδίων. Ο ίδιος ο Rory, αργότερα, έλεγε πώς ήταν απ' τις λίγες φορές που φοβήθηκε για τη ζωή του. Αν με ρωτάτε, όχι, δεν πήγα. Ήμουν πολύ μικρός τότε να κατέβω στη Αθήνα για συναυλία. Όλα αυτά, καθόταν με πάθος και μου τα' λεγε ο μεγαλύτερος ξάδερφός μου, ο Χρήστος (μακαρίτης τώρα, θα κάνει παρέα μαζί του – κάτι παραπάνω από σίγουρο). Την είχε κοπανήσει, μου' λεγε, απ' τον στρατό κι ήρθε με τρένο - αυθημερόν - στην Αθήνα για την συναυλία -όνειρο ζωής. Τη δεκαετία του '80 μάλιστα, που μάθαινα κιθάρα, μου 'μαθε και τα (βασικά) ακόρντα από αυτό το τραγούδι. Από τα πολύ αγαπημένα, και δικό του και δικό μου.

A Million Miles Away – LIVE Athens ‘81

Calling… Rory

    Ποιό θα θεωρούσατε το καλύτερο άλμπουμ του Gallagher;
Κάποιοι θα πούνε ίσως το Calling Card. Γιατί όχι; Καλά κάνετε. Σπουδαίο! Κι εγώ, μέχρι το 1985 -'86 (που δεν είχα ακούσει τα ...άπαντα του Rory), αυτό θαύμαζα, επαινούσα και θεωρούσα ως κορυφαίο. Τότε όμως έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό με μια συνέντευξη του μακαρίτη, που ανέτρεψε εντελώς την θεωρία μου. Έλεγα, ένας τέτοιος δίσκος, με φοβερές επιτυχίες, με τραγούδια που τα λατρεύει ο κόσμος, όπως το "Do You Read Me", το "Country Mile", το Moonchild", το "Edged In Blue", κλπ., δεν μπορεί, θα είναι και ο αγαπημένος του ίδιου του Rory. Κι όμως. Ακριβώς το αντίθετο. Διάβασα ότι είναι ο δίσκος, που όταν ήταν να κυκλοφορήσει, ο Rory ήταν έτοιμος να σκάσει, να τα τινάξει όλα στον αέρα ! Τα ‘είχε πάρει’ άγρια με τον παραγωγό του (ήταν ο γνωστός... Roger Glover, των Deep Purple!), γιατί τον ‘ανάγκασε’, λέει, να βγάλει τέτοιον δίσκο. Και τι ακριβώς ήταν αυτό που δεν του άρεσε; Απλώς ότι αυτά τα τραγούδια συνολικά δεν ήταν τόσο καλά για live. Καλλιτέχνες είναι αυτοί. Κάτι ξέρουν παραπάνω για τα άλμπουμ τους. Από τότε έβλεπα πάντα με άλλο ‘μάτι’ (όχι αφτί) το συγκεκριμένο άλμπουμ, ασχέτως αν συνέχιζα να λιώνω αρκετές κασέτες και δίσκους ακούγοντάς το.

Moonchild

Awaking with Rory

    Μ' αυτή την ιστορία ίσως... ‘χαλαστείτε’ - εγώ να δείτε - αλλά τη χρωστάω... Έχει κάπως έτσι:
Θεσσαλονίκη, τέλη Αυγούστου του '87. Έχοντας περάσει μια χρονιά ασυδοσίας, κραιπάλης και... ‘εμπειριών’, αποφάσισα κάπως να νοικοκυρευτώ για να περάσω κανένα μάθημα. Για να το κάνω αυτό έπρεπε να αλλάξω σπίτι, περιοχή (έμενα τότε αρχές Τσιμισκή, κέντρο διερχομένων) και...συγκάτοικο (sorry Antonis). Βρήκα λοιπόν με τον συμφοιτητή μου, τον Θεόφιλο, ένα λυόμενο (!) σπίτι, με μπαξέ και...σκύλο (πήγαινε πακέτο) στη Ν.Ελβετία, περιοχή Αλλατίνη. Για να φτάσεις εκεί, μετά το τέρμα του λεωφορείου, έπρεπε να περπατήσεις ακόμη 500 μέτρα. Τρεις μέρες μετά την μετακόμιση, καθώς πήγαινα σπίτι με τα πόδια, με χτυπάει ένα φορτηγό. Ευτυχώς ξυστά, αλλά από το τράνταγμα, χωρίς να έχω κάτι άλλο πολύ σοβαρό, έπεσα σε κώμα. (Αυτά δεν τα έχω αναφέρει ακόμη και τώρα στους γονείς μου - δεν υπήρχε λόγος να αναστατωθούν). Με πήγαν στο νοσοκομείο, όπου εργαζόταν, τυχαία ως γιατρός, ο αδερφός του Θεόφιλου. Είχε τα μέσα που λέμε. Και τι έκανε ο συγκάτοικος: Γνωρίζοντας την αγάπη μου για τη μουσική και ειδικά - από τότε - για Pink Floyd και Rory Gallagher, πήγε κι έφερε απ' το σπίτι τα γουόκμαν και δύο κασέτες, με τραγούδια η καθεμιά από τους δύο παραπάνω. Ξαγρυπνούσε δίπλα μου - είχε τα μέσα είπαμε - βάζοντας τα ακουστικά στα αφτιά μου, περιμένοντας... κάτι...! Πράγματι, μετά δύο 24ωρα, το ‘θαύμα’ που περίμενε, έγινε και ξύπνησα! Από τότε αυτός, πάντα επέμενε ότι, την ώρα που συνήλθα, έπαιζε αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι. Δεν είχα καν λόγους να αμφιβάλω. Αδερφός και καλός μου άγγελος ο Θεόφιλος. Τις κασέτες εκείνες, τις φυλάω, σαν κειμήλιο ακόμη. Και αυτό το κομμάτι, ειδικά από τότε, ο αγαπημένος μου ‘ύμνος’, ο ζωοδότης  ύμνος μου!

Υ.Γ.: Ο Θεόφιλος... έπαθε κι αυτός τροχαίο. Πρωτοχρονιά του '94. Δυστυχώς, δεν πρόλαβα να του ανταποδώσω το καλό! Να του βάλω κι αυτουνού να ακούσει το "I'm Not Awake Yet", να γίνει κάποιο θαύμα…!

I’m Not Awake Yet

Παρα-rory... φυλακή !

       Θεσσαλονίκη, 1989. Τέλη Μαϊου, λίγο πριν την εξεταστική. Ζέστη, ανοιχτά παράθυρα κι εγώ, αφού έλειπε κι ο συγκάτοικος, είχα καλέσει φιλαράκια για καφέ, ποτό κι ό,τι ήθελε προκύψει. Ήρθε κι ο φίλος μου, ο Στέφανος, με την ηλεκτρακουστική του κιθάρα - πολύ καλός παίκτης. Κάποια στιγμή, αφού νύχτωσε για τα καλά, πιάσαμε τα όργανα (πέρα απ' τις κιθάρες, είχαμε και τουμπερλέκι και φυσικά, κουβάδες, κατσαρόλες κι όλα τα απαραίτητα για ένα αυτοσχέδιο φοιτητικό ροκ τζαμάρισμα). Παίζαμε, κυρίως, τραγούδια του Rory (όσο και όπως μπορούσαμε). Μέσα στην φούρια μας να παίξουμε όσο το δυνατόν περισσότερα και... δυνατότερα (ο Στέφανος έπαιζε με ενισχυτή), δεν πήραμε χαμπάρι τη δυσφορία των γειτόνων, που είχαν βγει στα μπαλκόνια. Τελικά, είχαν καλέσει και την αστυνομία. Μην σας τα πολυλέω, μία-δύο παρατηρήσεις...και στο τμήμα (κυρίως για εκφοβισμό, ως συνήθως). Μόλις φτάσαμε και μας οδήγησαν στον αξιωματικό υπηρεσίας, τότε μας έζωσαν τα φίδια. Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε για αυτόφωρο, μηνύσεις, ποινικά μητρώα κτλ. Μετά από πέντε λεπτά ήμασταν όμως ελεύθεροι! Γιατί; Και γ@μ% τα μπατσόνια ο τύπος! Μόλις φτάσαμε στο τι και πώς παίζαμε, μόνο που δεν μας κέρασε καφέ. Άκουγε κι αυτός Gallagher!!!

Out On A Western Plane

Για ένα… σκρατς !

       Τέλη του 1989, πήγα με έναν ξάδερφο στη Γερμανία. (Όχι, αν ρωτάτε, δεν πρόλαβα την Πτώση του Τείχους, ούτε τη... συναυλία). Ένας από τους σκοπούς του ταξιδιού ήταν και να προμηθευτώ με δίσκους (εννοείται βινύλιο) που εδώ ήταν ανύπαρκτοι, σπάνιοι ή πολύ ακριβοί (εννοείται ότι τους είχα σε κασέτα). Βγήκα, λοιπόν, κάποιες ημέρες στην αγορά και τελικά αγόρασα κάποιους δίσκους που είχα βάλει στο μάτι. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Lonesome Crow των Scorpions (εδώ δεν τον έβρισκες - εκεί ήταν σαν να αγοράζεις χαλβά στο πανηγύρι), ο Argus των Wishbone Ash (μου είχε λιώσει κυριολεκτικά κι ήθελε αντικατάσταση) και ο Top Priority (κι όμως, αυτόν ΕΓΩ δεν το είχα ! Μόνο σε κασέτα. Αδικαιολόγητος!)
Μόλις τον έφερα στο σπίτι, αυτόν έβαλα πρώτον στο πικ-απ. Παίξε-παίξε όλη μέρα... τον γρατσούνισα. Πρέπει, θυμάμαι, να μου ήρθαν δάκρυα.Την άλλη μέρα πήγα κι αγόρασα - και πάλι - καινούριο!

Philby

Jamming in the streets

       Μετά τον στρατό, ξαναπήγα στη Θεσσαλονίκη, αυτή τη φορά προς ανεύρεση εργασίας. Όπως λένε όμως, "ο λύκος κι αν εγέρασε..."! Ήταν τέλη Σεπτέμβρη του ‘92, όταν ξαναβρήκα τον Στέφανο, τον Μίλτο και κάτι άλλα φιλαράκια απ' τα παλιά και είπαμε να το γιορτάσουμε δεόντως. Πήραμε λοιπόν κιθάρες και τα… ‘σχετικά’ και πήγαμε - ζέστη έκανε ακόμη - σε κάποιο παρκάκι στην παραλιακή (κάπου κοντά στο ‘Μακεδονία Παλλάς’). Αρχίσαμε λοιπόν να παίζουμε, μα σιγά-σιγά είδαμε ότι από έξι άτομα, γίναμε είκοσι. Σταματούσαν περαστικοί, φοιτητές, από τα γύρω μπαράκια, έκαναν χαβαλέ και σιγοτραγουδούσαν μαζί μας. Γύρω στις 10.30 το βράδυ είχαμε μαζέψει καμιά ογδονταριά άτομα γύρω μας. Άλλο που δε θέλαμε κι εμείς. Χώρια που εξασφαλίζαμε κερασμένα ποτά και τσιγάρα. Το ‘κλου’, όμως, της βραδιάς ήταν ότι ένα παιδί πήγε και φώναξε τον ξαδερφό του, από εκεί κοντά. Όχι φυσικά για να μας κάνει… ‘ντα’! Ήταν ο Νίκος ο Ντουνούσης! Ο συνιδρυτής της πιο blues ίσως μπάντας στην Ελλάδα, των Blues Wires! Τότε μάλιστα ήταν κι η εποχή που έκαναν εμφανίσεις και στον Μύλο. Ήρθε κι έπαιξε τελικά μαζί μας 3-4 τραγουδάκια. Εμείς τον ακούγαμε με το στόμα ανοιχτό, σαν χάνοι. Μεταξύ αυτών που έπαιξε ήταν και το παρακάτω κομμάτι. Εκείνη την βραδιά, βρήκαμε τον ήρωά μας. Νιώσαμε όμως κι εμείς ήρωες αφού ... προκαλέσαμε ένα τέτοιο απροσδόκητο, υπαίθριο πάρτι! Να τι εννοώ ...αξέχαστες εποχές!!!

Nothing But The Devil

Και Quiz master…

      Το 1997, όταν κατέβηκα μόνιμα στην Αθήνα, άρχισα να ψάχνω τα μουσικά πράγματα της περιοχής που έμενα (Νίκαια - Κορυδαλλός). Έπεσα πάνω, λοιπόν, σε μια ωραία ... μόδα της εποχής, τα ‘trivia’, τα γνωστά... QUIZ! Οργανωμένα πράγματα όμως. Με λίστες συμμετοχής, κανόνες, μεγάλες οθόνες και υπεύθυνο παιχνιδιού - διαιτητής και ‘παρουσιαστής’ συνάμα. Έτυχε, που λέτε, να πέσω πάνω σ' ένα τέτοιο και...κόλλησα. Μου άρεσε τρομερά - αυτό έλειπε, θα μου πείτε! Την άλλη μέρα, έχοντας κάποια εμπειρία στους κανόνες κι έχοντας δηλώσει συμμετοχή, πήρα κι εγώ μέρος. Τώρα, τι θέλετε; Περιγραφή του.. αγώνα; …Κέρδισα!!! Θα μου πείτε, πού κολλάει εδώ ο Gallagher;  Ήταν στην τελευταία μου και κρίσιμη ερώτηση: "Πόσα τραγούδια περιέχει το original βινύλιο των Taste, On The Boards; 6 , 8 ,10 ή 12"; Σωστή απάντηση: 10. Πάλι μάγκας και νικητής ο Θανάσης – με τη βοήθεια του Rory φυσικά!!!

Taste - What's Going On

Bad news

      Στις 14/6/1995, όταν πέθανε ο Gallagher, άκουσα τα νέα από ένα απογευματινό δελτίο στην TV (τότε έμενα και δούλευα στα Τρίκαλα). Έμεινα αποσβολωμένος, χάθηκε ο κόσμος γύρω μου. Εντάξει, ο τελευταίος του δίσκος, Fresh Evidence, δε μου είχε φανεί κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ο θάνατος... αυτό είναι άλλο πράγμα. Δεν μπορούσα με τίποτε να το χωνέψω. Μονολογούσα: "είναι άδικο", "τόσο νέος" κι άλλα τέτοια. Πήρα ένα μπουκάλι ουίσκι κι άρχισα να ακούω έναν έναν, όλους τους δίσκους του. Πέρασα έτσι όλο το βράδυ. Το πρωί δεν πήγα στη δουλειά. Ήρθε κι η μάνα μου να με δει. Με είδε σε μαύρο χάλι, μέσα σε ένα ντουμάνι καπνού. Ανησύχησε και με ρώτησε αν ήμουν άρρωστος. Ήμουν άρρωστος! Τρομοκρατήθηκε! Δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Δεν ήθελα να αποδεχτώ τον θάνατο του ‘δικού μου Rory’. Τελικά, θυμάμαι, το φιλοσόφησα το θέμα. Σκέφτηκα, η ηλικία ενός ανθρώπου δεν πρέπει να μετριέται με τα έτη αλλά με την προσφορά του. Οπότε, κατέληξα στο συμπέρασμα πως ο Rory ήταν ήδη... υπεραιωνόβιος, Μαθουσάλας! Έτσι, μ’ αυτήν την σκέψη,  ηρέμησα κάπως. Άφησα πέρα το ουίσκι, αλλά έβαλα ακόμη ένα γύρο... να παίζουν οι δίσκοι του.

Easy Come, Easy Go

      Μη νομίσετε ότι τα παραπάνω ήταν τα μοναδικά περιστατικά μου με τον Gallagher. Υπήρξαν κι άλλα, πολλά. Απ΄αυτά που τα κρατάς μέσα σου, πιο προσωπικά. Απλώς τα προαναφερθέντα τα έχω κατά καιρούς μοιραστεί με κάποιους φίλους μου κι έτσι υπήρξαν, κατά έναν τρόπο, ‘κοινά μυστικά’. Θυμάμαι μάλιστα κάποιος φίλος μου είχε πει ότι όλες αυτές οι ιστορίες δεν έπρεπε να μείνουν μεταξύ μας, ότι έπρεπε να τις μάθει κι άλλος κόσμος. Ίσως, κι αυτό το αφιέρωμα να είναι αφιερωμένο σ΄αυτόν τον φίλο. Στη μνήμη του...!

      Στα δικά μου μάτια ο Rory ήταν και είναι ένας άγιος. Το άγαλμα που του έστησαν στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στο Ballyshannon, είναι όντως πολύ λίγο, πολύ μικρό για τον μύθο του. Προσωπικά φαντάζομαι ένα άγαλμα τουλάχιστον στο μέγεθος αυτού της Ελευθερίας στην Ν. Υόρκη. Δεν υπήρξε ποτέ κανείς, φίλος ή εχθρός (απ΄αυτούς ποτέ δεν είχε άλλωστε), που να μπορούσε να του προσάψει κάτι - οτιδήποτε -  κακό. Δεν έλεγε καν ψέματα, τα απεχθανόταν. Άγιος, σας λέω! Τέλος πάντων. Ακόμη όμως και οι άγιοι έχουν τα κουσούρια τους. Αυτός είχε το αλκοόλ. Ως γνωστόν, απέκτησε μεγάλο πρόβλημα στο συκώτι του (κίρρωση ήπατος). Αλλά δεν το έβαλε κάτω. Αντίθετα, συνέχισε τις συναυλίες, μέχρι τελικής πτώσης. Τελικά, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος, αλλά στο τέλος, κατέληξε λόγω επιπλοκών. Πέθανε μόλις 47 ετών. Φανταστείτε τι είχε να δώσει ακόμη στη μουσική!

What In The World

       Ήταν σίγουρα απ' τους κορυφαίους εκπροσώπους της - λεγόμενης – ‘λευκής blues’ μουσικής αλλά και του hard rock. Για την επιρροή και την επίδρασή του στη μουσική, στη σύνθεση, στην κιθάρα, απαξιώ καν να πω οτιδήποτε. Θα χρειαζόταν άλλωστε πολλά πολλά αφιερώματα γι΄αυτό.  Ήταν όμως και μέγας ιδεολόγος στη μουσική. Θα θυμάστε ίσως κάποιοι το γεγονός ότι αρνήθηκε να μπει στους... Rolling Stones (!!!), γιατί ερχόταν, λέει, σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική!

      Δεν μπορεί να τελειώνει η σχέση μου με τον μέγα Rory με αυτό το αφιέρωμα. Όπως έχω αναφέρει, συνεχίζω και ζω με τη μνήμη του, με τα τραγούδια του, με τον μαγικό ήχο της κιθάρας του, με την χαρακτηριστική φωνή του. Δεν περνά μέρα χωρίς τον Gallagher. Από το πρωί που θα ξυπνήσω μέχρι αργά το βράδυ, κάπου θα τον πετύχω, κάπου… θε με πετύχει. Ένας δίσκος βρίσκεται σχεδόν μόνιμα στο πικ απ, κάποιο CD του βρίσκεται πάντα στην πρώτη θέση, στη θήκη στο αυτοκίνητο, ο ένας από τους δύο ήχους κλήσης στο τηλέφωνο είναι δικός του. Σε κάθε στιγμή της ζωής μου ακόμη με συντροφεύει και το μυαλό μου πάει πάντα σε αυτόν. Ακόμη κι όταν… βάζω πλυντήριο!

Laundromat 

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ