VAL STOECKLEIN

Singers / Songwriters of 60's & 70's

Δεν είναι η πρώτη φορά για τους αναγνώστες αυτού του χώρου που συναντούν τον καλλιτέχνη με το όνομα Val Stoecklein. Η γνωριμία είχε γίνει πριν λίγα χρόνια όταν είχαμε αναφερθεί στην θρυλική μπάντα που είχε φτιάξει κάπου πριν τα μέσα της δεκαετίας του '60, τους The Bluethings. Όπως μπορείτε να διαβάσετε εκεί, η αποτυχία να εγκαθιδρύσει το garage-folk γκρουπ του στα αυτιά του κόσμου, τον έκανε να μην θέλει ούτε να θυμάται εκείνη την περίοδο. Έτσι μετά την διάλυση του γκρουπ, βρέθηκε στο Λος Άντζελες, όπου έκανε τον δίσκο για τον οποίο θα μιλήσουμε σήμερα. Ένα δίσκο που ο ακροατής θα δυσκολευθεί να βρει κάτι αισιόδοξο μέσα του.

 

Say It's Not Over (1968)

Grey Life (Dot 25904) 11/68

Ο Val είναι ένας ελαφρώς καλύτερος από τον μέσο όρο τραγουδιστής της folk. Παίζει επίσης πολύ καλά την 12χορδη κιθάρα του. Δύσκολα όμως θα γίνει συναρπαστικός. Δυστυχώς, ενώ οι συνθέσεις είναι καλές και τα περισσότερα κομμάτια χαριτωμένα, δεν υπάρχει κάτι που να σε αιχμαλωτίζει.

Now's the Time (1968)

Δεν θα ήξερε κανείς τι να σκεφτεί για αυτόν τον τραγουδιστή και συνθέτη, το άλμπουμ του οποίου αποκαλύπτει στα σίγουρα ένα επαγγελματικό επίπεδο τραγουδοποιίας, αλλά τελικά είναι λίγο κουραστικό επειδή είτε ο ίδιος ο Stoecklein, είτε ο παραγωγός του Ray Ruff αποφάσισε να μιμηθεί έναν αριθμό σύγχρονων χιτ. 

Morning Child (1968)

Επομένως το "Say It's Not Over" είναι η προσπάθεια του Stoecklein να σκαρώσει ένα "By the Time I Get to Phoenix" και ούτω καθεξής. Τα τραγούδια δεν είναι απόλυτες μιμήσεις, αλλά περισσότερο είναι παραλλήλως δομημένες συνθέσεις και θέματα. Ο Stoecklein θα μπορούσε να είναι στ'αλήθεια καλός, αλλά ο νέος ακροατής δεν θα βγάλει απολύτως κανένα συμπέρασμα για το ποιος είναι σε αυτό το σετ, το οποίο πραγματικά τον φιλτράρει μέσω ενός αριθμού από προκαταλήψεις.

Sounds of Yesterday (1968)

Ο πρώην ηγέτης των The Blue Things υιοθέτησε ένα εντελώς νέο στυλ στο μοναδικό του σόλο άλμπουμ, το οποίο είναι στον προσωπικό παλμό του ως τραγουδοποιός/τραγουδιστής. 

French Girl Affair (1968)

Δυστυχώς τα περισσότερα τραγούδια έχοντας παραφορτωμένες συνθέσεις, δεν υποστηρίζουν καλά τα αισθαντικά του φωνητικά, κάνοντας τον να ακούγεται σαν απομίμηση του Jim Webb ή του Glen Cambell. Τα highlights είναι θρήνοι για χαμένες αγάπες και κάνουν αίσθηση, αλλά συχνά τα έγχορδα υπερισχύουν και πνίγουν το ντελικάτο ήχο του τραγουδιού και της κιθάρας του. Τα καλύτερα τραγούδια είναι το κομμάτι που ανοίγει "Say It's Not Over", το "Color Her Blue" με το μπάντζο και μία επανερμηνεία του "I Can't Have Yesterday" των The Bluethings.

Color Her Blue (1968)

Ο ταραγμένος ψυχικός κόσμος του Val βρίσκει ένα μέρος να στεριώσει μέσα στις συνθέσεις αυτού του άλμπουμ. Ενός άλμπουμ που θα μπορούσε να μπει στο πάνθεο των μελαγχολικών άλμπουμ της κατηγορίας αυτής των καλλιτεχνών, όπως ο εκκεντρικός Scott Walker, o εσωστρεφής Nick Drake, o διαταραγμένος από τα παραισθησιογόνα Syd Barrett ή o αυτοκαταστροφικός Skip Spence. 

I Can't Have Yesterday (1968)

Η υγεία του είχε κλονιστεί υπερβολικά, έχοντας διαγνωσθεί με διπολική διαταραχή, μία πάθηση που αρκετές φορές είχε σαν αποτέλεσμα τον εγκλεισμό του στα ψυχιατρεία. Το 1993 σε ηλικία 52 ετών βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στο Κάνσας, από όπου καταγόταν και η αιτία του θανάτου του λέγεται ότι ήταν η αυτοκτονία. Ήταν το χρονικό ενός-όχι άμεσου-προαναγγελθέντος θανάτου ο απόηχος του μοναδικού του άλμπουμ, όπως αυτό κλείνει με την φράση "I feel like dyin'" στο τελευταίο τραγούδι του "Second Ending";

Second Ending (1968)

Ποτέ δεν θα μάθουμε, αν και τώρα πια, το άδικο πεπρωμένο του άτυχου τραγουδοποιού και τραγουδιστή που αποτυπώνεται μέσα στο δίσκο μπορεί να χρησιμεύσει ως αντικείμενο ακουστικής τέρψης. Και κάτι που συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις της παλαιάς καλής τραγουδοποιίας αλλά και στους κυνηγούς χαμένων θησαυρών.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ