ENO

Pioneer - Abstract - Genius

Ο Brian Eno είναι ένας από τους πιο συναρπαστικούς χαρακτήρες ολόκληρης της rock σκηνής, εξίσου ενδιαφέρων σαν μέλος μπάντας, παραγωγός, αλλά και συνεντευξιαζόμενος σαν καλλιτέχνης. Αν και η καριέρα του θα διακλαδιζόταν σε διάφορες κατευθύνσεις, τα άλμπουμ του που αντέχουν όσα χρόνια και αν περάσουν, είναι τα "pop", για κάποιους ambient, που έκανε αφού έφυγε από τους Roxy Music. Αυτά θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε παρακάτω:

Sky Saw (1975)

Here Come the Warm Jets (Island ILPS 9268) 3/74

Το Warm Jets έχει μία ιδιαιτερότητα, ότι καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα εντελώς παράξενο αλλά και αφοπλιστικό σαν άκουσμα. Ο Eno κατάλαβε ότι το πείραμα δεν ήταν απλώς στο να αναθεωρήσει την γραφή ενός τραγουδιού. Γι'αυτόν ήταν παιχνιδάκι να γράψει ένα λαμπρό pop τραγουδάκι και ύστερα να το αποδομήσει χωρίς να μετακινήσει τον πυρήνα του.

Cindy Tells Me (1974)

Τραγούδια με παράξενους τίτλους, όπως "Paw Paw Negro Blowtorch" και "Needles in the Camel's Eye" θα μπορούσαν να αιχμαλωτίσουν το αυτί, όσο και κάθε ερωτικό τραγούδι. Στην πραγματικότητα περισσότερο, καθώς ο Eno θεωρούσε τους στίχους τόσο σημαντικούς στον ήχο, ακριβώς στον ίδιο βαθμό που θεωρούσε σημαντική την μουσική. 

Paw Paw Negro Blowtorch (1974)

Δεν είχε σημασία αν οι λέξεις έβγαζαν νόημα. Σημασία είχε ότι δημιουργούσαν μία ευχάριστη μουσική ολότητα, μία ολότητα που θα μπορούσε να έχει μεταμορφωθεί από αλλόκοτες συνθέσεις, εξωπραγματικά σόλο και ένα ποτ πουρι από rock 'n' roll στυλ.

Baby's On Fire (1974)

Το ομότιτλο κομμάτι μας δείχνει μία από τις προσεγγίσεις του Eno: Αρχίζει ως ορχηστρικό, με κάποια ακαταλαβίστικα φωνητικά να εμφανίζονται, που στη συνέχεια αναδεικνύονται, για να εξαφανιστούν τελικά, πριν στ'αλήθεια καταλάβεις τι άκουσες να λέγεται. Το κλειδί είναι στο mood που χτίζεται, όχι στο περιεχόμενο. 

Here Come the Warm Jets (1974)

Στο μεταξύ έχουμε κάτι απροσδόκητο με το "Cindy Tells Me", ένα στίχο πιο εύστοχο και κοινωνικό, από οτιδήποτε θα του πιστωνόταν ποτέ. Το Here Come the Warm Jets είναι ένας ευφυής δίσκος, εξίσου συναρπαστικός και ενθυμητικός, όσο τα δύο άλμπουμ που έκανε με τους Roxy Music.

On Some Faraway Beach (1974)

Το ντεμπούτο του Eno δεν σηκώνει ομοιότητες με την υπόλοιπη μουσική δουλειά του, ούτε με την λιτή, "γυμνή" ηλεκτρονική μουσική που έπαιξε στις παραγωγές της Berlin περιόδου του Bowie.

Dead Finks Don't Talk (1974)

Αντίθετα, πρόκειται για ένα εκπληκτικά αλλόκοτο, "νευρικό " pop άλμπουμ, το οποίο βρίσκεται το λιγότερο τρία χρονάκια μπροστά από την εποχή που φτιάχθηκε. Δηλαδή το "Needles in the Camel's Eye", είναι καθαρό new wave και το "Blank Frank" είναι punk, την στιγμή που τα "Paw Paw Negro Blowtorch" και "Baby's on Fire" έχουν μία χαρακτηριστική Devo αίσθηση. Ίσως ένα πιο πολύ ενδιαφέρον, παρά ευχάριστο άκουσμα για κάποιους.

Needles in the Camel's Eye (1974)

Taking Tiger Mountain By Strategy (Island ILPS 9309) 1974

Το δεύτερο άλμπουμ του Eno είναι απλά τόσο πειραματικό όσο το πρώτο, αλλά πιο δεμένο στην δόμηση του. Είναι ισότιμα χωρισμένο σε (με ψυχοπλακωτικό τόνο) ποιήματα και ζωηρά παιγμένη rock (O Eno και οι Roxy Music είχαν το πνεύμα των σουρεαλιστών αλλά και των pop καλλιτεχνών: η τέχνη μπορεί να είναι σημαντική και διασκεδαστική ταυτόχρονα). 

The Great Pretender (1974)

Ειλικρινά δεν θα μπορούσε να μην θεωρηθεί αφοπλιστικό άκουσμα το "Mother Whale Eyeless" ή το μελετημένα φτιαγμένο "Fat Lady of Limbourg", αλλά το κομμάτι που αντέχει στο χρόνο πιθανώς είναι το "Third Uncle", στο οποίο ο Phil Manzanera αφήνεται ανεξέλεγκτος με το πιο άγριο σόλο του ever. 

Third Uncle (1974)

Το κομμάτι που κλείνει χρησιμοποιεί την ίδια άποψη όσο αφορά στην δόμηση με το "Here Come the Warm Jets", καταλήγοντας σε ένα εξίσου λαμπρό αποτέλεσμα. Είναι συζητήσιμο το ποιο άλμπουμ είναι καλύτερο. Αυτό εδώ έχει πιο ψηλά στάνταρντ, αλλά επίσης έχει μερικά κομμάτια που είναι λίγο μεγάλης διάρκειας (το βουητό του "Great Pretender" και το "China My China" δεν έχουν την ίδια ένταση όπως ας πούμε το "The Bogus Man"). 

Mother Whale Eyeless (1974)

Έχει επίσης την σκόπιμη "αδεξιότητα" του Eno, στο "Put A Straw Under Baby", ένα παιδικό νανούρισμα, του οποίου το χαρούμενο παιδικό στυλ συγκρούεται με την κλασική κακοφωνία.  

Put A Straw Under Baby (1974)

Είναι παράφωνο, αλλά εικάζω ότι αυτό που κάνει δύσκολο στο άκουσμα τον Eno, είναι η άλλη πλευρά της αξίας του ως μουσικός και το Tiger Mountain είναι άλλη μία ευφυής δουλειά που δεν θα έπρεπε να λείπει από καμία συλλογή, όποιου σέβεται τον εαυτό του ως συλλέκτη.

Another Green World (Island ILPS 9351) 12/75

Mε το Another Green World, ο Eno αντικατέστησε τα τραγούδια με τις pop δομές και τα ποιήματα, βρίσκοντας κάτι σε ουδέτερο έδαφος ανάμεσα στην περίοδο του που έγραφε νορμάλ τραγούδια και στην ambient περίοδο του.

Sombre Reptiles (1975)

Το πετυχαίνει με ευφυή τρόπο, με ένα τρόπο που ούτε ο ίδιος ούτε κανείς άλλος θα μπορούσε ποτέ να κάνει ξανά. Τα Low και Heroes του Bowie προωθούν το concept του Eno περισσότερο, αν και τα ambient κομμάτια σε αυτά τα άλμπουμ πλατειάζουν λίγο, πράγμα που δεν μπορούν να κάνουν τα μικρά ορχηστρικά κομμάτια στο  Another Green World. 

The Big Ship (1975)

Το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Eno είναι να διατηρεί κάθε κομμάτι όσο συνοπτικό χρειάζεται να είναι ή ίσως και λίγο περισσότερο. Κάποια αιωρούνται σαν όνειρα. Κάποια άλλα τελειώνουν γρήγορα, αφήνοντας σε να θέλεις πιο πολύ. Εκείνα που έχουν φωνητικά, τα χρησιμοποιούν όχι τόσο για να δημιουργήσουν ένα συμβατικό τραγούδι, όσο για να προσθέσουν ακόμα κάτι στις πολυδιάστατες και πάντα εναλλασσόμενες συνθέσεις.

St. Elmo's Fire (1975)

Οι στίχοι είναι ανόητοι και δεν βγαίνει νόημα, το ακραίο όραμα των ισχυρισμών του Eno ότι οι λέξεις, οι στίχοι χρησιμεύουν απλά για να ακούγεται η μουσική καλύτερα και όχι για να πουν κάτι στην πραγματικότητα. 

In Dark Trees (1975)

(Αυτό το ξεκαθαρίζει στο πρώτο-πρώτο τραγούδι ("Sky Saw"): Μία φωνή λέει ΄the words float in sequence / no one knows what they mean / everyone just ignore them΄, ενώ ταυτόχρονα μία άλλη "από κάτω" ακούγεται να λέει ΄mau mau starter ching ching da da / daughter daughter dumpling data / pack and pick the ping pong starter'. 

I'll Come Running (1975)

Σε κάποια κομμάτια είναι μόνος, σε κάποια άλλα επιστρατεύονται αστέρες όπως ο Phil Collins, o John Cale και ο Robert Fripp ("St. Elmo's Fire", "I'll Come Running" κλπ) για να βοηθήσουν. Όταν ο Eno έκανε αυτά τα "ambient" άλμπουμ, υπονοούσε ότι θα μπορούσαν να σταθούν και σαν μουσική σε πρώτο πλάνο, αλλά και ως background μουσική, αλλά αυτά ήταν ευσεβείς πόθοι. 

Golden Hours (1975)

Αυτός ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ο μόνος που πραγματικά εκπληρώνει τους πόθους του. Ατελείωτα συναρπαστικός αν ακούσετε προσεκτικά και στην πραγματικότητα ένα εξαιρετικό μουσικό φόντο στο όνειρο, στο soundtrack, στο...ασανσέρ ή στο αεροδρόμιο της επιλογής σας.

Spirits Drifting (1975)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ