THE BLUETHINGS

One Shot Was All They Got (Part 3)

Φανταστείτε ένα γκρουπ που συγχωνεύει τα καλύτερα στοιχεία των Byrds και των Beau Brummels, με ένα τραγουδιστή/τραγουδοποιό που εκμεταλλεύτηκε τα πιο προσιτά στοιχεία του Dylan στα αρχικά του στάδια, όπως και των Beatles στα μέσα του '60. Στα μέσα του '60 που όπως οι Beatles , είχαν κι αυτοί μιά ακόρεστη όρεξη για αλλαγή και πειραματισμό, κινούμενοι από Merseybeat  με γεύση Buddy Holly μέσα από folk-rock και ψυχεδέλεια σε ένα διάστημα δύο ετών. Ακούγεται σαν φαντασία ε;
Υπάρχουν λίγες πολύτιμες αποδείξεις σήμερα, αλλά αυτό το γκρουπ πράγματι υπήρξε.

Doll House (1966)

Στις Midwest απ'την ενδοχώρα του Hays στο Kansas, οι Bluethings (γνωστοί και ως the Blue Things) κυκλοφόρησαν ένα εκπληκτικό folk-rock άλμπουμ στην RCA το 1966, μαζί με μερικά καλά έως άριστα single στα μέσα του '60. Στο Κάνσας, Οκλαχόμα και Τέξας είναι ακόμα θρύλοι, γνωστοί ως η πρώτη αυτόνομη μπάντα του τόπου, που ακολούθησε επιτυχώς το μονοπάτι των Beatles. Αλλού είναι άγνωστοι, ακόμα και σε συλλεκτικούς κύκλους. Ένας σοβαρός διεκδικητής του στέμματος για το καλύτερο και πιο αγνοημένο γκρουπ στην Αμερική στα μέσα του '60, το έγκλημα ήταν, ότι δεν ήταν ένα γκρουπ που απλά άγγιζε cult κοινό. Όπως οι Byrds και οι Beatles ήταν ένα από αυτά τα σχήματα, των οποίων η αρτιστική καινοτομία ήταν τόσο εμπορικά προσβάσιμη ώστε να ελέγχουν τα chart...αν αρκετοί άνθρωποι τους είχαν ακούσει ποτέ.

Girl of the North Country (1966)

Ο Val Stecklein ο φωτεινός φάρος του γκρουπ ως lead singer και κύριος συγγραφέας των τραγουδιών, ευαπόδεικτα δεν νομίζει κάτι τέτοιο. "Δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για τους Bluethings από όταν ξεκίνησα σόλο καριέρα και δεν μπορώ να φανταστώ γιατί κάποιος θα έπρεπε να είχε" έγραψε το 1985 ως απάντηση στο ενδιαφέρον του Michael Greisman (παραγωγός) να επανεκδόσει παλιό υλικό των Bluethings. "Καμία επίθεση δεν σκοπεύω να κάνω, αλλά μου φαίνεται παράξενο γιατί επιμένεις να ασχοληθείς με κάτι τέτοιο. Αλήθεια δεν θέλω εμπλοκή σε όλο αυτό, επειδή απλά δεν με ενδιαφέρει πια. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε". Γιατί ακριβώς ο Stecklein κράτησε τέτοια χαμηλή εκτίμηση/γνώμη για το παλαιό του γκρουπ, όπως επίσης και οι πικρόχολες περιστάσεις κάτω από τις οποίες διαλύθηκαν, ίσως παραμείνουν για πάντα μυστήριο. Ο Stecklein πέθανε το 1993 στα 52 χρόνια του. Το που βρίσκονται οι υπόλοιποι του γκρουπ είναι άγνωστο. Ευτυχώς έχουμε την μουσική διαθέσιμη, μιάς και η εταιρεία του Greisman, Cicadelic κατάφερε σε συνεργασία με τον τραγουδιστή να επανεκδόσει πριν τον θάνατό του. Οι ρίζες του γκρουπ εκτείνονται πίσω στις αρχές του '60, όταν ο Stecklein τύπος παρόμοιος σε εμφάνιση με τον Paul McCartney παρουσίαζε ακουστική folk με γκρουπ όπως οι the Impromptwos και οι Hi-Plains. Οι αληθινοί του ήρωες ήταν o Buddy Holly και οι Everly Brothers. Όπως πολλοί folkies ήταν ακριβώς στην σωστή ηλικία για να παρασυρθεί από τους Beatles και την Αγγλική εισβολή. Τον Σεπτέμβριο του 1964 ηχογραφούσε rock 'n' roll demo σαν κιθαρίστας στους Blue Boys. Αρκετά από τα demo αυτά ήταν Merseybeat υβρίδια αλα Buddy Holly, κάτι στο καλούπι του Bobby Fuller. Αλλά οι συνθέσεις του Stecklein έμοιαζαν ξεκάθαρα να κοιτάνε μπροστά στην folk-rock. Αφού άλλαξαν το όνομά τους σε Bluethings το γκρουπ άρχισε να κυκλοφορεί single στην μικρή δισκογραφική Ruff από το Amarillo του Τέξας το 1965. Αυτά και τα demos δείχνουν την μπάντα να ξεκινάει να φτάνει σε περισσότερο folk-rock στυλ με μίξη ακουστικών με ηλεκτρικές κιθάρες και μελωδίες αλα Beatles. Τα σοβαρά, ομιχλώδη φωνητικά του Stecklein ξεκάθαρα ήταν επηρεασμένα από τον Dylan, αλλά σαν τον Roger McGuinn (βλέπε Byrds) ήταν πολύ ευκολότερα στο αυτί για pop κοινό. Το single στα μέσα του '65 "Pretty Thing-Oh" ήταν μία εξαιρετική απομίμηση των Beatles και τοπικό χιτ.

Pretty Thing-Oh (1965)

Γρήγορα θα υπέγραφαν συμφωνία με την RCA, πράγμα που αποτελούσε θρίαμβο για μια μπάντα που ήταν τόσο μακριά από κάποια ακτή. Ηχογραφημένο στο Nashville το μοναδικό άλμπουμ των the Bluethings, Listen and See μπορεί να μην έγινε όλα όσα το γκρουπ θα ευχόταν. Ο παραγωγός Felton Jarvis ήταν πολύ περισσότερο εξοικειωμένος με country σχήματα παρά με rock. Πράγματι εκείνη την περίοδο υπήρχαν πολύ ελάχιστα αυτοτελή rock γκρουπ στην RCA. Μόνο μισό από το υλικό γράφτηκε από την πένα του Stecklein. Αν και οι διασκευές ταίριαζαν εντελώς στο στυλ του γκρουπ, ωστόσο η μπάντα αγκομάχησε με την μπαλάντα "Look Homeward Angel". Ο ντράμερ Bobby Day είπε μια φορά ότι η RCA "έθαψε τα ντραμς και ανέβασε το ταμπουρίνο πολύ ψηλά. Δεν ήταν αντιπροσωπευτικό μας σαν μια live μπάντα". Στο τέλος αυτά ήταν μικρά μειονεκτήματα, καθώς το Listen and See είναι ένα μικρό folk-rock κλασικό άλμπουμ, που συστήνεται σε όλους όσους διασκεδάζουν να ακούν τα πρώτα άλμπουμ των Byrds. Δωδεκάχορδες κιθάρες και πυκνές αλα Beatles αρμονίες επικρατούν με τόνους μελωδικούς και λυρικά δυναμικούς, ιδιαίτερα το "Doll House" (προφανώς αφορά σε πόρνη) και το "Man on the Street" που ταριάζει καλά με το αντικομφορμιστικό τόνο της folk-rock στα τέλη του '65.

Man on the Street (1966)

Τα φωνητικά του Stecklein "χτύπαγαν" σε ένα πολύ ελκυστικό σημείο ανάμεσα στις folk μπαλάντες και την με πόθο διατύπωση που θύμιζε τον John Lennon στην Rubber Soul περίοδο. To "Honor the Hearse" (γραμμένο από τον μικρής εμβέλειας ροκαμπίλυ σταρ Ronnie Self) έδειξε μια τάση στην country που προμήνυε την μετέπειτα πορεία του Stecklein και η διασκευή του ροκαμπίλυ τραγουδιστή Dale Hawkins "La Do Da Da" έδειξε ότι το γκρουπ δεν είχε ξεχάσει να ροκάρει δυνατά.

La Do Da Da (1966)

Το άλμπουμ δεν εμφανίστηκε μέχρι το 1966, αν και είχε προλογιστεί από δύο single που υπήρχαν στο LP. To "Doll House" βγήκε σαν 45άρι το Μάιο του 1966 και υπήρξε σοβαρό πρόβλημα με τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς που θεώρησαν τους στίχους προσβλητικούς. Σύμφωνα με τον μπασίστα Richard Scott όπως σχολίασε σε ένα βιβλιαράκι των φαν του γκρουπ "Μπορούσαμε να είχαμε ένα χιτ βάζοντάς το σίγουρα στα chart, όμως προτιμήσαμε να κάνουμε αυθεντικό υλικό και να το δουλέψουμε πιο αργά". Στο τέλος ακούστηκαν πάρα πολύ στον αέρα στο KOMA (FM) στην Οκλαχόμα, ένα σταθμό που είχε ένα από τα πιό δυνατά σήματα στη χώρα. Αυτό εγγυόταν ότι οι Bluethings ήταν σταρ στο Midwest (Μεσοδυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ). Έπαιζαν τόσες πολλές φορές στο Τέξας, ώστε οι συλλέκτες είχαν εσφαλμένη εντύπωση ότι επρόκειτο για Τεξανή μπάντα. Live είχαν ένα αφοσιωμένο κοινό που τους ακολουθούσε στο Midwest και αναμίγνυαν originals τραγούδια με διασκευές από τραγούδια συγκροτημάτων όπως οι the Who και οι the Yardbirds. O κιθαρίστας Mike Chapman θα δημιουργούσε ένα σαν από βιολί τόνο με το fuzztone . O αμφίχειρας Scott χρησιμοποιούσε ένα ιμάντα στο σαξόφωνο που του επέτρεπε να μεταφέρει το παίξιμό του από το δεξί στο αριστερό χέρι και αντίστροφα κατά την διάρκεια του ίδιου τραγουδιού. Αλλά η Εθνική αναγνώριση έμοιαζε να απέχει πριν το συμβόλαιο με την RCA και ήταν δύσκολο έως ακατόρθωτο να βρεις το άλμπουμ έξω από το Midwest. Επιπρόσθετα τον καιρό που το LP εμφανίστηκε, ήταν κάπως μη αντιπροσωπευτικό του πόσο μακριά είχε φτάσει η μπάντα στα τέλη του '66. Σε απόσταση πολύ κοντινή πίσω από το Revolver των Beatles, οι Bluethings ηχογράφησαν τρία τραγούδια στο Nashville τον Σεπτέμβρη του '66 που τους έδειχνε να έχουν αγκαλιάσει την ψυχεδέλεια σφιχτά. To "The Orange Rooftop of Your Mind" ήταν μία σύνθεση των Stecklein-Chapman για ένα μπερδεμένο κορίτσι και παρουσίαζε την επηρεασμένη από βιολί παραμόρφωση στην κιθάρα του Chapman.

The Orange Rooftop of Your Mind (1966)

Το αλα Dylan λογοπαίγνιο αντισταθμίστηκε με ένα ψυχεδελικό σόλο από ένα όργανο σαν αυτά που χρησιμοποιούν οι φακίρηδες (έπαιζε ο Ray Stevens διάσημος για καινοτομίες σαν το "Ahab the Arab" και το "The Streak"), και ένα ορχηστρικό διάλειμμα που τέλειωνε με μία εξομοίωση ατομικής έκρηξης. Μόνο ελαφρά λιγότερο περιπετειώδες ήταν το "One Hour Cleaners" με τα background φωνητικά, τα σαν επιστημονική φαντασία εφέ στην κιθάρα και πιο σουρεαλιστικούς στίχους για την ψυχολογική σύγχιση. Ο Scott πρόσφερε μία μικρή περίληψη στο βιβλιαράκι των φαν του γκρουπ για το "Orange Rooftop": "Είναι για ένα κορίτσι που παγιδεύεται στην καθημερινότητα, προσπαθεί να είναι και να πράττει σαν όλους τους άλλους όμως δεν μπορεί να αντέξει την πίεση στην ψυχή της που αργά εκρήγνυται". "Το One Hour Cleaners" προσθέτει "αφορά ένα ψυχίατρο του οποίου η πνευματική υγεία κρατιέται από τους ασθενείς του".

One Hour Cleaners (1966)

Ιδιαίτερα καταπληκτικό υλικό για τον Νοέμβριο του 1966, όταν το single έγινε στη RCA. Ακόμα ένα παρόμοιο single από τα ίδια session το "You Can Live in Our Tree" κυκλοφόρησε το Μάιο του 1967. Ωστόσο, τότε ο Stecklein άφησε το γκρουπ κάτω από περιστάσεις που παραμένουν ομιχλώδεις. Ένα άρθρο ισχυρίζεται ότι ο Val ζώντας με μία φημισμένη δίαιτα από κρασί και βιταμίνες έπαθε νευρικό κλονισμό που απαιτούσε νοσηλεία σε νοσοκομείο. Ο Stecklein δεν θα μπορούσε να είναι ευτυχής που οι Bluethings συνέχιζαν χωρίς τον ηγέτη τους να κάνουν live και ηχογράφησαν ένα φρικτό single για την RCA στα τέλη του 1967. Έκλεισε μία συμφωνία με την Dot σαν σόλο καλλιτέχνης και το LP του το 1968, Grey Life, αναμίγνυε τραγούδια των Bluethings με νέο υλικό. Για καθέναν που παραδέχεται την δουλειά του στους Bluethings, ο δίσκος αυτός ήταν μεγάλη απογοήτευση, περιέχοντας πένθιμη, ορχηστρική MOR-folk που ακουγόταν περισσότερο σαν μία φτωχή απομίμηση του Jimmy Webb παρά σαν vintage folk-rock. Εκείνο τον καιρό που o Michael Greisman εντόπισε τον Stecklein στα μέσα του '80, ο Val είχε εντελώς αυτοπροσδιοριστεί ως τραγουδοποιός της country-pop παίρνοντας και το ψευδώνυμο Oskar Solomon. Είχε γράψει υλικό για τους Glen Campbell, Bobby Goldsboro, Waylon Jennings και Hank Williams, Jr. Αρχικά ήταν απρόθυμος να μιλήσει για την εποχή των the Bluethings, αλλά κατά την διάρκεια αρκετών ημερών με τον Stecklein, o Greisman πήρε μιά εικόνα ως προς τι τον έκανε τόσο πικρόχολο για την παλιά του μπάντα. "Κατάλαβα, από ότι μου ανέφερε, ότι όταν διέλυσε την μπάντα δεν ήταν κάτω από τέλειους όρους", θυμάται ο Greisman. "Πρέπει να το δεις με την οπτική εκείνης της περιόδου. Έβγαζαν υλικό με την RCA, αλλά δεν έλαβαν Εθνική αναγνώριση. Είναι ένα σημείο στον χρόνο όπου τα λεφτά και η ενέργεια που βγαίνει δεν εξισώνονται. Τότε εξισώνονται με την απογοήτευση. Ιδιαίτερα όταν φτάνεις στο σημείο που έχεις δώσει το 150% του δυναμικού σου. Το πρόβλημα με τους the Bluethings, νομίζω, είναι ότι ήταν μια μπάντα του Midwest στο λάθος χρόνο. Τα τραγούδια που έγραφε και αυτά που έκανε ήταν τόσο καλά, αν όχι και πολύ καλύτερα από τις μπάντες που χτύπαγαν τα top ten. Και μάλιστα εύκολα. Η μουσική του δεν ήταν εμπορικά μη αποδεκτή. Δεν ήταν εκκεντρική-ήταν εμπορικά βιώσιμη. Αλλά δεν ελάμβαναν την αναγνώριση που τους έπρεπε. Η RCA τότε, για σκέψου, ποιές μπάντες με την RCA μπορείς να θυμηθείς;" Απαντάει μόνος του. "Τους Jefferson Airplane. Ο μόνος λόγος που κατάφεραν να το κάνουν σωστά, ήταν πιθανόν επειδή είχαν την τύχη να είναι μία μπάντα από το Σαν Φρανσίσκο στο σωστό χρόνο. Ωστόσο αν δεις το πρώτο άλμπουμ των Airplane δεν έκανε τίποτα σε Εθνική εμβέλεια". Η μετάλλαξη του Val Stecklein σε Oskar Solomon, ήταν προφανώς όχι απλά ένα θέμα εμπορικής επιβίωσης. "Δεν νομίζω ότι το έκανε επειδή προσπαθούσε να ακολουθήσει τις τάσεις της εποχής. Μετά το '60 νομίζω επέστρεψε στις ρίζες του".

High Life (1966)

Ωστόσο ο Stecklein όχι μόνο συμφώνησε να επανεκδοθούν οι ηχογραφήσεις των Bluethings, αλλά έκανε απραγματοποίητα σχέδια για ένα νέο άλμπουμ που θα αναμίγνυε νέο υλικό μαζί με ριμέικς τραγουδιών από τις μέρες των Bluethings. Αυτό είναι αρκετό για τον Greisman να αντιληφθεί ότι τα αισθήματα του Stecklein για το γκρουπ του είχαν να κάνουν με την έλλειψη επιτυχίας, καθώς και πικρόχολες αναμνήσεις από την διάλυσή τους, παρά με την ίδια την μουσική τους. "Όλα όσα έκανε τα ξέθαψε" επισημαίνει ο Greisman. "Αν δεν ήταν στους Bluethings αυτό δεν θα συνέβαινε. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να είχε καλά συναισθήματα για την μπάντα του, εκτός του γεγονότος ότι ποτέ δεν έγιναν τόσο μεγάλοι και διαλύθηκαν με άσχημα συναισθήματα. Δεν μπορείς να συνεχίσεις σε μιά κατεύθυνση που δεν σε βγάζει πουθενά. Αλλά νομίζω ότι βαθιά μέσα του λάτρευε την περίοδο των Bluethings".

ΣΥΝΙΣΤΩΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

The Bluethings Vol. 1 & 2 (2007, Cicadelic)

Σχεδόν τα πάντα που κυκλοφόρησαν οι Bluethings περιέχονται σε αυτό το διπλό CD μαζί με αρκετά demos και ακυκλοφόρητα κομμάτια. Εκτός του γεγονότος ότι είναι εξαιρετικό, αντανακλά τόσο, όσο κάθε άλλη κυκλοφορία από πιο γνωστές μπάντες, την εξέλιξη της Αμερικανικής rock στα μέσα του '60 από απομιμήσεις των Beatles, διαμέσου της folk-rock στην πρώιμη ψυχεδέλεια.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ