HARPERS BIZARRE

Sunshine Pop Pioneers

Το γκρουπ μας που σχηματίστηκε το 1963 στην Καλιφόρνια, ήταν κάτι σαν ένας χαμένος κρίκος ανάμεσα στην αναβίωση της folk στις αρχές του '60 και στην μετάβαση στην acid rock στα μέσα της δεκαετίας. Οι The Tikis άλλαξαν το όνομα τους όταν διασκεύασαν το κομμάτι "59th St. Bridge" των Simon & Garfunkel, το οποίο και αυτοί ανέβασαν στα chart. Πολλοί θεωρούν αυτό το γκρουπ σαν bubble gum γκρουπ, αλλά μάλλον ξεχνούν ή δεν γνωρίζουν ότι κρυμμένοι μέσα στα άλμπουμ αυτού του σχήματος βρίσκονται κάποιοι μουσικοί, που μελλοντικά θα έπαιρναν τεράστιες διαστάσεις , όπως οι Leon Russell, Van Dyke Parks και Randy Newman, είτε σαν παίκτες, είτε σαν τραγουδοποιοί ή σαν συνθέτες. 

59th St. Bridge (Feelin' Groovy) (1967)

Feelin' Groovy (Warner Bros. W / WS 1693) 4/67

Ο ωραιότατος, εύθυμος τόνος του "59th St. Bridge" ΄τρέχει΄ σε όλη την διάρκεια του δίσκου. Πρόκειται για καθαρό και απλό υλικό, σε καλή παραγωγή και πολύ καλή ερμηνεία. Σχεδόν μοναδικό, αν συγκριθεί με τα υπόλοιπα της σκηνής του San Francisco.

Raspberry Rug (1967)

Δεν υπάρχει τίποτα το πολύ bizarre σε αυτό το γκρουπ. Αντίθετα, μοιάζουν σαν μία μάλλον σύνθετη ανάμιξη σκέψης ενός Καλιφορνέζικου γκρουπ. Ο Randy Newman τους είχε προμηθεύσει με εκλεπτυσμένα τραγούδια, συμπεριλαμβανομένων των "The Debutante's Ball" και "Happy Land" και είχε επίσης βάλει ένα χεράκι στο να συνθέσει αρκετά. Γενικά υπάρχουν τέσσερις συνθέτες για τα 10 τραγούδια. Τα πράγματα γίνονται λίγο καλύτερα στην ερμηνεία του "59th St. Bridge", αλλά όχι τόσο αισθητά. Υπάρχει μία γενική αίσθηση εδώ ενός φτιαγμένου για εμπορικούς λόγους γκρουπ, με αποτέλεσμα να διακρίνεται ελάχιστος αυθορμητισμός σε ότι παρουσιάζουν.

I Can Hear the Darkness (1967)

Ξεπηδώντας από το συγκρότημα της Autumn Records, The Tikis και σχηματίζοντας μέρος του ΄New Americana΄ κινήματος στην Warner Bros από το 1967-68, οι Harpers Bizarre αμέσως έγιναν μεγάλοι με το ντεμπούτο single τους "59th St. Bridge". Το άλμπουμ λίγο παρεκκλίνει από τον ήχο του single, δίνοντας ένα ήχο ενός εξιδανικευμένου βαριετέ των αρχών του 20ου αιώνα, barbershop quartet, candy canes και brown derbys. Τέλειο σε μικρές δόσεις, είναι πολύ λιγωτικό καθ'όλη την διάρκεια του. Ο Randy Newman και ο Van Dyke Parks είναι μέσα σε αυτό, αλλά και στο follow up, ως μουσικοί, τραγουδοποιοί και συνθέτες. Μέσα σε αυτό το άλμπουμ βρίσκεται και το "Happy Talk", ένα θέμα που πολύ αργότερα διασκεύασε ο ευφυέστατος Captain Sensible, που θα θυμάστε όσοι βρεθήκατε έφηβοι στην πιο τρελή δεκαετία στη μουσική ιστορία.

Happy Talk (1967)

Anything Goes (Warner Bros. W / WS 1716) 11/67

Ένα εύστοχα ονομαζόμενο έτσι γκρουπ, ευαπόδεικτα του είδους των στούντιο-γκρουπ. Ένας τύπος γκρουπ, η δουλειά του οποίου είναι προσεκτικά φροντισμένη και επινοημένη μέσω ηλεκτρονικών μέσων. Tο τέχνασμα αυτού του άλμπουμ είναι να αρχίζει με ανοικτές ομοιοκαταληξίες με φιλτραρισμένο ήχο και μετά να αλλάζει σε ΄φυσικό΄ ήχο για τις χορωδίες-σαν να αντιπαραθέτει τον Rudy Vallee με τους Beatles...

Snow (1967)

Πολύ από το υλικό όπως ο τίτλος επισημαίνει δεν είναι νέο...Ένα κομμάτι ωστόσο κάνει τον δίσκο να αξίζει να ακουστεί, αν όχι να αγοραστεί. Είναι ένα τραγούδι ενός νέου άνδρα, ο οποίος ίσως ήταν μία από τις πρώτες ιδιοφυΐες που ξεπήδησε από το pop / rock κίνημα, του Van Dyke Parks και έχει τίτλο "High Coin". Οι Harpers Bizarre το έχουν παραφορτώσει όσον αφορά στην σύνθεση και του έχουν αλλάξει πολύ το νόημα, αλλά ωστόσο πρόκειται για μία σημαντική δουλειά της εποχής.

High Coin (1967)

Το κουιντέτο των ανδρών δεν παίζει hard rock, αλλά ένα πιο βαθυστόχαστο παρακλάδι της rock παρόμοιο με αυτό που παίζουν και οι Simon & Garfunkel. Ο ήχος των φωνητικών τους είναι ψιθυριστός και οι στίχοι είναι συχνά ακατανόητοι. Αλλά ο ήχος σε ευχαριστεί, αν και ποτέ δεν μένει μακριά από το να τραγουδούν ταυτόχρονα. Το άλμπουμ χρησιμοποιεί τρεις επαγγελματίες και εκλεπτυσμένους συνθέτες, με ενδιαφέροντα, αν όχι παραφορτωμένα αποτελέσματα...Ότι άρχισε σαν μία καλή ιδέα, τελείωσε σαν συνονθύλευμα. Παρ'όλα αυτά, για δεύτερο άλμπουμ από ένα τέτοιο γκρουπ είναι ενδιαφέρον και μερικώς επιτυχημένο.

The Biggest Night of Her Life (1967)

Το δεύτερο άλμπουμ τους αγκαλιάζει τον pre-rock ήχο σε ακόμα μεγαλύτερη έκταση, αρχίζοντας με μία ενορχηστρωμένη φανφάρα και ανακοίνωση κατευθείαν από ταινία του 1930. Οι τίτλοι περιλαμβάνουν ιδέες από τα στάνταρντ των Cole Porter και Sammy Cahn / Jimmy Van Heusen, όπως επίσης και πιο σύγχρονο υλικό από David Blue, Newman και Parks (αδιαφιλονίκητα η απόλυτη διασκευή του πολυδιασκευασμένου του "High Coin") και κάποιο δικό τους υλικό. Υπάρχει ξεκάθαρα η πρόθεση να ορίσουν και να δημιουργήσουν μία διάθεση. Ίσως όχι να πουν μία ιστορία, αλλά σίγουρα να μεταφέρουν τον ακροατή σε ένα συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Είναι ξεκάθαρο και πολύ πιο πειστικό από το ντεμπούτο τους.


The Secret Life of Harpers Bizarre (Warner Bros, WS 1739) 9/68

Οι Harpers έχουν καταφέρει κάτι που ελάχιστα γκρουπ έχουν καταφέρει-να κάνουν αίσθηση σε όλες τις ηλικιακές ομάδες. Εδώ ξανά εκθέτουν την μοναδική τους προσέγγιση σε όλων των ειδών το υλικό, τα πάντα από το "Battle of New Orleans" μέχρι στο "Sentimental Journey".

Sentimental Journey (1968)

Ακόμα ένα σχεδόν κόνσεπτ άλμπουμ, στο οποίο το πρόσφατα 4μελές γκρουπ δημιουργεί ακόμα ένα φανταστικό κόσμο, που ξανά αναπολεί την παλαιά Αμερική. O Thurber αναφέρεται στις εσωτερικές σημειώσεις (ο τίτλος είναι παρμένος από την ιστορία του "The Secret Life of Walter Mitty").

Me, Japanese Boy (1968)

Οι φωτογραφίες του άλμπουμ δείχνουν το γκρουπ ντυμένους με καουμπόικα ρούχα και ακόμα πιο περίεργα και σαν σαμουράι. Η προηγούμενη δουλειά τους επίσης αναφέρεται εδώ, συμπεριλαμβανομένων του "Bye Bye Bye" που είχαν βγάλει ως The Tikis, και του "59th St. Bridge" σε μία σαν κολάζ μουσική κατασκευή αυτού του άλμπουμ.

The Drifter (1968)

Τα πολυάριθμα τραγουδάκια, ενώ βοηθούν στην κόνσεπτ ιδέα του άλμπουμ μπορούν να δουλεύουν αντίθετα με την ροή και ενώ υπάρχουν διασκεδαστικές στιγμές αυτό είναι λιγότερο επιτυχημένο άλμπουμ από το δεύτερο.


Harpers Bizarre 4 (Warner Bros. WS 1784) 4/69

Οι σκληροπυρηνικοί τους κατηγορούν ότι παίζουν chicken rock. Λάθος. Πίσω από τον γλυκό, απαλό ήχο τους κρύβεται μία υψηλότατου επιπέδου μουσικότητα και ένας βαθυστόχαστος σχεδιασμός. Μπορούν επίσης να πετάξουν έξω τα περισσότερα γκρουπ στην ερμηνεία. Για παράδειγμα ακούστε το στάνταρντ των Beatles:

Blackbird (1969)

Τα άλμπουμ τους (αυτό είναι το τέταρτο) είναι ανάμεσα στα πιο σταθερά σε μουσικό επίπεδο στην rock. Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι το "Witchi Tai-To" του Jim Pepper. Έχουμε αναφερθεί σε αυτό σε προηγούμενο άρθρο εδώ και το λένε απλά, αλλά πολύ όμορφα σε σύνθεση του Perry Botkin, Jr...Ένα γοητευτικό άλμπουμ.

Witchi Tai-To (1969)

Αυτό είναι το άλμπουμ που οι Harpers αποφάσισαν να πάρουν στα σοβαρά τον εαυτό τους. Ο ήχος και η εικόνα είναι λιγότερο αμήχανα ρετρό απ'ότι στα προηγούμενα LP και η γενική αίσθηση είναι μίας μπάντας που αφήνει το παρελθόν πίσω (μέχρι που απεικονίζονται να παίζουν τα μουσικά τους όργανα στο εξώφυλλο!).

Cotton Candy Sandman (1969)

Παρά τον τίτλο του κομματιού που ανοίγει "Soft Soundin' Music" είναι πιθανόν η πιο ζωηρή ηχογράφηση που έχουν κάνει. Όλα είναι ακόμα σταθερά ευχάριστα και συγκρατημένα, αλλά σκόπιμα. Περιλαμβάνει επίσης το κομμάτι που ήταν το απόγειό τους το "Witchi Tai-To", ένα από τα πιο μαγευτικά, σαγηνευτικά δίλεπτα σε όλη την ιστορία της pop μουσικής. To 1976 κυκλοφόρησαν ακόμα ένα άλμπουμ με soft rock κομμάτια και με τίτλο As Time Goes By.

Speak Low (1976)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ