MARK-ALMOND

Great Unknowns

Έχοντας συναντηθεί στο στούντιο, στα sessions της cult μπάντας John Mayall's Bluesbreakers, ο John Mark (φωνητικά, κιθάρα, ντραμς) και ο Johnny Αlmond (πνευστά, φωνητικά, κρουστά) γρήγορα ανακάλυψαν ότι είχαν παρόμοιες μουσικές προτιμήσεις. Εκείνο τον καιρό, και οι δύο είχαν μία δημιουργική πορεία χαραγμένη. Ο Mark μαζί με τον Mick Jagger είχαν κάνει την παραγωγή στις αρχικές ηχογραφήσεις της Marianne Faithfull, σχεδίασε το ρεπερτόριο της και συνέχισε να κάνει περιοδείες σαν επαγγελματίας κιθαρίστας. Το 1969, είχε αναγνωριστεί για την συμμετοχή του στο πρότζεκτ με το όνομα Sweet Thursday, ενώ ο Αlmond (πριν στους The Alan Price Set καθώς και στους Zoot Money's Big Roll Band) ενεργά προώθησε το δικό του ensemble Music Machine. Την ίδια εποχή, ήταν και οι δύο στους Bluesbreakers. Το 1970, είπαν αντίο στον Mayall και ξεκίνησαν ένα ταξίδι με το όνομα Mark - Almond.

Love (1971)

(Renaissance / Prelude / Pickup / Hotel Backstage) 

Οι δηλωμένες jazz-rocky φιλοδοξίες των δύο φίλων προσέλκυσαν έμπειρους παίκτες-τον μπασίστα Roger Sutton (των Nucleus) και τον οργανίστα Tommy Eyre (Riff Raff, Zzebra). Ακόμα περισσότερο, αντίθετα με το background άλλων fusion σχημάτων της Αλβιόνας, το κουαρτέτο έμοιαζε σαν μαύρο πρόβατο. Η τρεμουλιαστή πραότητα των αρμονιών, η επιτόνιση και οι φανερές μη Αγγλικές εικόνες, αμέσως καθόριζαν το ιδιαίτερο στάτους στο οποίο οι μουσικοί αυτοί έμειναν κατά την διάρκεια ολόκληρου του ταξιδιού τους.

Mark-Almond (Blue Thumb Records, BTS-27), 1971

Το ντεμπούτο άλμπουμ τους είναι η απόλυτη ωδή στην ωριμότητα. Η ατμόσφαιρα ενός ζεστού Αμερικανικού φθινοπώρου, το άρωμα του καπνού, η ευχαρίστηση στην γεύση του παλιού κρασιού, τα ξεχορταριασμένα μονοπάτια στον κήπο...

The City (1971)

Grass And Concrete / Taxi To Brooklyn / Speak Easy It's A Whiskey Scene

Η ερμηνεία στο "The Ghetto" που ανοίγει τον δίσκο είναι μινιμαλιστική σε όρους σύνθεσης: πιάνο, σαξόφωνο, μπάσο και περιστασιακά χορωδία gospel. Απίθανο να καταλάβει κανείς ότι είναι Άγγλοι. Μπορούν να κρύβονται επιμελώς. Ή ίδια αίσθηση έρχεται στο τρίπτυχο "The City" - (Grass and Concrete / Taxi to Brooklyn / Speak Easy It's a Whiskey Scene). Jazz έχουμε εδώ με ψυχεδελικές πινελιές και ενισχυμένη με στοιχεία rumba και υπαινικτικά εσωτερικό μονόλογο.

The Ghetto (1971)

Όχι και το καλύτερο υλικό για πάρτι. Έτσι, η μουσική βιομηχανία ΄έκοψε κρίνα μυρωμένα΄. Κατ'αρχήν ένα σχήμα χωρίς ντράμερ αντιτίθεται a priori στα mainstream και όχι μόνο standards της rock. Ακούστε το "Tramp and the Young Girl" για παράδειγμα. Στοχαστικό, με φολκλορικό στυλ. Σαν να ακούς Nick Drake περιτριγυρισμένο με ακουστικά στοιχεία και ενισχυμένο με φλάουτο με ηλεκτρονικό εφέ, ηλεκτρικό πιανάκι...ένα τέλειο κομμάτι να φορέσεις τα ακουστικά σου και να πέσεις στο κρεβάτι.

Tramp and the Young Girl (1971)

Στο "Love" ξεκινάμε από την ηρεμία του Αναγεννησιακού μουσικού τοπίου, για να καταλήξουμε στην υστερία. Τελικά το "Song for You", είναι ένα είδος μαύρης jazz soul στιλιστικά εκτός γενικής γραμμής.
Γενικά, πρόκειται για μία ακραία ασυνήθιστη κυκλοφορία μακριά από την mainstream rock. Παρόλα αυτά, σας συμβουλεύω να το εκτιμήσετε αυτό το LP, όπως και τα επόμενα από αυτό το τρομερό δίδυμο. Ίσως υποκύψετε και εσείς στην γοητεία που έχουν κρυμμένη μέσα τους.



Mark-Almond II (Blue Thumb Records, BTS 32), 1971

Στο ίδιο μοτίβο με το ντεμπούτο άλμπουμ τους κι αυτό είναι χωρισμένο σε ενότητες. Ξεκινάει με το:

The Sausalito Bay Suite (1971)

The Bridge

Εννοεί αυτή του San Fransisco Bay...Και μεταφερόμαστε νοερά εκεί, στον χρωματιστό και φωτεινό κόσμο που μας πηγαίνουν τα ευφάνταστα και αισθαντικά φωνητικά του Jon Mark.
Και είναι λίγο αργότερα που η θάλασσα χάνεται από τα μάτια της φαντασίας μας και αρχίζει ένα γρήγορο θέμα όπου ο Johnnie Almond αναλαμβάνει με ένα σόλο στο σαξόφωνο να μας αλλάξει το σκηνικό σε νυχτερινό με τον Tommy Eyre να παίζει με μεγάλη επιδεξιότητα το πιάνο του.

The Bay

Μιλάμε για το San Fransisco Bay...Χαλαρά ακούσματα, σχεδόν ληθαργικά σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι βρίσκεσαι καθηλωμένος στον καναπέ και μάταια προσπαθείς να κουνηθείς. Στην ουσία δεν θέλεις, καθώς σκέφτεσαι τις εικόνες που η γεμάτη συναίσθημα φωνή του Jon Mark σε πηγαίνει. Ένα μελαγχολικό δωμάτιο σε παραθαλάσσιο condo, τα παράθυρα ανοιχτά, το κρεβάτι άστρωτο με την καλοκαιρινή αύρα να κάνει τους μελωδούς να χτυπάνε.

Solitude

Ότι ατμόσφαιρα έχει δημιουργηθεί μέχρι τώρα εξελίσσεται και βρίσκεσαι σε μία κατάσταση ονειρική, να αιωρείσαι ακούγοντας την καθηλωτική και παραστατική φωνή του Jon Mark συνοδευόμενη από το εκλεκτό σαξόφωνο του Almond και το πιάνο του Tommy Eyre.

Friends

Τέλος φτάνουμε σε μία ταπεινή και μικρή σε διάρκεια μπαλάντα με τα εγκάρδια φωνητικά του Jon Mark να συνοδεύονται μόνο από την ακουστική του κιθάρα. Μαγεμένοι στίχοι μοιάζουν να έρχονται από τον αιθέριο κόσμο στον υλικό μας κόσμο προς δική μας τέρψη και απόλαυση.

Journey Through New England (1971)

One Way Sunday

Πάλι εδώ οι στίχοι είναι υπέροχοι, καθώς ο Jon περιγράφει τις σπαραξικάρδιες πλευρές του να κάνει περιοδεία με την μπάντα του έχοντας αφήσει τα αγαπημένα του πρόσωπα στο σπίτι.
"Here in the morning light I stand, with a suitcase, and a guitar in my hand"...
Το κομμάτι κλείνει με ένα αλήθεια επιδέξιο σόλο στο φλάουτο από τον Almond.
"Maybe when my travelling days are through, I will come on back and stay at home with you"...
Sunset
Ένα σκυθρωπό κομμάτι που απεικονίζει την απομόνωση, την απόγνωση και την μοναξιά...Οι στίχοι γραμμένοι από τον Roger Sutton που παίζει πολύ ατμοσφαιρικά το μπάσο του. Θαυμαστά ονειρικά τοπία, ζωηρά επινοημένα και απεικονισμένα από αυτό το αξιοθαύμαστο ensemble από ταλαντούχους μουσικούς, που με κάποιο είδος μαγικών αιχμαλωτίζουν αυτή την μελαγχολική διάθεση.
Ballad of a Man
Καταλήγουμε τελικά σε αυτό το θέμα γραμμένο από τον Jon Mark, που ανοίγει με ένα καταπληκτικό σόλο σαξόφωνο από τον Johnnie Almond.
Καλογραμμένοι στίχοι καθώς ο Jon Mark αναπολεί τον επιπόλαιο τρόπο ζωής ενός νέου, που καταλήγει τελικά στην ακολασία.



Rising (Columbia KC 31917), 1972

Εδώ δεν έχουμε ακριβώς jazz, ούτε ακριβώς rock, αλλά κατά κάποιο τρόπο μία ανάμιξη των δύο. Όχι σαν αυτές των Miles Davis και John McLaughlin, αλλά κάτι πιο αιθέριο και μέσα στο πάθος.

Monday Bluesong (1972)

Ίσως το "Monday Bluesong" να είναι από τα πιο λυπητερά θέματα που έχω ακούσει για χαμένο έρωτα, με την βοήθεια της φωνής του Jon Mark που ακούγεται σαν να έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια.

I'll Be Leaving Soon (1972)

Το "Song for a Sad Musician" είναι ένα free form τραγούδι για τις σχέσεις αγάπης και μίσους ενός μουσικού με τον δρόμο. Το "Organ Grinder" και το "I'll Be Leaving Soon"  απλά δύο πολύ γλυκά θέματα και τελικά το "What Am I Living For" ένα τραγούδι που σε κάνει να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο ζούμε όταν τα πάντα σε απογοητεύουν.

The Little Prince (1972)

Ο αδύναμος κρίκος για κάποιους είναι το τραγούδι που ανοίγει την Β΄ πλευρά του δίσκου "Riding Free". Όμως το groove επανέρχεται με το jazz fusion "The Little Prince", ακολουθούμενο από το "The Phoenix", που όμως δεν έχουν την επίδραση που έχει η Α΄ πλευρά.



Mark Almond 73 (Columbia, KC 32486), 1973

Το άλμπουμ παρουσιάζει μία live πλευρά και μία στουντιακή. Εδώ έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε τον πραγματικό τους ήχο. Και το σχήμα είναι πια σεπτέτο. Μέσα βρίσκεται ο ντράμερ του Charlie Mingus, Donnie Richmond. Highlight το "What am i Living for". Στην στουντιακή πλευρά το "Lonely Girl" ένα θέμα με Latin groove και την θεραπευτική φωνή του Jon Mark, υπέροχο με τον μοναδικό Johny Almond στο σαξόφωνο.

What Am I Living For (1973)

Μετά από αυτό το άλμπουμ, οι δρόμοι των δύο χωρίζονται με τον Mark να κάνει ένα σόλο άλμπουμ Song for a friend (1975).

Τον ίδιο χρόνο σμίγουν ξανά με αποτέλεσμα τον πολύ ωραίο δίσκο To the Heart (1976).

To The Heart (ABC Records (ABCL 5183), 1976

Εδώ μέσα ντραμς παίζει ο ένας και μοναδικός Billy Cobham. Κι εδώ υπάρχει η καλύτερη εκτέλεση του κλασικού του Billy Joel:

Medley: New York State Of Mind /  Return To The City (1976)

Ένα συμβόλαιο με την A&M το 1978 θα φέρει το άλμπουμ Other People's Rooms. Κανένα από τα δύο τελευταία άλμπουμ δεν τα κατάφερε με αποτέλεσμα το ντουέτο να διαλυθεί. Στα μέσα της δεκαετίας του '80 χωρίζουν ξανά για να επανασυνδεθούν το 1996.

Jon Mark

O Jon Mark μετακόμισε στην Νέα Ζηλανδία στα μέσα της δεκαετίας του '80 όπου ζει ακόμα και έκανε πολλές σόλο ambient ηχογραφήσεις, ηχογραφήσεις folk όπως και παραδοσιακά Κέλτικα με άλλους καλλιτέχνες, καθώς επίσης και παραγωγές σε άλλους καλλιτέχνες. Μία κυκλοφορία με Θιβετιανούς ψαλμούς που ηχογράφησε με την σύζυγό του Thelma Burchell κέρδισε ένα βραβείο Grammy το 2004.

Johnny Almond

Ο Johnny Almond είχε διαλέξει να ζήσει στον αγαπημένο του κόλπο στο San Francisco. Συχνά θα ξάφνιαζε τους ιδιοκτήτες των κλαμπ, που θα είχαν την ευκαιρία να τον ακούσουν να παίζει το μαγικό του σαξόφωνο. Ο Johnny Almond πέθανε το 2009 χτυπημένος από τον καρκίνο.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ