HACKAMORE BRICK

One Kiss Leads to Another

Tι είναι αυτό που κάνει ένα cult άλμπουμ κλασικό; Δηλαδή, γιατί ένα και μοναδικό άλμπουμ από ένα άγνωστο γκρουπ να έχει κερδίσει το ενδιαφέρον ενός κοινού (όχι συνηθισμένου βέβαια) μέσα στα πενήντα σχεδόν χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την ημέρα που κυκλοφόρησε;
Μία απαραίτητη προυπόθεση είναι ότι το γκρουπ ή ο σόλο καλλιτέχνης που το παρουσιάζουν εξαφανίζονται χωρίς να αφήσουν ίχνη.
Το άλμπουμ παρά τις καλές κριτικές που παρουσίαζε, κάνει πωλήσεις σχεδόν μηδαμινές.
Η τρίτη προυπόθεση λαμβάνει χώρα από την στιγμή που γράφω αυτό το άρθρο. Είναι η σίγουρη προυπόθεση που επίσης πρέπει να συντρέχει κι αυτό για να γίνουν κοινωνοί όσοι διαβάζουν αυτές τις λίγες γραμμές. Δηλαδή για να μαθευτεί αυτό το άλμπουμ από περισσότερους ανθρώπους.
Αυτό το άλμπουμ λοιπόν ακούγεται πολύ διαφορετικό από κάθε άλμπουμ που κυκλοφόρησε η Kama Sutra ή ακόμα καλύτερα από οτιδήποτε άλλο στον καιρό του. Με τον πολύ όμορφο τίτλο One Kiss Leads to Another, αυτό το άλμπουμ καταφέρνει να είναι και επίκαιρο μέχρι τώρα.

Peace Has Come (1970)

Αυτοί είναι ένα από τα πρώτα γκρουπ που εμπνεύστηκε από τους Velvets.
Ο lead singer και keyboard player Tommy Moonlight έλεγε ότι οι Velvets δεν υπήρξαν επιρροή τους. Όμως ακούστε το άλμπουμ και θα αισθανθείτε ότι είναι επιρροή τους οι Velvet Underground. Ένα άλμπουμ που έχει cult κοινό, άσχετα αν είναι άγνωστο στη χώρα μας. Να φανταστείτε ότι υπήρχε ο θρύλος ότι ο ίδιος ο Lou Reed έκανε αυτό το άλμπουμ με το ψευδώνυμο Tommy Moonlight, την περίοδο ανάμεσα στην αποχώρησή του από τους Velvets και στο πρώτο σόλο άλμπουμ του. Αυτό είχε κάνει μεγάλη αίσθηση και υπήρξε πειστικό, καθώς το γκρουπ μας είχε τον ίδιο παραγωγό με τον Lou Reed στο σόλο άλμπουμ του. Όσο για το όνομα ο Moonlight λέει ότι με τον έτερο τραγουδιστή και τραγουδοποιό του γκρουπ, Bob Roman είχαν κοινό ενδιαφέρον τα άλογα. To Hackamore είναι τα λουριά που πιάνουν το κεφάλι του αλόγου για να του περάσουν τα χαλινάρια. Το Brick όπως μας λέει, ούτε κι αυτός μπορεί να καταλάβει πώς τους ήρθε και το έβαλαν στο όνομά τους.

Got a Gal Named Wilma (1970)

Τα κομμάτια εδώ είναι πολύ καλά. Χωρίς βέβαια πολύ κιθαριστική δουλειά, αλλά περισσότερο ρυθμική κιθάρα και keyboards. Τα παιδιά ήταν εμφανισιακά χίπις με μακριά μαλλιά.

One Kiss Leads to Another (Kama Sutra 2025) 11/70

Τα καλύτερα τραγούδια σε αυτό το μοναδικό LP είναι αυτά που έχουν ως θέμα τον έρωτα ή απλά και μόνο την γλυκύτητα. Το γκρουπ δίνει ένα καλό ποσό συναισθηματισμού για τέτοιου είδους μουσική. Μία καλή πρώτη προσπάθεια, που έμεινε μία και μοναδική.

Someone You Know (1970)

Πρόκειται πράγματι για μία εφηβική μπάντα, που υπονοεί την εφηβεία εκείνα τα χρόνια, όπου η αγωνία ήταν σε μεγάλο βαθμό, αλλά καμουφλαρισμένη... Ακούστε μόνο τα "I Watched You Rhumba" και "Zip Gun Woman". Δεν υπάρχει διόλου η αναβίωση του rock 'n' roll σε κανένα από τα δύο. Μόνο υποστηλώματα κάθε μη συγκεκριμένου λεπτού της ιστορίας της rock.

Reachin' (1970)

Μουσικά οι Hackamore έχουν άσσους στα μανίκια. Ένας άσσος είναι ο keyboard player Tommy Moonlight με το εξαιρετικά παράξενο παίξιμό του. Μιμούνται τους The Zombies, με τον τρόπο που οι The Zombies μιμούνται τους The Beatles και οι The Zombies πάντοτε κινούνταν ανάμεσα στους The Beatles και στους The Doors...Αν και τείνουν και προς άλλα δύο σχήματα, είναι τόσο ανακριβείς για να είναι οι Velvets ή οι The Stooges... Στο "Oh! Those Sweet Bananas" η ομοιότητα είναι με τους Autosalvage, έτσι είναι οι φυσικοί διάδοχοι και αυτών... Τελικά αυτό το άλμπουμ είναι πολύ φίνο.

Oh! Those Sweet Bananas (1970)

Εδώ έχουμε μία δόση Αγγλίας στον ήχο. Όμως σαν να είναι και σαν να ακούγονται...σαν τους Zombies; Ναι, ακριβώς. Ο ίδιος τρόπος στο τραγούδι και στο παίξιμο και το ίδιο είδος αξέχαστων μελωδιών, που χρειάζονται τρείς φορές άκουσμα για να τα θυμηθείς και το ίδιο είδος στίχων για πράγματα μικρά, όπως η απόγνωση και το "τι θα γίνει με κάτι". Δεν είναι ξεσηκωτική rock, είναι πιό αργή, ήσυχη, τρελή, το είδος που πάντα μπαίνει στην rock 'n ' roll, χωρίς να είναι "Blue Suede Shoes".

I Watched You Rhumba (1970)

Ένα πολύ παράξενο άλμπουμ που απαντάει στο ερώτημα "πώς θα ακούγονταν οι Velvets αν είχαν folk υπόβαθρο;" Μοιάζει να μην μπορούν να αποφασίσουν αν είναι χίπις ή κουλτούρα και αυτός ο δίσκος δείχνει ότι θα μπορούσαν να είναι και το ένα και το άλλο. Κυμαίνεται από αργές μπαλάντες που θυμίζουν το 3ο άλμπουμ των Velvet Underground, μέχρι ζωηρή folk-rock και ψυχεδέλεια με όργανο και κιθάρα. Κάποιοι στίχοι είναι ντροπαλοί, άλλοι λένε τραγουδάκια για μπανάνες, τις χαρές του ραδιοφώνου και το τρέξιμο με αυτοκίνητα, σε μία από τις οποίες το κορίτσι του οδηγού πέφτει από το παράθυρο. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία γιά κάθε γούστο.

And I Wonder (1970)

Ένα κουαρτέτο που συχνά συγκρίνεται με τους Velvets. Ενώ ο lead vocalist ακούγεται περιστασιακά σαν τον Lou Reed σε πιό γλυκιά διάθεση, το άλμπουμ σαν σύνολο είναι περισσότερο soft-rock με δυνατές μελωδίες. Υπάρχει ένα σωρό ακατέργαστο ταλέντο μέσα, όπως επίσης και ευφυές υλικό, αλλά όπως τόσα γκρουπ, χρειάζονταν χρόνο για να τελειοποιηθούν πράγμα που δυστυχώς ποτέ δεν είχαν...Αν και τους αξίζουν συγχαρητήρια που προηγήθηκαν στον ήχο από πολλές Νεουορκέζικες μπάντες των 70'ς.

Hackamore Brick

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ