NEW RIDERS OF THE PURPLE SAGE

Hippie Cowboys

Ή αλλιώς το γκρουπ που έπαιζε ο Jerry Garcia παράλληλα με τους Grateful Dead. Όπως μας πληροφορούν στο δικό τους site οι NRPS το καλοκαίρι του 1969, ο John Dawson, γνωστός και ως Marmaduke, έψαχνε να αποτυπώσει τα τραγούδια του τον ίδιο καιρό που ο Jerry Garcia έψαχνε τρόπο να εξασκήσει την ολοκαίνουρια pedal steel guitar του. Οι δύο έπαιξαν σε καφέ και μικρά κλαμπ αρχικά και η μουσική που προέκυψε αποτέλεσε τον πυρήνα για μία μπάντα, τους New Riders of the Purple Sage, το όνομα της οποίας προέκυψε από την μπάντα που το 1940 έφτιαξε ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός Foy Willing. Τον ίδιο χρόνο (1969), ο David Nelson, ένας εξπέρ στην country, αλλά και στην rock κιθάρα, πήγε στο γκρουπ ως lead guitarist. Τις πρώτες εκείνες ημέρες της μπάντας τη θέση του ντράμερ είχε ο ντράμερ των Grateful Dead, Mickey Hart και στο μπάσο ήταν ο μηχανικός Bob Matthews, ο οποίος αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Phil Lesh (Grateful Dead). Το 1970, ο Dave Torbert ανέλαβε το μπάσο και από τότε και μετά, οι New Riders γέμιζαν με κόσμο τα κλαμπ του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο, καθώς η μουσική τους γινόταν ολοένα πιό συνεκτική και δυναμική. Ας δούμε όμως την δουλειά που έκαναν στην πρώτη περίοδό τους, μιάς και μιλάμε για μία μπάντα που έχει αισίως με διαφορετικά lineup φτάσει στις μέρες μας.

ALBUM BY ALBUM 

New Riders of the Purple Sage (Columbia KC 30888) 9/71

Με το πρώτο άκουσμα πιθανόν, όπως συμβαίνει στους περισσότερους, να συμπεράνετε ότι το πρώτο άλμπουμ των New Riders οf the Purple Sage ταιριάζει σχεδόν τέλεια στον ήχο της Δυτικής ακτής, όπως αντιπροσωπεύεται από γκρουπ σαν τους the Byrds, Poco, the Flying Burrito Bros., τους Grateful Dead μετά το Workingman και ίσως ακόμα τους Crosby, Stills, Nash & Young. Έχουν αυτόν τον διαστημικό ήχο, πιό πολύ bluegrass ή folk από όλα τα country γκρουπ στον ήχο τους και τα αδύνατα, σαν να βγαίνουν με το ζόρι φωνητικά, με υπαινιγμούς στην ψυχεδέλεια.

Last Lonely Eagle (1971)

Πάντως μετά την δεύτερη φορά που θα το ακούσετε αυτό το άλμπουμ θα σας αποκαλύψει το χαλαρωτικό του ύφος και θα μοιραστεί μαζί σας πολλές καλές στιγμές. Αυτοί οι τύποι συνήθως αναφέρονται σαν υποσημείωση στην καριέρα του Jerry Garcia, αλλά έχουν σαν αποτέλεσμα μία καλομαγειρεμένη country-rock που είναι ανώτερη από ότι έχουν παίξει πιό γνωστά σχήματα. Είναι ιδιαίτερα ευχάριστο άκουσμα με το "Portland Woman" σαν highlight για μένα. Ο δίσκος έφτασε #39 στα Αμερικανικά chart.

Portland Woman (1971)

Powerglide (Columbia KC 21384)1972 

Ίσως όπως γράφουν όλες οι κριτικές περιοδικών της εποχής το πιό βαρετό άλμπουμ τους. Ο ήχος μοιάζει ίδιος σε κάθε τραγούδι και ο τόνος επίσης. Υπάρχουν και οι δυστοχίες. Αξιοσημείωτη είναι η παρουσία του Nicky Hopkins στο πιανάκι στο "Contract".

Contract (1972)

Στο ορίτζιναλ LP υπάρχει ένα ένθετο που σε μία καρικατούρα απεικονίζει το γκρουπ, ως παράνομους της Δύσης.

Powerglide's Insert

Gypsy Cowboy (Columbia KC 31930)1972

Περισσότερη καλή country-rock με υπαινιγμούς ψυχεδέλειας, με καλύτερα γραμμένα τραγούδια από το προηγούμενο. Το "Sailing" είναι μαζί με το ομώνυμο οι πιό αξιαγάπητες μπαλάντες, ενώ το "Death and Destruction" μία απομίμηση του Neil Young στην περίοδο του Everybody Knows ("Down By the River").

Gypsy Cowboy (1972)

The Adventures of Panama Red (Columbia KC 32450)1973

Αυτός είναι ένας δίσκος που έχει πλάκα με το εξώφυλλο σαν Pancho Villa στυλ. Το ομώνυμο είναι ένα μικρό rock, ενώ το "Important Exportin' Man" μιλάει για τα ταξίδια ενός περιπλανώμενου ντίλερ μαριχουάνας. Ένα highlight για πολλούς φαν είναι το "Lonesome LA Cowboy", που για καλύτερα ή χειρότερα συνοψίζει την εικόνα του καουμπόυ της κοκαίνης στην πόλη εκείνη την περίοδο (I've been smokin' dope and snortin' coke / Tryin' to write a song...). Εδώ ας ακούσουμε ένα άλλο κομμάτι, αυτό που κλείνει τον δίσκο, στο οποίο backing vocals κάνει η Buffy Sainte-Marie.

Cement, Clay and Glass (1973)

Brujo (Columbia KC 33145) 1974

Αυτή την περίοδο ο Skip Battin (πριν στους the Byrds και στους Skip and Flip) αντικαθιστά τον βασικό τραγουδοποιό του γκρουπ, Dave Torbert και αν εξαιρέσουμε το κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ κι άλλα δύο-τρία (μία πολύ καλή διασκευή του Dylan), όλα τα άλλα είναι δική του γραφή και το άλμπουμ ακούγεται περισσότερο ως συνέχεια της δικής του δουλειάς στο προηγούμενο γκρουπ του, με το κλασικό country στυλ του παρά σαν NRPS.

Old Man Noll (1974)

Oh, What A Mighty Time (Columbia KC 33688) 1975

Εδώ, αν και σε δύο-τρία κομμάτια παίζει ο Garcia, αλλά και ο Sly Stone, δεν έχουμε ένα επιτυχημένο δίσκο. Μάλλον πρόκειται για τον λιγότερο επιτυχημένο δίσκο στην Columbia. Το κομμάτι που θα ακούσετε είναι διασκευή από Dylan.

Farewell, Angelina (1975)

Ο κατάλογος με τα άλμπουμ που συνέχισαν να βγάζουν οι New Riders of the Purple Sage είναι μακροσκελής φτάνοντας κοντά στις μέρες μας. Ο John Dawson πέθανε τον Ιούλιο του 2009, αλλά πριν πεθάνει είχε ενθουσιαστεί μαθαίνοντας ότι η μουσική του ακουγόταν πάλι live από μία καινούρια γενιά φαν. Διατηρώντας το πνεύμα των NRPS και την φλόγα να καίει, η μπάντα κυκλοφόρησε το πρώτο στούντιο άλμπουμ μετά από 20 χρόνια, το 2009, με τίτλο Where I Come From. Παρουσιάζοντας μία πληθώρα νέων τραγουδιών γραμμένα από τον David Nelson και τον Robert Hunter, η αναγέννηση των New Riders συνεχίστηκε τόσο σε δίσκους, όσο και σε live, όπου συνεχώς βγάζουν νέα τραγούδια σε κάθε περιοδεία, ενώ μένουν πιστοί στην κληρονομιά που ξεκίνησαν πριν 50 χρόνια ο John Dawson και ο Jerry Garcia.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ