BAKERLOO

Blues-Rock Explosion

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Για να πάρετε μία ιδέα του "πώς" αυτοί οι λευκοί παίκτες γενικά, άρχισαν να κάθονται και να σκέφτονται για τα blues, φανταστείτε ένα νεαρό beatnik που λεγόταν John Mayall να κάθεται δίπλα στο ράδιο στο στούντιο που διατηρούσε στο σπίτι του στο Μάντσεστερ με την συχνότητα στο Voice of America στα τέλη των 50'ς. Επιμελώς γράφει κάθε blues που παίζει ο σταθμός. Ύστερα σχολαστικά τα κατηγοριοποιεί, πριν παίξει τη μουσική σε φίλους όπως ο ντράμερ Hughie Flint, μελλοντικός Bluesbreaker. Με τέτοιο τρόπο στις αρχές του '60 τα Αμερικανικά blues είχαν εξαπλωθεί διαμέσου του Αγγλικού μουσικού underground, εξάπτοντας το ενδιαφέρον των νέων φαν. Γύρω στον ίδιο χρόνο που ο John Mayall βυθιζόταν στον κόσμο των blues στην δική του πλευρά του Ατλαντικού, υπήρχαν μερικοί νέοι Αμερικανοί, όπως ο Paul Butterfield, o Mike Bloomfield, o Nick Gravenites και ο Harvey Mandel (ίσως ξέχασα κανέναν), που ήταν αρκετά γενναίοι για να συχνάζουν σε τέτοια κλαμπ του Σικάγο, όπου το λευκό πρόσωπο συνήθως μόνο ένα πράγμα μπορούσε να σημαίνει. Τον νόμο. Αλλά αυτοί επίσης ξεκίνησαν να ανακαλύπτουν τα blues και να αντιγράφουν την μουσική, ξαναδουλεύοντας την με τις δικές τους rock 'n' roll ευαισθησίες. Η Αγγλία ωστόσο, λιγότερο φορτωμένη από κοινωνικά δεσμά και ρατσιστικές εντάσεις και πιθανόν ακόμα πιό σημαντικά, ερωτευμένη με οτιδήποτε Αμερικάνικο, ήταν ελαφρώς ήδη πιό μπροστά. Καθώς σημειώνει ο Bill Wyman (Rolling Stones), το 1964 ήταν η αφετηρία της έκρηξης που κράτησε έξι χρόνια ή κάτι τέτοιο, κατά την διάρκεια των οποίων η Αγγλία έκανε μουσική και χρήματα πουλώντας πίσω στην Αμερική, ό,τι είχε κάποτε ικετεύσει για να αποκτήσει, ό,τι είχε δανειστεί ή ό,τι είχε κλέψει.

Ας βάλουμε όμως πάλι μία τελεία στην αναδρομή. Και ας περάσουμε σε κάποιους λευκούς παίκτες ακόμα. Πάμε για τους ιδαίτερους Bakerloo.

Bakerloo

Μπορεί ένα άγνωστο σε πολλούς γκρουπ με ένα μόνο άλμπουμ στο ενεργητικό του να θεωρείται ένα από τα επιδραστικότερα στην περίοδο της μεγάλης έκρηξης των blues που συνέβη την δεκαετία του '60; Στην περίπτωση που λέγονται Bakerloo, ναι μπορεί.
Χωρίς ποτέ να έχουν τεράστια εμπορική επιτυχία, οι Bakerloo ήταν αυτό που θα λέγαμε "θα μπορούσαν να είναι μεγάλη μπάντα". Πράγματι θα μπορούσαν να είναι, αν έμεναν μαζί αφού έκαναν τον ένα και μοναδικό τους δίσκο, που καλωσορίστηκε από τους κριτικούς και τον μουσικό τύπο της εποχής. Περιζήτητος δίσκος στον κύκλο των συλλεκτών, το Bakerloo και το ένα τους single "Drivin' BacHwards", ήταν οι μοναδικές κυκλοφορίες της μπάντας. Παρεμπιπτόντως το "Drivin' BacHwards", διασκευή του κλασικού του Μπαχ, προηγείται κατά 3 μήνες της πιό γνωστής διασκευής των Jethro Tull, "Buree".

Drivin' BacHwards (1969)

Σήμερα οι βραχύβιοι Bakerloo μένουν ως ανάμνηση περισσότερο για το γεγονός ότι υπήρξαν το γκρουπ που ΄γέννησε΄ τον κιθαρίστα Dave "Clem" Clempson, ο οποίος αργότερα έπαιξε με τους Colosseum και τους Humble Pie. Αρχικά οι Bakerloo Blues Line ήταν τρίο με έδρα το Tamworth του Staffordshire στην Αγγλία. Το ρεπερτόριό τους ήταν ένα υβρίδιο από διάφορες μορφές της σύγχρονης μουσικής. Ο lead guitarist Clempson περιέγραψε τον ήχο της μπάντας ως Beat Instrumental: "Θεωρώ ότι μπορείτε να πείτε ότι κάναμε γύρω στο 30% παραδοσιακό blues στο ρεπερτόριό μας. Το υπόλοιπο είναι μία μίξη από πράγματα όπως: jazz, rock, και ούτω καθεξής". Ο Clem Clempson, άρχισε να παίζει πιάνο στην ηλικία των 5 χρόνων και πέρναγε αρκετό χρόνο στο Royal School of Music στο Birmingham. Τελικά απογοητεύτηκε με ότι αργότερα θα περιέγραφε ως "έλλειψη ελευθερίας και το να μην επιτρέπεται να εκφράσεις τον εαυτό σου", που αισθάνθηκε στο Royal School. Έτσι παράτησε το Royal School και εμπνευσμένος από την δουλειά του Eric Clapton στο LP Bluesbreakers with Eric Clapton στράφηκε στην κιθάρα στα 17 χρόνια του. Οι Bakerloo σχηματίστηκαν αρχές του 1968, με ένα ορίτζιναλ lineup από τους Clem Clempson (φωνητικά/κιθάρα), John Hinch (ντραμς) και ένα μπασίστα ονόματι Dave Mason (όχι αυτόν από τους Traffic). Λίγο μετά την ίδρυση του γκρουπ, ο Clempson και ο Hinch απέλυσαν τον Mason και στρατολόγησαν τον μπασίστα Terry Poole, τον οποίο ο Clempson είχε συναντήσει σε μία ντισκοτέκ στο Birmingham, μετά από την κοινή διαπίστωση ότι ταίριαζαν τα μουσικά τους γούστα.

Last Blues (1969)

Η άγουρη μπάντα αρχικά αποκαλούνταν Bakerloo Blues Line για να αντανακλούν το βασισμένο στα blues ρεπερτόριό τους, που περιλάμβανε πολλές διασκευές του Muddy Waters, αλλά γρήγορα διεύρυναν το υλικό τους ενσωματώνοντας jazz και pop επιρροές. O Clempson εξήγησε αυτές τις αλλαγές στην Melody Maker: "Όπως και με τα blues θέματα, κάναμε πράγματα όπως την δική μας βερσιόν του "Eleanor Rigby", όπως και πιό jazz θέματα, σαν το "Bag Groove" του Milt Jackson και το "I Believe In My Soul" του Ray Charles". Οι Bakerloo Blues Line έκαναν το πρώτο μεγάλο τους ΄πέταγμα΄, όταν εντοπίστηκαν από τον Jim Simpson, ένα μάνατζερ, καθώς εμφανίζονταν σε μία "κόντρα" ανάμεσα σε μπάντες του Birmingham. Ο Simpson, μουσικός που έπαιξε jazz τρομπέτα, κανόνισε για ένα συμβόλαιο με το Harold Davidson Organization τον Οκτώβριο του 1968. Με ένα δυναμικό πρακτορείο πίσω τους το γκρουπ έπαιξε σε κολλέγια και blues κλαμπ στην Αγγλία και ξεκίνησαν να παίζουν κάθε Τρίτη βράδυ στο Henry's Blueshouse στο Birmingham, μέρος που προσέλκυε πολλούς ντόπιους οπαδούς των blues, όπως οι Spencer Davis, Cozy Powell, Robert Plant, John Bonham και Jeremy Spencer, που συχνά θα πέρναγαν και θα κάθονταν εκεί. Ήταν επίσης μία από τις πρώτες σκηνές (venues) που έπαιξαν οι Led Zeppelin και οι Earth (πριν ονομαστούν Black Sabbath). Η σύνδεση αυτή οδήγησε οι Bakerloo Blues Line να γίνουν υποστηριγκτικό σχήμα των Led Zeppelin, την νύχτα που οι μελλοντικοί σούπερσταρ έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στο Marquee Club την 18 Οκτωβρίου του 1968. Τον ίδιο μήνα οι Bakerloo Blues Line κέρδισαν επιπρόσθετη έκθεση όταν έκαναν μία ραδιοφωνική εμφάνιση στο επιδραστικό σόου του John Peel, Top Gear.

Once Upon a Time (1969)

Όχι πολύ αργότερα έκαναν ακόμα μία εμφάνιση στο Marquee, τον Νοέμβριο υποστηρίζοντας ένα άλλο θρύλο, αυτόν των Jethro Tull.  Αργότερα ο Clempson προσκλήθηκε σε μία κοντινή πάμπ, όπου ο μπασίστας των Jethro Tull Glenn Cornick του έκανε την πρόταση να αντικαταστήσει τον απερχόμενο κιθαρίστα τους Mick Abrahams, την οποία ο Clempson αρνήθηκε. Ενώ οι μετοχές τους ανέβαιναν, το γκρουπ είχε την εμπειρία μίας αστραπιαίας σειράς αλλαγών στους ντράμερ. Πρώτα ο John Hinch αντικαταστάθηκε από τον Tony O'Reilly (που πριν ήταν στους Kubas/Koobas) τον Δεκέμβριο του '68. Τον Ιανουάριο του '69 τον διαδέχτηκε ο Pete York (πριν στους Spencer Davis Group), ο οποίος έδωσε τη θέση του στον Poli Palmer (πριν στους the Blossom Toes), ο οποίος παρομοίως θήτευσε για πολύ λίγο χρόνο. Το γκρουπ σκοπό είχε να στρατολογήσει τον Ian Wallace, αλλά όταν ο Palmer έφυγε ήταν ήδη απασχολημένος, έτσι βρήκαν τον Keith Baker. Τον Φεβρουάριο του 1969, το γκρουπ είχε περικόψει το όνομά του σε Bakerloo, σε μία προσπάθεια να δώσει έμφαση στην σχέση τους με τα παραδοσιακά blues. Επίσης άρχισε να κάνει περιοδείες ως μέρος ενός ΄πακέτου΄ από γκρουπ που ονομάστηκε για διαφήμιση "Big Bear Ffolly" και αποτελείτο από τους ήρωές μας, τους Earth, τους Locomotive και τους Tea & Symphony. Αν και δεν είχαν υπογράψει με δισκογραφική, το τρίο ηχογράφησε το πρώτο τους άλμπουμ κάπου σε εκείνο τον χρόνο, σε παραγωγή του Gus Dudgeon. Καθώς ολοκληρώθηκε, η μπάντα σκόπευε να κυκλοφορήσει το άλμπουμ στην δισκογραφική που θα τους έκανε το καλύτερο deal. Η Harvest θυγατρική της EMI στο progressive, κέρδισε την μάχη. Το ντεμπούτο single του γκρουπ "Driving BacHwards" με το "Once Upon a Time" στην άλλη πλευρά, έγινε τον Ιούλιο με την κυκλοφορία ενός ομώνυμου άλμπουμ που ακολούθησε αργότερα τον ίδιο χρόνο. Με την κυκλοφορία του το άλμπουμ έλαβε πολλούς επαίνους. H Melody Maker το αποκάλεσε "ένα αξιέπαινο σετ από αυτό το βασισμένο στα blues γκρουπ, που στην πραγματικότητα καλύπτει ένα ευρύ μουσικό φάσμα", ενώ το Disc and Music Echo παρατήρησε, "οι Bakerloo, ένα Αγγλικό progressive γκρουπ, έχει το ένα πόδι στα blues και το άλλο στο underground" και παραπέρα εξήρε την υπέροχη κιθαριστική δουλειά του Clempson.

Big bear Ffolly (1969)

Σύντομα μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, η μπάντα διαλύθηκε. Ο Clempson πρόβαρε ένα νέο τρίο που αποτελούνταν από τον μπασίστα Dave Pegg και τον ντράμερ Cozy Powell και το τρίο έπαιξε μία ή δύο φορές ως Bakerloo. Αλλά όταν έφυγε ο Clempson για να αντικαταστήσει τον James Litherland στους Colosseum, οι Bakerloo ανήκαν πιά στην ιστορία. Ο Clempson ηχογράφησε δύο άλμπουμ με τους Colosseum πριν πάει στους Humble Pie το 1972. Παρέμεινε εκεί μέχρι το 1975, ηχογραφώντας τέσσερα άλμπουμ με το hard rock σχήμα. Επίσης σχημάτισε ομάδα με τον πρώην τραγουδιστή των Uriah Heep, David Byron και έφτιαξαν τους Rough Diamond, που έβγαλαν ένα άλμπουμ το 1977 και εξελίχτηκαν στους Champion με τον Garry Bell να υποκαθιστά τον David Byron. Με το σχήμα αυτό κυκλοφόρησε ένα ακόμα άλμπουμ το 1978. Έκανε επίσης session δουλειές με πολλούς καλλιτέχνες, όπως ο Roger Daltrey, o Jon Anderson και ο Dick Heckstall-Smith. Μετά την διάλυση των Bakerloo, o Baker και o Poole σχημάτισαν τους May Blitz με τον κιθαρίστα και τραγουδιστή James Black. Και οι δύο αναχώρησαν από το γκρουπ που έφτιαξαν πριν το ντεμπούτο άλμπουμ τους κυκλοφορήσει. Ο Baker πήγε στους Uriah Heep και εμφανίστηκε στο άλμπουμ τους Salisbury. O Poole εμφανίστηκε στο LP του Graham Bond, We Put Our Magick on You.

Gang Bang (1969)

Για την ιστορία το εξώφυλλο του άλμπουμ απεικονίζει μία καταστροφή που συνέβη κάπου στα τέλη του 1800 από έκρηξη σε τούνελ του σιδηρόδρομου που διέσχιζε τις Άλπεις, σύμφωνα με τον μπασίστα Poole. Το όνομά τους εξάλλου είναι εμπνευσμένο από την γραμμή του υπογείου σιδηροδρόμου που ένωνε τον σταθμό Baker street με το σταθμό Waterloo. Έμελλε λοιπόν να είναι το εξώφυλλο προφητικό σχετικά με τη μοίρα που περίμενε το επιδραστικό αυτό γκρουπ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ