BEVERLEY MARTYN

Focus on Folk

(Through the Story of A Life)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ακολουθεί συνέντευξη της Beverley Martyn διανθισμένη με τραγούδια από τους δύο δίσκους της με τον John Martyn, αλλά και άλλα τραγούδια που έβγαλε κατά την διάρκεια της καριέρας της. Η κατάδυση στο παρελθόν θα είναι βαθιά γι'αυτό όσοι θέλετε μπορείτε να διαβάζετε ακούγοντας. 

Καλή διαδρομή!

Can't Get the One I Want (1970)

Ήταν μία νύχτα του Φεβρουάριου του 1979. Ο John πίεζε την λαβή από το κουζινομάχαιρο στο στέρνο μου και πίεζε το σώμα του προς την κόψη του. "Εμπρός, σκότωσέ με. Θα σου άρεσε, έτσι δεν είναι;" μουρμούρησε σχεδόν ακατάληπτα με την έντονη Γλασκωβέζικη προφορά που εμφανιζόταν κάθε φορά που θα κατανάλωνε τόσο πολύ ποτό ή ναρκωτικά.  "Άφησέ την John, άφησέ την!"  Ο Hamish Imlach ήταν στο μπροστινό δωμάτιο, μάρτυρας σε αυτό το βίαιο περιστατικό. Ήδη παραπατούσα ζαλισμένη από τα κτυπήματα που ο John μου είχε καταφέρει στο κεφάλι με τα διάφορα αντικείμενα στην κουζίνα, μάλλον επειδή τον είχα στραβοκοιτάξει. Έριξα μιά ματιά στον Hamish, εκλιπαρώντας τον σιωπηλά να με πάρει μακριά από όλο αυτό. "Σταμάτα John!" είπε ο Hamish. "Αρκετά". Ο John άφησε το μαχαίρι να πέσει. "Μπρος, στο κρεβάτι" γρύλισε, με μάτια κόκκινα και γεμάτος επιθετικότητα. Ήμουν ενήλικη γυναίκα και μητέρα των παιδιών αυτού του άνδρα. Μόλις είχα πει ότι ήμουν πολύ κουρασμένη για να σερβίρω φαγητό σε αυτούς τους δύο άνδρες, κατά την επιστροφή τους από μία μακριά νύχτα στην πάμπ. Κάτι τελικά έσπασε μέσα μου και ήξερα ότι έπρεπε να φύγω μακριά. Βγήκα από το δωμάτιο, έβαλα τα γυμνά πόδια μου στις μπότες του μεγαλύτερου γιού μου και έφυγα από την μπροστινή πόρτα. Άφησα τα παιδιά μου να κοιμούνται στα κρεβάτια τους και ξεχύθηκα στο μονοπάτι προς τον σκοτεινό δρόμο και μακριά από τον John. Για πάντα. Ήταν σαν όνειρο, που είχα ξανά και ξανά, στο οποίο ούρλιαζα σιωπηλά, δραπετεύοντας από κάτι τρομακτικό. Νόμιζα ότι ο John ερχόταν ξωπίσω μου και ο φόβος μου έδινε φτερά. Έτρεξα όσο γρηγορότερα μπορούσα. Το τοπικό αστυνομικό τμήμα ήταν ερημωμένο, έτσι έξαλλη έκανα νόημα σε ένα διερχόμενο αυτοκίνητο. Ο οδηγός με πήγε σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο όπου κάλεσα την αστυνομία. Περίμενε μαζί μου μέχρι που έφτασαν.
Ήταν ευγενικοί μου έριξαν ένα πανωφόρι στους ώμους και με συμβούλευσαν να επιστρέψω σπίτι, ώστε ο John να μην μπορεί να με κατηγορήσει για εγκατάλειψη των παιδιών. Δεν μπορούσα να το κάνω έτσι με συνόδευσαν σε ένα φιλικό σπίτι. Την επομένη επισκέφτηκα έναν δικηγόρο. Έτσι ξεκίνησε η διαδικασία της απελευθέρωσής μου από δέκα χρόνια γάμου που με απογύμνωσαν από οτιδήποτε, από καριέρα μέχρι αυτοπεποίθηση. Ήμουν εξουθενωμένη από την τρέλα και δεν μπορούσα να πολεμήσω πιά. Πως μπόρεσα να αφήσω να συμβεί κάτι τέτοιο; 

Go Out and Get It (1970)

Το μεταπολεμικό Κόβεντρι ήταν κατεστραμένο από τους βομβαρδισμούς της Λουτβάφε το 1940. Γεννήθηκα τον Μάρτιο του 1944, παιδί πρώτης γενιάς Πολωνο-εβραίων μεταναστών. Ήμασταν πέντε παιδιά στην οικογένειά μου, τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι. Ήμουν κάπου στη μέση αν και η αμέσως νεώτερη αδελφή μου δεν είχε γεννηθεί μέχρι να γίνω 11 ή 12. Το πρώτο μέρος που μέναμε ήταν ένα μικρό σπιτάκι δίπλα από μία περιοχή που είχε πληγεί από βομβαρδισμούς. Η τουαλέτα ήταν απ'έξω και δεν υπήρχε ζεστό νερό. Πηγαίναμε στα δημόσια λουτρά όταν χρειαζόμασταν ένα καλό πλύσιμο.
Σαν παιδιά αισθανόμασταν ασφάλεια να παίζουμε στους δρόμους και δεν είχαμε χρήματα για πολυτέλειες. Με τα μοντέρνα δεδομένα θα θεωρούνταν φτωχογειτονιά, αλλά οι γείτονές μας είχαν περάσει από τις κακουχίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ήταν καλοί άνθρωποι. Το συσσίτιο ήταν στην καθημερινότητά μας και ζούσαμε με βραστό κρέας και φακές ή λαχανικά. Στο μέσο όλης αυτής της καταστροφής, στις βομβαρδισμένες περιοχές έβγαιναν λουλούδια και γίνονταν μέρη μαγικά και μυστηριώδη. Οι άνθρωποι που έμεναν δίπλα μας είχαν κότες και καθημερινά μας ξύπναγε ο πετεινός. Ήταν υπέροχο να συμβαίνει κάτι τέτοιο στο μέσον της πόλης. Οι γονείς μου δεν ταιριάζανε. Ο πατέρας μου ήθελε μία παραδοσιακή γυναίκα, κάποια να μαγειρεύει και να καθαρίζει. Τον φοβόμουν, καθώς και τις λογομαχίες που είχαν μεταξύ τους. Αυτή ήταν από άλλο σκαρί. Ευφυέστατη, καλά διαβασμένη και ιδιαίτερα επικοινωνιακή. Αυτό οδήγησε στη διαμάχη μεταξύ τους. Την αγαπούσα πολύ βαθιά και με ενέπνεε με την νοημοσύνη και την αγάπη της. Ο πατέρας μου με τρόμαζε με την οργή του και την ψυχρότητά του προς εμένα και με την βία προς την μητέρα μου. Η μητέρα μου δούλευε μέχρι να πεθάνει. Πέντε παιδιά μεγάλωσε πλένοντας όλη σχεδόν την μέρα. 

Για χρόνια δεν κοιμόμουν καλά, επειδή ο πατέρας μου θα ξεσπούσε σπάζοντας πράγματα. Ήμουν τρομοκρατημένη για το τι θα μπορούσε να κάνει στην μητέρα μου, έτσι λαγοκοιμόμουν τις νύχτες. Ήμασταν τα μοναδικά Εβραιόπουλα στον δρόμο μας. Θεωρούσα τον εαυτό μου Εγγλεζάκι και αυτό που έβλεπα ήταν ότι είχα ένα πατέρα που ήταν διαφορετικός από τους πατεράδες των υπολοίπων παιδιών. Δεν ξέραμε τι κακές αναμνήσεις έφερε μέσα του, δεν καταλαβαίναμε τι σήμαινε να είσαι μετανάστης πρώτης γενιάς, να έχεις χάσει τα πάντα, όταν η οικογένειά σου δραπέτευσε για να γλυτώσει την εκτέλεση. Η Εβραική μου κληρονομιά ήταν εξωγήινη για μένα. Υποθέτω ότι κάθε ενήλικας Εβραίος που έζησε κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο πρέπει να ένιωθε νευρικός. Τέτοιες εμπειρίες πρέπει να έχουν ένα αντίκτυπο σε έναν άνδρα και ο πατέρας μου σίγουρα ποτέ δεν μας είχε πει για το παρελθόν του. Ούτε είχε ποτέ μιλήσει με ψυχαναλυτή ή ψυχολόγο απ'όσο ξέρω. Αυτά καταστρέφουν τους ανθρώπους που τα κρατάνε όλα μέσα τους. Ξεκίνησα την εκπαίδευσή μου σε ένα δημοτικό της εκκλησίας. Ο πρώτος μου ρόλος στο σχολείο ήταν ως Μαρία σε ένα θεατρικό της φάτνης. Ο κόσμος έλεγε ότι ήμουν πολύ φυσική. Αυτή ήταν η αρχή της αγάπης μου να παρουσιάζω. Ονειρεύτηκα να πετύχαινα και να έσωζα την μητέρα μου από την δύσκολη ζωή της. Τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο όταν ήμουν 8 ή 9. Ο πατέρας έγινε ωρολογοποιός και η δουλειά του άρχισε να απογειώνεται. Μετακομίσαμε σε μεγαλύτερο σπίτι σε μία εμπορική περιοχή. Τώρα είχαμε ένα εσωτερικό μπάνιο και ένα τεράστιο κήπο να παίζουμε. Νόμιζα ότι βρισκόμουν στον Παράδεισο. Θεωρούμουν ευφυής αλλά επίσης ονειροπόλα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν στα Μαθηματικά, γιατί υπέφερα από ένα είδος δυσλεξίας. Τότε στην Αγγλία το μέλλον των παιδιών αποφασιζόταν χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ζωή τους στο σπίτι ή το τι περνάνε. Έμοιαζε να έχω χάσει όλο μου το μέλλον προτού καλά καλά ξεκινήσει.
Αν δεν ήταν το δραματικό τμήμα στο δευτερεύον σχολείο που κατέφυγα, δεν ξέρω τι θα μπορούσε να έχει συμβεί. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ο Neil Stair καθηγητής δραματικής γέμισε το κενό που είχε αφήσει η αδιαφορία του πατέρα μου. Μου είπε ότι είμαι ιδιαίτερη, ότι είχα αληθινό ταλέντο και μαγεύτηκα αμέσως από τα λόγια του. Με επαινούσε όταν ο πατέρας μου δεν το είχε κάνει ποτέ, ενδιαφερόταν ακόμα και για το πώς φαινόμουν. Με ενθάρρυνε να αφήσω τα μαλλιά μου μακριά, μέχρι και για το μακιγιάζ των ματιών μου με συμβούλευε. Έγινε η αντικατάσταση του πατέρα για μένα. Λαχταρούσα την προσοχή του επειδή ο πατέρας μου έμοιαζε να μην διαθέτει αρκετό χρόνο για κανέναν στην οικογένεια. Όταν ήμουν γύρω στα 14, ο Neil με πήρε για οντισιόν για το Royal Shakespeare Company που έψαχναν για νεράιδες για μία παραγωγή του έργου "Όνειρο Θερινής Νυκτός". Τον καιρό της οντισιόν ωστόσο είχα γίνει περισσότερο σαν την Joan of Arc παρά σαν την Peaseblossom. Δεν ήμουν κατάλληλη πιά για αυτή την παραγωγή, αλλά μου είπαν ότι είχα ένα εξαιρετικό ταλέντο. Η διεύθυνση της εταιρείας μάλιστα έγραψε στο τοπικό μου συμβούλιο με δική τους πρωτοβουλία για να συστήσουν να ζητήσω υποτροφία για να παρακολουθήσω την δραματική σχολή. Ωστόσο καθώς έγινα έφηβη οι σχέσεις μου με τον Neil κλονίστηκαν. ΄Αρχισε να με κριτικάρει, να απορρίπτει τη δουλειά μου, να με κάνει να κλαίω. Αισθάνθηκα ότι κάτι κακό συμβαίνει με μένα, ότι κάτι έκανα λάθος. Έγινα ανορεξική προσπαθώντας να σταματήσω τις αλλαγές που συνέβαιναν στο σώμα μου. Νόμιζα ότι δεν με αγαπούσε πιά, διότι δεν ήμουν αρκετά λεπτή. Ήμουν 15, με ραγισμένη την καρδιά και έτοιμη να πάω στα νότια να εγγραφώ στην Corona Drama School στο Λονδίνο. Τα '60'ς ήταν περίοδος να είσαι νέος, ακόμα κι αν ήσουν τόσο φτωχός και πεινασμένος όσο ένα ποντίκι που ζει σε εκκλησία. Υπήρχαν ευκαιρίες που οι γονείς και οι πρόγονοί μας θα μπορούσαν μόνο να ονειρευτούν. Το Πανεπιστήμιο, το Κολλέγιο Τεχνών και η Δραματική Σχολή ήταν διαθέσιμα δωρεάν σε αυτούς που διέθεταν ταλέντο. Αν η οικογένειά σου είχε περιορισμένο εισόδημα θα μπορούσες να ζητήσεις υποτροφία. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι έπρεπε να ερευνηθεί η οικονομική κατάσταση της οικογένειας, σαν μέρος αυτής της διαδικασίας. Εκείνο τον καιρό ο πατέρας είχε δύο καταστήματα και έμοιαζε να κάνει μία αξιοπρεπή ζωή. Ήμασταν άνετα σε ένα ωραίο σπίτι, αλλά κανένας από την οικογένεια δεν είχε αντιληφθεί ότι ο πατέρας είχε εθιστεί στον τζόγο ξοδεύοντας περισσότερα από ότι έβγαζε. Δεν είχε πληρώσει κανένα φόρο για χρόνια έτσι όταν αιτήθηκα υποτροφία βγήκαν όλα στη φόρα και έπρεπε να ανακοινώσει πτώχευση. Με κατηγόρησε που αποκάλυψα τα χρέη του. Αν ήταν αδιάφορος απέναντί μου πριν, τώρα είχε γίνει επιθετικός λέγοντας ακόμα ότι ευχόταν να μην είχα γεννηθεί. Πόσο σκληρό όταν λαχταρούσα μόνο την αγάπη και την στοργή του. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα καθώς έφευγα για το Λονδίνο, η οικογένεια έπρεπε να μετακομίσει από το όμορφο σπίτι και η μητέρα έγινε ξανά μία ποταπή ύπαρξη. Ήταν το τέλος του γάμου τους. Είχε κάνει ότι μπορούσε για μία ζωή με τον άνδρα που θα επέστρεφε σπίτι με σκοτεινές διαθέσεις κάθε νύχτα σπάζοντας ότι έβρισκε μπροστά του. Μετακόμισε αυτός σε ένα διαμέρισμα και αυτή έπρεπε να επιστρέψει στο παλιό σπιτάκι που μεγάλωσα. Αλήθεια ήταν η ηλικία των 15 που με έκανε τόσο εγωίστρια, που να μην θέλω να ξέρω τι άφησα πίσω μου. Είδα μόνο μερικές φορές τον πατέρα μου από τότε μέχρι τον θάνατό του το 1980 και ποτέ δεν χτίσαμε μία σχέση αγάπης. Η μητέρα με έστειλε στο Λονδίνο. Ήμουν πολύ νέα για να ξεκινήσω σε δραματική σχολή, έτσι έπρεπε να παρέχω υπηρεσίες σπιτιού σε μία οικογένεια, η οποία ήταν πολύ σνομπ και πολύ σύντομα θα έφευγα ευτυχώς για μία φιλική οικογένεια που ζούσε στο Maida Vale.

Sweet Honesty (1970)

Λάτρευα την δραματική σχολή αλλά ήταν πολύ σκληρή δουλειά. Κάναμε εξάσκηση τρεις με τέσσερις ώρες καθημερινά και ανακάλυψα ότι είχα ρυθμό και μπορούσα να χορεύω με τους καλύτερους εκεί, αν και δεν ήταν εκεί το ενδιαφέρον μου. Σύντομα σχημάτισα μία ομάδα φίλων και πήρα τον πρώτο μου τηλεοπτικό ρόλο. Η Jane Asher ήταν γκεστ σταρ αλλά δεν θυμάμαι να της έχω μιλήσει ποτέ. Ήταν στα μέσα ενός ρομάντσου με τον Paul McCartney και αυτό την τοποθετούσε σε διαφορετικό πλανήτη, από τους υπόλοιπους εμάς κοινούς θνητούς. Ήμουν ακόμα στην Δραματική Σχολή όταν άρχισα να τραγουδάω στα folk κλαμπ του Λονδίνου.
Ήμουν νέα και είχα όλη την ενέργεια του κόσμου. Θα δούλευα σαν σκυλί στην Corona όλη μέρα και στο Les Cousins τα βράδια. Όλοι πήγαιναν εκεί τα Σαββατοκύριακα, όταν παρουσιαστές όπως ο Davy Graham και ο Donovan έπαιζαν και κάθε Αμερικανός παίκτης που πέρναγε από το Λονδίνο θα το επισκεπτόταν. Το πρώτο βράδυ που είδα τον Davy να παίζει στο Les Cousins δεν μπορούσες να κουνηθείς από τον κόσμο που εισέρρεε για να τον ακούσει. Οι περισσότεροι κιθαρίστες τότε έπαιζαν το "Anji" του και όλους τους είχε επηρεάσει. Ο Davy ήταν ήδη θρύλος, ο σταρ της αναγέννησης της folk-rock. Όλοι τον σέβονταν. Τρελές ιστορίες λέγονται για αυτόν, όπως για το πώς έκανε ηρωίνη στις αρθρώσεις του σε ένα πάρτυ, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αληθεύουν. Δεν τον συνάντησα παρά αργότερα και ο άνδρας που γνώρισα ήταν περισσότερο ντροπαλός παρά άγριος. Τριγύρναγα με ένα μάτσο Bohemians, όπως ο Ian Dury, o Iron Foot Jack και ένα τσούρμο δάσκαλους τέχνης και μαθητές. Θα πίναμε φθηνό λευκό κρασί στο Σόχο και μετά θα πηγαίναμε στα folk κλαμπ. Ένα Κυριακάτικο βράδυ ο Don Partridge (βλέπε Accolade, 1969-1971) έκανε παράσταση δημόσια. Σταμάτησα να τον ακούσω και αυτός μου έβαλε στα χέρια ένα μπουκάλι ώστε να γυρίσω να μαζεύω τα λεφτά για αυτόν. Από εκεί ήταν ένα μικρό βήμα για να ξεκινήσω να τραγουδάω μαζί του. "Ω, έχεις μία καλή φωνή" μου είπε. "Πρέπει να έρθεις στο folk κλαμπ του Jack Hammer στο Richmond". Αυτό έκανα λοιπόν και εκεί έδωσα την πρώτη μου παράσταση. Την πρώτη φορά που πήγα εκεί συνάντησα ένα παίκτη 12-χορδης που ονομαζόταν Johnny Joyce. Πήγαμε λίγο έξω στο πάρκινγκ δουλέψαμε ένα blues μετά μπήκαμε μέσα και το παίξαμε. Το κοινό το λάτρεψε. Ο Johnny είπε" Έχεις κάτι κορίτσι μου που πρέπει να το χτίσεις". Ήμουν μόνο 16, αλλά μαζί φτιάξαμε μία θαυμάσια μικρή jug band που ονομάσαμε the Levee Breakers, με τον Mac McGann. Μπορούσε να παίξει μαντολίνο όπως και 6-χορδη κιθάρα και ήταν στο ragtime (είδος τζαζ)  και σε όλα τα είδη funky blues. Ο Henry Bartlett (αργότερα θα σχημάτιζε τους the Famous Jug Band με τον Clive Palmer) έπαιζε jug. Τον φωνάζαμε Henry the Eighth λόγω του τεράστιου μεγέθους του και ήταν πολύ γλυκούλης. Αν και συνέχιζα να παρακολουθώ την Δραματική Σχολή, ολοένα και τράβαγα προς την μουσική. Άρχισα να βλέπω τους μουσικούς σαν πιό ευαίσθητους από τους ηθοποιούς, λιγότερο υποκριτικούς. Ήταν όλη αυτή η νέα μουσική που έβγαινε και μπορούσες να εκφράσεις ότι ήθελες μέσα σε μερικές γραμμές. Άρχισα να βρίσκω την μουσική πολύ κατευναστική. Με προσέγγιζε με ένα τρόπο που η ηθοποιία ποτέ δεν μπόρεσε. Όταν αποφοίτησα διάλεξα την μουσική αντί της Royal Shakespeare Company, όπως σχεδίαζα. Ήμουν αρκετά τυχερή να κάνω μερικούς καλούς φίλους κατά την διάρκεια του τελευταίου έτους στη Δραματική Σχολή. Βρέθηκα ανάμεσα σε ένα τρομερό τσούρμο αποφοίτων που με άφησαν να ζω στο διαμέρισμά τους. Ο Richard Gott ήταν εκδότης της Guardian, ο Richard Gilbert δούλευε για το BBC Radio 4 και ο Mike Nash ήταν κοινωνικός λειτουργός με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην Νιγηρία. Ενδιαφέροντες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο διαμέρισμα όπως ο Tariq Ali, η Peggy Duff και ο Conrad Russel υιός του Bertrand Russel και οι συζητήσεις έρρεαν αργά μέσα στη νύχτα. Οι συγκάτοικοί μου είχαν μία θαυμάσια βιβλιοθήκη και μου έδιναν απεριόριστη πρόσβαση σε αυτήν. Ο Dick Gilbert επίσης με άφησε ελεύθερη ανάμεσα στην εκθαμβωτική συλλογή του από Αμερικανικούς blues δίσκους. Εκεί ήταν που πρωτάκουσα τραγουδιστές σαν τον Blind Willie McTell και τον Big Joe Williams, που μου διεύρυναν τους μουσικούς ορίζοντες και παρείχαν υλικό για το αναπτυσσόμενο ρεπερτόριο των the Levee Breakers. Αν και δεν είχαμε πολύ καιρό που βρεθήκαμε μαζί, προσκληθήκαμε να κάνουμε ένα session στην EMI, χάρη σε ένα φίλο του Mac, τον Klaus Voormann, ο οποίος σχετιζόταν με τους Beatles. Δεν ήξερα τίποτα γύρω από την όλη συμφωνία ή ποιός υπέγραψε το συμβόλαιο, αλλά εμπιστευόμουν την μπάντα και κάναμε τέσσερα κομμάτια. Κάποιος μου είπε ότι ήταν ο George Martin στο control room εκείνη τη μέρα και ότι αυτό ήταν πειραματισμός για ένα γκρουπ εκτός των Beatles. Είτε αλήθεια είτε όχι, τα session πήγαν καλά και τον Ιούνιο του 1965 η EMI κυκλοφόρησε ένα 45άρι από μας-"Baby I'm Leaving You/Wild About My Loving" (ως Parlophone). 

 the Levee Breakers - Baby I'm Leaving You (1965)

 

Η Α' πλευρά ήταν ένα μοντέρνο jug κομμάτι γραμμένο από τον Mac. Έπαιξε πολύ στο BBC, αλλά δεν πούλησε και όταν ο Mac αποφάσισε να παραιτηθεί ο Ralph McTell έγινε μέλος με εμένα και τον Johnny για λίγους μήνες. Αμέσως μετά συνάντησα τον Bert Jansch. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είδα. Ήταν μικροκαμωμένος με μεγάλα σκοτεινά και λυπημένα μάτια και πολλά μαύρα μαλλιά. Είχε ένα αέρα γύρω του που σε έκανε να θες να γίνεις μαμά του, να τον ταίζεις, να τον πλένεις, να τον αγαπάς. Ήμουν ένα ανόητο μικρό κορίτσι και το βρήκα ερεθιστικό. Δεν έμοιαζε να με προσέχει τουλάχιστον για ένα χρόνο, μέχρι την νύχτα που οι the Levee Breakers τον υποστήριξαν σε μία παράστασή του στο East End. Στάθηκε μπροστά από το πλήθος για όλη την παράσταση, στο τέλος της οποίας με πήρε από το χέρι. Αυτό ήταν η αρχή της σχέσης μας. Ήταν ευφυής, καινοτόμος κιθαρίστας και μεγάλος τραγουδοποιός, αλλά ίσως πολύ σκυθρωπός για να λάμψει πλήρως στη σκηνή. Σύντομα τον είχα ερωτευθεί και έγινε το πρώτο μου αγόρι. Ήμουν συνηθισμένη να με κοιτάζουν άνδρες όταν έμπαινα σε ένα χώρο, αλλά σε όλους τους σκοπούς και τις προθέσεις ήμουν άβγαλτη. Έβαλα τον Bert σε ένα βάθρο και ξεκίνησα να βγάζω όλη την ενέργειά μου σε αυτόν. Ήταν ο σημαντικός, έπρεπε να τον κρατήσω σε φόρμα για την σκηνή. Σχεδόν είχα ξεχάσει τον εαυτό μου. Τώρα αναρωτιέμαι τι έβγαλα από αυτή την σχέση. Μία παραίσθηση σύνδεσης, ένα συναίσθημα θαυμασμού μόνο και μόνο για να βρίσκομαι δίπλα του; Ίσως βαθιά μέσα μου, ακόμα προσπαθούσα να κάνω τον πατέρα μου να με αγαπήσει. Φρόντιζα τον Bert σαν καλλιτέχνη και τον αγαπούσα σαν άντρα. Δεν είχε σχεδόν τίποτα στο δωμάτιό του, παρά μόνο ένα διπλό στρώμα στο πάτωμα. Τον περισσότερο χρόνο ήμασταν μαζί καθισμένοι πάνω στο στρώμα και γράφαμε τραγούδια. Αυτά που εμπνεύστηκα εγώ εμφανίστηκαν στο δεύτερο άλμπουμ του It Don't Bother Me, που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1965. Υπάρχει μία φωτογραφία μου μπροστά, με τα μαλλιά πιασμένα στην κορυφή και να κρέμονται γύρω από τους ώμους μου, ενώ μία φράντζα σκίαζε τα μάτια μου. Ήταν επίσης καλός καλλιτέχνης και οι πρώτες κόπιες του It Don't Bother Me περιελάμβαναν μία όμορφη ζωγραφιά που έκανε. Αν έχει κάποιος μία τέτοια κόπια σήμερα είναι τυχερός. Μετά από μία παράσταση θα κέρδιζε μερικά χρήματα και θα αγόραζε ένα σετ σεντόνια. Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι που αμέσως τα στρώσαμε στο στρώμα. Αυτό που δεν συνειδητοποιήσαμε ήταν ότι τα σεντόνια ήταν κολλαριστά και θα έπρεπε να είχαν πλυθεί πρώτα. Ξυπνήσαμε στα μισά της νύχτας με τρομερή φαγούρα. Ο Bert μου είχε πει ότι είχε υπάρξει κηπουρός στην Γλασκώβη και μετά με ξάφνιασε όταν παραδέχτηκε ότι υπήρξε και χορευτής. Το βρήκα δύσκολο να το συμβιβάσω αυτό με το παίξιμο της κιθάρας, αλλά άπλωσε το χέρι του και είπε: "Έλα άσε με να σε διδάξω".
Θα έπλενα τα ρούχα του Bert και θα προσπαθούσα να κάνω όλο αυτό το συζυγικό πράγμα, αν και δυσκολευόμουν να φροντίσω και τον εαυτό μου ακόμα. Νομίζω ότι το γεγονός της απουσίας του πατέρα του τον έκανε να πίνει για να ξεχάσει. Μετά θα ήταν ευδιάθετος και ευτυχής, αλλά κάποια πρωινά θα αρνιόταν να φάει πρωινό και θα ήθελε μία Newcastle Brown ή κάτι παρόμοιο. Θυμάμαι να του φτιάχνω porridge περιστασιακά, αλλά να διαπράττει το απόλυτο λάθος, να βάλει ζάχαρη μέσα. (Ή αλάτι ή τίποτα άλλο δεν μπαίνει στο porridge). Το φθινόπωρο του 1965 η ΕΜΙ μου είπε ότι με ήθελε να παρατήσω τους the Levee Breakers και να ηχογραφήσω ένα single που λέγονταν "the Sins of A Family", γραμμένο από τον P.F. Sloan (που επίσης είχε γράψει το "Eve of Destruction", ένα μεγάλο χιτ εκείνης της χρονιάς). Απίστευτα, η Cher θεωρείτο μέσα στα πράγματα τότε και το θέμα ήταν να προωθηθώ ως μία Αγγλική βερσιόν της. Ήταν μεγάλη ευκαιρία και δεν μπορούσα να κρατηθώ μέχρι να το πω στον Bert, αλλά αυτός είπε: "Όχι, όχι, όχι! Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Θα σε μετατρέψουν σε κάτι απαίσιο". Αυτό που δεν κατάλαβα ήταν ότι στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να χειριστεί το γεγονός ότι το κορίτσι του είχε μία πρόταση για μιά μεγάλη ηχογράφηση, όταν αυτός δεν είχε τίποτα παρόμοιο. Με συνέπεια δεν δέχτηκα την συμφωνία και πήγα με τον Bert καθώς προσπαθούσε να πείσει τον Nat Joseph στην Transatlantic να με χρησιμοποιήσει  σε μερικά κομμάτια του. Αυτός είπε στον Bert ότι είναι καλύτερα μόνος του, γιατί αν με χρησιμοποιούσε θα ήμουν "ξεκάρφωτη". Αυτή ήταν η πρώτη μου ευκαιρία για κάτι μεγάλο που την πέταξα. Ο Bert μοιραζόταν ένα διαμέρισμα στο Somali Road, στο Νοτιοανατολικό Λονδίνο με έναν άλλο μεγάλο κιθαρίστα τον John Renbourn. Πέρασα πολύ χρόνο σε αυτό το διαμέρισμα, επιστρέφοντας στο δωμάτιό μου με τα άλλα παιδιά όταν η μελαγχολία του Bert μου έδειχνε ότι δεν με ήθελε γύρω του. 

Ο Bert και ο John ήταν μουσικοί που πάλευαν για τα προς το ζειν, ζώντας από μέρα σε μέρα με ότι κέρδιζαν από τις παραστάσεις τους, τα οποία μπορεί να ήταν ακόμα και 15 σελίνια. Θα είχαμε υπέροχα μουσικά βράδια μαζί. Η Dorris Henderson δούλευε μαζί με τον John Renbourn και μερικές φορές θα μας συνόδευε, έτσι δύο κορίτσια θα συνόδευαν με τις φωνές τους δύο κιθάρες. Ήταν αλήθεια κάτι καλό και είναι κρίμα που κανείς ποτέ δεν άκουσε αυτά τα session. Μερικές φορές θα ακούγαμε όλοι τα αγαπημένα μας της jazz ή τους ξεκαρδιστικούς μονόλογους του Lord Buckley. Ιδιαιτέρως ο Bert αγαπούσε την ιστορία του "The Nazz". Ήταν μεγάλο χιτ για τον καθένα στα '60'ς. Ο John Renbourn ήταν μία χαρούμενη, καλή ψυχή και δεν έμοιαζε ποτέ να υποφέρει τις σκοτεινές διαθέσεις του Bert. Ήταν καπνιστής, άναβε το επόμενο τσιγάρο από το προηγούμενο που είχε καπνίσει. Ήταν επιπλέον ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης, σαν τον Bert και ο Bert συνήθιζε να διακοσμεί το δωμάτιό του με τις φωτογραφίες του. Ο John αγαπούσε το παίξιμο της κιθάρας του Johnny Joyce και έπαιξε με τους the Levee Breakers μερικές φορές. Όταν ο Bert και εγώ τσακωνόμασταν αυτός θα προσπαθούσε να γίνει ο ειρηνοποιός ανάμεσά μας. Ήταν πιστός φίλος και για τους δύο. Δυστυχώς ο Bert δεν θα με άφηνε να συναντήσω τον Davy Graham ενώ ήμασταν μαζί, λέγοντας: "Θα τον ερωτευθείς, όλες οι γυναίκες το ίδιο παθαίνουν". Ο Davy είχε την φήμη του γυναικά. O Davy πέρα από την όλη αναγέννηση της folk, έμοιαζε να συγκλίνει στο Somali Road ενώ βρισκόμουν με τον Bert. Ο Peter Bellamy, o Royston Wood και η Heather Wood (που έφτιαξαν τους the Young Tradition) επίσης μοιράζονταν το σπίτι. Τραγουδούσαν κλασική Αγγλική folk ασυνόδευτοι. Θυμάμαι τον Derroll Adams, την Dominic Behan και τον Alex Campell να μας επισκέπτονται. Ο Roy Harper ζούσε στην άλλη γωνία και θα έπαιζε τα τραγούδια του σε όποιον θα άκουγε. Ο Βert μου είπε ότι ο Roy δεν το είχε σαν μουσικός και ο μόνος λόγος που τον ανεχόταν ήταν ότι έφερνε καλής ποιότητας χόρτο. 

 Bert Jansch - As the Day Grows Longer (1965)

Δεν είχα ακούσει πολύ ηλεκτρικά blues ακόμα, αλλά συνάντησα τον Eric Clapton όταν ήρθε σε μία παράσταση των the Levee Breakers με τον Manfred Mann και τον Tom McGuiness. Αφού είχα τραγουδήσει ήρθε και μου είπε ότι ήμουν σπουδαία. Τον θυμάμαι ένα νέο ντροπαλό άνδρα. Ο Donovan θα ερχόταν επίσης στο Somali Road προσπαθώντας να πείσει τον Bert να του γράψει τραγούδια. Απολάμβανε την επιτυχία στα chart ως η Αγγλική απάντηση στον Bob Dylan και είχε κολλήσει στον Bert. Στο βιβλίο του Colin Harper, Dazzling Stranger υπάρχει ένα συμπέρασμα ότι με τον Donovan και τον Bert είχαμε ένα είδος ερωτικού τριγώνου. Αυτό δεν είναι αληθές και πονάει. Ήμουν ένα παιδί στην πρώτη μου ερωτική περιπέτεια και αν και θεωρούσα ότι ο Donovan ήταν αρκετά εμφανίσημος, δεν ήταν για μένα. Η σχέση μου με τον Bert δεν διήρκεσε περισσότερο. 

Έβλεπε πολλές άλλες γυναίκες πίσω από την πλάτη μου και μία νύχτα έφυγε με κάποια κι αυτό ήταν το τέλος. Ήμουν ρημαγμένη μέσα μου και κρυβόμουν για ένα εξάμηνο. Δεν θα χαράμιζα βέβαια αυτό το χρόνο και τον ξόδεψα βελτιώνοντας το παίξιμό μου στην κιθάρα. Ο Johnny Joyce μου είχε δείξει πως να παίζω τα πρώτα μου ακόρντα, αλλά ήταν ο Bert αυτός που με δίδαξε πώς να παίζω καλά. Μπορεί να είχα ραγισμένη καρδιά ξανά, αλλά στο τέλος θα μάθαινα πώς να παίζω κιθάρα. To 1966 λαχταρούσα να μπω στην μουσική και κανείς δεν θα μπορούσε να με πείσει για κάτι άλλο. Συνάντησα τον Denny Cordell ένα βραδάκι στο Les Cousins, όπου έψαχνε για καλλιτέχνες για να μανατζάρει και να κάνει παραγωγή. Ήταν ένας από τους νέους μουσικούς πράκτορες που ξεφύτρωνε εκείνο τον καιρό. Ήταν καλά μορφωμένος, και έμοιαζε να έχει τον παλμό, έχοντας κάνει ένα "φονικό" με τους the Moody Blues. Ήταν μόλις 30κάτι και ήταν ο πρώτος άνδρας που μου είπε: "Θα σε κάνω σταρ". Με έντυσε με τον πιό εντυπωσιακό τρόπο από τις πιό trendy μπουτίκ στην Sloane Square και στο South Kensington, όλο βελούδο και δέρμα. Με χτένισε, με έμαθε πώς να πίνω μπράντυ "κατάλληλα" και πώς να μην βγάζω τον καπνό από τη μύτη. Υπήρχαν πολλοί άνδρες σαν τον Cordell τριγύρω εκείνο τον καιρό. Άνδρες που σήκωναν αυτοκρατορίες στις πλάτες των καλλιτεχνών τους και κατάφερναν να αγοράζουν οι ίδιοι πόρσε, ενώ ο τραγουδιστής ζούσε με τη κατσαρόλα. Αποκαλούνταν μάνατζερ και παραγωγοί αλλά δεν διέθεταν εντιμότητα. Προσπαθούσαν να δείχνουν cool στα βελούδινα σακάκια τους, τις σουέντ μπότες και τα μακριά κυμματιστά μαλλιά τους, αλλά από κάτω ήταν απλά επιδειξιομανείς και σαπροφάγα. Ενστικτωδώς ήξερα ότι υπήρχε κάτι ανατριχιαστικό γύρω από τον Cordell, επειδή πάντα προσπαθούσε να με παρασύρει και άρχισα να μαθαίνω πόσο μοχθηροί μπορούν να γίνουν οι άνδρες όταν τους απορρίπτεις. Παρόλα αυτά αγνόησα το ένστικτό μου επειδή θα μου υποσχόταν το φεγγάρι και ήμουν απελπισμένη να μπορέσω να πετύχω ώστε να βοηθήσω την μητέρα μου. Σε χρόνο μηδέν είχε υπογράψει για μένα στην Decca, η οποία αποφάσισε να με κάνει την πρώτη καλλιτέχνιδα στην νέα τους θυγατρική Deram. Με διαβεβαίωσε ότι δεν είχα να υπογράψω τίποτα και είπε ότι θα μου έλεγε πότε θα έπρεπε, επειδή θα χρειαζόταν να φέρω την μητέρα μου να υπογράψει για μένα. Συχνά μου έλεγε πόσα χρήματα θα έπαιρνε από την Decca για μένα, αλλά ποτέ δεν είδα τίποτα. Κοιτάζοντας πίσω, δεν μπορώ να πιστέψω πόσο αφελής και πιστή ήμουν, αλλά ήμουν μόλις 18 και γεμάτη όνειρα μυστικά και επίσης οι καλλιτέχνες πρέπει να εμπιστεύονται τους ανθρώπους, ιδιαίτερα όταν είναι νέοι και προσπαθούν να ορθοποδήσουν. Η δεύτερη υπογραφή στην Deram ήταν ο Cat Stevens και ήμασταν επίσημοι προσκεκλημένοι στο πάρτυ της εταιρείας για αυτό. Συμπτωματικά και οι δύο ντυθήκαμε στα λευκά. Δραπετεύσαμε νωρίς επειδή ήταν τόσο βαρετά, γεμάτο γέρους φαλακρούς της μουσικής βιομηχανίας. Με πήγε στο διαμέρισμα των γονιών του, οι οποίοι μας έφεραν καφέ και αρχίσαμε να παίζουμε τη μουσική μας ο ένας στον άλλο. Ξαφνικά μου έδωσε ένα μεγάλο φιλί. Δεν τον έκανα κέφι, αλλά θα θυμάμαι πάντα να μου λέει: "Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ γιατί είσαι τόσο αγνή". Αυτό ήταν ένα υπαινικτικό κοπλιμέντο, υποθέτω, αλλά έχοντας υπάρξει ένα μέρος της μουσικής βιομηχανίας, είμαι μάλλον περήφανη γι'αυτό. Πήγα σε πολλά ενδιαφέροντα πάρτυ εκείνο τον καιρό.
Θυμάμαι ένα στο Islington στο σπίτι μίας Αμερικανίδας που ονομαζόταν Sandra Harries. Ήμουν εκεί με τον Weston Gavin έναν Αμερικανό που έκανε stand-up comedy στο Les Cousins. O Tommy Smothers και ο Peter Cook πέρασαν το βράδυ τσαντίζοντας όλο και περισσότερο τον κόσμο εκεί. Ο Peter με κοίταξε με μία λάμψη και μου είπε: "Μην αλλάξεις, μείνε ο ίδιος αθώος εαυτός σου". Ήμουν 18 και νόμιζα ότι ήταν ένα αφόρητα γλυκό κοπλιμέντο. Τελοσπάντων ο θόρυβος στο πάρτυ ήταν ότι θα εμφανιζόταν η Barbra Streisand. Η μεγάλη κυρία τελικά κατέφτασε συνοδευόμενη από τον κομμωτή της και μία μαύρη υπηρέτρια. Ο κόσμος με πιέζε να τραγουδήσω όλο το βράδυ και τώρα ο Tommy Smothers ήρθε και με πίεσε ξανά. Άρχισα να παίζω και να τραγουδάω ενώ η κυρία Streisand έκανε τον γύρο του πάρτυ. Δεν έκατσε πολύ, αλλά προτού φύγει ξεμάκρυνε από την συνοδεία της μόνη, με πλησίασε και είπε: "Βλέπω ότι έχω ανταγωνισμό", με ένα ειλικρινές και ζεστό χαμόγελο. Όλο αυτό τον καιρό ο Denny Cordel έγραφε στον τύπο για να με κρατήσει στην θέαση του κόσμου σαν έναρξη στο πρώτο μου single για την Deram. Το τραγούδι που διάλεξε για μένα ήταν το "Happy New Year" του Randy Newman και η εταιρεία κανόνισε ένα τρομερό lineup να με συνοδεύσει. O Jimmy Page στην κιθάρα, ο John Paul Jones στο μπάσο, ο Nicky Hopkins στο πιάνο και ο Andy White στα ντραμς. 

Beverley - Happy New Year (1966)

Κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του '66 και κέρδισε ένα καλό ποσοστό προώθησης στον τύπο και στο ραδιόφωνο. Έπαιξα μερικά promo σόου σε κοσμικά μέρη όπως το Tiles και το Marquee, πήγα στην Γερμανία για μερικές παραστάσεις και στο Βέλγιο για να εμφανιστώ στο σόου του Tom Jones. Παρά το ότι προσπάθησα δεν κατάφερα να τον συναντήσω. Και παρά όλη την δραστηριότητα αυτή, ο δίσκος δεν έγινε χιτ. Ίσως ήταν τόσο σκοτεινός για την εποχή. Ο Cordell δεν γκρίνιαζε ωστόσο. Η ατζέντα που είχε δημιουργήσει για την προώθησή μου ευδοκίμησε. Υπέγραψε με τους the Move, Procol Harum, Denny Laine, Joe Cocker και άλλους και σύντομα έμοιαζε να βγάζει χιτ κάθε εβδομάδα. Η πρώτη μου συνάντηση με τον Paul Simon και τον Art Garfunkel ήταν σε ένα κλαμπ όπου έδινα κάποιες παραστάσεις ενώ ανέκαμπτα από τον χωρισμό μου με τον Bert. Ήρθαν να με συγχαρούν και προχωρήσαμε καταπληκτικά. Όντες Νεουορκέζοι κόλλησαν με την folk σκηνή του Λονδίνου. Οι άγγλοι ήταν μαλλιάδες και ατημέλητοι, αλλά ο Paul και ο Artie ήταν αψεγάδιαστοι μέσα στις κρεμ καπαρντίνες τους. Ήταν Εβραίοι αλλά τόσο διαφορετικοί από τους Άγγλους Εβραίους. Ήταν πρώτα Αμερικανοί, Εβραίοι μετά, εντελώς ενσωματωμένοι και απελευθερωμένοι. Μου άρεσε η παρέα τους και με τον Paul σύντομα ήρθαμε σε μία πιό κοντινή σχέση, ρομάντσου και καλής φιλίας. Ήταν ο πρώτος άνδρας που βρέθηκα στο κρεβάτι μαζί του μετά τον Bert. Νομίζω ήταν θερμός, τρυφερός, πολύ αστείος αν και όπως όλοι είχε τις "κλειστές" του όταν έφευγε μόνος. Τον Ιούνιο του 1967 ο Paul και ο Artie με προσκάλεσαν να παίξω στο Monterey Pop Festival σαν προσκεκλημένη τους, αλλά ήμουν αβέβαιη στο να πάω. Η μητέρα μου είχε αρρωστήσει άσχημα με καρκίνο στο στομάχι και δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο παρά πώς θα γίνει καλά. Εκείνη επέμενε όμως να πάω ωστόσο και ο Cordell ήθελε να πάω, καθώς έβλεπε ότι χρειαζόταν να φύγω έξω από την Αγγλία, όπου η καταστροφή και το σκοτάδι με περικύκλωναν. Ο Paul και ο Artie με πήραν στις παραστάσεις τους σε όλη την Αμερική. Ήταν η καλύτερη δυνατή σύσταση στην χώρα. Η Αμερική ήταν τόσο μεγάλη-αυτοκίνητα, χρώματα που δεν είχα δει ξανά πριν. Ήταν ότι είχα φανταστεί και ακόμα περισσότερα. Περάσαμε τέσσερις μήνες εκεί μαζί, αλλά έμοιαζε σαν μία ζωή επειδή πέταγα παντού, πηγαίνοντας σε διαφορετική πόλη κάθε μέρα. Πήγαμε στις μεγαλύτερες πανεπιστημιουπόλεις όπου έπαιξαν σε εσωτερικούς αγώνες μπάσκετ. Τους άρεσε να παίζουν με τα κολλεγιόπαιδα. Νόμιζαν ότι ο επόμενος Πρόεδρος θα μπορούσε να είναι ένας από το κοινό και ότι θα είχαν ευκαιρία να έχουν πρόσβαση σε αυτόν μέσα από την μουσική τους. Αλήθεια πίστευαν ότι θα μπορούσαν κάπως να ενεργοποιήσουν το Έθνος πολιτικά με τα τραγούδια και ίσως το έκαναν. Όταν δεν είχαν παράσταση γυρίζαμε έξω, παίζοντας μουσική, πηγαίνοντας στα θέατρα ή απλά περπατώντας στους δρόμους της Νέας Υόρκης, την οποία ήξεραν απέξω. Ήταν τρομεροί περιπατητές και θα περνούσαμε ώρες ατέλειωτες περπατώντας. Ήταν τρομερή χαρά να βρίσκεσαι μαζί τους, πάντοτε δημιουργούσαν μουσική, όπου κι αν βρίσκονταν. Στους δρόμους ο κόσμος θα τους φώναζε "Ε, Simon, Ε Garfunkel" και αυτοί θα αντιχαιρέταγαν. Δεν υπήρχαν παπαράτσι εκείνες τις μέρες και οι διασημότητες δεν σταμάταγαν να φέρονται όπως κάθε συνηθισμένος άνθρωπος. Ο Paul είχε ένα διαμέρισμα στην East End Avenue όπου θα έμενα μαζί του αν και θα κοιμόμουν στο δικό μου κρεβάτι μετά την συνεύρεσή μας. Ποτέ δεν ήμουν σίγουρη αν αυτό ήταν μία Αμερικανική ιδιοτροπία ή αν νόμιζε ότι θα του έκλεβα τα όνειρα την νύχτα. Ίσως ήταν επειδή η μητέρα του συνήθιζε να στέλνει την υπηρέτρια, κατά πως φαίνεται για να συμαζεύει. Ξέρω πως παραπονιόταν για μακριά μαύρα μαλλιά στην μπανιέρα.
Νομίζω ο Paul ήταν αρνητικός για το ρομάντσο μας-σχεδόν με πήρε με τη μία να συναντήσω την μητέρα του, αλλά τελευταία στιγμή θέλησε να πάμε για ποτό και έτσι με πήγε σε ένα καφέ για να δοκιμάσω την καλύτερη μπύρα στην Νέα Υόρκη. Νομίζω ήταν συνηθισμένος σε γυναίκες που τον νοιάζονταν και τον φρόντιζαν λόγω του ποιός ήταν, αλλά εγώ ήμουν η ίδια μουσικός και όχι groopie και μου άρεσε να τζαμάρω με τον ίδιο και τον Artie. O Paul ήταν γενναιόδωρος άνθρωπος που του άρεσε να κάνει καλές πράξεις για τους ανθρώπους. Όταν πήγαμε σε περιοδεία μαζί, μου είπε να παραγγείλω οτιδήποτε θελήσω από το room service αλλά να θυμηθώ να βάλω φιλοδώρημα στον λογαριασμό. Αυτός και ο Artie δεν έμοιαζαν να τρώνε, ζούσαν με καφέδες. Νομίζω νοιάζονταν και οι δύο για το βάρος τους, έτσι το να βγεις για δείπνο μαζί τους ήταν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Συνειδητοποίησα το είδος της ψυχής που διέθετε ο Paul όταν ήμασταν στην Βαλτιμόρη. Αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τον ζωολογικό κήπο και μόλις φτάσαμε εκεί βρήκαμε ένα τσούρμο φτωχά μαύρα παιδάκια να γυρνάνε έξω από την πύλη προσπαθώντας να δουν με κάποιο τρόπο τα άγρια ζώα. Πρέπει να ήταν τουλάχιστον είκοσι και ο Paul πλήρωσε για όλα ώστε να μπουν μέσα. Σκέφτηκα ότι ήταν το ωραιότερο πράγμα που μπορούσε να γίνει. Ο Paul προσφέρθηκε να με παντρευτεί και να μου εξασφαλίσει πράσινη κάρτα, αλλά εγώ το απέρριψα. Δεν νομίζω ότι ήταν τόσο ρομαντικό αυτό που έκανα, αλλά αισθανόμουν και ήμουν τόσο νέα για να σκέφτομαι το γάμο. 

Traffic-Light Lady (1970)

Στην Καλιφόρνια τα πράγματα άρχιζαν να γίνονται περίεργα. Ο κόσμος άρχισε να μιλάει για πράγματα της New Age, όπως το 'channeling', λαμβάνοντας μηνύματα από ένα διδάσκον πνεύμα. Ποτέ δεν είχα ακούσει για κρυστάλλους ή για ley lines και όλα αυτά ήταν πάνω από το κεφάλι μου. Μόλις πριν το Monterey, ενώ ήμασταν ακόμα στο Λος Άντζελες, ο David Crosby με πήρε στο μέρος του στο Laurel Canyon για να κάνω μερικές ηχογραφήσεις γι'αυτόν. Έπαιζε ακόμα με τους the Byrds και θα τον συναντούσα σε ένα session τους που είχα πάει με τον Paul. Ήταν μία ευτυχισμένη και φιλική ψυχή ο David και το μικρό σπιτάκι που έμενε ήταν πολύ λαμπερό, γεμάτο από πολυτελή χίπικα μπιχλιμπίδια, με πολύ φευγάτα χαλιά και μαξιλάρες σπαρμένες παντού. Με έκανε να αισθάνομαι πολύ ήρεμη και εκεί κατέθεσα μερικά κομμάτια, αλλά δεν θυμάμαι πολλά για αυτό το session. Μόλις πήγαμε εκεί είχε πολύ καλό χόρτο και έτσι τα υπόλοιπα είναι θολά. Θυμάμαι έναν εντυπωσιακά όμορφο νέο άνδρα να εμφανίζεται. Μου συστήθηκε σαν Peter και όταν ήταν ώρα να γυρίσουμε στο Beverly Wilshire Hotel (που μέναμε με τον Paul), προσφέρθηκε να με πάει αυτός. Ήμουν χαρούμενη με την πρόταση αυτή και φύγαμε. Ήμουν ταραγμένη, καθώς οδηγούσε τόσο κοντά στην άκρη του δρόμου καθ'όλη την διαδρομή πάνω στο βουνό, μέχρι να το κατέβουμε, αλλά ήταν φιλικός και μου έκανε πολλές ερωτήσεις για μένα. Καθώς φτάσαμε στο ξενοδοχείο, με ρώτησε αν ήμουν με κάποιον εκείνο τον καιρό και του είπα για τον Paul. Αυτό ήταν και το τέλος αυτού του φλερτ και ο ίδιος ο Paul μου είπε ότι ο επίδοξος γοητευτικός συνοδός μου ήταν ο Peter Fonda. Αν και η Καλιφόρνια είχε ήδη εμπειρία στα "Acid Test" πάρτυ των Grateful Dead το Monterey ήταν το πρώτο από τα μεγάλα rock φεστιβάλ. Έθεσε τα στάνταρ για όλα τα υπόλοιπα συμπεριλαμβανομένου και του Woodstock δύο χρόνια αργότερα. Δεν είχα βρεθεί ούτε κοντά σε κάτι τόσο μεγάλο όσο το Monterey. Κανένα από τα Αγγλικά φεστιβάλ δεν μπορεί να συγκριθεί με κάτι τέτοιο. Το lineup περιελάμβανε τους Dead, όπως επίσης τον Jimi Hendrix και τους the Who και οι δύο στην πρώτη τους μεγάλη Αμερικανική παράσταση. Η Janis Joplin και ο Otis Redding έκαναν τις πρώτες τους δημόσιες μεγάλες παραστάσεις, ενώ οι Jefferson Airplane, οι the Mamas & the Papas, οι Canned Heat, οι Country Joe & the Fish και πολλοί άλλοι εμφανίζονταν στους συμμετέχοντες. Δεν είχα πράσινη κάρτα, που σήμαινε ότι δεν θα εμφανιζόμουν, όμως ο Paul και ο Artie με έβαλαν κρυφά στους συμμετέχοντες την πρώτη νύχτα, στις 16 Ιουνίου. Έπαιξα δύο ακουστικά τραγούδια (Sweet Honesty και Sweet Joy) και μετά ένα από λίγους γνωστό τραγούδι του Donovan το "Picking Out The Sunshine", συνοδευόμενη από την μπάντα που κάλυπτε το προηγούμενο σχήμα, τον Lou Rawls. Τότε που πήγαμε στο Monterey, o Paul και εγώ αρχίσαμε να γυρνάμε χωριστά και ήταν κάπως απόμακρος μαζί μου εκεί. Αποφάσισε ότι ήθελε να είναι ελεύθερος εκείνο το Σαββατοκύριακο και με έστειλε να διασκεδάσω μόνη μου. Δεν με ένοιαξε, ήμουν ευτυχής να έχω τον χρόνο να γυρνάω με μερικούς από τους υπέροχους, ταλαντούχους ανθρώπους εκεί. Είχα ένα φιλικό ραντεβού με τον γοητευτικό Scott McKenzie (the Mamas & the Papas) και ο Artie θα με πήγαινε να δω την ταινία του Dylan, Don't Look Back, η οποία μόλις είχε βγεί. Θυμάμαι τον μεγάλο Otis Redding, όπως ότι μπορεί να περιγραφεί σαν ένας ώριμος άνδρας. Τόσο καλά περιποιημένος και έξυπνα ντυμένος. Σε κάποια στιγμή η Janis Joplin με χτύπησε στην πλάτη και γρύλισε "Γράφεις δικά σου πράγματα εεεε;" 

Μετά μου πρόσφερε για να μοιραστώ μαζί της το μπουκάλι με το Southern Comfort αλλά αρνήθηκα. Ποτέ δεν ήμουν του πολύ ποτού. Ακόμα κέρδισα έναν εμμονικό θαυμαστή τον Phil Ochs, ο οποίος με ακολουθούσε επίμονα. Αν και είχα ακούσει για αυτόν, ποτέ δεν τον είχα συναντήσει και δεν τον αναγνώρισα. Νόμιζα ήταν κάποιος παράξενος τύπος που μου κολλάει, αν και ήταν ομορφούλης. Ω, Θεέ μου, πώς θυμάμαι την μυρωδιά από το λιβάνι το απόγευμα, καθώς έπαιζε ο Ravi Shankar, πως η ράγγα στριφογύριζε τριγύρω, πόσο spiritual έμοιαζε, πόσο θαυμάσιο να είναι τόσοι πολλοί ανήσυχοι άνθρωποι μαζί σε ένα μέρος. 

John the Baptist (1970)

Μία παράξενη ανάμνηση που έχω είναι από ένα πάρτυ στην σουίτα του Hugh Hefner στο Highlands Inn Motel. Δεν ήμουν εκεί σαν playmate, θα πρόσθετα! Το μοτέλ είχε διατεθεί για το φεστιβάλ και πολλοί μουσικοί είχαν καταλύσει εκεί. Ήταν διακοσμημένο με fake Σκωτσέζικα καρό υφάσματα και πολύ ευχάριστα φτιαγμένα τζάκια, μία Αμερικανική άποψη της Σκωτίας. Το απόγευμα ο Hefner καθόταν δίπλα στον Tommy Smothers, τον οποίο είχα συναντήσει στο Λονδίνο. Μπορούσα να δω ότι ήταν σε μία καλή διάθεση λέγοντας αστεία μεταξύ τους. Ο Paul κατέφθασε με μία νέα γυναίκα και το νεογέννητο μωρό της. Εκείνη άρχισε να θηλάζει το μωρό της και όταν έφυγαν με τον Paul από το δωμάτιο ο Hefner γύρισε στον Tommy και του είπε "Το είδες αυτό;" "Ναι. Αηδιαστικό" Ο Hefner συμφώνησε και ποτέ δεν θα ξεχάσω την υποκρισία του. Ο άνθρωπος που ήταν εθισμένος με τα βυζιά, έβρισκε τον θηλασμό αποκρουστικό. Είχα δει την καταστροφή των οργάνων από μπάντες όπως οι the Move πριν, αυτό ήταν πολύ "in" εκείνη την περίοδο με τους Άγγλους. Όλοι το έκαναν. Γι'αυτό το έκαναν και οι the Who, έτσι ο Hendrix έπρεπε να σκεφτεί κάτι άλλο. Καθώς λαμπάδιασε την κιθάρα του στο τέλος του "Wild Thing" την τελευταία νύχτα, θα ορκιζόμουν ότι είδα το πρόσωπο της μητέρας μου να προβάλει μέσα από τις φλόγες. Την στιγμή εκείνη γνώριζα ενστικτωδώς ότι είχε πεθάνει. Ήταν μία πολύ δυνατή εμπειρία και με επηρέασε βαθιά, αλλά δεν υπήρχε γρήγορος τρόπος να τηλεφωνήσω στο σπίτι από την μέση ενός χωραφιού. Ακόμα περισσότερο δεν ήθελα να σιγουρευτώ, όχι τότε. Δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Μετά το Monterey ο Paul έγινε όλο και πιό απόμακρος μαζί μου.
Υποτίθεται όλοι θα επιστρέφαμε στην Νέα Υόρκη μαζί, αλλά ήθελα να μείνω στην Καλιφόρνια και να περάσω κάποιο χρόνο στο Σαν Φρανσίσκο. Όταν το είπα στον Paul, μου πέταξε το εισιτήριο επιστροφής πάνω μου και είπε "γειά!" χτυπώντας την πόρτα πίσω του. Κάποιος μου βρήκε ένα δωμάτιο στο σπίτι που έμεναν ο Steve Miller με την μπάντα του και μετακόμισα εκεί. Ο Artie με την κοπέλα του έμειναν μαζί μου την πρώτη νύχτα επειδή ανησυχούσαν για μένα, αλλά έπρεπε να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη, έτσι μου έδωσε μερικά χρήματα και μου είπε να προσέχω. Ήταν ένα ειρωνικό μέρος για να μείνει κάποιος στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Οι Grateful Dead έμεναν στην διπλανή πόρτα.

Ήταν το καλοκαίρι που το Haight-Ashbury είδε την άνοιξη της ψυχεδέλειας και βέβαια οι Dead ήταν στην καρδιά της ψυχεδέλειας. Όλοι σε αυτό το σπίτι έμοιαζαν να κάνουν πολύ LSD. Ο μηχανικός ήχου τους Owsley Stanley (ή The Bear) ήταν ο πρώτος αλχημιστής/χημικός για να παράγει μεγάλες ποσότητες από το πράγμα και το πρόσφερε έξω στους ανθρώπους συχνά τζάμπα. O Owsley ήταν μία μορφή. Μικρόσωμος, φαλακρός αλλά με χοντρές τούφες από λεπτές τρίχες, είχε γεννηθεί στην Αυστραλία και ήταν σίγουρα καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερος από κάθε άλλον. Έμοιαζε να ξέρει τον καθένα. Λέγεται ότι είχε κάνει τεράστιες ποσότητες ουσιών. Νομίζω ότι κάποιος καλός Θεός πρέπει να με προστάτεψε τότε-μου πρόσφεραν LSD και δεν αισθάνθηκα ότι ήταν ο σωστός τόπος και χρόνος. Τρομάζω όταν σκέφτομαι τι θα μπορούσε να μου είχε συμβεί αν δεν αρνιόμουν. Θα είχα πέσει σε κάποιο χίπικο εφιάλτη και ποτέ δεν θα άκουγε ξανά κανείς για μένα. Αντί για αυτό, ξόδεψα τον περισσότερο χρόνο μου με την μπάντα του Steve Miller, που συνόδευαν τον Chuck Berry ενώ υποστήριζε τον Jimi Hendrix στο Fillmore. Ήξερα τον Mitch Mitchell (ντράμερ) , έτσι ξόδεψα μία ολόκληρη εβδομάδα παρακολουθώντας αυτούς τους μεγάλους μουσικούς να παρουσιάζουν και κάναμε πλάκα στα καμαρίνια. Θυμάμαι τον Berry σαν τρομερό σόουμαν, που συνύφαινε τα τραγούδια του με ποίηση. Το να παρακολουθώ τον Hendrix ήταν πάντα υπέροχο. Ο άνθρωπος ακτινοβολούσε στην σκηνή. Στα παρασκήνια πάντα ήταν τριγυρισμένος από πανέμορφες και ντελικάτες γυναίκες, αν και μαζί μου ήταν ντροπαλός. Ακόμα δεν είχα επιβεβαιώσει εάν η μητέρα μου ήταν νεκρή και ήμουν εντελώς μόνη μέσα στις ανησυχίες μου χωρίς κάποιον να με ανακουφίσει με έναν λόγο. Έτσι πέρασα τον χρόνο μου στο σπίτι της μπάντας του Miller, βοηθώντας, μαγειρεύοντας και αποφεύγοντας να πάω σπίτι. Ήταν ο Tim (Davis), ο Αφροαμερικανός ντράμερ τους που τελικά είδε ότι κάτι συνέβαινε και με είχε υπό την επίβλεψή του για δυό εβδομάδες. Ήταν ένας ψηλός, αρρενωπός άνδρας και το καουμπόυκο καπέλο του τον έκανε ακόμα πιό επιβλητικό. Μία μέρα πήγαμε σε ένα μέρος για χάμπουργκερ. Ο σερβιτόρος κοίταξε αυτόν τον εντυπωσιακό νέγρο και με αγένεια απαίτησε να βγάλει το καπέλο μέσα στο μαγαζί. Εκείνος αρνήθηκε ευγενικά και φύγαμε. Ήταν η πρώτη φορά που διαπίστωσα πόσο δύσκολο ήταν να είναι κάποιος νέγρος εκείνες τις μέρες στην Αμερική. Τελικά μπήκα σε ένα αεροπλάνο για να επιστρέψω στην Νέα Υόρκη. Ο Paul ήταν σε περιοδεία στον Καναδά και με κάλεσε και ζήτησε να τον περιμένω στην Νέα Υόρκη. Έπρεπε να τον ευχαριστήσω σε μεγάλο βαθμό για την περιπέτειά μου στην Αμερική, αλλά ήξερα ότι δεν ήταν ο κατάλληλος άνδρας για μένα. Αν και και δεν ήταν τίποτα για μένα να περιμένω στο σπίτι, έπρεπε να βρώ τι συνέβαινε αργά ή γρήγορα, έτσι πέταξα πίσω στο Λονδίνο. Η μητέρα μου είχε πεθάνει την νύχτα εκείνη που το οραματίστηκα στο Monterey. Η καρδιά μου σχεδόν σταμάτησε να κτυπά όταν μου το είπαν. Δεν ήταν μία μεγάλη κηδεία, απλά μία μικρή αποτέφρωση, που παρευρέθηκαν μόνο λίγοι φίλοι. Προσπάθησα να παρηγορήσω τον εαυτό μου με την σκέψη ότι θα της έδινε χαρά να ξέρει ότι ήμουν στο Monterey, αλλά ο τρόμος του να μην βρίσκομαι εκεί με επηρέασε βαθιά, ιδιαίτερα όταν έμαθα ότι με περίμενε ρωτώντας αν είχα γυρίσει. Απλά δεν συνειδητοποιούσα τον θάνατό της. Με στοίχειωνε η αίσθηση ότι είχα γίνει εγωίστρια να μην έχω φύγει για το Λονδίνο νωρίτερα, αν και δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα γι'αυτήν. Πέρα του ότι είχα χάσει την μητέρα μου, δεν ήξερα τι συνέβαινε στην καριέρα μου. Ο Denny Cordell ήταν ακόμη ο μάνατζέρ μου, αλλά προσπαθούσε να με ξεφορτωθεί. Ήταν σαν η ζωή μου να κατέρρεε γύρω μου. 

The Ocean (1970)

Το καλοκαίρι του '67 ο Cordell είχε ένα τεράστιο χιτ με το "A Whiter Shade of Pale" (Procol Harum). Με ήθελε να ηχογραφήσω μία version του "Museum", ενός τραγουδιού του Donovan, αλλά το ορχηστρικό της Β' πλευράς πιστώθηκε στους D. Cordell Tea Time Ensemble (στην πραγματικότητα ένα άλλο σχήμα που έκανε παραγωγή, τους Georgie Fame & the Blue Flames. Η γυναίκα του Cordell, η Mia πήρε τα credits ως συμπαραγωγός με τον Keith Reid αν και κανένας τους δεν αναμίχθηκε. Σκέφθηκα ότι ήταν πολύ κακόγουστο και αρνήθηκα να το προμοτάρω, έτσι ο Denny είπε ότι μόλις έσκισα η ίδια το συμβόλαιό μου. Ήμουν ακόμα χωρίς ελπίδα για δουλειά και τώρα που η μαμά μου είχε φύγει δεν υπήρχε άλλος να με βοηθήσει να ανταπεξέλθω.
Έδωσα μερικές παραστάσεις στο Les Cousins, αλλά ήμουν σε άσχημη κατάσταση και μετά ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος. Αποφάσισα να κρατήσω αυτό το παιδί, παρά το γεγονός ότι ο πατέρας δεν έπαιρνε καμία ευθύνη. Η καριέρα μου ήταν σε μαρασμό και θα έχανα την ευαίσθητη, αγαπημένη μου μητέρα. Χρειαζόμουν κάποιον να αγαπήσω και το μωρό μου θα κάλυπτε αυτό το κενό. Ήμουν αποφασισμένη να ανταπεξέλθω. Θα προσπαθούσα να κρυφτώ για λίγο από την ζωή και με πολλούς τρόπους νομίζω ότι ο υιός μου που γεννήθηκε τον Μάιο του '68 με έσωσε από την θλίψη. Δύο μήνες πριν την γέννησή του έκανα μία συμφωνία με την Witchseason, την εταιρεία του Joe Boyd. O Cordell με είχε βγάλει από το folk περιβάλον και προσπάθησε να με κάνει μία mainstream σταρ χωρίς επιτυχία και επομένως έψαχνα κάποιον να με ξαναβάλει. Η προσέγγισή του με υπερπαραγωγές έγχορδων και πνευστών είχαν κάνει τα demos μου να ακούγονται σαν Euro-pop, ενώ ο Joe ήταν πιό ευαίσθητος και κατάλληλος παραγωγός για μένα. Κανόνισε ένα ραντεβού που πήγε καλά. Ο Joe ήταν ένας έξυπνος, καλοβαλμένος νέος Αμερικανός που είχε βάση στην Αγγλία. Ψηλός με γαλάζια μάτια και ωραία ζυγωματικά, θα ανακάλυπτε τους the Incredible String Band, τους Fairport Convention, τον Nick Drake και άλλους. Έκανα 4 κομμάτια demos με τον Joe και μου είπε ότι ήθελε να κάνω ένα άλμπουμ στην Αμερική, αλλά θα έπρεπε να έχω πριν το μωρό μου και ότι θα με φρόντιζε στο ενδιάμεσο. Εκείνες τις μέρες δεν ήταν εύκολο για μία ανύπαντρη μητέρα με ένα παιδί να βρει στέγη, αλλά χάρη στον Joe και στην φίλη του Caroline Coon συνιδρύτρια της Release, που δούλευε αλήθεια σκληρά κατά την γνώμη μου, πήρα ένα δωμάτιο σε ένα σπίτι για ανύπαντρες μητέρες. Ο Joe μου έδινε μία προκαταβολή 15 δολλάρια την εβδομάδα, όχι άσχημα αλλά όχι και πλουσιοπάροχα. Εκτός του ότι έπρεπε να πληρώνω για τα πάντα, ενοίκιο, πάνες, πλυσίματα. Μετά από 6 μήνες όταν ο καθένας θα παρατηρούσε ότι φαινόμουν πολύ αδύνατη το έκανε 20 δολλάρια. H ζωή άρχιζε να αλλάζει, είχα μία συμφωνία για ηχογράφηση, καλούς φίλους και ένα όμορφο αγοράκι. Άρχισα βαθμιαία να κάνω κομμάτια ηχογραφήσεων για την Witchseason και ήταν τότε που συνάντησα τον Nick Drake. Ήμουν στο στούντιο μία μέρα όταν ένας ντροπαλός νεαρός μπήκε μέσα. Ήταν ψηλός σαν τον Joe αλλά καμπούριαζε σαν να του έλειπε αυτοπεποίθηση. Νόμιζα ότι ήταν λίγο παράξενος χαρακτήρας μέχρι που άκουσα τη μουσική του και κατάλαβα πόσο καλή ήταν. Ο Joe θα μας ενθάρρυνε να κάνουμε παρέα, πηγαίνοντάς μας σε γκαλερί και σε κονσέρτα. Συχνά παίζαμε χαρτιά και περιστασιακά ο Nick θα έλεγε κάτι πνευματώδες αλλά σπανίως καθώς ήταν τόσο ντροπαλός. Ενδιαφερόταν να με ακούει να μιλάω για τον Bert, τον Davy (Graham) και τον John, αλλά ποτέ δεν ήταν η ψυχή της συντροφιάς. Όλοι εμείς που αναμιγνυόμασταν στην Witchseason συνηθίσαμε να τον έχουμε εκεί γύρω και εγώ αγάπησα τον εύθραυστο αυτόν νέο άνδρα σαν αδελφό και ήθελα να τον προστατεύω. Ένα μοιραίο βράδυ του Σεπτέμβρη του 1968 με πήραν σε μία παράσταση στο Chelsea College Of Art Folk Club από τον Αμερικανό τραγουδιστή της folk Jackson C. Frank, τον οποίο είχα συναντήσει στο Les Cousins. Δεν τον ήξερα καλά, αλλά μου φάνηκε πολύ γενναίος. Είχε τραυματιστεί άσχημα σαν παιδί σε μία φωτιά στο σχολείο του που τον έκανε να κουτσαίνει από το ένα πόδι και του άφησε μία ουλή που έπρεπε να πας κοντά του για να την διακρίνεις στο πρόσωπο και στο λαιμό. Όταν τελικά πήρε την αποζημίωσή του από το ατύχημα αποφάσισε να την ξοδέψει μετακομίζοντας στο Λονδίνο για να γίνει τραγουδιστής και τραγουδοποιός με βάση του το ξενοδοχείο Cumberland. Όχι ψηλός, άφηνε τα ξανθά του μαλλιά μακριά. Ήταν πολύ ταλαντούχος με μία αγνή, διακριτική φωνή και ένα συναρπαστικό τρόπο να παίζει κιθάρα. Σε όλους άρεσε. Δεν νομίζω να υπήρξε ποτέ αγενής σε κάποιον. Θυμάμαι είχε κάνει σχέση με την Sandy Denny όταν ήταν ακόμα νοσοκόμα και ήταν ένα πολύ ωραίο ζευγάρι. Εκείνο το βράδυ μου είπε να φέρω την κιθάρα μου μαζί, ώστε να παίξω ένα τραγούδι και να συναντήσω αυτόν τον τύπο από την Σκωτία, τον Johnny. Και έτσι συνάντησα τον John Martyn. 

Stormbringer (1970)

Παρά τα όσα καλά συνέβαιναν στη ζωή μου, μέσα μου ήμουν ακόμα το μικρό κορίτσι, που μαζευόταν με την αγριάδα του πατέρα του, ένα παιδί που είχε χάσει την μητέρα του και έψαχνε για αγάπη. Να ποιός πλαγιοκοπήθηκε από αυτό το ξυπόλητο παιδί με το αγγελικό πρόσωπο και τα κυμματιστά μαλλιά που έπαιζε υπέροχα την κιθάρα του. Σίγουρα ήμουν ευάλωτη στα κακά παιδιά και όταν συνάντησα αυτό το γοητευτικό πλάσμα έπεσα ξερή. Έμοιαζε αιθέριος τόσο διαφορετικός από το πρόσωπο που αργότερα θα εγκατέλειπα. Ήταν λαμπερός, ο κόσμος ήθελε να δει αυτόν τον δραστήριο νεαρό με τα μάτια σαν από άγγελο του Botticelli και το χάρισμα της αφήγησης. Για τον John, χρόνια μετά περιέγραφε την συνάντησή μας σε ένα περιοδικό κάπως έτσι: "Είδα αυτό το πρόσωπο με τα μεγάλα μάτια και το μεγάλο ντεκολτέ με τα μεγάλα βυζιά και απλά έπρεπε να κοιτάξω και δεύτερη φορά". Για το πρώτο μας ραντεβού πήγαμε σε ένα trendy μπιστρό στο Chelsea. Με εξέπληξε όταν μίλησε σε άψογα Γαλλικά στο σερβιτόρο. Ήταν από αυτές τις συναντήσεις που μοιάζουν μαγικές. Δεν μπορούσαμε να μείνουμε μακριά ο ένας από την συντροφιά του άλλου εκείνες τις πρώτες μέρες και πηγαίναμε παντού μαζί. Η αδελφή μου ήταν πολύ χαρούμενη να είναι υπεύθυνη για τον μικρό υιό μου για δύο εβδομάδες, έτσι με τον John θα περνάγαμε λίγο αξιόλογο χρόνο μαζί. 

Είπα στον Joe ότι είχα συναντήσει αυτόν τον Γλασκωβέζο κιθαρίστα και ήθελα να δουλέψω μαζί του. "Άσχημο σκηνικό" ήταν όλα όσα είπε. Πρέπει να ήξερε την φήμη του John και προσπαθούσε να με ειδοποιήσει, αλλά ήμουν ερωτευμένη. O John γεννήθηκε στο Surrey το 1948, αλλά οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν πέντε χρονών και η μητέρα του τον άφησε με την γιαγιά του στην Γλασκώβη για μεγάλη περίοδο. Ήταν μοναχοπαίδι μέχρι τα τέλη της εφηβείας του, όταν η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε και του έδωσε έναν αδελφό και μία αδελφή. Πριν την άφιξή τους είχε την προσοχή της γιαγιάς του και μόνο.
Τελικά έμαθα ότι τα παιδιά που ανατρέφονται από τη γιαγιά είναι τα δυσκολότερα από όλα για να ζήσεις μαζί. Η γιαγιά είναι η ιδανική για να αναθρέψει ένα παιδί, πάντα στο παρασκήνιο προσπαθώντας να αντιπαρέλθει το γεγονός ότι η μητέρα είναι απούσα, κάνοντας την δουλειά με χάρη-και κάθε γυναίκα στην ζωή τους στο μέλλον καλείται να κάνει το ίδιο. Ήμουν τόσο άπειρη για να αντιληφθώ τι ζημιά έκανε στην παιδική ηλικία του John, ιδιαίτερα καθώς δεν έδειχνε κανένα σημάδι ενόχλησης σε αυτές τις πρώτες μαγικές ημέρες. Επίσης δεν γνώριζα τίποτα για την κακή φήμη που είχε στην Γλασκώβη. Δεν είχε ποτέ πει ότι είχε ένα background βίας και ένα ποινικό μητρώο και δεν συνειδητοποίησα ότι η Αγγλική προφορά του ήταν προσποιητή. Αργότερα θα άκουγα το φυσικό Γλασκωβέζικο γρύλισμα όλο και συχνότερα. Αλλά αν η εικόνα του John ήταν θέατρο, έμοιαζε αληθινή σε εμένα. Μερικοί άνθρωποι τον είχαν για φιγουρατζή, αλλά εγώ νόμιζα ότι ήταν συναρπαστικός. Η μουσική που είχαμε ξεκινήσει να δουλεύουμε παρέα ήταν πολύ ωραία και ο Joe ήταν αλήθεια πολύ χαρούμενος με αυτό. Ήταν όταν μας προτάθηκε να πάμε στην Αμερική να ηχογραφήσουμε, τότε που ο John μου ζήτησε να τον παντρευτώ. Τελέσαμε την πράξη στο Hampstead Registry Office τον Απρίλιο του '69. Ο Joe ήρθε, φέρνοντας μαζί του τον Nick Drake και επίσης εμφανίστηκε και η μητέρα του John. Αυτή νόμιζε ότι το πάρτυ ήταν ένα παράξενο παιχνίδι και τόσο μποέμ. Νόμιζα ότι πάντα ήμουν η "μεγαλύτερη γυναίκα" (18 μήνες μεγαλύτερη του John) στα μάτια της οικογένειάς του. Μετά όλοι πήγαμε στο μικρό μας διαμέρισμα στο Hampstead, όπου ο John είχε ετοιμάσει φαγητό και ο Joe έφερε σαμπάνια και ποτήρια. Τον Αύγουστο μετακομίσαμε στην Αμερική, όπου ο Joe ήθελε να πάρω το άλμπουμ μαζί μου. Η πρώτη μας στάση ήταν το Chelsea Hotel στην Νέα Υόρκη, αλλά δυό μέρες αργότερα πήγαμε στο Woodstock, μία πολυτελή αποικία σε μία θαυμάσια ύπαιθρο, όπου ο Bob Dylan είχε ένα σπίτι. Μείναμε σε ένα ελκυστικό μικρό σπίτι με βεράντα, όπου περάσαμε τρεις μήνες κάνοντας πρόβες για αυτό που θα ήταν το σόλο άλμπουμ μου. 

Η συνεισφορά του John γινόταν όλο και μεγαλύτερη και η μουσική που κάναμε ήταν τόσο καλή, που το να συνυπάρξουμε σαν ντουέτο έμοιαζε η σωστή κατεύθυνση για να πάρουμε. Συναντήσαμε πολλούς καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένων φίλων του Dylan, όπως οι Happy and Artie Traum και ο μπασίστας μας Harvey Brooks. Ο Harvey ήταν ένας αγαπητός άνθρωπος, Εβραίος, που έμοιαζε να του αρέσει που υπήρχε καπνιστός σολωμός στο ψυγείο μας, αλλά επέμενε να φέρνει τα δικά του κουλούρια. Υπήρχε ένα όργανο στο σπίτι, που ο μουσικός διευθυντής μας Paul Harris θα έπαιζε και ο Levon Helm (κοίτα the Band) θα ερχόταν να παίξει ντραμς σε δύο κομμάτια. Μία μέρα ο Jackson C. Frank εμφανίστηκε στο σπίτι κραδαίνοντας μία μαχαίρα και απειλώντας τον John για κάτι. Ποτέ δεν ανακάλυψα ποιό ήταν το πρόβλημα, αλλά αφού ο John του είπε να φύγει δεν τον ξαναείδαμε ποτέ. Αργότερα άκουσα ότι τον έβλεπαν να τρέχει ολόγυμνος γύρω από το Woodstock με ένα μεγάλο σπαθί στο χέρι του, αλλά οι χωρικοί τον είχαν πιά μάθει και ζούσαν με αυτό. Φτάσαμε μόλις το Woodstock συνέβαινε (στην πραγματικότητα λάμβανε χώρα γύρω στα 50 μίλια μακριά στο Bethel), αλλά το Woodstock ήταν γεμάτο ανθρώπους που νόμιζαν ότι πρόκειτο να τσιλιμπουρδίσουν στον πίσω κήπο του Dylan. 

Woodstock (1970)

Μπορούσες να αισθανθείς τον παλμό του φεστιβάλ παντού και υπήρχε και ένας θόρυβος για εμάς το Αγγλικό ζευγάρι. Οι νύχτες μας πέρναγαν με εμάς να καθόμαστε στην βεράντα παρακολουθώντας τις πυγολαμπίδες να χορεύουν και να μεθάμε στην οσμή των ελάτων. Ήταν μία νέα εμπειρία για μένα. Υπήρχαν δέντρα τριγύρω παντού και παράξενοι γρύλοι που θα πήδαγαν μέσα στο σπίτι αν άφηνες την πόρτα ανοιχτή. Υπήρχαν επίσης φίδια που έρχονταν έρποντας από τα δέντρα αν και ευτυχώς ποτέ δεν συναντήσαμε κάποιο. Το εξώφυλλο του Stormbringer! περιέχει αυτή την εικόνα τέλεια. Μία νύχτα γύρω στις 3 ο πιό πανέμορφος ασημένιος σκόρος, σαν ασημένια καρφίτσα (κόσμημα) προσγειώθηκε στο καφτάνι που φόραγα. Καθόμουν εκεί, κουρασμένη και είχα καρφώσει την ματιά μου στον λευκό τοίχο, όταν είδα το περιστρεφόμενο φως στον τοίχο. Μπορείς να το δεις;

Ρώτησα τον John και αυτός είπε ότι μπορούσε. Τον ρώτησα αν γνώριζε από που θα μπορούσε να ερχόταν και μου είπε ότι μάλλον εγώ η ίδια το προκάλεσα. Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε μαζί σαν οικογένεια στα '90'ς, ο John είπε την ιστορία και όλα τα παιδιά μας άρχισαν τα "wow" και τα "cool". Ούτε ο John ούτε εγώ οδηγούσαμε, ένα απόλυτο εμπόδιο στην Αμερική, όπου πρακτικά ο καθένας μπορεί να οδηγεί από τα 16 του χρόνια. Ευτυχώς οι γείτονες ήταν αλήθεια ευγενικοί και τις ζεστές ημέρες προσφέρονταν να μας παίρνουν με το αυτοκίνητό τους στο Palenville, ένα χωριουδάκι θαμμένο στα Catskill Mountains. Ήταν εξαιρετικά όμορφα εκεί.
Υπήρχε ένα μικρό ποταμάκι που κυλούσε ορμητικά στην πλαγιά του βουνού και ο John συνήθιζε να το κατεβαίνει πάνω σε μία φουσκωμένη σαμπρέλα. Θα έφτανε κάτω μελανιασμένος και δαρμένος, αλλά ποτέ αυτό δεν τον αποθάρρυνε από το να ξανακάνει. Ήταν περιπετειώδης, πάντοτε ρισκάροντας στα βαθιά ή στα ορμητικά νερά, όταν πήγαινε για ψάρεμα ή απλά έτσι, επειδή ήθελε να περάσει στην άλλη πλευρά του βουνού. Εμένα από την άλλη πλευρά δεν μου άρεσε ούτε καν να κολυμπάω. Θα καθόμουν και θα έπαιζα με το μωρό, απολαμβάνοντας αυτήν την πλούσια, πυκνόφυτη γωνιά της Αμερικής, που πάντα έμοιαζε να έχουμε δική μας. Θα ονειρευόμουν το να ζω σε αυτήν την άγρια περιοχή, αλλά στην πραγματικότητα, με ένα τόσο μικρό παιδί ήμουν πολύ πιό άνετα στο Woodstock, που αν μη τι άλλο διέθετε ένα σούπερ μάρκετ. Στο δρόμο μας προς ή από αυτόν τον παράδεισο θα σταματούσαμε σε ένα εκτός δρόμου χαμπουργκεράδικο. Οι οικοδεσπότες του ήταν φίλοι με ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που είχε ερωτευθεί το αγοράκι μου. Μας περνούσαν για ζευγάρι παλαβών χίπις που δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στα έξοδα ενός μωρού και προσφέρθηκαν να μας το αγοράσουν έναντι 35.000 δολλαρίων. Αρνηθήκαμε ευγενικά. Το Σαββατοκύριακο την 4η Ιουλίου ο John κι εγώ προσκληθήκαμε να λάβουμε μέρος σε μία φιλανθρωπική συναυλία στο Woodstock Playhouse, υπέρ του πρότζεκτ του Pete Seeger (για τον καθαρισμό του ποταμού Hudson). Έμοιαζε σαν να υπήρχε ζύμωση μίας ηλεκτρικής καταιγίδας και εκείνη η νύχτα ήταν κατακλυσμιαία. Για κάποιο λόγο, που μόνο ο ίδιος γνώριζε, ο John αποφάσισε να παρουσιάσει πέντε-έξι κομμάτια (συμπεριλαμβανομένης μίας υπέροχης εκδοχής του "Don’t Think Twice, It’s All Right" (βλέπε Dylan), προτού με καλέσει πάνω στη σκηνή. Τραγούδησα ένα τραγούδι και έφυγα από την σκηνή μέσα σε ένα δυνατό χειροκρότημα και ουρλιαχτά επευφημισμού. Ο John τελείωσε ότι υποτίθεται ήταν για τους δυό μας μόνος του. Στο τέλος του σόου όλοι μαζεύτηκαν στο φουαγιέ και εμείς χωριστήκαμε ανάμεσα στο πλήθος. Αναρωτιόμουν τι να κάνω όταν είδα τον Bob Dylan να περνάει την είσοδο. Λεπτός σαν γαζέλα, φορούσε ένα φράκο και λευκό πουκάμισο. Ήμουν ένθερμη οπαδός του Dylan από τα 15 μου και η μητέρα μου με φώναζε στο μπροστινό δωμάτιο να δω αυτόν τον ενδιαφέροντα νέο άνδρα να εμφανίζεται στην τηλεόραση σε ένα σόου που δεν υπάρχει πιά και λεγόταν Madhouse On Castle Street. Ήταν η πρώτη φορά που οποιοσδήποτε στην Αγγλία άκουγε το "Blowin’ In The Wind" και έπαθα κεραυνοβόλο έρωτα. Έτσι εδώ τώρα βρισκόταν το είδωλό μου συνομιλώντας με τον άνδρα μου. Μετά είδα ότι κοίταζε εμένα. Άρχισε να περπατάει προς το μέρος μου.

Η συνέχεια και το τέλος στο επόμενο άρθρο

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ