BEVERLEY MARTYN

Focus on Folk

(Through the Story of A Life)

Συνέχεια

Give Us a Ring (1970)

Βασάνιζα το μυαλό μου να βρώ κάτι να πω σε αυτόν τον άνδρα, του οποίου η μουσική είχε τόσο επηρεάσει όλη την ζωή μου. "Είμαι αλήθεια ευτυχής που σας γνωρίζω" είπε. "Ω, δεν υπάρχει πιθανότητα να ξέρετε τι σημαίνει για μένα να σας γνωρίζω" γουργούρισα και αυτός γέλασε και πήρε το χέρι μου τραβώντας με κοντά του ώστε να τον φιλήσω στο μάγουλο. Προς στιγμήν νόμισα ότι είχε καρφώσει το βλέμμα του στο στήθος μου, αλλά συνειδητοποίησα ότι έβλεπε ένα μενταγιόν που κρεμόταν γύρω από το λαιμό μου, ένα δώρο του John. Ακούγεται τρελό, αλλά υπήρχε αυτή η άμεση ενσυναίσθηση. Αισθάνθηκα ότι ο Dylan κοίταζε μέσα στην ψυχή μου, ότι γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον σε κάποια άλλη ζωή. Μετά παρατήρησε ότι το ένα από τα μοκασίνια μου ήταν λυμένο και προς στιγμήν είχα ένα έντονο συναίσθημα ότι θα γονάτιζε να μου το δέσει. Σε αυτή την στιγμή ο John όρμησε και μας τράβηξε μακριά. Ακόμα χειρότερα με έσπρωξε. Άκουσα τον Dylan να λέει κάτι σαν "Μην την χτυπήσεις φίλε ένα γειά είπε" και μετά ο John γρύλισε να μπώ στο αυτοκίνητο. Καθώς φεύγαμε γύρισα να κοιτάξω από το πίσω παράθυρο του βαν που επιβαίναμε. Ο Dylan στεκόταν μόνος με το γιακά του σηκωμένο, να μας παρακολουθεί να ξεμακρυνόμαστε. Τι συνέβη; Ήμουν ταπεινωμένη και όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, μία πλευρά του John που δεν είχα δει πριν, εμφανίστηκε. Έγινε αλλόφρονας. Άρχισε να φωνάζει και να μου πετά πράγματα μαζί και ένα πηρούνι που με χτύπησε κάτω από το μάτι. Νόμιζα ότι είχε τρελαθεί. Ήταν τρομακτικός. Δεν είχα ιδέα ότι ήταν ικανός για τέτοια βίαιη συμπεριφορά. Έφευγα αμέσως, αλλά τελικά έπεσε στα γόνατα και με δάκρυα με ικέτευε να μείνω, υποσχόμενος να μην ξανακάνει ποτέ πιά κάτι τέτοιο. Θα πιστεύατε πως μία γυναίκα που είχε μεγαλώσει σε σπίτι όπου υπήρχε βία δεν θα έκανε ποτέ τα ίδια λάθη με την μητέρα της. Δυστυχώς δεν είναι τόσο εύκολο το πράγμα. Πόσες άλλες γυναίκες δεν έκαναν την ίδια μοιραία επιλογή που έκανα και εγώ τότε; Κοίταξα αυτόν τον άνδρα που σπάραζε στα πόδια μου και σαν ανόητη σκέφτηκα ΄Δεν μπορώ να τον αφήσω, είναι  αξιοθρήνητος΄. Ήταν τόσο ανασφαλής, τόσο ζηλιάρης, αυτό το παιδί που είχε μεγαλώσει με την γιαγιά του, που ποτέ στ'αλήθεια δεν γνώριζε αν η μητέρα του τον αγαπούσε ή όχι. Υποσχέθηκε ότι δεν θα χάσει ποτέ ξανά την αυτοκυριαρχία του και ήμουν τόσο αφελής να τον πιστέψω. Έτσι έμεινα. Νομίζεις ότι αν μείνεις θα μπορείς να βοηθήσεις κάποιον έτσι, ότι η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πάντα.  Επίσης αισθάνθηκα υποχρέωση να μείνω επειδή είχαμε συμβόλαιο με την Warner Brothers για να κάνουμε το άλμπουμ και δεν μπορούσες να παρατήσεις έτσι τους ανθρώπους. Είχαν ρίξει τόσα χρήματα και θα ήταν πολύ αντιεπαγγελματικό. Αλλά αν ήξερα τι θα με περίμενε, πόσες φορές το ίδιο σενάριο βίας που ακολουθούνταν από μετάνοια θα παιζόταν, θα είχα τρέξει μέσα στην νύχτα ουρλιάζοντας και δεν θα κοίταγα ξανά πίσω μου, αλλά αυτό σημαίνει στερνή μου γνώση να σ'είχα πρώτα. Εκείνη την νύχτα ο καιρός τελικά χάλασε και ξέσπασε μία άγρια καταιγίδα.

Auntie Aviator (1970)

Ήταν πολύ ζέστη την Δευτέρα καθώς περπατούσα για το σούπερ μάρκετ στο χωριό να πάρω λαχανικά. Καθώς τα κουβαλούσα σπίτι ένα αυτοκίνητο σταμάτησε πίσω μου. Άκουσα μία πόρτα να χτυπά μετά ένας άνδρας που φορούσε ένα τουίντ σακάκι με δερμάτινες βάτες με πλησίασε. Είπε πως ήταν ο πιανίστας του Dylan, μου είπε πως ήμουν σπουδαία τραγουδίστρια και ότι ο Dylan νόμιζε ότι τον αντιπαθούσα επειδή δεν είχαμε εμφανιστεί στο σπίτι του για τσάι την Κυριακή. Πρώτη φορά
θα άκουγα ότι υπήρχε μία τέτοια πρόσκληση. Ο John έχοντας φανερά ζηλέψει δεν μου είπε τίποτα και ήμουν εξοργισμένη. Μετά πρόσεξε την μελανιά κάτω από το μάτι μου. Έπρεπε να εξηγήσω ότι είχα παντρευτεί ένα ζηλιάρικο, ανασφαλές παιδί και του ζήτησα να πει στον Dylan ότι αυτός ήταν ο λόγος που δεν εμφανιστήκαμε στο σπίτι του. Όταν γύρισα στο σπίτι ρώτησα τον John για την πρόσκληση και ισχυρίστηκε ότι είχε ξεχάσει να μου το πει. Ναι καλά! Ήταν τόσο ανόητο από μέρους του να χάσουμε μία ευκαιρία σαν αυτή, που θα μπορούσε να τον οδηγήσει να παίξει με τον Dylan. Σύντομα μετά λάβαμε ένα τηλεγράφημα από την Blackhill Enterprises που μας ζήταγε να τον προσκαλέσουμε να παίξει στο φεστιβάλ στο Isle of Wight εκείνο τον Αύγουστο. Τον βρήκαμε στον τηλεφωνικό κατάλογο του Woodstock κάτω από το όνομα Zimmerman, αλλά δεν του μίλησα ούτε εκείνη την φορά και ποτέ δεν είχα άλλη ευκαιρία. Όταν επιστρέψαμε στην Αγγλία ο John θα καυχιόταν ότι θα είχε πιεί τσάι με τον Bob Dylan, αλλά στην πραγματικότητα η ανασφάλειά του δεν άφησε να συμβεί κάτι τέτοιο. Ο John ήταν μεγάλος κιθαρίστας, αλλά ο Dylan πάντα θα ήταν ο πρώτος συγγραφέας και με αυτό δεν μπορούσε να τα βάλει ο John. Σύντομα μετά από αυτά  η γυναίκα του Dylan αποφάσισε ότι το σπίτι τους ήταν πολύ επικίνδυνο για τα παιδιά, επειδή ήταν χτισμένο στην πλαγιά ενός βουνού με λόφους και έτσι μετακόμισαν αφήνοντας τους Happy και Artie Traum να το προσέχουν. Ο Dylan μας έστειλε ένα μήνυμα, ωστόσο, προσφέροντάς μας να κάνουμε χρήση της πισίνας του ενώ έλειπε, πράγμα πολύ ευγενικό. Έτσι τελικά είδαμε το σπίτι, ακόμα κι αν ο ίδιος δεν ήταν εκεί. Ήταν όμορφο, όλο δέντρα, σαν καταφύγιο, με μία φυσική πισίνα που περιείχε νούφαρα. Ενώ όλοι έκαναν γυμνισμό, γλύστρισα να δω μέσα και βρήκα το στούντιο ηχογράφησης, όπου κάθησα μόνη μεθώντας με την ατμόσφαιρα. Δεν πήγαμε στο φεστιβάλ του Woodstock. Αν και νομίζω ότι ο John ήθελε, αισθάνθηκα ότι δεν ήταν μέρος για να πάω τον μικρό μου γιό. Είχα αρχίσει να αισθάνομαι τι σημαίνει να ζεις στην Αμερικανική μεσαία τάξη της υπαίθρου και ότι ήταν ξένη σε μένα. Ήμασταν στην εξοχή, όπου ο καθένας είχε όπλο και τα περισσότερα καφέ είχαν πινακίδες που έλεγαν ΄όχι ξυπόλητοι΄ ή ΄όχι χίπις΄. Είχα αρκετά. Ένα παιδί να προστατεύσω και δεν αισθανόμουν ασφαλής εκεί. Ήθελα απλά να επιστρέψω στην Αγγλία. Αγαπούσα τα δάση και τις δασωμένες εκτάσεις και την ύπαιθρο στην Αμερική, αλλά ήμουν έτοιμη να επιστρέψω στο Hampstead. Το Stormbringer! δούλεψε θαυμάσια, αν και σταδιακά έπαψε να είναι το άλμπουμ μου και έγινε ένα πρότζεκτ του John and Beverley Martyn. Αυτό δεν με ανησύχησε, επειδή ήμασταν μαζί σε κάθε άλλο τομέα της ζωής. Ήταν χαρά μου να δουλεύω με τον Joe Boyd, που ήταν μεγάλος παραγωγός και αλήθεια ήμουν πολύ ενθουσιασμένη με ότι δημιουργούσαμε. Την 24 Σεπτέμβρη του 1969 παίξαμε στο London’s Royal Festival Hall με τον Nick Drake και τους Fairport Convention. Ήταν η πρώτη εμφάνιση των Fairport μετά από το τρομερό ατύχημα που είχαν το Μάιο και πήγαν πολύ καλά. Θεωρούσα ότι θα προωθούσαμε το άλμπουμ σαν ζευγάρι όταν κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1971 και πράγματι εμφανιστήκαμε στο Queen Elizabeth Hall μαζί με τον Nick Drake σαν υποστήριξη και κάναμε ακόμα ένα σόου στο Bristol. Ωστόσο όταν ήταν ο καιρός να πάμε σε περιοδεία, τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν άσχημα. Ο Joe ήθελε να κάνουμε περιοδεία με τους Fairport, αλλά η Sandy Denny δεν ήταν χαρούμενη με αυτό. Το πήρα αλλιώς. Σκέφτηκα ότι ένοιωσε ότι ήμουν απειλή για το στέμμα της ως Η τραγουδίστρια της folk, ακόμα κι αν δεν ήθελα να είμαι το είδος της τραγουδίστριας της folk που ήταν αυτή. Όταν το Stormbringer! βγήκε, μεθυσμένη μου τηλεφώνησε, μιλώντας με άσχημο τρόπο, ρωτώντας αν είχα αλήθεια γράψει το "Can’t Get The One I Want", ανάμεσα σε άλλα. Την μία ή δύο φορές που εμφανίστηκα με τους Fairport, επέμενε να μάθει προκαταβολικά τι θα φορούσα στη σκηνή. Ήταν πολύ χαρούμενη να είναι εκεί ο John, αλλά εμένα δεν με ήθελε τριγύρω. Ο John έμοιαζε ικανοποιημένος με αυτό οπότε για να σταματήσω να προκαλώ άσχημα αισθήματα σταμάτησα να κάνω περιοδείες. Η Warner Brothers ήθελε να βγάλει το "Can’t Get The One I Want" σε single στην Αμερική, αλλά ο John φρίκαρε καθώς το κομμάτι ήταν δικό μου και δεν είχε σχεδόν καθόλου συμμετοχή. Ο καημένος ο Joe έπρεπε να τους πει ότι δεν θα μπορούσε να γίνει. Ο Art Garfunkel επίσης ήθελε να το διασκευάσει αλλά ο John δεν θα το επέτρεπε ούτε αυτό. Ήθελα να κρατήσω το γάμο μου, έτσι τον άφησα να υπαγορεύσει τους κανόνες. Ήταν το τέλος της καριέρας μου αλλά δεν το είχα καταλάβει ακόμα. Θα ξεκινούσαμε το δεύτερο άλμπουμ μας Road To Ruin, μόλις πήγαμε πίσω στην Αγγλία και ο John θα έπαιρνε τον έλεγχο αμέσως. Τι προφητικός τίτλος όμως! Ήθελε να είναι σόλο καλλιτέχνης και έλεγε στον Joe πώς να κάνει την παραγωγή. Αν ο Joe έλεγε ότι ήθελε εμένα να κάνω φωνητικά, ο John θα επέμενε να κάνει αυτός. Ο Joe έχασε το ενδιαφέρον του εξαιτίας αυτού του μεγάλου παιδιού. Συνεχώς πολεμούσαν με τους εγωισμούς τους. O John ήταν τόσο χειριστικός, που ο Joe καθόταν στο στούντιο διαβάζοντας New York Times και Guardian, μη δείχνοντας ενδιαφέρον σε ότι κάναμε. Ήταν γελοίο. Δεν υπήρχε πιά η μαγεία. Δεν ήμασταν πιά ντουέτο, δεν ήμουν καν μέρος της ομάδας. Ο John είχε έρθει σε όλο αυτό ως ο κιθαρίστας μου, αλλά είχε αναλάβει σε τέτοια έκταση που αισθανόμουν έξω από οτιδήποτε. Όλοι θα παραδίδονταν στον John, που ήταν ανεξέλεγκτος. Κι εγώ απλά ήμουν ανακουφισμένη που είχε κρατήσει μέχρι τότε το λόγο του και δεν με είχε ξανακτυπήσει. Ένα ζευγάρι Αμερικανών ήρθε να μείνει μαζί μας στο Hampstead για τα Χριστούγεννα του 1969 και η γυναίκα σχολίασε το ότι μπορούσε να δει πόσο με θαύμαζε ο Joe από τον τρόπο που με κοίταγε όταν τραγουδούσα. Ο John όρμησε έξαλλος για το γραφείο του Joe με μία μαχαίρα κάτω από το χέρι του. Του έκοψε το δρόμο ένας παλιός φίλος που κατάφερε να τον καλμάρει και να τον γυρίσει σπίτι. Αυτό ήταν το είδος του άνδρα που ζούσα μαζί, ποτέ δεν ήξερα τι θα έκανε το επόμενο λεπτό. Η Γλασκώβη είναι μία σκληρή πόλη για να μεγαλώσει κανείς, πιθανόν μία ιδανική αρχή για την μουσική βιομηχανία και ο John έγινε λύκος ανάμεσα στους λύκους. Μπορεί να έδειχνε νέος, χαριτωμένος και πράος αλλά μέσα του έπρεπε να είναι ένα σκληρό παιδί. Αυτό είναι που νόμιζε ότι έπρεπε να είναι ένας άνδρας, λίγο τυπάς, σκληρός άνδρας και το αλκοόλ του έβγαλε την αθέατη πλευρά του. Τόσο γελοίο όσο ακούγεται, ποτέ δεν κατάλαβα τι πότης ήταν εκείνες τις πρώτες μέρες. Έπινε από τα 14 του, αλλά όχι πολύ στο σπίτι του. Ήταν κοινωνικός με το ποτό, πριν και μετά τις εμφανίσεις του ή στις παμπ όπου θα συγκεντρώνονταν ένα μεγάλο κοινό γύρω του. Του άρεσε να είναι το επίκεντρο της προσοχής αλλά σπανίως βγαίναμε πια μαζί έξω. Φυσικά είχα ένα μικρό παιδί να φροντίσω, αλλά ήταν σαν να ήμουν τιμωρημένη στο σπίτι, ενώ αυτός συνέχιζε να κάνει τη ζωή του και να πηγαίνει σε περιοδείες. Για να είμαι δίκαιη, ο John είχε αναλάβει το παιδί ενός άλλου και το φρόντιζε σαν δικό του παιδί, αλλά επέμενε να έχει τον έλεγχο σε όλα, ιδιαίτερα στην μουσική-και στα χρήματα. Κράταγε σφιχτά τα χέρια του γύρω από το πορτοφόλι και ποτέ δεν είχα καθόλου λεφτά δικά μου στην έγγαμη ζωή μου. Αν χρειαζόμουν κάτι, ακόμα και τροφή, έπρεπε να τον ρωτήσω. Αν συνέχιζα να κρατάω το στόμα μου κλειστό και να είμαι καλό παιδί, θα έπαιρνα μία μικρή ανταμοιβή. Δεν είχα ακόμα αρχίσει να λαμβάνω δικαιώματα μέχρι το 1975 και τότε ακόμα ποτέ δεν πήρα το αναλογούν ποσό. Μόνο πρόσφατα ανακάλυψα ότι όταν υπέγραψα για τα δικαιώματα στα τραγούδια που γράψαμε μαζί, αυτός έβαλε μόνος του μετά μόνο το 25% στο όνομά μου. Το έκανε αυτό χωρίς να μου πει τίποτα, απλά έσπρωξε μία κόλα χαρτί μπροστά μου και μου είπε που να υπογράψω. Ούτε αυτός, ούτε κανείς άλλος μου είπε ότι θα γινόμουν μέλος της Performing Rights Society, όπως αυτός. Ήταν τόσο έξυπνος ώστε να υπογράφει κάθε δικαίωμά του μακριά. Μία φορά υπήρξε ένα μικρό ποσό τοποθετημένο για μένα, για να κάνω ένα άλμπουμ, αλλά ποτέ δεν το είδα. Ηχογράφησα τα
τραγούδια, καλά τραγούδια χρησιμοποιώντας σάμπα και ρέγγε, τραγούδια μπροστά από τον καιρό τους, αλλά μέχρι εκείνη τη μέρα δεν είχα δει ποτέ τους υπεύθυνους, το άλμπουμ τελοσπάντων ποτέ δεν κυκλοφόρησε. Ήταν σαν κανένας να μην με έπαιρνε στα σοβαρά. Το "Don’t Want To Know" στο Solid Air βγήκε σαν τζαμ μεταξύ εμένα και του John, αλλά αυτός αρνήθηκε να βάλει το όνομά μου σε αυτό. Άρχισε να παίζει ένα ρυθμό και εγώ εμφανίστηκα με δύο γραμμές "I don’t wanna know about evil / I just wanna know about love'.

John Martyn - Don't Want to Know (1973)

Αυτό είναι χαρακτηριστικό του πώς με χρησιμοποιούσε σαν μούσα του. Πάντα μου υποσχόταν ότι θα με βοηθήσει με την καριέρα μου μία μέρα, αλλά ποτέ δεν συνέβη. Η φασαρία ήταν ότι ήμουν τόσο καλοπροαίρετη και περισσότερο ενδιαφερόμουν να κάνω μουσική παρά συμβόλαια. Είναι εκπληκτικό το ότι ποτέ δεν πήρα ούτε ένα credit στα τόσα χρόνια που γράψαμε αναρρίθμητα τραγούδια. Θα έρχονταν (τα τραγούδια) μετά από τζαμ αργά την νύχτα και όταν το παίξιμο άρχιζε να σταθεροποιείται σε κάτι θα έλεγα: ΄Παρακαλώ, θυμήσου ότι σε βοήθησα να το γράψεις αυτό΄και θα έλεγε: ΄Ναι ναι θα κάνω κάτι γι'αυτό΄. Αν ζόριζα το ζήτημα, θα γινόταν παράφρονας, θα με φώναζε ΄λαίμαργη Εβραία σκύλα΄ και θα απαιτούσε να ξέρει αν νομίζω ότι δεν προσφέρει αρκετά στην οικογένεια. Το 1971 γέννησα το δεύτερο μωρό μου και πρώτο του John, την κορούλα μας. Με πίεζε πολύ να του κάνω ένα παιδί και ήμουν τόσο εξουθενωμένη που τελικά ενέδωσα. Δεν είχα καριέρα για να μιλήσω γι'αυτήν. Όπως τόσες γυναίκες τότε, νόμιζα ότι ήταν λάθος να βάζω πρώτο τον εαυτό μου, θα έπρεπε να σκέφτομαι τον άνδρα και τα παιδιά μου, έτσι απλά συνέχιζα. Αυτό με άφησε ανικανοποίητη από τη ζωή. Αισθάνθηκα τόσο εξαπατημένη. Είχα κάνει αυτό το υπέροχο άλμπουμ αλλά δεν έλαβα τίποτα από αυτό. Θα το έβλεπα στα δισκοπωλεία με την φωτογραφία μου πάνω, αλλά ήταν σαν να κοίταγα ένα τρίτο πρόσωπο. Ποιό το θέμα που το κάναμε, εάν εγώ δεν ήμουν εκεί έξω να το παρουσιάζω με τον John; Αυτός γινόταν ολοένα και περισσότερο διάσημος, ενώ εγώ ήμουν κολημμένη με τα παιδιά σε μία μικρή γκαρσονιέρα, όπου δύσκολα έβλεπα κάποιον, με τον κόσμο να με έχει ξεχάσει. Ήμουν δυστυχισμένη με τα φωνητικά μου σε δύο τραγούδια μου στο
Road To Ruin και αισθάνθηκα ότι ο Joe δεν νοιαζόταν πιά. Ήταν σαν να ήθελε να μου πει 'Μπήκες στα σκατά επειδή άφησες τον άνδρα αυτόν να σε παραμερίσει'. Μετά ξαφνικά ανακοίνωσε ότι πήγαινε πίσω στην Αμερική να δουλέψει για την Warner Brothers. Θα συνεχίζαμε να ηχογραφούμε με την Island Records, αλλά το γραφείο του επρόκειτο να κλείσει και δεν θα είχαμε μάνατζερ ή παραγωγό. Ο Joe με ρώτησε πώς έβλεπα την καριέρα μου να πηγαίνει στο μέλλον και είπα ότι δεν γνώριζα. Επίσης μου ζήτησε ποιός είχε γράψει το μεγαλύτερο μέρος στο "Aunty Aviator". Λοιπόν, αποκρίθηκα, ο John μου έδωσε την πρώτη γραμμή και αυτό μου είχε δώσει την ιδέα, αλλά εγώ είχα το υπόλοιπο ολόκληρο. Νομίζω ότι προσπαθούσε να μου θυμίσει ποιά ήμουν μουσικά, αλλά δεν κατάλαβα στ'αλήθεια τι συνέβαινε. Υποψιάστηκα ότι συμφωνίες είχαν γίνει πίσω από την πλάτη μου και όλοι εκτός από εμένα θα διέκριναν ότι ο John δεν ήθελε να κάνω καριέρα. Η πρώτη φορά που είδα την τρέλα του John ήταν εκείνη η νύχτα στο Woodstock, αλλά άρχισε να εμφανίζεται όλο και συχνότερα. Θα υπήρχαν κενά και μετά κάτι θα τον πυροδοτούσε ξανά και θα γινόταν άλλο ένα επεισόδιο ακολουθούμενο από μετάνοια. Κάθε φορά θα έλεγε ότι δεν ήταν ο εαυτός του και δεν επρόκειτο να συμβεί ποτέ ξανά. Μέχρι τώρα ήμουν τόσο έκπληκτη και απομονωμένη για να κάνω κάτι παρά να αποδεκτώ τις συγγνώμες του. Τα κενά μεταξύ των επεισοδίων στένευαν καθώς άρχισε να γυρνάει με ολοένα και περισσότερους κακόφημους τύπους, ανθρώπους που θα σου έδιναν όπλο αν τους ζήταγες, ή μία τσάντα με κοκαίνη. Δεν ήταν μουσικοί αλλά αγαπούσαν την μουσική του John. Αυτός διασκέδαζε να συναναστρέφεται με γκάνγκστερ τύπους. Του άρεσε η ρομαντική πλευρά του πράγματος και τον έβλεπα σαν ένα είδος Jesse James, να πολεμάει ενάντια στο κατεστημένο. Είχα εξουθενωθεί σε αυτό το μικρούλι διαμέρισμα, κολημμένη με τα δύο μικρά μου όλη την ημέρα, ενώ ο John ήταν έξω και έχτιζε την φήμη του. Ποτέ δεν ήταν ο άνθρωπος για να βοηθήσει με την ανατροφή των παιδιών και θα καταλάβαινα τώρα ότι έπινε τόσο πολύ και πειραματιζόταν με όλα τα διαθέσιμα ναρκωτικά. Είδα πολύ τον Nick Drake εκείνη την περίοδο γιατί ζούσε κοντά στο Belsize Park. Τον αφήναμε να έρχεται όποτε ήθελε και θα του έβαζα φαγητό ή θα παίζαμε όλοι χαρτιά. Μερικές φορές θα χρησιμοποιούσε το reel-to-reel κασετόφωνο εγγραφής του John για να γράψει μουσική. Είχαμε ακούσει λίγο από το νέο του άλμπουμ όταν επιστρέψαμε από την Αμερική και το λατρέψαμε. Δυστυχώς δεν κέρδισε την αναγνώριση που του έπρεπε. Του έλειπε αυτοπεποίθηση και ήταν τόσο εύθραυστος να πιέσει όπως πρέπει να κάνει κάποιος στην μουσική βιομηχανία. Ο Nick ήταν μία ενδιαφέρουσα αντίθεση προς τον John και την Sandy Denny, δύο ανθρώπους οδηγούμενους από τον πόθο για επιτυχία και έτεινε στην αυτοκαταστροφή. Θα μπορούσαν να κάνουν το οτιδήποτε (ο John και η Sandy Denny), αλλά ο Nick ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει έτσι και άρχισε να βυθίζεται σε μία βαθιά κατάθλιψη. Δεν έδινε σημασία στον εαυτό του, έχασε την όμορφη λάμψη του και έγινε μία φθαρμένη φιγούρα που έσερνε τα πόδια του. Επειδή είχαμε τόσο πολύ συναναστραφεί, οι διαθέσεις του άρχισαν να με επηρεάζουν. Κάτι έπρεπε να αλλάξει ή θα πνιγόμουν. Δεν είχαμε ούτε κήπο για τα παιδιά ώστε να μπορούν να παίζουν. Αποφάσισα ότι ήταν καιρός να φύγουμε από το Λονδίνο. Ο John πέρναγε υπέροχα και δεν ήθελε στ'αλήθεια να φύγει αλλά επέμενα και το 1972 μας βρήκε ένα σπίτι στο Hastings διαμέσου κάποιων φίλων. Μου άρεσε να βρίσκομαι κοντά στη θάλασσα. Θα ανάσαινα τον φρέσκο αέρα. Ξεκίνησα να κάνω εξάσκηση στη γιόγκα, πράγμα που προκάλεσε την απέχθεια του John-όχι επειδή ήταν αντίθετος στην ιδέα, αλλά επειδή πάντα ήθελε να κάνει πράγματα όπως αυτό, αλλά ποτέ δεν ήρθε κοντά σε κάτι τέτοιο. Αν και η κίνηση ήταν θετική για μένα κατά κάποιο τρόπο, οδήγησε σε επιδείνωση της σχέσης μας. Ο John ήταν ευτυχισμένος να περνάει την ώρα του στους δρόμους ή στο Λονδίνο μένοντας με φίλους, αλλά όταν ήρθε τελικά θα έκανε σαν λυσσασμένος σκύλος και θα απαιτούσε να μάθει ποιός ήταν στην επικράτειά του. Ποτέ δεν υπήρξα άπιστη στον John επειδή τον φοβόμουν τόσο πολύ. Πάντοτε έλεγε ότι θα με σκότωνε και θα αυτοκτονούσε κι αυτός μετά, εάν έφευγα με κάποιον άλλο και θα έλεγε λέξεις όπως "Κατάρα στον άνδρα που θα σε πάρει μακριά". Ήταν τόσο δραματικός χαρακτήρας που τον πίστεψα. Τα πράγματα γίνονταν τόσο άσχημα που θα πάθαινα μία κρίση πανικού όταν βρισκόταν μαζί μας. Ποτέ δεν ήξερα τι θα μπορούσε να κάνει. Ζούσα με τα νεύρα τεντωμένα, προσπαθώντας όσο πιό σκληρά να μην κάνω τίποτα που θα τον έβγαζε εκτός ελέγχου. Θα άρχιζε να πίνει κάπου, μετά θα ερχόταν σπίτι και θα γρύλιζε με την Γλασκωβέζικη προφορά του. Αυτό ήταν όταν η βία άρχισε να κλιμακώνεται. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να το σκέφτομαι πολύ γιατί μου έρχεται απελπισία. Με τα χρόνια απέκτησα σπασμένη μύτη, τραύμα στο εσωτερικό του αυτιού και τραύματα στο τριχωτό της κεφαλής. Πάντα είχα μελανιές στα μπράτσα και στο πηγούνι-σταθερά τα χτυπήματά του ήταν κάτω από το πηγούνι, τόσο όσο να δάγκωνα την γλώσσα μου. Μία νύχτα μου έσπασε μία καρέκλα πάνω μου και το χέρι μου τραυματίστηκε όταν το έβαλα μπροστά για να προφυλάξω το κεφάλι μου από το χτύπημα. Ο John δεν θα με άφηνε να καλέσω γιατρό, παρά μόνη μου έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο.
Μία φίλη είχε εμφανιστεί και τρομοκρατήθηκε όταν είδε σε τι κατάσταση βρισκόμουνα. Με βοήθησε να τυλίξω το χέρι μου όσο καλύτερα μπορούσε και τελικά θεραπεύτηκε μόνο του με τον καιρό. Ακόμα υπάρχουν σημάδια και μία τρύπα στον αγκώνα που μου φέρνει πόνους μέχρι και τώρα. Έπρεπε να προσέχω ότι λέω και κάνω με αυτόν εκεί και να ταιριάζω με αυτά που ήθελε. Όταν ήθελε να φάει έπρεπε να το ξέρω να το φτιάχνω όπως ήθελε και να είναι εντάξει γι'αυτόν. Αν ήθελε να βγεί έξω ήταν δουλειά μου να του έχω ετοιμάσει τα ρούχα του. Θα άκουγα τρομοκρατημένη τις κινήσεις του μέσα στο σπίτι. Η είσοδός του στην κουζίνα συνήθιζε να είναι πολύ έντονη, επειδή πάντοτε περίμενα να κρατάει ένα μαχαίρι στο λαιμό μου. Ίσως αυτή η ώρα ήταν όταν τα παιδιά έκαναν πολύ φασαρία όταν αυτός ήθελε να κοιμηθεί. Δεν μπορούσα να ξέρω τα κίνητρά του. Έπρεπε να σκέφτομαι όλα αυτά όλη την ώρα. Ζώντας έτσι βαθμιαία άρχισε να με μεταχειρίζεται σαν χτυπημένο σκυλί, που κουλουριάζεται σαν να περιμένει τα άσχημα, και αν παραπονιόμουν που με χτύπαγε θα γρύλιζε "Θες κι'άλλο;" Πάντα έλεγε "Κάτσε κάτω. Σκασμός". Οι λέξεις μπορούν να σε κακοποιήσουν, παρά τους στίχους του παιδικού τραγουδιού (children's rhyme) "Sticks and stones may break my bones, but names can never hurt me". Μου έλεγε "Πάρε τα χοντρά Εβραικά χέρια σου από πάνω μου" για παράδειγμα. Ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί του τότε. Καμία γυναίκα δεν θέλει να ακούει τέτοια πράγματα όταν είναι έγκυος και αυτό άρχισε να επιδρά στην υγεία μου φυσική και πνευματική. Δεν είχε σημασία πώς θα προσπαθούσα να τον ευχαριστήσω ή να τον εξευμενίσω, αυτή η βίαιη, άγρια πλευρά του τελικά θα έβγαινε έξω, αλλά δεν μπορούσα να φύγω. Δεν είχα να πάω πουθενά και δεν είχα καθόλου χρήματα. Τέλος πάντων πίστευα ότι ο γάμος είναι για όλη την ζωή. Σιχαινόμουν τον εαυτό μου που ανεχόταν τέτοια συμπεριφορά τόσο καιρό. Ήταν όπως τότε που πέρναγε τα ίδια η μητέρα μου. Για τον John η θέση της γυναίκας ήταν να φροντίζει τον άνδρα της, που ήταν το πιό σημαντικό μέλος της οικογένειας. Ήταν σαν να υπήρχα αποκλειστικά για να τον υπηρετώ και να γεννήσω τα παιδιά του. Πιστεύω ότι με αγάπησε αλλά με τον τρόπο που μόνο αυτός ήξερε, που πάντα έβαζε πρώτο τον εαυτό του. Ο John ήταν ένας θυμωμένος άνδρας. Είχε και με τον νόμο μπλεξίματα όταν είχε γίνει βίαιος με έναν ναύτη στο τραίνο και είχε ποινή για GBH. Δεν ήξερα τίποτα γι'αυτό καθώς αγνοούσα την ζωή του έξω. Ήταν ανερχόμενο αστέρι στην Island Records, δισκογραφική που αργότερα θα έφερνε τον Bob Marley στο επίκεντρο και πιστεύω ότι αποφάσισαν να μη μου το πούν προστατεύοντας τα συμφέροντά τους. Επίσης είμαι σίγουρη ότι κάτι γνώριζαν για αυτά που τράβαγα στο σπίτι, αλλά προτίμησαν να μην μιλήσουν. Αν γνώριζα για αυτή του την καταδίκη για σωματική βία θα μπορούσα να έχω μία άμυνα. Θα μπορούσα να καλέσω την αστυνομία όταν μου επιτίθετο και πιθανόν να είχε συλληφθεί. Δεν ξέρω αν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά θα είχα αυτή την επιλογή. Σαν τις περισσότερες κακοποιημένες γυναίκες, ντρεπόμουν να πω σε οποιονδήποτε τι συνέβαινε. Μόνο ο γιατρός στο Hastings γνώριζε την ακριβή έκταση των τραυμάτων μου. Το λυπηρό ήταν ότι ο John είχε μία γλυκιά πλευρά όταν ήταν νηφάλιος. Μία φορά έφερε έναν άστεγο σπίτι και τον τάισε, μετά τον έβαλε να πλυθεί και του έδωσε μερικά χρήματα για να περάσει. Νομίζω αναγνώριζε ότι χωρίς το ταλέντο του θα μπορούσε να βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση. Επίσης είχε μία τρομερή αίσθηση γούστου-συχνά θα μου έφερνε ένα ρούχο ή ένα κόσμημα που ήταν αλήθεια πολύ ωραίο. Και ήξερε από φαγητό και μαγείρεμα. Όταν πρωτοήρθε να με επισκεφτεί στο σπίτι για ανύπαντρες μητέρες έφερε διάφορες λιχουδιές μαζί του. Με δίδαξε πώς να μαγειρεύω με κάρυ και να φτιάχνω βραστά, αν και θα στεκόταν μακριά δίνοντας διαταγές όπως: "Μην αφήνεις φαγητό στο φούρνο! Μην το κάψεις! Πάντα ρίχνε μία ματιά!". Σαν αποτέλεσμα ξόδεψα το μισό διάστημα του γάμου μου στην κουζίνα ή έξω ψωνίζοντας.

Primrose Hill (1970)

Ο John πάντα βεβαιωνόταν ότι είχε όλο το Σεπτέμβρη κενό και θα πήγαινε στη Σκωτία για ένα μήνα. Είχε ένα θείο που δούλευε στο δασικό τμήμα και θα μας έβρισκε μία όμορφη αγροικία κοντά στο δάσος. Θα προσπαθούσαμε να ζήσουμε απλά-ο John θα πήγαινε να ψαρέψει σολομούς και εγώ θα τα μαγείρευα σε εξωτερική φωτιά. Συνήθιζε να παίρνει μαζί τα παιδιά ενώ εγώ καθόμουν και ζωγράφιζα με τις πολύ ωραίες νερομπογιές που μου είχε αγοράσει. Θα πηγαίναμε να παρατηρήσουμε χρυσαετούς και θα περπατούσαμε στο δάσος. Έκανε σωστά πράγματα περιστασιακά και αν και ποτέ δεν ήταν πατέρας με ενεργό ρόλο, ήταν τρυφερός και πάντα θα προσπαθούσε να σιγουρευτεί ότι όλοι θα πάμε έξω μαζί. Εκείνες ήταν όμορφες μέρες. Αλλά ήταν τόσο λίγες. Το μοναδικό πράγμα που πάντα ήταν καλό στην σχέση μας ήταν όταν παίζαμε μουσική μαζί-ήταν μαγικό, μυστικιστικό. Ποτέ δεν είδα κανέναν να αφοσιώνεται στο παίξιμο, τόσο συγκεντρωμένα όσο ο John. Μερικές φορές θα κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον και θα αναρωτιόμασταν από που έρχεται αυτή η μουσική. Ήταν τέλεια και το γνωρίζαμε. Δυστυχώς δεν μπορούσα πάντα να συμβαδίζω. Αυτά τα sessions ήταν συνήθως πολύ αργά και έπρεπε να ξεκουραστώ ώστε να μπορώ να φροντίσω τα παιδιά την επομένη. Αυτά τα sessions συνεχίστηκαν καθόλο τον γάμο μας, αν και σταδιακά αυτό το δέσιμο που είχαμε εξαφανίστηκε. Στα χρόνια που περνούσαν ο John με εξευτέλιζε τόσο συχνά που έγινα απαθής. Θα μου έλεγε ότι δεν μπορούσα να παίξω, ότι δεν ήξερα πως να κουρδίσω σωστά μιά κιθάρα και όμως ήθελε να κάνει μουσική μαζί μου. Ήταν μιά παράξενη ύπαρξη και αισθάνθηκα αποπροσανατολισμένη κάποιες φορές. Δεν είχα ηχογραφήσει τίποτα μετά από το Road To Ruin, που βγήκε τον Νοέμβριο του 1970 και τελικά είπα στον John ότι ήθελα να κάνω ακόμα ένα άλμπουμ. Είπε θα το κοιτάξει. Μία νύχτα ήρθε σπίτι στις 03:00 και με σήκωσε να μου πει ότι δεν ήθελε ένα άλμπουμ από μένα, αλλά από τον ίδιο. Μου ράγισε την καρδιά. Ο John είχε επιτυχία, αλλά δεν μπορούσε να το χειριστεί. Όσο περισσότερο δούλευε τόσο λιγότερες ήταν οι τρυφερές μας στιγμές. Καθώς τα 70'ς προχωρούσαν αποφάσισε ότι έπρεπε να μετακινηθεί από το χίπικο look και άρχισε να γίνεται πιό αρρενωπός, φορώντας σακκάκια και τέτοια. Όχι πιά τουλπάνια και κατσαρά μαλλιά. Ήταν τότε που άφησε να μεγαλώσει το διάσημο μούσι του. Έγινε άσωτος. Οι αφοσιωμένοι οπαδοί του μπορεί να πίστευαν ότι ήταν αλήθεια το πρόσωπο που έκανε τα τραγούδια του, αλλά δεν γνώριζαν τι συνέβαινε στο σπίτι. Αργότερα καθώς έπινε περισσότερο και έπαιρνε περισσότερα ναρκωτικά, το χάος θα απλωνόταν στις εμφανίσεις του, που μερικές φορές γίνονταν ασυνεπείς και χαοτικές και ανέπτυξε την φήμη του ταραχοποιού. Ευτυχώς δεν ήταν πραγματικά στο σπίτι πολύ καιρό τον καιρό που είμαστε παντρεμένοι. Μπορούσα να ηρεμήσω εκείνο τον καιρό, να είμαι μόνη μου με τα παιδιά μου και να έχω μία κανονική ζωή. Η παραλία ήταν μόνο μερικά λεπτά από την μπροστινή μας πόρτα και περάσαμε μερικές πολύτιμες ημέρες εκεί. Θα έκανα πικνικ θα καθόμουν
με τα παιδιά όλη μέρα έξω. Θα τσαλαβουτούσαν στο νερό και εγώ θα καθόμουν απλά μεθώντας με τον ήλιο. Η μόνη φορά που είδα τον John ειρηνικό ήταν όταν έπαιζε μουσική ή καθόταν στην όχθη του ποταμού και ψάρευε. Για τον John ο θαυμασμός των ξένων ήταν εθισμός. Λάτρευε να κάνει αίσθηση στους άλλους και θα περνούσε ώρες στις παμπ του Hastings, λέγοντας ιστορίες στους κόλακές του μετά δε θα τους έφερνε σπίτι για να συνεχίσουν. Αυτοί ήταν αγενείς τύποι που δεν ήθελα να βρίσκονται γύρω από τα παιδιά μου. Θα κατέβαζαν τα παντελόνια για να δείξουν το τατουάζ στον πισινό τους και οι γυναίκες θα τον φιλούσαν και θα τον χάιδευαν χωρίς να δίνουν σημασία αν ήμουν μπροστά ή όχι. Από νωρίς ήξερα ότι δεν μου ήταν πιστός. Γυναίκες με ονόματα όπως ‘Morning Star’ θα τηλεφωνούσαν από το Λος Άντζελες ρωτώντας "είναι ο John Martyn εκεί;".
Ήταν τρομακτικό και ακόμα ήθελε να μοιράζεται το κρεβάτι μας. Ήταν σαν να μην με έβλεπε πιά σαν άτομο. Ο γάμος μας άρχισε αλήθεια να καταρρέει το 1972, όταν η Island αποφάσισε ότι θα ήταν καλή ιδέα για τον John να δουλέψει με την Claire Hamill. Αυτή ήταν μία νέα folk τραγουδίστρια και ο John έπαιξε στα δύο πρώτα της άλμπουμ. Μετά αυτή πήγε σε περιοδεία μαζί του σαν υποστηριγκτικό σχήμα. Ήμουν απογοητευμένη με όλο αυτό. Ο John κι εγώ είχαμε κάνει μαζί δύο υπέροχα άλμπουμ, αλλά ακόμα δεν ήθελε να παίζει μαζί μου επαγγελματικά πιά. Υποτίθεται θα πήγαινε σόλο και νάσου συνδεόταν τώρα με μία άλλη γυναίκα. Υποθέτω ότι ζήλευα επίσης. Ήμουν σίγουρη ότι κάτι έτρεχε μεταξύ τους πέρα από την μουσική, αν και ο John το αρνήθηκε μέχρι που ορκίστηκε στην ζωή των παιδιών ότι δεν έτρεχε τίποτα. Τον ίδιο χρόνο δεν θα μπορούσε να με προσεγγίσει σεξουαλικά γιατί κάτι είχε "τσιμπήσει" και εγώ υποτίθεται ότι πίστευα τις διαμαρτυρίες του. Ο μόνος χρόνος που είχα μία νορμάλ ζωή στο ελάχιστο ήταν όταν έλειπε μακριά σε περιοδεία και ακόμα και τότε φοβόμουν να κάνω πολλούς νέους φίλους. Ο Nick Drake ήταν ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που επιτρεπόταν να με επισκεφτεί και θα εμφανιζόταν όλη την ώρα. Αν ερχόταν όταν ο John δεν ήταν εκεί θα του έβαζα φαγητό και θα καθόταν να πιεί τσάι και να κοιτάει την θάλασσα για ώρες. Εκείνη την περίοδο είχαμε ένα νέο κορίτσι που έμενε μαζί μας που το έλεγαν Teresa May. Ήταν κόρη κάποιων ανθρώπων που ξέραμε και ζούσε μαζί μας επειδή δεν ήθελε να  πάει στο εκκλησιαστικό σχολείο της. Ήταν ευτυχισμένη να κάνει babysitting, έτσι μερικές φορές τα απογεύματα με τον Nick θα πηγαίναμε για κανένα ποτό ή θα βγάζαμε βόλτα τον σκύλο μου τον Albert. Άλλα απογεύματα ο Nick κι εγώ θα παίζαμε μουσική μαζί και αρχίσαμε να γράφουμε μαζί ένα τραγούδι, το "Reckless Jane".

Beverley Martyn/Nick Drake - Reckless Jane (1972)

Μερικές φορές όταν πήγαινα να επισκεφτώ την αδελφή μου στο Coventry, ο Nick θα έμενε με την οικογένειά του στο διπλανό χωριό και θα συναντιόμασταν κάπου για ένα καφέ. Μία φορά μου ζήτησε να γνωρίσω τον πατέρα και την μητέρα του. Αν και η φιλία μου με τον Nick ποτέ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά φιλία, με την αδελφή μου αποφασίσαμε ότι δεν θα ήταν το σωστό να γίνει κάτι τέτοιο την στιγμή που ήμουν παντρεμένη γυναίκα. Την τελευταία φορά που είδα τον Nick, ήμουν ξανά έγκυος. Ήταν έξω μαζί με τον John και κατά την επιστροφή τους ο Nick έμοιαζε να είναι σε κακή διάθεση. Ο John πήγε στην κουζίνα και άρχισε να μαγειρεύει και άκουσα τον Nick να λέει: "Πάντα σε εμπιστευόμουν John, αλλά τώρα βλέπω ότι αλήθεια είσαι ύπουλος". Μετά με ρώτησε αν πίστευα ότι ήταν ύπουλος. Δεν μπορούσα να απαντήσω την ερώτηση, φυσικά και όχι μπροστά στον John. Δεν είχα ξαναδεί τον Nick να είναι έτσι πριν. Ήταν πάντα τόσο ρομαντικός, ευγενικός άνθρωπος και τώρα ήταν θυμωμένος και επιθετικός με εμένα. Ήταν σαν να είχε δει κάτι στον John που δεν ήξερε ότι υπήρχε και με προκαλούσε να δω πιό καλά τον άνδρα που είχα παντρευτεί. Είχε δει τον John να κάνει πράγματα όπως να μου πετάει πετσέτες στο παρελθόν και πάντα έφευγε από το σπίτι όταν γίνονταν τέτοια πράγματα, αλλά τώρα ήταν σαν ο John είχε πεί ή κάνει κάτι που τον δυσαρέστησε. Μετά με ρώτησε: "Τι σκέφτεσαι για μένα;" Πριν βρω χρόνο να απαντήσω, ο John φώναξε από την κουζίνα: "Σε αγαπάει φίλε! Πάντα ανησυχεί για σένα" Αλλά αυτά ήταν αρκετά για μένα. Η εγκυμοσύνη με έκανε να αισθάνομαι το στομάχι μου άρρωστο και δεν μπορούσα να διαχειριστώ ότι συνέβαινε, έτσι ζήτησα συγγνώμη και πήγα στο κρεβάτι μου. Αφήνοντάς τους μαζί δεν με ανησύχησε. Ο John θα είχε σκοτώσει οποιονδήποτε τον αποκαλούσε ύπουλο, αλλά με τον Nick ήταν πάντα ευγενής. Ήξερα ότι ποτέ δεν θα πείραζε τον Nick. Τον αγαπούσε και του φερόταν σαν να ήταν ο μικρότερος αδελφός του. Το επόμενο πρωινό έκανα στον Nick τόστ με μαρμελάδα και καφέ. Ήταν μουτρωμένος και δεν ήθελε να μιλήσει. Όταν σηκώθηκε για να φύγει πήγα να τον αγκαλιάσω, αλλά με έσπρωξε. Πέθανε οκτώ εβδομάδες αργότερα. Λίγο πριν πεθάνει έλαβα ένα τηλεφώνημα από την μητέρα του που μου είπε ότι ήθελε να με δει. Ρώτησε αν θα μπορούσα να πάω στο χωριό, αλλά εξήγησα ότι ήμουν έγκυος και είπα ότι δεν θα τα κατάφερνα με τέτοιο ταξίδι. Στην καρδιά μου όμως πίστευα ότι δεν θα τα κατάφερνα να χειριστώ τα συναισθήματά μου. Μετά ρώτησε αν μπορούσε να πάει ο John αντί για εμένα. Ήταν ευτυχής να κάνει κάτι τέτοιο και αμέσως έφυγε για μερικές ημέρες. Όταν επέστρεψε μου είπε ότι ο Nick ήταν σε κακή κατάσταση και δεν μπορούσε πιά κανείς και τίποτα να τον βοηθήσει. Εκείνες τις μέρες υπήρχε ένα ακόμα μεγαλύτερο θέμα στις πνευματικές ασθένειες από ότι σήμερα. Δεν υπήρχαν πολλοί επαγγελματίες για να βοηθήσουν. Ο Nick είχε θελήσει να φτιάξει ξανά την φιλία του μαζί μας και να ζητήσει συγγνώμη για το τελευταίο εκείνο βράδυ. Εκ των υστέρων, έβλεπα ότι προσπαθούσε να φτιάξει αυτά τα λιγοστά που είχε καταφέρει στη ζωή του και είχαν χαλάσει. Ήμουν χαρούμενη που ήμασταν όλοι φίλοι ξανά, αλλά ένιωσα ότι θα έκανε κάτι κακό. Είπα στον John πως νόμιζα ότι θα τον χάναμε, αλλά ήρθε σαν σοκ όταν το τηλέφωνο χτύπησε και παρακολουθούσα το πρόσωπο του John να συσπάται καθώς τα κακά νέα τον συνέτριβαν. Όταν το έκλεισε είπε: "Τό'κανε" και βγήκε από το σπίτι. Δεν τον είδα για τις επόμενες δύο μέρες. Ήταν έξω αντιμετωπίζοντας την θλίψη του με τον δικό του τρόπο, αφήνοντάς με να αντιμετωπίσω την δική μου. Ποτέ δεν έμαθα τι εννοούσε ο Nick όταν με ρώτησε "τι σκέφτεσαι για μένα;" εκείνο το βράδυ αλλά είχε κάνει κάτι σπουδαίο για εμένα. Είχε δείξει να είναι αληθινός φίλος αντιμετωπίζοντας τον John και αυτό μου είχε δώσει ελπίδες ότι δεν ήμουν μόνη μου. Τώρα είχε φύγει. Αν ο Nick πήρε μεγαλύτερη δόση σκόπιμα ή χωρίς να το θέλει δεν θα το μάθουμε ποτέ. Νομίζω η οικογένειά του είχε ανάγκη να σκέφτεται ότι ήταν ατύχημα. Νομίζω ότι είχαν τόσα πολλά και ο πόνος ήταν τόσο μεγάλος. Δεν υπήρχαν πολλοί άνθρωποι γύρω του όταν ζούσε, μόνο κανα-δυό καλοί φίλοι. Ήταν ένα παιδί του Cambridge που ποτέ δεν ήταν άνετα εκεί έξω όπου Γλασκωβέζοι νταγλαράδες, όπως ο John έκαναν κουμάντο. Ο όμορφος νέος άνδρας στα εξώφυλλα των δίσκων δεν άντεξε στο τέλος. Μέσα του έγινε ένα ανακάτεμα και τον χάσαμε στα τέλη του 1974, έξι μήνες πριν την γέννηση του μικρότερου γιού μας. Άλλος ένας καταδικασμένος νέος άνδρας μπήκε στην ζωή μας κάπου εκείνο τον καιρό. Υποψιάζομαι ότι ο John έγινε φίλος με τον Paul Kossoff, για να ανταπεξέλθει στην θλίψη του για τον χαμό του Nick. Ο John είχε δουλέψει μαζί του στο σόλο άλμπουμ του το 1973, Back Street Crawler και τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση σαν καλλιτέχνη. Αλλά ο Paul ήταν ένα ευαίσθητο Εβραιόπουλο μασκαρεμένο σαν ένας τραχύς άντρας της rock. Το 1975 ήταν σε αποκατάσταση λόγω των συνηθειών του. Πιστεύω επίσης ότι ήταν πληγωμένος από την αποδοκιμασία του πατέρα του για τον τρόπο ζωής του. Είναι σκληρό όταν ο πατέρας σου είναι ένας σεβαστός ηθοποιός και εσύ ανακατασκευάζεις τον εαυτό σου ως ρόκερ εθισμένος στα ναρκωτικά. Ο Paul θα καθόταν στην κουζίνα μας, κρατώντας ένα ποτήρι creme de menthe frappe, εκείνο το πράσινο λικέρ με πάγο και σόδα που τόσο πολύ του άρεσε λέγοντας μας ιστορίες της Εβραίας γιαγιάς του με τα ροζιασμένα χέρια. Μου άρεσε πολύ, αλλά αισθάνθηκα ότι υπήρχε κίνδυνος να τον χάναμε κι αυτόν. Πράγματι πέθανε για αρκετά λεπτά ενώ ήταν σε φάση αποκατάστασης όταν η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά. Τον επανέφεραν αλλά μόλις τέσσερις εβδομάδες αργότερα ήταν σε περιοδεία με τον John, πίνοντας και παίρνοντας πάλι ναρκωτικά. Εκείνη η περιοδεία αναζωογόνησε τον Paul, έστω προσωρινά, αλλά δυστυχώς το παίξιμό του ήταν τόσο ασυνεπές για τον John, ώστε να το συμπεριλάβει στα κομμάτια του στο άλμπουμ που έβγαλε μετά. Αυτό ήταν το Live At Leeds, ηχογραφημένο στην τελευταία εμφάνιση της περιοδείας το Φεβρουάριο του 1975.

John Martyn/Paul Kossoff - So Much In Love With You (1975)

Ήταν μία περίοδος ολοκληρωτικής τρέλας για μένα, επειδή ο John αποφάσισε να το βγάλει μόνος του. Ένα κουπόνι με την διεύθυνσή μας τυπώθηκε και άνθρωποι άρχισαν να στέλνουν ταχυδρομικές παραγγελίες για 3 δολλάρια για να πάρουν υπογεγραμμένες κόπιες. Έπρεπε να φτιάξω τις παραγγελίες καθώς έρχονταν σε ένα βιβλίο και να ταχυδρομώ τους δίσκους επειδή ο John είχε αμέσως φύγει σε άλλη περιοδεία. Ήταν μακριά για τον περισσότερο καιρό, ως συνήθως και έπρεπε να χειρίζομαι όλα αυτά μόνη μου, όπως επίσης να φροντίζω δυό μικρά παιδιά και ένα μωρό. Επειδή ο John δημοσίευσε την διεύθυνσή μας κάθε παράξενος τύπος άρχισε να εμφανίζεται στο σπίτι προσθέτοντάς μου περισσότερο άγχος. Τον καιρό που όλα τα άλμπουμ είχαν πουληθεί και ταχυδρομηθεί ήμουν τελείως εξαντλημένη. Ο John αποφάσισε ότι θα πηγαίναμε όλοι στη Τζαμάικα για δύο μήνες. Κανόνισε να μείνουμε στο σπίτι του Chris Blackwell, έτσι φύγαμε. Το Strawberry Hill ήταν υπέροχο. Γύρω στα 15 μίλια από το Kingston, ανεβαίνοντας ένα βρώμικο μονοπάτι πάνω στο βουνό. Ήταν αποικιακό στυλ φυτείας/σπιτιού με ξύλινα παντζούρια, μεγάλη έκταση και κτίσματα που ζούσε το προσωπικό, όπως η Agnes, που μας μαγείρευε και ο γιός της που φρόντιζε τα κτήματα. Ο αέρας πάνω στο βουνό ήταν καθαρός και αναζωογονητικός και αισθανόσουν σαν Θεός να κοιτάς κάτω το Kingston. Ήταν υπέροχο μέρος για τα παιδιά και αυτά το αγάπησαν. O μικρός μου γιός ήταν κάτω από το κανονικό βάρος και η Agnes με δίδαξε πώς να κάνω κάποια φαγητά για να τον "χτίσω". Δούλεψε. Δεν θέλαμε να την βάλουμε σε μπελάδες και της είπαμε ότι θα ήμασταν ευτυχισμένοι να τρώμε ό,τι έφτιαχνε και για τους άλλους. Δεν μπορούσες παρά να αισθανθείς καλύτερα σε ένα τόσο λαμπρό μέρος, αλλά εγώ είχα κλειστεί στον εαυτό μου, αισθανόμενη κακοποιημένη, μη έχοντας πιά προσωπικότητα, σαν να μην ήξερα καν την ταυτότητά μου. Κοιτάζοντας πίσω, υποθέτω ήταν η αρχή του νευρικού κλονισμού μου. Έμοιαζε να ζω διαμέσου του John. Ήταν το ταξίδι του και ήταν ο σταρ. Του άρεσε εκεί. Θα τρομοκρατούσε τον τοπικό πληθυσμό με την ξενική προφορά του πηγαίνοντας στην πόλη και πίνοντας λευκό ρούμι. Δυστυχώς ακόμα και στην Τζαμάικα θα είχε τα συνηθισμένα επεισόδιά του και ξανά ο καθένας ήταν προσεκτικός να μην επισημαίνει τις ρουφιάνες μελανιές μου. Συναντήσαμε τον Lee ‘Scratch’ Perry στο στούντιο στον πίσω κήπο, γνωστό σαν Black Ark, όπου δημιουργούσε τόσους καινοτόμους ήχους για καλλιτέχνες όπως η μπάντα του (the Upsetters) και αργότερα για τον Bob Marley. Υπήρχαν εκατοντάδες μουσικοί καθισμένοι στους τοίχους έξω, κάποιοι με κατσίκες δεμένες, κάποιοι διακινώντας φούντα ενώ περίμεναν. Γυναίκες περπατούσαν με δεμάτια μπανάνες πάνω στο κεφάλι τους. Ήταν τρελό και συναρπαστικό. Ο Scratch και ο John λάτρευαν το echoplex, ένα μηχάνημα σχεδιασμένο να επιτυγχάνει εφέ καθυστέρησης στην μουσική. Ο John είχε πάρει στην Τζαμάικα το δικό του, έτσι οι δυό τους κάθισαν και έπαιξαν μαζί ευτυχισμένα. Ο Scratch ήταν ένας θαυμάσιος τύπος αλλά κάπως παράξενος. 'Ηταν ευφυία στο στούντιο αλλά θα κάπνιζε πολύ χόρτο και θα έκανε παράξενες ανακοινώσεις. Μιά φορά αποκάλεσε τον Chris Blackwell βαμπίρ και είπε ότι τον είχε δει να πίνει αίμα από κοτόπουλα. Θα μέναμε σε φανταχτερά ξενοδοχεία σε διαφορετικά παραθαλάσσια θέρετρα με τον Chris και πήγαμε να ακούσουμε ρέγγε μπάντες από κάθε γωνιά του νησιού, που ήταν μία φανταστική εμπειρία. Ο Chris γνώριζε ότι αυτή η μουσική επρόκειτο να ξεχυθεί στον κόσμο, ακόμα και πίσω στην Αφρική απ'όπου είχε έρθει και ήμασταν τυχεροί να γίνουμε μάρτυρες στην στιγμή αυτή της μουσικής ιστορίας. Σε άλλη περίσταση ο John και εγώ συναντήσαμε τον Chris στο Kingston και ρώτησε τον John αν μπορούσε να με πάει για ψώνια. Καθώς φεύγαμε ο Chris μου έδωσε μιά καφέ τσάντα. Με μία ματιά που έριξα μέσα είδα πως ήταν γεμάτη Αμερικανικά δολλάρια. Κρατώντας την σφιχτά, φύγαμε για τα πιό άγρια μέρη του Kingston, όπου αυτός αγόρασε κάθε  ζωγραφισμένη στο χέρι κάρτα της παλαιάς Τζαμάικα βρήκε κάνοντας παζάρι στην τοπική διάλεκτο πριν δώσω χρήματα. Ποτέ δεν είχαμε φασαρίες με τους ντόπιους, ίσως επειδή κανείς από τους δυό μας δεν ήταν ντυμένος ιδιαίτερα και μόλις τελειώσαμε μου έδωσε μία χούφτα κάρτες που διασκέδασα να στέλνω σε διάφορους ανθρώπους. Φυσικά μία περίοδος διακοπών δεν θα ήταν χωρίς κρίση. Η δική μας συνέβη όταν το μωρό μας ανέπτυξε μία μόλυνση στο στομάχι, μάλλον από το νερό της δεξαμενής που εξυπηρετούσε το Strawberry Hill. Αποφασίσαμε πως το καλύτερο ήταν να τον πάμε στο νοσοκομείο του Kingston, αλλά ο John αρνήθηκε να έρθει μαζί μου. Έπρεπε επομένως να πάρω ταξί για την πόλη μόνη μου, πράγμα ριψοκίνδυνο. Το Kingston ήταν το μόνο τρελό μέρος που είδα στην Τζαμάικα. Ευτυχώς δεν έπρεπε να παραμείνει το μωρό εκεί και την ίδια μέρα επιστρέψαμε στο βουνό.

Parcels (1970)

Ήταν ο θάνατος του Paul Kossoff που μας έφερε πίσω στην Αγγλία τον Μάρτιο του 1976. Τα ναρκωτικά του είχαν προκαλέσει έμφραγμα σε αεροπλάνο που πήγαινε στο Λος Άντζελες μόλις στα 25 του. Επιστρέφοντας στην Αγγλία ο χειμώνας ήταν απαίσιος και αρχίσαμε να ονειρευόμαστε για να αποσυρθούμε στην Τζαμάικα κάποια μέρα. Ήμουν εντελώς πεσμένη ψυχολογικά, ιδιαίτερα καθώς το Hastings είχε γίνει ένα ασταμάτητο πάρτυ με τύπους να χτυπάνε την πόρτα μας μέρα και νύχτα. Δεν υπήρχε ιδιωτικότητα, ο John έπινε και βρισκόταν όλο τον καιρό σε πάρτυ. Θα ήταν ένας τοπικός celebrity, αλλά η δική μου ζωή ήταν πολύ μοναχική. Εκείνο τον χρόνο νοικιάσαμε και μετά αγοράσαμε μία όμορφη μονοκατοικία την Kenana στο Heathfield,μία ήσυχη εξοχική πόλη στο Sussex. Είχε ένα μεγάλο κήπο για τα παιδιά. Θα μπορούσε να ήταν ειδυλλιακά αλλά για μένα ήταν μία κόλαση. Με ολοένα και περισσότερο θόρυβο και ναρκωτικά ήρθε ολοένα και περισσότερη βία. Ο John θα με απειλούσε με όλων των ειδών τις απειλές."Πήγαινε πίσω στο κρεβάτι", γρύλιζε "αλλιώς θα πετάξω το μωρό από το παράθυρο". Δεν αμφέβαλα ότι θα το έκανε, καθώς ήταν το είδος της ανοησίας που ήταν ικανός να κάνει υπό την επήρεια ναρκωτικών. Έχω μάθει ότι αν είσαι δίπλα σε τέτοιους ανθρώπους θα τραυματιστείς. Προστάτευα τα παιδιά με όλες τις δυνάμεις μου, αλλά σαν προέκταση τραυματίζονταν ψυχολογικά από όσα έβλεπαν. Τα δύο νεώτερα παιδιά δεν ήταν αρκετά μεγάλα για να καταλάβουν τι συνέβαινε, αλλά ο μεγαλύτερος γιός μου άρχισε να προσέχει. Θα ενοχλούνταν από την φασαρία την νύχτα και θα κατέβαιναν τα σκαλοπάτια φωνάζοντας: "Μπαμπά, μπαμπά, σταμάτα να χτυπάς τη μαμά". όπως έκανα και εγώ στο Κόβεντρυ τόσα χρόνια πριν. Άλλη φορά ήρθε πίσω με όπλο και φρίκαρα επειδή το πέρασα για αληθινό. Ισχυρίστηκε ότι ήταν ένα ομοίωμα όπλου, αλλά δεν τον εμπιστευόμουνα και δεν πλησίασα για να δω. Ήταν όλα παιχνίδια του μυαλού, έπαιζε με την ευαισθησία μου. Φοβόμουν τόσο ότι θα χτύπαγε οποιονδήποτε φώναζα για βοήθεια, που δεν ήξερα πώς να απομακρυνθώ από αυτόν με ασφάλεια. Ακούγεται απίστευτο και όταν κοιτάζω πίσω δύσκολα αναγνωρίζω στον εαυτό μου ένα τόσο αποθαρρυμένο πλάσμα. Μπορεί να είσαι το δυνατότερο, το πιό ευφυές, το πιό ταλαντούχο άτομο στον κόσμο και όμως να επηρεάζεσαι από την ενδοοικογενειακή βία. Ήταν τόσο ζηλιάρης. Υπήρχαν συχνοί καυγάδες για το τι φόραγα. Θα με κατηγορούσε ότι προσπαθούσα να προσελκύσω άλλους άνδρες. Πολύ make-up, ή όχι αρκετό, βάλε αυτή την πούδρα ματιών, αυτή τη χένα στα μαλλιά, μη φοράς αυτό, να φορέσεις αυτό. Έπρεπε να είμαι καλυμένη και καθόλου σέξυ. Δεν μου επιτρεπόταν καν να φορέσω παντελόνι. Με ήθελε με μεγάλα μακριά φορέματα Βεδουίνων με τσόκαρα στα πόδια. Όχι και η κατάλληλη αμφίεση για να ανεβοκατεβαίνω σκαλιά με παιδιά στα χέρια μου. Θα επέστρεφε από περιοδεία και θα επιθεωρούσε το σπίτι λέγοντας πράγματα όπως "Ποιός το μετακίνησε αυτό;" σαν να είχα κάποιον κρυμμένο. Η φωνή του και ο τρόπος θα ήταν πολύ απειλητικοί και με φοβέριζε για το τίποτα. Με τρομοκρατούσε ακόμα κι όταν υποκρινόταν. Τώρα βλέπω τι ανασφαλές άτομο ήταν τι κλασσικός άντρας που θα χτύπαγε την γυναίκα του, αλλά ανάμεσα σε όλα αυτά ήμουν τόσο πιεσμένη σαν ανθρώπινη ύπαρξη που νόμιζα ότι ήταν δικό μου λάθος. Οι άνθρωποι σίγουρα ήξεραν ότι κάτι συνέβαινε, υπήρχαν συχνά σημάδια ορατά αρκετά, αλλά δεν θα αναφέρονταν σε αυτά. Ήταν ενδοοικογενειακό και ο John θα μπορούσε να γίνει πολύ τρομακτικός. Ξέφευγε τόσο καιρό, επειδή ήταν αυτός που ήταν. Οι άνθρωποι τον έλεγαν εκκεντρικό και έκανε εκκεντρικά πράγματα. Είχε ένα ολόκληρο προσούτο να κρέμεται πίσω από μία πόρτα για δύο χρόνια επειδή του άρεσε αλλά ποτέ δεν έφαγε από αυτό. Ήταν ένας συλλέκτης που συνεχώς μάζευε αντικείμενα. Οι άνθρωποι γεμίζουν με τέτοια πράγματα επειδή αισθάνονται ανασφαλείς και νομίζουν ότι δεν τους αγαπάνε. Ο πόνος του υπήρχε πριν γνωριστούμε. Είμαι σίγουρη ότι γνώριζε από πολύ καιρό πώς κάτι δεν ήταν σωστό με τον εαυτό του. Θα τραγουδούσε γι'αυτό, αλλά την μοναδική φορά που πήγαμε σε ένα θεραπευτή για βοήθεια, είπε ανόητα ότι δεν θα μπορούσε να παίξει καλά εάν νοσηλευόταν και αυτό ήταν και το τέλος της κατάστασης αυτής. Τα θέματα με την μητέρα του ποτέ δεν επιλύθηκαν. Την θυμάμαι να έρχεται να τον δει σε μία παράσταση και μετά να αρνείται να την συναντήσει. "Τι νομίζεις ότι θέλει;" με ρώτησε."Μόνο να σε αποχαιρετήσει, θα έλεγα. Είναι γριά γυναίκα John". Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν θα την έβλεπε, αλλά το μυαλό του είχε κολλήσει και δεν την ξαναείδε ποτέ. Η μόνη πετυχημένη σχέση που είχε με γυναίκες ήταν με την γιαγιά του και την κόρη μας, που κατάφερε να βρεί ένα κομμάτι του να αγαπήσει, παρά τα όσα είχε δει σαν παιδί. Σίγουρα δεν ξύπνησα εκείνη την ημέρα σκεφτόμενη ότι θα ήταν η τελευταία. Θυμάμαι ξεκίνησε εντελώς νορμάλ, ασχολούμενη με την φροντίδα των παιδιών και στέλνοντας μία κάρτα γενεθλίων σε μία από τις αδελφές μου. Ο Hamish Imlach ήταν ένας πολύ ευχάριστος επισκέπτης. Ήταν ένας ζεστός άνθρωπος με άσεμνη αίσθηση του χιούμορ και έμενε μαζί μας γιατί εμφανιζόταν κάπου κοντά. Συνήθιζα να μαγειρεύω και να έχω το βραδυνό έτοιμο για αυτούς, αλλά γύριζαν από την πάμπ τόσο πολύ αργά. Ήμουν απλά πολύ κουρασμένη για να αντέξω ξύπνια περισσότερο. Χρειαζόμουν ύπνο. Τελοσπάντων ποτέ δεν ήταν άνετα να περιφέρομαι όταν ήταν κι άλλος άνδρας στο δωμάτιο. Ο John θα με κατηγορούσε ότι φλερτάρω και τα πράγματα θα γίνονταν άσχημα. Έτσι πήγα τα πιάτα μέσα και γύρισα να φύγω και τότε ήταν που ο John άπλωσε τα χέρια του πάνω μου για τελευταία φορά. Έκανα την μόνη λογική επιλογή απαιτώντας την ελευθερία μου σαν ελεύθερος άνθρωπος, αλλά εύχομαι να μπορούσα να πω ότι η ζωή έγινε εύκολη από εκείνη την ημέρα και μετά. Ωστόσο μία κακοποιημένη γυναίκα πρέπει να ξεπεράσει την ντροπή της του να είναι θύμα πριν κάνει οτιδήποτε για αυτό και αυτό είναι που παίρνει πολύ χρόνο. Επίσης παίρνει πολύ προσπάθεια να σιγουρευτείς ότι δεν θα αφήσεις ξανά αυτό το άτομο να σε χτυπήσει. Μόνο ακούγοντας την φωνή του John στο τηλέφωνο ή βλέποντας τον στην αυλή θα με έκανε να αρχίσω να τρέμω, αλλά θα ξεκίναγα να κάνω πάλι τις επιλογές μου και άρχισα να ανακτώ την εσωτερική μου δύναμη. Το πρώτο πράγμα που συνέβη ήταν ότι ο John έπρεπε να υπογράψει μία δέσμευση ότι δεν θα επιστρέψει σπίτι αλλά εκείνη την ίδια νύχτα το καταπάτησε και έπρεπε να δραπετεύσω στον δρόμο πάλι. Αυτή την φορά πήγα σε ένα ξενοδοχείο και ζήτησα από ένα μάνατζερ του John να μου δώσει μερικά χρήματα ώστε το λιγότερο να μπορούσα να φροντίσω τα παιδιά μου. Η ζωή ήταν στ'αλήθεια σκληρή από τότε που χωρίσαμε. Έπρεπε να επιβιώσω με τα επιδόματα της Πολιτείας και η ένταση ήταν τεράστια. Τα χρήματα πάντα ήταν πρόβλημα. Η υποστήριξη στα παιδιά από τον John ήταν να πληρώνει γύρω στα 150 δολλάρια το μήνα το δάνειο του σπιτιού και τίποτα περισσότερο. Κάποιος τον συμβούλευσε να μετακομίσει στην Σκωτία και για κάποιο λόγο αυτό προστάτευσε την περιουσία του κατά την διάρκεια των διαδικασιών του διαζυγίου. Με πολέμησε με κάθε τρόπο και ποτέ δεν πήρα ούτε πένα από αυτόν. Περιστασιακά θα έβλεπα νούμερα από τον λογιστή του να επιδεικνύει πώς κάτι όπως 100.000 λίρες το χρόνο συρρικνώνονταν σε τίποτα μετά από έξοδα, φόρους κλπ. Ο δικηγόρος μου πρέπει να είχε γράψει πάνω από 150 γράμματα σε αυτά τα χρόνια, που εγώ θα πλήρωνα, αλλά ο John τα αγνόησε όλα. Ακόμα και μετά τον χωρισμό μας συνέχιζα να δέχομαι τηλέφωνα από αυτόν, μεθυσμένος, συνήθως στα μέσα της νύχτας λέγοντάς μου "για ποιόν με εγκατέλειψες;". ΄Για τον εαυτό μου σε άφησα΄ ήταν η απάντησή μου. Μετά θα συνέχιζε για όλα τα πράγματα που δεν θα έπαιρνα ποτέ από αυτόν. Θα τον ρωτούσα γιατί ήθελε να κάνει τα πράγματα τόσο δύσκολα για τα παιδιά, αλλά αυτός θα άρχιζε να κλαψουρίζει για τα ΄μωρά του΄ μέχρι που θα άφηνα το τηλέφωνο ανοικτό. Ο John πράγματι ήρθε στο σπίτι ένα απόγευμα το 1981, λίγο αφού είχα γνωρίσει τον Wilko Johnson. Τα πηγαίναμε καλά με τον Wilko και ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική μαζί. Ήταν παντρεμένος και είχε ένα ευτυχισμένο γάμο με μία αξιαγάπητη σύζυγο και ερχόταν στην Kenana απλά για να παίξει μουσική. Το απόγευμα που εμφανίστηκε ο John, ο Wilko ήταν εκεί με μερικούς άλλους μουσικούς. Ο John κατάλαβε λανθασμένα και ξεκίνησε να φωνάζει καθώς ο Wilko προσπαθούσε να τον καλμάρει. "Ξέρω ότι την αγαπάς φίλε" είπε ο Wilko, "αλλά δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος να το κάνεις. Το κάνεις λάθος". Ξαφνικά θυμήθηκα ότι υπήρχαν δύο κοντόκαννες στην κρεβατοκάμαρα. Αποφάσισα ότι έπρεπε
να τις βγάλω από το σπίτι πριν συμβεί κάτι τρομερό. Ίσως ήμουν παρανοική, αλλά κατάφερα να γλυστρίσω πάνω στις σκάλες, να τις τυλίξω σε ένα πουκάμισο και να τις κρύψω στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου. Καθώς επέστρεψα στο σπίτι άκουσα τον John να μιλάει έντονα στα παιδιά: "Ποιόν θέλετε να είναι μαζί σας εγώ ή η μαμά;". Τρομοκρατημένα αυτά έτρεξαν σε μένα. Τα τράβηξα γρήγορα έξω και οδήγησα στο σπίτι ενός φίλου, όπου περάσαμε την νύχτα. Τα παιδιά είχαν σχολείο την επομένη έτσι τα πήγα νωρίς σπίτι. Ο John είχε φύγει την νύχτα, αλλά είχε μία εμπάθεια που έβγαινε όταν ήταν πιωμένος και για να κάνει την έξοδό του πιό αξιοσημείωτη πασάλειψε με μαρμελάδα κάθε πόμολο, το κρεβάτι μου και τα ρούχα μου. Ήταν τόσο παιδαριώδες αυτό που έκανε και τα παιδιά φρίκαραν τελείως. Θα έκανε ανόητα πράγματα σαν αυτό χωρίς προηγουμένως να σκεφτεί και μετά θα το μετάνιωνε. Είχε ένα λαμπρό μυαλό αλλά το κάλυπτε το ποτό. Χρειαζόταν βοήθεια. Δεν νομίζω να συνειδητοποιούσε πάντα αυτά που έκανε. Κατάφερα να πάρω λίγη δουλειά εκείνο τον καιρό. Πήγα μία σύντομη περιοδεία στην Αγγλία με τον Loudon Wainwright III και έπαιξα στην κύρια σκηνή του Glastonbury το 1981, αλλά ήταν κάτι το ελάχιστο. Είχα βρεθεί χωρίς δουλειά τόσο καιρό και είχα την καθημερινή ανησυχία της φροντίδας των παιδιών. Έπρεπε να πάνε σχολείο και να ντυθούν με ρούχα φορεμένα και να τρώνε τα βράδυα στο σχολείο που ήταν δωρεάν σε αυτή την μάλλον μεσαίας τάξης περιοχή που ζούσαμε. Πάντα ανησυχούσα πώς όλο αυτό θα τα επηρέαζε. Ποτέ δεν έλαβαν τίποτα από τον John, ούτε δώρο, ούτε καν μία κάρτα. Ο μεγαλύτερος γιός μου δεν είχε κανένα ενδιαφέρον στο να εξομαλύνει την σχέση του με τον πατριό του, αλλά τα μικρά πάντοτε ποθούσαν να δούν τον μπαμπά τους ξανά. Δεν ήταν πριν το 1984, όταν η κόρη μας ήταν 13, που αποφάσισε να πάει να δει τον John, που έπαιζε στο Brighton Dome. Συγκινήθηκε όταν την είδε και είπε σε όλους στην μπάντα ότι εγώ τον σταμάτησα από το να βλέπει τα παιδιά του. Απλά ψέματα. Η συνάντηση πήγε καλά και την έστειλε σπίτι με μερικά χρήματα και ένα μεγάλο πουλόβερ επειδή δεν είχε κατάλληλο παλτό. Επίσης ρώτησε αν θα μπορούσε να δει τον γιό του. Ήμουν χαρούμενη που τα παιδιά έβλεπαν τον πατέρα τους, αλλά αυτό δεν έκανε την διαφορά όσον αφορά στα οικονομικά μου. Καθώς οι εβδομάδες γίνονταν μήνες και μετά χρόνια και η κατάσταση διαρκούσε έτσι, απελπιζόμουν περισσότερο. Εκτός όλων των άλλων το σπίτι χρειαζόταν συντήρηση και δεν μπορούσα να το αντέξω οικονομικά.

Sorry to Be So Long (1970)

Το 1982 ο Art, ο Paul και εγώ συναντηθήκαμε για ένα reunion στο Savoy Hotel στο Λονδίνο. Ήταν πεπεισμένοι ότι επρόκειτο να κάνω μία συμφωνία για δίσκο με ένα καινούριο τραγούδι που είχα γράψει, "The Ancient Wisdom". Μου έστελναν μέχρι και γράμματα με συστάσεις, αλλά τίποτα δεν έγινε. Η απογοήτευση προστέθηκε στο στρες μου. Ήταν 15 χρόνια από τότε που συνάντησα τον John και τι είχα να δείξω για αυτό; Αισθάνθηκα τόσο τιποτένια, που άρχισα να αισθάνομαι ότι είχα ωφεληθεί που αυτός ο άνδρας μου είχε επιτρέψει να είμαι η γυναίκα του. Αισθάνθηκα ότι δεν άξιζα να τρώω και έγινα ανορεξική. Εκείνα τα Χριστούγεννα δούλευα σε μία φάρμα με μηλιές προσπαθώντας να μαζέψω μερικές πένες. Το 1984 τελικά έφτασα στα άκρα και άρχισα να αποκτώ εμμονές με πράγματα βαθιά στην ψυχή μου, μυστικιστικά. Πήγα στο κρεβάτι μου, σταμάτησα να τρώω και να πίνω μέχρι που άρχισα να ακούω και να βλέπω πράγματα. Νόμιζα ότι έπαιρνα μηνύματα από το ραδιόφωνο και μερικές φορές έψελνα τις νύχτες. Για έξι εβδομάδες κειτόμουν εκεί σκεφτόμενη ότι έχω ένα είδος Θείας αποκάλυψης. Φοβόμουν επειδή ακόμα είχα τον φόβο του Θεού και έμοιαζα σαν κάποια μάγισσα. Έπρεπε να πλένομαι συνεχώς για να διατηρήσω τον εαυτό μου αγνό επειδή νόμιζα ότι ήμουν κάτω από ένα είδος Θείας επίβλεψης. Κάποια στιγμή βρέθηκα να τηλεφωνώ στον Joe Boyd. "Πώς είσαι Bev;" με ρώτησε. "Είμαι πνεύμα". "Τα πνεύματα πρέπει και να τρώνε", συνέχισε η συζήτηση. Φανερά κατάλαβε ότι κάτι πολύ σοβαρό έτρεχε με μένα επειδή αμέσως ήρθε να με δεί. Βρήκε ένα σπίτι χωρίς θέρμανση και τηλεόραση, έτσι συγκέντρωσε μερικά χρήματα για μας, να είναι καλά. Τελικά με πήγαν στο νοσοκομείο την νύχτα που είχε πανσέληνο. Με κράτησαν μέσα 10 ημέρες και δεν ξύπνησα πριν περάσουν οι πρώτες τρεις. Αισθανόμουν τον εαυτό μου να επιπλέω στο χώρο και από το ταβάνι να κοιτάζω κάτω το σώμα μου, λέγοντας στον εαυτό μου να ξαναμπεί στο κορμί μου και να αρχίσει να αναπνέει. Τελικά αφού μου χορήγησαν πολλά αντιψυχωτικά Largactyl και πίνοντας μεγάλες ποσότητες νερού, με άφησαν να πάω στο σπίτι μου. Λίγο μετά ο Art Garfunkel ήρθε να με επισκεφθεί. Ο Art έμεινε να με παρακολουθεί όλο το Σαββατοκύριακο και περάσαμε καλά και του άρεσε που έπαιξε με τα παιδιά. Ήταν πολύ γλυκός και μου πρόσφερε χρήματα πριν φύγει αλλά ντρεπόμουν τόσο να τα πάρω. Ωστόσο κάποια έφτασαν αφού είχε φύγει. Ήμουν ευγνώμων. Το διαζύγιο τράβηξε για δέκα χρόνια. Όταν τελικά βγήκε το πόρισμα, πήρα το σπίτι και έπρεπε να πληρώνω το δάνειο μόνη μου. Όσο αγαπούσα την Kenana, το μέρος χρειαζόταν πολύ δουλειά να γίνει. Σκέφθηκα ότι πουλώντας το θα κάλυπτα όλα τα χρέη μου και θα είχα αρκετά ακόμα για να ξεκινήσω κάπου αλλού. Έτσι κι έγινε και αφού όλα είχαν πληρωθεί υπήρχαν 80.000 λίρες να στήσω ένα νέο σπίτι σε ένα τριάρι στο Eastbourne. Το 1991 η Annie, συνεργάτης του John τον άφησε και ήταν πολύ πιεσμένος και έπινε πάρα πολύ. Την αγαπούσε αλλά της φερόταν πολύ άσχημα, ίσως τόσο όσο άσχημα φερόταν και σε μένα. Τα παιδιά ανησυχούσαν για αυτόν και με ρωτούσαν αν μπορούσε να έρθει να κάνουμε μαζί Χριστούγεννα, καθώς δεν είχε που αλλού να πάει. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι μπορούσα να πω ναι, όμως το είπα υπό την προυπόθεση ότι θα έφερνε μαζί του κι έναν άλλο άνδρα, κάποιον που μπορούσε να τον επαναφέρει αν χρειαζόταν. Συμφώνησε, έτσι περάσαμε τα πρώτα μας Χριστούγεννα μαζί μετά τόσα χρόνια. Έμοιαζε σαν ένας άνθρωπος αποφασισμένος να καταστρέψει τον εαυτό του, ήταν υπέρβαρος και πρησμένος και τα όμορφα τιρκουάζ μάτια του ήταν σαν ματωμένα και είχαν χάσει την λάμψη τους. Δεν μου πήρε πολύ χρόνο να καταλάβω ότι είχε κρυμμένο ένα μπουκάλι μπακάρντι στο ψυγείο. Θα πεταγόταν στην κουζίνα για ένα γρήγορο ποτήρι και μετά θα επέστρεφε να τελειώσει ότι έκανε. Όταν πήγε να ψωνίσει γαλοπούλα και άλλα πράγματα, θα εντόπιζε μία πάμπ και θα έλεγε "ας μπούμε εκεί!" και προχώραγε για τριπλό μπακάρντι με σφηνάκια μπύρας. Ήταν γελοίο. Νόμιζα ότι σκόπευε να αυτοκτονήσει. Καταφέραμε να περάσουν οι γιορτινές μέρες χωρίς φιλονικίες και μετά με ρώτησε αν σκεφτόμουν να ξαναγίνουμε ζευγάρι αν έκοβε το ποτό. Τα παιδιά θα το λάτρευαν να μας δουν ξανά μαζί, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω έναν άνδρα που έπινε έτσι να μπει στη ζωή μου. Του είπα ότι έχει τεράστιο πρόβλημα και ότι θα πέθαινε αν δεν σταμάταγε. Έπρεπε να έχουν γίνει πράγματα για να σωθεί. Υπήρχαν αρκετοί δυνατοί άνδρες τριγύρω για να τον σύρουν με το ζόρι για αποκατάσταση, αλλά δεν το έκανα. Είχα δει μέσα από τον μεγάλο μουσικό που δημιούργησε όμορφη μουσική και τον ήξερα ότι ήταν ένα μεγάλο παιδί που κρυβόταν πίσω από το ποτό και ποτέ του δεν αντιμετώπισε την ευθύνη. Ωστόσο συμφώνησα να κάνουμε μερικές εμφανίσεις μαζί στο Putney αρχές του 1990. Δεν τραγουδήσαμε μαζί. Ήμουν υποστήριξη στον John, αλλά θα επέμενε να περπατήσουμε δίπλα-δίπλα στη σκηνή, ώστε ίσως η μπάντα να αναρωτιόταν εάν υπήρξε κάποια αναζωπύρωση μεταξύ μας. Οι παραστάσεις πήγαν καλά, αλλά την τελευταία νύχτα γύρω στις 4 ήρθε και μου χτύπαγε την πόρτα στο ξενοδοχείο μου. Κατευθείαν βρέθηκα σε κατάσταση πανικού, αλλά ευτυχώς η κόρη μου έμενε στο ίδιο δωμάτιο μαζί μου. Σηκώθηκε και του είπε με σαφήνεια που να πάει, όπως μόνο μία κόρη μπορεί. Ήμασταν στο Eastbourne περίπου 4 χρόνια. Ο μεγαλύτερος γιός μου βρήκε μία δουλειά σε εστιατόριο και μετά έφυγε για το εξωτερικό. Η κόρη μου ήταν μερικές φορές μαζί μου, αλλά έφευγε σε ταξίδια στην Αμερική, ενώ ο μικρότερος γιός μου ξεκίνησε να δουλεύει σαν μηχανικός ήχου, μόλις στα 16 του, έτσι είχε τα πάνω και τα κάτω του. Κάθε φορά που γύριζε θα ανακοίνωνε: "Δεν το αντέχω. Δεν πρόκειται να ξαναπάω". Πάντοτε ποθούσε να δει τον πατέρα του, τον αγαπούσε και πίστευε ότι ήταν φανταστικός αλλά το να περνάει χρόνο με αυτόν κατέληξε να αποδειχθεί ολέθριο. Κάθε αγόρι χρειάζεται ένα πρότυπο. Δυστυχώς ο John ήταν ένας πότης και ταραχοποιός με πολύ σκοτεινούς φίλους που θα έπαιζαν τα παιχνίδια τους με τον γιό μας για να τον "σκληρύνουν" και να του συστήσουν τον δικό τους κόσμο που αποκαλούσαν ΄man's world'. Ήταν δύσκολο για αυτόν και με τον πατέρα του αποφασισμένο να χάνεται στον κόσμο του όσο συχνότερα μπορούσε, ο ευαίσθητος γιός μου άρχισε να μαθαίνει κάποιες πολύ κακές συνήθειες. Είδα ξανά τον John όταν η κόρη μου μου ζήτησε να τον έχω στο νού μου ενώ αυτή ήταν κάπου στην Αμερική. Είχε συμφωνήσει να κάνει μερικές εμφανίσεις στα Channel Islands το 1992, αλλά δεν ήταν στα καλά του από πλευράς υγείας. Για χάρη της κόρης μου συμφώνησα και πέρασα μερικές μέρες παρακολουθώντας τις εμφανίσεις και τριγυρνώντας με την μπάντα, αλλά όταν μου ζήτησε να περάσω μερικές μέρες με αυτόν στο Island of Sark, δεν μπορούσα να το κάνω. Αισθάνθηκα ασφαλής αρκετά όταν άλλοι άνθρωποι μας συνόδευαν αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένη να περάσω χρόνο μόνη μαζί του. Αυτή ήταν κι η τελευταία φορά που τον είδα.

Say What You Can (1970)

Άρχισα να εμφανίζομαι πιό συχνά, στο Μπράιτον και στο Λονδίνο, ακόμα και να κάνω ‘open mike’ για τραγουδιστές/τραγουδοποιούς, που ήταν πολύ δημοφιλές. Έπαιξα σε μερικά φεστιβάλ blues ακόμα και μαζί με το πρώτο μου αγόρι τον Bert Jansch, τώρα ηλικιωμένος πιά με ένα μπαλονάκι στην καρδιά και μία ορδή πρώην συζύγους και παιδιά για να υποστηρίζει. Στα μέσα των 90'ς ο παλιός μου φίλος Jeff Dexter με πήρε σε ένα μισάωρο σποτ στο ραδιοφωνικό σόου του Bob Harris, στο οποίο μίλησα για την ζωή μου με τον John και τραγούδησα δύο τραγούδια το "Friends & Lovers" και το "Potter’s Blues". Επίσης υπήρξε ένα reunion των the Levee Breakers κάπου τότε. Με τον Johnny Joyce παίξαμε σε μία παράσταση στο Bunjie’s Folk Cellar μία φημισμένη αίθουσα των '60'ς και μου έγραψε να ρωτήσει αν ενδιαφερόμουν να παίξω ξανά μαζί του. Παίξαμε στο Cabbage Patch στο Twickenham, με τον Davy Graham σαν υποστήριξη δική μας. Θυμάμαι έπαιξε κλασική κιθάρα, όρθιος, ντυμένος υπέροχα με σακκάκι και με ένα  Ισπανικό καπέλο. Ο Ralph McTell και ο Don Partridge εμφανίστηκαν και ήταν σαν να έκανα βουτιά στο χρόνο. Το 1998 ωστόσο, όλα μου τα όνειρα και οι ελπίδες κατέρρευσαν πάλι. Έκανα εμφανίσεις και δεν πληρωνόμουν για αυτές, ούτε κι από τον Bert ακόμα, που είχε τσακωθεί με τον πράκτορά του και δεν είχε κι ο ίδιος πληρωθεί. Ο μικρός γιός μου είχε πέσει θύμα της ηρωίνης, οι λογαριασμοί έμεναν απλήρωτοι και όλα πήγαιναν χάλια. Τελικά έχασα το σπίτι μου. Διαλύθηκα, αλλά με την βοήθεια της κόρης μου κατάφερα να βρώ ένα στούντιο και να μείνω εκεί, ελπίζοντας σε λίγη ηρεμία ώστε να επανέλθω ψυχικά. Ειρωνικά, είναι όταν βρίσκεσαι στα χάλια σου, που αρχίζουν να συμβαίνουν τα καλά πράγματα. Δεν εμφανιζόμουν πουθενά τότε, αλλά κατάφερα να ηχογραφήσω το πρώτο μου άλμπουμ μετά το Road To Ruin. Του έδωσα τον τίτλο No Frills, που με τις ικανότητες του γιού μου σαν μηχανικός ήχου πήγε πολύ καλά και είμαι περήφανη γι'αυτό. Όταν ο γιός μου μου υποσχέθηκε ότι ήταν μακριά από την ηρωίνη ήμουν τόσο ευτυχισμένη που αμέσως τον δέχθηκα πίσω στην ζωή μου ξανά. Κατάφερε να μείνει καθαρός για κάμποσο-μέχρι την επόμενη φορά που πήγε να μείνει με τον πατέρα του. Βρήκε τον John να φάινεται πολύ ωχρός και υπέθεσε ότι θα είχε χρυσή. Όταν πήγαν στο νοσοκομείο για τσεκ-απ την επομένη, η νοσοκόμα του έριξε μιά ματιά και ανακοίνωσε ότι ήταν χρυσή ξεκάθαρα. Το συκώτι και το πάγκρεας του ήταν κατεστραμένα από τα χρόνια αυτο-κακοποίησης και πιστεύω ότι επίσης θα ήταν και διαβητικός. Ο γιός μου γύρισε απελπισμένος από την κατάσταση του πατέρα του και ξανακύλισε στην παλιά του κακιά συνήθεια. Το 2002 ο John ήταν να ακρωτηριάσει το δεξί του πόδι και μου τηλεφώνησε πριν την εγχείριση. Ξεκίνησε τραγουδώντας το See That My Grave Is Kept Clean του Blind Lemon Jefferson, μετά με ρώτησε εάν πίστευα ότι θα πέθαινε. Του είπα ότι πιθανόν να μας θάψει όλους. Μετά είπε "Με συγχωρείς;" Του είπα ότι τον συγχώρησα, αλλά ότι έπρεπε ο ίδιος να συγχωρήσει τον εαυτό του. Είπε ότι δεν μπορούσε. Προσπάθησα να τον πείσω ότι με το να ακρωτηριάσει το πόδι του θα έσωζε την ζωή του και τα υπόλοιπα, ποτό και ναρκωτικά ήταν στο χέρι του. Προσπάθησα να κρατήσω τους τόνους ανάλαφρους, λέγοντάς του ότι "με ένα πόδι ο Paul McCartney μπορεί να σε ζηλεύει". Γέλασε. Πάντα του άρεσε η "αρρωστημένη" αίσθηση του χιούμορ και έτσι τελειώσαμε την συζήτηση. Δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ.

Road To Ruin (1970)

Το 2006 δεν εμφανιζόμουν και δεν έγραφα πολύ, έτσι ήμουν χαρούμενη όταν ο Fatboy Slim συμπεριέλαβε ένα από τα κομμάτια μου από το Road To Ruin, το "Primrose Hill", στο άλμπουμ του Palookaville. Τον ίδιο καιρό παρουσιάστηκα σε ένα εκτενές άρθρο στον Observer και αισθάνθηκα καλά να έχω μία ανγνώριση ξανά. Μετά, από το πουθενά, έλαβε μία επιστολή από τον Matt Deighton που μου ζητούσε να κάνω μία εμφάνιση στο κλαμπ του Barley Wheel στο Λονδίνο. Ο Matt είναι κιθαρίστας και τραγουδοποιός που ηγήθηκε της jazz-funk μπάντας Mother Earth, όπως επίσης έπαιξε με τον Paul Weller και με τους Oasis. Ήξερα την φήμη του έτσι συμφώνησα. Το βράδυ πήγε τόσο καλά που με κάλεσε πίσω πάλι να παίξουμε ξανά. Ήταν απίθανα. Ήμουν πάλι στο προσκήνιο, να παίζω με έναν καλλιτέχνη που έμοιαζε να βρίσκεται στο ίδιο μουσικό μήκος κύματος. Ήταν σαν να γνώριζε ενστικτωδώς τι έκανα με την μουσική και θα το εξέλισσε κατάλληλα. Είναι τόσο θαυμάσια αίσθηση και έπεσα με τα μούτρα. Κάναμε μερικές ακόμα εμφανίσεις και μετά προβάραμε στο Essex, όπου γράψαμε μερικά νέα τραγούδια και κάναμε κάποια ηχογράφηση. Το 2008 η ζωή άρχισε να αλλάζει προς το καλύτερο. Ο γιός μου προσπαθούσε να αποτοξινωθεί πάλι (όχι και το πιό εύκολο σε μία πόλη γεμάτη με χρήστες και διακινητές) και μετακόμισα σε ένα υπέροχο διαμέρισμα στο Brunswick, μία περιοχή του Brighton. Πάντα αισθανόμουν σπίτι μου σε αυτήν την περιοχή και η αίσθηση ότι με περιέβαλαν μουσικοί και ποιητές θα με βοηθούσε να αρχίσω να παίζω ξανά. Τον Ιανουάριο του 2009 o Denny Laine έπαιζε σχεδόν έξω από την πόρτα μου στο Arts Centre. Τον ήξερα από τα 60'ς όταν ήμασταν στον ίδιο μάνατζερ τον Denny Cordell και ήμασταν και συγκάτοικοι για κάποιο διάστημα. Ο Denny μου είχε δώσει την πρώτη μου κιθάρα μία κλασική ακουστική και αμέσως μετά μου δάνεισε μία φανταστική Rickenbacker. Δοξάστηκε με τους the Moody Blues, μετά πήγε στους Wings με τον Paul McCartney και μαζί γράψανε το "Mull Of Kintyre". Ήταν τόσο αξιαγάπητο παιδί και ποτέ δεν άλλαξε. Ήταν πάντοτε ο Brummie. Δεν τον είχα δει για χρόνια καθώς δούλευε πολύ στην Αμερική. Φυσικά πήγα στο σόου και όταν είδαμε ο ένας τον άλλο στο μπάρ αγκαλιαστήκαμε όπως κάνουν δύο μοναδικοί επιζώντες. Η παράσταση ήταν σε εξέλιξη και έπαιζαν όλα τα παλιά χιτ, όταν ξαφνικά ξεκίνησε να παίζει ένα από τα δικά μου τραγούδια το "Can’t Get The One I Want". Μετά σταμάτησε και είπε στο κοινό: "Αυτό γράφτηκε από ένα κορίτσι στα 60'ς με το όνομα Beverley και πιστεύω είναι εδώ τώρα. Έλα πάνω Bev!" Με φώναξε πάνω στη σκηνή και τραγούδησα το υπόλοιπο τραγούδι μαζί του. Το κοινό έμοιαζε να το λατρεύει και αισθάνθηκα την μαγεία της νιότης μου να επιστρέφει καθώς χειροκροτούσαν και επευφημούσαν. Ήταν μία πολύ όμορφη κίνηση του Denny και ότι χρειαζόμουν για να ξεκινήσω πάλι το τραγούδι. Μετά την παράσταση με τον Denny μιλήσαμε για να βρισκόμασταν σε μεγαλύτερη παράσταση και επέστρεψα στο σπίτι μου με φτερά στα πόδια. Μία εβδομάδα μετά ήρθαν τα νέα για τον θάνατο του John. Ήμουν παντρεμένη με τον John για δέκα χρόνια. Μου πήρε άλλα δέκα για να τον χωρίσω και περισσότερα από δέκα χρόνια για να ανακάμψω από όλο αυτό, αλλά επιβίωσα και αισθάνομαι πιό δυνατή από ποτέ. Η σοφία έρχεται με την εμπειρία και η εμπειρία με την ηλικία. Δεν μισώ τον John για ότι μου έκανε, επειδή ξέρω ότι ήταν ένας κατεστραμένος άνθρωπος. Ακόμα ούτε τον εαυτό μου μισώ, που δεν έφυγα νωρίτερα από αυτόν, επειδή επίσης ήμουν μία κατεστραμένη ύπαρξη. Ο θάνατός του με λύπησε, επειδή θα μπορούσε να ζήσει περισσότερο, αλλά είμαι ακόμα εδώ και ο γιός μας στο πράγραμμα απεξάρτησης, έτσι πράγματι υπάρχει αύριο για να περιμένω. Στα τέλη του 2009 επικοινώνησε μαζί μου ένας νέος τραγουδιστής και τραγουδοποιός με το όνομα Mark Pavey, που φρόντιζε τις υποθέσεις του Davy Graham για τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του. Ο Mark πήγε να μείνει μαζί του για λίγο, μαθαίνοντας πώς να παίζει κιθάρα και βοηθώντας τον να παίρνει δουλειές. Επίσης έκανε την παραγωγή στο υπέροχο άλμπουμ του Broken Biscuits. O Mark μου είπε ότι θα του άρεσε να με βοηθήσει να κάνω ένα άλμπουμ και να πάρω κάποια δουλειά. Ήρθε να με επισκεφθεί με την υπέροχη σύζυγό του Alana. Τους βρήκα να είναι πολύ αγαπητοί, τίμιοι και ευγενικοί άνθρωποι. Ήταν σαν να είχε σταλεί από έναν άγγελο για να με φέρει πίσω σε αυτό που αγαπούσα. Το να έχω κάποιον να με καθοδηγεί επαγγελματικά, να πληρώνομαι και να απολαμβάνω δικαιώματα ήταν φανταστικό.

Έχω μάθει να αποδέχομαι ότι είμαι μέρος του μύθου John and Beverley Martyn και ότι ο πρώην άντρας μου έγραψε τραγούδια για μένα, τραγούδια που είναι καλά, τραγούδια που οι θαυμαστές του λατρεύουν μέχρι και σήμερα. Είναι μέσα στα τραγούδια μας που λέμε την ιστορία μας. Το θαυμάσιο πράγμα στην μουσική είναι ότι σταματάει το χρόνο και σε κάνει ικανό να ξεπερνάς τα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή σου. Μπορεί να πήρα λάθος δρόμους και να πίστεψα σε λάθος ανθρώπους, αλλά δεν έχει σημασία τι συνέβη σε μένα τόσα χρόνια, δεν έχασα ποτέ το χάρισμά μου για την μουσική και δεν σκοπεύω να το χάσω τώρα.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ