JIMMIE SPHEERIS
"The winter is worn and the springtime is born..."
Το αφιέρωμα είναι για τον Ελληνικής καταγωγής τραγουδιστή και συγγραφέα τραγουδιών που το 1970 έμελλε να δημιουργήσει ένα μεγάλο και αφοσιωμένο κοινό αποτέλεσμα της καταπληκτικής πραγματικά φωνής του, αλλά και του μοναδικού του ευαίσθητου στυλ.
Δυστυχώς για πολλούς, δεν πρόφτασε να γίνει γνωστός στο Ελληνικό κοινό αφού άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο σε ηλικία 33 χρόνων.
I Am the Mercury
"I cannot go any more to the marshes
Where the gatekeeper smiles at the poisons he's made,
For my heart belongs to the one on the mountain
Where doves build their nests in the sun-ripened glade"
Γεννήθηκε το 1949 στο Φοίνιξ της Αλαμπάμα. Οι γονείς του ήταν περιοδεύοντες διασκεδαστές με δικό τους θίασο. Ήταν ο Andrew Spheeris και η Juanita (Gypsy) η οποία ήταν ηθοποιός και θεία του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά (πρωτοξάδελφα με τον Jimmie). Αυτά τα χρόνια υπήρξαν μεγάλη επιρροή για την μετέπειτα πορεία του, όπως φαίνεται στο τραγούδι που ακολουθεί:
Lost in the Midway
"I'm lost in the sideshows, blind in the gleam
this old house of mirrors leads nowhere, it seems
but how the lights dazzled, as the ferris wheel rolled
I came for a free ride: it cost me my soul"
Ο Jimmie μετά την δολοφονία του πατέρα του μετακινήθηκε στη Ν. Υόρκη από την Καλιφόρνια όπου είχε η οικογένειά του εγκατασταθεί. Εκεί θα εξέλισσε το συγγραφικό του ταλέντο στο τραγούδι. O Jimmie άνοιγε τις συναυλίες πολλών μεγάλων ονομάτων της εποχής όπως οι Moody Blues και ο Jeff Beck.
The Dragon is Dancing
wonder of wonders, the dragon is dancing
stilling the thunder with movements so slow
silence of silence, the dragon is dancing
stilling the violence, his beauty unfolds
stilling the thunder with movements so slow
silence of silence, the dragon is dancing
stilling the violence, his beauty unfolds
Η μουσική πρωτίστως είναι φτιαγμένη με ακουστικές κιθάρες και πιάνο με φωνητικά άλλοτε θαμμένα στην μίξη τους με τα όργανα και άλλοτε ευχάριστα έντονα. Θαρρώ ότι μοιάζουν στον τόνο με αυτόν των Pink Floyd την περίοδο μεταξύ Piper... και Dark Side...
Come Back
Ο πολύ κολλητός φίλος του Richie Havens τον σύστησε στην Columbia και υπόγραψε για 4 άλμπουμ. Μετά από αυτά και για 4 χρόνια δεν έγραψε τίποτα.
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Το 1971 κυκλοφορεί λοιπόν τον 1ο του δίσκο το "Isle of View". Ωραία.. τώρα προσπαθήστε να επαναλάβετε αρκετές φορές τον τίτλο για να διαπιστώσετε το θέμα του.
Είναι λογοπαίγνιο.
Seeds of Spring
The Nest
Monte Luna
Το 1973 με τον 2ο δίσκο του ουσιαστικά βρίσκεται στα σκαλοπάτια της πόρτας που έξω γράφει δόξα. Πολλοί θαυμαστές του συνωστίζονται για να τον δουν σε μία παράσταση. Η μετάβαση από τον άγνωστο δημιουργό, σε ένα είδωλο δεν φαίνεται πια τόσο δύσκολη.
Keeper of the Canyon
Long Way to China
Ο 3ος δίσκος του αποτελεί για πολλούς φαν του το καλύτερο δείγμα δουλειάς. Με παραγωγό τον Henry Lewy, ο οποίος είχε βγάλει τους περισσότερους δίσκους της Joni Mitchell, ο δίσκος αυτός ομολογουμένως φαίνεται να είναι πολύ μπροστά από το 1975.
Sunken Skies
Sighs in a Shell
"Tonight we're going to take your mind on a ride outside this universe," μισο-ψιθύρισε ο Jimmie πριν καθίσει στο πιάνο του και στείλει τα φωνητικά του βέλη στις ραχοκοκκαλιές των παιδιών που έχουν μαζευτεί για να τον δουν να παρουσιάζει και να ερμηνεύει το νέο του δίσκο το 1976.
Sweet Separation
I'm so Lonesome I could Cry
Η εποχή έχει αλλάξει και ο Jimmie στον τελευταίο του δίσκο το 1984 βάζει new wave στοιχεία.
Ο ξαφνικός του θάνατος σε τροχαίο στις αρχές του '80 για την ακρίβεια λίγες ώρες αφού είχε τελειώσει αυτό τον δίσκο, του έκοψε όλη την λαμπρή καριέρα που έδειχνε ότι τον περίμενε, αν και ευτυχώς η αριστουργηματική του δουλειά, πέρασε στις επόμενες γενιές χάρη σε έναν σχεδιαστή σελίδων του ίντερνετ τον Andy Markley, ο οποίος συνάντησε τον μπασίστα του γκρουπ του Jimmie, τον Johnny Pierce στο ίντερνετ. Ο Johnny Pierce του έδωσε λοιπόν όλη την δουλειά που είχαν κάνει, καθώς και ακυκλοφόρητο υλικό που για πολλά χρόνια είχε μείνει βουβό.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
If you’re sick of guys with deliberately messy hair, the fourth day beard it took them two months to grow, flannel shirts and skinny jeans, strumming their Epiphone acoustics like it was their cock, braying about the latest chick who broke their fragile hearts, but you still dig music with a certain stillness to fill those quiet moments, then look no further.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου