HARVEY MANDEL

"The Snake" 

Blues Guitar & Beyond

O Harvey Mandel είναι ένας καινοτόμος και καθοριστικός κιθαρίστας που πρωτοπόρησε την χρήση των μοντέρνων blues-rock τεχνικών, όπως την χρήση του ελεγχόμενου μικροφωνισμού και τα 'χτυπήματα' στα τάστα με τα δύο χέρια. Το στυλ του Mandel αναμιγνύοντας πνευστά, έγχορδα και ηλεκτρική κιθάρα έφερε μία πειραματική αιχμή σε πολύ μεγάλο μέρος της δουλειάς του, ως σόλο καλλιτέχνης και στις συνεργασίες του με τους Barry Goldberg, Sugarcane Harris, Charlie Musselwhite, Canned Heat, John Mayall και The Rolling Stones.

Christo Redemptor (1968)

Μία φορά ο Mandel περιέγραψε το παίξιμό του στη Melody Maker: "Το στυλ μου είναι εντελώς σύνθετο. Τα σόλο μου είναι πιό μελωδικά και προσπαθώ να κάνω άλλα ενδιαφέροντα πράγματα. Μου αρέσει να αισθάνομαι ότι έχω ένα στυλ αναγνωρίσιμο. Δεν θέλω να θεωρούμαι απλά ως κιθαρίστας των blues. Έχω παίξει με όλων των ειδών τις μπάντες, σε κάθε είδος χώρου για να αποκτήσω τις περισσότερες δυνατόν εμπειρίες".
Ο Mandel ή αλλιώς "The Snake", γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ του Μίτσιγκαν το 1945, αλλά μεγάλωσε στο Σικάγο στο προάστειο Morton Grove. Η πρώτη μουσική εμπειρία του ήταν η συνοδεία ενός νεαρού τραγουδιστή της folk με μπόνγκος, αλλά αφού ξεμυαλίστηκε με την κιθάρα του τραγουδιστή, αποφάσισε να την αναλάβει και ο ίδιος. Αγόρασε μία κιθάρα στα 16 χρόνια του και ξεκίνησε να εξασκείται μέρα-νύχτα, δουλεύοντας τα κιθαριστικά μέρη στις blues ηχογραφήσεις. Σύντομα, έγινε αρκετά καλός για να πάει σε μία rock 'n' roll μπάντα ως ρυθμικός κιθαρίστας. Αυτό οδήγησε σε μία σειρά από παραστάσεις με τοπικά γκρουπ μέχρι τα 18 του, όταν συνάντησε τον 28χρονο μουσικό Thad Ericken. "Εγώ και αυτός (Thad) σχηματίσαμε ένα γκρουπ", έλεγε ο Mandel στο Hit Parader. "Θα παίζαμε σε ένα αριθμό hillbilly μπαρ γύρω από το Μπροντγουει. Συνηθίζαμε να μπαίνουμε στα κρυφά γιατί εγώ δεν ήμουν ακόμα 21 χρονών. Ο Thad κι εγώ ήμασταν τα μόνιμα μέλη και θα βρίσκαμε πάντα διαφορετικούς ανθρώπους για να παίξουμε μαζί σε κάθε παράσταση". Μετά ο Mandel συνάντησε ένα μαύρο μπασίστα τον Sammy Fender, σε ένα R&B κλαμπ του Μπροντγουει το Magoos. Ο Fender έγινε ο μέντοράς του, διδάσκοντάς τον για τα blues και παίρνοντάς τον στα blues μπαρ. Ένα κλαμπ, το Curley's Twist City, στην Madison Street στην Δυτική άκρη του Σικάγο, έγινε αγαπημένο στέκι. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Mandel να παρατηρήσει και να τζαμάρει με πρωταγωνιστές, όπως ο Buddy Guy και ο Otis Rush, που έπαιζαν συχνά στο κλαμπ. Από το Twist City, άρχισε να παίζει σε άλλες σκηνές, όπως το Golden Peacock, το C&T Lounge και το Pepper's Lounge, μαζί με μουσικούς όπως οι B.B. King, Howlin' Wolf, Albert King και Muddy Waters. "Στο Σικάγο έπαιζα κάθε νύχτα. Τύποι σαν τον Mike Bloomfield, Paul Butterfield, Barry Goldberg και εγώ θα τζαμάραμε με όλους τους καλλιτέχνες των blues του Σικάγο. Υπήρχε μία ευγενής άμιλλα μεταξύ των μουσικών για να δείξουν πόσο καλά έπαιζαν, ο ένας στον άλλο. Έπρεπε κάθε φορά που έκανες σόλο να εμφανιστείς με κάτι καινούριο. Ήταν σπουδαία εκπαίδευση". Σύντομα ο Mandel δούλευε στο blues κύκλωμα στα κλαμπ της Rush Street, έξι νύχτες την εβδομάδα, μερικές φορές μέχρι πρωίας.

Before Six (1968)

Έγινε φίλος με άλλους δύο λευκούς bluesmen, τον παίκτη των keyboard Barry Goldberg και τον παίκτη άρπας Charlie Musselwhite. O Goldberg άρχισε να αποκαλεί τον Mandel "The Snake" επειδή φόραγε ένα δερμάτινο μπουφάν με σαν από φίδι δέρμα και του άρεσαν τα παρατεταμμένα ελικοειδή-σαν φίδι-riff στην κιθάρα. Ο Goldberg, μέλος των Goldberg-Miller Blues Band, ηχογραφούσε το ντεμπούτο άλμπουμ του γκρουπ, όταν ο κιθαρίστας Steve Miller έφυγε. Ο Goldberg ζήτησε από τον Mandel να τον αντικαταστήσει και έτσι και οι δύο φίλοι, Mandel και Musselwhite συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις του Blowing My Mind, ντεμπούτο άλμπουμ του 1966 της μετονομασμένης Barry Goldberg Blues Band. H μπάντα διαλύθηκε σύντομα μετά από αυτό. Όχι πολύ καιρό μετά, ο Mandel επανενώθηκε με τον Goldberg σαν μέρος της backing μπάντας στο ντεμπούτο άλμπουμ του Musselwhite, Stand Back! Ενώ ο Musselwhite προτιμούσε τις παραδοσιακές δομές των blues, το παίξιμο του Mandel δεν ήταν καθόλου συμβατικό. Συχνά συνδυάζοντας ένα κάπως παραμορφωμένο τόνο, το παίξιμό του φαινόταν χαρακτηριστικά στο LP, αλλά οι αρχικές λίγες πωλήσεις οδήγησαν τον Mandel να επιστρέψει στις παραστάσεις με τους The Busters, μία τοπική rock μπάντα του Σικάγο. Ωστόσο, μερικούς μήνες αργότερα, το Stand Back! άρχισε να ακούγεται πολύ στα ερτζιανά στον ηγετικό underground σταθμό του San Francisco Bay Area, KMPX-FM. Ο Abe "Voco" Kesh, ένας DJ του σταθμού και παραγωγός της Mercury, έπαιζε το άλμπουμ πολύ συχνά και έγινε τοπικό χιτ. O Kesh εντόπισε τον Mandel στο Σικάγο και προσκάλεσε τον Musselwhite και τον Mandel στο San Francisco με την υπόσχεση για δουλειά. Ο Mandel δέχτηκε την πρόσκληση και μαζί με μέλη των The Busters και τον Musselwhite , ήρθαν στην Καλιφόρνια. Αποκάλεσαν την μπάντα Charlie Musselwhite and his South Side Sound System και το γκρουπ άμεσα έκλεισε για αρκετές εμφανίσεις στο Fillmore West κατά την διάρκεια του καλοκαιριού του 1967, μοιραζόμενοι τη σκηνή με τους Electric Flag, τους The Paul Butterfield Blues Band και τους The Cream. Μετά από ένα αρχικό καταιγισμό δουλειάς, η μπάντα εκτός του Mandel και του Musselwhite επέστρεψε στο Σικάγο. Ο Kesh εξασφάλισε στον Mandel ένα συμβόλαιο για ηχογράφηση στην Philips, θυγατρική της Mercury. O Mandel συγκεντρώθηκε στο να κάνει το πρώτο σόλο LP του με παραγωγό τον Kesh. Τα sessions έλαβαν χώρα σε έξι διαφορετικά στούντιο του Λος Άντζελες και το θρυλικό Bradley's Barn στο Νάσβιλ. Ο κιθαρίστας χρησιμοποίησε μία ποικιλία από μουσικούς για τον δίσκο, συμπεριλαμβανομένων του μπασίστα Art Stavro, του ντράμερ Eddie Hoh και για τις ηχογραφήσεις στο Νάσβιλ τον Pete Drake (steel guitar) και τον ντράμερ Kenny Buttrey. Το ορχηστρικό άλμπουμ που δημιουργήθηκε το 1968 είχε τον τίτλο Christo Redemptor και ήταν μία εκλεκτική μίξη blues και rock κιθάρας.

Christo Redemptor (Philips PHS 600-2811) 1968

Τα highlights του άλμπουμ περιλαμβάνουν το bluesy με φυσαρμόνικα "The Lark" (με τον Charlie Musselwhite) και το υπνωτικό "Wade in the Water", με την μπάντα να περιλαμβάνει τον Steve Miller από τους Linn County στα keyboards και τον Armando Peraza στα κόνγκας. To άλμπουμ κέρδισε κάποιο underground ραδιοφωνικό αέρα, αλλά δεν μπήκε στα Billboard charts μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1969, δηλαδή ένα χρόνο αργότερα φτάνοντας στο #169. Το Christo Redemptor έλαβε ανάμικτες κριτικές. Η Melody Maker σημείωσε ότι το άλμπουμ περιείχε "μία αξιόλογη ποσότητα ενδιαφέροντος progressive rock", ενώ το Hit Parader είπε "Το μεγαλύτερο μέρος της πολύπλοκης κιθαριστικής δουλειάς του Mandel είναι φτιαγμένο γύρω από τα blues. Ύστερα απ'όλα, αυτό ήταν το σπουδαιότερο επιστρέφοντας στο Σικάγο. Επηρεάστηκε επίσης και από την jazz. Είναι επίσης άριστος". Ωστόσο, το Rolling Stone το απέρριψε ως "ένα ιδιαιτέρως βαρετό άλμπουμ".

Wade in the Water (1968)

Ένα πρόσωπο που έδωσε προσοχή ήταν ένας επίδοξος μουσικός που λεγόταν Carlos Santana: "Ο Harvey Mandel ήταν ίσως ο πρώτος μουσικός που έβαλε κόνγκας σε rock 'n' roll άλμπουμ. Τον είδα στο Avalon μία φορά και έπαθα πλάκα. Έμαθα τόσα πολλά από αυτόν. Αλήθεια θαυμάζω τύπους σαν τον Harvey Mandel, του οποίου τον ήχο μπορώ να αναγνωρίσω, επειδή χρειάζεται πολύ δουλειά". Για την επόμενη σόλο κυκλοφορία του, Righteous, o Mandel χρησιμοποίησε τον φημισμένο τρομπετίστα Shorty Rogers, για τις συνθέσεις εγχόρδων και πνευστών.

Righteous (Philips PHS 600-306) 1969

Χωρίς έκπληξη, το άλμπουμ περιείχε ένα αριθμό από jazz προσανατολισμένα τρακς μαζί με δυό ατόφια blues θέματα. Ο Mandel ξανά χρησιμοποίησε τον Stavro και τον Hoh, μαζί με τον ρυθμικό κιθαρίστα (και αυτόν που τραγουδάει στο "Love of Life") Bob Jones, τον παίκτη keyboards Duane Hitchings και τον παίκτη κρουστών Earl Palmer.

Love of Life (1969)

Ένας κριτικός του Downbeat, ονόματι Heineman, έδωσε στο Righteous μόνο 2 αστέρια με την παρατήρηση, "Κάποιος προφανώς είπε στον Mandel ότι θα μπορούσε να παίξει jazz κιθάρα. Κάποιος έκανε λάθος..." Ωστόσο, ο Heineman παρατήρησε ότι ο Mandel ήταν "καλός στο να παίζει hard blues", προσθέτοντας, "τα δύο μόνο κομμάτια που έχουν ένα αποτέλεσμα είναι το "Stuff", που είναι επίσης και το μεγαλύτερο σε διάρκεια και το "Campus". Στο R&B "Stuff", ο Mandel παίζει κάποια καινοτόμα κιθαριστικά μέρη. Επίσης παίζει hard και καλά στο ορίτζιναλ blues-rock "Campus". Κυκλοφορώντας το 1969, το Righteous έπιασε #187 στα Billboard charts.

Righteous (1969)

Δουλεύοντας παράλληλα με το δικό του άλμπουμ ο Mandel βρήκε χρόνο το 1969 να βοηθήσει τον Barry Goldberg στο άλμπουμ του Barry Goldberg Reunion, όπως επίσης και στο Two Jews Blues και στο Barry Goldberg and Friends. Επίσης έπαιξε σε αρκετά άλμπουμ άλλων μουσικών το 1969, συμπεριλαμβανομένων του The Blues Singer του Jimmy Witherspoon και του The Mighty Graham Bond του Graham Bond. Στα τέλη Ιουλίου του 1969, προς έκπληξη κάποιων, ο Mandel αντικατέστησε τον Henry Vestine σαν lead guitar στους Canned Heat. Ενώ ο Mandel παρακολουθούσε τους Canned Heat σε εμφάνισή τους στο Fillmore West, προσκλήθηκε στα καμαρίνια για να συναντήσει την μπάντα. Εκεί του είπαν ότι ο Vestine και ο μπασίστας Larry Taylor είχαν έναν άγριο καυγά που οδήγησε τον Vestine να αποχωρήσει. Του ζήτησαν να αντικαταστήσει αν μπορούσε στο δεύτερο σετ τους τον Vestine (στο πρώτο σετ είχε κάτσει στη θέση του ο Mike Bloomfield). Το δεύτερο σετ με τον Mandel πήγε καλά και του ζήτησαν να μείνει στο γκρουπ σαν μόνιμο μέλος. Αυτός δέχτηκε και η μπάντα αναχώρησε εκείνη την βραδιά για τρείς εβδομάδες σε τουρ στην Νέα Υόρκη, που περιελάμβανε, την εμφάνισή τους στο Woodstock. Οι Canned Heat πήγαν καλά στο φεστιβάλ και ο Mandel έγινε γρήγορα ζωτικής σημασίας στον ήχο της μπάντας. Κατά την διάρκεια Ευρωπαικής περιοδείας τον Ιανουάριο του 1970, ο lead singer Bob Hite είπε στην Melody Maker ότι η διαφορά που έκανε ο Harvey Mandel στους Canned Heat ήταν ότι "τώρα παίζουμε μουσική".

Bob Hite & Harvey Mandel

"Ήταν το πρώτο μου στ'αλήθεια μεγάλο γκρουπ" είπε αργότερα ο Mandel στο Hit Parader. "Μου άρεσε να παίζω με τον Al Wilson. Ήταν πολύ ευαίσθητος, ένας αληθινός μουσικός. Ήταν αλήθεια στην μουσική του. Ήταν ντροπαλός και ζούσε σαν ερημίτης στο δάσος". Ο Mandel εμφανίστηκε σε ότι αδιαφιλονίκητα αποτελεί την καλύτερη ηχογράφηση των Canned Heat, Future Blues (1970), όπως επίσης στο μουντό Canned Heat '70 Concert (που ηχογραφήθηκε live στην Ευρώπη). Τον Μάιο του 1970, ο Mandel και ο μπασίστας Larry Taylor άφησαν τους Canned Heat για να πάνε στον John Mayall στην all-American band. Εκείνη την περίοδο, οι Bluesbreakers περιλάμβαναν επίσης τον βιολονίστα Don "Sugarcane" Harris, με τον οποίο ο Mandel συνεργάστηκε αργότερα. Γεννημένος στην Pasadena στην Καλιφόρνια, ο Don Bowman Harris, έπιασε το βιολί στα 5 ή 6 χρόνια του και πήρε μία κλασική εκπαίδευση 10 χρόνων. Ενώ παρακολουθούσε το highschool, εγκατέλειψε τις κλασικές του βλέψεις και σχημάτισε ένα doo-wop γκρουπ τους The Squires, που παρουσίαζαν εκείνον στο πιάνο και τον συμμαθητή του Dewey Terry στην κιθάρα. Το 1955 οι The Squires είχαν ένα τοπικό χιτ το "Cindy", αλλά ο Harris και ο Terry άφησαν το γκρουπ δύο χρόνια αργότερα για να σχηματίσουν τους Don and Dewey. Σαν Don and Dewey κυκλοφόρησαν πολλά καλά σινγκλς στην Specialty, συμεριλαμβανομένου του "Farmer John", "I'm Leaving It All Up to You" και "Big Boy Pete", αλλά ποτέ δεν μπήκαν στα charts. Ωστόσο, άλλοι καλλιτέχνες διασκεύασαν υλικό τους κάνοντας χιτ, όπως οι The Premiers ("Farmer John", #19, 1964), Dale and Grace ("I'm Leaving It All Up to You") και οι Kingsmen, που επανέγραψαν τους στίχους στο "Big Boy Pete" και έπιασαν ένα #4 χιτ το 1965 με το "Jolly Green Giant". Oι Don and Dewey διαλύθηκαν, για να ξανασμίξουν το 1964, όταν έκαναν ένα ορχηστρικό σινγκλ που λεγόταν "Soul Motion", παρουσιάζοντας το βιολί του Harris στην Rush Records. Η επανένωση ήταν σύντομη σε διάρκεια και ο Harris πέρασε στην λησμονιά. Ύστερα, τέλη του '69, όταν ο Frank Zappa αποφάσισε να κάνει το σόλο άλμπουμ του Hot Rats, θυμήθηκε τον Harris από το κομμάτι "Soul Motion" και τον ήθελε να εμφανιστεί στο άλμπουμ. Ο Zappa βρήκε τον Harris να παίζει με τους Johnny Otis Revue και τον επιστράτευσε να εμφανιστεί σε δύο τρακς, ένα από τα οποία είναι το "Willie the Pimp". Ο Harris έμεινε με τον Frank Zappa για να ηχογραφήσει το Burnt Weeny Sandwich και το Weasels Ripped My Flesh πριν πάει στη μπάντα του John Mayall. To νέο lineup του Mayall ηχογράφησε το USA Union τον Ιούλιο του 1970 στις 27 και 28, προτού ξεκινήσουν περιοδεία 6 εβδομάδων τον Οκτώβριο. Ο Harris εξαιτίας ασθένειας εξαιρέθηκε από το τουρ, αφήνοντας τον Mayall, τον Mandel και τον Taylor να κάνουν την περιοδεία ως τρίο στην υπόλοιπη Αμερική και στην Ευρώπη αργότερα. Ο Mandel περιέγραψε στο Beat Instrumental πώς ο Mayall ήθελε πιό ήπιο παίξιμο από αυτόν: "Παίξαμε σε πολύ χαμηλότερη ένταση από το μέσο rock γκρουπ. Ατομικά έπρεπε να παίξω πιό συντηρητικά. Δεν ήταν σαν τα άλμπουμ μου ή όταν ήμουν στους Canned Heat. Δεν ήταν η heavy αίσθηση της κιθάρας πιά-αλλά πιό χαλαρά. Έτσι το ήθελε ο John". Για την επόμενη σόλο κυκλοφορία του το 1970, Games Guitars Play, ο Mandel αποφάσισε να συμπεριλάβει κομμάτια με φωνητικά για να κερδίσει μεγαλύτερο ραδιοφωνικό αέρα.

Games Guitars Play (Philips PHS 600-325) 1970

Έφερε τον Russell Dashiel, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί στο παρελθόν, σαν τραγουδιστή και για να παίξει κιθάρα, όργανο και πιάνο. Στους άλλους μουσικούς συμπεριλαμβάνονταν ακόμα μία φορά ο Taylor και ο Hoh. Το άλμπουμ άρχιζε με μία διασκευή του country blues "Leavin' Trunk" του Sleepy John Estes, το οποίο μετέτρεψαν σε ψυχεδελικό.

Leavin' Trunk (1970)

Πιστός στο παρατσούκλι του ο Mandel επέτρεψε στα κιθαριστικά του μέρη να ελιχθούν σαν φίδι ανάμεσα στις συνθέσεις. Το Record Mirror έπιασε τον πειραματισμό του σχολιάζοντας: "Ο Harvey κινείται ανάμεσα στους περισσότερους από τους διάφορους ήχους και εφέ που μπορούν να παιχθούν από μία ηλεκτρική κιθάρα". Η Melody Maker είδε το LP τόσο απλά: "ένα πολύ bluesy σετ από την υπέροχη κιθάρα του Mandel". Ωστόσο, το Games Guitars Play δεν μπήκε στα charts και σύντομα ο κιθαρίστας μας τράβηξε άλλο δρόμο από την Philips Records. O Mandel επέστρεψε σε μία τελείως ορχηστρική μορφή για το επόμενο άλμπουμ του, Baby Batter, που κυκλοφόρησε το 1971 στην Janus.

Baby Batter (Janus JLS-3017) 1971

Ενωμένος ξανά με τον συνθέτη Shorty Rogers, ο Mandel χρησιμοποίησε την backing μπάντα με τους Taylor, Lagos, τον παίκτη των κόνγκας Big Black, την παίκτρια του ταμπουρίνο Sandra Crouch και τους πάικτες των keyboards Howard Wales και Mike Melvoin. Το Disk and Music Echo, έγραψε με ενθουσιασμό: "Κάθε κιθαρίστας που μπορεί να κρατήσει την προσοχή σας στη διάρκεια ενός ολόκληρου άλμπουμ πρέπει να έχει κάτι και αυτό το άλμπουμ είναι το καλύτερό του με διαφορά ως σήμερα".

One Way Street (1971)

Το Beat Instrumental βρήκε την κυκλοφορία να είναι "ένα πολύ καλό άλμπουμ για όσους εκτιμούν την εύγεστη κιθάρα, αλλά το αντίθετο για αυτούς που τους αρέσει η πολλή βαβούρα". Το επόμενο άλμπουμ του Μandel, The Snake (1972), συνέχισε την αναζήτηση με τον fusion ήχο.

The Snake (Janus JLS-3037) 1972

Χρησιμοποιώντας διάφορους μουσικούς-Harris (ηλεκτρικό βιολί) και Lagos, συν τους πρώην Canned Heat συναδέλφους του Taylor και ντράμερ Fito de la Parra-δημιούργησαν άλλο ένα ενδιαφέρον jazz-rock άλμπουμ. Ο Mandel έκανε για πρώτη φορά φωνητικά στο "Uno Ino", το οποίο έχει την έννοια του "You Know, I Know". Οι πωλήσεις ακόμα μία φορά δεν προβλέπονταν καθώς το The Snake έφτασε στα Billboard top 200 το #198 τον Ιούλιο του 1972.

Uno Ino (1972)

Εκείνο τον ίδιο χρόνο ο Mandel πήγε σε μία μπάντα που είχε σχηματίσει ο ντράμερ Paul Lagos (Ο Lagos ήταν ντράμερ στους Kaleidoscope κάποτε). Η ορίτζιναλ μπάντα αποτελούνταν από τον Lagos, τον Larry Taylor στο μπάσο, τον Don "Sugarcane" Harris στο ηλεκτρικό βιολί και τον Randy "Rare" Resnick στην κιθάρα.

The Snake (1968)

Τότε ο Harris είχε τρία σόλο άλμπουμ στα κρέντιτς του: το Sugarcane (στην Epic το 1970), το Keep on Drivin' και το Got the Blues, που έγιναν στην Γερμανική εταιρεία MPS το 1970 και 1971 διαδοχικά. Το κουαρτέτο είχε παίξει στο Ash Grove στο Λος Άντζελες κατά την διάρκεια του 1969, πριν ο Taylor μπερδεμένος από την ανευθυνότητα και την διαρκή τεμπελιά του Harris τα παρατήσει. Αντικαταστάθηκε από τον μπασίστα Victor Conte και για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον της εταιρείας, έφεραν τον Mandel το 1972. Αποκαλούμενοι The Pure Food and Drug Act, έβγαλαν ένα άλμπουμ το 1972 στην Epic Records. Με τίτλο Choice Cuts ο δίσκος ήταν μία συλλογή από fusion προσανατολισμένο υλικό που αναμίγνυε στοιχεία jazz, blues και funk. Το άλμπουμ παρουσίαζε μία 11-λεπτη βερσιόν του "Eleanor Rigby", του κλασικού θέματος των Beatles, το οποίο ο Harris επίσης διασκεύασε στο σόλο άλμπουμ του Fiddler on the Rock.

The Pure Food and Drug Act - Eleanor Rigby (1972)

Η συχνή φυλάκιση του Harris και η έλλειψη προσφορών έφεραν στους The Pure Food and Drug Act ένα πρόωρο τέλος λίγο μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο άλμπουμ τους. Ο Mandel ωστόσο "πήρε" από τον Resnick την τεχνική του στο "χτύπημα" στα τάστα με τα δύο χέρια και το πέρασε στο νέο του άλμπουμ Shangrenade (που κυκλοφόρησε το 1973). Στο μεταξύ κυκλοφορώντας το The Snake και συνεργαζόμενος με τον Harris στο Choice Cuts το 1972, ο Μandel επίσης πέρασε χρόνο δουλεύοντας σε διάφορα άλλα πρότζεκτ. Έκανε ένα τριήμερο τζαμ από 17 μουσικούς της περιοχής του Σικάγο που κυκλοφόρησε ως Get Off in Chicago, ήταν ο κιθαρίστας που παρουσίασαν οι Venture στο άλμπουμ τους Rock and Roll Forever, και κάποια session με τους Canned Heat εμφανιζόμενος στην κυκλοφορία τους το 1972, Historical Figures and Ancient Heads.

Get Off in Chicago (Ovation QD-14-15)1972

Ο Mandel έχτισε την φήμη του με το καινοτόμο παίξιμο και την επιδέξια προσαρμοστικότητά του που ήταν αποτέλεσμα επίμονης δουλειάς και συνεισφοράς σε δουλειές άλλων μουσικών. Οι διάσημοι Canned Heat, John Mayall και άλλες κορυφαίες blues-rock μπάντες και καλλιτέχνες έχουν όλοι τους αναγνωρίσει το αξιόλογο ταλέντο του, αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο-που πάντα συμβαίνει σε άξιους καλλιτέχνες-οι σόλο δουλειές του δεν βρήκαν ευρεία απήχηση.

I'm a Lonely Man (1972)

"Η μεγαλύτερη κατρακύλα μου σε δημοφιλία ήταν ότι ποτέ δεν υπήρξα τραγουδιστής. Ο Jeff Beck ήταν μία από τις πολύ-πολύ ελάχιστες εξαιρέσεις που πήρε εκατομμύρια πωλήσεις με ένα τελείως ορχηστρικό άλμπουμ. Αν είχα τρόπο να είμαι και τραγουδιστής σε επίπεδο ανάλογο της κιθαριστικής μου ικανότητας, αυτό θα έκανε την μεγάλη διαφορά".

 

Ο Mandel κυκλοφόρησε δύο ακόμα σόλο άλμπουμ για την Janus Records, το Shangrenade, μία συνεργασία με τον "Sugarcane" Harris το 1973 και το Feel the Sound of Harvey Mandell (1974). Επίσης έπαιξε στο Reel to Real των Love (1974) και σε δύο τραγούδια του Black and Blue των Rolling Stones (το "Hot Stuff" και το "Memory Motel") και θεωρήθηκε ως ο αντικαταστάτης του Mick Taylor πριν επιλέξουν τον Ronnie Wood. Το 1980, μετακόμισε στην Φλόριντα και έγινε μέλος μίας μπάντας που έπαιζε σε ένα nightclub που ανήκε στον Ronnie Wood το Woody's, μαζί με τον σαξοφωνίστα των Stones, Bobby Keys. Ο Mandel επανενώθηκε με τους Canned Heat για το Human Condition (1978) και το Internal Combustion (1994) και έκανε μαζί τους τουρ για την 30η επέτειο του Woodstock. Οι επόμενες κυκλοφορίες του έχουν γίνει σποραδικά και έγιναν σε μικρές εταιρείες. Ήταν το Live Boot:Harvey Mandel-Live in California (1990), το Twist City (1993), το Snakes & Stripes (1995), το Planetary Warrior (1997), το Emerald Triangle (1998) και το Lick This (2000). Επιπροσθέτως ο κιθαρίστας βρέθηκε στο δίσκο της I.R.S. Guitar Speak II και περιλαμβανόταν σε ένα compilation CD της Rhino Records, το Guitar Player Magazine's Legends of Guitar:Electric Blues, Vol.1. Επίσης κυκλοφόρησε ένα βίντεο με οδηγίες για το παίξιμο της κιθάρας με τίτλο: Harvey Mandel:Blues Guitar & Beyond.

Harvey Mandel

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ