THE RASPBERRIES

Cult Heroes

Ακόμα κι αν δεν ξέρει κανείς ποιός είναι ο Eric Carmen, πιθανώς να έχει ακούσει ένα από τα τραγούδια του. Ήταν αυτός που έγραψε την δυναμική μπαλάντα "All By Myself", η οποία έφτασε στο νο12 στην Αγγλία και νο2 στην Αμερική το 1976. Κι αν ακόμα δεν ξέρει κάποιος την ορίτζιναλ εκτέλεση του τραγουδιού, πιθανώς έχει ακούσει την Celine Dion καμιά 20αριά χρόνια αργότερα να το διασκευάζει, και να το φτάνει νο6 στην Αγγλία και νο4 στην Αμερική. Εδώ δεν θα πούμε πάντως για την σόλο καριέρα του Eric Carmen. Θα πάμε αρκετά πιό πίσω στο 1972, για να δούμε το γκρουπ με το οποίο ξεκίνησε και τα 4 άλμπουμ που έκαναν.

I Can Remember (1972)

The Raspberries (Capitol SK 11036) 4/72

Το ντεμπούτο άλμπουμ των The Raspberries όχι μόνο ακούγεται καλά, αλλά ευωδιάζει κιόλας (χάρη στο παρφουμαρισμένο με raspberry στίκερ που υπήρχε κολλημένο στο εξώφυλλο). Ήταν μία μπάντα με βάση τον Καναδά που είχαν ένα ήχο που πιθανώς θα τραβούσε παράλληλη γραμμή με αυτή που χάραξαν οι Bee Gees. Είναι εύθυμα καθηλωτικοί και ελκυστικοί μέσα στο ρεπερτόριό τους. "Κολλήστε" με το "Get It Moving", το "Rock and Roll Mama" και το σινγκλάκι τους "Don't Want to Say Goodbye".

Don't Want to Say Goodbye (1972)

"Ξύστε το στίκερ και μυρίστε" ήταν η οδηγία δίπλα από ένα οβάλ στίκερ στο εξώφυλλο του άλμπουμ. Ε, δεν χρειαζόταν να το μυρίσεις. Όλο το δωμάτιο γέμιζε με ένα τεχνητό άρωμα από raspberry.

Go All the Way (1972)

To "Go All the Way" που ανοίγει τον δίσκο, είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει ηχογραφηθεί. Συνδυάζει την μελωδικότητα των Beatles, την δύναμη των Who, την έξαψη των Stones και την ποιότητα του Rachmaninoff μέσα σε 3 λεπτά και 19 δεύτερα αγνού rock 'n' roll. Θα έπρεπε να είναι το πρότυπο για το ράδιο της δεκαετίας του '70, αλλά αν και ήταν χιτ (το μοναδικό τους top10 που έφτασε νο5 στα charts) δεν άλλαξε τον κόσμο. Η rock στο ραδιόφωνο είχε παρεκκλίνει από το τέλειο pop τραγούδι παίρνοντας δύο διαφορετικές κατευθύνσεις: προς την μουσική των ευαίσθητων τραγουδοποιών / τραγουδιστών από τη μία και προς το heavy metal και την progressive rock από την άλλη.

Rock and Roll Mama (1972)

Ενώ θα μου φαινόταν τέλειο σαν σκέψη ότι εκατοντάδες παρόμοιες μπάντες θα ακολουθούσαν το παράδειγμα των The Raspberries, ίσως είναι καλύτερα το ότι δεν ήταν και η πιό δημοφιλής μπάντα της γενιάς εκείνης. Για ένα λόγο, ότι άμεσα ανέδυαν την μυρωδιά του είδους του καλλιτέχνη για τον οποίο είχαν φτιαχθεί οι μεγαλύτερες συλλογές από χιτ. Έβαζαν το καλύτερο τραγούδι τους πρώτα και δεν έφταναν καν κοντά στο να το ταιριάξουν με τα υπόλοιπα σε ποιότητα, ενέργεια ή ακόμα και στυλ. Επιπλέον βλέποντας ξανά και ξανά τον Eric Carmen να "φοράει" την υπερβάλλουσα σεξουαλική ορμή του στα εξώφυλλα γινόταν όλο και πιό γελοίο, αν όχι αρρωστημένο και έγινε χειρότερο ακόμα όταν αποφάσισε ότι ήθελε να τον σέβονται ως μουσικό.

I Saw the Light (1972)

Προφανώς δεν αισθάνθηκε ολοκληρωμένος με το χιτ του, έτσι έπρεπε να αποδείξει ότι δεν ήταν τυχαίος με το "I Can Remember" μία μπαλάντα με κλασική δομή (πρελούδιο Bach). Μία μπαλάντα που ότι και να του προσάψει κανείς επί προσωπικού, είναι υπέροχη. Υπάρχουν κι άλλα highlights (το αλα McCartney "Come Around and See Me", το πανέμορφο "I Saw the Light", αλλά το δεύτερο καλύτερο τρακ του άλμπουμ "Don't Want to Say Goodbye", είναι υπερβολικά ενορχηστρωμένο και το υπόλοιπο άλμπουμ κυμαίνεται από γλυκανάλατες μπαλάντες έως αδιάφορα κομμάτια.


Fresh (Capitol ST 11123) 11/72

Το δεύτερο LP από το γκρουπ που έσπασε το top10 με το "Go All the Way" αποδεικνύει ακόμα μία επιτυχία τους. Το σετ οδηγείται από το σινγκλ τους "I Wanna Be With You", ένα ανεπιτήδευτο, φανερό rock που θέτει την βάση για όλο το σετ-δυνατές φωνητικές αρμονίες και βασική αλλά στιβαρή μουσικότητα. Τρείς καλοί ερμηνευτές και τραγουδοποιοί ο Eric Carmen, o David Smalley και ο Wally Bryson βοηθούν σ'αυτό.

I Wanna Be With You (1972)

Άλλαξαν την προσέγγισή τους λίγο εδώ στο δεύτερο άλμπουμ. Όχι πιά hard rock, όχι progressive κλασική rock, πολύ ελάχιστη ενορχήστρωση, όχι μακράς διάρκειας τραγούδια. Επιτυγχάνουν δύο μέτρια χιτ, το "I Wanna Be With You" και το "Let's Pretend", που και τα δύο είναι πολύ όμορφα, λίγο κάτω από το "Go All the Way" σε ποιότητα επειδή ελλείπoυν οι καθηλωτικές hard rock αιχμές.

Let's Pretend (1972)

Τίποτα άλλο δεν είναι ιδιαίτερα καλό, αλλά τα υπόλοιπα τραγούδια είναι λίγο καλύτερα από τα υπόλοιπα του πρώτου δίσκου που ήταν αδιάφορα. Αντιθέτως με το ντεμπούτο τους το Fresh είναι ένα επίμονα καλό pop άλμπουμ σε χρόνο όπου ουσιαστικά κανείς δεν έκανε μουσική σαν αυτή.


Side 3 (Capitol SMAS 11220) 9/73

Ένα εξαιρετικό πακέτο από αυτή την ευχάριστη μπάντα, που παρουσιάζει τα ωραία αρμονικά φωνητικά, κορυφαίο lead singing, απλή, αλλά συναρπαστική τραγουδοποιία και πολύ ικανοποιητική ορχηστρική δουλειά που χαρακτήριζε τις προγενέστερες προσπάθειές τους. Τα rock κομμάτια είναι το καλύτερο υλικό, αλλά οι μπαλάντες επίσης είναι πρώτης τάξεως. Η μπάντα δείχνει λίγο πιό δεμένη σε όλα τα σημεία με κάθε LP που βγάζει και είναι ευχαρίστηση να ακούς μία μπάντα που μοιάζει πιό αποφασισμένη να περάσει καλά και να παίξει καλή μουσική, από το να μεταφέρει κάποιου είδους μήνυμα. Αυτό είναι το σετ που θα τους καθιέρωνε χωρίς αμφιβολία σαν σχήμα που βγάζει LP όπως και σινγκλς.

Tonight (1973)

Πολύ μέρος του Side 3 δείχνει αληθινή ορχηστρική δύναμη. Κομμάτια με δυνατές κιθάρες και δυναμικά ντραμς κυριαρχούν στο άλμπουμ, το γκρουπ φανερά προσπαθεί να αποδείξει ότι μπορεί να ηχογραφήσει σε άλλο παλμό εκτός από την ελαφριά pop των δύο πρώτων LP τους. Στην ασυμμετρία του το Side 3 δεν είναι τόσο ευήκοο όσο τα πρώτα δύο άλμπουμ τους, αλλά τα καλύτερα κομμάτια είναι καλύτερα από όλα ότι έχουν κάνει πιό πριν. Είναι ώρα να σταματήσουμε να τους συγκρίνουμε με τους Beatles. Έχουν αφομοιώσει πολλά άλλα γκρουπ-τους Who και τους Beach Boys ιδιαίτερα-και στο μεταξύ βρίσκονται ήδη καιρό στην πιάτσα ώστε να τους συγκρίνουμε σε σχέση με τις δουλειές που οι ίδιοι έχουν κάνει.

Ecstasy (1973)

Η hard rock επιστρέφει με την εκδίκηση κρυμμένη στα τρία πρώτα τραγούδια από τα οποία έγιναν θρύλοι. Το "Tonight" έχει ένα από τα καλύτερα riff ρυθμικής κιθάρας που έχουν γίνει. Το "I'm A Rocker" έχει την πιό hot lead guitar από οτιδήποτε έπαιξαν οι The Raspberries και το πολύ επηρεασμένο από Who, "Ecstacy" θα μπορούσε να είναι ορόσημο για την power pop της περιόδου τέλη '60-αρχές '70.

On the Beach (1973)

Λίγο από country ελοχεύει σε ορισμένα τραγούδια, όχι για καλύτερο αποτέλεσμα όμως. Αυτός είναι ένας πολύ ασύμμετρος δίσκος. Το καλό υλικό είναι τόσο καλό που διώχνει οτιδήποτε άλλο παίζει στο ραδιόφωνο το 1973 και κάνει το άλμπουμ must-have, αλλά τα υπόλοιπα τραγούδια απλά γεμίζουν το χώρο.


Starting Over (Capitol ST 11329, με πόστερ) 9/74

Όταν οι The Raspberries πρωτο-βγήκαν στην επιφάνεια αρκετά χρόνια πριν, είχαν χαιρετιστεί ως μία καλή rock μπάντα που ήταν ικανή να αιχμαλωτίσει αυτή την πολύπλοκη μίξη της απλότητας και της επιδεξιότητας που χαρακτήριζε την Αγγλική rock στα μέσα της δεκαετίας του '60. Εδώ είναι ακόμα έτσι, αλλά καλύτεροι ακόμα. Με μερικά νέα μέλη έκαναν ένα LP με καλά, εμπορικά, με δυναμική σινγκλς, όλα υπογραμμισμένα από αυτή την ποιότητα εκείνης της μαγικής περιόδου, που τόσες μπάντες στις μέρες μας μοιάζουν να έχουν χάσει.

I Don't Know What I Want (1974)

Ο Eric Carmen πρέπει να θεωρείτο ένας από τους δυνατότερους vocalists και είναι λάθος κάποιοι να θεωρούν την μπάντα αυτή μόνο για παιδιά. Υπάρχουν πολλοί μουσικόφιλοι που περιμένουν αυτό το είδος της επιδέξιας, καλής rock που σερβίρει αυτή η μπάντα. Ίσως είναι η πιό δυνατή προσπάθεια γενικά από την μπάντα, θεματικά και μουσικά.

Cruising Music (1974)

Οι The Raspberries έχουν τελικά καταλάβει την δυναμική τους. Ακόμα πιό σημαντικό είναι ότι τα τελικά αποτελέσματα των επιδέξιων κολάζ της μουσικής γνώσης συχνά εξισώνονται αν όχι ξεπερνούν τις ορίτζιναλ δημιουργίες των ειδώλων τους.
Υπάρχουν δύο καταπληκτικά κομμάτια, το "I Don't Know What I Want", που είναι το απόλυτο tribute στους Who (1965-71). Αποσπασματικά οι μελωδίες του Townshend ακούγονται εδώ κι εκεί και τα φωνητικά του Carmen μιμούνται τον Roger Daltrey. Όμως το κομμάτι στέκεται στα δικά του πόδια. Το "Overnight Sensation" έχει μία πολύ καλή παραγωγή, συνδυάζοντας μία πολύπλοκη, αλα Beach Boys προσέγγιση με τις τεχνικές του Phil Spector. Λυρικά είναι μία τίμια εξομολόγηση του νούμερο ένα στόχου της μπάντας... Το υπόλοιπο άλμπουμ είναι άριστο...Το Starting Over είναι η απόλυτη προσπάθεια της μπάντας μας.

Overnight Sensation (1974)

Οι ειδικοί πάνω στο συγκεκριμένο έδαφος έχουν ψηφίσει αυτό τον δίσκο ως το μεγαλύτερο power pop άλμπουμ όλων των εποχών. Τι σημαίνει αυτό; Κυρίως σημαίνει ότι, περισσότερο από κάθε άλλο δίσκο, ακούγεται όπως κάτι που έχεις ακούσει. Το "I Don't Know What I Want" είναι The Who, το ""All Through the Night" είναι The Faces με τον Rod Stewart, το "Cruising Music" είναι The Beach Boys, το "Hands on You" Beatles και το "Overnight Sensation" οι...The Raspberries.

Είναι εύκολο να διασκεδάσεις με αυτό που κάνει καλά το Starting Over, αλλά ωστόσο είναι και μία υπενθύμιση του πόσο φανερά ο χώρος της rock 'n' roll κυριαρχείται από ξαναμμένους τύπους που θα σου κλέψουν το τραγούδι και μετά θα προσπαθήσουν να σου αποπλανήσουν και την αδελφή σου...

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ