THE APPLETREE THEATRE 

Playback

To 1967 δύο αδέλφια ο Terry και ο John Boylan δημιούργησαν ό,τι θεωρείται από πολλούς ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν εκείνη την περίοδο. Φήμες λένε ότι υπήρξε και το αγαπημένο άλμπουμ του John Lennon.

Epilogue: What a Way to Go (1968)

Playback (Verve / Forecast FT/FTS 3042) 3/68

Έπιασα τον εαυτό μου να βγάζει το άλμπουμ από την πλαστική θήκη του με το ίδιο συναίσθημα που θα βοήθαγε κανείς έναν απρόσκλητο επισκέπτη να βγάλει το πανοφώρι του. Η χαρά μου δεν περιγράφεται λέγοντας ότι σ'αυτήν την περίπτωση ο επισκέπτης το άξιζε. Οι κ.κ. Boylan, αν και ίσως τόσο πρόθυμοι να προσφέρουν διασκέδαση, είναι μία ευχάριστη συντροφιά σε αυτή την μουσική επιθεώρηση, που χαρακτηρίζεται από ένα συντελεστή ανισορροπίας και μία ανακουφιστική προσέγγιση στην ελαφριά σάτιρα. Οι άνθρωποι που τα ταίριαξαν αυτά ήταν ιδιαιτέρως ευφυείς.

The Altogether Overture : Hightower Square (1968)

Οι Αμερικανοί αδελφοί John και Terence Boylan μεγάλωσαν στην Αγγλία με τις επιρροές από τις κωμικές σκηνές The Goon Show και Beyond the Fringe, πριν επιστρέψουν στην Νέα Υόρκη για να τσιλιμπουρδίσουν με τον νεαρό Dylan και να συμμετέχουν στην γέννηση του Saturday Night Live. Επηρεασμένοι εξίσου από την jazz και coffee-house σκηνή, όπως και από τους The Beatles (πριν το Sgt. Pepper), καθιερώθηκαν σαν τραγουδοποιοί (συμπεριλαμβανομένου του "Look Here Comes the Sun" για τους Sunshine Company).

Act I : Neverthless It Was Italy (1968)

Για το Playback αξιοποίησαν ένα εντυπωσιακό φάσμα ταλέντου για να δημιουργήσουν αυτό το σπανιότατο πράγμα: μία μουσική κωμωδία σε ένα δίσκο, στον οποίο τίποτα δεν καθίσταται δύσκολο να ακουστεί. Η σάτιρα, είτε στο στίχο ή σαν σκετς κρυμμένη ανάμεσα στα τραγούδια στοχεύει κατευθείαν σε χίπυς, μπίτνικς και ρέντνεκς με τον ίδιο ενθουσιασμό.
Μουσικά η διακεκομμένη ομορφιά και η ταξιδιάρικη κιθάρα στο κομμάτι που ανοίγει "Hightower Square" και o μεγαλειώδης, θρηνητικός επίλογος "What a Way to Go" (που την πολύ ωραία κιθάρα παίζει ο Zal Yanovsky των The Lovin' Spoonful πάνω από ένα κουαρτέτο πνευστών) είναι highlights, αλλά ο δίσκος είναι επίμονα καλός καθ'όλη την διάρκεια. Η δομή του όπως βλέπετε και στους τίτλους των τραγουδιών είναι σε Εισαγωγή, Τρεις Πράξεις και Επίλογο. Το LP έγινε στην Αγγλία την επόμενη χρονιά. Επανεκδόθηκε επίσης στην Αγγλία αρχές του '70 με διαφορετικό εξώφυλλο.

Act II : I Wonder If Louise Is Home (1968)

Με κάποιο τρόπο αυτό το popsike concept άλμπουμ βρήκε το δρόμο του στο βιβλίο που κυκλοφόρησε τέλη της δεκαετίας του '70 Rock's Critics' Choice: The Top 200 Albums. Το δημιούργημα των John και Terry Boylan, είναι ένα concept άλμπουμ που αναμιγνύει ποιητική έκφραση, τραγούδια-ιστορίες και τραγούδια. Είναι πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από άλλα παρόμοια (π.χ. Family Tree), επειδή τα τραγούδια είναι τόσο δυνατά που μπορούν να σταθούν και μόνα τους.

Act III : Don't Blame It on Your Wife  (1968)

Είναι πρώτης τάξεως sunshine pop με περιστασιακές ψυχεδελικές συνθέσεις, βουλιάζοντας περιστασιακά στη soul και στο music-hall.
Οπαδοί των Sagittarius και των Beach Boys θα το εκτιμήσουν ιδιαίτερα. Στο δίσκο-παρέλειψα να αναφέρω-ότι παίζει ηλεκτρική κιθάρα ο Larry Coryel. Ο John Boylan αργότερα έγινε παραγωγός, δουλεύοντας με την Linda Ronstadt, Boston, Eagles και άλλους. O αδελφός του Terence έκανε σόλο 4 άλμπουμ που ίσως βρούμε τον χρόνο να δούμε σε μελλοντικό άρθρο.

John and Terry Boylan

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ