Δηλώνεται ότι η ευθύνη των αναρτήσεων, καθώς και του περιεχομένου αυτών ανήκει αποκλειστικά στους συντάκτες τους, ρητώς αποκλειόμενης κάθε ευθύνης σχετικά του ιστότοπου. Το αυτό ισχύει και για τα σχόλια που αναρτώνται από τους χρήστες σε αυτό.
Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2019
KENSINGTON MARKET
Unique Sound and Style
Ήταν τότε που έγινε το φεστιβάλ του Monterey. Τότε που βγήκε το Sgt. Pepper. Την Άνοιξη του 1967, το κίνημα των χίπυς περνούσε στην πλήρη άνθισή του και κατά μία έννοια τα πολιτιστικά, κοινωνικά και πολιτικά φράγματα γκρεμίζονταν. Ο Καναδάς φυσικά δεν είχε μείνει εκτός αυτής της ατμόσφαιρας. Τρείς νέοι από το Yorkville, ο Keith McKie, ο Gene Martynec και ο Alex Darou, μαζεύτηκαν σε μία σκονισμένη αποθήκη για να δημιουργήσουν ένα δικό τους ήχο. Ο ντράμερ βρέθηκε στο πρόσωπο ενός 16χρονου μόλις παιδιού του Jimmy Watson, που είχε το δικό του στυλ παιξίματος, ήξερε να παίζει σιτάρ και ήταν ξαδέλφια με τον Van Morrison. Όμως το lineup δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί. Το τελευταίο κομμάτι του παζλ ήταν ο Luke Gibson, o lead singer του γκρουπ Luke and the Apostles, ο οποίος μπήκε στην μπάντα μας ύστερα από την διάλυση του γκρουπ αυτού. Μετά το γκρουπ έπεσε στην προσοχή του Felix Pappalardi, που ήταν ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς εκείνης της εποχής. Από εκεί και πέρα όλα έγιναν με την σειρά που ακολουθεί.
Aunt Violet's Knee (1968)
Avenue Road (Warner Bros. WS 1754) 6/68 [Canada]
Μία μεγάλη εταιρεία έσπρωξε το νέο αυτό γκρουπ, με την ξεχωριστή μίξη και τον μοναδικό ήχο και στυλ, που γρήγορα θα τους καθιέρωνε ως σημαντικούς πωλητές δίσκων. Όλο το υλικό ορίτζιναλ και οι ιδέες τους φρέσκες και ενδιαφέρουσες. Οδηγούμενες από το αρχικό τους σίνγκλ "I Would Be the One", η αυθεντικότητα και η δημιουργικότητά τους εκφράζονται ζωηρά στο "Aunt Violet's Knee" και στο "Looking Glass", που και τα δύο συνέθεσε ο lead singer Keith McKie.
I Would Be the One (1968)
Ένα υποσχόμενο πρώτο άλμπουμ από ένα ικανό κουιντέτο από τον Καναδά, αν και η προσέγγιση που παρουσιάζεται εδώ είναι κομματάκι τόσο εκλεκτική στο να δείξει τι ακριβώς ήταν ικανοί να κάνουν. Πολύ επιδεξιότητα στα όργανα, καλό τραγούδισμα, πρώτης τάξεως παραγωγή-αν και ίσως λίγο υπερέβαλε-και γενικά καλό ορίτζιναλ υλικό. Οι επιρροές αργότερα ωστόσο είναι λίγο προφανείς σε αυτή την φάση στην εξέλιξη του γκρουπ, που θα συνέχιζε. Ή γνώση του γένους και της απαιτούμενης τεχνολογίας πάντως είναι εντυπωσιακή.
Looking Glass (1968)
Παρά τα αβέβαια προτερήματα, το Avenue Road είναι ένα καλύτερο από τον μέσο όρο ντεμπούτο άλμπουμ. Οι συνθέσεις ορίτζιναλ και λαμπερές. Το επίπεδο μουσικότητας υψηλό καθ'όλη την διάρκεια. Ο lead singer Keith McKie έχει τον φωνητικό εξοπλισμό για να τραγουδάει μπαλάντες πειστικά. Το γκρουπ επιτυγχάνει μία πετυχημένη ανάμιξη του νέου με το παλαιό. Μία εκλεκτική χρήση του σύγχρονου rock ιδιώματος, με την προσθήκη μουσικών συσκευών που αναπολούν Tin Pan Alley...
Colour Her Sunshine (1968)
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην κιθαριστική δουλειά του Gene Martynec καθόλη την διάρκεια του άλμπουμ. Στο να ακομπανιάρει είναι υπέρτατος. Πάντα μοιάζει να παίζει με τον πιό κατάλληλο τρόπο. Ποτέ δεν μειώνει τα φωνητικά ή την σύνθεση. Πολύ ελάχιστοι κιθαρίστες της pop δείχνουν τέτοιο βαθμό γούστου και αυτοσυγκράτησης...Γενικά, το Avenue Road είναι εξαιρετικά ευκολοάκουστη μουσική από ένα ταλαντούχο γκρουπ.
Coming Home Soon (1968)
Οι Kensington Market σχηματίστηκαν ως κουαρτέτο στο Τορόντο τον Μάιο του 1967 και ηχογράφησαν δύο δυσδιάκριτα, συλλεκτικά σίνγκλς για την Stone του Bernie Finkelstein, που περιλαμβάνουν την ορίτζιναλ βερσιόν του βασικού τραγουδοποιού / τραγουδιστή Keith McKie, "I Would Be the One". Το κομμάτι ήταν επανηχογραφημένο μετά την έλευση του πρώην τραγουδιστή στους Luke & the Apostles, Luke Gibson στα τέλη του '67 και άρχιζε αυτό το εντυπωσιακό και υποτιμημένο άλμπουμ.
Girl Is Young (1968)
Συνδεδεμένοι με τον παραγωγό των Cream, Felix Pappalardi, οι Kensington Market έκαναν ένα άλμπουμ διακριτικής ευφυίας, που υπογραμμιζόταν από τους στοχαστικούς στίχους του McKie και την ανεπιτήδευτη κιθαριστική δουλειά του Gene Martynec. Τα τραγούδια του McKie κυριαρχούν και περιλαμβάνουν το στοιχειωτικό "Aunt Violet's Knee" και το μελωδικό "Girl Is Young". Η μοναδική συνεισφορά του Gibson, το "Speaking of Dreams", παρουσιάζει όμορφες αρμονίες και υπέροχη κιθάρα.
Speaking of Dreams (1968)
Soft pop-rock αλα Lovin' Spoonful. Το "Beatrice" είναι ιδιαιτέρως αιχμαλωτιστικό. Υπάρχουν μερικά πνευστά και μπαρόκ πινελιές στα "Looking Glass" και "Presenting Myself Lightly".
Aardvark (Warner Bros. WS 1780) 4/69
Οι Kensington Market έχουν εμφανιστεί με ακόμα μία καλή προσπάθεια σε αυτό το δεύτερό τους άλμπουμ. Τα 13 κομμάτια εδώ είναι ουσιαστικά ήπια rock με υπέρτατη φωνητική αξία. Τα "Help Me", "Half-Closed Eyes" και "Dorian" είναι στις τοπ επιλογές από αυτό το Καναδικό κουιντέτο.
Help Me (1969)
Το δεύτερο άλμπουμ τους είναι ένα πραγματικό αριστούργημα της περιόδου, ένα ιδιαίτερα πειραματικό, αλλά εντελώς προσβάσιμο σετ από εξέχοντα ποπ τραγούδια. Τα φωνητικά είναι θαυμάσια και η τότε καινοτόμα χρήση του συνθεσάιζερ είναι απόδειξη ότι το όργανο δεν είχε φτάσει ακόμα στην πλήρη δυναμική του (το "Cartoon" είναι απλά απίστευτα όμορφο και το κομμάτι που ανοίγει "Help Me" ακούγεται μοντέρνο πενήντα χρόνια αργότερα).
Cartoon (1969)
Η δεύτερη πλευρά φλερτάρει λιγάκι με την progressive rock. Το άλμπουμ έχει μία εντυπωσιακή αυτοπεποίθηση που θυμίζει την ανοιχτόμυαλη προσέγγιση που είχαν οι Βeatles στις συνθέσεις τους τότε. Το σχεδόν σαν ύμνος "Side I Am" έχει το είδος της βλακώδους, αλλά τακτοποιημένης σύνθεσης που κάθε μπάντα εκείνη την εποχή θα πέθαινε για να έχει καταφέρει. Πολλοί άνθρωποι ακούνε και διαφημίζουν τους The Collectors, αλλά κατά την γνώμη μου αυτό το άλμπουμ είναι πολύ πιό μπροστά.
Side I Am (1969)
Ένα παράξενο και πανέμορφο μικρό αριστούργημα που απαιτεί λίγες προσεκτικές ακροάσεις για να "μπείς" στον κόσμο του-ένα από τους Beatles επηρεασμένο άλμπουμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου