THE BLOSSOM TOES
Psychedelic Unknowns (Part 1)
Στην οθόνη του ραντάρ της ιστορίας της rock, η ψυχεδελική μουσική ήταν κάτι παραπάνω από μία παρεμβολή, ένα κύμα ενέργειας στα τέλη του '60, που διήρκεσε για μερικά χρόνια πριν οι μουσικοί ανακτήσουν τις αισθήσεις τους και οπισθοχωρήσουν σε περισσότερο συμβατικούς ήχους. Μόνο ελάχιστα ψυχεδελικά σχήματα έγιναν αλήθεια τεράστια-οι Beatles στην Sgt. Pepper περίοδο, ο Jimi Hendrix, οι the Jefferson Airplane, οι the Doors, οι Pink Floyd (που γρήγορα έγιναν prog-rockers) και μερικοί άλλοι. Αλλά τα χρόνια 1966-1969 είδαν μία αληθινά απέραντη ποικιλία από ακούραστες πειραματικές προσπάθειες επινοημένες για κατανάλωση από το κοινό και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το LP είχε πάρει τα πρωτεία από το 45άρι, με το μεγάλο μέγεθός του να προσφέρει πολύ μεγαλύτερη ελευθερία για μακρές, ποικίλες και εμπνευσμένα συνδεδεμένες δουλειές. Οι μεγάλες δισκογραφικές, για λίγο χρόνο, ήταν δεκτικές σε ήχους και κινήσεις που θα είχαν σταματήσει στο κατώφλι τους ένα ή δύο χρόνια πριν. Πολλοί από αυτούς τους δίσκους ήταν αλήθεια "καλομαθημένοι" ή ακόμα και τρομακτικοί καθώς τα γκρουπ πήραν το πλεονέκτημα της ελευθερίας για να εμπλακούν σε "τουμπανιασμένα" τζαμαρίσματα ή μισοτελειωμένες φιλόδοξες δουλειές, εμπνευσμένες από την αύρα που άφηνε το Lord of the Rings του Tolkien. Αλλά όπως είναι το θέμα με κάθε τι που αρμέγεται μέχρι τέλους, υπήρχαν επίσης ελάχιστα εμπνευσμένα σχήματα που εξερεύνησαν ενδιαφέρουσες κατευθύνσεις που όχι μόνο λίγοι είχαν ταξιδέψει τότε, αλλά επίσης λίγοι ταξίδεψαν από τότε και μετά. Από την φύση τους πολλές από αυτές τις φιλόδοξες δουλειές ήταν μη εμπορικές. Επίσης άλλες ήταν τόσο παράξενες ή τόσο μακροσκελείς για να παίξουν στο ράδιο ή για να κυκλοφορήσουν στην αγορά από τις δισκογραφικές. Επομένως χωρίς έκπληξη πολλά από τα πιό ενδιαφέροντα ψυχεδελικά γκρουπ διήρκεσαν μόλις για ένα δίσκο ή δύο πριν διαλυθούν μέσα από την σύγχιση. Αρκετές από τις ψυχεδελικές μπάντες που κατάφεραν να κάνουν ένα μόνο άλμπουμ (Tomorrow, the United States of America, Judy Henske/Jerry Yester) αναφέρθηκαν εκτενώς σε προηγούμενα άρθρα στα One Shot Group. Σε αυτά μπορούν να προστεθούν ακόμα μερικά one shot, όπως οι Clear Light, οι Faine Jade, οι the Lollipop Shoppe και οι C.A. Quintet. Ένα two-shot αξίας ήταν οι H.P. Lovecraft, αν και το ντεμπούτο τους επισκίαζε μακράν το δεύτερο άλμπουμ τους, οι οποίοι τραγούδησαν στοιχειωτικά τραγούδια εμπνευσμένα από την επιστημονική φαντασία με ταυτόχρονες folk-rock αρμονίες που ταίριαζαν πολύ με αυτές των Jefferson Airplane. Όπως αρμόζει στην ποικίλη φύση των στυλ, τα τέσσερα σχήματα που θα σκιαγραφήσουμε μέσα από συνεντεύξεις μελών και παραγόντων δείχνουν πολύ διαφορετικές πλευρές του ψυχεδελικού πειραματισμού. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τους πρώτους παίκτες.
the Blossom Toes
Love Is (1967)
Το πρώτο ήταν ενορχηστρωμένο σαν φαντασία μίας pop/ψυχεδελικής Αγγλικής καλοκαιρινής μέρας. Το δεύτερο ήταν όλο heavy κιθάρες και στίχους καταστροφικούς, κοντύτερα στους τόνους του Captain Beefheart παρά των the Kinks. Μέσα στα χρόνια οι δίσκοι έπλεξαν ένα απίστευτο πέπλο μυστηρίου στους hardcore συλλεκτικούς κύκλους, συχνά αναφερόμενοι ως ψυχεδελικά κειμήλια που άξιζαν όσο τίποτα άλλο να επανεκδοθούν (πράγμα που τελικά έγινε στα τέλη του '80). Το ιδιόμορφο επίτευγμα του γκρουπ, δύσκολα θα μπορούσε να προβλεφθεί στα μέσα του '60. Εκείνο τον καιρό ήταν οι the Ingoes, μία από τις άπειρες Αγγλικές R&B μπάντες που προσπαθούσε να ορθοποδήσει σε μία χώρα που η παροχή ήταν μεγαλύτερη κατά πολύ από την ζήτηση. Ήταν τυχεροί αρκετά να γίνουν πελάτες του Άγγλου ιμπρεσάριου Giorgio Gomelsky (μάνατζερ των Yardbirds και μέντορα πολλών άλλων καινοτόμων Αγγλικών σχημάτων) και μία 18μηνη παραμονή στην Γαλλία στήριξε τις ικανότητές τους.
Υπογράφοντας στην Marmalade του Gomelsky στους the Ingoes επιβλήθηκε η ονομασία the Blossom Toes ενάντια στη θέλησή τους και άρχισαν να γράφουν υλικό για το πρώτο LP τους το 1967. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους We Are Ever So Clean, είναι αξιόλογο για τον πλούτο του δυνατού original υλικού με δεδομένο ότι η μπάντα ένα χρόνο πριν έκανε R&B και soul διασκευές.
Ο κιθαρίστας Brian Godding, ο πιό πολυγραφότατος και πιθανόν ταλαντούχος συνθέτης στο γκρουπ, έγραφε αλήθεια τραγούδια για λίγο. Αλλά αυτοί οι τόνοι δεν ήταν soul προέλευσης. Ήταν εκκεντρικοί, αβάσταχτα Αγγλικού χαρακτήρα περιγράφοντας ωρολογοποιούς, οδηγούς αερόστατου, παγωμένα σκυλιά και το να αργοπορήσεις σε πρόσκληση για τσάι, δοσμένα με ένα εκστατικό, υπνωτικό πνεύμα που συμβάδιζε με την ατμόσφαιρα του Λονδίνου το 1967. Πολύπλοκες, ενορχηστρώσεις πνευστών στόλιζαν τις βασικές συνθέσεις από κιθάρα-μπάσο-ντραμς. Το όλο αποτέλεσμα ήταν κάτι σαν οι the Kinks να τζάμαραν με τους Salvation Army Brass Band. Ο Godding αρνείται ότι το γκρουπ επηρεάστηκε υπερβολικά από τους the Kinks.
Look At Me I'm You (1967)
Αλήθεια, ενώ είναι περήφανος για το άλμπουμ, προσέχει να επισημάνει ότι δεν ήταν ένα πρότζεκτ ακριβώς, στο οποίο είχαν οι Blossom Toes το 100% του ελέγχου. "Ήταν ένας πολύ δύσκολος δίσκος για να γίνει, επειδή πρώτον δεν ήμασταν έμπειροι στο στούντιο ηχογράφησης και δεύτερον εκείνες τις μέρες ήταν τέτοιοι οι κανόνες και οι περιορισμοί στην ηχογράφηση. Υπήρχαν μόνο μηχανήματα four-track. Έπρεπε να κάνεις τα πάντα αμέσως. Έτσι αν ο Giorgio έλεγε ΄έχω μία 20μελή μπάντα για αυτό΄ έπρεπε να το κάνεις. Δεν μπορούσες να πεις, ΄ωραία το γράφουμε και μετά το κάνουμε overdub΄. Έπρεπε να πας εκεί και να κάνεις τα πάντα με αυτούς τους τύπους, που ήταν όλοι επαγγελματίες session μουσικοί, καλοί μουσικοί. Εμείς μαθαίναμε να παίζουμε και εκείνοι ήταν επαγγελματίες πρώτης ποιότητας μουσικοί. Ήταν πολύ τρομακτικό μερικές φορές. Θα κάναμε demo και θα τα δίναμε στον συνθέτη, κυρίως τον David Whitaker, που ήταν καλός και ευφάνταστος άνθρωπος. Και μετά θα εμφανιζόταν με την σύνθεση. Αλλά την στιγμή που θα γινόταν αυτό, αυτό ήταν. Δεν συζητούσαμε αν μας αρέσει ή όχι, απλά πήγαινε και τό'κανε. Ευτυχώς μπορούσα να το ακούσω και νομίζω μου άρεσε, αλλά δεν χώραγε συζήτηση. Εκτός αυτού, ο David Whitaker δεν είναι κάποιος που μπορείς να συζητήσεις πράγματα μαζί. Είναι πολύ καλός, αλλά αν πεις ΄δεν μου αρέσει κάτι τέτοιο΄ σε κοιτάζει με μιά αρτιστική κακοκεφιά, που δεν έχεις δει ξανά ποτέ. Το πρώτο μας άλμπουμ δεν ήταν δική μας παραγωγή. Ήταν ένα είδος συνδυασμένης προσπάθειας ανάμεσα σε εμάς και τον Giorgio με τον συνθέτη. Ποτέ δεν αισθανθήκαμε ότι ήταν ο δίσκος μας ακόμα και όταν κυκλοφόρησε". Μία ακόμη μεγάλη απογοήτευση για το γκρουπ ήταν ότι λόγω της πολυπλοκότητας των συνθέσεων, λίγο από το υλικό τους θα μπορούσε να παιχτεί live. Ένα bootleg μιάς εμφάνισης στη Σουηδία, του 1967 επιβεβαιώνει πώς ότι έπαιζαν σε κονσέρτα είχαν πολύ μικρή σχέση με ότι είχαν κάνει στο στούντιο. Στην πραγματικότητα είναι μία εξαιρετικά πρόχειρη εμφάνιση, με χαοτικό αυτοσχεδιασμό παρά σαν ένα διασκεδαστικό γράψιμο της μουσικής να ήταν το πρόσταγμα της ημέρας. Όχι ότι οι προσφορές για live συνέρρεαν, καθώς το άλμπουμ λίγο πούλησε στην Αγγλία και δεν υπήρχαν χιτ single.
You (1967)
Επομένως ήταν ότι μετά από δυό αλλαγές προσωπικού, στη μπάντα σύμφωνα με τα λόγια του Godding "υποσχεθήκαμε μετά την δημιουργία του πρώτου δίσκου, ότι εάν κάναμε άλλον, ποτέ δεν θα γινόταν με τον ίδιο τρόπο. Δεν θα ξαναπερνούσαμε αυτό πάλι, με όλες αυτές τις συνθέσεις, ενορχηστρώσεις, κλπ. Σκεφθήκαμε ότι έπρεπε να κάνουμε ένα δίσκο που μπορούσαμε να παίξουμε". Οι Blossom Toes παίζουν όλη την μουσική στο δεύτερο άλμπουμ, If Only for a Moment, που είναι αξιοσημείωτο για μερικά από τα πιό κλασσικά proto-progressive με dual lead κιθάρες (ανάμεσα στον Godding και στον Jim Cregan), που πιθανόν να έχετε πέσει πάνω ψάχνοντας. Οι μελαγχολικές αρμονίες στα φωνητικά είναι επίσης ακέραιες, αλλά χωρίς λάθος, αυτός είναι ήχος από hard-rock και μερικές φορές εντελώς heavy μπάντα και η χαρωπή ορχήστρα του 1ου LP έχει φύγει για τα καλά.
Listen to the Silence (1969)
Προς μεγαλύτερη ακόμα έκπληξη, ωστόσο, είναι οι μελαγχολικοί λυρικοί τόνοι των μακροσκελών συνθέσεων που αναφέρονται σε βόμβες, αντιπολεμικές διαμαρτυρίες και βασανισμένη αβεβαιότητα. Τα φωνητικά του μπασίστα Brian Belshaw στο "Peace Loving Man" κάνουν τον Captain Beefheart (μία από τις μεγαλύτερες επιρροές τους εκείνο τον καιρό) να ακούγεται σαν τον Tonny Bennett. Μοιάζει σαν το χαμογελαστό πρόσωπο του πρώτου άλμπουμ να είχε αναστραφεί σε ένα μπερδεμένο κατσούφιασμα.
Peace Loving Man (1969)
"Λυρικά, το 2ο άλμπουμ είναι πολύ πιό σοβαρός δίσκος", παρατηρεί ο Godding. "Λέει για θανάτους και βόμβες και σκοτωμούς και βλάβες εγκεφαλικές και τέτοια πράγματα. Δεν θέλω να πω ότι ήμασταν πρεζόνια ή κάτι τέτοιο, αλλά το LSD ήταν ιδιαίτερα σημαντικό. Επίσης περιοδεύαμε σε περιοχές όπως η Τσεχοσλοβακία και μέρη που είχαν ιδιαίτερα σκληρές πολιτικές σκηνές, με τους Ρώσσους να εισβάλουν και τον Dubcek να εξέρχεται βιαίως. Όλα αυτά σε επηρεάζουν και σε κάνουν να βλέπεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Αυτό το 2ο λοιπόν άλμπουμ οριοθετείται στα άλμπουμ διαμαρτυρίας". Δυστυχώς οι Blossom Toes τα πήγαν πολύ καλύτερα στην Ευρώπη (όπου έπαιξαν σε αρκετές συναυλίες) και σε μέρη σαν την Πράγα (στην οποία γέμιζαν αμφιθέατρα με περισσότερους από 10.000 ανθρώπους), από ότι στην πατρίδα τους. Στην Αγγλία συνέχισαν να δουλεύουν σκληρά στο κύκλωμα των κλάμπ, όπου μερικές φορές απειλούνταν με φυσική βία σε μικρότερα κλαμπ και κλαμπ όπου σύχναζαν εργάτες, όπου δεν έτειναν να ακούνε κομμάτια όπως το "Love Bomb" ή το "Peace Loving Man".
Love Bomb (1969)
H σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι έφτασε το 1969, όταν το βαν του γκρουπ ανατράπηκε στον δρόμο καθώς γύριζαν από μία εμφάνισή τους. Κανείς δεν χτύπησε σοβαρά, αλλά σε συνδυασμό με την συνεχή ένταση της περιορισμένης επιτυχίας και την ρουτίνα της περιοδείας το γκρουπ ποτέ δεν ανέκαμψε. Ο Godding, ο μπασίστας Brian Belshaw και ο Kevin Westlake, που ήταν ο ντράμερ στο 1ο LP, υπό το όνομα B.B.Blunder έκαναν ένα άλμπουμ στις αρχές του '70. Ο διάδοχος του Westlake, Barry Reeves μετακινήθηκε στον πιό ασυνήθιστο ρόλο του ντράμερ με τους the James Last Orchestra, ενός από τα πιό μακρόχρονα, ευκολοάκουστα σχήματα της Ευρώπης. Ο Godding παρέμεινε απασχολημένος με πολλά rock και jazz πρότζεκτ από τότε. Εκείνες τις μέρες παίζει στην μπάντα του jazzman Mike Westbrook. Ακόμα περήφανος για την θητεία του στους Blossom Toes (αν και λίγο σαστισμένος από τον Αμερικανό ερευνητή που μπήκε σε τόσο κόπο να εντοπίσει ένα μέλος από μία μπάντα τελείως άγνωστη στην Αμερική για να του πάρει συνέντευξη), έχει παρόλα αυτά ελάχιστα παράπονα για την διάλυση του γκρουπ. Επισημαίνει ότι το σχήμα λειτουργούσε με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες και λίγη υποστήριξη από δισκογραφικές εταιρείες.
Wait a Minute (1969)
"Τον καιρό που οι the Blossom Toes διαλύθηκαν παίζαμε όλο το υλικό του 2ου άλμπουμ και θα μπορούσαμε να το κάναμε και στον ύπνο μας. Θα μπορούσαμε να ανέβουμε στη σκηνή τελείως ζαλισμένοι και να μην υπάρχει καμία διαφορά στο αποτέλεσμα. Άρχίζεις τότε να σκέφτεσαι ότι πρέπει να κάνεις κάτι διαφορετικό γιατί γίνεσαι σαν τους the Swinging Blue Jeans. Πράγμα το οποίο δεν είναι προσβλητικό για αυτούς επειδή έτσι είναι αυτό που θέλουν να κάνουν και είναι ωραίο. Θέλουν μόνο να βγαίνουν να περνάνε καλά να κάνουν τους ανθρώπους να χορεύουν και να είναι ευτυχισμένοι. Αλλά αν θέλεις κάτι διαφορετικό, τότε πάει αλλιώς".
ΣΥΝΙΣΤΩΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Collection (1988, Decal, UK)
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου