THE GREAT SOCIETY
Psychedelic Unknowns (Part 3)
Ήταν 11 Σεπτεμβρίου του 1966 και οι the Great Society-μία από τις πολλά υποσχόμενες ανερχόμενες rock μπάντες του Σαν Φρανσίσκο-ήταν το πάνω-πάνω όνομα στο σεβαστό Fillmore, πάνω από τους Jefferson Airplane και τους Grateful Dead. Η τραγουδίστρια Grace Slick έφερνε στο σόου μία ξέφρενη κορύφωση ουρλιάζοντας "Feed your head!", το απόγειο της δικής της σύνθεσης "White Rabbit". Μαζί με το "Somebody to Love"-γραμμένο από τον lead guitarist της μπάντας Darby Slick, που ήταν κουνιάδος της Grace-ήταν το πιό δημοφιλές κομμάτι στο εμβρυονικό ακόμα ρεπερτόριό τους. "Μοιάζαμε ανίκανοι να κάνουμε οτιδήποτε λάθος" έγραψε ο Darby Slick για εκείνη την νύχτα στην αυτοβιογραφία του, Don't You Want Somebody to Love. "Ήταν σαν το κοινό να μας λάτρευε και παίζαμε με περισσότερο συναίσθημα από ότι είχαμε παίξει μέχρι τότε. Σίγουρα έχει παραμείνει ένα highlight της ζωής μου". Η λάμψη κράτησε για λίγο καιρό. Καθώς η μπάντα τα μάζευε, ο ντράμερ Jerry Slick, αδελφός του Darby και σύζυγος της Grace, έφερε τα κακά νέα. Οι Jefferson Airplane επιθυμώντας να αντικαταστήσουν την original τραγουδίστριά τους Signe Anderson, είχαν προσφέρει την θέση στην Grace Slick. Με ενθάρρυνση από τον Jerry, η Grace το είχε αποδεχτεί. Με μόνο ένα φτωχά διανεμημένο single στο όνομά τους, η καριέρα της μπάντας ήταν τελειωμένη. Ήταν σχεδόν τόσο σύντομο το πέρασμά τους, όσο ήταν και το φιλόδοξο πρόγραμμα των φιλελεύθερων κοινωνικών μέτρων που ο Πρόεδρος Lyndon Johnson είχε συστήσει υπό την αιγίδα που ονομάστηκε Great Society, λίγο πριν η μπάντα πάρει από εκεί το όνομά της.
Grimly Forming (1966)
Για τα περασμένα 52 χρόνια, οι Great Society συνήθως έρχονται στην μνήμη των περισσοτέρων που έχουν ασχοληθεί, μόνο επειδή η Grace Slick πρόσθεσε εκείνα τα δύο θέματα, το "White Rabbit" και το "Somebody to Love", στο ρεπερτόριο των Jefferson Airplane. Στα 1967, οι versions των Airplane έγιναν τεράστια top ten χιτ, σκορπίζοντας το γκόσπελ των χίπυς στην Middle America και ακόμα παραπέρα. Τον καιρό που οι Airplane ηχογραφούσαν αυτά τα τρακς για το δεύτερο άλμπουμ τους, ο Darby Slick ήταν αρκετές ηπείρους μακριά βυθισμένος στις σπουδές της Ινδικής μουσικής.
Αν δεν ήταν μερικές live ηχογραφήσεις των Great Society που μετά θάνατον (της μπάντας) κεφαλαιοποιήθηκαν στην φήμη της Grace Slick, η κληρονομιά των ηχογραφήσεων της μπάντας θα ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη. Οι Great Society ήταν κάτι παραπάνω από μία trivia ερώτηση ωστόσο. Υπήρξαν ένα από τα καλύτερα και πιό καινοτόμα ψυχεδελικά σχήματα, κάνοντας τρομερή δουλειά με το να ενσωματώσουν Ινδικές επιρροές και jazz αυτοσχεδιασμό μέσα στη rock. Τα "Somebody to Love" και "White Rabbit" δεν ήταν παρά δύο θέματα από ένα εντυπωσιακό κατάλογο από original θέματα που άνοιγαν νέο αυθεντικό έδαφος στην συγγραφή τραγουδιών της rock. Rock στα μέσα του '60 και folk-rock αναμεμιγμένα με raga και αντισυμβατικούς στίχους για τον ελεύθερο έρωτα με περισσότερο σουρεαλιστικούς τόνους (όπως το "White Rabbit"), τροφοδοτούμενα από ψυχεδελικές ουσίες. Η μπάντα περπάτησε στην κόψη του ξυραφιού ανάμεσα στην ωμή βασική rock και στον φιλόδοξο πειραματισμό, σπανίως υπερβάλοντας εαυτόν ή χάνοντας την εικόνα του τρυκ που διέθεταν για να κάνουν στοιχειωτικές μελωδίες. Τα καίρια συστατικά της "επίθεσης" ήταν τα αιχμηρά άλτο φωνητικά της Grace Slick (που επίσης έπαιζε κιθάρα, μπάσο, όργανο και φλογέρα) και την surf-ψυχεδελική αύρα της Silvertone (κιθάρας) του Darby Slick.
Often As I May (1966)
Η απόφαση να πάρει Silvertone κιθάρα ήταν λόγω της τιμής της, αλλά και της αισθητικής της. Το μοντέλο ήταν φθηνό και πριν οι Great Society σχηματιστούν ο Darby είχε παίξει Silvertone που ανήκαν σε ένα φίλο του πριν αγοράσει την δική του από το Sears. Του άρεσε ο ήχος αρκετά για να κολλήσει με την Silvertone στους Great Society, ιδιαιτέρως καθώς "η συγκεκριμένη είχε ένα είδος 'προστυχιάς' που πρόσθετε στο surf και που πραγματικά το εκτιμούσα, λίγη παραμόρφωση έβγαινε μέσα από την ίδια την κιθάρα παρά από τον ενισχυτή". Καθώς έμαθε ηλεκτρική κιθάρα, οι μουσικοί ορίζοντες του Darby διευρύνθηκαν από τον εκλεκτισμό του στα ενδιαφέροντά του-rock, folk, jazz και Ινδική μουσική (είδε τον Ravi Shankar live αρκετά πριν οι Beatles κάνουν το sitar πολύ γνωστό. Στα μέσα του '60 ο Darby, ο ντράμερ αδελφός του Jerry και η γυναίκα του Grace ξεκινούσαν να τζαμάρουν και να κάνουν πρόβες, με σκοπό τον σχηματισμό μίας μπάντας για να αφήσουν το στίγμα τους στην τότε εμβρυονική rock σκηνή του Σαν Φρανσίσκο. Περίπου ένα χρόνο ή κάτι τέτοιο πρόβες, τελικά οδήγησαν στην πρώτη δημόσια εμφάνιση των Great Society τον Οκτώβριο του 1965, με τον David Miner στην κιθάρα και στα φωνητικά και τον Bard Dupont στο μπάσο. Ήταν αυτό το κουιντέτο που έκανε οντισιόν στην Autumn Records, την μικρή indie με έδρα το Σαν Φρανσίσκο που πρόσφατα είχε δώσει δυό χιτ Εθνικής εμβέλειας με τους Beau Brummels. Σε λίγες εβδομάδες ηχογραφούσαν demo για την Autumn αναμιγνύοντας μάλλον στάνταρ, κιθάρα αλα Rolling Stones με κομμάτια που προσπάθησαν να αντλήσουν από ένα μακράν πιό ριζοσπαστικό καμβά, ιδιαιτέρως στη χρήση Ανατολίτικης μουσικής. Όπως το θέτει ο Darby, συγκρινόμενοι με τα άλλα γκρουπ του Σαν Φρανσίσκο που σχηματίζονταν στα τέλη του 1965, τους the Grateful Dead, τους Big Brother & the Holding Company και τους Quicksilver Messenger Service να είναι οι διασημότεροι- "είχαμε πιό jazz επιρροή. 'Ολοι μας είχαμε ακούσει πολύ jazz και προσπαθούσαμε να βάλουμε κάποια από αυτή μέσα. Επίσης νομίζω ότι η Ινδική επιρροή ήταν δυνατότερη στην μπάντα μας από τις άλλες μπάντες". Η Ινδική επιρροή ήταν πάρα πολύ δυνατή σε ένα από τα τραγούδια που ηχογράφησαν για ένα single στα τέλη του '65 υπό την διεύθυνση του παραγωγού Sly Stewart, που σύντομα θα γινόταν πολύ καλύτερα γνωστός ως Sly Stone. Το "Free Advice" είναι απόλυτα ριζοσπαστικό για την εποχή, με επίμονες γραμμές στην κιθάρα που πηγάζουν από τη raga, υπογραμμίζοντας τις οξείες, χωρίς λόγια, ψαλμωδίες της Grace Slick (που στην πραγματικότητα εξαλείφουν τους πραγματικούς στίχους, που τραγούδησε ο David Miner). Κάποτε αναφέρθηκε ότι το θέμα αυτό παίχτηκε 200 φορές για να τελειοποιηθεί εξουθενώνοντας την υπομονή του Sly. O ακριβής αριθμός σταθεροποιήθηκε στο νούμερο 53, αστρονομικό ωστόσο ακόμα νούμερο για τα στάνταρ της περιόδου.
Free Advice (1966)
Προορισμό για μεγαλύτερη δόξα είχε το κομμάτι της άλλης πλευράς, ένα ανήσυχο κομμάτι που ο Darby είχε γράψει μόλις μετά από ένα "ταξίδι". Αν ήταν να γίνει ένα χιτ που να βρισκόταν στο πρώιμο ασυνεπές ρεπερτόριο του γκρουπ, το "Somebody to Love" (αρχικά, Someone to Love"), ήταν το φανερά διαγωνιζόμενο. Αλλά όταν κυκλοφόρησε (με το "Free Advice" στην πίσω πλευρά, τον Φεβρουάριο του 1966, η Autumn Records έπνεε τα λοίσθια. Το single, δύσκολα διανεμήθηκε, εκτός σε κάποιους στενούς φίλους του γκρουπ, που θα το έπαιρναν στο Psychedelic Shop στην Haight Street. Εκείνο τον καιρό η μπάντα γρήγορα εξελίχθηκε πέρα από τις πρωτόγονες ηχογραφήσεις στην Autumn (οι οποίες φτιάχθηκαν το 1996 στην Sundazed). Ο Dupont αντικαταστάθηκε από τον Peter Vandergelder, ένα μπασίστα που θα μπορούσε επίσης να παίξει σαξόφωνο και φλάουτο, προσθέτοντας κάποια ασυνήθιστη ευελιξία στον ήχο του γκρουπ. Οι Great Society ήταν ιδιαιτέρως ανήσυχοι να αναπτύξουν την μουσικότητά τους και τις συνθέσεις τους, αφού άνοιξαν για τους Νεουορκέζους blues-rockers Blues Project, σε ένα σόου στις αρχές του 1966. "Ήμασταν για να παίξουμε μαζί με αυτούς στο Avalon και αλήθεια οι τύποι αυτοί μας ακύρωσαν. Ήταν τόσο πολύ καλύτεροι απ'ότι εμείς", θυμάται ο Darby. "Ήταν τεχνικά καλύτεροι, αυτό ήταν, ο ντράμερ τους ήταν πιό δυνατός από τον δικό μας, εκτός ίσως από την Grace που ήταν τόσο καλή, όσο και οι δικοί τους τραγουδιστές ή τόσο δυναμική τέλος πάντων. Έτσι αυτό στ'αλήθεια μας ενέπνευσε να στραφούμε προς ένα νέο επίπεδο δουλειάς και σε ένα νέο επίπεδο βελτίωσής μας σαν μουσικοί. Αλλά πέρα από αυτό και τουλάχιστον το ίδιο σημαντικό, οι συνθέσεις τους ήταν πολύ καλύτερες. Μέχρι αυτή την εμφάνιση, συνηθίζαμε να παίζουμε στον ίδιο ρυθμό. Ξέρετε, αν ήταν δύο κιθάρες θα παίζαμε πολύ παρόμοια πράγματα και οι δύο. Τώρα ακούγοντας τους Blues Project αρχίσαμε να αλλάζουμε το παίξιμό μας, σκεφτόμενοι, ωραία αν ο ένας παίζει σε αυτό το ρυθμό, τότε ο άλλος θα έπρεπε να παίξει σε άλλο ρυθμό και θα συνεχίζαμε να κάναμε αυτό το συγκοπτόμενο πράγμα. Έτσι η μουσική μας άρχισε να γίνεται πολύ πιό εκλεπτυσμένη. Και κατά τον ίδιο τρόπο επίσης ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε τα μέρη που δεν θα παίζαμε όλοι ταυτόχρονα, πράγμα που αποτελούσε ένα νέο κόνσεπτ για την μπάντα". Γελάει σεμνά, αν και πρέπει να τεθεί υπό σκέψη ότι ήταν ασυνήθιστο να βρεις τέτοιο επίπεδο σε οποιοδήποτε rock γκρουπ εκείνο τον καιρό. "Θα προσθέταμε όργανα καθώς αυτό το μέρος εξελισσόταν ή ακόμα και άρεσε,θα έπαιζες σε αυτή τη νότα, μετά θα ανέβαινες μία οκτάβα ψηλότερα και μία ακόμα πιό ψηλά από αυτή, αλλά θα περίμενες δύο διαστήματα και μετά τέσσερα. Ή τέλος πάντων ότι έπρεπε για να κάνεις το πράγμα να προχωρήσει. Συνειδητοποιήσαμε άμεσα όλα αυτά τα πράγματα, έτσι γίναμε πιό σοφιστικέ".
Somebody to Love (1966)
Στo βιβλίο της Barbara Rowes, Grace Slick: The Biography, η Grace και ο σύζυγός της Jerry παρατηρούν το αποτέλεσμα που οι the Blues Project είχαν στην μπάντα με κάπως πιό αρνητικούς όρους. "Η Grace τρελάθηκε" είπε ο Jerry στην Rowes. "Ήθελε να τραγουδήσει με πιό "δεμένη" μπάντα και καλύτερους μουσικούς. Ήθελε να δουλέψει με άλλους τραγουδιστές, να υφάνει πολύπλοκες αρμονίες στο ύφασμα των τραγουδιών". Προστιθέμενη και η Grace στην ίδια γραμμή, "Αφού άκουσα τους the Blues Project ήξερα τι ήθελα να κάνω, αλλά δεν θα ήταν πιθανό να στριμώξω 5 χρόνια μουσικής γνώσης μέσα σε δύο μήνες για να φτιάξουμε την μπάντα μας με πολύπλοκες αρμονίες και αυτοσχεδιασμούς". Αλλά στην πραγματικότητα καθώς οι μουσικοί άρχισαν επιμόνως να προσαρμόζονται σε πρόβες, συνθέσεις και συγγραφές τραγουδιών το 1966, καταπιάστηκαν με κάτι αλήθεια εκλεκτό και κάτι που δεν θα μπορούσε να μετρηθεί μόνο με τα μουσικά κομμάτια. Τραγούδια σαν το "Grimly Forming" και το "Arbitration" απεικονίζουν τι εννοούσε ο Darby όταν έλεγε για "χτίσιμο" τραγουδιών σε μέρη, καθώς παράξενες ομοιοκαταληξίες χάνονται για να κερδίσουν συνοπτικά ορχηστρικά περάσματα που ξεκάθαρα ισορροπούν δυναμικές της rock με στοιχεία του jazz αυτοσχεδιασμού και Ινδικών-Ανατολίτικων κλιμάκων. Το Indian-jazz είναι ακόμα πιό φανερό στο instrumental "Father" και η original version του "White Rabbit", που κυριαρχείται από αρκετά λεπτά συναρπαστικής αλληλεπίδρασης ανάμεσα στην από τη raga εμπνευσμένη γραμμή της κιθάρας και στο σαξόφωνο ala Ornette Coleman / γόης φιδιών, πριν ακόμα τα φωνητικά της Grace μπουν στην όλη φωτογραφία του τραγουδιού.
Father (1966)
Τον ίδιο χρόνο το γκρουπ είχε επίσης ένα κόλπο να συγχωνεύει υψηλές και χαμηλές νότες σε ελκυστικώς στοιχειωτικά περισσότερο ή λιγότερο straight rock τραγούδια όπως το "Didn't Think So" και το "Darkly Smiling". To με τα ισχυρά φωνητικά της Grace "Often As I May" είχε την ροπή για χιτ, αν και η λυρική του υποστήριξη του ελεύθερου έρωτα ήταν εντελώς αντίθετη για το 1966. Ο ακούραστος πειραματισμός του γκρουπ επεκτεινόταν ακόμη και στις διασκευές τους, όπως τα νευρικά, κυκλικά riff της διασκευής τους του κλασσικού "Sally Go Round the Roses". Ο Darby συμφωνεί ότι η μπάντα προτίμησε ένα σκοτεινό και στοιχειωτικό ήχο, που έκλινε προς την ανάμιξη μινόρε και ματζόρε κλιμάκων, καθώς αντιτασσόταν στα πιό ευδιάθετα, κομμάτια που ο David Miner είχε γράψει για το γκρουπ στις πρώτες μέρες του. "Νομίζω ταίριαζε περισσότερο στις προσωπικότητές μας στα σίγουρα. Κάναμε το "Nature Boy" (ένα στάνταρ pop κομμάτι που είχε γίνει γνωστό από τον Nat 'King' Cole), που είναι ένα είδος σκοτεινού και στοιχειωτικού τραγουδιού, ακόμα κι αν είναι χαριτωμένο και γύρω από την αγάπη. Αλλά αυτό το είδος της γλυκόπικρης ποιότητας είναι κάτι που πάντα είναι παρόν στους καλλιτέχνες που μου άρεσαν".
Sally Go Round the Roses (1966)
Ευτυχώς πολύ από το υλικό των the Great Society διατηρήθηκε σε live ηχογραφήσεις-στο Matrix κλαμπ του Σαν Φρανσίσκο στα μέσα του '66-που βγήκαν στα τέλη της δεκαετίας του '60 (και έχουν συνήθως παραμείνει τυπωμένες με την μία ή την άλλη μορφή). Αν και οι παραστάσεις δεν είναι τόσο άψογες, όσο θα μπορούσαν να είναι, το γκρουπ είχε την ευκαιρία να τις ηχογραφήσει στο στούντιο με την αξία των κομματιών του διπλού άλμπουμ να κατοχυρώνει τους the Great Society ως μία από τις πιό εφευρετικές μπάντες της περιόδου, αντίθετα με την εντύπωση που η Grace Slick έχει δώσει σε κάποια από τα σχόλιά της γιά την μπάντα. "Φανερά αυτό είναι μία πολύ προσωπική αντίληψη των περιστάσεων" σημειώνει διπλωματικά ο Darby. "Η Grace έχει πει αρνητικά πράγματα για την μουσικότητα των μελών των the Great Society, από τον καιρό που εγκατέλειψε τους the Great Society. Νομίζω αν ακούσετε το πρώτο άλμπουμ των Grateful Dead και το πρώτο άλμπουμ των the Jefferson Airplane και τα συγκρίνετε με τους the Great Society...πολλοί άνθρωποι έρχονται και μου λένε ότι ήμασταν τόσο καλοί ως μουσικοί, όσο και αυτοί ήταν. Για μένα, δεν είναι ένα αληθινά σπουδαίο θέμα. Αλλά νομίζω ότι θα ήταν πιθανόν για την Grace να έχει συγκεκριμένα κίνητρα για να λέει τέτοια πράγματα, κίνητρα που την εξυπηρετούν, ας πούμε. Το αφήνω σε εσάς ή οποιονδήποτε άλλο να αποφασίσει ποιός ήταν καλύτερος και ποιός ήταν χειρότερος". Στα τέλη του καλοκαιριού του 1966, διαφορετικά ενδιαφέροντα άρχισαν να ξεφτίζουν το γκρουπ. Ο David Miner έφυγε και μετά ζήτησε να ξαναμπεί. Το γκρουπ αρνήθηκε να τον αφήσει να επιστρέψει προτιμώντας να δουλέψει σαν μικρότερο σχήμα. Ο Darby Slick και ο Peter Vandergelder έγιναν πολύ πιό σοβαροί όσον αφορά στην επιθυμία τους να σπουδάσουν την Ινδική μουσική. Αλλά η μεγαλύτερη απειλή για την μακροπρόθεσμη σταθερότητα των the Great Society, ειρωνικά ήταν το μεγαλύτερο περιουσιακό τους στοιχείο. Καθώς η μπάντα ωρίμαζε η Grace Slick πήρε τον έλεγχο σχεδόν όλων των lead vocals. Η απαστράπτουσα ομορφιά της ήταν επίσης το οπτικά εξέχον θέμα πάνω στην σκηνή (που ενισχυόμενο σε εκθετικό βαθμό από την σπανιότητα μίας γυναίκας rock μουσικού σε κάθε άλλη μπάντα στα μέσα του '60, την άφηνε να γίνεται η frontwoman του γκρουπ). Με τα πρώτης ποιότητας τραγούδια και τα πεντακάθαρα φωνητικά της έκανε περισσότερο αίσθηση στο σχήμα, από κάθε άλλο μέλος.
White Rabbit (1966)
Οι the Jefferson Airplane πήραν είδηση την δυναμική της και ήταν γρήγοροι στο να της ζητήσουν να μετέχει στο lineup τους σαν αντικατάσταση της Signe Anderson (που τραγουδάει στο πρώτο άλμπουμ των Airplane). Από την πρώτη τους εμφάνιση ως την τελευταία οι the Great Society διήρκεσαν μόνο περίπου ένα χρόνο. Καθώς ήταν στα πρόθυρα του να υπογράψουν με μεγάλη δισκογραφική, το γκρουπ, εάν είχε επιζήσει το πιθανότερο θα είχε ηχογραφήσει το ντεμπούτο στούντιο άλμπουμ του. Ακόμα σύμφωνα με την γνώμη του Darby "Δεν υπάρχει λόγος να σκεφτόμαστε ότι θα ήταν ένα αριστούργημα. Ίσως αν είχαμε ξεκινήσει κάτι, όπως έκαναν οι Beatles, έναν δίσκο κάθε οκτώ μήνες ή κάτι τέτοιο, μπορεί μετά από τρεις-τέσσερις να άρχιζαν να είναι πράγματι πολύ καλοί". Αλλά ο Darby παραδέχεται ότι οι μέρες των the Great Society ήταν πιθανώς μετρημένες. "Οι προσωπικότητές μας ήταν σίγουρα σε διαμάχη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για εκείνο τον χρόνο που διήρκεσε το γκρουπ. Έγινα έξαλλος όταν η Grace εγκατέλειψε το γκρουπ. Αλλά ήταν επειδή ήθελα να είμαι εγώ ο πρώτος που θα έφευγα. Ήμουν έξαλλος που έφυγε αυτή πρώτη. Ο Peter και εγώ ήδη συζητούσαμε να σταματήσουμε να μελετάμε Ινδική μουσική όλη την ημέρα. Επειδή άπαξ και αλήθεια καταλαβαίναμε πόσο υπέροχο ήταν όλο αυτό με αυτή την μουσική, το μόνο λογικό πράγμα θα ήταν να προσπαθούσαμε να μάθουμε το δυνατόν περισσότερα για αυτήν". H Ινδική μουσική δεν ήταν απλά μία γεύση στην ζωή του Darby. Όταν οι the Great Society διαλύθηκαν, σχεδόν αμέσως πούλησε τον εξοπλισμό του και το αυτοκίνητό του για να εξοικονομήσει τα χρήματα για ένα ταξίδι στην Ινδία για να σπουδάσει με τον διάσημο παίκτη του sarod Ali Akbar Khan. Μετά από μερικούς μήνες στην Καλκούτα, ο Darby έμαθε πως το "Somebody to Love" για το οποίο είχε δώσει την άδεια στους Airplane να χρησιμοποιήσουν ανέβαινε με ταχύτητα τα chart. Η ειρωνία ήταν ότι το credit πάνω στο Surrealistic Pillow έγραφε απλά "Slick" και οι περισσότεροι ακροατές λογικά υπέθεταν σαν τραγουδοποιό την Grace. O Darby επέστρεψε στην Αμερική έγκαιρα για το Summer of Love του 1967, αλλά παρέμεινε σοβαρός όσον αφορά στην Ινδική μουσική και έχει παίξει λίγη straight rock μουσική από τότε, μελετώντας με τον Ali Akbar Khan για 12 χρόνια. Πριν χρόνια έπαιζε σε μία μπάντα και είχε ηχογραφήσει ένα άλμπουμ με τον γιό του, με τον οποίο είχε επινοήσει μία χωρίς τάστα κιθάρα που σύμφωνα με τα λόγια του "ήταν ικανή να συνδυάζει όλα όσα μπορούσαμε να παίξουμε με την κιθάρα και το sarod μαζί σε ένα όργανο". Είναι ευτυχής να αφηγείται υπομονετικά τις μέρες των the Great Society στο διαμέρισμά του, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι η πνευματική και μουσική του ενέργεια είναι εστιασμένες περισσότερο στο παρόν. Χωρίς πικρία, προσθέτει ότι μόλις είχε διαβάσει ότι η Grace έχει υπογράψει ένα βιβλίο με προκαταβολή το ποσό του ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Η προκαταβολή για την δική του αυτοβιογραφία (σε μικρό εκδοτικό οίκο το 1991), χαμογελάει, ήταν ένα μικρό κομμάτι από αυτό το νούμερο. Μοιάζει σαν το celebrity status της Grace να συνεχίζει να επισκιάζει τους υπόλοιπους των the Great Society, πενήντα δύο χρόνια, από τότε που απόκλιναν τα μονοπάτια των μελών της μπάντας.
ΣΥΝΙΣΤΩΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Collector's Item (1990, Columbia)
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου