LOVE

CULT RECORD-CULT MUSIC-CULT GROUP

Στα μεγάλα περιοδικά της rock αρέσει κάθε λίγα χρόνια να "τρέχουν" ψηφοφορίες για τα 100 (ή κάπου τόσα) καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. Υπάρχει μια σταθερή μετατόπιση στο περιεχόμενο τις τελευταίες πέντε δεκαετίες, με μερικές μόνιμα ανθεκτικές μπάντες να καταλαμβάνουν περισσότερο ή λιγότερο σταθερή θέση στη λίστα. Οι περισσότεροι από αυτούς θα είναι γνώριμοι στους αναγνώστες - το Sgt. Pepper (Beatles), το Exile on Main Street (Rolling Stones), το Blonde on Blonde (Bob Dylan), το Pet Sounds (Beach Boys), το The Velvet Underground and Nico (Velvet Underground), το Never Mind the Bollocks (Sex Pistols) στα πιο πρόσφατα το Nevermind (Nirvana) και ακόμα πιο πρόσφατα άλλα. Ένας δίσκος ωστόσο, που συνεχίζει να επανεμφανίζεται, φαίνεται να έχει ακουστεί περισσότερο από τους ίδιους τους κριτικούς, παρά από το κοινό γενικά και αυτός είναι το Forever Changes των Love. Ίσως το πιο ανθεκτικό "cult" άλμπουμ στην ιστορία της rock με την συγχώνευση της folk-rock και της ψυχεδέλειας ήταν "too much" για το 1967. Όμως περισσότερο από κάθε άλλο δίσκο της περιόδου του, μεταφέρει έναν αγνό, ονειρικό άνεμο που υπερβαίνει την εποχή του. Μερικοί συγγραφείς προχώρησαν τόσο ώστε να το ονομάσουν το πιο διαχρονικό άλμπουμ που έγινε ποτέ. Εάν το Forever Changes ήταν το απόλυτο cult άλμπουμ, οι Love ήταν κατά κάποιο τρόπο το απόλυτο και ίσως το πρώτο cult γκρουπ.

A House Is Not a Motel

Αν και η αρχική τους περίοδος ανήλθε όλη κι όλη σε τρία LP και δύο χρόνια, σημείωσαν επιτυχία κάνοντας μερικές πρωτιές. Ήταν το πρώτο αξιοσημείωτο διαφυλετικό αυτόνομο rock γκρουπ. Ένα από τα πολύ πρώτα γκρουπ που δημιούργησε ένα ανοιχτά δηλωμένο underground κοινό σε Αμερική και Αγγλία. Και το πρώτο κορυφαίο γκρουπ, με εξαίρεση τους Mothers of Invention και τον Bob Dylan που κάλυψε μια ολόκληρη πλευρά rock άλμπουμ με ένα κομμάτι. Η εκλεκτικότητά τους ήταν αξεπέραστη, εμπνεόμενη από την Αγγλική εισβολή, την folk-rock, το φλαμένγκο, τους ερωτικούς ποπ τραγουδιστές, τη free jazz, τη soul και το mariachi brass. Επηρέασαν τους Doors, Pink Floyd, Jimi Hendrix και τους Rolling Stones. Στο τοπικό τους χώρο ήταν stars. Αλλού δύσκολα ήταν γνωστοί, με εξαίρεση δυό single που ανέβηκαν στα μέσα της δεκαετίας του '60. Οι Love ήταν επίσης μια μπάντα με αντιφάσεις, που πρέπει να ήταν τελικά τόσο δύσκολο να αντισταθμίσουν ή να συμβιβάσουν, για να πληρώσουν τις προυποθέσεις για εμπορική επιτυχία. Το γκρουπ αρχικά σχεδιάστηκε για να συμβαδίσει με τους Rolling Stones και τους Byrds. O Arthur Lee ήταν ένας νέγρος, που δεν τραγούδαγε όπως ο Ottis Redding, αλλά όπως ο Mick Jagger. Στο καλύτερο άλμπουμ τους μετρίασε τις επιρροές του από την Αγγλική εισβολή σε μια κατάσταση αλά Johnny Mathis. Ο εξοπλισμός τους ήταν ελαφριά, μελωδική folk-rock, αν και τα δύο μόλις χιτ single τους ήταν ένα ατομικό προ-πανκ ξέσπασμα και μια διασκευή μιας σύνθεσης των Burt Bacharach και Hal David. Αρνήθηκαν να περιοδεύσουν έξω από την βάση τους στην Νότια Καλιφόρνια. Και στον καιρό που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τον τίτλο, ως ένα από τα κορυφαία rock γκρουπ, κατέρρευσαν, αφήνοντας μία επακόλουθη διαδρομή από άλμπουμ, που πολλοί αισθάνονται ότι μόνο κατ'όνομα λέγονται Love. Ενώ οι "εκδόσεις" των Love που ηχογράφησαν τρία άλμπουμ για την Elektra το 1966 και 1967 ήταν πολύ λειτουργικές, το όραμά τους ήταν πάρα πολύ, αυτό του Arthur Lee, κυρίου συγγραφέα των τραγουδιών τους αλλά και lead singer τους. Ακόμα και από τα εξώφυλλα του πρώτου τους άλμπουμ, μπορείς να πεις ότι ο Lee ήταν το απόλυτο rock αίνιγμα, ένας νέγρος που πιάστηκε στον κόσμο των λευκών της Sunset Strip κρυφοκοιτάζοντας μέσα από τα γιαγιαδίστικα γυαλάκια με ένα σκυθρωπό, μη χαμογελαστό επίμονο βλέμμα που θα προκαλούσε βαρεμάρα ακόμα και αν κοίταζε μέσα από ένα χρηματοκιβώτιο τράπεζας. Όταν η Αγγλική εισβολή χτύπησε ωστόσο, ήταν ένας ακόμα μουσικός που πάλευε σε μια νέα rock μπίζνα στο Λος Άντζελες, μοντάροντας ένα δευτερογενές soul-rock single σαν μέλος των the American Four και γράφοντας/παράγοντας ένα single για την Rosa Lee Brooks το 1964. Και βοηθώντας σε μεταγενέστερο χρόνο έναν νεαρό άγνωστο κιθαρίστα ονόματι Jimi Hendrix, ο οποίος αργότερα ακολούθησε στο μονοπάτι του Lee, ως ένας από τους ελάχιστους έγχρωμους μουσικούς που έβαλαν την σφραγίδα τους στον κόσμο της ψυχεδελικής rock. Με τον κιθαρίστα και πρώην roadie των Byrds, Bryan MacLean, σχημάτισαν τους Grass-roots. Το όνομα το άλλαξαν σε Love, όταν ένα άλλο γκρουπ που είχε το ίδιο όνομα Grass Roots, έκανε ένα pop χιτ το 1965. Η δισκογραφική Elektra μία από τις κορυφαίες folk δισκογραφικές στην Αμερική έκανε διστακτικά επιδρομές στην rock με ένα single από τους Beefeaters (που σύντομα θα γίνονταν Byrds) και πρώιμα demos με τους Loving Spoonful. Το ομώνυμο άλμπουμ των Love που εμφανίστηκε την Άνοιξη του 1966, ήταν πιθανώς το πρώτο ολοκληρωμένο rock LP της Elektra, με μια πιθανή εξαίρεση την πρώτη κυκλοφορία του 1965 από τους Paul Butterfield Blues Band. Το Love ήταν ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο, αν και λίγο περισσότερο αντίγραφο των βασικών τους επιρροών, ανακυκλώνοντας παραλλαγές χτύπων καμπάνας, κυκλικών riff των Byrds λίγο πιο συχνά, παιγμένο και τραγουδισμένο με παρόμοια ωμότητα με των Rolling Stones (Το "Can't Explain" πράγματι μεταφέρει μερικές λέξεις χοντρικά από το "δύσκολο" κομμάτι των Stones "What a Shame"). Το καλύτερο μισό του άλμπουμ ωστόσο, ήταν αλήθεια τέλειο: η ευαίσθητη μπαλάντα "A Message to Pretty", το garage ξέσπασμα "My Flash on You", ο σπαραξικάρδιος ακουστικός παιάνας στο πυρηνικό ολοκαύτωμα "Mushroom Clouds" και το κυκλοθυμικό ορχηστρικό "Emotions" (που χρησιμοποιήθηκε σαν επαναλαμβανόμενο θέμα από τον παραγωγό ταινιών Haskell Wexler το 1969 στο τρέιλερ του αριστερού πολιτικού φιλμ Medium Cool.

A Message to Pretty

Επίσης ακουστικό ήταν και το μακάβριο blues "Signed D.C." ένα από τα πιό "φτωχά" τραγούδια της pop(popular) μουσικής, εμπνευσμένο από την κατάχρηση ναρκωτικών του πρώτου ντράμερ των Love, Don Conka.

Signed D.C.

Ο Bryan MacLean ανακοίνωσε ότι ο Lee δεν ήταν ο μόνος συνθέτης του γκρουπ με το "Softly to Me", που περιέκλειε την πολύτιμη σχεδόν θηλυπρεπή του αίσθηση της μελωδίας,

Softly to Me

επίσης τραγούδησε την διασκευή του "Hey Joe", μία από τις πρώτες version που κυκλοφόρησε του συχνά διασκευασμένου κομματιού του '60. Αλλά το κομμάτι που έγινε χιτ (στο νο 52 για την ακρίβεια) ήταν το τραχύ "My Little Red Book", μία διασκευή της σύνθεσης των Bacharach-David πρωτότυπα ηχογραφημένο από τους Manfred Mann (των οποίων ο τραγουδιστής Paul Jones, ήταν ένας από τα πρότυπα του Lee). O πρώιμος μάνατζερ των Pink Floyd εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από την version των Love, που προσπάθησε να μιμηθεί μουρμουρίζοντας την φθίνουσα γραμμή της κιθάρας στον πρώτο ηγέτη της μπάντας, τον Syd Barrett. Ο Barrett μετάλλαξε το riff στο μαινόμενο πρώιμο ψυχεδελικό ορχηστρικό "Interstellar Overdrive".

My Little Red Book

 Πριν το πρώτο τους άλμπουμ οι Love είχαν δείξει σημάδια αστάθειας, που ήταν για να ταλαιπωρήσουν το γκρουπ στον σύντομο χρόνο τους στο φως της δημοσιότητας. Ο πρώιμος ντράμερ Don Conka αντικαταστάθηκε από τον Alban "Snoopy" Phisterer, ο μπασίστας John Fleckenstein (που αργότερα πήγε στους Standells) αντικαταστάθηκε από τον Ken Forssi. Ο Bruce Botnik, που εργάστηκε ως μηχανικός στα πρώτα δύο άλμπουμ των Love, και έκανε συμπαραγωγή στο Forever Changes λέει με έμφαση για τον Lee: "βασικά αυτός ήταν η μπάντα. Μπορούσε να παίξει κάθε όργανο και θα έδειχνε στα παιδιά τι να παίξουν. Το ποιός θα ήταν εκεί παρών εξαρτιόταν από το αν τα πήγαινε καλά με τον Lee". Το να τα πηγαίνεις καλά με τον Lee ήταν πολύ σημαντικό το 1966, καθώς το Da Capo που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1967, βρίσκει την μουσική παλέτα του Lee να επεκτείνεται με φρενήρη ρυθμό. Ο Tjay Cantrelli προστέθηκε στο line up για αυτό τον δίσκο μόνο για να παρέξει jazz πινελιές, με τον Pfisterer (ο οποίος θα έφευγε μετά από αυτό το άλμπουμ), να το γυρίζει στα keyboards με την προσθήκη του ντράμερ Michael Stuart. H πρώτη πλευρά του δίσκου είναι μία από τις πιο εντυπωσιακές πλευρές rock LP που είχε μέχρι τότε φτιαχτεί και πιθανώς η πιο ποικιλόμορφη με κάθε ένα από τα έξι κομμάτια να αποτελεί και μια διαφορετική εφαπτομένη. Το "Stephanie Knows Who" είναι ένα jazz-punk-ψυχεδελικό κομμάτι με ακούραστες εναλλαγές στο τέμπο, τα μουγκρητά και τους γρυλισμούς του Lee και το free-jazz σόλο του σαξόφωνου του Cantrelli.

Stephanie Knows Who

To "Que Vida!" δείχνει την ροπή του Lee στον Johnny Mathis με τους στίχους να είναι μια σειρά ρητορικών ερωτήσεων-απαντήσεων. Το "Castle" είναι ένα γοητευτικό υβρίδιο flamenco-rock και το "Orange Skies" (το μοναδικό τραγούδι του MacLean στο Da Capo) ένα γαλήνιο flower-pop κομμάτι.

Orange Skies

Όμως το πιο δημοφιλές κομμάτι, το οποίο ήδη είχε κυκλοφορήσει ως single, ήταν το βίαιο και ανελέητο "7 and 7 Is" με τα fuzz riff, τα σόλο του μπάσου, το ασταμάτητο με 100χιλ./ώρα "κοπάνημα" των ντραμς και την έκρηξη της ατομικής βόμβας. Το κομμάτι μπήκε στα top 40 το Σεπτέμβριο του 1966.

7 and 7 Is

Το "She Comes in Colors" που χρωματίστηκε από harpsichord και το φλάουτο του Cantrelli, μπορεί να είναι το πιο μελωδικό και γεμάτο χάρη κομμάτι του Lee. O Lee αλλά και άλλοι (μεταξύ των οποίων και ο γράφων) πίστευε ότι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το παρόμοιο "She's a Rainbow" των Rolling Stones (η φράση "She comes in colors" είναι ένα εξέχον μέρος των στίχων τους).

She Comes in Colors

 

Στη δεύτερη πλευρά του δίσκου είναι το 19-λεπτο "Revelation" ένα πειραματικό τζαμάρισμα με δυνατό ρυθμό ανάμεσα στην βασική blues-rock, με τρελό παίξιμο harpsichord, jazz αυτοσχεδιασμό και ένα σόλο στα ντραμς, όμως ήταν αληθινά μια απογοήτευση σε σχέση με τα διαμάντια που υπήρχαν στην πρώτη πλευρά. Ο Lee χαρακτηριστικά ισχυριζόταν (όχι άδικα) ότι οι Rolling Stones είδαν τους Love να παίζουν το κομμάτι σε ένα κλαμπ και το "έκλεψαν" για το δικό τους 11-λεπτο blues-rock τζαμάρισμα "Goin' Home" που μπήκε στο Aftermath το 1966. Tο Da Capo που έπιασε το νο 80 στα chart, δεν είναι απλώς αξιοσημείωτο για την απολύτως υπέροχη υφή των τραγουδιών, αλλά και για την αδιάκοπη δοκιμή του Lee στους μεταφυσικούς στίχους. Προκάλεσε περισσότερες ερωτήσεις παρά απαντήσεις. Οι στίχοι δεν έκαναν αυστηρά αίσθηση, αλλά δομήθηκαν και εκφράστηκαν με μια ρυθμική, σουρεαλιστική ομορφιά ή με έναν αδύναμο συγκεκαλυμμένο κοινωνικά ευαισθητοποιημένο θυμό. "Νομίζω ότι οι δύο απόλυτες Αμερικάνικες μπάντες που είχαν πράγματι να πουν κάτι από αυτή την περίοδο ήταν οι Love και οι Doors", λέει ο Botnick που δούλεψε σε όλα τα κλασικά άλμπουμ των Doors, είτε ως μηχανικός, είτε ως παραγωγός. "Νομίζω ο Arthur ήταν ένας από τους πιο αστείους ανθρώπους που είχα συναντήσει. Η αίσθηση του χιούμορ του στους στίχους ήταν απίστευτη. Ήταν πολύ ενάντιος στους πολέμους, αυτό είναι και όλο το "7 and 7 Is". Και δεν έλεγε ποτέ "girl I'm gonna love you" ή "you're the coolest thing that's ever happened in my life". Δεν ήταν του χαρακτήρα του. Δεν χρησιμοποιούσε καν την λέξη "baby". Είχε έρθει από άλλο τόπο, διαφορετικό, όπως και ο Jim" (Morrison). Αλλά ο Botnick επίσης προσέχει να τονίσει ότι η συμβολή του Bryan MacLean ήταν πολύ σημαντική ακόμα κι αν έγραψε μόνο ένα-δυό τραγούδια σε κάθε άλμπουμ. "Ήταν ανεκτίμητη η αξία του. Οι Love ήταν αλήθεια οι δύο συγγραφείς o Arthur και ο Bryan. Και ο Bryan έφερε μια άλλη ευαισθησία σε αυτό, τόσο βαθιά όσο και αυτή του Arthur, αλλά από άλλη κατεύθυνση. Ήταν πολύ ευαίσθητος, δεν το ήξερα τότε, αλλά πολλά πράγματα τον επηρέασαν θρησκευτικά και τον ώθησαν να πάει να γίνει ένας αναγεννημένος Χριστιανός". Η ευαίσθητη φύση του MacLean δεν θα έμενε ήσυχη να μοιραστεί τον χώρο μέσα στην ίδια μπάντα που ο πιο καυστικός Lee, ο οποίος επισημαίνει μέσα στις σημειώσεις του box set Love Story: "Έγραφα περισσότερο για την πραγματική ζωή. Το "Orange Skies" ήταν ένα καλό τραγούδι, αλλά έπρεπε να πάω στον Bryan και να τον ρωτήσω "Ε, γιατί δεν γράφεις πράγματα που συμβαίνουν αληθινά; Γιατί όλη την ώρα γράφεις για παγωτά? Αλλά αλήθεια τον θαυμάζω. Νομίζω είναι μεγάλος τραγουδοποιός". ο MacLean στην πραγματικότητα έγραψε μερικά κομμάτια στα μέσα του '60, που ποτέ δεν ηχογραφήθηκαν από τους Love, λόγω της απροθυμίας του Lee να βάλει πολλά από αυτά στα άλμπουμ του γκρουπ. O MacLean ηχογράφησε καθυστερημένα (1997) στην Sundazed το ifyoubelievein που συμπεριελάμβανε δέκα ακυκλοφόρητα σόλο ακουστικά demos από το 1966 και 1967, οκτώ από τα οποία ποτέ δεν ηχογραφήθηκαν από τους Love. Επίσης έχει επιπρόσθετα σόλο ακουστικά demos από το 1972 και 1982 από τραγούδια που γράφτηκαν στα μέσα του '60. Αυτό το υλικό αν και διαθέσιμο μόνο σε αρχική μορφή, είναι το μόνο στοιχείο ως προς το πώς θα ακούγονταν οι δίσκοι των Love, εάν είχε επιτραπεί στον MacLean να κατέχει μεγαλύτερη επιρροή πάνω στο ρεπερτόριο του γκρουπ. Η σύγκριση Lee-Morrison είναι εύστοχη αν σκεφτούμε ότι και οι Doors και οι Love ήταν στην Elektra και ο Jim Morrison είχε κατονομάσει τους Love, ως το αγαπημένο του γκρουπ. Οι Doors είχαν υπογράψει στην εταιρεία στην πρώτη θέση, εν μέρει διότι ο Lee είχε συστήσει την μπάντα στον επικεφαλής της Elektra, Jac Holzman. Στα μέσα του 1967 στην πραγματικότητα οι Doors έκαναν πολύ περισσότερη πρόοδο σε Εθνική εμβέλεια, από τα κάποτε είδωλά τους, καθώς το "Light My Fire" "έκαιγε" τα πάντα στο διάβα του για να γίνει νο 1. Το 1991 σε ένα άρθρο στο Goldmine (μουσικό περιοδικό), ο Lee ισχυρίστηκε: "Ή Elektra δεν μου έκανε προώθηση όπως έκανε στους Doors...οι Doors έκαναν μια περιοδεία πάνω-κάτω στην Ανατολική ακτή, ώστε να μπορέσουν να βγούν έξω από το Λος Άντζελες. Ταπεινώθηκαν και πληρώνονταν για να παίζουν σε όλα αυτά τα funky μέρη πάνω-κάτω στην Ανατολική ακτή. Δεν επρόκειτο να το κάνω και εγώ αυτό. Δεν θα πήγαινα να φάω σκουπίδια όπως έκαναν οι Doors. Γιατί θα έπρεπε να φάω σκουπίδια, όταν είχα να φάω έτοιμο το κέικ μου;". Ο Lee και οι Love θα ήταν οι χειρότεροι εχθροί τους (Elektra), όταν ήρθε η ώρα για την προώθηση ωστόσο, αρνούμενοι την Εθνική περιοδεία, αρνούμενοι να εμφανιστούν στο φεστιβάλ του Μοντερέυ ή να πάνε στην Αγγλία, όπου προσέλκυαν underground ακόλουθους. Όταν ο Holzman τους καλόπιασε για να κάνουν μια εκδρομή στην Νέα Υόρκη, η μπάντα έμεινε μόνο μια μέρα, χωρίς να δώσει συναυλία ή συνεντεύξεις προτού επιστρέψουν. Όταν οι Love μαζεύτηκαν για αυτό που ήταν να γίνει η τεράστια επιτυχία τους υπήρχε μια αμφιβολία, για το αν θα άντεχαν τα sessions του Forever Changes. "Είναι καλά καταγεγραμμένο ότι τους πήρα στο στούντιο για την παραγωγή αυτού του άλμπουμ και βασικά δεν θα έπαιζαν" λέει ο Botnick. "Ο Arthur πήγαινε πολύ γρηγορότερα από ότι οι υπόλοιποι μπορούσαν. Ήταν εντελώς συγχισμένος γι'αυτό". Για να αποδείξει την άποψή του ο Botnick ηχογράφησε δυο κομμάτια τους με τους The Wrecking Crew, session μουσικούς πρώτης κατηγορίας στο Λος Άντζελες, συμπεριλαμβανομένου του ντράμερ Hal Blaine και του κιθαρίστα Billy Strange. "Το έκανα σκοπίμως για να σοκάρω την μπάντα ώστε να σοβαρέψει, το οποίο και λειτούργησε. Θυμάμαι τον Bryan να κλαίει καθισμένος κάτω. Όταν τέλειωσε αυτό, δύο από τα τραγούδια που έγιναν με τους Wrecking Crew μπήκαν στο άλμπουμ, ο Arthur έπαιξε live ρυθμική κιθάρα και ηχογράφησε την φωνή του πάνω από την ηχογράφηση και αυτό ήταν". "Αλλά όλο το υπόλοιπο άλμπουμ ήταν ολόκληρη η μπάντα και παίζανε". Ήταν τυχερό που ο Botnick είχε βοηθήσει σε αυτό, καθώς το Forever Changes ήταν ένα από τα αριστουργήματα της rock του '60. Ο Lee παρέδωσε μια αγκαλιά μουντές λαμπυρίζουσες συνθέσεις, που κάποιες έπαιξαν σαν όνειρα θερινής νυκτός ("Andmoreagain", "The Good Humor Man He Sees Everything Like This",

The Good Humor Man He Sees Everything Like This

υπήρχε μία άκαμπτη, σοβαρή που έκρινε τον πόλεμο ("Live and Let Live") ή άλλη μία που επεκτεινόταν σαν σε επική ταινία ("You Set the Scene").

You Set the Scene

Πιο συχνά η ένταση ανάμεσα στον σαρδόνιο ρεαλισμό και στην ποθητή φαντασία αναμίχθηκαν σε σημείο που έγιναν αδιαίρετα. Ο Arthur τραγούδησε τα τραγούδια με μία "χορευτική" αυτοσυγκράτηση, που ακουγόταν όσο τίποτα άλλο σαν ένας ψυχεδελικός Johnny Mathis. O MacLean "έκλεψε" μερική δόξα από τον ηγέτη τους, γράφοντας το πιο δημοφιλές κομμάτι του άλμπουμ, το σαγηνευτικά μελαγχολικό "Alone Again Or". Σε αυτό το τραγούδι όπως στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ, δόθηκε μια απόκοσμη λάμψη με τη χρήση έγχορδων και πνευστών- μερικές φορές ακούγονται σαν τους Tijuana Brass (Herb Alpert)- που είναι ανάμεσα στις πιο επιτυχείς συνθέσεις του είδους, που μπήκαν ποτέ σε rock δίσκο.

Alone Again Or

"Έφερα το υλικό μέσα" παραδέχεται ο Botnick."Έπρεπε να κοιτάζεις καλά την μουσική εκείνη την περίοδο. Το ράδιο δεν ήταν τόσο περιορισμένο όπως είναι σήμερα. Εκείνες τις μέρες μπορούσες να ακούσεις Love, να ακολουθεί ο Frank Sinatra, μετά να έρχεται ο Herb Alpert. Υπήρχε μια αμαλγαμάτωση, μια συνεργία μεταξύ όλων των διαφορετικών στυλ. Έφερα μέσα και τον David Angel (ενορχηστρωτής). Νομίζω πρέπει να τον είχα βρει μέσω της μητέρας μου που ήταν μουσικός αντιγραφέας και δούλευε για τον Sinatra και τον Nelson Riddle εκείνο τον καιρό. Έκατσαν κάτω με τον Arthur και ο Arthur αλήθεια ήταν πολύ ζεστός σε όλο αυτό. Ήταν αλήθεια παράξενη η μίξη ανάμεσα στους Tijuana Brass και στο rock 'n' roll". O Neil Young υποτίθεται ήταν εκεί για να έχει την παραγωγή μαζί με τον Botnick, αλλά αποχώρησε στα πολύ πρώτα στάδια. "Νόμιζα ήταν πολύ καλή ιδέα, επειδή είχα δουλέψει μαζί του στους Buffalo Springfield. Όσο πιο μέσα έμπαινε ο Young συνειδητοποιούσε ότι είχε να πει και να κάνει πολλά πράγματα και η παραγωγή δεν ήταν ανάμεσα σε αυτά. Βασικά είπε: "Λυπάμαι που είπα ναι, έκανα λάθος. Πρέπει να πάω να κάνω άλλα πράγματα δικά μου". Αλλά είμαι σίγουρος ότι αν είχε αναμιχθεί θα ήταν διαφορετικά. Επίσης είμαι σίγουρος ότι θα έπαιζε και κιθάρα" Αυτό το σχήμα των Love κράτησε για ακόμη ένα μάλλον περιθωριακό single πριν διαλυθούν το 1968. Τόσα χρόνια αργότερα ο λόγος της διάλυσής τους παραμένει δυσδιάκριτος. Ο MacLean λέει έφυγε, ο Lee παραμένοντας απέλυσε όλη την μπάντα γιατί δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του. Στις ένθετες σημειώσεις του Love Story ο Lee φέρεται να λέει: "Συνηθίζουμε να δουλεύουμε κάθε βράδυ. Αφότου ξεκινήσαμε να βγάζουμε χρήματα το λιγότερο που δουλεύουμε, το λιγότερο δενόμαστε σαν ομάδα και έτσι οι Love εκφυλίστηκαν. Οι προσωπικές συνήθειες του καθενός άρχισαν να έρχονται πριν την μουσική...κάθε μέλος είχε ένα δικό του στυλ. Εγώ τα συγχώνευσα όλα μαζί. Όταν δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τις μεταβολές στην μουσική μου έπρεπε να κάνω κάποιες αλλαγές". Ο MacLean ο ετεροθαλής αδελφός της τραγουδίστριας της country-rock Maria McKee εγκατέλειψε τελείως την rock σκηνή και αφοσιώθηκε στην Χριστιανική μουσική. Ο Forssi και ο κιθαρίστας Johnny Echols, δυστυχώς θα απασχολούσαν το κοινό όταν καταδικάζονταν για ένοπλες ληστείες σε διάφορα μαγαζιά στην περιοχή του Λος Άντζελες. To Forever Changes έπιασε μόνο #154 στην Αμερική, αλλά πήγε σημαντικά καλύτερα στην Αγγλία. Το πέπλο του μυστηρίου για το Forever Changes μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο, συγκεντρώνοντας νέους ακροατές από μεταγενέστερες γενιές για τα επόμενα χρόνια. Οι πιο φανατικοί φαν ήταν οι συνάδελφοι rock μουσικοί. Ο Botnick ανακαλεί τους Clash να είναι ενθουσιασμένοι με το Forever Changes, όταν τον είχαν συστήσει στο Αγγλικό punk-rock γκρουπ δέκα περίπου χρόνια αργότερα. O Lee ατυχώς ήταν ανίκανος να κεφαλοποιήσει στο αριστούργημά του, σχηματίζοντας διάφορες ενσαρκώσεις των Love με διάφορους μουσικούς στα τέλη του '60 και αρχές '70. Ακόμα και ο παλιός του φίλος Jimmy Hendrix έκανε μια guest εμφάνιση σε ένα κομμάτι από το άλμπουμ False Start του 1970. Η κριτική γνώμη αναφορικά με αυτούς τους δίσκους αποκλίνει σημαντικά. Μερικοί τα απορρίπτουν χωρίς δεύτερη σκέψη, άλλοι επιμένουν ότι είναι εγκληματικά υποτιμημένα. Μοιάζει δίκαιο να πούμε ωστόσο, ότι όσοι λάτρεψαν τους Love για την δόξα των τριών πρώτων άλμπουμ των, πιθανώς θα απογοητευτούν στο μάλλον συνηθισμένο hard rock που αντιπροσωπεύει χαρακτηριστικά τις επόμενες κυκλοφορίες της μπάντας. Ο Botnick παρατηρεί: "Αν δεις όλα τα άλμπουμ που ο Arthur έκανε μετά το Forever Changes, οι Love αλήθεια δεν ήταν πια μέρος αυτών. Απλώς χρησιμοποιούσε το όνομα. Δεν υπάρχει η ωριμότητα που υπήρχε-εκρηκτικά-στα πρώτα τρία άλμπουμ. Τι θα μπορούσαν οι original Love να είχαν καταφέρει αν ήταν ικανοί να μείνουν μαζί; Είναι λίγο δύσκολο να πεις. Αλλά η μπάντα είχε φτάσει στο τέλος του δρόμου. Το Forever Changes ήταν στην πραγματικότητα δίσκος του Arthur και του Bryan. Τα άλλα παιδιά απλώς υποστήριζαν".

Maybe The People Would Be The Times Or Between Clark And Hilldale

 Μετά τα μέσα του '70, ο Lee σπάνια μπορούσε να επωφεληθεί οικονομικά από την φήμη του, ηχογραφώντας μόνο σποραδικά. O Botnick θυμάται να τον πλησιάζει ένας ζητιάνος έξω από ένα κλαμπ του Λος Άντζελες γύρω στο 1980, και να ανακαλύπτει σοκαρισμένος ότι ήταν ο Arthur. Αρχές του 1990 ο Lee είχε ξεκινήσει με το σχήμα του εξαντλητικές περιοδείες σε μικρές αίθουσες εκδηλώσεων στην Βόρεια Αμερική και Ευρώπη-ένα ειρωνικό αποτέλεσμα να πούμε στο τέλος για έναν άνθρωπο που αρνήθηκε να κάνει περιοδεία έξω από την Καλιφόρνια όταν τεράστιο κοινό ήταν εκεί και τους περίμενε. Το 1992 ηχογράφησε ένα άλμπουμ για την Γαλλική New Rose (δισκογραφική) που περιελάμβανε το "Five String Serenade", στο οποίο δόθηκε μια αποτελεσματική στοιχειωτική αναθεωρημένη εκδοχή από τους δημοφιλείς νεο-ψυχεδελικούς εκκολαπτόμενους Mazzy Star. Ένα επανερχόμενο single στην μικρή δισκογραφική Distortions το 1994 έδειξε μερική από την λάμψη των ημερών του "7 and 7 Is" και κέρδισε μερικές καλές κριτικές στον rock τύπο. Θα ήταν ωραίο να κατέληγε την ιστορία σε μια αισιόδοξη νότα, αλλά ήταν γραφτό να μην πραγματοποιηθούν τα όνειρα για επιστροφή. Οι αναφορές στο περιστατικό διαφέρουν, αλλά το φθινόπωρο του 1995 ο Lee προφανώς έσπαγε το στερεοφωνικό του στο διαμέρισμά του προκαλώντας τα παράπονα ενός γείτονά του. O Arthur κατήγγειλε ότι το MOJO (περιοδικό) ανέφερε ότι κράδαινε ένα κοντόκαννο όπλο και έριχνε στον αέρα. Με δυο προηγούμενα κακουργήματα στο ενεργητικό του έπεσε θύμα του περιβόητου νόμου της Καλιφόρνια three-strikes-you're-out με ποινή δώδεκα ετών για παράνομη κατοχή όπλου. Ο Dave Brown ιδιοκτήτης της Distortions δείχνει λίγη συμπόνοια για την δύσκολη θέση στην οποία περιήλθε ο Lee."Συνάντησα τον Arthur όταν άρχισε να παίζει live ξανά το φθινόπωρο του 1993. Πάντοτε θαύμαζα τον άντρα και την μουσική που έκανε και τον ρώτησα εάν θα ήθελε να κάνει ένα δίσκο. Αυτός είπε ότι ήθελε να βγάλει ένα single και επίσης ήθελε 1500 δολλάρια προκαταβολή, πράγμα που ήταν πολύ για ένα single, αλλά προχώρησα με αυτό επειδή ήθελα να κάνω ένα single έστω, των Love, τόσο πολύ. Όταν το "Girl on Fire" κυκλοφόρησε αρχές του '94, πούλησα σχεδόν 1800 αντίτυπα που είναι καλά. Αλλά ο Arthur νόμιζε ότι ήταν ακόμα στο 1966 και θα μπορούσε να πουλήσει μισό εκκατομύριο δίσκους του "My Little Red Book" και να γίνει νούμερο 1 στο Λος Άντζελες. Όταν του έστειλα περισσότερα χρήματα να ηχογραφήσει ένα EP αυτός αποφάσισε να κρατήσει τα χρήματα αντί να ηχογραφήσει, λέγοντάς μου ότι του χρωστάω για πωλήσεις του single. Στα live του τραγουδούσε το "Instant Karma" του John Lennon. Το δικό του κάρμα λοιπόν τον έχει, οκτώ χρόνια στη φυλακή, δεν καις τους ανθρώπους χωρίς να έχεις συνέπειες και δεν είμαι ο πρώτος που το παθαίνει από αυτόν. Η μουσική του είναι πραγματικά θεική μα δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον χαρακτήρα του".

Andmoreagain (Live)

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 

 Ο Lee είχε πειστικά λαχταρήσει για την ελευθερία στο Forever Changes "The Red Telephone", τραγουδώντας συγκινητικά τι σημαίνει να σε κλειδώνουν οι φύλακες και να πετούν μακριά το κλειδί. Είχε προειδοποιήσει στο ίδιο τραγούδι, ότι αύριο ο καθένας από μας θα μπορούσε να βρεθεί στην ίδια δύσκολη θέση. Είναι τραγικό όταν η τέχνη μιμείται την ζωή με τέτοιο τρόπο που κανείς δεν θα περίμενε, όταν ο Lee βρισκόταν στην κορυφή της πυραμίδας το 1967.

ΒΑΣΙΛΗΣ